Tag:

γεννήθηκε

Τη γνωρίσαμε για πρώτη φορά σε ηλικία 12 ετών όταν συμπρωταγωνίστησε με τον Jean Reno στο «Léon: The Professional». Από τότε είχε δείξει πως δε θα αργούσε να γίνει μία από τις πιο περιζήτητες ηθοποιούς. Κυρίες και κύριοι, σήμερα ευχόμαστε χρόνια πολλά στη Natalie Portman που κλείνει τα 35 της χρόνια!

Η Neta-Lee Hershlag γεννήθηκε στις 9 Ιουνίου του 1981 στην Ιερουσαλήμ κι είναι η κόρη ενός γυναικολόγου και μία νοικοκυράς. Η μητέρα της έως και σήμερα συνεργάζεται με την κόρη της ως manager. Όταν η Natalie ήταν τριών ετών, μετακόμισε στις ΗΠΑ, μένοντας πρώτα στην Washington, έπειτα στο Connecticut και καταλήγοντας στο Jericho της Νέας Υόρκης στο Long Island.

Ξεκίνησε μαθήματα χορού σε ηλικία τεσσάρων ετών, ενώ επίσης συμμετείχε σε τοπικές θεατρικές ομάδες. Όταν ήταν δέκα ετών η Revlon της πρότεινε να γίνει μοντέλο, αλλά η μικρή Natalie αρνήθηκε για να επικεντρωθεί στην υποκριτική. Μάλιστα, ήταν τόσο αφοσιωμένη σε αυτήν που τα καλοκαίρια πήγαινε σε θεατρικές κατασκηνώσεις.

Σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών η Natalie κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο στο «Léon: The Professional» στο πλευρό του Jean Reno και του Gary Oldman. Η ταινία σε γενικές γραμμές δέχεται θετικές κριτικές, με έμφαση σε εκείνη της Natalie, η οποία ενθουσιάζει ως πρωτοεμφανιζόμενη. Λίγο καιρό μετά την ταινία θα αλλάξει το όνομά της σε Portman ώστε να προστατέψει την ταυτότητα της οικογένειάς της και μ’ αυτό το όνομα πλέον τη συναντούμε στα credits των ταινιών.

Το 1995 η Portman συνδυάζει σχολείο και καριέρα στο σινεμά και υποδύεται στην κόρη του Al Pacino στην «Ένταση». Την επόμενη χρονιά τη βλέπουμε να συμμετέχει στο «Όλοι Λένε Σ’ αγαπώ» του Woody Allen, το «Mars Attacks!» και το «Beautiful Girls». Το 1997 ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι του Broadway και υποδύεται στην Anne Frank στο «Ημερολόγιο της Anne Frank».

Το 1999 γίνεται κομμάτι του δημοφιλούς κινηματογραφικού franchise «Star Wars» κι ερμηνεύει το ρόλο της Βασίλισσας Amidala στην «Αόρατη Απειλή». Πιστή, όμως και στο ρόλο της μαθήτριας, προτιμά να απουσιάσει από την πρεμιέρα της ταινίας ώστε να προετοιμαστεί για τις απολυτήριες εξετάσεις της. Στη συνέχεια υποδύεται την κόρη της Susan Sarandon στο «Anywhere But Here» κι η Portman παίρνει την πρώτη της υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα στην κατηγορία του Β’ Γυναικείου Ρόλου.

To 2001 την «ανακαλύπτει» και την επιστρατεύει ο Mike Nichols για τη θεατρική παράσταση «Ο Γλάρος» του Τσέχοφ, όπου η Portman συμπρωταγωνιστεί με τους Meryl Streep, Kevin Kline και Philip Seymour Hoffman. Το 2002 κι έπειτα από τρεις ακόμη ταινίες (μεταξύ αυτών και το «Zoolander» με τον Ben Stiller) η Portman επιστρέφει στο Star Wars για την «Επίθεση των Κλώνων» και το 2003 ερμηνεύει ένα μικρό ρόλο στο «Cold Mountain». Το 2003, όμως, η Portman παίρνει και το πτυχίο της Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Harvard και την επόμενη χρονιά επιστρέφει στο Ισραήλ για να παρακολουθήσει μαθήματα στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ.

Το 2004 έρχεται άλλος ένας ρόλος που προετοιμάζει το έδαφος για την Portman στο δρόμο για τη δόξα. Ο λόγος για το «Closer» του Mike Nichols, όπου τη συναντούμε μαζί με τους Jude Law, Julia Roberts και Clive Owen. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το «Closer» είναι ίσως από τις λίγες ταινίες όπου την παράσταση έκλεψαν… οι δεύτεροι ρόλοι! Πράγμα που έφερε εκείνη τη χρονιά τον Clive Owen αλλά και τη Natalie Portman στις υποψηφιότητες για Oscar Β’ Ανδρικού και Β’ Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα.

Το 2005 φτάνει στις αίθουσες η κινηματογραφική μεταφορά του comic book των Alan Moore και David Lloyd «V For Vendetta» όπου η Portman υποδύεται τη νεαρή Evey Hammond που θα γίνει σύντομα αναπόσπαστο κομμάτι της επανάστασης που θέλει να ξεκινήσει ο μυστηριώδης V στην Αγγλία και να ρίξει το νεοφασιστικό καθεστώς. Η Portman εμφανώς πήρε σοβαρά το ρόλο της, οπότε έκανε μαθήματα για να αποκτήσει βρετανική προφορά ενώ δε δίστασε να ξυρίσει το κεφάλι της για τις ανάγκες της ταινίας. Επίσης, επηρεασμένη από την εβραϊκή της καταγωγή, δήλωσε για τη συμμετοχή της στην ταινία:

«Το ότι κατάγομαι από το Ισραήλ ήταν ένας ακόμη λόγος, καθώς ήθελα να κάνω μία ταινία σχετικά με την τρομοκρατία και τη βία. Άλλωστε μεγάλο μέρος των συζητήσεων όσο ζούσα στο Ισραήλ ήταν αυτό ακριβώς. Επίσης είναι μία ταινία που αφήνει ελεύθερα το κοινό να διαμορφώσει τη γνώμη του.»

Το 2005 πρωταγωνιστεί στο τρίτο επεισόδιο του Star Wars «Η Εκδίκηση των Σιθ», ολοκληρώνοντας έτσι τον κύκλο της στο franchise.

Το 2006 τη συναντούμε στα «Φαντάσματα του Goya» με τους Javier Bardem και Stellan Skarsgård, καθώς και στο «My Blueberry Nights» του Kar-Wai Wong στο ρόλο της Leslie. Στη συγκεκριμένη ταινία, μάλιστα, η Portman δέχθηκε θετικές κριτικές, καθώς κατάφερε να «αποποιηθεί» για λίγο το (ομολογουμένως) παιδικό της look και να φέρει στην επιφάνεια μία γυναίκα που ξέρει να φλερτάρει και να ζει στα άκρα όσο τζογάρει. Την επόμενη χρονιά επιστρέφει σε αυτό το κοριτσίστικο χαρακτηριστικό της με την ταινία «Mr. Magorium’s Wonder Emporium», όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Dustin Hoffman, με την ταινία να δέχεται μέτριες κριτικές. Την ταινία αυτή, όμως, ακολουθεί το δράμα εποχής «The Other Boleyn Girl», όπου η Portman υποδύεται την Anne Boleyn, δεύτερη σύζυγο του Ερρίκου Η’ και μητέρα της Ελισάβετ Α’, aka της Άμωμου Βασίλισσας. Το 2009 συμπρωταγωνιστεί στο thriller «Brothers» με τους Jake Gyllenhaal και Tobey Maguire, όπου υποδύεται τη γυναίκα του Maguire που θεωρείται νεκρός έπειτα από πτώση ελικοπτέρου στο Αφγανιστάν.

Το 2010 είναι η χρονιά της Natalie Portman, η οποία πρωταγωνιστεί στο «Μαύρο Κύκνο» του Darren Aronofsky. Για το σουρεαλιστικό θρίλερ του σκηνοθέτη, η ηθοποιός πέρασε έξι μήνες έντονης εκγύμνασης και μαθημάτων μπαλέτου (το καλό είναι πως ήταν ήδη εξοικειωμένη με το χορό), ενώ έχασε και περίπου εννέα κιλά ώστε να αποκτήσει τη λυγερή κορμοστασιά της μπαλαρίνας. Οι κόποι της, ως γνωστόν, ανταμείφθηκαν, μια που εκείνη τη χρονιά κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα και το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Το γεγονός ότι ξεχώρισε, όμως, εκείνη τη χρονιά, δεν ήταν λόγος για την Portman να επαναπαυθεί στις δάφνες της. Αντίθετα, εξακολουθεί να δραστηριοποιείται, ενώ το 2011 και το 2013 έρχονται οι δύο ταινίες «Thor» του MCU, όπου η Portman υποδύεται το αντικείμενο του πόθου του θεού της Asgard (Chris Hemsworth).

Στις τελευταίες της δουλειές συγκαταλέγονται οι ταινίες «Knight of Cups», όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Christian Bale και το βιογραφικό «A Tale of Love and Darkness», που ήδη έκανε πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως η εν λόγω ταινία αποτελεί και σκηνοθετικό ντεμπούτο για την Portman, με την ίδια να χαρακτηρίζει «όνειρο ζωής» το να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τα απομνημονεύματα του Ισραηλινού συγγραφέα Amos Oz. Ακόμη, μέσα στην επόμενη χρονιά αναμένουμε να τη δούμε ως Jackie Kennedy στο «Jackie».

Εκτός, όμως, από δημιουργικές ανησυχίες σε ό,τι αφορά τη δουλειά της, η Natalie Portman έχει και πολιτικοκοινωνικές ανησυχίες, οι οποίες την ωθούν σε μία σειρά δράσεων. Ενδεικτικά θα αναφέρω την ομιλία της στο πανεπιστήμιο Columbia το 2006 για την τρομοκρατία και τη στήριξή της στο έργο της FINCA International (πολλοί τη γνωρίζουν ως «Τράπεζα των Φτωχών»), μία ΜΚΟ η οποία στηρίζει οικονομικά γυναίκες που προσπαθούν να δημιουργήσουν επιχειρήσεις σε χώρες όπως το Εκουαδόρ, παρέχοντάς τους μικρές δανειοδοτήσεις. Επίσης έχει αποδείξει δημόσια τη στήριξή της προς το Δημοκρατικό κόμμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, χωρίς να ξεχνά και να τιμά τις εβραϊκές της ρίζες.

Νέα, όμορφη, επιτυχημένη, ταλαντούχα, δε περιορίζεται μόνο στην τέχνη της. Αν όλα αυτά δεν είναι λόγοι για να θαυμάζει κανείς αυτή τη νεαρή γυναίκα, τότε δε μπορώ να σας βρω άλλους! Χρόνια πολλά στη Natalie Portman, με ευχές να τη δούμε σε ακόμη μεγαλύτερες στιγμές!

09/06/2017 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Και , σαν σήμερα… γεννήθηκε η Katharine Hepburn

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ήταν το αγοροκόριτσο του Hollywood και μάλιστα… το πιο γοητευτικό. Αντισυμβατική, πεισματάρα αλλά πάντα αντικείμενο θαυμασμού. Κι αν ρωτάτε εμένα… το δικό μου alter ego! Θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά για την εκρηκτική Katharine Hepburn;

Η Katharine Hougton Hepburn γεννήθηκε στις 12 Μαΐου του 1907 στο Hartford του Connecticut κι ήταν το δεύτερο από τα έξι παιδιά του γιατρού Thomas Norval Hepburn και της ακτιβίστριας Katharine Martha Houghton. Οι γονείς της μάλιστα δραστηριοποιούνταν δυναμικά στα κοινωνικά ζητήματα, καθώς ο πατέρας της συμμετείχε στην ίδρυση της Ένωσης Κοινωνικής Υγιεινής που ενημέρωνε το κοινό για τα αφροδίσια νοσήματα, ενώ η μητέρα της ηγείτο της Ένωσης για την Ψηφοφορία των Γυναικών του Connecticut και στη συνέχεια έκανε καμπάνια για την αντισύλληψη στο πλευρό της Margaret Sanger. Φυσικά κι η ανατροφή που έδωσαν στα παιδιά τους ήταν τέτοια που να σέβονται και να υπηρετούν την ελευθερία του λόγου.

Η Katharine ήταν το αγοροκόριτσο της οικογένειας, καθώς είχε πάντα κοντά τα μαλλιά της και ζητούσε να την αποκαλούν «Jimmy», ενώ ακόμη ασχολούνταν με την κολύμβηση, το γκολφ, το τένις και την ιππασία – ο Δρ. Hepburn μάλιστα ενθάρρυνε τα παιδιά του να μάθουν αυτά τα σπορ. Το αγαπημένο της Katharine ήταν το γκολφ, με αποτέλεσμα να φτάσει ακόμη και στους ημιτελικούς του Πρωταθλήματος Γκολφ Νεανίδων του Connecticut. Όταν, όμως, το 1921 βρήκε το πτώμα του μεγαλύτερου αδερφού της, του Tom, κλείστηκε στον εαυτό της, άφησε το Oxford School όπου φοιτούσε και την εκπαίδευσή της ανέλαβαν καθηγητές ιδιαίτερων μαθημάτων. Επίσης για πολλά χρόνια χρησιμοποιούσε την ημερομηνία γέννησης του αδερφού της (8 Νοεμβρίου) ως δική της.

Το 1924 κερδίζει υποτροφία στο Bryn Mawr College και ξεκινά εκεί τις σπουδές της μόνο για να ικανοποιήσει τη μητέρα της, όταν στην πραγματικότητα ένιωθε άβολα στο εκεί περιβάλλον, πράγμα που φαινόταν και στις βαθμολογίες της. Όταν είδε πως η συμμετοχή της στις παραστάσεις της σχολής βελτίωναν τους βαθμούς της κάνοντας κάτι που την «τραβούσε», άρχισε να παίζει πιο συχνά, με αποκορύφωμα τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο θεατρικό «The Woman in The Moon» ούσα τελειόφοιτη. Κατά την αποφοίτησή της το 1928 κι έχοντας ένα πτυχίο ιστορίας και φιλοσοφίας, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το θέατρο.

Αμέσως μετά την αποφοίτησή της, η Katharine Hepburn γνωρίζει στη Βαλτιμόρη το θεατρικό παραγωγό Edwin H. Knopf, ο οποίος εντυπωσιασμένος μαζί της, της δίνει ένα ρόλο στην παραγωγή «Η Τσαρίνα». Αν κι η ερμηνεία της εντυπωσιάζει, πολλοί σχολιάζουν τη διαπεραστική της φωνή, πράγμα που την οδηγεί στη Νέα Υόρκη για μαθήματα ορθοφωνίας. Έπειτα ο Knopf την «επιστρατεύει για τον πρώτο ρόλο στην παράσταση «The Big Pond» μετά την απόλυση της ηθοποιού που προοριζόταν γι’ αυτόν. Στην πρεμιέρα η Hepburn άργησε να πάει στο θέατρο, μπέρδεψε τα λόγια της, στραβοπάτησε… όλα όσα χρειάζονταν για να απολυθεί τα έκανε! Παρ’ όλα αυτά συνέχισε να ερμηνεύει μικρούς ρόλους ή να δουλεύει ως αντικαταστάτρια.

Η στιγμή, όμως που επιτέλους το αστέρι της Katharine Hepburn ξεπερνά τα εμπόδια και ξεκινά να λάμπει φτάνει και το 1932 ερμηνεύει την Αντιόπη στην παράσταση «Ο Σύζυγος της Πολεμίστριας». Το έργο κάνει πρεμιέρα στις 11 Μαρτίου στο θέατρο Morosco του Broadway και για τη Hepburn γράφονται τα καλύτερα. Εκεί την ανακαλύπτει κι ο κυνηγός ταλέντων Leland Hayward, ο οποίος και θα την οδηγήσει στο Hollywood.

Δυναμική άφιξη στο Hollywood

Με το που φτάνει η Hepburn στο Hollywood το 1932, ο Hayward τη συστήνει στο σκηνοθέτη George Cukor για το ρόλο της Sydney στο «A Bill of Divorcement». Ο Cukor εντυπωσιάζεται από τη Hepburn και ζητά από την παραγωγή να δεχθεί το αίτημά της για την αμοιβή των χιλίων πεντακοσίων δολαρίων τη βδομάδα, μισθός πολύ ανώτερος για μία άγνωστη ηθοποιό. Η ταινία βγαίνει στους κινηματογράφους, όλοι εξυμνούν το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Hepburn κι η εταιρεία παραγωγής της ταινίας, η RKO, επεκτείνει το συμβόλαιό της δίνοντάς του μακροχρόνια ισχύ. Την αμέσως επόμενη χρονιά και για την τρίτη ταινία της με τίτλο «Morning Glory», όπου ερμήνευσε τη φιλόδοξη ηθοποιό Eva Lovelace, η Hepburn κερδίζει το πρώτο της Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου, δεχόμενη και πάλι διθυραμβικές κριτικές. Την ίδια χρονιά ερμηνεύει την ανυπότακτη Jo στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου «Μικρές Κυρίες» – μία από τις πιο αγαπημένες της δουλειές – και μέχρι το τέλος της χρονιάς ήταν μία από τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς του Hollywood.

Η πτώση

To 1934 κι έπειτα από άρνηση της RKO να την αφήσει να παίξει σε παράσταση του Broadway γυρίζει το αδιάφορο «Spitfire». Σα να μην έφτανε, όμως το «Spitfire», αμέσως μετά η RKO της δίνει την άδεια να παίξει στη «Λίμνη» για το Broadway με τον Jed Harris στην παραγωγή. Οι προπωλήσεις εισιτηρίων ήταν αυξημένες, αλλά ο Harris μετέφερε την παράσταση στη Νέα Υόρκη χωρίς να έχουν γίνει πολλές πρόβες, με αποτέλεσμα η παράσταση να «πατώσει» στην κυριολεξία κι η Hepburn να παίρνει αυτό το βάρος στην πλάτη της, όταν στην ουσία ευθυνόταν για την αποτυχία η κακή σκηνοθεσία του Harris. Τελικά πλήρωσε το Harris για να την αποδεσμεύσει από το συμβόλαιο, ενώ αργότερα δήλωσε για εκείνον πως «είναι ο πιο διαβολικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ».

Όσο ξαφνική ήταν η άνοδός της στο Hollywood, τόσο απότομη ήταν κι η παρακμή της Hepburn. Με μόνη εξαίρεση την ταινία «Alice Adams» του 1935, όπου είχε προταθεί για Oscar – σημ.: έχασε από τη Bette Davis για το «Dangerous» – όποια ταινία γύριζε η Hepburn κατέληγε σε εισπρακτική – κι όχι μόνο – αποτυχία. Μόνο το 1938 το «Bringing Up Baby», όπου η Hepburn συμπρωταγωνιστούσε με τον Cary Grant για δεύτερη φορά μετά το 1935 και το «Sylvia Scarlett», δέχθηκε καλές κριτικές, αλλά και πάλι εισπρακτικά δεν προχώρησε κατά πώς αναμενόταν. Ακόμη, όμως, και το «Bringing Up Baby», δεν ήταν ικανό να γλιτώσει τη Hepburn από το χαρακτηρισμό «Δηλητήριο των Box-Office».

Η επάνοδος

Βλέποντας πως το κλίμα του Hollywood δεν «τη σήκωνε», η Katharine Hepburn επιστρέφει στη θεατρική σκηνή και πρωταγωνιστεί στο «The Philadelphia Story» του Philip Barry, με το ρόλο της Tracy Lord «κομμένο και ραμμένο» για τη Hepburn. Η επιτυχία της παράστασης έπεισε τον τότε σύντροφό της, Howard Hughes, πως το «Philadephia Story» θα μπορούσε να εγγυηθεί την επιστροφή της Hepburn στο Hollywood. Έτσι η Hepburn αγοράζει τα δικαιώματα του έργου και το 1940 το έργο μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη σε σκηνοθεσία George Cukor και με συμπρωταγωνιστές τους Cary Grant και James Stewart. Αποτέλεσμα; Κοινό και κριτικοί υποδέχονται την Katharine Hepburn πίσω με ανοιχτές αγκάλες κι εκείνη είναι υποψήφια για Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου! Δύο χρόνια μετά ακολουθεί η «Γυναίκα της Χρονιάς», όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Spencer Tracy, με τον οποίο ξεκινά κι η σχέση της μαζί του.

Μέχρι όμως το 1949 η καριέρα της μπήκε κάπως στον «αυτόματο», καθώς όχι μόνο προσπαθούσε να στηρίξει τον Tracy στον αγώνα του με το αλκοόλ, αλλά εξαιτίας και του φόβου για τον Κομμουνισμό επί McCarthy. Οι – υπερβολικά για την εποχή – προοδευτικές της απόψεις κι η δυναμικότητα του χαρακτήρα της την έβαλαν τρόπον τινά σε μία μαύρη λίστα, έτσι οι δουλειές της αυτήν την περίοδο ήταν πραγματικά μετρημένες. Παρ’ όλα αυτά, σημειώνονται επιτυχίες με ταινίες όπως το «Without Love» το 1945, το «State of The Union» το 1948 και το «Adam’s Rib» το 1949.

Τα δύο πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50 κι ενώ άλλες ηθοποιοί της ηλικίας της επιλέγουν να παραιτηθούν, η Hepburn συνεχίζει ακάθεκτη. Το 1951 συμπρωταγωνιστεί με το Humphrey Bogart στο «The African Queen», την επόμενη χρονιά παίζει στο «Pat and Mike» με τον Spencer Tracy – για το οποίο κερδίζει και Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου – και παράλληλα παίζει και στο θέατρο στο «Όπως σας Αρέσει» και στο «The Millionairess» στο Λονδίνο. Για τρία χρόνια δίνει «ρεπό» στον εαυτό της και το 1955 παίζει στο «Summertime», ενώ μετά πηγαίνει στην Αυστραλία για έξι μήνες για να παίξει το ρόλο της Portia στον «Έμπορο της Βενετίας». Το 1956 είναι και πάλι υποψήφια για Oscar για το «The Rainmaker» και το 1959 παίζει στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Tennessee Williams «Suddenly, Last Summer»μαζί με την Elizabeth Taylor και τον Montgomery Clift. Το 1960 επιστρέφει και πάλι στο σανίδι για να παίξει τη Viola στη «Δωδεκάτη Νύχτα» Και την Κλεοπάτρα στο «Αντώνιος και Κλεοπάτρα».

Το 1967 κι έπειτα από το επιτυχημένο «Long Day’s Journey Into Night» του 1962, η Hepburn κερδίζει δεύτερο Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «Guess Who’s Coming to Dinner», με την ταινία να είναι άλλο ένα δυναμικό come back της ηθοποιού έπειτα από μία πενταετή αποχή για να βοηθήσει και πάλι τον Tracy, του οποίου η υγεία είχε επιδεινωθεί τη δεκαετία του ’60. Λίγο μετά τα γυρίσματα της ταινίας, ο Tracy απεβίωσε κι η Hepburn αποφάσισε πως για να διαχειριστεί το πένθος της έπρεπε να το ρίξει στη δουλειά. Έτσι την επόμενη χρονιά γυρίζει το «Λιοντάρι του Χειμώνα», για το οποίο κερδίζει άλλο ένα Oscar, το οποίο μοιράζεται με τη Barbra Streisand για το «Funny Girl». Αμέσως μετά και μέχρι τον Αύγουστο του 1970 η Hepburn πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Coco», υποδυόμενη την Coco Chanel, εξασφαλίζοντας με την παράσταση κι ένα βραβείο Tony.

Από τη δεκαετία του ’70 και μέχρι και τις αρχές εκείνης του ’80, η Hepburn είναι μεταξύ θεάτρου και σινεμά. Από τις πιο γνωστές κινηματογραφικές της δουλειές είναι οι «Τρωάδες» του 1971, η τηλεταινία «Love Among The Ruins» του 1975 και το «On Golden Pond» του 1981, το οποίο της χαρίζει το τέταρτο βραβείο Oscar, με αποτέλεσμα να είναι η ηθοποιός με τα περισσότερα βραβεία Oscar στην ιστορία των βραβείων. Την ίδια χρονιά κερδίζει άλλο ένα βραβείο Tony, αυτή τη φορά για την παράσταση «The West Side Waltz». Με εξαίρεση το «Grace Quigley» του 1984 και το «Love Affair» δέκα χρόνια μετά, ό,τι δουλειά έκανε η Hepburn ήταν για τηλεοπτική χρήση και το 1994 μετά την τηλεταινία «One Christmas» η Hepburn αποσύρεται οριστικά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα.

Ένα γοητευτικό αγοροκόριτσο με άποψη

Ο αντισυμβατικός χαρακτήρας της φάνηκε ακόμη και στα πιο απλά ζητήματα, όπως το στυλ κι η μόδα που ακολουθούσε. Κόντρα στο χαρακτήρα glamour της εποχής, η Hepburn αντί για σικ φορέματα και βαρύ μακιγιάζ επέλεγε να εμφανίζεται άβαφη φορώντας παντελόνια. Υπερασπιζόταν πολύ την ιδιωτικότητα της ζωής της, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν απολάμβανε τη δημοφιλία της – κι ήταν μία πάρα πολύ δημοφιλής προσωπικότητα. Παράλληλα και χάρη στην ανατροφή που της είχαν δώσει οι γονείς της για να εκφράζεται ελεύθερα, αν και οι πολιτικές της απόψεις της ειδικά τη δεκαετία του ’40 της στέρησαν κάποιες δουλειές, η Hepburn έφτασε σήμερα να είναι μία από τις πιο σημαντικές γυναίκες του 20^ου αιώνα και μία προσωπικότητα με μεγάλη επιρροή.

Η Katharine Hepburn άφησε την τελευταία της πνοή στις 29 Ιουνίου του 2003 σε ηλικία 96 ετών. Ακόμα και σήμερα, όμως, οι ταινίες της είναι μία τεράστια πολιτισμική κληρονομιά και θα είναι πάντα μία σαγηνευτική γυναίκα με πυγμή, αποφασιστικότητα και που – ας μου επιτραπεί η έκφραση – τιμούσε τα παντελόνια που φορούσε! Κι είμαι σίγουρη πως πολλές σύγχρονες συνάδελφοί της, ακόμη κι αν δεν το δηλώνουν δημόσια, θα ήθελαν να της μοιάσουν έστω και λίγο.

12/05/2017 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Sam Mendes

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλημέρα, καλημέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Καλό μήνα να έχουμε, απολαμβάνοντας τον Αύγουστο με άκρως καλοκαιρινή διάθεση – όπως και του ταιριάζει, άλλωστε!

Αν και κυρίως θεατρικός σκηνοθέτης και με όχι μία μεγάλη λίστα κινηματογραφικών παραγωγών, έχει καταφέρει να κερδίσει και το σινεφίλ κοινό με τη δουλειά του. Κυρίες και κύριοι, τα 51^α του γενέθλια γιορτάζει σήμερα ο Βρετανός σκηνοθέτης Sam Mendes!

Ο Samuel Alexander “Sam” Mendes γεννήθηκε την 1^η Αυγούστου του 1965 στο Reading του Berkshire, στην Αγγλία, με την καταγωγή του να κρατάει επίσης από Τρινιδάδ, Πορτογαλία και Ιταλία. Όταν οι γονέις του χώρισαν, μεγάλωσε στο Oxfordshire, ενώ σπούδασε στο Magdalen College School κι αργότερα στο Κολλέγιο Peterhouse του Cambridge, από το οποίο μάλιστα αποφοίτησε πρώτος στην τάξη του. Όσο ήταν φοιτητής έδειξε το ενδιαφέρον του για τη σκηνοθεσία αναλαμβάνοντας τις παραστάσεις της σχολής, όπως μία παραγωγή του «Cyrano de Bergerac», με τον τότε συμφοιτητή του Tom Hollander (υποδύθηκε τον Mr. Collins στο «Pride And Prejudice» το 2005) ανάμεσα στο cast.

Το 1989 και σε ηλικία 24 ετών ανεβάζει το «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ στο West End με πρωταγωνίστρια τη Judi Dench, με την παράσταση να του εξασφαλίζει το βραβείο του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου από την εταιρεία Κριτικών Θεάτρου. Την επόμενη χρονιά γίνεται μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Shakespeare, ίσως της πιο μεγαλεπίβολης θεατρικής εταιρείας του Ηνωμένου Βασιλείου. Υπό την αιγίδα της ανεβάζει παραστάσεις με έργα του βάρδου όπως την «Τρικυμία» και τον «Ριχάρδο ΙΙΙ».

Το 1990 του ανατίθεται η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Αποθήκης Donmar στο Covent Garden του Λονδίνου, η οποία Αποθήκη σήμερα είναι μία από τις πιο διάσημες θεατρικές αίθουσες της πόλης, η οποία μέχρι και σήμερα φιλοξενεί μεγάλες παραγωγές. Η «θητεία» του στην Donmar ξεκινά το 1992 με τους «Δολοφόνους» του Steven Sondheim. Το 1994 σκηνοθετεί το musical του Lionel Bart «Oliver!» το οποίο βασίζεται στο κλασσικό βιβλίο του Καρόλου Ντίκενς «Oliver Twist». Η παράσταση φιλοξενείται τέσσερα χρόνια στο London Palladium, κάνοντάς τη τη μακροβιότερη παράσταση του θεάτρου. Την ίδια χρονιά σκηνοθετεί το διαχρονικό musical «Cabaret», ενώ το 1998 ο Sam Mendes το φέρνει και στο Broadway μαζί με το σκηνοθέτη Rob Marshall.

To 1999 κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το «American Beauty» με τον Kevin Spacey στο ρόλο του μεσήλικα οικογενειάρχη που προσπαθεί να «ξανανιώσει» ξεκινώντας μία ερωτική σχέση με μία κατά πολύ νεότερή του γυναίκα. Η ταινία ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς και κερδίζει πέντε Oscar, ενώ ο Sam Mendes κερδίζει για τη σκηνοθεσία του Χρυσή Σφαίρα, βραβείο BAFTA κι ένα από τα πέντε Oscar. Έτσι γίνεται ο έκτος σκηνοθέτης στην ιστορία της Ακαδημίας που κερδίζει Oscar με το κινηματογραφικό του ντεμπούτο.

To 2002 παρουσιάζει δουλειές του στο θέατρο και στο σινεμά. Ο λόγος για το «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ και τη «Δωδεκάτη Νύχτα» του Σαίξπηρ που φιλοξενούνται στην Αποθήκη Donmar, κλείνοντας έτσι τη θητεία του ως καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου. Το δράμα εποχής «Road To Perdition» κάνει πρεμιέρα στις σκοτεινές αίθουσες, με τον Mendes σε ρόλο σκηνοθέτη και παραγωγού, κι αφηγείται την ιστορία του Michael Sullivan (Tom Hanks), ενός εκτελεστή της μαφίας του οποίου ο γιος γίνεται μάρτυρας της δουλειάς του. Όταν η Ιρλανδική Μαφία σκοτώσει τη γυναίκα και το μικρότερο γιο του, ο Sullivan αποφασίζει να εκδικηθεί, προσπαθώντας την ίδια στιγμή να κρύψει σ’ ένα ασφαλές μέρος το γιο του. Η ταινία αποθεώνεται, ενώ οι ερμηνείες των Tom Hanks και Paul Newman δέχονται διθυράμβους.

Το 2003 ο Sam Mendes βρίσκει θεατρική «στέγη» στη Νέα Υόρκη και ανεβάζει το «Gypsy», ενώ την ίδια χρονιά ιδρύει την εταιρεία Neal Street Productions, από την οποία στη συνέχεια θα χρηματοδοτηθούν πολλά από τα projects του. Το 2005, μέσω της εταιρείας, σκηνοθετεί την πολεμική ταινία «Jarhead», η οποία απεικονίζει τις ψυχολογικές επιπτώσεις των στρατιωτών σε περίοδο πολέμου, με φόντο τον Πόλεμο του Κόλπου. Η ταινία δέχεται ανάμεικτες κριτικές, ενώ εισπρακτικά ξεπερνά κατά 20 περίπου εκατομμύρια δολάρια το budget της παραγωγής που άγγιζε τα 72 εκατομμύρια δολάρια.

Το 2006 ο Mendes φέρνει στο Broadway το «The Vertical Hour» με πρωταγωνιστές τη Julianne Moore και τον Bill Nighy και δύο χρόνια μετά επανέρχεται στο σινεμά ως σκηνοθέτης και παραγωγός (με τη Neal Street Productions) με το «Revolutionary Road» με τους Leonardo DiCaprio και την (τότε) σύζυγό του, Kate Winslet. Οι δύο ηθοποιοί υποδύονται ένα παντρεμένο ζευγάρι στη δεκαετία του 1950 που, αν και φαινομενικά είναι το τέλειο ζευγάρι, όταν μένουν μόνοι διαφαίνονται τα προβλήματα που έχουν. Η ταινία εντυπωσιάζει και φτάνει να διεκδικεί τρία Oscar, ενώ ο Sam Mendes είναι υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Την επόμενη χρονιά έρχεται στο σινεμά (σε περιορισμένο, όμως, αριθμό αιθουσών) το «Away We Go» όπου ένα ερωτευμένο ζευγάρι προσπαθεί να καταφέρει αυτό που λέμε «σπιτικό» λίγο πριν έρθει στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. Αν κι η ταινία δέχεται καλές κριτικές, η περιορισμένη προβολή δεν άφησε περιθώρια κέρδους, καθώς οι εισπράξεις δεν κατάφεραν να καλύψουν το budget 17 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 2009, όμως, ο Mendes δραστηριοποιείται πάλι στο θέατρο, καθώς ανεβάζει τη «Χειμωνιάτικη Ιστορία» του Σαίξπηρ στο BAM (Brooklyn Academy of Music) και το «Βυσσινόκηπο» στο Old Vic του Λονδίνου.

Για τα επόμενα τρία χρόνια ο Sam Mendes αφοσιώνεται στο θέατρο, με το 2010 να παρουσιάζει το «Όπως Σας Αρέσει» και την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ στο BAM και το Old Vic. Την ίδια χρονιά, όμως, του ανατίθεται κι η ταινία 007 «Skyfall», οπότε και βρίσκεται μεταξύ κινηματογραφικών πλατό και θεατρικού σανιδιού. Το 2011 συναντιέται και πάλι με τον Kevin Spacey, με τον Mendes να τον σκηνοθετεί στο «Ριχάρδο ΙΙΙ», με την παράσταση να ανεβαίνει το 2011 στο Old Vic του Λονδίνου και το 2012 στο BAM. Το 2012 αναλαμβάνει μέσω της Neal Street Productions την παραγωγή της πρώτης σαιζόν της σειράς του BBC «Call The Midwife», ενώ επίσης κάνει πρεμιέρα και το «Skyfall», προσφέροντας στον Mendes εξαιρετικές κριτικές για τη σκηνοθεσία του, εγείροντας ταυτόχρονα ερωτήματα για το αν θα αναλάμβανε και την επόμενη ταινία Bond. Τι λέει ο ίδιος; «Είναι μία μεγάλη ευθύνη, αλλά αν νιώσω πως μπορώ να το κάνω τότε ναι, θα το κάνω».

Το 2013 και το 2014 επιστρέφει στα θεατρικά δρώμενα με το «Τσάρλυ και το Εργοστάσιο Σοκολάτας» για το Theatre Royal στη Drury Lane του Λονδίνου και το «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ για το Βασιλικό Εθνικό Θέατρο. Το 2015 επιστρέφει ως σκηνοθέτης Bond απαντώντας στα ερωτήματα που είχαν τεθεί επί «Skyfall» και φτάνει στις κινηματογραφικές αίθουσες το «Spectre» κι έτσι ο Mendes γίνεται ο δεύτερος σκηνοθέτης (μετά τον John Glen) ο οποίος σκηνοθέτησε δύο διαδοχικές ταινίες Bond.

Τον Απρίλιο του 2016 ο Sam Mendes αναδείχθηκε Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του 73^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ επίσης ανακοινώθηκε πως θα σκηνοθετήσει το θρίλερ «The Voyeur’s Motel», που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Gay Talese.

Καθώς εδώ στην Ελλάδα η μόνη μας ευκαιρία για να παρακολουθούμε τη δουλειά του είναι μέσω του σινεμά, ας ευχηθούμε Χρόνια Πολλά και Δημιουργικά στο Βρετανό σκηνοθέτη κι ας ελπίσουμε να μας χαρίσει ακόμη περισσότερες αξιόλογες κινηματογραφικές εμπειρίες!

01/08/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Christopher Nolan

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Προσωπικά η πρώτη του δουλειά που είδα ήταν το «Memento». Από εκεί κι ύστερα ο σημερινός «πρωταγωνιστής» της στήλης μας δημιούργησε ένα δυναμικό portfolio, φτάνοντας να είναι σήμερα ένας από τους πιο καταξιωμένους του είδους του, με ειδικό σημείο αναφοράς – τι άλλο; – την τριλογία του Batman. Σήμερα γνωρίζουμε καλύτερα τον Christopher Nolan.

Ο Christopher Jonathan James Nolan γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου του 1970 στο Λονδίνο και για χρόνια έζησε με την οικογένειά του μεταξύ Λονδίνου και Σικάγο, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν και την αμερικανική υπηκοότητα. Εξέφρασε από νωρίς ενδιαφέρον για τη σκηνοθεσία κι από τα επτά του δημιουργούσε φιλμ μικρού μήκους με την κάμερα του πατέρα του με ήρωες… τις παιδικές του φιγούρες. Παράλληλα θαύμαζε τον «Πόλεμο των Άστρων» του George Lucas – εκείνην την εποχή, φυσικά, η ταινία ήταν ΤΟ trend! – και με τη βοήθεια του θείου του που εργαζόταν για τη NASA, κατάφερε κι έφτιαξε ένα βιντεάκι stop motion animation με τίτλο «Space Wars». Στα έντεκα του ήταν πια αποφασισμένος πως με τη σκηνοθεσία ήθελε να ασχοληθεί.

O Nolan φοίτησε στο Haileybury and Imperial Service College στο Hertfordshire κι αργότερα σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο University College του Λονδίνου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ο Nolan σκηνοθέτησε δύο ταινίες μικρού μήκους, την «Tarantella» το 1989 και το «Larceny» το 1995, το οποίο μάλιστα παρουσιάστηκε και στο Φεστιβάλ του Cambridge του 1996 κι έγινε κι ένα από τα καλύτερα φιλμ μικρού μήκους του UCL.

Μετά την αποφοίτησή του, ο Nolan σκηνοθετούσε περισσότερο διαφημιστικά ή χορηγούμενα βίντεο. Το 1997 δημιουργεί το «Doodlebug», όπου ένας άντρας κυνηγά στο διαμέρισμά του ένα έντομο, μόνο για να ανακαλύψει πως το έντομο είναι στην πραγματικότητα μία μικρογραφία του εαυτού του. Η τελευταία του ταινία σε βρετανικό έδαφος (εξαιτίας κυρίως της πενιχρής χρηματοδότησης) είναι το «Following», όπου πρωταγωνιστής είναι ένας συγγραφέας που κατά την παρακολούθηση αγνώστων για να βρει υλικό για το βιβλίο του, βρίσκεται υπό την προστασία ενός κλέφτη. Η ταινία χρηματοδοτήθηκε με μόλις τρεις χιλιάδες λίρες, ενώ ο Nolan φρόντισε ώστε για κάθε σκηνή να γίνονται το πολύ δύο λήψεις για εξοικονόμηση φιλμ. Επιπλέον, ο Nolan ανέλαβε – εκτός από σκηνοθεσία, σενάριο και φωτογραφία – την παραγωγή (σημ. μαζί με την κοπέλα και μετέπειτα σύζυγό του Emma Thomas) και το μοντάζ. Η ταλαιπωρία του Nolan, όμως, ανταμείφθηκε, καθώς το «Following» διακρίθηκε σε μία σειρά φεστιβάλ, ενώ κι ο New Yorker έγραφε στην κριτική του πως η ταινία του Nolan «θύμιζε Hitchcock, με τη διαφορά πως ήταν πιο λιτή αλλά και πιο σκοτεινή».

Το «Following» στάθηκε εφαλτήριο για τη μετέπειτα πορεία του, με το «Memento» (2000) να ακολουθεί. Πρωταγωνιστής ο Leonard (Guy Pearce), του οποίου η τελευταία μνήμη είναι η δολοφονία της γυναίκας του. Από εκεί κι ύστερα, λόγω μίας μορφής αμνησίας που τον εμποδίζει να δημιουργήσει νέες μνήμες, αναπτύσσει ένα σύστημα με φωτογραφίες και τατουάζ για να λύσει το μυστήριο του θανάτου της. Η ταινία γίνεται αμέσως επιτυχία και φτάνει να διεκδικεί το Oscar Πρωτότυπου Σεναρίου, το οποίο είχε γράψει ο Nolan μαζί με τον αδερφό του, Jonathan. Παράλληλα, το «Memento» εκείνη τη δεκαετία ήταν ανάμεσα στις δέκα καλύτερες ταινίες. Αυτό ήταν. Ο Christopher Nolan ήρθε για να μείνει.

Η επιτυχία του «Memento» έκανε το Steven Soderbergh να ζητήσει από το Nolan να σκηνοθετήσει το remake της ταινίας του 1997 «Insomnia», του οποίου την παραγωγή ανέλαβε τόσο ο Soderbergh όσο και – μεταξύ άλλων – ο George Clooney. Κι εγένετο «Insomnia» (2002) με πρωταγωνιστές τον Al Pacino στο ρόλο ενός αστυνομικού που ταξιδεύει στην Αλάσκα για να διαλευκάνει το φόνο μίας έφηβης κι ο οποίος αδυνατεί να κοιμηθεί εξαιτίας των ενοχών του για το θάνατο του συνεργάτη του. Το σενάριο των Nikolaj Frobenius και Erik Skjoldbjærg αποκτά έναν σκοτεινό χαρακτήρα κι η ταινία γίνεται – και πάλι – επιτυχία, κάνοντας μάλιστα και τον ίδιο τον Skjoldbjærg – ο οποίος είχε σκηνοθετήσει την πρώτη ταινία – να παραδεχθεί πως η σκηνοθεσία του Nolan ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ικανοποιητική.

The Batman Trilogy – η αρχή της αποθέωσης

Το «Insomnia» ακολούθησε μία σειρά ιδεών και προτάσεων για το Nolan, οι οποίες τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν, όπως μία βιογραφική ταινία για τον Howard Hughes, την οποία είχε ήδη αναλάβει ο Martin Scorsese με το «Aviator», ενώ επίσης απέρριψε την σκηνοθεσία της «Τροίας» (atta, boy!!!). Το 2003 πλησιάζει τη Warner Bros. και τους ανακοινώνει πως ενδιαφέρεται να κάνει μία ταινία για τον Batman. Με τη διαφορά πως θέλει να εστιάσει στα γεγονότα πίσω από το Batman αντί να κάνει μία περιπέτεια με τον ήρωα, ή για να το πω πιο λαϊκά «τι έκανε τον Batman… Batman;». Έτσι παίρνει το θάνατο των γονιών του Bruce Wayne, το φόβο του για τις νυχτερίδες και μία σειρά άλλων γεγονότων, που έγιναν καθοριστικά… μα τι κάθομαι και σας ζαλίζω; Αυτά τα ξέρετε κι εσείς! Τέλος πάντων, το προκείμενο είναι πως η ιδέα του Nolan ενθουσίασε την εταιρεία παραγωγής κι έτσι το 2005 έχουμε το «Batman Begins», όπου ο Nolan, εκτός από την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του, συγκεντρώνει κι ένα εξαίρετο cast ηθοποιών για να υλοποιήσει το όραμά του για τον Batman. Το κοινό ενθουσιάζεται με αυτήν την τόσο διαφορετική προσέγγιση του σκοτεινού ήρωα, κάνοντας το «Batman Begins» μία από τις μεγαλύτερες – αν όχι ΤΗ μεγαλύτερη – εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς που προβλήθηκε. Φτάνει μάλιστα να διεκδικεί Oscar Καλύτερης Φωτογραφίας, αλλά και τρία βραβεία BAFTA.

Την ίδια περίοδο με το «Batman Begins», ο Nolan ήδη επεξεργάζεται στο μυαλό του το «The Prestige», αλλά η υλοποίηση της ταινίας καθυστερεί λόγω του Batman. Αυτό, όμως, δεν τον εμπόδισε να κάτσει μαζί με τον αδερφό του, Jonathan, και να δουλέψουν μαζί το σενάριο της διαμάχης δύο μάγων του 19^ου αιώνα (Hugh Jackman και Christian Bale). Δεν ξέρω αν ευθύνεται η προηγούμενη επιτυχία του «Batman Begins», αλλά και το «Prestige» γίνεται αποδέκτης εξίσου διθυραμβικών κριτικών και χαρακτηρίζεται ως μία ταινία ατμοσφαιρική, όπου παρουσιάζονται εμμονές και φιλοδοξίες, οι οποίες αγγίζουν εκπληκτικά τα όρια της παράνοιας. Η δική μου γνώμη; Και χωρίς να έχει προηγηθεί το «Batman Begins», η ταινία νομίζω θα λατρευόταν από το κοινό έτσι κι αλλιώς!

Φάση νούμερο δύο για το Batman και το 2008 έρχεται ο «Σκοτεινός Ιππότης». Για άλλη μία φορά ο Nolan επιλέγει να παρουσιάσει την ιστορία μέσα από τα μάτια των χαρακτήρων του αντί να περιοριστεί στο περιπετειώδες κομμάτι με τις εκρήξεις και το ανθρωποκυνηγητό. Αυτή τη φορά εστιάζει στην παρανοϊκή περσόνα της νέμεσης του Batman, Joker. Η ταινία δίνει μία άλλη πνοή σε αυτό το είδος ταινιών και χαρακτηρίζεται κι εκείνη ως μία από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων, χαρίζοντας μία Χρυσή Σφαίρα, ένα βραβείο BAFTA και φυσικά το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου στον εκλιπόντα Heath Ledger που υποδυόταν το Joker. Α, και μας έκανε να περιμένουμε σαν τρελοί το τελευταίο μέρος της τριλογίας!

«Inception» & «The Dark Knight Rises» – εδραιώνοντας τη δόξα

Δύο χρόνια μετά, ο Nolan προσεγγίζει πάλι τη Warner Bros., αυτή τη φορά με το σενάριο του αινιγματικού «Inception». Την ιστορία την ξέρετε: ένας κλέφτης που με μία ιδιαίτερη τεχνολογία καταφέρνει και κλέβει ιδέες μέσω των ονείρων των θυμάτων του, αναλαμβάνει την ακριβώς αντίθετη αποστολή εμφυτεύοντας μία ιδέα στο μυαλό του στόχου του. Ο Nolan επιστρατεύει και πάλι ένα δυνατό cast ηθοποιών (Joseph Gordon-Levitt, Tom Hardy, Michael Caine κλπ) με «αρχηγό» το Leonardo DiCaprio στο ρόλο του Cobb, ο οποίος παράλληλα στοιχειώνεται από το δικό του παρελθόν. Το ότι το κοινό κι οι κριτικοί λάτρεψαν το «Inception» μάλλον είναι περιττό να το αναφέρω – έσοδα πάνω από 800 εκατομμύρια δολάρια το επιβεβαιώνουν, νομίζω! Επίσης, το «Inception» φτάνει και πάλι στα Oscar και στις Χρυσές Σφαίρες με υποψηφιότητα για Καλύτερη Ταινία, ενώ διακρίνεται στις τεχνικές κατηγορίες.

2012 κι έρχεται το πολυαναμενόμενο τελευταίο μέρος της τριλογίας Batman με τίτλο «The Dark Knight Rises». Αν και διστακτικός στην αρχή, ο Nolan τελικά έκατσε μαζί με τον αδερφό του, Jonathan, και τον David S. Goyer για να «κλείσουν» όσο πιο δυναμικά γινόταν την ιστορία του Batman. Το τελικό αποτέλεσμα όχι μόνο δεν απογοήτευσε, αλλά άφησε άφωνους τους φίλους του Batman από τον ενθουσιασμό.

2013 κι ο Nolan επιλέγει, αντί να σκηνοθετήσει, να συμμετάσχει στην παραγωγή και να δουλέψει μαζί με τον Goyer το σενάριο του «Man of Steel», με το Zack Snyder στο τιμόνι της σκηνοθεσίας. Το ίδιο κάνει και για το thriller επιστημονικής φαντασίας «Transcendence». Καθώς, όμως, το σκηνοθετικό του «μικρόβιο» καλά κρατεί, ξεκινάει να δουλεύει πάνω στο «Interstellar», όπου μία ομάδα επιστημόνων προσπαθεί να διαπιστώσει αν μπορεί να βρει κατοικήσιμους πλανήτες σε άλλους γαλαξίες, μια που η Γη φαίνεται πως πλέον αδυνατεί να συντηρήσει την ανθρωπότητα. Το τελικό αποτέλεσμα που στελεχώνει ένα δυνατό cast με τους Matthew McConaughey, Jessica Chastain, Anne Hathaway και Michael Caine είναι μία εντυπωσιακή ιστορία επιστημονικής φαντασίας, στην οποία συνέβαλλε με τις γνώσεις του ο θεωρητικός φυσικός Kip Thorne. Η ταινία αποθεώνεται τόσο για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, όσο και για την επιστημονική της ακρίβεια η οποία, μάλιστα, τονίστηκε σε δύο επιστημονικά περιοδικά των ΗΠΑ. Αν κι η ταινία διακρίθηκε στα Oscar για visual effects εκείνη τη χρονιά, εξακολουθεί να είναι δημοφιλής στο κοινό, ανεξάρτητα από την οικειότητα που έχει κανείς με τις επιστημονικές λεπτομέρειες.

Φέτος είδαμε το Nolan σε ρόλο παραγωγού στο περιβόητο «Batman Vs. Superman: Dawn of Justice», με την ταινία, όμως, να δέχεται μέτριες προς αρνητικές κριτικές, εξαιτίας της φτωχής απεικόνισης της ιστορίας ανάμεσα στους δύο μεγαλύτερους ήρωες της DC Comics. Ο Nolan, όμως, δεν το βάζει κάτω κι ήδη δουλεύει δύο projects. Το ένα είναι το ιστορικό δράμα «Dunkirk», το οποίο τοποθετείται χρονικά στη διάρκεια μίας από τις μεγαλύτερες μάχες των Συμμάχων ενάντια στη ναζιστική Γερμανία, με τους Tom Hardy, Cillian Murphy, Kenneth Branagh, James D’Arcy και Mark Rylance να έχουν ήδη «στρωθεί» στη δουλειά aka τα γυρίσματα. Το δεύτερο είναι το remake του «Memento», για το οποίο ο Christopher Nolan επεξεργάζεται το σενάριο.

Αν απολαμβάνετε κι εσείς τις δουλειές του δημοφιλούς σκηνοθέτη κι αν ενθουσιαστήκατε με τα νέα για τις επερχόμενες ταινίες του, τότε ευκαιρία να του ευχηθούμε «Χρόνια Πολλά» ώστε να μας καταπλήξει γι’ άλλη μία φορά!

30/07/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Kevin Spacey

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ηθοποιός – καρατερίστας, μιας που πάντα όταν ακούμε το όνομά του φέρνουμε στο νου μας αξιομνημόνευτες περσόνες που έχει υποδυθεί. Η πιο πρόσφατη (και δημοφιλής) είναι εκείνη του μηχανορράφου και μοντέρνου “Μακβέθ” Francis Underwood της επιτυχημένης σειράς του Netflix «House Of Cards». Κυρίες και κύριοι, σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στον δις βραβευμένο με Oscar ηθοποιό Kevin Spacey, που κλείνει τα 57 του χρόνια.

Ο Kevin Spacey Fowler γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1959 στο South Orange του New Jersey. Φοίτησε στη Στρατιωτικη Ακαδημία Northridge, στο Λύκειο Canoga Park και στο Λύκεο Chatsworth στο Los Angeles, όπου και ξεκίνησε να καλλιεργεί την κλίση του στην υποκριτική. Κρατώντας πια μόνο το επίθετο Spacey που προέρχεται από την πλευρά της μητέρας του, ο Kevin Spacey συνεχίζει τις σπουδές του στο τμήμα Δραματικής Τέχνης στη Σχολή Juilliard από το 1979 έως το 1981.

Μετά την αποφοίτησή του από το Juilliard, ο Kevin Spacey παίζει μικρούς θεατρικούς ρόλους σε τοπικές παραστάσεις της Νέας Υόρκης και το 1982 υποδύεται τον Oswald στα «Φαντάσματα» του Ερρίκου Ίψεν στο πλευρό της Liv Ullmann. Ο πρώτος του κεντρικός θεατρικός ρόλος έρχεται το 1986 με το έργο του Eugene O’Neill «Long Day’s Journey Into Night» μαζί με τους Peter Gallagher, Bethel Leslie και Jack Lemmon, με τον τελευταίο να γίνεται και μέντορας του φιλόδοξου ηθοποιού. Παράλληλα συμμετέχει σε τηλεοπτικές παραγωγές, όπως το «Crime Story» το 1988, ενώ η ερμηνεία του στο (επίσης τηλεοπτικό) «Wiseguy» ως ο έμπορος όπλων Mel Profitt τραβά ακόμη περισσότερο την προσοχή του κοινού.

Έπειτα από χαρακτηριστικούς ρόλους σε ταινίες όπως το «See No Evil, Hear No Evil» του 1989 και το «Glengarry Glen Ross» του 1992 (και πάλι μαζί με τον Jack Lemmon), η μεγάλη του στιγμή έρχεται το 1994 με τον ανατρεπτικό ρόλο του Verbal στο «Usual Suspects» του Bryan Singer. Η ταινία σήμερα είναι μία από τις κλασσικές στην κατηγορία μυστηρίου/εγκλήματος, ενώ εκείνη τη χρονιά χάρισε στον Kevin Spacey το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου.

«Πολυάσχολος» φαίνεται στη συνέχεια ο Kevin Spacey, καθώς δε δείχνει να επαναπαύεται με τη βράβευσή του. Μετά και τη συμμετοχή του στο «Outbreak» στο πλευρό των Dustin Hoffman και Rene Russo το 1995, τον συναντούμε την ίδια χρονιά στο thriller «Seven» του David Fincher στο ρόλο του serial killer John Doe. Μάλιστα είναι αξιοσημείωτο πως η εμφάνισή του στην ταινία δεν είχε δημοσιοποιηθεί ούτε μέσω των trailers και κανείς δεν ήξερε γι’ αυτήν μέχρι… να πάει να δει την ταινία! Στη συνέχεια συμμετέχει στο «A Time To Kill» με τους Sandra Bullock, Matthew McConaughey και Samuel L. Jackson το 1996 και στο «L. A. Confidential» το 1997.

To 1999, ένα χρόνο μετά τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο «The Negotiator» όπου συμπρωταγωνιστεί και πάλι με τον Samuel L. Jackson, έρχεται η δεύτερη μεγάλη στιγμή για τον ηθοποιό με το «American Beauty», με το Spacey να υποδύεται έναν οικογενειάρχη που, σε μία κρίση μέσης ηλικίας, ξεκινά μία ερωτική σχέση με τη φίλη της κόρης του. Η ταινία αποθεώνεται από κοινό και κριτικούς κι ο Kevin Spacey κρατά στα χέρια του το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 2000 ο Spacey υποδύεται έναν καθηγητή που έχει στιγματιστεί ψυχικά και σωματικά στο «Pay It Forward», όπου εμπνέει το νεαρό μαθητή του (Haley Joel Osment) να κάνει τρεις καλές πράξεις, με την ελπίδα πως θα εμπνεύσει κι άλλους να συνεχίσουν την πρωτοβουλία του. Την επόμενη χρονιά συναντούμε τον ηθοποιό σε ρόλο… εξωγήινου στην αμφιλεγόμενη ταινία μυστηρίου/επιστημονικής φαντασίας «K-PAX», ενώ το 2003 ακολουθεί η δραματική ταινία «The Life of David Gale».

Το 2003 αποφασίζει να αφιερωθεί στο Old Vic, ένα από τα πιο παλιά θέατρα του Λονδίνου κι έτσι βρίσκεται από τη θεατρική σκηνή στα κινηματογραφικά πλατό και πίσω. Το 2004 φέρνει στη μεγάλη οθόνη την ταινία «Beyond The Sea», την σκοπιά του ίδιου του Spacey στη ζωή του τραγουδιστή Bobby Darin. Για το Spacey αποτελούσε όνειρο ζωής, πράγμα που τον οδήγησε να αναλάβει το σενάριο, τη σκηνοθεσία, την παραγωγή αλλά και την ερμηνεία του κεντρικού ρόλου. Για χρηματοδότηση αναζήτησε πόρους στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανία, ενώ σχεδόν όλη η ταινία γυρίστηκε στο Βερολίνο. Κι αν κι όλοι θαύμασαν τη δουλειά του Spacey (ήταν, μάλιστα, υποψήφιος και για Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του), ορισμένοι κριτικοί θεώρησαν ατυχή την απόφασή του να υποδυθεί ο ίδιος τον τραγουδιστή λόγω της εμφανούς διαφοράς ηλικίας.

To 2006 αποχωρεί από το Old Vic κι επιστρέφει στα θεατρικά δρώμενα των Ηνωμένων Πολιτειών και του Broadway, με επιτυχημένες παραγωγές όπως το «The Philadelphia Story», όπου ο Spacey υποδύεται το ρόλο που είχε αναλάβει ο Cary Grant στη διάσημη ταινία. Συγκεκριμένα, φαίνεται τόσο αφοσιωμένος στη θεατρική του ενασχόληση και μοιάζει να «παραμελεί» τις κινηματογραφικές του δουλειές, μια που οι ταινίες όπου συμμετέχει δέχονται μέτριες κριτικές. Μέχρι, τουλάχιστον, το 2008 όπου πρωταγωνιστεί στο «21», μία ευρηματική heist movie, όπου ο Spacey υποδύεται το Micky Rosa, έναν καθηγητή του MIT που εκπαιδεύει ένα κλειστό group φοιτητών στο να βγαίνουν πάντα νικητές… στο blackjack! Το 2011 συμπρωταγωνιστεί με τους Paul Bettany, Stanley Tucci και Zachary Quinto στο βιογραφικό θρίλερ «Margin Call» και την κωμωδία «Horrible Bosses» με τους Jason Bateman, Jason Sudeikis, Jennifer Aniston και Colin Farrell.

2013: Rise of Francis Underwood

To Φεβρουάριο του 2013 η διαδικτυακή υπηρεσία streaming Netflix σηκώνει την αυλαία για τη σειρά «House Of Cards», ένα πολιτικό θρίλερ με πρωταγωνιστή έναν Γερουσιαστή του Δημοκρατικού Κόμματος που καταστρώνει το δικό του σχέδιο εκδίκησης κι ανόδου στην εξουσία μαζί με τη σύζυγό του που (εμφανώς) έχει τις ίδιες φιλόδοξες βλέψεις! Ο λόγος για τον Francis (Spacey) και την Claire Underwood (Robin Wright). Η σειρά κατακτά μεγάλη μερίδα του τηλεοπτικού κοινού ανά τον κόσμο κι επιβεβαιώνει πως ο Kevin Spacey έχει τη στόφα ηθοποιού – καρατερίστα, που προανέφερα πριν! Αξίζει εδώ να σημειώσουμε πως στις 18 Σεπτεμβρίου οι δύο ηθοποιοί διεκδικούν βραβεία Emmy για τις ερμηνείες τους στη σειρά. Το 2014 δίνει λίγο χρόνο στα κινηματογραφικά πλατό για την επανεμφάνισή του στο sequel του «Horrible Bosses», ενώ φέτος τον συναντούμε στην κομεντί «Elvis & Nixon» μαζί με τον Michael Shannon, όπου ο Spacey υποδύεται… ποιον άλλον; Τον πρόεδρο Nixon!

Στα επερχόμενα projects του ηθοποιού συγκαταλέγεται κι η βιογραφική ταινία «Rebel In The Rye», όπου ο Spacey θα υποδυθεί τον καθηγητή λογοτεχνίας Whit Burnett, ο οποίος υπήρξε μέντορας για το συγγραφέα του «Φύλακα στη Σίκαλη» J. D. Salinger.

Χρόνια πολλά, λοιπόν, σ’έναν ηθοποιό που έχει καταφέρει να κερδίσει την προσοχή μας και το σεβασμό μας με τη δουλειά του!

26/07/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο χορογράφος Δημήτρης Παπαϊωάννου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Οι περισσότεροι – αν όχι όλοι μας – τον γνωρίσαμε μέσα από την επιβλητική δουλειά του στις Τελετές Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004. Από τότε πολλοί συνεχίζουν να παρακολουθούν την πορεία των παραστάσεών του και να αναζητούν μία ευκαιρία να τις δουν κι από κοντά. Σήμερα ο Δημήτρης Παπαϊωάννου γίνεται 52 ετών.

Γεννημένος στην Αθήνα στις 21 Ιουνίου του 1964, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου σπούδασε στο Κολλέγιο Αθηνών, ενώ στην εφηβεία του, λόγω της προτίμησης που έδειξε προς τις καλές τέχνες, μαθήτευσε για τρία χρόνια πλάι στο ζωγράφο Γιάννη Τσαρούχη. Η μαθητεία του αυτή του εξασφάλισε μία από τις μεγαλύτερες βαθμολογίας που έχει σημειώσει ποτέ σπουδαστής, η οποία με τη σειρά της του έδωσε μία θέση στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με καθηγητές το ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά και την εικαστικό Ρένα Παπασπύρου.

Ξεκίνησε να ασχολείται επαγγελματικά με την εικονογράφηση και τη δημιουργία βιβλίων comics. Για την ακρίβεια, έχουν εκδοθεί πάνω από σαράντα comics του σε περιοδικά όπως τη «Βαβέλ» και το «Παρά Πέντε». Για τη δουλειά του, το 1990 βραβεύτηκε στην 5η Biennale Νέων Καλλιτεχνών στη Μασσαλία για το comic «Un Bon Plan» (μτφ.: «Ένα Καλό Σχέδιο»).

Όσο σπούδαζε στη Σχολή Καλών Τεχνών, άρχισε να δείχνει ένα ενδιαφέρον για τις τέχνες του θεάματος και το χορό. Έτσι άρχισε να πειραματίζεται ως χορευτής και χορογράφος, καθώς επίσης και ως σκηνογράφος, σχεδιαστής κοστουμιών και makeup artist. Το 1986 ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη και διδάσκεται μέσω μαθημάτων και σεμιναρίων την τεχνική του Erick Hawkins και τη γιαπωνέζικη τεχνική Butoh από τη Maureen Fleming. Την ίδια χρονιά επιστρέφει στην Αθήνα και ιδρύει την «Ομάδα Εδάφους» και μέχρι το 2000 ο Δημήτρης Παπαϊωάννου συλλαμβάνει, σκηνοθετεί και χορογραφεί και τις δεκαεπτά παραγωγές. Στις παραγωγές αυτές συμπεριλαμβάνονται παραστάσεις όπως:
– Η «Μήδεια» του 1993, η οποία μέχρι το 2000 παρουσιάστηκε 52 φορές σε Ευρώπη και Μεσόγειο, αλλά και στη Νέα Υόρκη.
– Το «Ενός Λεπτού Σιγή» του 1995, με συλλογή τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι, με την παράσταση να θίγει άμεσα το ζήτημα του AIDS.
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, όμως, δραστηριοποιήθηκε κι εκτός της Ομάδας Εδάφους με μία σειρά αξιόλογων παραστάσεων. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την όπερα του Θάνου Μικρούτσικου «Η Επιστροφή της Ελένης», καθώς και τις παραστάσεις «Νεφέλη» της Χαρούλας Αλεξίου (1995) και «Ηφαίστειο» της Άλκηστης Πρωτοψάλτη (1998).

Το 2001 και με την Ομάδα Εδάφους να έχει κλείσει τον κύκλο της, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ορίζεται ως καλλιτεχνικός διευθυντής κι αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία και τη χορογραφία των Τελετών Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 που διεξήχθησαν στην Αθήνα. Αν δε θυμάστε τίποτε από τις εμβληματικές παραστάσεις, πάρτε μία ιδέα με τα παρακάτω βίντεο!

Η απήχηση της δουλειάς του Παπαϊωάννου είχα σαν αποτέλεσμα το περιοδικό TIME αλλά και οι Times του Λονδίνου να χαρακτηρίσουν τις δύο τελετές σαν «θρίαμβο».

Το 2006 και με τη δόξα των Ολυμπιακών Αγώνων ακόμη «πάνω από το κεφάλι του», ο Δημήτρης Παπαϊωάννου παρουσιάζει το «2», σε συνεργασία με τον συνθέτη ηλεκτρονικής μουσικής Κ. ΒΗΤΑ. Η παράσταση εξερευνά το διχασμό της ανδρικής ψυχής, σ’ έναν κόσμο όπου η ομοφυλοφιλία είναι ταμπού, θίγοντας άμεσα το ζήτημα. Η παράσταση, αν και (όντως) βασίζεται σε ένα φλέγον κοινωνικό ζήτημα, λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές.

Το 2008 ο χορογράφος παρουσιάζει τη «Μήδεια (2)», μία διαφορετική, σύγχρονη και μινιμαλιστική οπτική του μύθου, ενώ το 2010 παρουσιάζει το «Κ.Κ.», μία παράσταση με ποίηση του Κωνσταντίνου Καβάφη σε μουσική Λένας Πλάτωνος κι ερμηνεία από το Γιάννη Παλαμίδα.
Το 2015 ο Δημήτρης Παπαϊωάννου αναλαμβάνει την τελετή έναρξης με τίτλο «Origins» για τους Ευρωπαϊκούς Αγώνες στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν. Η παράσταση έφερε τον Παπαϊωάννου υποψήφιο για 2 βραβεία Daytime Emmy, δίνοντάς του και πάλι διεθνή καταξίωση. Τέλος, ήδη βρίσκονται σε περιοδεία ανά τον κόσμο οι παραστάσεις «Πρώτη Ύλη» (από το 2012) και «Still Life» (από το 2014).
Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που έχει μάθει να μιλά στον κόσμο μέσα από την τέχνη του και να θίγει ανησυχίες που άλλοι ή θα προσπερνούσαν ή θα το έκαναν με χυδαίο τρόπο (βλ. τον δίκαιο πανικό που έγινε με το Γιαν Φαμπρ). Επομένως, νομίζω πως άξιζε το σημερινό σας κλικ για να μάθουμε παρέα μερικά πράγματα παραπάνω για έναν πραγματικά ταλαντούχο άνθρωπο!

21/06/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Ella Fitzgerald

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Πρόκειται για μία από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες της jazz μουσικής, δικαιώνοντας τον τίτλο «Πρώτη Κυρία του Τραγουδιού». Η δουλειά της θεωρείται πολιτισμικός θησαυρός στην Αμερική κι όχι τυχαία. Σαν σήμερα γεννήθηκε η Ella Fitzgerald.
Η Ella Jane Fitzgerald γεννήθηκε στις 25 Απριλίου του 1917 στο Newport News της Virginia, ενώ λίγο αργότερα μετακόμισε με τη μητέρα της και τον πατριό της στο Yonkers της Νέας Υόρκης. Η παιδική ηλικία της μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ταραχώδης, καθώς έζησε φτωχικά, ενώ λίγο μετά το θάνατο της μητέρας της το 1932 έφυγε από το σπίτι, ενισχύοντας μετέπειτα φήμες πως ο πατριός της την κακοποιούσε. Έχοντας ζήσει στους δρόμους, έφτασε το 1933 να τραγουδά στους δρόμους του Harlem και στη συνέχεια να συμμετέχει σε διαγωνισμούς ερασιτεχνών.
Σε έναν από αυτούς τους διαγωνισμούς την ανακάλυψε ο ντράμερ Chick Webb, ο οποίος αν και διστακτικός στην αρχή, έπειτα την έκανε μέλος της μπάντας του. Με τη μπάντα του Webb η Ella Fitzgerald ερμήνευσε επιτυχίες όπως το «Love and Kisses» κι έτσι βρέθηκε το 1935 να τραγουδά στο Savoy, το πιο διάσημο night club του Harlem. Μετά το θάνατο του Webb το 1939, η Ella Fitzgerald αναλαμβάνει τα ηνία της μπάντας κι αυτή μετονομάζεται σε Ella And Her Famous Orchestra και μέχρι το 1942 η Ella έχει στο ενεργητικό της με τη μπάντα πάνω από 150 ηχογραφήσεις για την εταιρεία Decca.

Το 1942 αποφασίζει να προχωρήσει για solo καριέρα, πάλι με τη Decca. Η εποχή του swing, όμως, αρχίζει να ξεθωριάζει, ενώ μία νέα τάση, η bebop φαίνεται να κερδίζει έδαφος, αλλάζοντας τη Jazz. Η ερμηνεία της Fitzgerald προσαρμόζεται στη νέα τάση, ειδικά με τη συνεργασία της με τον Dizzy Gillespie. Τότε, όμως, υιοθετεί την τεχνική του «scat singing», ένα είδος φωνητικού αυτοσχεδιασμού χωρίς τη χρήση λέξεων, αλλά με τον εκάστοτε τραγουδιστή να τραγουδά αυτοσχέδιες μελωδίες. Την τεχνική αυτή τη χρησιμοποίησε για το «Flying Home» το οποίο φυσικά ενθουσίασε το κοινό με τη φωνητική δεινότητα της Fitzgerald, ενώ αργότερα οι Times χαρακτήρισαν την ηχογράφηση ως «μία από τις ηχογραφήσεις με τη μεγαλύτερη επιρροή στη jazz». Ίδια απήχηση δέχτηκε και το «Oh, Lady Be Good!» το 1947.

Δεκαετία του 1950 κι η Ella Fitzgerald ήδη είναι μία από τις πιο δημοφιλείς jazz φωνές της Αμερικής, ενώ πλέον το scatting είναι πια η φωνητική της «υπογραφή». Το 1955 ο μάνατζέρ της, Norman Granz ιδρύει τη Verve Records, από την οποία κυκλοφορούν κάποια από τα πιο πετυχημένα της albums. Η αρχή γίνεται το 1956 με το «Ella Fitzgerald Sings The Cole Porter Songbook», με τη Fitzgerald να βάζει τη δική της ξεχωριστή πινελιά σε κλασσικά τραγούδια του συνθέτη, όπως το «It’s De-Lovely» και το «You Do Something To Me» Για ακούστε για να πάρετε μία ιδέα…!

Δύο χρόνια μετά η Ella Fitzgerald αναδεικνύεται ως η πρώτη Αφροαμερικανίδα που κερδίζει βραβείο Grammy… συγκεκριμένα δύο βραβεία! Το ένα είναι της Καλύτερης Jazz Ερμηνείας για το album «Ella Fitzgerald Sings The Duke Ellington Songbook» (για το οποίο δούλεψε μαζί με τον Ellington) και το άλλο βραβείο ήταν για την Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία για το «Ella Fitzgerald Sings The Irving Berlin Songbook».
Στην καριέρα της κατάφερε να συνεργαστεί με ένα πλήθος «θρύλων» της μουσικής της εποχής, όπως τον Louis Armstrong, τον Count Basie και τον Frank Sinatra. Μάλιστα, τη δεκαετία του ’60‘ το όνομά της φιγουράριζε στα pop charts με τη μοναδική της διασκευή του «Mack The Knife». Γιατί; Χάρη στην εφευρετικότητά της! Έχοντας ξεχάσει τους στίχους του τραγουδιού στη συναυλία της στο Βερολίνο, η Fitzgerald δε δίστασε να… σκαρώσει δικούς της στίχους! Το τραγούδι βραβεύτηκε με Grammy, ενώ πλέον θεωρείται από τα κλασσικά της.

Στη δεκαετία του 1970, η Ella Fitzgerald βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας της με μία σειρά live εμφανίσεων ανά τον κόσμο. Τη δεκαετία του 1980, όμως, κι εξαιτίας μίας σειράς προβλημάτων υγείας, αναγκάζεται σταδιακά να αποσυρθεί. Το 1989 κυκλοφορεί το τελευταίο της album με τίτλο «All That Jazz» και το 1991 κάνει την τελευταία της εμφάνιση στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Το 1994 αποσύρεται οριστικά, καθώς τα πόδια της ακρωτηριάζονται εξαιτίας του διαβήτη που της διεγνώσθη το 1986. Το 1996 αφήνει την τελευταία της πνοή στο σπίτι της στο Beverly Hills, έχοντας στο πλευρό της την οικογένειά της.
Ζωή σα μουσικό παραμύθι μοιάζει η ιστορία της Ella Fitzgerald. Μπορεί να χαρακτηριστεί αλλιώς όταν από τους δρόμους του Harlem φτάνει να είναι μία από τις μεγαλύτερες φωνές της jazz; Πόσο μάλλον όταν τα τραγούδια της ακόμη και σήμερα ακούγονται κι έχουν την ίδια επίδραση με εκείνη που είχαν όταν πρωτοκυκλοφόρησαν.

25/04/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Rooney Mara

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Είναι μόλις 31 ετών, αλλά ήδη το αστέρι της λάμπει στο Hollywood και το όνομά της έχει πλέον μία άλλη βαρύτητα. Ειδικά μετά την κινηματογραφική χρονιά που μας πέρασε, μια που η «Carol» την έφερε ακόμη πιο κοντά στα Oscar. Σήμερα ευχόμαστε χρόνια πολλά στη Rooney Mara.

Η Patricia Rooney Mara γεννήθηκε στο Bedford της Νέας Υόρκης στις 17 Απριλίου του 1985. Αποφοίτησε από το Fox Lane High School το 2003, ενώ το 2010 πήρε το πτυχίο της στην Ψυχολογία και τις Διεθνείς Κοινωνικές Επιστήμες από τη Σχολή Gallatin’s School of Individualized Study του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης.

Η αγάπη της για την ηθοποιία, αλλά κι η απόφασή της να ασχοληθεί με το αντικείμενο καλλιεργήθηκαν από μία σειρά κλασσικών ταινιών, όπως το «Gone With The Wind» και η «Rebecca». Επίσης την ενέπνευσε η μεγαλύτερή της αδερφή, Kate Mara («House of Cards»), η οποία ήδη έχτιζε την καριέρα της όταν η Rooney αποφάσισε να ξεκινήσει να κυνηγά την υποκριτική.

Έπειτα από μία σειρά εμφανίσεων στην τηλεόραση (όπως το «Law & Order») και κάποιες μικρότερες παραγωγές, ο πρώτος της ρόλος σε θέση πρωταγωνίστριας ήρθε το 2009 με το «Tanner Hall», που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Τορόντο. Την επόμενη χρονιά ήρθε το remake του «Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες», όπου η Rooney Mara είχε και πάλι τον πρώτο ρόλο. Η αλήθεια, όμως, είναι πως η ταινία ήταν για τη Mara μία στιγμή όπου άρχισε να αμφιβάλλει για την απόφασή της να ασχοληθεί με την υποκριτική. Την ίδια χρονιά εμφανίζεται και στο «The Social Network» του David Fincher.

Τις αμφιβολίες που τις προκάλεσε ο «Εφιάλτης» τις διαλύει το «Κορίτσι με το Τατουάζ» το 2011. H Rooney Mara συναντά στα πλατό γυρισμάτων τον Daniel Craig και μαζί πρωταγωνιστούν στην αμερικάνικη κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου best seller του Stig Larsson. Η Mara εντυπωσιάζει ως Lisbeth Salander όχι μόνο για την απίστευτη μεταμόρφωσή της αλλά κυρίως για την υποκριτική της ικανότητα. Η ταινία της χαρίζει μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και για Oscar Α΄Γυναικείου Ρόλου και για πολλούς αυτό είναι σημάδι πως η Mara έχει ακόμα πολλά να πει με τη δουλειά της.

Το 2013, η Rooney Mara πρωταγωνιστεί στο ψυχολογικό θρίλερ «Side Effects» του Steven Sodenbergh, όπου υποδύεται μία νεαρή γυναίκα που πάσχει από κατάθλιψη ενώ ο άντρας της (Channing Tatum) είναι στη φυλακή. Τότε ο ψυχίατρός της θα της δώσει ένα καινούριο φάρμακο, το οποίο όμως της προκαλεί περίεργες παρενέργειες, με αποτέλεσμα όλα γύρω της πια να αλλάζουν. Επίσης, την ίδια χρονιά αντικαθιστά την Carey Mulligan στο «Her» του Spike Jonze και συμπρωταγωνιστεί στην υποψήφια για Oscar ταινία με τους Joaquin Phoenix, Scarlett Johansson και Amy Adams.
Το 2015 υποδύεται την Tiger Lily στον «Pan», με την ταινία να είναι μία «box-office bomb» εξαιτίας των κάκιστων κριτικών. Ευτυχώς για τη Mara, όμως, την ίδια χρονιά έρχεται ο ρόλος της στην «Carol» να αλλάξει τα πράγματα. Στο δράμα εποχής του Todd Haynes, η Mara υποδύεται την Therese Belivet, μία νεαρή πωλήτρια που γνωρίζει την Carol (Cate Blanchett) και μαζί της ξεκινά μία δυνατή σχέση, η οποία δοκιμάζεται από τις μετέπειτα εξελίξεις. Η ταινία συναρπάζει κι η Mara κερδίζει το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, ενώ φτάνει στις υποψηφιότητες για BAFTA, Χρυσή Σφαίρα αλλά και Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου.

Σε μελλοντικά projects, η Rooney Mara έχει ήδη ολοκληρώσει τα γυρίσματα για δύο ταινίες. Η μία είναι το «Weightless» του Terence Malick, όπου θα τη δούμε (πιθανώς) το 2017 στο πλευρό των Christian Bale, Natalie Portman και Holly Hunter. Η δεύτερη είναι η «Una», μία δραματική ταινία όπου η Mara θα υποδυθεί μία νεαρή γυναίκα που η συνάντησή της με έναν ηλικιωμένο άντρα θα την οδηγήσει σε αποκαλύψεις που θα συνταράξουν όσα γνώριζε για τη ζωή της ως τώρα.

Σημαντικό, τέλος, είναι να αναφέρουμε πως η Rooney Mara δεν πήρε το πτυχίο της ψυχολογίας το 2010 απλά για να το κρεμάσει στον τοίχο της! Αντίθετα, είναι η πρόεδρος της MKO «Faces of Kibera», η οποία δραστηριοποιείται στην παροχή στέγης, τροφής και ιατρικής περίθαλψης των ορφανών που ζουν στην Kibera, μία παραγκούπολη στο Ναϊρόμπι της Κένυα. Για τις χρηματοδοτικές ανάγκες της ΜΚΟ, η Mara προχώρησε σε δημοπρασία αναμνηστικών από τις ομάδες baseball των Steelers και των Giants (την οποία ομάδα ίδρυσε η οικογένεια του πατέρα της), καθώς και εράνους μέσω του eBay. Για τη δράση της αυτή η Mara είπε σε συνεντεύξεις της πως πίστευε πως «οι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια δεν τη λαμβάνουν, οπότε αποφάσισα να το αλλάξω αυτό». Επιπλέον σε άλλη της συνέντευξη είχε δηλώσει πως ένιωθε πως ήταν υποχρέωσή της να είναι ηθοποιός αλλά και να συμπαραστέκεται σε όσους χρειάζονται υποστήριξη και πως δε θέλει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο.

Ένα είναι σίγουρο. Πως η νεαρή Rooney Mara είναι μία πολλά υποσχόμενη προσωπικότητα στα κινηματογραφικά δρώμενα η οποία σίγουρα κέρδισε την αμέριστη προσοχή μας με το σπαθί της!

17/04/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Αυστραλός ηθοποιός Heath Ledger

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Αν κι “έφυγε” πολύ νωρίς – μόλις σε ηλικία 29 ετών – και με τρόπο που συντάραξε τόσο τον καλλιτεχνικό κόσμο όσο και το σινεφίλ κοινό, κατάφερε σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να χαράξει μία αξιοσημείωτη κινηματογραφική πορεία. Ο “Joker” του Christopher Nolan είναι ο σημερινός «πρωταγωνιστής» της στήλης «Σα Σήμερα…».

Ο Heathcliff Andrew Ledger – προσωπικό σχόλιο: πόσο το αγαπώ αυτό το όνομα… «Heathcliff» – γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1979 στο Perth της Δυτικής Αυστραλίας. Αν κι ο προπάππος του, Frank Ledger, είχε ιδρύσει τα Χυτήρια Ledger κι ένα φιλανθρωπικό ταμείο είχε ονομαστεί προς τιμήν του, ο Heath ήταν γιος της δασκάλας Γαλλικών Sally Ramshaw-Ledger και του Kim Ledger, ενός οδηγού αγωνιστικών αυτοκινήτων και μηχανικός ορυχείων, ο οποίος πολύ πριν γεννηθεί ο γιος τους, είχε δημιουργήσει χρέη στην επιχείρηση. Όταν ο Heath ήταν έντεκα ετών, οι γονείς του χώρισαν, αλλά είχε κοντά του τη μεγαλύτερη αδερφή του, Kate, η οποία και τον ενέπνευσε να ασχοληθεί με την υποκριτική. Εκτός από την Kate, όμως, ο θαυμασμός του για τον Gene Kelly τον ώθησαν να ασχοληθεί και με τη χορογραφία.

Σε ηλικία δεκαέξι ετών, ο Heath Ledger ξεκίνησε να «κυνηγά» μία καριέρα ως ηθοποιός. Μαζί με έναν παιδικό του φίλο μετακόμισε στο Sydney και μέχρι το 1997 συμμετείχε σε τηλεοπτικές παραγωγές, με την πιο σημαντική γι’ αυτό το κομμάτι της καριέρας του να είναι δέκα επεισόδια στη σειρά «Home and Away», μία από τις πιο επιτυχημένες της αυστραλιανής τηλεόρασης. Το 1997 κάνει και το κινηματογραφικό του ντεμπούτο στην ταινία αυστραλιανής παραγωγής «Blackrock». Η πρώτη του ταινία παραγωγής Hollywood είναι το «10 Things I Hate About You» το 1999, μία μοντέρνα και teen εκδοχή της κωμωδίας του Shakespeare «Το Ημέρωμα της Στρίγγλας», με συμπρωταγωνιστές τη Julia Stiles και τον Joseph Gordon-Levitt.
Η επόμενη «μεγάλη στιγμή» για την καριέρα του Ledger έρχεται το 2000 με τον «Πατριώτη», όπου υποδύεται το γιο του Mel Gibson, για του οποίου το θάνατο ο δεύτερος αναζητά εκδίκηση στη διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης. Την ίδια χρονιά παίρνει τον πρώτο ρόλο στην «Ιστορία ενός Ιππότη», με το Ledger να ερμηνεύει το χαρακτήρα του υπηρέτη ενός ιππότη που, όταν ο δεύτερος πεθάνει, ο Ledger ξεκινά να εμφανίζεται ο ίδιος ως ιππότης.
Το 2001 ενσαρκώνει το γιο του Billy Bob Thornton στο «Χορό των Τεράτων» – ακόμα να καταλάβω γιατί πήρε Oscar γι’ αυτήν την ταινία η Halle Berry – και την αμέσως επόμενη χρονιά πρωταγωνιστεί στα «Τέσσερα Φτερά». Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του A. E. W. Mason κι αφηγείται την ιστορία του Βρετανού αξιωματικού Harry Feversham, ο οποίος, έπειτα από την απαξίωση των τριών φίλων του και της μνηστής του, προσπαθεί να αλλάξει την κατάσταση.

Από το 2003 έως το 2005 η πιο «διάσημη» κινηματογραφική στιγμή είναι η ταινία «Νed Kelly», καθώς το «The Order» του 2003 και το «Lords of Dogtown» του 2005 δε χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης από το κοινό. Στο «Ned Kelly» ο Ledger υποδύεται το ληστή του τίτλου, με την ταινία να βασίζεται τόσο στην ιστορία του ίδιου του Ned Kelly όσο και στο βιβλίο «Our Sunshine» του Robert Drewe.
Το 2005 τα πράγματα αλλάζουν για το Ledger κι επιστρέφει σε πιο «δυνατές» παραγωγές. Πρώτα βγαίνει στους κινηματογράφους η ταινία «Αδελφοί Grimm» όπου συμπρωταγωνιστεί με τους Matt Damon και Monica Belucci, όπου παρουσιάζεται μία… παραμυθένια εκδοχή του πως οι δύο Γερμανοί έγιναν οι πιο διάσημοι παραμυθάδες, με τις ιστορίες τους να μεγαλώνουν παιδιά ακόμη και σήμερα – φυσικά με το ανάλογο happy ending, γιατί άντε να εξηγήσεις στο τετράχρονο πώς προσπάθησαν οι αδερφές της Σταχτοπούτας να ταιριάξουν στα πόδια τους το γυάλινο γοβάκι, για παράδειγμα!

Brokeback Mountain:
Η ταινία, όμως, που πραγματικά έδωσε την πρώτη ισχυρή λάμψη στο αστέρι του Ledger είναι το «Brokeback Mountain». Η ιστορία της περίπλοκης σχέσης του Ennis Del Mar (Heath Ledger) και του Jack Twist (Jake Gyllenhaal) γίνεται αντικείμενο πολυποίκιλων συζητήσεων, αλλά την ίδια στιγμή καταφέρνει να κεντρίσει και το ενδιαφέρον του κοινού και των κριτικών, στέλνοντας, μάλιστα την ταινία μέχρι τα Oscar. Συγκεκριμένα, ο σκηνοθέτης Ang Lee κράτησε το θείο Oscar στα χέρια του, ενώ η ταινία απέσπασε τα Oscar Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου και Καλύτερης Μουσικής, ενώ οι Gyllenhaal, Michelle Williams – η οποία ήταν και σύντροφος του Ledger, χαρίζοντάς του και μία κόρη το 2005, τη Matilda Rose – αλλά κι ο ίδιος ο Ledger ήταν υποψήφιοι για τις ερμηνείες τους. Ο Ledger, μάλιστα είναι ο ένατος κατά σειρά νεότερος ηθοποιός που ήταν υποψήφιος για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου, καθώς ήταν μόλις είκοσι έξι ετών εκείνη τη χρονιά.
Οι κριτικοί δήλωσαν κατενθουσιασμένοι με την ερμηνεία του Ledger, ενώ αξίζει να σημειωθεί πως ο Stephen Holden των New York Times τη χαρακτήρισε εξίσου άξια με εκείνες των Marlon Brando και Sean Penn στα καλύτερά του.

Μετά το Brokeback Mountain:
Αν και το 2005 ο Heath Ledger έπαιξε και στον «Casanova» ενσαρκώνοντας το διάσημο καρδιοκατακτητή, η ταινία δεν έγινε τόσο δημοφιλής όσο το «Brokeback Mountain» – μπορεί να πει κανείς πως επισκίασε τον «Casanova». Την επόμενη χρονιά, όμως, ο Ledger πρωταγωνιστεί στο «Candy», μία ταινία αυστραλιανής παραγωγής που πραγματεύεται την ιστορία ενός ερωτευμένου ζευγαριού όπου κι οι δύο είναι εθισμένοι στην ηρωίνη. Για την ταινία, ο Heath Ledger έλαβε τρεις υποψηφιότητες για βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού, ενώ μετά την ταινία έγινε μέλος της Ακαδημίας Κινηματογράφου κι Επιστημών.
Την επόμενη χρονιά, παίζει στο «I’m Not There» με συμπρωταγωνιστές τους Christian Bale και Cate Blanchett. Στην ταινία παρουσιάζεται η ζωή κι η μουσική πορεία του Bob Dylan, μέσα από επτά διαφορετικές ενσαρκώσεις, προκειμένου να δείξουν διάφορες οπτικές του χαρακτήρα, κι ο Ledger έπαιζε ένα από τα διαφορετικά αυτά πρόσωπα του Dylan.

Ο ξαφνικός θάνατος
Το 2007 ο Ledger ξεκινά τα γυρίσματα του «Σκοτεινού Ιππότη», τη δεύτερη της τριλογίας Batman δια χειρός Christopher Nolan αλλά και της ταινίας του Terry Gilliam «Ο Φανταστικός Κόσμος του Dr. Parnassus». Προηγήθηκε η παραδοχή του ηθοποιού πως έχει προβλήματα με τον ύπνο και αναπνευστικά προβλήματα, για τα οποία έπαιρνε και φαρμακευτική αγωγή. Μάλιστα ο συμπρωταγωνιστής του Ledger στο «Dr. Parnassus», Christopher Plummer, είχε πει πως κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων όλοι είχαν κρυολογήσει, αλλά τον Heath τον είχε επηρεάσει πολύ περισσότερο από τους υπόλοιπους.
Στις 22 Ιανουαρίου του 2008 και με συμπληρωμένο μόνο το ένα τρίτο των γυρισμάτων του «Dr. Parnassus», η οικιακή βοηθός κι η μασέζ του Ledger τον βρήκαν αναίσθητο στο διαμέρισμά του στο Manhattan.
Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, ο οποίος προχώρησε και σε τοξικολογικές εξετάσεις, ο θάνατος του Ledger επήλθε από υπερβολική δόση παυσίπονων, όπως οξυκωδόνη, και αγχολυτικών, όπως η διαζεπάμη – σημ.: βρέθηκαν σε σύνολο έξι δραστικές ουσίες στις εξετάσεις. Συγκεκριμένα, ο ιατροδικαστής κατέληξε στο συμπέρασμα πως επρόκειτο για ατύχημα, καθώς ο Ledger ανέμειξε αυτές τις ουσίες, τις οποίες είχε στην κατοχή του κατόπιν ιατρικών συνταγών. Η υπόθεση ξεσήκωσε αντιδράσεις κι ανησυχίες αναφορικά με την κακή χρήση συνταγογραφημένων φαρμάκων.

Η αναγνώριση μετά θάνατον
Λέω να μην επεκταθώ άλλο τόσο στις συνθήκες θανάτου του Ledger, ούτε σε άλλες καταστάσεις που τον ακολούθησαν. Προτιμώ να μιλήσω για όσα κέρδισε ο Ledger, έστω κι αν δεν ήταν στον κόσμο ο ίδιος για να τα ζήσει. Λίγο η αγωνία της αναμονής για τη δεύτερη ταινία της σειράς Batman από το Nolan, λίγο και το γεγονός του θανάτου του Ledger, όλος ο κόσμος περίμενε την ταινία πώς και πώς.

Καλοκαίρι του 2008 κι ο «Σκοτεινός Ιππότης» κάνει πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες του κόσμου. Κι όλοι τολμούν να πούνε πως ο αστέρας ήταν ο «Joker» κι όχι ο Batman. Ενώ όλοι περίμεναν ένα αντίγραφο του «Joker» όπως τον είχε υποδυθεί το 1989 ο Jack Nicholson στον «Batman» του Tim Burton, έμειναν τελικά άναυδοι καθώς αποδεικνύεται πως ο «Joker» του Ledger είναι ένας παντελώς καινούριος χαρακτήρας, χωρίς καμία προσπάθεια μίμησης. Η ψυχοπαθής περσόνα του εχθρού του Batman αναδεικνύει τελικά το Ledger ως το καλύτερο «κακό» που έχει δει ποτέ το σινεφίλ κοινό, πράγμα που του χαρίζει μετά θάνατον τη Χρυσή Σφαίρα, αλλά και το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου. Μάλιστα πολύ από τους ηθοποιούς που έπαιξαν με το Ledger στο «Σκοτεινό Ιππότη», όπως ο Michael Caine, είχαν προβλέψει πως ο εκλιπών τους συνάδελφος θα έφτανε μέχρι τα ανώτερα βραβεία. Ο Ledger είναι ο δεύτερος ηθοποιός που κερδίζει Oscar μετά θάνατον, ακολουθώντας τον επίσης Αυστραλό Peter Finch, ενώ ο «Σκοτεινός Ιππότης» είναι η πρώτη ταινία βασισμένη σε comic book που βραβεύτηκε με Oscar. Το βραβείο παρέλαβε η οικογένεια του Heath Ledger, με την ατμόσφαιρα στην αίθουσα να είναι εμφανώς φορτισμένη από συγκίνηση.

Τέλος, όσον αφορά την τελευταία ταινία όπου εμφανίζεται έστω για λίγο ο Ledger, το «Dr. Parnassus», οι Johnny Depp, Colin Farrell και Jude Law ερμήνευσαν το ρόλο του Ledger που ο τελευταίος άφησε «στη μέση», εμφανιζόμενοι ως διαφορετικές ενσαρκώσεις του ίδιου χαρακτήρα. Οι τρεις ηθοποιοί, για να τιμήσουν τη μνήμη του Ledger, έδωσαν την αμοιβή τους στην κόρη του Ledger και της Michelle Williams, Matilda Rose.

Ναι, ο θάνατος του Heath Ledger ήταν ένα τραγικό συμβάν, ειδικά κάτω από τις οποίες έγινε. Παρ’ όλα αυτά, ήταν ένας ηθοποιός που απέδειξε νωρίς πως αν δεν έχανε τελικά τη ζωή του, θα μας προσέφερε ακόμα περισσότερες κι αξιόλογες κινηματογραφικές εμπειρίες.

04/04/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα και φυσικά κάθε κορίτσι του The K-Magazine θα μιλήσει για αυτή τη μέρα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Ως «ασθενές φύλο», η γυναίκα δε σταμάτησε ποτέ να συναντά προκλήσεις. Είτε όσον αφορά τα πολιτικά της δικαιώματα (δικαίωμα ψήφου, λόγου χάρη), είτε κοινωνικά κι εργασιακά δικαιώματα (ισότιμη μεταχείριση). Από πολύ νωρίς, όμως, υπήρξαν γυναίκες που απέδειξαν πως είναι εξίσου ικανές με τους άντρες και γυναίκες που θα μπορούσε να πει κάποιος πως… τους έβαλαν τα γυαλιά. Μια από αυτές είναι κι η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling, η οποία κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατάφερε να βελτιώσει τις μηχανές των αεροσκαφών Spitfire και Hurricane.

Η Beatrice Shilling γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου του 1909 στο Waterlooville του Hampshire. Μετά το σχολείο ξεκίνησε να δουλεύει σε μία εταιρεία ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων, όπου είχε αναλάβει τις καλωδιώσεις και τις κατασκευές ηλεκτρικών γεννητριών. Η εργοδότριά της είδε την «κλίση» της Shilling και την παρότρυνε να συνεχίσει τις σπουδές της στη μηχανική για να αποκτήσει μεταπτυχιακό. Η Shilling ακολούθησε τη συμβουλή της και το 1932 αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο του Manchester ενώ λίγο αργότερα εργάζεται ως βοηθός ερευνών του καθηγητή G.F. Mucklow στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Έπειτα από τη θητεία της στο Πανεπιστήμιο, η Shilling πιάνει δουλειά ως μηχανικός στις Βασιλικές Αερογραμμές.
Πέραν της δεξιοτεχνίας της στη μηχανική, η Shilling έτρεφε κι ένα «πάθος» για τους αγώνες. Έτσι το 1930 ξεκίνησε να συμμετέχει σε αγώνες μοτοσυκλετών, όπου κατάφερε να ξεχωρίσει νικώντας επαγγελματίες αθλητές, όπως το Noel Pope. Ακόμη κατάφερε να κερδίσει το Χρυσό Μετάλλιο στους Αγώνες των Brooklands φτάνοντας να τρέχει με 171 χλμ/ώρα με μία μηχανή Norton M30.

Την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τις μάχες της Γαλλίας και της Αγγλίας, τα αεροσκάφη της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας που ήταν εξοπλισμένα με κινητήρες Rolls-Royce Merlin παρουσίαζαν προβλήματα κατά τους ελιγμούς στη μάχη. Με τα αρνητικά «g» να αποβάλλουν καύσιμα από το καρμπυρατέρ, οδηγώντας τον κινητήρα να χάνει ισχύ ή ακόμη και να σβήνει τελείως. Το Μάρτιο του 1941 η Shilling, για να διορθώσει τη βλάβη, ανέπτυξε έναν απλό αλλά αποτελεσματικό τρόπο για να βελτιώσει το σύστημα ροής των καυσίμων. Ένας μεταλλικός δίσκος με μία οπή στη μέση του, αυτή η προσθήκη έδινε στα Spitfires και τα Hurricanes των Πολεμικών Αερογραμμών να κάνουν τους επιθετικούς ελιγμούς χωρίς απώλεια καυσίμων. Το εξάρτημα αυτό έμεινε γνωστό ως «το στόμιο της δεσποινίδος Shilling» και χρησιμοποιείτο έως και το 1943, χρονιά που αναπτύχθηκε το σύστημα ψεκασμού των καυσίμων.

Μετά τον Πόλεμο, η Shilling εργάστηκε σε διάφορα projects, συμπεριλαμβανομένου του βαλλιστικού πυραύλου Blue Streak το 1950, ο οποίος όμως παρουσίασε σχεδιαστικά προβλήματα, οπότε κι η αποπεράτωση του έργου ματαιώθηκε. Η δυναμική του χαρακτήρα της την ωθούσε να αρνηθεί πως οι γυναίκες ήταν υποδεέστερες των ανδρών σε επιστημονικά και τεχνολογικά ζητήματα. Βέβαια, αυτός ο δυναμικός χαρακτήρας κι η αντιπάθειά της προς τη γραφειοκρατία έγιναν εμπόδιο για περαιτέρω εξέλιξη στην ιεραρχία έως το 1960. Παρ’ όλα αυτά, δεν έμεινε ανενεργή, αλλά πήρε το διδακτορικό της από το πτυχίο του Surrey και την πιστοποίηση μηχανικού, ενώ υπήρξε και μέλος του Ινστιτούτου Μηχανολόγων Μηχανικών και της Κοινότητας Γυναικών Μηχανικών.

Το 1960, χρονιά που σταμάτησε να εργάζεται στην Βασιλική Αεροπορία, επέστρεψε στο πάθος της με τους αγώνες και συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων, ενώ με το σύζυγό της είχαν τρία αυτοκίνητα για αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Η Beatrice Shilling άφησε την τελευταία της πνοή στις 18 Νοεμβρίου 1990 σε ηλικία 81 ετών, αλλά για την Αγγλία εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο ιστορικές γυναικείες φιγούρες. Μάλιστα η αλυσίδα pub JD Wetherspoon ονόμασε μία pub «Tilly Shilling» στο Hampshire – τόπο καταγωγής της – προς τιμήν της εξέχουσας μηχανικού που κέρδισε ισάξια μία θέση σε ένα «σύμπαν»… καθαρά ανδρικό για πολλούς!

08/03/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Javier Bardem

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Γοητευτικός, ταλαντούχος και συνειδητοποιημένος σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα ανά τον κόσμο. Σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στο Javier Bardem.

Ο Javier Angel Encinas Bardem γεννήθηκε την 1^η Μαρτίου του 1969 στα Κανάρια Νησιά της Ισπανίας. Προέρχεται από μία «μακριά» γενιά επαγγελματιών του κινηματογράφου – οι παππούδες του κι η μητέρα του ηθοποιοί, ενώ ο θείος του Juan Antonio Bardem ήταν σεναριογράφος και σκηνοθέτης.

Αν και στην αρχή δεν ήθελε να ακολουθήσει το δρόμο του ηθοποιού, αλλά ήταν η ζωγραφική που τον έλκυε περισσότερο. Παρ’ όλα αυτά έκανε δουλειές υποκριτικής προκειμένου να αγοράζει τα υλικά του, για να ανακαλύψει πως τελικά δεν ήταν καλός στη ζωγραφική και παράτησε αυτή τη φιλοδοξία. Τελικά αποφάσισε να στραφεί στην υποκριτική ξεκινώντας με μικρές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές της Ισπανίας.

Το 1990 έπαιξε μαζί με τη μητέρα του στην ταινία «The Ages of Lulu», ενώ η πρώτη του επιτυχία ήταν το 1992 με την ταινία «Jamon Jamon», όπου συμπρωταγωνιστούσε με την Penelope Cruz. Η φήμη του έφτασε και στο Hollywood, με τον John Malkovich να του κάνει την πρώτη «κρούση» το 1997. Ο Bardem, όμως, αρνήθηκε, καθώς δε μιλούσε καλά τα αγγλικά. Το 2000 κι έπειτα από μία σειρά επιτυχιών στον ισπανικό κινηματογράφο, πρωταγωνιστεί στο «Before Night Falls», όπου υποδύεται τον ποιητή Reinaldo Arenas. Αποτέλεσμα να λαμβάνει διθυράμβους από το «ίνδαλμά» του, τον Al Pacino. Για την ταινία, μάλιστα κερδίζει και την πρώτη του υποψηφιότητα για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 2002 συνεργάζεται τελικά με τον John Malkovich για το «The Dancer Upstairs», ενώ του δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψει καλύτερα τα αγγλικά του. Η διεθνής αναγνώρισε έρχεται το 2004 με το «Η Θάλασσα Μέσα Μου», όπου υποδύεται έναν τετραπληγικό ακτιβιστή που θέλει να προχωρήσει σε ευθανασία. Τότε είναι που ξεκινά να εμφανίζεται περισσότερο στο Hollywood, καθώς το 2004 παίρνει ένα μικρό ρόλο στο «Collateral» και το 2006 συμπρωταγωνιστεί με τη Natalie Portman στο «Goya’s Ghosts» όπου υποδύεται έναν καλόγερο κατά τα χρόνια της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης.

Το 2007 υποδύεται έναν δολοφόνο στο δράμα των αδερφών Coen «No Country For Old Men» και για το ρόλο του κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου αλλά και το Oscar της ίδιας κατηγορίας. Την ίδια χρονιά προβάλλεται κι ο «Έρωτας στα Χρόνια Της Χολέρας». Το 2008 πρωταγωνιστεί στο «Vicky Cristina Barcelona» του Woody Allen και το 2010 πρωταγωνιστεί στο «Biutiful» του Alejandro González Iñárritu, φέρνοντας τον Bardem και πάλι στις υποψηφιότητες για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου. Το 2010 τον συναντούμε και στο «Eat Pray Love» μαζί με τη Julia Roberts.

Το 2012 ο Bardem συμπρωταγωνιστεί με τους Ben Affleck και Olga Kurylenko στο «To The Wonder» του Terrence Mallick και την ίδια χρονιά «επιστρατεύεται» από τον Sam Mendes για το ρόλο του Silva στην περιπέτεια του James Bond «Skyfall». Την επόμενη χρονιά συμπρωταγωνιστεί με τους Michael Fassbender και Penelope Cruz στο «The Counselor» του Ridley Scott και το 2015 στο «The Gunman» με τους Sean Penn και Idris Elba.

Το 2017 ο Javier Bardem θα βρεθεί με τους Johnny Depp και Orlando Bloom για τις ανάγκες της πέμπτης ταινίας των «Πειρατών της Καραϊβικής» με τίτλο «Οι Νεκροί Δε Λένε Παραμύθια». Επίσης εκείνη τη χρονιά θα τον δούμε με τη – σύζυγό του από το 2010 και μητέρα των δύο παιδιών του – Penelope Cruz για τις ανάγκες της ταινίας «Escobar».

Ο Javier Bardem δε διατάζει ποτέ να μιλά για ό,τι θεωρεί λάθος. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως το 2012 δε δίστασε να κατακεραυνώσει τις πολιτικές λιτότητας στην Ισπανία, δηλώνοντας συγκεκριμένα:

«Η κυβέρνηση αύξησε το φόρο στα μολύβια και το χαρτί. Αυτό είναι παρανοϊκό. Η μέση κι η εργατική τάξη πληρώνουν το χρέος που δημιούργησαν οι χρηματιστηριακές αγορές. Το ένα τέταρτο των Ισπανών δεν έχει δουλειά. Είναι απαίσιο, βάρβαρο».

Επίσης το 2014, με αφορμή τα γεγονότα στη Λωρίδα της Γάζας, συνυπέγραψε με την Penelope Cruz μία επιστολή όπου κατηγορεί το Ισραήλ για γενοκτονία, κάτι για το οποίο εξέφρασε αντιδράσεις ο ηθοποιός Jon Voight.

Ευχόμαστε, λοιπόν. «Happy Birthday» στον αγαπημένο μας Ισπανό κι ευχόμαστε να μας τιμήσει για πολύ καιρό ακόμα με το έργο του, μπροστά και πίσω από τις κάμερες!

01/03/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Christian Bale

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Εκτός από μία ομολογουμένως γοητευτική φιγούρα στη μεγάλη οθόνη (κορίτσια, κι εγώ το παραδέχομαι, κάνω οφθαλμόλουτρο όταν τον βλέπω!), είναι ένας αξιόλογος ηθοποιός, ο οποίος έδωσε άλλη πτυχή σε χαρακτήρες, με πρώτο και καλύτερο τον Batman. Επίσης μέσα από κάθε δουλειά του προσπαθεί (και καταφέρνει) να μην τυποποιηθεί και να μην τον θυμάται μόνο ως Bruce Wayne το σινεφίλ κοινό. Κυρίες και κύριοι, σήμερα λέμε «Χρόνια Πολλά» στον Christian Bale!

Ο Christian Charles Philip Bale γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1974 στην επαρχία Haverfordwest της Ουαλίας κι είναι ο μόνος γιος (έχει τρεις αδελφές) της Jenny και του επιχειρηματία και μάνατζερ David Bale. Αν και γεννημένος στην Ουαλία, ο Christian Bale δηλώνει πάντα πως «δε νιώθω Ουαλός, αλλά Εγγλέζος». Μέχρι τα 17 του έζησε στο Bournemouth της Αγγλίας, φοιτώντας και στο εκεί λύκειο, αλλά με το διαζύγιο των γονιών του το 1991 ακολούθησε τον πατέρα του στο Los Angeles.
Προτού αφήσει την Αγγλία, όμως, είχε ήδη εμφανιστεί σε δύο διαφημιστικά κι είχε παίξει μαζί με το Rowan Atkinson στο «The Nerd» στο West End του Λονδίνου. Η πρώτη του εμφάνιση σε μεγαλύτερη παραγωγή ήταν στην τηλεταινία «Anastasia: The Mystery Of Anna» στο ρόλο του Alexei το 1986, ενώ ακολούθησαν κεντρικοί ρόλοι στη μίνι σειρά «Heart Of The Country» και στην ταινία «Mio Min Mio» με τους Christopher Lee και Nick Picard του 1987. Την ίδια χρονιά, επίσης, και σε ηλικία μόλις δεκατριών ετών ήταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Empire Of The Sun» του Steven Spielberg, όπου υποδυόταν ένα νεαρό αγόρι που κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποχωρίζεται βίαια από τους γονείς του και βρίσκεται σε γιαπωνέζικο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η ταινία, μάλιστα, του χάρισε ευρεία αναγνώριση κι η ερμηνεία του Christian Bale ανακηρύχθηκε ως η Καλύτερη Ερμηνεία Νέου Ηθοποιού. Βέβαια, το ότι τραβούσε την προσοχή τόσο του Τύπου όσο και των συμμαθητών του αποκάρδιωσε στην αρχή το νεαρό Christian, σκεπτόμενος μάλιστα να παρατήσει την υποκριτική, μέχρι που τον πλησίασε ο Kenneth Branagh και του πρότεινε ρόλο στο «Henry V». Το «Henry V» ακολουθούν οι τηλεταινίες «Treasure Island» το 1990 και «A Murder Of Quality» το 1991.

Με το που φτάνει στο Los Angeles, o Christian Bale πρωταγωνιστεί στο musical «Newsies», όπου υποδύεται έναν εφημεριδοπώλη που οργανώνει τη δική του απεργία ώστε τα παιδιά που εκμεταλλεύονται οι μεγαλοεκδότες να ενώσουν τη φωνή τους ενάντια στους ισχυρούς. Την επόμενη χρονιά ακολουθεί το «Swing Kids», που ακολουθεί την ιστορία μίας ομάδας παιδιών που ακούν κρυφά αμερικάνικα swing στη ναζιστική Γερμανία. Το 1994 και μετά την αφήγηση της ιστορίας του Άμλετ μέσα από τα μάτια του Gabriel Axel («Η Γιορτή της Μπαμπέτ») στο «Prince Of Jutland», ο Christian Bale υποδύεται το Laurie στο «Little Women» της Gillian Armstrong («Oscar And Lucinda»), κατόπιν πρότασης της Winona Ryder, η οποία ερμήνευε την ανυπότακτη Jo.

To 1998 κι έχοντας στο μεταξύ μεσολαβήσει εμφανίσεις στις ταινίες «Pocahontas», «The Portrait Of A Lady», «The Secret Agent» και «Metroland», ο Christian Bale συμπρωταγωνιστεί με τους Ewan McGregor και Jonathan Rhys Meyers στο «Velvet Goldmine» του Todd Haynes, δημιουργού του πρόσφατου «Carol». Στην ταινία κι ερμηνεύοντας το ρόλο του δημοσιογράφου Arthur Stuart, ο Christian Bale παρακολουθεί την ιστορία του rock star Brian Slade (Jonathan Rhys Meyers). Την επόμενη χρονιά ο Christian Bale είναι μέρος μίας μεγάλης παραγωγής που περιλαμβάνει τους Kevin Kline, Michelle Pfeiffer, Rupert Everett και Stanley Tucci στο «Όνειρο Θερινής Νυχτός» σε σκηνοθεσία Michael Hoffman («One Fine Day») και με τον Bale στο ρόλο του Δημήτριου.

Το 2000 και λίγους μήνες μετά το «Shaft» ο Christian Bale ερμηνεύει ένα ρόλο… κόντρα σε σχέση με εκείνον του ερωτευμένου Δημήτριου. Πρόκειται για τον τραπεζίτη Patrick Bateman, ο οποίος προσπαθεί να κρύψει το alter ego του ψυχοπαθή δολοφόνου στο «American Psycho». Ο ρόλος αρχικά προοριζόταν για το Leonardo DiCaprio, ο οποίος με τη σειρά του τον απέρριψε για να γυρίσει εκείνη τη χρονιά το «The Beach» του Danny Boyle. Οι κριτικές που λαμβάνει η ταινία είναι μεν ανάμεικτες λόγω των σκληρών εικόνων της, αλλά όσον αφορά την ερμηνεία του Bale δεν υπήρξε ούτε νύξη αρνητισμού, με αποκορύφωμα τη κριτική του Roger Ebert που χαρακτήρισε την ερμηνεία του bale «ηρωική, με τον τρόπο που ο χαρακτήρας μεταπηδά από την ευτυχία στον αποτροπιασμό. Δεν υπάρχει ένστικτο αυτοσυντήρησης κι αυτό είναι σημάδι του καλού ηθοποιού».

Το 2004 κι έχοντας ήδη παίξει σε τρεις ταινίες, με το «Reign Of Fire» να είναι η πρώτη του περιπέτεια κι ένα διετές διάλειμμα μετά το μέτριο «Equilibrium», ο Christian Bale πρωταγωνιστεί στο ψυχολογικό θρίλερ «The Machinist». Στην ταινία ο Bale υποδύεται το μηχανικό Trevor Reznik που πάσχει από αϋπνίες, οι οποίες σε συνδυασμό με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, με το πρώτο ντόμινο που έπεσε να είναι ο σοβαρός τραυματισμός ενός συνεργάτη του στο εργοστάσιο. Ο Bale, προκειμένου να ανταποκριθεί στο ρόλο του, έκανε κι αυτός εκείνες τις εξαντλητικές δίαιτες που έχουν κάνει άλλοι συνάδελφοί του, με αποτέλεσμα κατά το τέλος των γυρισμάτων να ζυγίζει μόλις 55 κιλά. Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που και σε αυτήν την περίπτωση η ερμηνεία του δέχθηκε διθυραμβικές κριτικές. Την ίδια χρονιά ο Bale δίνει τη φωνή του στον Howl, τον κεντρικό ήρωα της ταινίας «Howl’s Moving Castle» του Hayao Miyazaki, κάτι που έκανε με μεγάλη χαρά, καθώς ήδη είχε εκδηλώσει θαυμασμό για το «Spirited Away».

Batman/Bale Begins
Μετά τα γυρίσματα του «The Machinist», o σκηνοθέτης Christopher Nolan του δίνει το ρόλο που πραγματικά τον απογείωσε. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το alter ego του δισεκατομμυριούχου Bruce Wayne, του Batman. Για τις ανάγκες του ρόλου, όχι μόνο μπήκε στη διαδικασία επανάκτησης του βάρους που είχε χάσει για το «The Machinist», αλλά έπρεπε να δείχνει και πιο γυμνασμένος – το super ήρωα υποδυόταν, άλλωστε. Επιπλέον, επειδή στην αρχή ένιωθε… γελοίος μέσα στη στολή του Batman, ο Bale άρχισε να διαβάζει comic books του Batman προκειμένου να καταλάβει και να αφομοιώσει καλύτερα το χαρακτήρα. Το «Batman Begins» προβάλλεται το 2005 στις κινηματογραφικές αίθουσες ανά τον κόσμο, σημειώνοντας την αρχή μίας μοναδικής ιστορίας γύρω από το μασκοφόρο εκδικητή της Gotham κι ο Christian Bale χαρακτηρίζεται ως ο καλύτερος Batman της νέας εποχής.

Την επόμενη χρονιά και με τρεις ταινίες να μεσολαβούν (μεταξύ των οποίων και το εμπνευσμένο από την ιστορία της Pocahontas «The New World» του Terrence Malick, όπου υποδυόταν τον John Rolfe), ο Bale συμπρωταγωνιστεί με τους Hugh Jackman και Scarlett Johansson στο δράμα μυστηρίου «The Prestige». Σε σκηνοθεσία πάλι του Christopher Nolan, ο Bale υποδύεται τον ταχυδακτυλουργό Alfred Borden, ο οποίος ανταγωνίζεται τον Robert Angier (Jackman). Το 2007 ακολουθούν το western «3:10 To Yuma» και το βιογραφικό δράμα γύρω από τον Bob Dylan «I’m Not There».
Το 2008 ο Christian Bale συναντιέται και πάλι με το Nolan, αλλά και τον Heath Ledger μετά το «I’m Not There» για τις ανάγκες του «The Dark Knight». Ο Bale φορά και πάλι τη στολή του Batman ενώ ο Ledger βρίσκεται απέναντί του στο ρόλο του παρανοϊκού Joker. Αν κι ομολογουμένως ο Ledger επισκίασε τρόπον τινά τον Bale εντυπωσιάζοντας ως Joker, αξίζει εδώ να αναφέρουμε πως ο Bale έκανε εντατική προπόνηση στην πολεμική τέχνη KeysI, ώστε να γυρίσει ο ίδιος τις περισσότερες σκηνές μάχης.

Το 2010 ο Bale συμπρωταγωνιστεί με τον Mark Wahlberg στο «The Fighter», με τον Bale να υποδύεται τον ετεροθαλή αδερφό του πυγμάχου Micky Ward. Για τις ανάγκες του ρόλου ο Bale χάνει και πάλι βάρος (περίπου 14 κιλά), μια που ο χαρακτήρας του ήταν ναρκομανής, ενώ προσπαθούσε μέσα από σημειώσεις κι ηχογραφήσεις να καταλάβει το χαρακτήρα και να «πιάσει» την προφορά της Βοστόνης. Η ταινία δέχεται άκρως θετικές κριτικές, αλλά κι ο ίδιος ο Bale επιβραβεύεται τελικά με το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου, δεχόμενος διθυράμβους. Το 2012 και μετά το ιστορικό πολεμικό δράμα «The Flowers Of War», ο Bale φορά για τρίτη φορά τη στολή του Batman για την τελευταία (κι επιτυχημένη βάσει αριθμών και κριτικών) πράξη της τριλογίας του Christopher Nolan» και μιλάμε, φυσικά για το «The Dark Knight Rises», κάνοντας πια τον Bale τον αγαπημένο Batman για το φιλοθεάμον κοινό.

Το 2013 έρχεται το ατμοσφαιρικό «Out Of The Furnace», όπου υποδύεται τον Russell Baze, ο οποίος αφότου αποφυλακίζεται αναζητά το μικρότερο αδερφό του το Rodney (Casey Affleck) ο οποίος ενόσω ο Russell εξέτιε την ποινή του, μπήκε σε μία από τις μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις. Την ίδια χρονιά έρχεται το «American Hustle», όπου ο Bale συναντιέται και πάλι με το σκηνοθέτη του «The Fighter» David O. Russell και συμπρωταγωνιστεί μεταξύ άλλων με τους Bradley Cooper, Amy Adams και Jennifer Lawrence. Πρόκειται για την ιστορία του απατεώνα Irving Rosenfeld (Bale) ο οποίος μαζί με την ερωμένη του Sydney Posser (Adams) αναγκάζεται να συνεργαστεί με τον πράκτορα του FBI Richie DiMaso (Cooper), με αποτέλεσμα να βρίσκονται μπλεγμένοι όλοι στο βρώμικο κόσμο της μαφίας και της πολιτικής διαπλοκής. Η ταινία γίνεται επιτυχία και μάλιστα βρίσκεται υποψήφια για δέκα Oscar, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται εκείνα των ερμηνειών (είναι η πρώτη υποψηφιότητα του Bale για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου), της Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας.
Το 2015 κι έπειτα το «Exodus: Gods and Kings» του Ridley Scott το οποίο δε δέχθηκε και τις καλύτερες τον κριτικών ο Bale συμπρωταγωνιστεί με τους Brad Pitt, Steve Carell και Ryan Gosling στο «» το οποίο προβάλλεται ήδη και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Michael Lewis , όπου περιγράφεται η οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ όταν το 2008 έσκασε η «φούσκα» της κτηματαγοράς. Συγκεκριμένα, στις αρχές τις δεκαετίας, τέσσερις μικροεπενδυτές «προβλέπουν» αυτό που έρχεται κι αποφασίζουν να κινηθούν ώστε να μη μείνουν οικονομικά μετέωροι όταν σκάσει αυτή η «φούσκα». Η ταινία ήδη «τρέχει» και στην Οσκαρική κούρσα, με τον Bale να διεκδικεί το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Να αναφέρουμε εδώ πως μέσα στη χρονιά θα προβληθεί η δραματική ταινία «Knight Of Cups», όπου ο Bale συναντιέται για δεύτερη φορά επαγγελματικά με τον Terrence Malick, ενώ στα σχέδια του ηθοποιού για την ώρα αναμένονται άλλα τρία projects.
Εμείς δεν έχουμε παρά να του ευχηθούμε με θέρμη «Χρόνια Πολλά» καθώς αναμένουμε με ευχάριστη αγωνία ό,τι έχει να μας προσφέρει ο Christian Bale!

30/01/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Ellen DeGeneres

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Έξυπνη, ετοιμόλογη και με χιούμορ. Κι αυτές είναι μόνο μερικές από τις ιδιότητες που την κάνουν ξεχωριστή σε ό,τι κάνει, καθώς εκτός από απολαυστική κωμικός, είναι και μία από τους πιο αγαπημένους tv hosts των ΗΠΑ. Σήμερα ευχόμαστε «Happy Birthday» στην πάντα δραστήρια Ellen DeGeneres!
Η Ellen Lee DeGeneres γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1958 στο Metairie της Louisiana. Αυτή κι ο αδερφός της, Vance, μουσικός και παραγωγός, είναι παιδιά του ασφαλιστή Elliott Everett DeGeneres και της λογοθεραπεύτριας Elizabeth Jane “Betty” Pfeffer, ενώ η καταγωγή τους είναι ένα κράμα Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας και Ιρλανδίας. Το 1973 οι γονείς χωρίζουν κι ο Vance μένει με τον πατέρα τους, ενώ η Ellen με τη μητέρα της και τον πατριό της μετακομίζουν από τη Νέα Ορλεάνη στην Atlanta του Texas. Αποφοιτώντας από το λύκειο το 1976, η Ellen επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη για να σπουδάσει στο Τμήμα Επικοινωνίας του πανεπιστημίου της πόλης για να φύγει έπειτα από ένα εξάμηνο για να δουλέψει αρχικά ως κλητήρας σε μία νομική φίρμα μαζί με μία ξαδέρφη της και στη συνέχεια ως πωλήτρια, βαφέας, σερβιτόρα σε T.G.I. Friday’s και bartender.
Λίγο αργότερα ξεκινά να δουλεύει ως stand-up κωμικός σε μικρά clubs και καφέ, ενώ το 1981 δούλευε ως MC (σημ.: ο Master of Ceremonies ή emcee συνήθως παρουσιάζει τους performers κι εν γένει διατηρεί το ενδιαφέρον του κοινού για το εκάστοτε show) στο Clyde’s Comedy Club στη Νέα Ορλεάνη. Το 1982 κι έχοντας ήδη δηλώσει πως το στυλ της εμπνέεται από τους Woody Allen και Steve Martin, το τηλεοπτικό δίκτυο Showtime την ανακηρύσσει την Πιο Αστεία Περσόνα της Αμερικής.

Από το 1989 κι έπειτα εμφανίζεται στο sitcom του FOX «Open House», το οποίο διήρκεσε μία σαιζόν. Το 1992 της προσφέρεται ο ρόλος της νοσοκόμας Nancy MacIntyre για τη σειρά «Laurie Hill». Αν κι η σειρά διακόπηκε έπειτα από μόλις λίγα επεισόδια, οι παραγωγοί του «Laurie Hill», ενθουσιασμένοι με την DeGeneres, της δίνουν το 1994 ρόλο στη νέα τους σειρά για το ABC «These Friends of Mine». Η σειρά είναι… κομμένη και ραμμένη για τη DeGeneres, ενώ κατά τη διάρκεια της πρώτης σαιζόν το show μετονομάζεται πλέον σε «Ellen». Στη σειρά η DeGeneres υποδύεται μία νευρωτική ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου, η οποία έχει να αντιμετωπίσει τους παράξενους φίλους της, την οικογένειά της και τα όποια προβλήματα της ζωής της. Το show γίνεται επιτυχία και μαζί με τα «Φιλαράκια» θεωρείται ένα από τα πιο αγαπημένα sitcoms της αμερικανικής τηλεόρασης.

Το 1997, κι ενώ η σειρά απολαμβάνει τις δάφνες της δόξας, η Ellen DeGeneres αποφασίζει να μιλήσει ανοιχτά για το σεξουαλικό της προσανατολισμό και το κάνει στο «The Oprah Winfrey Show». Δύο μήνες μετά, το ίδιο κάνει και ο χαρακτήρας της στο «Ellen» με την Oprah Winfrey στο ρόλο της… ψυχοθεραπεύτριας. Το διπλό επεισόδιο της σειράς με τίτλο «The Puppy Episode» είναι από τα επεισόδια με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση και παρ’ όλα αυτά, η προγραμματιζόμενη πέμπτη σαιζόν της σειράς ακυρώθηκε πριν καν ξεκινήσει. Πολλοί πιστεύουν πως το γεγονός πως η DeGeneres μίλησε ανοιχτά για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις ενόχλησε την εταιρεία Walt Disney (στην οποία ανήκει το ABC). Έτσι η Ellen DeGeneres επέστρεψε στο stand-up comedy.

Έπειτα από εμφανίσεις σε άλλα τηλεοπτικά projects και κινηματογραφικές παραγωγές, η Ellen DeGeneres επιστρέφει στα τηλεοπτικά δρώμενα το 2001 με το «The Ellen Show» σε δική της παραγωγή. Το show ακυρώθηκε μετά από 18 επεισόδια, αλλά αυτό δεν αποκάρδιωσε την Ellen DeGeneres. Την ίδια χρονιά κι έπειτα από δύο ακυρώσεις εξαιτίας των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου, παρουσιάζει τα Βραβεία Emmy. Για την εμφάνισή της σε μία βραδιά που οι παραγωγοί ήθελαν να είναι πιο ήπιοι οι τόνοι εκείνη η Ellen DeGeneres απέσπασε τις καλύτερες των κριτικών, ενώ μία από τις ατάκες της DeGeneres που έμειναν από τη βραδιά ήταν «Τι θα μπορούσε να ενοχλήσει περισσότερο τους Ταλιμπάν από μία ομοφυλόφιλη γυναίκα που φορά κοστούμι κι είναι περιτριγυρισμένη από Εβραίους;».
Tο 2003 δίνει τη φωνή της στη Dory («Finding Nemo») και την ίδια χρονιά συστήνει στους Αμερικανούς τηλεθεατές το πρωινό «The Ellen DeGeneres Show». Αν και παρόμοιου τύπου ψυχαγωγικών talk shows παρουσίαζαν ήδη η Sharon Osborne κι η Rita Rudner, το show της Ellen κάνει άμεσα αισθητή τη διαφορά του, χάρη σε μία σειρά κινήσεων, όπως τη διάδραση ανάμεσα στην παρουσιάστρια και το κοινό που παρακολουθεί το show στο στούντιο. Την πρώτη σαιζόν το show ήταν υποψήφιο για έντεκα βραβεία Emmy, από τα οποία κερδίζει τέσσερα, μεταξύ αυτών και εκείνο του Καλύτερου Talk Show. Κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων σαιζόν το «Ellen DeGeneres Show» κερδίζει συνολικά 25 Emmy.
Το 2007 η DeGeneres παρουσιάζει την 79η Απονομή των Βραβείων Oscar. Ήταν μάλιστα η πρώτη χρονιά που κάποιος ανοικτά δηλώνει ομοφυλόφιλος παρουσίαζε τα βραβεία, πράγμα που οδήγησε στην εξής ατάκα της DeGeneres:
«Τι υπέροχη βραδιά η αποψινή. Τόση ποικιλία μέσα σ’ ένα χώρο, σε μία χρονιά που τόσα αρνητικά ειπώθηκαν σχετικά με τη φυλή, τη θρησκεία ή το σεξουαλικό προσανατολισμό. Και θέλω εδώ να πω αυτό: Αν δεν υπήρχαν μαύροι, Εβραίοι ή ομοφυλόφιλοι, δε θα υπήρχαν Oscar, ή κάποιος που να λέγεται Oscar, εδώ που τα λέμε.»
Οι κριτικοί αποθέωσαν την εμφάνισή της, με κάποιους να λένε χαρακτηριστικά πως το μόνο τους πρόβλημα ήταν πως «η βραδιά δεν είχε αρκετή Ellen».
Το 2009 η Ellen DeGeneres παρευρίσκεται στην τελετή αποφοίτησης του Πανεπιστημίου Tulane στη Νέα Ορλεάνη για να απευθύνει λόγο στους απόφοιτους του ακαδημαϊκού έτους – στην τελετή παρευρίσκονταν και οι George Bush Sr. και Bill Clinton. Η DeGeneres ενθουσίασε όταν εμφανίστηκε φορώντας ένα… μπουρνούζι και χνουδωτές παντόφλες ενώ μετά δήλωσε «σοκαρισμένη»: «Μου είπαν πως όλοι θα φορούσαν ρόμπες!». Απολαύστε την!

Την ίδια χρονιά η DeGeneres αντικαθιστά την Paula Abdul ως κριτής στο American Idol, αλλά αν κι είχε υπογράψει για να συμμετέχει στο talent show για (τουλάχιστον) πέντε σαιζόν, τελικά άφησε το project καθώς η ίδια ένιωθε πως δεν της ταίριαζε.
Το 2014 παρουσιάζει και πάλι τα Βραβεία Oscar, κάνοντας τη βραδιά μία από τις πιο διασκεδαστικές της ιστορίας των Βραβείων. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως κέρασε… πίτσα στους παρευρισκόμενους (ζητώντας μετά να.. τσοντάρουν για το φιλοδώρημα!)…

… ενώ η πιο ευρέως διαδεδομένη στιγμή της βραδιάς ήταν η selfie που έβγαλε η δημοφιλής παρουσιάστρια με ένα «τσούρμο»… αστέρια, όπως η Meryl Streep κι ο Kevin Spacey.

Όπως δήλωσε η DeGeneres, τράβηξε τη φωτογραφία προκειμένου να τιμήσει τη Meryl Streep για τη 17η υποψηφιότητά της για Oscar (σημ.: εκείνη τη χρονιά ήταν υποψήφια για το βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «August: Osage County»). Η φωτογραφία κυκλοφόρησε σε χρόνο μηδέν μέσω των social media ανά τον κόσμο, ξεπερνώντας σε αριθμό αναμεταδόσεων τη φωτογραφία του Barack Obama μετά τις προεδρικές εκλογές του 2012.
Η δραστήρια φύση της DeGeneres δεν περιορίζεται μόνο στα τηλεοπτικά πλατό. Ούσα φιλόζωη και χρησιμοποιώντας τόσο τη δημοφιλία (τη δική της και του show της) έχει πολλές φορές θίξει το ζήτημα της κακοποίησης των ζώων, με τη φιλοζωική οργάνωση PETA Να την ανακηρύσσει για τη δράση της «Γυναίκα της Χρονιάς» για το 2009.
Επιπλέον, όμως, το Νοέμβριο του 2011, η Hilary Clinton την ανέδειξε ως επίτιμη αντιπρόσωπο στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κοινού στον αγώνα κατά του AIDS, ενώ πολλές φορές στήριξε την προσπάθεια του Ιδρύματος David Lynch στην ανάδειξη του υπερβατικού διαλογισμού για την αντιμετώπιση του χρόνιου στρες και των παθήσεων που αυτό προκαλεί. Φυσικά, το γεγονός πως θεωρείται η πιο επιτυχημένη ομοφυλόφιλη στον κόσμο τη βοηθά στην προσπάθειά της να βοηθήσει την κοινότητα των ομοφυλοφίλων.
Όσο για την προσωπική της ζωή; Μην έχοντας πια την ανάγκη να κρύβεται κι έπειτα από μία τριετή σχέση με την ηθοποιό Anne Heche και στη συνέχεια με την ηθοποιό και φωτογράφο Alexandra Hedison, από το 2004 ζει ευτυχισμένη με την Αυστραλή ηθοποιό και μοντέλο Portia de Rossi. Οι δυο τους παντρεύτηκαν το 2008 σε μία κλειστή τελετή στο σπίτι του ζευγαριού στο Beverly Hills.

Ζούμε σε μία χώρα όπου μία προσωπικότητα σαν τη DeGeneres ίσως και να μην κατάφερνε να «επιβιώσει». Δεν ξέρω για σας, αλλά νομίζω πως είναι μία γυναίκα που θα τολμούσε να πει κανείς πως τιμά τα παντελόνια που φορά ίσως και περισσότερο από κάποιους φανατικούς άντρες. Κι αυτό γιατί είναι μία γυναίκα δραστήρια, η οποία μέσα από τη δουλειά της και το χιούμορ της έχει το θάρρος να εκφράζει τη γνώμη της και να αγνοεί τα κακόβουλα σχόλια.

26/01/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα … γεννήθηκε η Faye Dunaway

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Αγαπημένη ηθοποιός, ένα από τα μεγαλύτερα fashion icons – ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’70 – κι αντικείμενο του πόθου για πολλούς άντρες την εποχή εκείνη. Κυρίες και κύριοι, σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στη Faye Dunaway!

Η Dorothy Faye Dunaway γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1941 στο Bascom της Florida κι ως κόρη αξιωματικού του αμερικανικού στρατού πέρασε την παιδική της ηλικία ταξιδεύοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη. Έχοντας κάνει μαθήματα κλακέτας, χορού, τραγουδιού και πιάνου, η Faye Dunaway φοίτησε στο πανεπιστήμιο της Florida, ενώ το πτυχίο δραματικών τεχνών το πήρε από το Πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Λίγο πριν την αποφοίτησή της το 1962 ήδη είχε ρόλο αντικαταστάτριας στην παράσταση του Broadway «A Man For All Seasons» του Robert Bolt, ενώ έπαιξε και στο «After The Fall» του Arthur Miller και το «Hogan’s Goat» (1963) του καθηγητή του Harvard William Alfred, ο οποίος κι έμελλε να γίνει ο μέντοράς της.

Το 1967 κι έπειτα από δύο εμφανίσεις στην τηλεόραση η Dunaway συμπρωταγωνιστεί με τον Anthony Quinn στο «The Happening», ενώ ακολουθεί το δράμα «Hurry Sundown» έχοντας δεύτερο ρόλο στο πλευρό των Michael Cane και Jane Fonda. Η ταινία της χαρίζει την πρώτη της υποψηφιότητα για τη Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Πρωτοεμφανιζόμενη της Χρονιάς και σηματοδοτεί την αρχή μίας λαμπρής εξέλιξης.

Κι όχι άδικα, μια που αμέσως μετά ακολουθεί το κλασσικό πια «Bonnie and Clyde» στο πλευρό του Warren Beatty, με τη ηθοποιό να ερμηνεύει έναν ρόλο για τον οποίο προτάθηκαν ηθοποιοί όπως η Jane Fonda κι η Natalie Wood. Η ταινία γίνεται επιτυχία και βάζει τη Faye Dunaway ακόμη και στην κούρσα για το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου. Κι αν κι εκείνη τη χρονιά το βραβείο πήρε η Katharine Hepburn για το «Guess Who’s Coming For Dinner», η Dunaway κέρδισε το βρετανικό «Oscar» (aka βραβείο BAFTA), αναδεικνύοντάς την όχι μόνο ως πολλά υποσχόμενη ηθοποιό, αλλά και «χρυσορυχείο».

Έπειτα από μία πραγματικά επιτυχημένη χρονιά, δεν αργεί ο επόμενος ρόλος – ορόσημο της καριέρας της. Ο λόγος για τον πρώτο ρόλο στο «The Thomas Crown Affair» με συμπρωταγωνιστή το Steve McQueen. Η “Vicki Anderson” ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς, ενώ ακόμη πολλοί έχουν να λένε και για τη χημεία της με το McQueen η οποία απογείωσε το τελικό αποτέλεσμα, δικαιώνοντας την επιλογή του γόη της εποχής και του σκηνοθέτη Norman Jewison.

Προκαλεί, όμως, έκπληξη το γεγονός πως μετά από ρόλους όπως αυτοί που προαναφέρθηκαν η Faye Dunaway επέλεξε να πρωταγωνιστήσει σε ταινίες που οι κριτικοί αποκαλούν «box-office bombs». Κι αν και βρέθηκε στο πλευρό θρύλων του κινηματογράφου, όπως το Marcello Mastroianni, τον Kirk Douglas και τη Deborah Kerr, από το 1968 έως το 1974 μετρά μόλις… δύο επιτυχημένες ταινίες: τους «Τρεις Σωματοφύλακες» το 1973 σε σκηνοθεσία του Richard Lester και το – επίσης κλασσικό – «Chinatown» το 1974 σε σκηνοθεσία Roman Polanski. Στο πρώτο η Dunaway υποδύεται τη Λαίδη de Winter ενώ στη δεύτερη ταινία εμφανίζεται ως η μυστηριώδης Evelyn Mulwray που προσλαμβάνει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ J.J. Gates (Jack Nicholson) για να παρακολουθήσει το σύζυγό της. Οι δύο αυτές παραγωγές έβγαλαν την καριέρα της Dunaway από τη «χειμερία νάρκη», με το «Chinatown» να τη φέρνει στις υποψηφιότητες για το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Το Δεκέμβριο του 1974 προβάλλεται η τηλεοπτική μεταφορά του θεατρικού «After The Fall» με τη Dunaway στο ρόλο της Maggie, ενώ ξαναβρίσκεται στα κινηματογραφικά πλατό με τον Steve McQueen για το «The Towering Inferno», όπου υποδυόταν τη φίλη του Paul Newman που παγιδεύτηκε στο φλεγόμενο ουρανοξύστη. Δύο μήνες μετά ακολουθεί το δεύτερο μέρος των «Τριών Σωματοφυλάκων», αλλά και το πολιτικό θρίλερ «Τρεις Μέρες του Κόνδορα» όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Robert Redford (*αναστεναγμός*!) με τους δύο τους να προσπαθούν να ξεδιαλύνουν τη μυστηριώδη δολοφονία των συνεργατών του Redford. Η ερμηνεία της δέχεται τις καλύτερες κριτικές και τη φέρνει στις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Το χειμώνα του 1976 πρωταγωνιστεί με τους William Holden, Peter Finch και Robert Duvall στο σατιρικό «Network» του Sidney Lumet. Με τη Dunaway στο ρόλο της άπληστης τηλεοπτικής παραγωγού, η ταινία ξεσκεπάζει την έλλειψη της συνείδησης που διακατέχει μεγάλο μέρος της τηλεόρασης. Η ταινία γίνεται επιτυχία, κερδίζει τέσσερα Oscar, με τη Dunaway να κρατά επιτέλους στα χέρια της το πρώτο της χρυσό αγαλματίδιο της Ακαδημίας για τον Α’ Γυναικείο Ρόλο. Και θα έπαιρνε κι άλλο αν δεν αρνούνταν το ρόλο που της πρότεινε η φίλη της Jane Fonda για τη «Julia» με αποτέλεσμα να κερδίζει τελικά η Vanessa Redgrave το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου. Έπειτα από μία διετή ανάπαυλα, η Dunaway επιστρέφει το 1978 με το θρίλερ «Eyes Of Laura Mars» ενώ περισσότερη αίσθηση κάνει το «The Champ» του Franco Zeffirelli .

Τη δεκαετία του ’80 και μέχρι και τα μέσα εκείνης του ‘90, η ηθοποιός παρουσιάζει τουλάχιστον μία δουλειά κάθε χρόνο, χωρίς αυτό να σημαίνει, όμως, πως όλες της χαρίζουν δάφνες επιτυχίας. Η άνοδος μοιάζει να επανέρχεται το 1994 με το «Don Juan De Marco» όπου εμφανίζεται μαζί με τους Johnny Depp και Marlon Brando. Έπειτα από καιρό, η Dunaway γίνεται κομμάτι μίας μεγάλης επιτυχίας.

Τέσσερα χρόνια μετά συμπρωταγωνιστεί με την Angelina Jolie στο «Gia», όπου υποδύεται την ατζέντη του μοντέλου των ‘70s Gia Carangi (Jolie), η οποία βιώνει την άνοδο και την πτώση εξαιτίας του εθισμού της στα ναρκωτικά. Η τηλεταινία χαρίζει στη νεαρή Jolie μία Χρυσή Σφαίρα κι ένα βραβείο Emmy, ενώ η Dunaway κερδίζει την τρίτη της Χρυσή Σφαίρα (προηγήθηκαν εκείνες για το «Network» και τη μίνι σειρά «Ellis Island»).

Την επόμενη χρονιά η Dunaway επιστρέφει σε μία παλιότερη δουλειά της και δεν είναι άλλη από το remake του «The Thomas Crown Affair», αυτή τη φορά υποδυόμενη ένα μικρότερο ρόλο, χωρίς, αυτό, φυσικά να «ενοχλεί» την ίδια τη Dunaway. Το 2000 υποδύεται τη μητέρα της Charlize Theron στο «The Yards» ενώ μέχρι το 2002 και το «The Rules Of Attraction» εμφανίζεται περισσότερο σε τηλεοπτικές παραγωγές. Κι ενώ τη βλέπουμε σε παραγωγές όπως τα τηλεοπτικά «Alias» και «CSI: Crime Scene Investigation» (προσωπικό σχόλιο: για το καλό, του Las Vegas μιλάμε!), το 2008 κι έπειτα από την παρουσίαση της Low-budget ταινίας «Flick» στο Raindance Festival, «κατηγορεί» την κινηματογραφική βιομηχανία για το ρατσισμό απέναντι στις ηθοποιούς της ηλικίας της. Συγκεκριμένα δήλωσε:

«Είμαι εξοργισμένη που νομίζουν πως είμαι πολύ μεγάλη για να παίξω αντικείμενα του πόθου όπως ο Jack Nicholson κι ο Clint Eastwood. Γιατί να υποδύομαι αδελφές και μητέρες όταν την ίδια στιγμή άνθρωποι όπως ο Jack κι ο Clint, που είναι πιο μεγάλοι από μένα, έχουν κινηματογραφικές ερωμένες με τη μισή τους ηλικία;»

Κάπου εκεί η ήταν που έκοψε – τρόπον τινά – τις διπλωματικές σχέσεις με την κινηματογραφική βιομηχανία, αρκούμενη σε μικρότερες παραγωγές, με μόνη εξαίρεση μία εμφάνιση στο «Grey’s Anatomy» το 2009. Η τελευταία της εμφάνιση είναι το 2010 στην τηλεταινία «A Family Thanksgiving». Τον Οκτώβριο του 2016 όμως, το κοινό της Αμερικής θα την ξανασυναντήσει στην ταινία τρόμου «The Bye Bye Man», για την οποία ακόμη η εταιρεία παραγωγής παρουσιάζει με φειδώ τα όποια παραπάνω στοιχεία.

Κανείς δε μπορεί να αρνηθεί πως η Faye Dunaway, παρά τα πάνω και τα κάτω της καριέρας της (τα οποία, κακά τα ψέματα, όλοι τα έχουν ανταμώσει), μας χάρισε αρκετές από τις μεγαλύτερες και πιο αξιόλογες στιγμές του κινηματογράφου. Και θα ήταν ψέμα αν δεν περνούσε από το μυαλό μας πως πολλές θα ήθελαν να μοιάσουν σε αυτήν την επίμονη, δυναμική κι εργατική καλλιτέχνιδα. Όσο για μένα; Ευκαιρία να κάνω μία μικρή… επανάληψη στις ταινίες της!

14/01/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Édith Piaf

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Μία γυναίκα με πάθος, το οποίο κι εξωτερίκευε μέσα από τη μουσική της. Η ιδιαίτερη φωνή με το «γρέζι» μας συντροφεύει ακόμη και σήμερα. Μία γυναίκα η οποία έζησε μία πολυτάραχη ζωή, αλλά παρ’ όλα αυτά «δε μετάνιωσε για τίποτα». Κυρίες, και κύριοι, σήμερα κλείνουν εκατό χρόνια από τη γέννηση της μοναδικής Édith Piaf!

Η Édith Giovanna Gassion γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1915 στο Belleville του Παρισιού. Κόρη του ακροβάτη Louis-Alphonse Gassion και της τραγουδίστριας Annetta Giovanna Maillard, η μικρή Édith δεν πρόλαβε να γνωρίσει τους γονείς της, μια που η μητέρα της την εγκατέλειψε μετά τη γέννα και για ένα διάστημα τη μεγάλωσε η γιαγιά από την πλευρά της Annetta. Όταν το 1916 ο πατέρας της Édith κατατάχθηκε στο γαλλικό στρατό για να πολεμήσει κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την πήγε στη μητέρα του στη Νορμανδία, η οποία διατηρούσε οίκο ανοχής.

Σε ηλικία τριών ετών, η Édith χάνει την όρασή της εξαιτίας μίας πάθησης στον κερατοειδή. Αυτό κινητοποίησε όλες τις ιερόδουλες που ζούσαν στον οίκο ανοχής της γιαγιάς της Édith να μαζέψουν τα χρήματα και να την πάνε στο προσκύνημα της Αγίας Τερέζας του Lisieux. Η Édith επανακτά την όρασή της σε ηλικία επτά ετών χάρη σε κάτι που αποδίδεται από πολλούς – αλλά κι από την ίδια την Piaf – ως θαύμα.

Το 1929 και σε ηλικία 14 ετών, η Édith ακολουθεί τον πατέρα της σε περιοδείες που πραγματοποιούσε το τσίρκο σε όλη τη Γαλλία κι ένα χρόνο μετά γνωρίζει τη Simone “Mômone” Berteaut. Πολλοί υποστηρίζουν πως η Mômone ήταν ετεροθαλής αδερφή της Édith, αλλά το σίγουρο είναι πως τα δύο κορίτσια ένωνε κάτι πολύ δυνατό, με αποτέλεσμα οι δύο τους να τραγουδούν στο δρόμο προκειμένου να μαζέψουν χρήματα. Σύντομα τα δύο κορίτσια κατάφεραν να νοικιάσουν ένα μέρος για να μένουν οι δυο τους, ενώ τραγουδούσαν στους δρόμους της Pigalle αλλά κι άλλων προαστίων του Παρισιού.

Το 1932 η Édith γνωρίζει κι ερωτεύεται τον Louis Dupont και σύντομα έρχεται η συγκατοίκηση, παρά την εμφανή αντιπάθεια που είχε η Mômone προς τον Louis, με τα αισθήματα να είναι αμοιβαία. Η ίδια η Édith αρνούνταν να ακούσει το Louis και να αφήσει το τραγούδι στους δρόμους για να δουλέψει σε δουλειές που της έβρισκε εκείνος, μέχρι τη στιγμή που έμεινε έγκυος κι αναγκάστηκε για ένα διάστημα να δουλέψει σε εργοστάσιο. Το Φεβρουάριο του 1933 η Édith γεννά την κόρη της, Marcelle, αλλά συνειδητοποίησε πως, όπως και στη μητέρα της, το μητρικό φίλτρο δεν ήταν ισχυρό επάνω της. Γρήγορα επέστρεψε στους δρόμους τραγουδώντας, πράγμα που εξόργιζε το Louis, ενώ έπειτα από έναν καυγά, η Édith, η Mômone κι η Marcelle εγκαταστάθηκαν στο ξενοδοχείο Au Clair de Lune. Η μικρή Marcelle συχνά έμενε μόνη της όσο η Édith κι η Mômone έλειπαν για δουλειά, μέχρι τη στιγμή που ο Louis πήρε τη Marcelle δηλώνοντας στην Édith, η Mômone πως αν ήθελε το παιδί, τότε έπρεπε να επιστρέψει σπίτι, πράγμα που η Édith δεν έκανε, αν κι έδινε χρήματα για την ανατροφή του παιδιού. Τελικά η Marcelle πέθανε σε ηλικία δύο ετών από μηνιγγίτιδα.

H Édith γίνεται… το «Σπουργιτάκι»

Το 1935 ανακαλύπτει την Édith ο Louis Leplée, ιδιοκτήτης του κλαμπ Le Gerny στα Ηλύσια Πεδία, όπου ο ταξικός διαχωρισμός στους θαμώνες ήταν κάτι άγνωστο. Ο Leplée την πείθει να τραγουδήσει στο κλαμπ κι εξαιτίας της νευρικότητας που έβγαζε αυτή η μικροκαμωμένη κοπέλα, εμπνεύστηκε το όνομα που θα τη συντρόφευε από τούδε και στο εξής: “La Môme Piaf”, που στη γαλλική αργκό σήμαινε «το Μικρό Σπουργιτάκι». Ακόμη ο Leplée της έμαθε πώς να λειτουργεί επάνω στη σκηνή ενώ της σύστησε να φορά μαύρο φόρεμα, πράγμα το οποίο έμελλε να γίνει κι η ενδυμασία που τη χαρακτήριζε. Παράλληλα ο Leplée διοργάνωσε μία μεγάλη καμπάνια προώθησης της πρεμιέρας της Piaf, στην οποία παρευρέθηκε πληθώρα διασημοτήτων. Οι βραδινές της εμφανίσεις οδήγησαν στην ηχογράφηση δύο δίσκων μέσα στη χρονιά, εκ των οποίων τον ένα υπογράφει η Marguerite Monnot, που θα συνεργαζόταν στο μέλλον με την Piaf μέχρι το τέλος, αλλά και μία από τις αγαπημένες συνθέτριες της ερμηνεύτριας.

Τον Απρίλιο του 1936 ο Leplée δολοφονείται, και καθώς η Piaf κατηγορήθηκε πως ήξερε τους δολοφόνους αλλά δε μιλούσε δημιούργησε αρνητικό αντίκτυπο για το όνομά της. Αθωώνεται χάρη στον εραστή της, Raymond Asso κι αναθέτει στη Monnot να της γράψει τραγούδια που μιλούσαν για τη ζωή της στους δρόμους.

Édith Piaf & Yves Montand

Το 1940 η Piaf εμφανίζεται στο μονόπρακτο του Jean Cocteau με τίτλο «Le Bel Indifférent» (μτφ.: «Ο Ωραίος Αδιάφορος») και κατά τη Γερμανική Κατοχή δημιουργεί φιλικές σχέσεις με προσωπικότητες όπως τον ηθοποιό Maurice Chevalier. Κι αν κι από πολλούς θεωρήθηκε προδότρια εκείνην την περίοδο, καθώς τραγουδούσε σε νυχτερινά κέντρα που δούλευαν προς τέρψιν των Γερμανών αξιωματικών (πράγμα που της επέτρεπε και μία άνετη διαβίωση σ’ ένα πολυτελές διαμέρισμα στο 16^ο Διαμέρισμα του Παρισιού), ο γραμματέας της Édith Piaf, Andrée Bigard, αποκάλυψε πως συνέβαινε το αντίθετο. Συγκεκριμένα, μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, ο Bigard έβγαλε στη δημοσιότητα φωτογραφίες της Piaf να τραγουδά σε κέντρα κράτησης αιχμαλώτων, ενώ παράλληλα διευκόλυνε την εισαγωγή πλαστών εγγράφων προκειμένου Γάλλοι στρατιώτες να αποδράσουν. Το 1944 επιστρέφει στη δουλειά και ξεκινά μία ερωτική σχέση με τον Yves Montand, με τον οποίο εμφανίζεται σε παραστάσεις στο Moulin Rouge για τις δυνάμεις της Συμμαχίας. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως το 1945 γράφει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, η οποία δεν είναι άλλη από το «La Vie En Rose»…

… η οποία, όσο απίστευτο κι αν σας ακούγεται, εκείνη την περίοδο πέρασε απαρατήρητο! Ποιο; Το τραγούδι που σχεδόν κάθε ερωτευμένος αυτής της γης έχει ακούσει με εκείνο το ονειροπόλο βλέμμα στο κενό! Τέλος πάντων…

Μέχρι το 1947 έχει γίνει η δημοφιλέστερη ερμηνεύτρια της Γαλλίας, ενώ μετά τον πόλεμο ξεκινά να εμφανίζεται και πέρα από τα σύνορα της χώρας, με περιοδείες στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τη Νότιο Αμερική, ενώ το 1950 βοήθησε στο να αποκτήσει τη φήμη που τελικά απέκτησε ο Charles Aznavour, τον οποίο η Piaf πήρε μαζί της στη Γαλλία και τις ΗΠΑ για να ηχογραφήσει κάποια από τα τραγούδια του. Ειδικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και στην αρχή την αντιμετώπισαν με δισταγμό, μία κριτική από έναν Νεοϋορκέζο δημοσιογράφο απογείωσε τη φήμη της, με αυτό να οδηγεί σε επτά εμφανίσεις της Piaf στο The Ed Sullivan Show αλλά και δύο συναυλίες στο Carnegie Hall το 1956 και το 1957.

Édith Piaf, Marcel Cerdan & Simone Berteaut

Στη Νέα Υόρκη γνωρίζει τον μποξέρ Marcel Cerdan, με τον οποίο συνάπτει ερωτική σχέση, και μάλιστα η σχέση αυτή είναι ένα από τα πιο διάσημα ρομάντζα της εποχής. Για εκείνον, μάλιστα, γράφει και το τραγούδι «Hymne à l’amour». Το 1949, όμως, ο Cerdan σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα, με την Piaf να μη συνέρχεται ποτέ πραγματικά από το χαμό. Το 1951 κι έπειτα από ένα τροχαίο που είχε με τον Charles Aznavour, οι γιατροί της δίνουν μορφίνη, την οποία ανακατεύει με αλκοόλ, επιδεινώνοντας έτσι μία ήδη άσχημη κατάσταση.

Το 1952 παντρεύεται τον τραγουδιστή Jacques Pills, είναι ήδη υπό την επήρεια των καταχρήσεων, αλλά παρ’ όλα αυτά φέρνει εις πέρας τις ηχογραφήσεις. Τον Ιανουάριο του 1955 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Paris Olympia, με το μεγαλοπρεπή χώρο να είναι εκείνος όπου η Piaf έζησε από τις μεγαλύτερες στιγμές της δόξας της. Μάλιστα παρά την κακή κατάσταση της υγείας της – σωματικής και ψυχολογικής – , η πρώτη της εμφάνιση στο Olympia ήταν μία από τις πιο μεγαλειώδεις της Édith Piaf. Το 1958 είναι απολαμβάνει τις δάφνες της διεθνούς αναγνώρισης, ενώ το 1958 κι έχοντας χωρίσει από τον Pills, ξεκινά άλλη μία έντονη σχέση με το συνθέτη . Εκείνος, συνθέτει για χάρη της το τραγούδι «Milord», το οποίο βιώνει την επιτυχία το 1960.

Το 1960 η κατάσταση της Édith Piaf επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας ενός ακόμη τροχαίου ατυχήματος. Παρ’ όλα αυτά και στην προσπάθειά της να σώσει το Paris Olympia από τη χρεοκοπία, στρώνεται στη δουλειά και παρουσιάζει για πρώτη φορά το τραγούδι που ακόμη και σήμερα προκαλεί ανατριχίλες συγκίνησης λόγω της δυναμικής του. Το τραγούδι που αντικατοπτρίζει τι συμπεράσματα έβγαλε η ίδια από τη ζωή της.

Édith Piaf & Teo Lamboukas

Αν και κυριολεκτικά τρέκλιζε και μετά βίας στεκόταν όρθια επάνω στη σκηνή, η Édith Piaf ενθουσιάζει το παρευρισκόμενο κοινό. Το 1961 γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της Έλληνα Θεοφάνη Λαμπούκα. Οι δύο τους ξεκινούν μία ερωτική σχέση, τον αποκαλεί «Τεό Σαγαπό» και παντρεύονται τον Οκτώβριο του 1962.
Η Édith Piaf «σβήνει» σε ηλικία 47 ετών ένα χρόνο μετά, στις 11 Οκτωβρίου στο Grasse της Γαλλικής Ριβιέρας, από κίρρωση του ήπατος. Την ίδια μέρα, μάλιστα, ο φίλος της και σκηνοθέτης Jean Cocteau πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ο Τεό έμεινε πλάι της μέχρι το τέλος, φροντίζοντάς την, ενόσω η ίδια είχε φτάσει να ζυγίζει μόλις 30 κιλά και με κατά διαστήματα έλλειψη αντίληψης. Μετέφερε τη σωρό της στο Παρίσι και την έθαψε στο Κοιμητήριο Père Lachaise δίπλα στην κόρη της, Marcelle. Στον ίδιο τάφο βρίσκονται κι ο πατέρας της Édith Piaf, Louis-Alphonse Gassion, αλλά και ο Τεό, και στην πλάκα είναι χαραγμένο το όνομα «Οικογένεια Gassion-Piaf». Στην κηδεία της παρευρέθηκε πλήθος κόσμου για να αποχαιρετήσει την ερμηνεύτρια που τους άγγιξε όσο κανείς άλλος.
Η ζωή της Édith Piaf ενέπνευσε μία σειρά ταινιών και παραστάσεων, με την πιο γνωστή να είναι η ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» («La Môme»), η οποία και χάρισε στη Marion Cotillard – η οποία υποδύθηκε την Piaf – το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου. Όπως και να έχει, όμως, όλοι θα θυμόμαστε με δέος τη μικροκαμωμένη αλλά τόσο πεισματάρα και γεμάτη θέληση ερμηνεύτρια που μέσα από τα τραγούδια της μιλά ακόμα στον κόσμο της μουσικής – κι όχι μόνο.

19/12/2015 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Kenneth Branagh

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Είναι ο ηθοποιός που μετέφερε την αίγλη του θεάτρου στη μεγάλη οθόνη μέσα από ένα ευρύ φάσμα ρόλων, διαφορετικών μεταξύ τους. Διόλου τυχαίο, μια που στην καριέρα του συνδυάζει το θέατρο με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στον Kenneth Branagh.

Ο Sir Kenneth Charles “Ken” Branagh γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1960 στο Belfast της Βόρειας Ιρλανδίας κι ήταν το μεσαίο από τα τρία παιδιά της εργατικής οικογένειας των William και Frances Branagh. Σε ηλικία εννέα ετών η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Reading του Berkshire της Αγγλίας προκειμένου να αποφύγουν τις Ταραχές (σημ.: πρόκειται για τις διαμάχες που διεξήχθησαν κατά την περίοδο 1968-1998, ανάμεσα στους Ενωτικούς που ήθελαν την ενοποίηση με το Ηνωμένο Βασίλειο και τους Εθνικιστές που ήθελαν μία ανεξάρτητη Ιρλανδία). Κατά τη φοίτησή του στα δημοτικά σχολεία Grove και Whiteknights και το γυμνάσιο Meadway στο Tilehurst ο Kenneth Branagh μιλούσε πια με άψογη αγγλική προφορά προκειμένου να γλιτώσει από το bullying. Μετά τις σπουδές του, εγγράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου.

Μέχρι το 1984 ο Kenneth Branagh είχε αποκτήσει αναγνωρισιμότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο χάρη στην τηλεοπτική ανθολογία του BBC «Play For Today» και το ρόλο του Billy Martin, ενώ το 1982 είχε ήδη βραβευτεί με το βραβείο SWET ως Καλύτερος Πρωτοεμφανιζόμενος για το ρόλο του στο θεατρικό έργο του Julian Mitchell «Another Country». Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε πως ο Branagh ανήκε στην ίδια γενιά αποφοίτων της Ακαδημίας με καταξιωμένους πια ηθοποιούς, όπως ο Jonathan Pryce, ο Alan Rickman κι η Fiona Shaw. Το 1985 πρωταγωνιστεί στην παραγωγή της Βασιλικής Εταιρείας Shakespeare «Ερρίκος Ε’», ενώ η επιτυχία της παράστασης αποδόθηκε στα γεμάτα κάθε φορά θέατρα που τη φιλοξενούσαν. Η παράσταση αυτή αργότερα ήταν η βάση που χρησιμοποίησε ο Branagh το 1989 όταν θα μεταφερόταν το έργο στη μεγάλη οθόνη με το Βορειοϊρλανδό ηθοποιό, εκτός από τον πρωταγωνιστικό ρόλο, να αναλαμβάνει και καθήκοντα σκηνοθέτη και σεναριογράφου.

Το 1988 κι έχοντας συμμετάσχει και σε παραστάσεις της Εταιρείας Αναγεννησιακού Θεάτρου, όπως το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» το 1985 και τη «Δωδεκάτη Νύχτα» το 1987, ο Branagh είναι πια μια δυναμική παρουσία στο θεατρικό γίγνεσθαι του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Εταιρεία εκείνη τη χρονιά ξεκινά μία συνεργασία με τη Birmingham Rep προκειμένου να πραγματοποιηθεί μία θεατρική σαιζόν με περιοδεία, με έργα του διαχρονικού βάρδου. Στη σαιζόν αυτή περιλαμβάνονται και σκηνοθετικά ντεμπούτα, όπως αυτό της Judi Dench με το «Πολύ Κακό για το Τίποτα», όπου ο Branagh συμπρωταγωνιστεί με τη Samantha Bond. Παράλληλα, μέχρι το 1988, ο Branagh συμμετέχει σε τηλεοπτικές παραγωγές, όπως τη μίνι σειρά «Fortunes of War» (1987) και το «Thompson» (1988).

Το 1989 ο Branagh συμπρωταγωνιστεί με την Emma Thompson (με την οποία εμφανιζόταν και στο «Fortunes of War») στη θεατρική παράσταση «Look Back In Anger» του John Osborne σε σκηνοθεσία της Judi Dench. Πρόκειται για ένα δράμα με επίκεντρο ένα ερωτικό τρίγωνο που σχηματίζεται από έναν άντρα της εργατικής τάξης (Branagh), τη μεσοαστή σύζυγό του (Thompson) και την υπερόπτη φίλη της (Helena Charles). Να σημειώσουμε πως από το 1989 και μέχρι το 1995 ο Kenneth Branagh κι η Emma Thompson δεν είναι μόνο καλλιτεχνικό ζευγάρι, αλλά είναι μαζί και στη ζωή.
Την ίδια χρονιά, όμως ο Branagh κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με τη μεταφορά του «Ερρίκου Ε’» στις σκοτεινές αίθουσες. Οι προσπάθειες του Branagh όχι μόνο στον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά κι η σκηνοθετική του ματιά τον ξεχωρίζουν αμέσως, με αποτέλεσμα και δύο υποψηφιότητες Oscar, μία για τη σκηνοθεσία (στην κατηγορία κερδίζει ένα βραβείο BAFTA) και μία για το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 1991 ο ηθοποιός βρίσκεται και πάλι πίσω από τις κάμερες, αυτή τη φορά για το «Dead Again». Πρόκειται για ένα σύγχρονο neo-noir φιλμ μυστηρίου με πρωταγωνιστές έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ (Branagh) ο οποίος προσπαθεί να λύσει το μυστήριο μίας γυναίκας με αμνησία, της Grace (Emma Thompson), η οποία ταλαιπωρείται από εφιάλτες που απεικονίζουν το φόνο μίας γυναίκας από το σύζυγό της. Το κοινό υποδέχεται με διθυράμβους την ταινία, ενώ πολλοί κριτικοί δε διστάζουν να χαρακτηρίσουν τον Branagh ως έναν σκηνοθέτη που μπορεί να σταθεί στο ίδιο βάθρο με τους Orson Welles και Alfred Hitchcock. Την επόμενη χρονιά ο Branagh σκηνοθετεί το «Peter’s Friends», μία μαύρη κωμωδία όπου έξι φίλοι από το πανεπιστήμιο ξαναβρίσκονται σε ένα πρωτοχρονιάτικο reunion με τις ζωές όλων να έχουν αλλάξει ήδη μέχρι αυτή τη συνάντηση, ενώ δε λείπουν κι οι ανατροπές κατά τη διάρκεια αυτής. Η ταινία δέχεται σχετικά καλές κριτικές, ενώ χαρακτηρίζεται «προβλέψιμη μεν, διασκεδαστική δε».

Το 1993 ο Branagh επιστρέφει στο «στοιχείο» του και δεν είναι άλλο από το σαιξπηρικό δράμα. Αυτή τη φορά μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το «Πολύ Κακό Για Το Τίποτα». Την επόμενη χρονιά ο ηθοποιός σκηνοθετεί την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της Marry Shelley «Frankenstein», αλλά η ταινία, αν και κατά πολλούς φιλόδοξη, δέχεται μέτριες κριτικές. Το 1995 ο Branagh επιστρέφει στο σαιξπηρικό ρεπερτόριό του ερμηνεύοντας τον Ιάγο στον «Οθέλλο» του Oliver Parker («An Ideal Husband») και συμπρωταγωνιστεί με τους Laurence Fishburne και Irène Jacob. Το 1996 παραμένει πιστός στο Βάρδο και σκηνοθετεί τον «Hamlet» υποδυόμενος τον κεντρικό ήρωα με τους Julie Christie, Kate Winslet και Judi Dench. Η ταινία σημαδεύει τη δυναμική – θα έλεγε κανείς – επιστροφή του Branagh στην επιτυχία, ενώ τον φέρνει και στις υποψηφιότητες για Oscar Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Το 1998 μοιάζει να είναι μία γεμάτη χρόνια επαγγελματικά για τον Kenneth Branagh, μια που στην αρχή πρωταγωνιστεί στο θρίλερ «The Gingerbread Man» του Robert Altman («Έγκλημα στο Gosford Park»), στο «The Theory of Flight» του Paul Greengrass («Captain Phillips»), στο «Celebrity» του Woody Allen και στο ρομαντικό δράμα «The Proposition». Από όλες αυτές τις δουλειές ξεχωρίζει το «Celebrity», όπου οι κριτικοί εκθειάζουν συγκεκριμένα την ερμηνεία του Branagh στο ρόλο του ανασφαλή συγγραφέα Lee Simon.
Το 2002 κι έπειτα από τα αδιάφορα «Wild Wild West» και «Αγάπης Αγώνας Άγονος», ο Kenneth Branagh πρωταγωνιστεί στο θέατρο ως «Ριχάρδος Γ’», ενώ την ίδια χρονιά παίζει στο «Rabbit-Proof Fence» αλλά και στη δεύτερη ταινία της σειράς του Harry Potter στο ρόλου του καθηγητή Gilderoy Lockhart.

Από το 2004 έως το 2008 επικεντρώνεται περισσότερο στο θέατρο, ενώ παίζει σε λιγότερο γνωστές παραγωγές της τηλεόρασης και του σινεμά. Το 2008, μάλιστα, ο ηθοποιός πρωταγωνιστεί στη θεατρική μεταφορά του «Ιβάνωφ» του Τσέχοφ, με την ερμηνεία του στην παράσταση να θεωρείται η «ερμηνεία της χρονιάς». Ο ίδιος κερδίζει το βραβείο της Ένωσης Κριτικών Θεάτρου, ενώ, προς έκπληξη όλων, δεν καταφέρνει να κερδίσει και το βραβείο Laurence Olivier.

Την ίδια χρονιά το BBC αναβιώνει το χαρακτήρα του Σουηδού συγγραφέα Henning Mankell, τον Επιθεωρητή Kurt Wallander. Πρόκειται για τις περιπέτειες ενώ Σουηδού αστυνομικού με υπαρξιακές αναζητήσεις, ο οποίος δείχνει μία πρωτόγνωρη εμπάθεια για τα θύματα των υποθέσεων που αναλαμβάνει. Ο ίδιος ο Branagh αρνήθηκε να δει τη σουδική παραγωγή, επιθυμώντας να βάλει στο χαρακτήρα τη δική του διάσταση. Η κίνησή του αυτή τον δικαιώνει με υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και βραβείο Emmy. Ακόμη, το 2008 συμπρωταγωνιστεί με τους Tom Cruise Και Bill Nighy στο πολεμικό θρίλερ «Επιχείρηση Βαλκυρία».
Το 2011 ο Branagh αποφασίζει να καταπιαστεί με τα blockbusters. Συγκεκριμένα, αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία της super hero movie «Thor». Παραδόξως, ο Branagh καταφέρνει να κάνει ενδιαφέρουσα τη γνωριμία με το Σκανδιναβό θεό κι η ταινία γίνεται εισπρακτική επιτυχία. Την ίδια χρονιά ο Branagh ερμηνεύει τον Sir Laurence Olivier στην ταινία «Επτά Μέρες με τη Marilyn». Το γεγονός πως ο Branagh υποδύθηκε (στην ουσία) το πρότυπό του τον οδήγησε στις υποψηφιότητες για το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 2013 επιστρέφει στο θέατρο και το σαιξπηρικό δράμα και σκηνοθετεί μαζί με τον Rob Ashford το «Μάκβεθ» για το Manchester International festival. Η παράσταση ξεπουλάει και μεταδίδεται στους κινηματογράφους, ενώ ακόμη ανοίγει τις πόρτες των θεάτρων της Νέας Υόρκης για το Branagh. Την επόμενη χρονιά σκηνοθετεί και παίζει στο «Jack Ryan: Shadow Recruit» τον ρόλο του Ρώσου μεγιστάνα στου οποίου τα ίχνη βρίσκεται ο πράκτορας της CIA Jack Ryan (Chris Pine), ενώ το 2015 αναλαμβάνει άλλο ένα blockbuster, αυτή τη φορά τη live action κινηματογραφική οπτική της ταινίας της Disney «Σταχτοπούτα».

Τον Απρίλιο του 2015 ο Branagh ιδρύει τη θεατρική εταιρεία Kenneth Branagh, η οποία θα παρουσιάσει πέντε θεατρικές παραστάσεις Στο Garrick Theatre του Λονδίνου, ενώ σε συνεργασία με την Picturehouse Entertainment τρεις από τις παραστάσεις θα μεταδοθούν και στις κινηματογραφικές αίθουσες, με την αρχή να γίνεται στις 30 Νοεμβρίου με τη «Χειμωνιάτικη Ιστορία» του Σαίξπηρ.

Η πορεία που ακολούθησε ο Branagh του έχει χαρίσει και μία σειρά διακρίσεων, με εκείνη όπου το 2012 χρίζεται Ιππότης από τη Βασίλισσα Ελισάβετ στο Παλάτι του Μπάκινγχαμ για την προσφορά του στην τέχνη και την κοινωνία να ξεχωρίζει. Ακόμη η πιο πρόσφατη είναι εκείνη όπου δύο μήνες πριν αναδείχθηκε ο νέος Πρόεδρος της Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικής Τέχνης, απ’ όπου κι αποφοίτησε. Εμείς δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε σε νέα projects από έναν άνθρωπο που φαίνεται να αγαπάει αυτό που κάνει και που προσπαθεί να το αποδεικνύει μέσα από τις δουλειές του.

10/12/2015 0 comments

Newer Posts

Older Posts

γεννήθηκε

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Natalie Portman

Και , σαν σήμερα… γεννήθηκε η Katharine Hepburn

Ένα γοητευτικό αγοροκόριτσο με άποψη

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Sam Mendes

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Christopher Nolan

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Kevin Spacey

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο χορογράφος Δημήτρης Παπαϊωάννου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Ella Fitzgerald

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Rooney Mara

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Αυστραλός ηθοποιός Heath Ledger

Σαν σήμερα γεννήθηκε… η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Javier Bardem

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Christian Bale

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Ellen DeGeneres

Σαν σήμερα … γεννήθηκε η Faye Dunaway

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Édith Piaf

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Kenneth Branagh

thekmagazine