Είχα δει το τρέηλερ στον κινηματογράφο του Ψυχικού και μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον… και η πλοκή, αλλά κυρίως για να δω δύο από τους αγαπημένους μου άνδρες ηθοποιούς! Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ μοναδικός και αξεπέραστος, ως άνδρας και ως πρωταγωνιστής, αλλά και o Shia Lebouf από τη νεότερη γενιά που μου αρέσει ιδιαίτερα το στυλ του!
Μην με κατηγορήσετε ότι πήγα για “οφθαλμόλουτρο” (οκ ήταν απολαυστικό το θέαμα), καθώς τα πολιτικά θρίλερ είναι από το αγαπημένο μου είδος κινηματογράφου!
Λίγα λόγια για την υπόθεση και μετά θα σας πω την άποψη μου:
Ο Τζιμ Γκραντ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) είναι ένας επιφανής δικηγόρος που αναλαμβάνει υποθέσεις προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πατέρας μία κόρης, την οποία μεγαλώνει μόνος του, στα ήρεμα προάστια του Όλμπανι, στη Νέα Υόρκη.
Ο κόσμος του όμως ανατρέπεται όταν μια παλιά γνωστή του (και συνεργάτιδά του, η Σούζαν Σάραντον) παραδίδεται/ συλλαμβάνεται από την αστυνομία κι ένας φιλόδοξος νέος δημοσιογράφος, ο Μπεν Σέπαρντ (Σία Λαμπέφ), αποκαλύπτει την πραγματική του ταυτότητά, αυτή δηλαδή ενός πρώην ακτιβιστή της οργάνωσης Weather Underground, που εξαιτίας της συμμετοχής του σε μία ένοπλη ληστεία, καταζητείται για φόνο.
Έχοντας ζήσει για περισσότερα από 30 χρόνια ως δικηγόρος, ο Γκραντ πρέπει τώρα να τραπεί σε φυγή. Εξαιτίας του, το FBI εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό σε όλη τη χώρα, ενώ αυτός προσπαθεί να εντοπίσει το μοναδικό άτομο που μπορεί να «καθαρίσει» το όνομά του.
Ο Σέπαρντ, γνωρίζει τη σημασία της δημοσιογραφικής του αποκάλυψης και συνειδητοποιεί ότι αυτή είναι η ευκαιρία της καριέρας του. Καθώς το FBI κλείνει σιγά σιγά τον κλοιό, γύρω από τον Γκραντ, ο Σέπαρντ ανακαλύπτει συγκλονιστικά μυστικά που ο Γκραντ κρατούσε κρυμμένα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Όταν οι δύο τους έρχονται αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο στο Μίσιγκαν, θα πρέπει να βρουν τρόπο να συμφιλιωθούν με το ποιοι πραγματικά είναι και τι θέλουν από τη ζωή…
Κατά τη διάρκεια της ταινίας περνούν από την οθόνη μας η Τζούλι Κρίστυ (τη θυμάστε από το Dr. Zhivago;), ο Νικ Νόλτε, ο Στάνλεϊ Τούτσι,ο Κρις Κούπερ κ.α
Η άποψή μου:
Καταρχήν να διευκρινίσω ότι δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου…θα ήθελα να μπορουσα να είχα γίνει, αλλά δεν!
Η άποψη μου ειναι καθαρά προσωπική…οπότε θα πω λίγα πράγματα: ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ καθηλωτικός μπροστά και πίσω από τις κάμερες. Δεν κρύβει τις ρυτίδες του, δεν προσπαθεί να το παίξει νέος! Συνεχίζει να τραβά το βλέμμα και να σε κάνει να του χαϊδέψεις το τσουλούφι, όπως έκανε η Μπαρμπρα Στρέιζαντ στα “Καλύτερά μας Χρόνια”!
Ο Shia Lebouf επαρκέστατος στο ρόλο του! Δεν θυμίζει τον πρωταγωνιστή των “Tramsformers”, δείχνει την εμπειρία του και το ταλέντο του, ενώ το ύφος του σε “ψαρώνει” και σε κάνει να τον συμπαθήσεις! Η Σάραντον, αν και μικρή -χρονικά- η παρουσία της στην οθόνη, μοναδική! Το βλέμμα της αναλοιωτο, όπως και σε κάθε της ερμηνεία…
Η Τζούλι Κρίστυ , γερασμένη… δεν θύμιζε την όμορφη και γλυκιά Λάρα από το “Dr.Zhivago”. Χρειάστηκε χρόνος για να την αναγνωρίσω! Δεν ξέρω αν της ταιριαζε ο ρόλος…αλλά αυτή είναι προσωπική άποψη!
Ο Νικ Νόλτε επίσης κουρασμένος και γερασμένος, αλλά ιδανικός για τον ρόλο που υποδυόταν!
Γενικά θεωρώ ότι πέρα από το καλογραμμένο σενάριο , αν και λίγο προβλέψιμο το τέλος, η σκηνοθεσία ήταν πολύ καλή και οι ηθοποιοί τέλεια επιλεγμένοι….
Είναι από αυτές που θα ξαναέβλεπα με ενδιαφέρον και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να πάτε να δείτε, ειδικά σε θερινό σινεμά…
Η Ταινία είχε κάνει παγκόσμια πρεμιέρα πέρσι τον Σεπτέμβριο στο 69ο Φεστιβάλ Βενετίας. Απέσπασε μάλιστα και δύο βραβεία, το Open Prize και το Vittorio Veneto Film Festival Award.
