πολιτική

Πότε δεν μου άρεσε το πολιτικό ρεπορτάζ και γενικά η πολιτική. Την έβρισκα κουραστική και ανούσια διότι ήμουνα σίγουρη ότι όλα αυτά που έβλεπα στις ειδήσεις ήταν τόσο ψεύτικα και κενά που δεν υπήρχε λόγος να τα παρακολουθήσω. Μεγαλώνοντας άρχισα να βλέπω ειδήσεις και να προσπαθώ να καταλάβω την πολιτική. Αργότερα όταν στην σχολή μου διάβαζα εφημερίδες και έπρεπε να ασχολούμαι και με την πολιτική το μόνο που καταφέρναν όλα τα δημοσιεύματα ήταν να με θυμώνουν. Σε συνδυασμό με την πολιτική ιστορία της χώρας μου, έφτανα στο σημείο να νιώθω ότι όσο κύλα ο καιρός δεν υπάρχει ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι….

Για να γίνεις καλύτερος ατομικά σαν άνθρωπος θα πρέπει να προσπαθήσεις και να μάθεις, ό, τι μπορείς για να σε βελτιώσει. Όταν όμως πρέπει να βελτιωθείς σαν λαός τι κάνεις;

Σίγουρα θα πρέπει να μάθεις από τα λάθη του παρελθόντος, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να τα γνωρίζεις. Δεν προσπαθώ να κάνω μάθημα πολιτικής, ούτε κατήχηση για το πώς θα κάνουμε καλύτερο το μέλλον μας, έχοντας πέσει σε μία δίνη, δεν είναι ο τομέας μου και δεν είμαι η κατάλληλη. Απλώς νιώθω μία βαθιά απελπισία και προσπαθώ να βρω τρόπο να την εκφράσω και να την καταλάβω.
Ό, τι ζούμε είναι επιλογή μας. Όχι άμεση ίσως. Λογικά δεν ψηφίσαμε όλοι αυτούς που μας οδήγησαν στον γκρεμό. Γιατί δεν είμαστε στο χείλος του, έχουμε ήδη πέσει και δεν το έχουμε καταλάβει. Εκείνο που με κάνει να θέλω να κρυφτώ από το μέλλον -γιατί το βλέπω τόσο μαύρο που δεν αντέχω να το σκέφτομαι- είναι η απάθεια του κόσμου γύρω μου, η επιλογή τους να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια λάθη. Η κατάντια τους να πηγαίνουν και να παρακαλάνε τους ίδιους πολιτικούς που τους κατέστρεψαν για να τους κάνουν ένα «ρουσφέτι» στην εποχή που γύρω τους οι αυτοκτονίες είναι καθημερινότητα.

Κανένας μας από μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε εκατό χιλιάδες μπορούν να κάνουν κάτι. Αυτοί που ασκούν εξουσία δεν πρόκειται να κάνουν οτιδήποτε για τον λαό. Ο λαός, ως πότε θα κοιμάται και θα νομίζει ότι για όλα φταίει το κόμμα που είναι αντίπαλο από το δικό του; Το θέμα δεν είναι ούτε κομματικό, ούτε πολιτικό ούτε οικονομικό, πια το θέμα, για μένα, πλέον είναι ανθρώπινο. Θα καταφέρουμε σαν χώρα να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ή σιγά- σιγά θα φτάσουμε στο τέλος με την απόλυτη συναίνεση μας. Γιατί αν γίνει αυτό, τότε δεν θα μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν. Αν ο θυμός μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα είχα φτιάξει παράδεισο αλλά δεν γίνεται…

Τον τελευταίο καιρό τη χώρα μας ταλανίζει μια κρίση αξιών, ιδεών αλλά και οικονομικής φύσεως. Η κατάσταση αυτή έχει πλέον φτάσει στο απροχώρητο, αυτό είναι προφανές, καθώς μέσα από την οικονομική κρίση διαπιστώσαμε, ή καλύτερα αναγκαστήκαμε να παραδεχτούμε, ότι η κρίση ξεκινάει από τη βάση του συστήματος που λέγεται σύστημα αξιών στην Ελλάδα, και στηρίζεται σε αδύναμα και εν τέλει σε κίβδηλα θεμέλια.

Σε αυτή τη χώρα όπου τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, είναι φυσικό κάποια στιγμή η χώρα να καταρρεύσει. Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσει το τοπίο, και οι Έλληνες να αναλάβουν επιτέλους το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.
Διότι δεν είναι δυνατόν να φταίει για όλα «το κράτος», και εν πάση περιπτώσει, το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι, η κοινωνία των πολιτών. Όλοι ωστόσο, έχουμε την τάση να αποποιούμαστε του μεριδίου συμμετοχής μας στο «κράτος». Περιμένουμε να έρθει βοήθεια εξ ουρανού, χωρίς να προσπαθούμε να σωθούμε από μόνοι μας. Πάντα μας φταίνε οι άλλοι. Πάντα οι ξένοι θέλουν να μας εκδικηθούν, γιατί έχουμε τον μεγαλύτερο πολιτισμό και τα πιο ωραία νησιά. Πάντα οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν τη διαφθορά μας και εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών και θύματά τους. Και τώρα που όλα αυτά τείνουν να λάβουν σιγά- σιγά ένα τέλος; Τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους; Αυτοί… ήσαν μια κάποια λύση…

Η πολιτική και οι πολιτικοί αντικατοπτρίζουν και αντιπροσωπεύουν εμάς, τη σημερινή κοινωνία και τους σημερινούς πολίτες. Και δε θα ήταν εκεί που είναι, αν δεν τους τοποθετούσαμε εμείς με την ψήφο μας, Δεν είμαστε έρμαια της ψηφοθηρίας τους, αλλά συνένοχοί τους. Είμαστε μέρος και όχι θύματα του προβλήματος που λέγεται διαφθορά στην Ελλάδα.

Βεβαίως, δεν λάβαμε μέρος ούτε μερίδιο από τις ογκώδεις οικονομικές συμφωνίες για τα λοξά υποβρύχια και τη Siemens, όμως γνωρίζουμε εδώ και χρόνια, αν όχι δεκαετίες, για τις ανταλλαγές χρημάτων και τα πακέτα χωρίς όνομα των πολιτικών μας, και συνεχίζαμε να τους ψηφίζουμε και να τους διατηρούμε στην εξουσία, προτάσσοντας πάντα το ατομικό μας συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Άλλωστε και τα πακέτα Delors κατασπαταλήθηκαν από όλους (πολίτες και πολιτικούς).

Βρισκόμαστε, λοιπόν, προ των ευθυνών μας.

Αναρωτιόμαστε συχνά, γιατί η εφορία δεν πιάνει όσους δεν καταβάλλουν τους φόρους τους. Όταν έρθει η σειρά μας όμως να μας ελέγξουν, και διαπιστωθεί ότι κι εμείς χρωστάμε, αμέσως διαμαρτυρόμαστε γιατί είμαστε μικρο- οφειλέτες και υπάρχουν κι άλλοι που χρωστάνε ακόμα περισσότερα.

Πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος που έχει κάνει κάτι χειρότερο και άρα πρέπει εμείς να μείνουμε τελείως ατιμώρητοι και να τιμωρηθεί μόνον εκείνος. Για το γεγονός δε ότι δόθηκαν τόσα επιδόματα τυφλότητας φταίνε μόνο τα πολιτικά πρόσωπα. Οι μη δικαιούχοι δεν φέρουν καμία ευθύνη που τα ελάμβαναν καταθέτοντας ψευδή δικαιολογητικά, γιατί «αφού μπορείς να κλέψεις, γιατί να μην το κάνεις». Εν ολίγοις, αν έμενε ατιμώρητη η ανθρωποκτονία στην Ελλάδα, θα ήταν χαζός όποιος δε σκότωνε, κατ’ αυτή τη λογική…

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να κατηγορούμε τους άλλους όταν εμείς οι ίδιοι δε συμμορφωνόμαστε ως προς αυτά που με τόσο ζήλο και αυταπάρνηση διεκδικούμε;

Πώς μπορούμε να θεωρούμαστε πολιτισμένοι και άξιοι απόγονοι των αρχαίων προγόνων μας, όταν χρειαζόμαστε αυστηρή επιτήρηση σε κάθε τομέα της ζωής μας, για να ακολουθούμε τους νόμους που οι ίδιοι ψηφίσαμε;

Ίσως εδώ, πρέπει να μιλήσουμε και για μία κρίση ταυτότητας και κοινωνικής συνοχής. Πότε άραγε χάθηκε η έννοια της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, και προτάχθηκε ο ανταγωνισμός και ο ατομικισμός του ανθρώπου σε αυτή τη χώρα;