Tag:

πολιτική

5 Βασικοί κανόνες για ένα πετυχημένο πρώτο ραντεβού

Πριν από 4 χρόνια είχα γράψει ένα άρθρο που αναφερόταν στο τι δεν πρέπει να κάνουν οι άνδρες σε ένα ραντεβού. Σήμερα, έχοντας “ζήσει” περισσότερα “πρώτα ραντεβού” (που σε κάποιες περιπτώσεις δεν υπήρξε δεύτερο ούτε για αστείο) κι έχοντας συζητήσει με φίλους και φίλες για τα λάθη των πρώτων συναντήσεων, νομίζω ότι είμαι πιο σίγουρη για το τι είναι σωστό να γίνει…

Φυσικά και θα μιλήσω εκ μέρους των γυναικών, για το τι μας ενοχλεί στη συμπεριφορά των ανδρών και θεωρώ ότι αρκετοί εκπρόσωποι του αντίθετου φύλου θα συμφωνήσουν μαζί μου.

Οι “κανόνες” αυτοί ισχύουν είτε είναι το πρώτο ποτό που πίνετε μαζί είτε στο πρώτο δείπνο κι ανεξάρτητα πώς έχετε γνωριστεί, καθώς -μπορεί πλέον μέσω των dating applications (tinder, baddo…) να έχουν ξεπεραστεί κάποια στάδια οικειότητας- πάντα πρέπει να σεβόμαστε τον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας.

Επίσης έχω καταλήξει ότι λέγοντας “τι δεν πρέπει να κάνεις” δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνεις ακριβώς το αντίθετο. Σαφέστατα κάθε περίπτωση είναι διαφορετική κι εξαρτάται από τη διάθεση και χημεία των δύο ανθρώπων που συναντώνται. Και ξεκινάμε:

-Δεν βγαίνουμε για ραντεβού αν δεν έχουμε καλή διάθεση. Ο άλλος δεν είναι υποχρεωμένος να υπομείνει τη μιζέρια και την κακή μας διάθεση. Δεν βγαίνεις πρώτη φορά με κάποιον για να δει την άσχημη πλευρά του χαρακτήρα σου. Οφείλεις να είσαι χαμογελαστός κι ευδιάθετος.

-Είμαστε περιποιημένοι. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι ένα μπάνιο και να φοράμε καθαρά ρούχα. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην έχεις σίδερο, αλλά δεν μπορεί να μην μπορείς να διαθέσεις ένα τέταρτο για να κάνεις ένα μπάνιο και να σου έχει μείνει καθαρό ούτε ένα t-shirt η πουκάμισο, ανάλογα με το στυλ σου. Πώς θα θέλει να σε πλησιάσει ο άλλος ή η άλλη αν βρωμάς ή είσαι με βρώμικα νύχια και μαλλιά; Και πολύ βασικό: Να αισθάνεσαι ο εαυτός σου με τα ρούχα που φοράς και να μην προσπαθήσεις να δείξεις κάτι το διαφορετικό.

-Τα θέματα συζήτησης φροντίζουμε να είναι ευχάριστα. Δεν μιλάμε άσχημα για πρώην σχέσεις, αποφεύγουμε να αναφερόμαστε σε δυσάρεστες περιπτώσεις όπως υγεία, εργασία τα οποία θα μεταφέρουν ένα περίεργο κλίμα και δεν μεταφέρουμε ακραίες απόψεις περί θρησκείας και πολιτικής. Ας τα ανακαλύψουμε εν καιρώ… δεν χρειάζεται να διαφωνήσετε από το πρώτο ραντεβού (αν δείτε ότι ταυτίζεστε γενικότερα, μπορείτε απλά να κάνετε μία διερευνητική ερώτηση, χωρίς όμως να προσβάλλετε κανέναν). Και ναι μεν θέλουμε να προβάλλουμε τον καλύτερο μας εαυτό, αλλά νομίζω ότι πρέπει να αφήσουμε και τον άλλον να πει κάτι για τον εαυτό του. Θέτουμε ευγενικές ερωτήσεις, περιμένουμε τον άλλον να μας απαντήσει χωρίς να τον διακόπτουμε… και δεν μονοπωλούμε! Δεν παίρνουμε συνέντευξη, δεν είναι job interview… ραντεβού είναι!

–Λογαριασμός: όσο κι αν θέλουμε την ισότητα, ένας άνδρας κάνει καλύτερη εντύπωση όταν πληρώνει αυτός ΟΛΑ στο πρώτο ραντεβού. Και η γυναίκα οφείλει να προσφερθεί τυπικά να συμμετάσχει, αλλά δεν πρέπει να της επιτραπεί. Γι’ αυτό κι εμείς ως γυναίκες στην πρώτη συνάντηση αν είναι για ποτό δεν παραγγέλνουμε ένα μπουκάλι MOET&CHANDON, αλλά κάτι παρεμφερές με το ποτό του συνοδού μας και το ίδιο ισχύει και για το φαγητό. Αν πάτε σε ένα καλό εστιατόριο και ο κύριος παραγγείλει ένα πιάτο των 20 ευρώ δεν πειράζει αν δεν φάτε rib-eye ένα βράδυ, σίγουρα θα βρείτε κάτι καλό σε ανάλογη τιμή. Επίσης… μην παραπονιέστε ότι δεν βρίσκετε τίποτα αξιόλογο στον κατάλογο, δεν μεγαλώσαμε όλοι με προσωπικό chef στο σπίτι για να μας καλύπτει όλες τις παραξενιές μας…

-Ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού! Ανεξαρτήτως αν υπάρχει χημεία ή όχι οι άνδρες είστε υποχρεωμένοι να μας συνοδέψετε στο αυτοκίνητό μας ή αν έχουμε έρθει με ταξί να μας πάτε σπίτι μας. Ακόμα κι αν είμαστε στην άλλη άκρη της πόλης. (γι’ αυτό φροντίζετε συνήθως ο τόπος συνάντησης να είναι σε ένα σημείο που βολεύει και τους δύο κι όχι να είναι μόνο κοντά στο σπίτι σας για να μπορέσετε να πάτε μετά για ένα “τελευταίο ποτό”!). Θεωρώ ότι μπορεί να συμβεί και το αντίθετο, αν ο άνδρας έχει έρθει με μέσο μαζικής μεταφοράς, κι εμείς διαθέτουμε αυτοκίνητο, μπορούμε να τον διευκολύνουμε…

Αν περάσατε καλά και θέλετε να το επαναλάβετε, στείλτε ένα μήνυμα επιστρέφοντας σπίτι για να τονίσετε ότι θέλετε να ξαναδείτε τον άλλον. Δεν χρειάζεται να αφήσετε “μυστήριο”…

Και κάτι τελευταίο : αν ο άλλος καπνίζει ή βρίζει και μας ενοχλεί,το λέμε ευγενικά. Γιατί διαφορετικά θα συνεχίσει να το κάνει μέσα στα μούτρα μας και τις επόμενες φορές κι ίσως -αργότερα- και μέσα στο σπίτι μας.

Να τονίσουμε ότι οι παραπάνω κανόνες δεν έχουν σχέση με ηλικία, χρόνο και τόπο. Είναι θέμα ευγένειας και παιδείας…

06/02/2018 0 comment

ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Κουνέλι με λαχανικά & φρούτα, από τη Μαρία Παπουτσάκη

written by Μαρία Παπουτσάκη

Τώρα που ξεκινούν τα κρύα και ο Οκτώβρης έχει ήδη μπει, εγώ θα σας προτείνω ένα περίεργο –θα ‘λεγα- φαγητό από την Πόλη, που λάτρεψαν πολλοί.

Υλικά (για 4 άτομα):
* 1 κουνέλι ολόκληρο
* 3 πατάτες κομμένες σε χοντρές φέτες
* 3 καρότα κομμένα σε χοντρά φετάκια
* 1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
* 8 κρεμμυδάκια κοκάρι
* 8 δαμάσκηνα ξερά χωρίς το κουκούτσι
* 8 σύκα ξερά
* 10 βερίκοκα ξερά
* 16 κάστανα
* 1 κυδώνι κομμένο σε 8 κομμάτια
* 4 μανιτάρια κομμένα σε φετάκια
* 1 ποτήρι χυμό ντομάτας
* Λάδι, αλάτι, πιπέρι και μοσχοκάρυδο

Προετοιμασία:

* Κόβετε το κρέας που έχετε σε μερίδες.Σε μία βαθιά κατσαρόλα βάζετε το κρέας με το λάδι να τσιγαριστεί από όλες τις μεριές. Προσθέτετε το κρεμμύδι και το τσιγαρίζετε. Προσθέτετε το αλάτι, το πιπέρι, το καρότο το χυμό τομάτας και 1/2 ποτήρι νερό.
Αφήνετε να βράσει το κρέας ώσπου να μαλακώσει αρκετά.

* Αφού βράσει το κρέας ανοίγετε την κατσαρόλα και χαμηλώνετε τη φωτιά.

* Προσθέτετε όλα τα υπόλοιπα υλικά και τα μαγειρεύετε μέχρι να μαλακώσουν αλλά όχι να χάσουν το σχήμα τους. Περίπου χρειάζεται 15 λεπτά στην κατσαρόλα και 4 λεπτά στην χύτρα αφού ανέβει η βαλβίδα.

Συνοδεύεται τέλεια με τυρί φέτα, ρώσικη σαλάτα, ρετσίνα ή λευκό κρασί

Καλή σας όρεξη!

Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

02/10/2014 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ποτέ;

written by The K-magazine

Διάβαζα χτες το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη και σκεφτόμουνα πόσο δίκιο έχει και πόσο κοντά στη σκέψη κάθε νοήμονα ανθρώπου είναι όλα αυτά που γράφει.Μετά είδα άλλα άρθρα να λένε ότι είμαστε η τρίτη φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, εγώ θα μας είχα ακόμα πιο ψηλά. Λίγο αργότερα, ένα άλλο κείμενο έλεγε ότι θα έρθει πάλι η τρόικα, και τι έχουμε να περιμένουμε, δεν μου έκανε καμία εντύπωση, αναρωτήθηκα μόνο αν έχουν βαρεθεί τα πέρα- δώθε. Κάθε μέρα σκέφτομαι ότι θέλω να φύγω από αύτη τη χώρα και κάθε μέρα κάτι έρχεται και μου λέει ότι όπου και να πας τα ίδια είναι και ίσως και χειρότερα. Αλλά το να ζεις σε ένα τόπο που δεν θυμίζει σε τίποτα τον τόπο που μεγάλωσες, είναι κάτι που σε κάνει να νιώθεις ξένος που σε διώχνει και εσύ μένεις με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα σε αποδεχτούν.

Θα μου πεις και τι κάνεις εσύ για να αλλάξεις αυτόν τον τόπο; Τίποτα μάλλον, αλλά και κανένας γύρω μου δεν βλέπω να κάνει κάτι δραστικό και ανατρεπτικό για να αλλάξει την κατάσταση που ζούμε. Έχουμε βολευτεί στην ανασφάλεια του αύριο, στη σαπίλα της κοινωνίας μας και λέμε κάθε μέρα «Βοήθα Παναγιά». Δεν περνάει όμως έτσι η ζωή, δεν γίνεται να ζεις μόνο το σήμερα. Πρέπει να κάνουμε κάτι και για αυτό το ρημάδι το μέλλον αν θέλουμε να το δούμε κάποια στιγμή και να είναι όμορφο ή τουλάχιστον καλύτερο από αυτό που ζούμε στο τώρα.

Ακούω ανθρώπους στην ηλικία των γονιών μου αλλά και μεγαλύτερους να λένε ότι τα χρόνια τα δικά μας ήταν δύσκολα, αλλά εσείς θα ζήσετε ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις. Τότε λέω μέσα μου, πότε είχε εύκολα χρόνια αυτή η χώρα, και αν είχε για ποιους ήταν; Γιατί για όσους ξέρω εγώ μια ζωή δύσκολα και μέτρια ήταν, κανένας δεν καλοπέρναγε , ιδιαίτερα και τώρα, είναι αυτοί οι άνθρωποι που δούλευαν σε όλοι τους τη ζωή ,φτάνουν να μην έχουν να πάρουν φάρμακα ή να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί τους τα πήραν ήδη πίσω με πολλούς διαφορετικούς τρόπους για να σώσουν την χώρα. Ποιά χώρα; Αυτή που σκότωσαν πολύ πριν σκεφτούν να πουν στο λαό της ότι θέλει σωτήρια. Να την σώσουν από τι ακριβώς; Μεγάλη κουβέντα και που να βρεις και άκρη.

Να δουλεύεις όλη σου τη ζωή και όταν έρχεται η στιγμή να πάρεις τη σύνταξη σου να σου την παίρνουν και αυτή και να σου ζητάνε να πληρώσεις και αλλά από πάνω, και όταν δεν έχεις πια, να σε απειλούν, ότι θα σου πάρουν το σπίτι ή ότι θα πας φυλακή. Σε μία χώρα που γέννησε τη δημοκρατία , να ατιμάζεις την λέξη, και ο κάθε πολιτικός της να στο παίζει διανοούμενος έχοντας το θράσος να αναφέρεται στους ποιητές της και στους φιλόσοφους της. Αγαπητοί μου, δεν θέλω να ξέρω την αντίδραση όλων των ποιητών και των φιλοσόφων αν ήταν απέναντι σας και έβλεπαν τα έργα σας! Για το πώς καταφέρατε να κάνετε έναν λαό με ζητιάνους, απελπισμένους και ανθρώπους που σκέφτονται ακόμα και την αυτοκτονία -ως μέσο διαφυγής – που δεν έχει μέλλον και αν κάπου στο βάθος αυτό υπάρχει, έχει εδώ και καιρό πάψει να το βλέπει.

Αλλά δεν φταίτε μονάχα εσείς, φταίει και αυτός ο λαός που σας ψηφίζει και που σας αφήνει να κυβερνάτε … είναι ο λαός που τον βλέπεις καθημερινά να βρίζει και να φωνάζει στις δημόσιες υπηρεσίες. Είναι οι αγενείς και αμόρφωτες κύριες που βολευτήκαν σε θέσεις του δημοσίου, είναι ο υπάλληλος με την τυρόπιτα στο χέρι που επειδή του έκοψες την μπουκιά είναι έτοιμος να κατασπαράξει εσένα. Είναι γενικό το κακό και πολύ μεγάλο το λάθος, η αρρώστια μπορεί να ξεκινά από ψηλά, αλλά φτάνει βαθιά μέχρι τις ρίζες, το έχει καταστρέψει το δέντρο.

Αν παίρνει από γιατρειά δεν έχω ιδέα, αλλά αν δεν προσπαθήσουμε μαζικά και με όλη μας τη δύναμη να το σώσουμε δεν θα μάθουμε πότε.

30/03/2013 0 comment

ART & CULTURE

To National Geographic μας υπενθυμίζει τη δεκαετία του ’80!

written by George Portelli

από τη Βασιλική Κοτζιά–Δημοσιογράφο
Η λατρεία μου για τα 80s είναι από παροιμιώδης έως πηγή έμπνευσης για ανέκδοτα από φίλους και γνωστούς. Δεν ενδίδω, βέβαια, σε βάτες και περμανάντ, αλλά παραδίνομαι αμαχητί σε 80s συνθεσάιζερς, με διαπερνούν ρίγη συγκίνησης στη θέαση ταινιών τύπου ‘The Goonies’ και οι hair metal μπαλάντες είναι το μόνο πράγμα στο οποίο συγχωρώ και δικαιολογώ τη γλυκαναλατιά.

Όλα αυτά τα λέω για να κάνω σαφή τον ενθουσιασμό που ένιωσα όταν διάβασα για τη νέα σειρά ντοκιμαντέρ του National Geographic με τίτλο ‘80s: the decade that made us’. Θα τολμούσα μάλιστα να την χαρακτηρίσω την πιο ενδιαφέρουσα ανακοίνωση στο εφετινό SXSW, που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στο Ώστιν του Τέξας.

To National Geographic, λοιπόν, επιχειρεί – και μάλλον θα πετύχει – να κάνει τους λάτρεις των 80s να πάθουν «νοσταλγικό σοκ» και τους μη λάτρεις να το ξανασκεφθούν λιγάκι. Σε έξι επεισόδια, θα παρελάσει ολόκληρο το πολιτισμικό και πολιτικό κληροδότημα της δεκαετίας του ’80: Οι ταινίες, η (δικαίως αμφιλεγόμενη) μόδα, η πολιτική και η μουσική. Διότι, όσο και αν έχει λοιδωρηθεί, η δεκαετία του ’80 δεν παύει να είναι βασικό σημείο αναφοράς για την ποπ κουλτούρα. Σκεφθείτε πότε γεννήθηκε ο E.T. o Εξωγήινος, πότε γιγαντώθηκε η βιομηχανία των video games, πότε μεγαλούργησε ο Michael Jackson…

Και επειδή ένα δίκτυο του μεγέθους του National Geographic δεν θα μπορούσε να αφήσει τίποτα στην τύχη, έχει επιλέξει και τον καταλληλότερο αφηγητή: τον Rob Lowe (το 80s’ ισοδύναμο του Robert Pattinson, για όσους δεν τον θυμάστε ή δεν προλάβατε να τον γνωρίσετε).

Στην Ελλάδα (και αλλού, αλλά ιδίως στην Ελλάδα) τείνουμε να ταυτίσουμε τα 80s’ με το κακώς εννοούμενο κιτς, με τις Απόκριες, με τον Ταμτάκο και με τη Δυναστεία. Γι’ αυτό περιμένω πώς και πώς τα ντοκιμαντέρ του National Geographic. Επειδή από την περιγραφή και μόνο, έχω την προσδοκία και την ελπίδα ότι η παρεξηγημένη δεκαετία του ’80 θα αναδειχθεί ως κάτι περισσότερο από πηγή ένοχων πολιτισμικών απολαύσεων για τους σημερινούς 35άρηδες. Εσείς;

Σημ: Η σειρά ‘80s: the decade that made us’ θα κάνει πρεμιέρα από το National Geographic Channel στις 14 Απριλίου.

Πηγή: http://theartfoundation.metamatic.gr

29/03/2013 0 comment

ART & CULTURE

“House of Cards” η πολιτική διαπλοκή σε σειρά!

written by The K-magazine

Έχω μία φίλη που είναι “άνθρωπος των σειρών” και ό, τι καινούργιο και αν παίζει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η Μαρίτα είναι εκείνη που το έχει δει και έχει βγάλει συμπέρασμα, αν αξίζει να σπαταλήσουμε τον χρόνο μας ή όχι! Έχει κάνει και την ερεύνα της, ψάχνει να δει πόσο καλά πηγαίνει στην Αμερική η σειρά, τι σχόλια κάνουν εκεί, αν θα μου ταιριάζει και αν θα μου αρέσει και μετά μου την προτείνει! Αλλά αυτή τη φορά είπα να πρωτοτυπήσω και να την εκπλήξω εγώ! Διότι ανακάλυψα την σειρά που περίμεναν σαν την “Αποκάλυψη”! Λέγεται ότι πρόκειται για τη σειρά που θα αλλάξει τα δεδομένα στην τηλεόραση!

Στο τέλος του Γενάρη λοιπόν έκανε πρεμιέρα το “House of Cards” στο Netflix. Από την πρώτη σκηνή «μπαίνετε» μέσα στη σειρά και δεν θέλετε να «βγείτε», απορροφάστε από την αφήγηση της πολιτικής ίντριγκας και της ανήθικη δυναμικής ενέργειας μεταξύ των προσώπων, πολιτικών και μη και της διαφθοράς που κατακλύζεται το σύστημα.
Ο Kevin Spacey, πρωταγωνιστεί ως εκπρόσωπος του πλειοψηφικού κόμματος και βρίσκεται σε ένα υπολογισμένο μονοπάτι εκδίκησης, με σύμμαχο τη σύζυγό του, Robin Wright και μία μη αναμενόμενη «συνεργάτιδα» την Kate Mara, ως νεαρή δημοσιογράφο. Ακόμα μαζί του στο παιχνίδι της ίδιας διαστροφικής σκακιέρας και ο νεοσύλλεκτος, Corey Stoll ως γερουσιαστής που εύκολα χειραγωγείται. Δημιουργός της σειρά είναι David Fincher και εδώ είναι ασφαλές να πούμε ότι είναι μία από τις καλύτερες σειρές στην τηλεόραση που θα κυκλοφορήσουν φέτος (υπολογίζοντας ότι θα έχουμε νέα σεζόν “Mad Men” και “Breaking Bad” από το καλοκαίρι).
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες , το “House of Cards” θα είναι μέσα στις επιλεγμένες δραματικές σειρές για τα βραβεία ΕΜΜΥ και Χρυσής Σφαίρας για του χρόνου.
Πέρα όμως από ότι διαδικαστικό, έχουμε να κάνουμε με μία σειρά από πολύ σοβαρούς συντελεστές με πολύ καλές ερμηνείες και σκηνοθεσία που θα ζήλευαν πολλές ταινίες, δεν είναι τυχαίο ότι αρκετοί από του σκηνοθέτες των επεισοδίων είναι κινηματογραφιστές, όπως ο Joel Schumacher. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα γυρισμένο στην Αμερική και αφορά μία παγκόσμια πολιτική πραγματικότητα –γεμάτη διαπλοκή- που ούτε λίγο ούτε πολύ σε κάνει να σκεφτείς περισσότερο κάποια πράγματα και να δώσεις σημασία σε συμπεριφορές, σκεπτόμενος το «άλλο» τους νόημα. Το γεγονός ότι ο Kevin Spacey είναι ο πρωταγωνιστής είναι ακόμα ένας καλός λόγος για να τη δείτε.

11/03/2013 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Βλέποντας την πολιτική με κατανόηση… Αραγε γίνεται;

written by The K-magazine

Πότε δεν μου άρεσε το πολιτικό ρεπορτάζ και γενικά η πολιτική. Την έβρισκα κουραστική και ανούσια διότι ήμουνα σίγουρη ότι όλα αυτά που έβλεπα στις ειδήσεις ήταν τόσο ψεύτικα και κενά που δεν υπήρχε λόγος να τα παρακολουθήσω. Μεγαλώνοντας άρχισα να βλέπω ειδήσεις και να προσπαθώ να καταλάβω την πολιτική. Αργότερα όταν στην σχολή μου διάβαζα εφημερίδες και έπρεπε να ασχολούμαι και με την πολιτική το μόνο που καταφέρναν όλα τα δημοσιεύματα ήταν να με θυμώνουν. Σε συνδυασμό με την πολιτική ιστορία της χώρας μου, έφτανα στο σημείο να νιώθω ότι όσο κύλα ο καιρός δεν υπάρχει ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι….

Για να γίνεις καλύτερος ατομικά σαν άνθρωπος θα πρέπει να προσπαθήσεις και να μάθεις, ό, τι μπορείς για να σε βελτιώσει. Όταν όμως πρέπει να βελτιωθείς σαν λαός τι κάνεις;

Σίγουρα θα πρέπει να μάθεις από τα λάθη του παρελθόντος, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να τα γνωρίζεις. Δεν προσπαθώ να κάνω μάθημα πολιτικής, ούτε κατήχηση για το πώς θα κάνουμε καλύτερο το μέλλον μας, έχοντας πέσει σε μία δίνη, δεν είναι ο τομέας μου και δεν είμαι η κατάλληλη. Απλώς νιώθω μία βαθιά απελπισία και προσπαθώ να βρω τρόπο να την εκφράσω και να την καταλάβω.
Ό, τι ζούμε είναι επιλογή μας. Όχι άμεση ίσως. Λογικά δεν ψηφίσαμε όλοι αυτούς που μας οδήγησαν στον γκρεμό. Γιατί δεν είμαστε στο χείλος του, έχουμε ήδη πέσει και δεν το έχουμε καταλάβει. Εκείνο που με κάνει να θέλω να κρυφτώ από το μέλλον -γιατί το βλέπω τόσο μαύρο που δεν αντέχω να το σκέφτομαι- είναι η απάθεια του κόσμου γύρω μου, η επιλογή τους να επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια λάθη. Η κατάντια τους να πηγαίνουν και να παρακαλάνε τους ίδιους πολιτικούς που τους κατέστρεψαν για να τους κάνουν ένα «ρουσφέτι» στην εποχή που γύρω τους οι αυτοκτονίες είναι καθημερινότητα.

Κανένας μας από μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε εκατό χιλιάδες μπορούν να κάνουν κάτι. Αυτοί που ασκούν εξουσία δεν πρόκειται να κάνουν οτιδήποτε για τον λαό. Ο λαός, ως πότε θα κοιμάται και θα νομίζει ότι για όλα φταίει το κόμμα που είναι αντίπαλο από το δικό του; Το θέμα δεν είναι ούτε κομματικό, ούτε πολιτικό ούτε οικονομικό, πια το θέμα, για μένα, πλέον είναι ανθρώπινο. Θα καταφέρουμε σαν χώρα να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ή σιγά- σιγά θα φτάσουμε στο τέλος με την απόλυτη συναίνεση μας. Γιατί αν γίνει αυτό, τότε δεν θα μπορούμε να κατηγορήσουμε κανέναν. Αν ο θυμός μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, θα είχα φτιάξει παράδεισο αλλά δεν γίνεται…

14/10/2012 0 comment

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

The Athens Prize for Literature για την αγάπη….

written by George Portelli

Τα καλύτερα μυθιστορήματα του 2011 μιλούν για τον έρωτα και την πολιτική.

Ηταν το «Δάσος των παιδιών» – μια ιστορία του Χρήστου Αγγελάκου για την ερωτική επιθυμία, την αποκλειστικότητα και τους αποκλεισμούς της, και ο «Ανθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά» – ένα αφήγημα του Κουβανού Λεονάρδο Παδούρα που συμπλέκει τη μυθοπλασία με την ιστορία και το ντοκουμέντο παρακολουθώντας τον Τρότσκι και τον δολοφόνο του Ραμόν Μερκαντέρ, προκειμένου να αναστοχαστεί από μια σύγχρονη οπτική τη μεγάλη ουτοπία του 20ού αιώνα για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Η σχετική απόφαση ανήκει σε δύο επιτροπές με συγγραφείς και κριτικούς λογοτεχνίας που το Σάββατο απένειμαν με σύνθετα κριτήρια το βραβείο The Athens Prize for Literature. Ενα βραβείο που γεννήθηκε πριν από έξι χρόνια με τη φιλοδοξία να υποστηρίξει μια λογοτεχνική πρόταση ανεξάρτητη από τις τάσεις που επικρατούν είτε στην αγορά είτε στον καλλιτεχνικό κανόνα (mainstream).

Εμπνευστής του ο ποιητής και εκδότης λογοτεχνικών περιοδικών [«(δε)κατα», «Ρεύματα» κ.ά.] Ντίνος Σιώτης, χορηγός η Mont Blanc που αντί επάθλου δωρίζει πένες και συντονιστές των επιτροπών η Χρύσα Σπυροπούλου και ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης αντίστοιχα.

Στην τελετή, που για πρώτη φορά δεν είχε κοσμικό χαρακτήρα αλλά έγινε στο ατμοσφαιρικό δημόσιο Αναγνωστήριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος, ο Χρήστος Αγγελάκος, συγγραφέας ενός ακόμη μυθιστορήματος και μιας ποιητικής συλλογής, σχολίασε τη σημερινή οικονομική συγκυρία που δεν επιτρέπει στα σπίτια να γεμίζουν με βιβλία. Και ο Λεονάρδο Παδούρα, καταξιωμένος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, έστειλε μήνυμα από την Αβάνα σημειώνοντας την επίδραση που άσκησαν επάνω του οι ποιητές και οι τραγικοί της Αθήνας, τονίζοντας: «Το βιβλίο μου είναι μια κραυγή ενάντια στους ολοκληρωτισμούς και τις τυραννίες, ένα κάλεσμα για δημοκρατία».

Πηγή: http://www.tanea.gr

08/10/2012 0 comment

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ο Βαγγέλης Δεμίρης αποκαλύπτει την “Αθέατη όψη της ελληνικής κρίσης”

written by Κατερίνα Μαντά

Το βιβλίο μου “Η αθέατη όψη της ελληνικής κρίσης” (La face cachée de la crise grecque, Ed. la Boîte à Pandore) κυκλοφόρησε στα μέσα Ιουνίου στη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ελβετία, τον Καναδά και στο Διαδίκτυο. Ηδη εξαντλείται η δεύτερη έκδοσή του. Το έγραψα στα γαλλικά σε μια προσπάθεια να γίνουν γνωστές στο γαλλόφωνο κοινό ορισμένες αθέατες πτυχές των όσων- οδυνηρών- συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια. Σε μια περίοδο όπου η πλειονότητα των Ευρωπαίων λοιδορούσαν τη χώρα μας και τους Ελληνες, επιχειρώ να εξηγήσω, με απλά λόγια, ότι παράλληλα με τις ευθύνες και τις αστοχίες της Ελλάδας, η Ευρώπη- για τους δικούς της λόγους- δεν θέλησε και δεν μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων υποτιμώντας τον κίνδυνο διάδοσης της κρίσης. Τώρα που η πυρκαγιά έχει επεκταθεί από την περιφέρεια στο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, τρέχουν και δεν προλαβαίνουν… Δυστυχώς χρησιμοποιώντας συχνά μόνο ασπιρίνες!

The K-magazine: Πόσο δύσκολο ήταν να συγκεντρώσεις όλα αυτά τα στοιχεία;

Βαγγέλης Δεμίρης: Ως δημοσιογράφος-ανταποκριτής στις Βρυξέλλες από το 1993 έχω συγκεντρώσει πλούσιο αρχείο αλλά και σημειώσεις από περιστατικά και γεγονότα τα οποία, για διάφορους λόγους, δεν μπόρεσα να αξιοποιήσω στα ΜΜΕ με τα οποία συνεργάζομαι. Πρόκειται για ανεξάντλητη και ανεκτίμητη βοήθεια. Εκρινα ότι με αίσθημα ευθύνης και σεβόμενος τη δημοσιογραφική δεοντολογία, όφειλα να δημοσιοποιήσω όσα αφορούν την περίσταση. Παράλληλα, βλέποντας με απόσταση τα όσα έγιναν κυρίως από το 2009 και μετά, κατανόησα ακόμη καλύτερα τις ρίζες του κακού που πλήττει τη χώρα μας.

The K-magazine:Έχει αλλάξει η αντιμετώπιση των ξένων συναδέλφων σου προς εσένα; λόγω κρίσης πχ έχεις αντιμετωπίσει -σε προσωπικό επίπεδο- επικριτικά ή ειρωνικά σχόλια από Γερμανούς συναδέλφους;

Βαγγέλης Δεμίρης: Στην αρχή και στη διάρκεια της κρίσης, οι Έλληνες ανταποκριτές στις Βρυξέλλες ήμασταν το “μαύρο πρόβατο” στην αίθουσα Τύπου της Κομισιόν, όπου καθημερινά διεξάγεται η ενημέρωση των εκπροσώπων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τα ειρωνικά σχόλια με περίσσια κακία ήταν καθημερινό φαινόμενο. Με όλα τα γνωστά και δυσάρεστα στερεότυπα για την πατρίδα μας και τους συμπολίτες μας που μόνο οργή προκαλούν. Από το ότι έχουμε γίνει οι επαίτες της Ευρώπης μέχρι τις παρατηρήσεις για την τιμή των νησιών μας και την ανάγκη πώλησης της Ακρόπολης για να ξεχρεώσουμε… Στην πορεία της κρίσης και συνειδητοποιώντας επιτέλους ότι η Ελλάδα δεν είναι “μεμονωμένη περίπτωση” το κλίμα άρχισε να αλλάζει και η αλληλεγγύη προς τη χώρα μας αρχίζει πλέον να είναι εμφανής. Χαρακτηριστική ήταν η αντίδραση Ισπανών και Πορτογάλων συναδέλφων όταν το Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου βρεθήκαμε για τις ανάγκες του ρεπορτάζ στην κάλυψη των εργασιών του Συνεδρίου του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Με συνεχάρησαν για το περιεχόμενο του βιβλίου λέγοντας μου ότι νιώθουν απόλυτα Έλληνες!

The K-magazine:Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη κριτική για το βιβλίο σου;

Βαγγέλης Δεμίρης: Τα θετικά σχόλια φίλων, γνωστών και κυρίως αναγνωστών που δεν γνώριζα και οι οποίοι ήρθαν σε επαφή μαζί μου, κάνοντας λόγο για “ένα αντικειμενικό και ισορροπημένο αποτέλεσμα με συναίσθημα και ελληνική ψυχή” είναι η μεγαλύτερη αναγνώριση και τιμή για αυτή την προσπάθεια. Ωστόσο, δεν σας κρύβω ότι πικράθηκα όταν ένας Γερμανοπορτογάλος κοινοτικός υπάλληλος μου επιτέθηκε για την αναφορά στο βιβλίο όπου σημειώνω ότι “οι Έλληνες δεν θέλουμε ούτε θα γίνουμε Γερμανοί”. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το μόνο που επιθυμούν ορισμένοι είναι τη “μετάλλαξη” μας σε κάτι που δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μας.

The K-magazine: Τι φοβάσαι περισσότερο για το μέλλον της Ελλάδας;

Βαγγέλης Δεμίρης: Τη συνέχιση των πειραμάτων στο πολιτικό και κοινωνικό εργαστήρι στο οποίο μας έχουν βάλει, δοκιμάζοντας συστηματικά διάφορες ακατάλληλες φαρμακευτικές αγωγές με τα γνωστά αδιέξοδα αποτελέσματα. Παράλληλα όμως θα πρέπει και εμείς να τους πείσουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε και να μην επιβεβαιωθούν οι Κασσάνδρες, κυρίως στον κοινοτικό Βορρά, που το μόνο που αναζητούν είναι ένα άλλοθι για να μας ξεφορτωθούν!

The K-magazine: Όντας “μέσα στα πράγματα”, τι πιστεύεις ότι μπορούμε να αλλάξουμε ως Έλληνες, για να τα καταφέρουμε; Ή μάλλον, μπορούμε να τα καταφέρουμε;

Βαγγέλης Δεμίρης: Φυσικά και μπορούμε και θα τα καταφέρουμε! Οι Έλληνες είμαστε για τα δύσκολα. Αρκεί να αποδείξουμε στου εαυτούς μας και στους δύσπιστους και καχύποπτους εταίρους στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ότι έχουμε αλλάξει, ότι είμαστε έτοιμοι να γυρίσουμε σελίδα. Αλλά και αυτοί με τη σειρά τους όμως θα πρέπει να καταλάβουν επιτέλους ότι η συμμετοχή σε μια οικονομική και νομισματική “οικογένεια” δεν περιλαμβάνει μόνο υποχρεώσεις και πειθαρχία, αλλά έμπρακτη αλληλεγγύη και στήριξη!

Σημείωση: “Η αθέατη όψη της ελληνικής κρίσης” (La face cachée de la crise grecque, Ed. la Boîte à Pandore) κυκλοφορεί στη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ελβετία, τον Καναδά και στο Διαδίκτυο. Ηδη εξαντλείται η δεύτερη έκδοσή του.

Σε αυτό το link μπορείτε να δείτε τη συνέντευξη που έδωσε ο Βαγγέλης Δεμίρης στο γαλλικό τηλεοπτικό δίκτυο TV5 http://www.tv5.org/cms/chaine-francophone/Revoir-nos-emissions/Le-Bar-de-l-Europe/Episodes/p-22805-Vangelis-Demiris.htm

01/10/2012 0 comment

Οι αναγνώστες γράφουν

Νέα γυναίκα με πτυχία, in crisis

written by Ιωαννα Βλασση

Τον τελευταίο καιρό τη χώρα μας ταλανίζει μια κρίση αξιών, ιδεών αλλά και οικονομικής φύσεως. Η κατάσταση αυτή έχει πλέον φτάσει στο απροχώρητο, αυτό είναι προφανές, καθώς μέσα από την οικονομική κρίση διαπιστώσαμε, ή καλύτερα αναγκαστήκαμε να παραδεχτούμε, ότι η κρίση ξεκινάει από τη βάση του συστήματος που λέγεται σύστημα αξιών στην Ελλάδα, και στηρίζεται σε αδύναμα και εν τέλει σε κίβδηλα θεμέλια.

Σε αυτή τη χώρα όπου τίποτα δεν λειτουργεί σωστά, είναι φυσικό κάποια στιγμή η χώρα να καταρρεύσει. Ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσει το τοπίο, και οι Έλληνες να αναλάβουν επιτέλους το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.
Διότι δεν είναι δυνατόν να φταίει για όλα «το κράτος», και εν πάση περιπτώσει, το κράτος είμαστε εμείς οι ίδιοι, η κοινωνία των πολιτών. Όλοι ωστόσο, έχουμε την τάση να αποποιούμαστε του μεριδίου συμμετοχής μας στο «κράτος». Περιμένουμε να έρθει βοήθεια εξ ουρανού, χωρίς να προσπαθούμε να σωθούμε από μόνοι μας. Πάντα μας φταίνε οι άλλοι. Πάντα οι ξένοι θέλουν να μας εκδικηθούν, γιατί έχουμε τον μεγαλύτερο πολιτισμό και τα πιο ωραία νησιά. Πάντα οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν τη διαφθορά μας και εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών και θύματά τους. Και τώρα που όλα αυτά τείνουν να λάβουν σιγά- σιγά ένα τέλος; Τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους; Αυτοί… ήσαν μια κάποια λύση…

Η πολιτική και οι πολιτικοί αντικατοπτρίζουν και αντιπροσωπεύουν εμάς, τη σημερινή κοινωνία και τους σημερινούς πολίτες. Και δε θα ήταν εκεί που είναι, αν δεν τους τοποθετούσαμε εμείς με την ψήφο μας, Δεν είμαστε έρμαια της ψηφοθηρίας τους, αλλά συνένοχοί τους. Είμαστε μέρος και όχι θύματα του προβλήματος που λέγεται διαφθορά στην Ελλάδα.

Βεβαίως, δεν λάβαμε μέρος ούτε μερίδιο από τις ογκώδεις οικονομικές συμφωνίες για τα λοξά υποβρύχια και τη Siemens, όμως γνωρίζουμε εδώ και χρόνια, αν όχι δεκαετίες, για τις ανταλλαγές χρημάτων και τα πακέτα χωρίς όνομα των πολιτικών μας, και συνεχίζαμε να τους ψηφίζουμε και να τους διατηρούμε στην εξουσία, προτάσσοντας πάντα το ατομικό μας συμφέρον πάνω από το συλλογικό. Άλλωστε και τα πακέτα Delors κατασπαταλήθηκαν από όλους (πολίτες και πολιτικούς).

Βρισκόμαστε, λοιπόν, προ των ευθυνών μας.

Αναρωτιόμαστε συχνά, γιατί η εφορία δεν πιάνει όσους δεν καταβάλλουν τους φόρους τους. Όταν έρθει η σειρά μας όμως να μας ελέγξουν, και διαπιστωθεί ότι κι εμείς χρωστάμε, αμέσως διαμαρτυρόμαστε γιατί είμαστε μικρο- οφειλέτες και υπάρχουν κι άλλοι που χρωστάνε ακόμα περισσότερα.

Πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος που έχει κάνει κάτι χειρότερο και άρα πρέπει εμείς να μείνουμε τελείως ατιμώρητοι και να τιμωρηθεί μόνον εκείνος. Για το γεγονός δε ότι δόθηκαν τόσα επιδόματα τυφλότητας φταίνε μόνο τα πολιτικά πρόσωπα. Οι μη δικαιούχοι δεν φέρουν καμία ευθύνη που τα ελάμβαναν καταθέτοντας ψευδή δικαιολογητικά, γιατί «αφού μπορείς να κλέψεις, γιατί να μην το κάνεις». Εν ολίγοις, αν έμενε ατιμώρητη η ανθρωποκτονία στην Ελλάδα, θα ήταν χαζός όποιος δε σκότωνε, κατ’ αυτή τη λογική…

Πώς, λοιπόν, μπορούμε να κατηγορούμε τους άλλους όταν εμείς οι ίδιοι δε συμμορφωνόμαστε ως προς αυτά που με τόσο ζήλο και αυταπάρνηση διεκδικούμε;

Πώς μπορούμε να θεωρούμαστε πολιτισμένοι και άξιοι απόγονοι των αρχαίων προγόνων μας, όταν χρειαζόμαστε αυστηρή επιτήρηση σε κάθε τομέα της ζωής μας, για να ακολουθούμε τους νόμους που οι ίδιοι ψηφίσαμε;

Ίσως εδώ, πρέπει να μιλήσουμε και για μία κρίση ταυτότητας και κοινωνικής συνοχής. Πότε άραγε χάθηκε η έννοια της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, και προτάχθηκε ο ανταγωνισμός και ο ατομικισμός του ανθρώπου σε αυτή τη χώρα;

31/08/2012 0 comment