έρευνα

Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, το 55% των παντρεμένων ανδρών είχε τουλάχιστον μία εξωσυζυγική σχέση, έναντι του 45% των παντρεμένων γυναικών. Η απιστία είναι ένα φαινόμενο που παρουσιάζει ανησυχητική αύξηση και έχει σαφείς ψυχολογικές βάσεις.

«Σε διαβεβαιώνω ότι δε σήμαινε τίποτε για ‘μενα, δεν ξέρω γιατί το έκανα»

«Ήμουν πιεσμένος/η με τη δουλειά… Μα είσαι ο/η μοναδικός/ή για ‘μενα»

«Δεν είχε καμία συναισθηματική αξία. Ήταν μόνο σεξ»

Αλήθεια, εσείς πόσες φορές έχετε ακούσει αυτές τις φράσεις; Είτε από το στόμα των συντρόφων σας είτε του συντρόφου κάποιας φίλης σας είτε από τα αδέρφια σας είτε από φίλους… Αφού οι άπιστοι «πιαστούν στα πράσα» οι δικαιολογίες είναι πάντοτε οι ίδιες. Μερικές φορές μπορεί όντως να ισχύουν εν μέρει… μα όταν η απιστία γίνεται συνήθεια, τότε είναι η στιγμή που πρέπει να αναρωτηθούν όλοι γιατί συμβαίνει αυτό.

Ποιοι είναι οι ψυχολογικοί παράγοντες από τους οποίους πηγάζει μία τέτοια συμπεριφορά;

Παραβλέποντας τις προκαταλήψεις που συχνά ακολουθούν τον πόνο που βιώνει κάποιος όταν προδίδεται, η προδοσία έχει στην πραγματικότητα μία βάση ψυχοπαθολογική, νευρωτική ή ψυχωτική ανάλογα με την περίπτωση κατά την οποία δημιουργείται από την παιδική κιόλας ηλικία, όταν βιώνουν τον ανταγωνισμό απέναντι στον πατέρα σαν εμπόδιο στη σχέση με τη μητέρα.

Το «κλειδί» βρίσκεται στη σχέση με τη μητέρα

Η πρώτη εμπειρία πίστης είναι αυτή με τη μαμά, τη φιγούρα πρώτης αναφοράς που ανταποκρίνεται στις φυσικές και ψυχολογικές ανάγκες του μωρού, δυνατή και σίγουρη για τη συνεχή της παρουσία. Ο χωρισμός από εκείνη αφήνει χώρο να γεννηθούν ψυχολογικές αντιδράσεις που τελικά θα διαμορφώσουν την προσωπικότητα του μωρού.

Η αντίδρασή του θα είναι ήπια και όχι τραυματική λόγω του ότι νιώθει ήσυχο έχοντας τη σιγουριά ότι η μαμά είναι μια σταθερή φιγούρα και πάντα θα επιστρέφει, θα είναι εκεί. Αυτό δηλαδή που ο Bowlby ονόμαζε «σίγουρη αφοσίωση».Αντιθέτως, ένα μωρό που δεν νιώθει έτοιμο να ανακαλύψει τον κόσμο μόνο του επειδή έχει συνηθίσει να ζει με μια μαμά που τείνει να είναι απρόβλεπτη, αγχωμένη και πανικοβλημένη θα αντιδράσει στην απομάκρυνση από εκείνη, και μάλιστα με τρόπο προβληματικό και δύσκολο.
Η εμπειρία μιας τέτοιας κατάστασης μερικές φορές μπορεί να οδηγήσει σε παθολογική απιστία στη σχέση με το σύντροφό μας, μία συνέχιση αυτού που συμβαίνει με τη μητέρα: δεν καταφέρνει να μείνει πιστός και επομένως αναζητά συνεχώς τον «σωστό» σύντροφο, ταυτόχρονα με την αναζήτηση μιας ασυνείδητης ανταπόδοσης για την «προδοσία» που υπέστη στην παιδική ηλικία.
Γιατί προδίδει;

Τα αίτια μιας τέτοιας συμπεριφοράς τυγχάνουν πολλών ερμηνειών, που διαφέρουν ανάλογα με το εκάστοτε πρόσωπο.

Συχνά δεν είναι μόνο μία η αιτία, αλλά πίσω από την αρχική μπορεί να κρύβονται κι άλλες. Αυτός που προδίδει συνήθως έχει μία συμπεριφορά ναρκισσιστική, εγωκεντρική και με χαρακτηριστικά διάσπασης της προσωπικότητας.

Οι ναρκισσιστές επιθυμούν συνεχώς να είναι στο επίκεντρο της προσοχής, να νιώθουν ξεχωριστοί και ότι όλοι τους εκτιμούν, δυσχεραίνοντας έτσι την ικανότητα ικανοποίησής τους αλλά και οδηγώντας τους σε ψέματα.

Τι είναι αυτό που οδηγεί σε αναζήτηση της επιβεβαίωσης μέσω της απιστίας;

Ο ανδρισμός/ η θηλυκότητα, η ικανότητα αποπλάνησης και άσκηση γοητείας, η σεξουαλική ικανοποίηση, η επιθυμία για περιπέτεια, ο φόβος της οικειότητας, η ανάγκη διαφυγής από τη ρουτίνα της καθημερινότητας.

Κάποιες φορές μπορεί να είναι μία προσπάθεια να τεθεί τέλος σε μια σχέση που έχει ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο της λόγω έλλειψης κοινού προγραμματισμού, λόγω της ύπαρξης τρίτου προσώπου, ή ίσως λόγω εκδίκησης απέναντι στην απιστία του συντρόφου. Πάντως οι ενδότερες αιτίες που οδηγούν ένα ζευγάρι σε μία τέτοιου είδους κρίση είναι οι εξής: έλλειψη προσοχής και ενδιαφέροντος από έναν τουλάχιστον από τους δύο συντρόφους, έλλειψη επίδειξης στοργής και φροντίδας, αίσθηση απώλειας ελευθερίας και σεξουαλικής ικανοποίησης.

Προσπαθείτε, μάταια, να το βάλετε για ύπνο αλλά εκείνο αντιδρά, καθώς ο ύπνος δεν του φαίνεται, τουλάχιστον πρόσκαιρα, ελκυστικός. Μην το πιέζετε! Όπως αποδεικνύει νέα επιστημονική μελέτη, δεν είναι κακό για το παιδί σας να μείνει ξύπνιο λίγο παραπάνω, αρκεί η ρουτίνα του ύπνου να είναι λίγο-πολύ η ίδια και την ίδια ώρα κάθε βράδυ. Στην πραγματικότητα, αυτή η μικρή παράταση μόνο να το ωφελήσει μπορεί.
Πιο αναλυτικά, έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Επιδημιολογίας και Κοινοτικής Υγείας (Journal of Epidemiology and Community Health) δείχνει ότι η συνέπεια στις ώρες του βραδινού ύπνου σχετίζονται με θετικές επιδόσεις σε μία σειρά από πνευματικά τεστ. «Αν το παιδί προτιμά να πηγαίνει για ύπνο λίγο αργότερα, αλλά αυτό γίνεται τακτικά, είναι εντάξει για εκείνο», λέει η Amanda Sacker, καθηγήτρια στο Τμήμα Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας του University College του Λονδίνου.

Περισσότερα για την έρευνα
Οι επιστήμονες μελέτησαν πληροφορίες για τις συνήθειες ύπνου και παραμετροποίησαν τα αποτελέσματα για περισσότερα από 11 χιλιάδες παιδιά τα οποία συμμετείχαν στην Millennium Cohort Study, μία εθνικά αντιπροσωπευτική έρευνα για παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Στο πλαίσιο της έρευνας, οι ειδικοί παρακολούθησαν τα παιδιά στην ηλικία των 3, 5 και 7 ετών, ενώ συνέλεξαν πληροφορίες για την οικογενειακή ρουτίνα του ύπνου από τους γονείς τους.

Παράλληλα, τα παιδιά επιδόθηκαν σε παραμετροποιημένα τεστ στα Μαθηματικά, την ανάγνωση και σε δεξιότητες σχετικές με το χώρο, στην ηλικία των 7. Οι ερευνητές συνυπολόγισαν το κοινωνικό-οικονομικό προφίλ των οικογενειών των παιδιών, όπως, επίσης και παράγοντες όπως είναι η στρατηγική πειθαρχίας κάθε οικογένειας, το διάβασμα με τα παιδιά και η ώρα του πρωινού γεύματος.

Τα αποτελέσματα
Η μελέτη βρήκε ότι, σε γενικές γραμμές, οι συνεπής ώρα για ύπνο συνδέεται με καλύτερες επιδόσεις σε όλα τα μαθήματα. Μάλιστα αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο στην ηλικία των 7 για τα κορίτσια ανεξάρτητα από το κοινωνικό-οικονομικό τους υπόβαθρο. Αντίθετα, στα αγόρια της αντίστοιχης ηλικίας αυτό δεν προκύπτει.

Στα 3χρονα αγόρια και κορίτσια οι μη τακτικές συνήθειες ύπνου συνδέονται με χαμηλότερες επιδόσεις στα τεστ, αλλά αυτό δεν ισχύει για την ηλικία των 5.

Εξάλλου, οι συνήθειες ύπνου που δεν υπήρξαν ποτέ συνεπείς για κορίτσια και αγόρια ηλικίας 3,5και 7 ετών σχετίζονται με χαμηλότερες επιδόσεις. Όπως επισημαίνει η Sacker, «τα αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν ότι εκείνο που επηρεάζει την ανάπτυξη του παιδικού δεν είναι ότι πέφτει αργά στο κρεβάτι του αλλά ότι έχει ακανόνιστες ώρες ύπνου.
Οι επιστήμονες βρήκαν, γενικά, ότι τα παιδιά που είχαν ακανόνιστες ώρες ύπνου ή πήγαιναν στο κρεβάτι τους μετά τις 9 το βράδυ προέρχονται από χαμηλά κοινωνικο-οικονομικά στρώματα.

Αυτά τα παιδιά είναι περισσότερο πιθανό να ζουν σε φτωχικά σπίτια και να έχουν μητέρες με φτωχότερη πνευματική υγεία. Επίσης, είναι λιγότερο πιθανό να παίρνουν πρωινό και να διαβάζουν με τους γονείς τους.

Πηγή: CNN

Οι κάτοικοι της Ρώμης επικοινωνούν όχι μόνο κάνοντας χρήση του Λόγου αλλά των και χεριών. Μιλώντας περιπαθώς στο κινητό, καπνίζοντας αρειμανίως ή οδηγώντας το απειροελάχιστου μεγέθους αυτοκίνητό τους στους δρόμους της πόλης, χειρονομούν με εξαιρετικά κομψές και συντονισμένες κινήσεις.

Κινώντας τα χέρια τους οι Ιταλοί μπορούν να πουν ένα σωρό πράγματα από το «τι ζητάς από εμένα;» μέχρι το «δε γεννήθηκα χθες». Ορισμένες χειρονομίες είναι λιτές και «εκφράζουν» απλές έννοιες, όπως όταν π.χ. ο δείκτης ακουμπά το μάγουλο, που θα πει «μμμ… τι υπέροχη γεύση». Αλλες πολύπλοκες, πιο κεντρικές στην ύπαρξη, εκφράζουν μοιρολατρία, παραίτηση, κούραση από τον κόσμο, όλα άρρηκτα μέρη της ιταλικής ζωής.

Δύο παλάμες στραμμένες προς τον ουρανό μπορεί να εκφράζουν μία πολύ πραγματική ερώτηση «τι συμβαίνει λοιπόν;», ενώ οι παλάμες ενωμένες σε θέση προσευχής θέτουν ένα ρητορικό ερώτημα «λοιπόν, τι θέλετε να κάνω;». Οποιονδήποτε κι αν ρωτήσετε στους δρόμους της Ρώμης πότε θα έρθει το λεωφορείο θα ανασηκώσει τους ώμους και τα χέρια προς τον ουρανό σαν να λέει «όταν το επιτρέψει η θεία Πρόνοια».

Αναμφισβήτητα, αυτή η τάση έκφρασης με χειρονομίες μπορεί να ξεφύγει των ορίων.

Το 2008, ο Ουμπέρτο Μπόσι, ο γραφικός ιδρυτής της Λέγκας του Βορρά, έκανε μία άσεμνη χειρονομία κατά την ανάκρουση του ιταλικού εθνικού ύμνου. Οι εισαγγελείς της Βενετίας έκριναν ότι η χυδαία χειρονομία, παρότι προκάλεσε οργή, δεν αποτελούσε εγκληματική πράξη. Το χειρονομείν, άλλωστε, δεν είναι ξένο, ούτε καν στους Ιταλούς πολιτικούς. Ο πρώην πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι είναι ο πολιτικός που μιλούσε με τα χέρια του περισσότερο από όλους, ενώ αντιθέτως ο Τζούλιο Αντρεότι, επτά φορές πρωθυπουργός και σαφώς ο ισχυρότερος Ιταλός πολιτικός της μεταπολεμικής περιόδου, κρατούσε τα χέρια του σταυρωμένα και ακίνητα, χειρονομία που εξέφραζε την τεράστια δύναμη και εξουσία που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει, εφόσον το αποφάσιζε.

Η Ιζαμπέλα Πότζι, καθηγήτρια ψυχολογίας του πανεπιστημίου της Ρώμης, επισημαίνει ότι οι Ιταλοί στην καθημερινή τους συζήτηση χρησιμοποιούν περί τις 250 χειρονομίες. «Είναι χειρονομίες που εκφράζουν απειλή, ευχή, απελπισία, αισχύνη ή περηφάνια». Στην πραγματικότητα, στο μοναδικό που διαφέρει αυτή η γλώσσα από τη νοηματική είναι ότι κάθε χειρονομία χρησιμοποιείται μόνη της και βέβαια δεν υπάρχει συντακτικό.

Οι χειρονομίες έχουν πλούσια ιστορία. Σύμφωνα με μία εκδοχή, οι Ιταλοί ανέπτυξαν τις χειρονομίες ως εναλλακτικό τρόπο επικοινωνίας όταν ζούσαν υπό ξένη κατοχή και έπρεπε να συνεννοηθούν χωρίς οι επικυρίαρχοι να τους ακούσουν. Σύμφωνα με κάποιους, ο φιλόσοφος Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν είχε εκφράσει την πεποίθηση ότι η γλώσσα χρησιμοποιήθηκε για να αποτυπώσει την αλήθεια, για να πληροφορήσει, ενώ σε πολλές περιπτώσεις κάποιες χειρονομίες, όπως το σκούπισμα των δακτύλων κάτω από το πιγούνι, που θα πει «δεν μου καίγεται καρφί», είναι πληροφοριακά κενή, απλά μία αντίσταση κατά της εξουσίας και ταυτόχρονα ένας τρόπος για να διασώσει κανείς ό,τι γίνεται από την αξιοπρέπειά του.

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ