Verdana 14, από την Κατερίνα Καραβάτου

Από τότε που άρχισα να πρωτογράφω σε υπολογιστή αγάπησα την Verdana. Ωραία, στρογγυλή, καθαρή, στυλάτη, απλή. Σαν τσάντα. Απ’ αυτές που τις βλέπεις και λες «εγώ αυτή τη θέλω!». Εκτός κι αν δεν είστε αυτός ο τύπος. Γιατί εγώ άμα κολλήσω κόλλησα- αυτό ήτανε. Έχω περάσει ολόκληρο χειμώνα κρατώντας επίμονα μια μαύρη τσάντα -διακοσμημένη με ένα λουλούδι, επίσης μαύρο, στη μία της πλευρά- και δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή πως θα ‘πρεπε έστω και για τα προσχήματα να δείξω ότι έχω κι άλλες στην «προσωπική μου συλλογή» (κυρίως γιατί δεν έχω προσωπική συλλογή). Νομίζω πως αυτό συνέβη πρόπερσι. Ναι, μάλλον, γιατί πέρυσι κράτησα απλώς την ψυχραιμία μου.

Όπως και να χει, εγώ αγαπώ την verdana κι επειδή μ αρέσει να τη βλέπω και να την ευχαριστιέμαι, την επιλέγω σε νούμερο δεκατέσσερρα. Έτσι βλέπω να σχηματίζονται οι λέξεις μπροστά μου, τόσα χρόνια, αλλά ίσως αυτή είναι απο τις λίγες φορές μέχρι τώρα που αυτό συνοδεύεται από μια πολύ ωραία φόρτιση ή συγκίνηση ή φούντωση ή όπως αλλιώς θες πες το.
Το ρεζουμέ όλων αυτών, γιατί είμαι και φλύαρη, είναι: σας ευχαριστώ θερμά για την υποδοχή! Αν εξαιρέσετε την έκπληξη μου για το ότι μπορεί κάποιος να γράψει κάτω από το κείμενο τα σχόλια του, αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός με ενθουσίασε!!!!
Γράψτε ότι θέλετε, όπως θέλετε και θα σας γράφω κι εγώ και θα κάνουμε καταπληκτική παρέα και νομίζω αυτή πραγματικά θα είναι μια υπέροχη διαδικασία επικοινωνίας που ίσως βοηθήσει σε κάτι. Εμένα σίγουρα. Ελπίζω κι εσάς.

Είναι Σάββατο βράδυ και είναι αργά.
Αν έγραφα αυτή τη φράση πριν από λίγα χρόνια, η ώρα θα ήταν τέσσερις το πρωί. Τώρα είναι απλώς έντεκα και δεκατέσσερα (να το πάλι το νούμερο) πρώτα λεπτά. Έχω την αίσθηση ότι είναι ξημερώματα, αλλά δεν είναι.
Στο σπίτι επικρατεί ησυχία – υποχρεωτική- κι αποφασίζω γράφοντας να κάνω μια «γουρουνιά».
Αν έγραφα αυτή τη φράση πριν από λίγα χρόνια αυτό θα σήμαινε ότι το σπίτι είναι γεμάτο με φίλους που κάποιοι απ αυτούς θα διανυκτέρευαν εδώ και πως απλώς τώρα θα ήταν η στιγμή που θα παραγγέλναμε πίτσες – μια και η γράφουσα και το μαγείρεμα δεν είναι φίλοι καρδιακοί – και ίσως να είχαν τελειώσει ήδη και τα κρασιά που είχα αγοράσει το πρωί από την κάβα της γειτονιάς. Τώρα απλώς σημαίνει ότι άνοιξα πατατάκια με φυσική γεύση σε συσκευασία «γίγας» που πήρα το πρωί από το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, κάνοντας τα ψώνια της εβδομάδας και άνοιξα και μια μπίρα! Στην υγειά μας!



Έχω “αθορυβήσει” το κινητό και πατάω που και που την οθόνη για να κρατώ επικοινωνία με τους φίλους.
Αν έγραφα αυτή τη φράση παλιά θα εννοούσα ότι θέλω να αποφύγω ενοχλητικά τηλεφωνήματα διαφόρων ειδών, απαντάω στους κολλητούς που ανησυχούν και κοιτάω με πάθος το ταβάνι μήπως με βοηθήσει (?). Τώρα εννοώ ότι προσέχω μήπως ξυπνήσει η Αέλια, γράφω το κείμενο μου, στο ταβάνι κατοικοεδρεύει ένα τεράστιο μικιμάουσομπαλόνι (βλέπε φωτό) ενώ παράληλα στέλνω χαζομηνυματάκια κανονίζοντας τις αυριανές εξορμήσεις στην Αθήνα, στην οποία διαμένω τα τελευταία οκτώ χρόνια, και από την οποία έχω βαρεθεί να γνωρίζω πάνω κάτω μόνο την Κηφισίας, την Αλεξάνδρας, την Αττική Οδό (αυτήν συγκεκριμένα την ξέρω καλύτερα απ όλες γιατί την έχω χρυσοπληρώσει) και κάποιους άλλους δρόμους που έτυχε να πρέπει να πάω γιατί κάτι έπρεπε να κάνω! Απαράδεκτη!

Οι εναλλαγές στη ζωή είναι για μένα ένα από τα κύρια και απαραίτητα συστατικά της – παρόλο που  δύσκολα τις παίρνω απόφαση. Είμαι σίγουρη ότι αν συνέχιζα όπως ήμουν πριν από μερικά χρόνια, τώρα δε θα ‘χε καθόλου πλάκα, ενώ τότε είχε απεριόριστη. Επίσης είμαι σίγουρη (το ξέρω ότι με αυτό που θα πω δίνω κουράγιο σ όλα τα “νούμερα” σαν και του λόγου μου) ότι αν ήμουν όπως είμαι τώρα μερικά χρόνια πριν, θα ήμουν μάλλον εγκλωβισμένη σε μια ωραία εικόνα που θα αναθεμάτιζα καθημερινά στα κρυφά – με φανερά όμως αποτελέσματα στην υγεία μου.

Ανατρέχω στην αρχή του κειμένου και παρατηρώ ότι το κείμενο αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς μέσιασε (εννοώ ότι ήταν κατά τη μέση) κι αλλώς τελείωσε: δεν έχει καμία απολύτως συνοχή. Ούτε κι εγώ. Αυτό; Λέτε να αλλάξει σε μερικά χρόνια; Για να δούμε…

Easter 0 – Γραφ 0 (ισσοπαλία): κι επειδή το τριήμερο που πέρασε είχε την τιμητική της η πόλη μου, η Θεσσαλονίκη, ας ακούσουμε όλοι μάζι (ή όποιος θέλει, δεν πιέζω καταστάσεις, δεν εκβιάζω συναισθήματα, όχι πια) ένα από τα τραγούδια που μου τη θυμίζουν κάτι παραπάνω από έντονα: Φωτιά στο Λιμάνι Ξύλινα Σπαθιά (αγαπώ!)