Είμαστε γυναίκες. Από την φύση μας γκρινιάζουμε περισσότερο από τους άνδρες. Άλλες φορές δικαιολογημένα, άλλες φορές αδικαιολόγητα. Και γι’ αυτόν τον λόγο το ανδρικό φύλο «τα παίρνει στο κρανίο». Τι είναι όμως αυτό που μισούμε εμείς στους άνδρες;
Πολλά. Πάρα πολλά –όχι, δεν γκρινιάζω. Μισούμε την αδιαφορία τους. Μα είναι δυνατόν να μην τους ενδιαφέρει που η τρίτη σου ξαδέρφη τσακώθηκε με τον άνδρα της, επειδή εκείνος ξέχασε να πάρει ψωμί γυρίζοντας στο σπίτι; Εσύ του το λες αναστατωμένη. Εκείνος συνεχίζει να τρώει με λαιμαργία το σουβλάκι του, ενώ δεν αντιδρά. Εσύ νευριάζεις, φωνάζεις και του πετάς μπηχτές επειδή σε «γράφει» στα παλιά του τα παπούτσια. Εκείνος ατάραχος (καλά δεν βλέπεις ότι τρώει το πιτόγυρο;) δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία. Σου λέει μία φράση του τύπου: «Κούλαρε λίγο, δεν είναι δουλειά σου» και πηγαίνει να ξαπλώσει. Αυτός κάθεται στο κρεβάτι και εσύ σε αναμμένα κάρβουνα.
Τρελαινόμαστε με την αγένεια και την καφρίλα που τον διακατέχει. Λάθος πρώτο που κάνουμε εμείς. Όταν τον γνώρισες, σου φάνηκε ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο, που σε πήγε στο ακριβότερο εστιατόριο της Αθήνας, ενώ στην πραγματικότητα καβαλάει ένα μηχανάκι και πηγαίνει στα «Βλάχικα» της Βάρης για κοψίδια. Ε, άνοιξε τα μάτια σου και δες το από την αρχή. Αν αποδεχτείς τον «χύμα» χαρακτήρα του πρέπει να κατανοήσεις βαθιά μέσα σου ότι είναι άνδρας. Όταν δεν πηγαίνει γήπεδο και εσύ καταριέσαι την ώρα και την στιγμή που θα παίξει η ομαδάρα του εκτός έδρας και αυτός θα είναι στο σπίτι με όλη του την παρέα. Καλύτερα να φύγεις. Εννοείται πως τα επικρατεί πανικός. Μπύρες, πίτσες και τσιγάρα θα κατακλύσουν τον χώρο. Πρέπει να φύγεις. Πήγαινε καλύτερα να επισκεφθείς την τρίτη σου ξαδέρφη που λέγαμε πριν, αλλιώς θα πρέπει να υποστείς τα άσχημα λογάκια από το στόμα του φίλου σου και όλης του της τρελοπαρέας, την φασαρία και φυσικά τον αγώνα. Ακόμα και στο πατάρι να σκεφτείς να καθίσεις μην νομίζεις ότι δεν θα τους ακούς. Είναι στην φύση τους η καφρίλα που θεωρούμε εμείς. Το γήπεδο, η μπάλα, η ομάδα τους και η μαμά τους –που φυσικά δεν σε συμπαθεί- είναι πάνω από όλα. Αποδέξου το και ας τα μισείς και τα τέσσερα. Εναλλακτική λύση το ράφι. Δεν θα βρεις κάποιον διαφορετικό. Ναι, είμαι απόλυτη!
Τρίτο και φαρμακερό: η «αγαπημένη» σου πεθερούλα. Σε τρόμαξα ε; Ευτυχώς αργεί η Κυριακή που θα σας επισκεφτεί και θα περάσει από κόσκινο το σπίτι για να βρει τι κάνεις λάθος. Ακόμα και συνεργείο καθαρισμού να πάρεις, αυτή θα την βρει την σκόνη. Ακόμα και η Βέφα Αλεξιάδου να μαγειρέψει το φαγητό θα είναι πάντα ανάλατο και ο γιός της κάθε εβδομάδα και πιο αδύνατος, αφού τα φαγητά σου είναι για πέταμα. Εσύ της πηγαίνεις κόντρα, αλλά ο διάλογος καταλήγει πάντα με την φράση: «Ρε Γιάννη, πάρε και μια φορά το μέρος μου, που με έχει βγάλει άχρηστη ακόμη και στον ύπνο». Εσύ κλείνεσαι στο δωμάτιο, βγάζοντας καπνούς από παντού, αυτός διώχνει την μητέρα ευγενικά λέγοντας της πως σε λίγο θα αρχίσουν οι «Επτά θανάσιμες πεθερές» και έρχεται μέσα να σε καλοπιάσει. Όχι φίλε μου, άσε με, έχω τα νεύρα μου. Του πετάς και ένα «θα τα πούμε αύριο εμείς οι δύο» και κοιμάσαι. Αυτός πάλι χλωμό το βλέπω να κλείσει μάτι.
Φυσικά πάντα θα υπάρχει και ένας «κολλητός» που δεν έχει κοπέλα και θέλει να πηγαίνει μπαρότσαρκες με τον δικό σου φίλο. Εσύ παρακαλάς κάθε φορά να είναι η τελευταία, γιατί φυσικά δεν του έχεις την απόλυτη εμπιστοσύνη, ακόμη και αν αυτός δεν σου έχει δώσει κανένα δικαίωμα. Ναι, σε εκνευρίζει όλο αυτό. Υπάρχει, δεν υπάρχει λόγος θα σε νευριάζει. Πρέπει να πάρεις απόφαση ότι εκείνος είναι πάνω από εσένα και ας σου λέει ότι «είσαι τα πάντα» γι’ αυτόν. Μα είναι δυνατόν να έχουν βγει τριάντα έξι συνεχόμενα Σάββατα και να μην έχει βρει μία κοπέλα να ασχοληθεί και εκείνος; Προφανώς και έχει βρει, αλλά θέλουν να βγουν και λίγο μόνοι τους, όπως και εσύ. Άφησέ τον να κάνει ότι θέλει και βγες και εσύ. Σε τελική ανάλυση αν γίνεις κουκλάρα (όχι ότι δεν είσαι) και βγείτε γυναικοπαρέα μπορεί να μπει στην θέση σου. Δηλαδή σίγουρα!
Μπορεί τα παραπάνω να τα σιχαινόμαστε αλλά για το έτερον μας ήμισυ είναι όλα απολύτως φυσιολογικά. Συμβουλή μου; Αν δεν θες να κάνεις σκόπιμα πράγματα που τον «βγάζουν από τα ρούχα του» και να καταλήγετε όντως να τα βγάζετε, πήγαινε με τα νερά του και βρες τα κουμπιά του. Σίγουρα έχει. Όλοι έχουμε. Άνδρες και γυναίκες. Οι άνδρες είναι σαν μικρά παιδιά –δώσε του σοκολάτα και γλυφιτζούρι και πάρε του την ψυχή. Κάντο και θα δεις μετά ότι αυτά τα «κακουργήματα» θα φαντάζουν στα μάτια σου «πλημμεληματάκια»!
