Στην εποχή μετά την καραντίνα, που πλέον βγαίνουμε και πίνουμε έναν καφέ σαν άνθρωποι και δεν παίρνουμε απαραίτητα τις θάλασσες και τα βουνά για να συναντηθούμε, είχα βγει με μία φίλη. Στην συζήτηση μας, αρχίσαμε να θίγουμε πράγματα που μας απασχολούσαν. Κάποια στιγμή της λέω : «Ξέρεις κάτι εγώ όμως νιώθω ενοχές για αυτό.», η απάντηση της ήταν αφοπλιστική «Ναι, νιώθεις ενοχές γιατί είσαι γυναίκα και έτσι σε έμαθε η κοινωνία που μεγάλωσες. Αν ήσουν άντρας δεν θα ένιωθες.»
Κάπως έτσι η απάντηση της φίλης μου ήταν ένα χαστούκι που με ξύπνησε και συνειδητοποίησα πόσα πρέπει έχω αφήσει ακόμα στη ζωή μου να συμβαίνουν, γιατί είμαι γυναίκα. Πόσες συγνώμες που δεν χρειαζόταν έχω πει, γιατί είμαι γυναίκα. Πόσες ένοχες αφήνω τους άλλους να με γεμίζουν, γιατί είχα την χαρά να γεννηθώ γυναίκα. Πόσα λάθη μου απαγορεύονται, γιατί είμαι γυναίκα. Πόσες φόρες έχω γυρίσει σπίτι με τρόμο, με το κινητό στο ένα χέρι και τα κλειδιά στο άλλο, γιατί είμαι γυναίκα. Σε πόσες περιπτώσεις σκεφτόμουν τι θα φορέσω για να μην θεωρηθεί προκλητικό.
Σε πόσους χώρους εργασίας ήμουν ψυχρή και αγέλαστη ενώ ταυτόχρονα ήμουν κουκουλωμένη μέχρι τον λαιμό για να μην «Δώσω αφορμές» … Και παρ’ όλα αυτά είχα δεχτεί άπρεπη συμπεριφορά. Πόσες φόρες έχω ακούσει χυδαία σχόλια και δεν έχω μιλήσει… Ή έχω μιλήσει και με έχουν βρίσει. Πόσες φόρες κάποιος έκανε μία απαράδεκτη κίνηση και όταν διαμαρτυρήθηκα, φοβήθηκα για τη σωματική μου ακεραιότητα. Πόσες φόρες έχω νιώσει φόβο από την παιδική μου ηλικία μέχρι τώρα επειδή είμαι γυναίκα.
Τι χρειαζόμαστε οι γυναίκες;
Οι γυναίκες δεν χρειαζόμαστε παγκόσμιες μέρες και «χρόνια πολλά» που γεννηθήκαμε γυναίκες. Χρειαζόμαστε σεβασμό, αγάπη, κατανόηση και σωστή ανθρώπινη συμπεριφορά. Αν σκεφτείτε τι αντιμετωπίζουμε από τη μέρα που γεννιόμαστε μόνο αδύναμο φύλο δεν μας λες. Ρωτήστε μία γυναίκα τι έχει περάσει στη ζωή της. Πώς κατάφερε να βγει από τον πόνο και τον φόβο που έζησε και μετά πείτε μου αν είναι αδύναμη ή όχι.
Σκέφτηκα λοιπόν τη συζήτηση με τη φίλη και μετά σκέφτηκα τις γυναίκες της ζωής μου. Αυτές που υπάρχουν όλες μέσα μου. Κι όταν μεγαλώσω και φτάσω να έχω άσπρα μαλλιά και να περπατάω με μαγκούρα θέλω να λέω ότι είχα :
Την αγάπη που χαρίζει απλόχερα η μάνα μου, την ανιδιοτέλεια και την απολυτή δοτικότητα της. Είχα το κουράγιο και την μοναδική δύναμη των γιαγιάδων μου.
Τον τσαμπουκά και την ικανότητα να τα καταφέρνω όλα και να μην με σταμάτα τίποτα και καμία δυσκολία όπως η νονά μου.
Τη δύναμη να παλεύω για την ίδια μου τη ζωή και την υγεία μου κάθε μέρα όπως η θεία η Μαίρη. Είχα την τεραστία αγκαλιά που τους χωρούσε όλους και είναι μάνα για όλους τους φίλους και τους συγγενείς όπως η θεία η Αθανασία.
Την τρέλα και τον αυθορμητισμό της θείας της Σπανίνας.
Την αποφασιστικότητα της Φωτεινής να ξεβολευτώ και να τολμήσω να ονειρευτώ μια διαφορετική ζωή.
Την τόλμη της Χρύσας να τα αφήσω όλα για τον έρωτα μου, να τον ζήσω με όλες του τις δυσκολίες…. Και να καταφέρω να ζήσω τη ζωή μου δίπλα σε εκείνον που αγάπησα.
Το κουράγιο της θείας Χρυσούλας να αρχίζω συνέχεια ξανά και ξανά και να μην εγκαταλείπω την προσπάθεια και την ελπίδα.
Την δύναμη της τραυματισμένης από τα 19 της χρόνια αντάρτισσας γειτόνισσας μου, που παρά τα 90 και χρόνια της θέλει να βοηθήσει την πατρίδα που δεν την βοήθησε πότε. Είχα το κουράγιο και την ειλικρίνεια της αγαπημένης μου Βιβής. Είχα την ευαισθησία της Μαρίας μου. Τη γλύκα και την ανεμελιά της Νανίνας μου. Είχα την παιδική αθωότητα της βαφτιστήρας μου και την νεανική θέληση της ανιψιάς μου. Είχα τον συναισθηματικό κόσμο, την υπομονή και τις αντοχές, την ικανότητα να πέφτω και να σηκώνομαι ξανά στα πόδια μου… Όπως η Δώρα, η Ρενάτα, η Μανώλια, η Αρετή, η Ζωή, η Μέγγυ και η Νίκη που είναι δίπλα μου, που με στηρίζουν με τη λογική τους, την αγάπη τους, την παρουσία τους σώζοντας με πάντα από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Μα πάνω από όλα μπορούσα να χαίρομαι και να ζω με κάθε μου κύτταρο όλες τις ευτυχισμένες στιγμές μου, όπως όλα αυτά τα μοναδικά κορίτσια που μοιράζονται τη ζωή τους μαζί μου.
Θέλω να γίνω η περήφανη γυναίκα που έχει κοντά της και μέσα στην ψύχη της ένα κομμάτι από όλες αυτές τις γυναίκες που παλεύουν για την ζωή τους, για όλους όσους αγαπούν… Και για όποιον χρειάζεται τη βοήθεια τους, την αγάπη τους και την καλοσύνη τους. Που παλεύουν για μένα και μαζί με έμενα να γίνουν καλύτερες, χαρούμενες. Και να αντέχουν ό,τι τους φέρνει η ζωή όντας παράλληλα ο μοναδικός, υπέροχος εαυτός τους. Θέλω να λέω ότι είμαι οι καταπληκτικές γυναίκες της ζωής μου, που τις θαυμάζω και είμαι ευγνώμων που υπάρχουν!
Featured image: unsplash.com/@awcreativeut
