Από τα παιδικά ποδοσφαιρικά καλοκαίρια με τον αδερφό της μέχρι τα πρωινά στο μικρόφωνο δίπλα στον Τσουβέλα, η Μαρία Ζαφειράτου έχει γράψει τα δικά της «γκολ» στον ανδροκρατούμενο κόσμο του αθλητικού ραδιοφώνου. Με χιούμορ, συνέπεια και μια απίστευτη αυθεντικότητα, μιλά για τη διαδρομή της, τη χημεία που κρατά τις συνεργασίες της ζωντανές, τη σημασία της φροντίδας και της ψυχικής ισορροπίας, αλλά και για το πώς μαθαίνεις να παίζεις με… κλειστά μάτια όταν αγαπάς το παιχνίδι.
Κατερίνα Μαντά: Από πού ξεκινά η δική σου “σχέση με τη μπάλα»;
Μαρία Ζαφειράτου: Από το “θα κάνω ό,τι κάνει ο μεγάλος αδερφός μου “. Ως μικρή αδερφή έβλεπα τον Γιώργο, καταλαβαίνεις, ως ημίθεο! Και ακολουθούσα πιστά τα βήματά του. Μουσική αυτός; μουσική κι εγώ. Ποδόσφαιρο αυτός; από πίσω κι εγώ. Κόλλησα από μικρή, δεν υπήρχε γυρισμός μετά.
Κ.Μ.: Πώς γεννήθηκε η αγάπη σου για τον αθλητισμό και πότε κατάλαβες ότι αυτός ο κόσμος – που τότε ήταν σχεδόν ανδρικό “προνόμιο” – ανήκει και σε σένα ;
Μ.Ζ.: Γενικά ήμουν πάντα φαν του αθλητισμού, τόσο να τον παρακολουθώ όσο και να συμμετέχω η ίδια. Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι είναι “ανδρικό προνόμιο” γιατί υπήρχε από πάντα στο αίμα μου. Και ως έφηβη θυμάμαι να μιλάω με συμμαθητές μου για μπάλα και να είναι ό,τι πιο φυσιολογικό. Ίσως γιατί και εκείνοι δεν μου είπαν ποτέ “είσαι κορίτσι, τι ξέρεις από μπάλα; “.
Κ.Μ.: Ποια ήταν τα σημαντικότερα βήματα στην καριέρα σου;
Μ.Ζ.: Το πιο σημαντικό βήμα είναι πάντα το πρώτο, αυτό που χαράζει το μονοπάτι σου. Τα πρώτα δοκιμαστικά μου στο ραδιόφωνο -όπου κατάλαβα πόσο μεγάλος έρωτας είναι αυτό το μέσο – αλλά και η πρώτη μου δουλειά, στο περιοδικό Active.

Κ.Μ.: Από τον Sport FM μέχρι και την τηλεόραση – ποια είναι τα κομβικά σημεία που διαμόρφωσαν τη δημοσιογραφική σου ταυτότητα;
Μ.Ζ.: Ένα σίγουρα είναι το Active. Γιατί εκεί είχα την τεράστια τύχη να γνωρίσω τη Σοφία Κιντή, διευθύντρια του περιοδικού. Εκείνη μου έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη, μου έδωσε αρμοδιότητες που ίσως δεν θα έδιναν άλλοι σε μια τόσο νεαρή δημοσιογράφο και γενικά με “μεγάλωσε” με τον ιδανικότερο τρόπο. Πιστεύω ότι όλα θα ήταν αλλιώς αν δεν είχα γνωρίσει τη Σοφία.
Κ.Μ.: Έχεις δηλώσει ότι σου έχουν πει το κλασικό «Τι ξέρεις εσύ από μπάλα;». Πώς διαχειρίζεσαι τα στερεότυπα σε έναν τόσο έντονα ανδροκρατούμενο χώρο; Έχει αλλάξει κάτι τα τελευταία χρόνια;
Πλέον δεν ασχολούμαι καν. Είναι τόσα πολλά τα χρόνια που βρίσκομαι στο χώρο που ακόμα και τελείως άσχετη να ήμουν, δεν μπορεί, κάτι θα μου είχε μείνει! Πέρα από την πλάκα, πρέπει να έχεις άλλα, πιο βαθιά προβλήματα αν πιστεύεις πως ένα άθλημα δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από κάποιον εξαιτίας του φύλου του.
Κ.Μ.: Τι είναι αυτό που κάνει τη συνεργασία σου με τον Αλέξανδρο Τσουβέλα να διαρκεί πάνω από μία 8ετια; Ποιο είναι το “κλειδί” της χημείας σας; Και πόσο δύσκολο είναι να κρατάς την αυθεντικότητα στον αέρα κάθε πρωί για τόσα χρόνια;
Μ.Ζ.: Με τον Αλέξανδρο παρότι δεν γνωριζόμασταν, δέσαμε αμέσως και νομίζω έχει να κάνει με ένα συνδυασμό πραγμάτων. Ποτέ δεν προσπάθησε κανείς από τους δύο να “καπακώσει” τον άλλον, πάντα λειτουργούμε υποστηρικτικά χωρίς κόπο, ενστικτωδώς. Όταν ο ένας είναι σε πιο… χαμηλά vibes, λόγω κούρασης, διάθεσης, οτιδήποτε, αυτόματα αναλαμβάνει ο άλλος. Φυσικά δεν φτάνουν μόνο αυτά, πρέπει να ταιριάζεις και στον χαρακτήρα με τον άλλον, και στη φιλοσοφία της ζωής γενικά. Αυτά τα 8 χρόνια (που έχουν κυλήσει νεράκι!) δείχνουν ότι το ματσάρισμα ήταν πολύ καλό.
Κ.Μ.: Δεν θα σε ρωτήσω πως εξισορροπείς καριέρα κι οικογένεια, αλλά πόσο εύκολο είναι να βρεις χρόνο για εσένα, τις φίλες σου και την ψυχική σου ηρεμία;
Μ.Ζ.: Όπως έχω στο καλεντάρι τις υποχρεώσεις μου, έτσι έχω σημειωμένες και τις ώρες που αφιερώνω σε μένα, είτε για να κάνω γυμναστική, είτε για να δω τους φίλους μου, κλπ γιατί τα θεωρώ εξίσου σημαντικά προκειμένου να διατηρώ όσο μπορώ την ψυχική ισορροπία και ηρεμία μου.
Κ.Μ.: Εχεις κάνεις φιλίες μέσα στον χώρο;
Μ.Ζ.: Ναι, λίγες αλλά πολύ δυνατές.
Κ.Μ.: Θα σε χαρακτήριζα «Αυθόρμητη, ακομπλεξάριστη, με χιούμορ κι αυτοσαρκασμό» , τι άλλο πιστεύεις ότι σε χαρακτηρίζει;
Μ.Ζ.: Σε ευχαριστώ πολύ! Δεν ξέρω πια για το “αυθόρμητη”, όσο περνούν τα χρόνια, κάπου περιορίζεται. Ίσως θα έλεγα ότι με χαρακτηρίζει η έγνοια και φροντίδα που δίνω στους ανθρώπους που αγαπώ.
Bonus ερώτηση: Αν η ζωή σου ήταν ένα ποδοσφαιρικό ματς… σε ποιο λεπτό του αγώνα πιστεύεις ότι βρίσκεσαι;
Μ.Ζ.: Τι ωραία ερώτηση! Νομίζω ξεκάθαρα ότι έχουμε περάσει στο δεύτερο ημίχρονο, ξέρω αρκετά τον αγωνιστικό χώρο, θυμάμαι που βρίσκονται οι “λακκούβες” χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι δεν πρόκειται να ξαναπέσω. Ξέρω τους αντιπάλους μου, παίζω πλέον με κλειστά μάτια με τους συμπαίκτες μου αλλά μην με ρωτήσεις για σκορ. Στο ποδόσφαιρο λέμε πως ένας αγώνας δεν τελειώνει μέχρι να σφυρίξει τελευταία φορά ο διαιτητής.
Η Μαρία Ζαφειράτου δεν διεκδικεί χώρο. Τον κατακτά με φυσικότητα. Με λόγο αληθινό, χιούμορ που δεν χρειάζεται εξηγήσεις και μια παρουσία που αποδεικνύει πως η αυθεντικότητα δεν είναι τάση αλλά στάση. Είτε μιλά για μπάλα είτε για τη ζωή, κάνει το μικρόφωνο να μοιάζει με προέκταση της ψυχής της. Και αυτό, τελικά, είναι το πιο ωραίο γκολ.