Γνώρισα την ταλαντούχα jazz ερμηνεύτρια και μουσικό, Κατερίνα Αδαμοπούλου, πριν από πολλά πολλά χρόνια όταν ήταν ακόμα έφηβη. Και την ξανασυνάντησα ως δασκάλα πιάνου και διαμορφωμένη καλλιτέχνη λίγο πριν τον covid. Παρακολουθώντας την πορεία της και με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου της προσωπικού album, θεώρησα ότι ήταν η σωστή στιγμή για να σας την παρουσιάσω και να την γνωρίσετε κι εσείς, καθώς πρόκειται για ένα πολύ γλυκό άνθρωπο με ιδιαίτερο ταλέντο και πολύ μέλλον μπροστά της.
Κατερίνα μου, συγχαρητήρια μόλις βγήκε το νέο σου album “we ll meet again”! Πού μπορούμε να το βρούμε; Πόσα τραγούδια έχει; Ποιοί συμμετέχουν;
To album κυκλοφόρησε στις 18 Οκτωβρίου στις ψηφιακές πλατφόρμες (Spotify, Apple Music, YouTube, etc.) και στις 15 Νοεμβρίου θα κυκλοφορήσει σε φυσική μορφή (CD) σε επιλεγμένα καταστήματα καθώς και στο online μουσικό κατάστημα Bandcamp. Το άλμπουμ περιλαμβάνει έξι τραγούδια, πέντε original και μία διασκευή του τραγουδιού “Someone to watch over me” του George Gershwin. Στην ηχογράφηση συμμετέχει ένα ταλαντούχο και ιδιαίτερα δραστήριο μουσικό σύνολο της αθηναϊκής σκηνής, μεταξύ των οποίων ο Τρύφωνας Τύπου στο πιάνο, ο Παναγιώτης Χαραλαμπόπουλος στο κοντραμπάσο, ο Αναστάσης Γουλιάρης στα τύμπανα, ο Γιώργος Θωμόπουλος στη τρομπέτα και στο flugelhorn και ο Γιάννης Αρβανιτάκης στο τρομπόνι.
-Φαντάζομαι το ύφος είναι jazz; Είναι δικές σου συνθέσεις και κάποιες διασκευές; Ποιά ήταν η έμπνευση σου; Η διαδικασία;
To “We’ll meet again” πρόκειται για ένα contemporary jazz album που αντανακλά προσωπικές μουσικές αναζητήσεις, ένα ταξίδι μέσα από τις περίπλοκες σχέσεις με ανθρώπους σε διάφορα χρονικά στάδια. Τα τραγούδια αποκαλύπτουν το introspective προσωπικό ύφος, μέσα απο την αφήγηση των στίχων και τη μουσικότητα των αυτοσχεδιασμών. Η έμπνευση για εμένα ήταν κατά βάση η ίδια η μουσική και το προσωπικό κίνητρο, μία εσωτερική ανάγκη να εκφράσω συναισθήματα και καταστάσεις που βίωνα τη περίοδο που έγραφα κάθε τραγούδι. Θεωρώ πως ότι ανακαλύπτει κανείς μέσα από τη μουσική, ό τρόπος που επεξεργάζεται το μουσικό υλικό και τελικά καταλήγει να συνθέσει κάτι, ξεδιπλώνει τη μουσική του ταυτότητα την ιδιοσυγκρασία του τον χαρακτήρα του. Για εμένα αυτή η διαδικασία ήταν μία από τις πιο δημιουργικές φάσεις της ζωής μου. Η ανυπομονησία να γυρίσεις σπίτι, να παίξεις στο πιάνο ξανά αυτό που έγραψες, να διορθώσεις, να αλλάξεις και πάλι από την αρχή σε κάτι καινούριο με ενθουσιάζει και με συνεπαίρνει για ώρες.
Συγκεκριμένα, οι πρώτες συνθετικές απόπειρες ξεκίνησαν την περίοδο της πανδημίας όπου άρχισαν να ξεδιπλώνονται μουσικές ιδέες μελετώντας στο πιάνο κυρίως τις βραδινές ώρες. Το κομμάτι “We’ll meet again” ήταν από τα πρώτα κομμάτια που γράφτηκαν εκείνη την περίοδο αναζητώντας μία διέξοδο από τις δύσκολες στιγμές και δηλώνοντας την υπόσχεση της επανασύνδεσης με αγαπημένους ανθρώπους. Τον επόμενο χρόνο γράφτηκε το “When you’re gone” και το “Clock hands” αποτυπώνοντας τον προσωπικό συναισθηματικό κόσμο, τη σημασία του χρόνου που κυλάει αδιάκοπα και παράλληλα τα γεγονότα που συμβαίνουν μοιραία στις ζωές μας δίχως να μπορούμε να τα ελέγξουμε. Περνώντας σε μία νέα εποχή, πιο φωτεινή, το “On the Spot” αναφέρεται σε ό,τι αυθόρμητο και δημιουργικό δίνει χαρά ενώ το “Distant love” δηλώνει έναν νέο προσωπικό κύκλο ζωής. Το κομμάτι “Someone to watch over me” είναι ένα από τα αγαπημένα κομμάτια που έχει συνθέσει ο Gershwin και το επέλεξα γιατί με εκφράζουν ιδιαίτερα οι στίχοι του τραγουδιού και η υπέροχη μελωδική εισαγωγή που έχει ερμηνεύσει η σημαντικότερη φωνή της τζαζ, η Ella Fitzgerald. Η ολοκλήρωση των σπουδών στο τζαζ τραγούδι τον Ιούνιο του 2023 σηματοδότησε μια ιδιαίτερη περίοδο προσωπικών αλλαγών όπου άνοιξε νέους δημιουργικούς ορίζοντες, με αποκορύφωμα την υλοποίηση αυτού του project.
-Όπως είδα στο βιογραφικό σου, έχεις συνεργαστεί με μεγάλους καλλιτέχνες στο παρελθόν κι έχεις κάνει μαθήματα και την παλιά μου συμμαθήτρια με την Μαϊρα Μηλολιδάκη. Τι έχεις μάθει από αυτούς τους «παλιότερους» καλλιτέχνες;
Κάθε συναυλία ανεξαρτήτως διάρκειας ή χώρου, αποτελεί μία ξεχωριστή εμπειρία σε διάφορα επίπεδα όπως για παράδειγμα την εξερεύνηση του τρόπου ερμηνείας, τη συνεργασία με τους μουσικούς, τον πειραματισμό με διαφορετικά ρεπερτόρια, την αντίληψη της ακουστικής σε διαφορετικούς χώρους κτλ. Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη και τυχερή που έχω παίξει με εξαιρετικούς μουσικούς της τζαζ σκηνής που κάποιοι υπήρξαν και δάσκαλοι μου στο παρελθόν. Αρχικά συμμετείχα σε μικρά ensemble παίζοντας τζαζ πιάνο ενώ λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία το 2020, άρχισα παράλληλα να τραγουδώ jazz standards σε διάφορα μικρά μπαρ και μουσικές σκηνές. Αυτό μου έδινε μεγάλη χαρά αλλά και αυτοπεποίθησή να συνεχίζω. Η αλληλεπίδραση των μουσικών μιας τζαζ μπάντας το λεγόμενο interplay που δημιουργείται μεταξύ τους κυρίως κατά τους αυτοσχεδιασμούς, είναι ένα χαρακτηριστικό στη τζαζ μουσική που σου δίνει την αίσθηση τη απόλυτης ελευθερίας και δημιουργικότητας. Αυτά που μαθαίνεις όταν κάνεις ένα λαιβ και εμφανίζεσαι στη σκηνή δεν μπορεί να στα μεταδώσει κανένας δάσκαλος! Το κυριότερο που έχω μάθει είναι ότι οτιδήποτε ερμηνεύεις θα πρέπει να το κάνεις με το δικό σου προσωπικό τρόπο και να καταφέρεις να μοιραστείς και να μεταδώσεις στο κοινό αυτό που έχεις να πεις μέσα από την ερμηνεία σου.
Με τη Μάιρα Μηλοληδάκη έκανα μαθήματα φωνητικής και με βοήθησε ιδιαίτερα στη τεχνική του τραγουδιού. Πρόκειται για μία εξαιρετική λυρική τραγουδίστρια και έναν ιδιαίτερο άνθρωπο και χαίρομαι πολύ που συνέβαλε ουσιαστικά στην εξέλιξη μου.
-Εδώ και χρόνια διδάσκεις και σε σχολεία, σε μικρούς μαθητές! Πως βλέπεις τις νεότερες γενιές, Ποιά η σχέση τους με την ποιοτική μουσική;
Ναι, διδάσκω μουσική και πιάνο τα τελευταία 15 χρόνια περίπου. Χαίρομαι ιδιαίτερα που έχω καταφέρει να κάνω μία δουλειά που με γεμίζει. Το ότι ξυπνάω το πρωί με καλή διάθεση και ένα εσωτερικό χαμόγελο το θεωρώ προσωπική επιτυχία, ειδικά σε αυτή την αγχωτική εποχή που ζούμε.
Όσον αφορά στη σχέση των παιδιών με τη μουσική, πιστεύω ότι η οικογένεια και οι κοινωνικές επιρροές όπως το σχολείο, οι φίλοι και οι ευρύτεροι συγγενής στο περιβάλλον ενός παιδιού αποτελούν τους κύριους πυλώνες από τους οποίους τα παιδιά οικοδομούν σταδιακά τη μουσική τους ταυτότητα. Η μουσική στο σπίτι, στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου των γονιών, η μουσική σε ένα εστιατόριο, στο ασανσέρ, στο σινεμά, στο σχολείο ή σε ένα πάρτι, συνθέτουν τα μουσικά ερεθίσματα της καθημερινότητας τους και διαμορφώνουν τα μουσικά τους ακούσματα.
Το θέμα της λεγόμενης «ποιοτικής» μουσικής είναι αμφιλεγόμενο και κάτι που θέλει αρκετή συζήτηση…Πάντως είναι πλέον κοινή παραδοχή ότι η «ποιοτική» μουσική δε σημαίνει αποκλειστικά η κλασική μουσική! Η μουσική που εκφράζει τα παιδιά και αγγίζει την αισθητική τους (δεδομένου ότι πληροί τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά της μουσικής) είναι ταυτόχρονα και ποιοτική για τα ίδια είτε είναι κλασική, είτε παραδοσιακή είτε ροκ! Συνεπώς δεν αποτελεί απόλυτο κριτήριο των ενηλίκων για το τί μουσική πρέπει να ακούνε τα παιδιά τους.
Πιστεύω πως τα μικρότερα παιδιά στις μέρες μας σχετίζονται με τη μουσική περισσότερο από παλαιότερα αφού έχουν την ευκαιρία μέσα από τα tablet και τα smartphone να εκτίθενται περισσότερο στη μουσική ή/και να βλέπουν βίντεο και ταινίες που έχουν μουσικά θέματα που ταυτίζονται. Οπότε η μουσική πλαισιώνει τη ζωή τους σε μεγάλο βαθμό. Παλαιότερα μπορεί τα παιδιά να μην είχαν την ίδια άμεση επαφή με τη μουσική, ωστόσο αντίθετα με σήμερα, τα παιδιά ήταν περισσότερο επιλεκτικά γιατί «αναγκάζονταν» να ψάξουν περισσότερο να βρουν τη μουσική που τους ενδιέφερε και τους κινούσε την περιέργεια γιατί δεν ήταν τόσο δεδομένη και προσβάσιμη. Κάτι που είχαν ακούσει στο ραδιόφωνο είτε σε ένα μουσικό κανάλι έπρεπε να το αναζητήσουν κατά κύριο λόγω στα δισκοπωλεία για να το αποκτήσουν και να γίνει δικό τους. Αυτή η διαδικασία δημιουργούσε μια πιο ουσιαστική σχέση με τη μουσική, την ταύτιση με συγκεκριμένα συγκροτήματα και ουσιαστικά έδινε μεγαλύτερη αξία στη στιγμή της μουσικής ακρόασης.
Σήμερα, η τεχνίτη νοημοσύνη που έχει εισβάλει σε όλους τους τομείς θεωρώ πως θα επιφέρει αλλαγές και στον τρόπο που τα παιδιά μαθαίνουν μουσική. Αυτό το θέμα έχει πολλές προεκτάσεις και χρήζει μεγάλη ανάλυση.
-Σύντομα έχεις και την παρουσία του νέου σου άλμπουμ! Πού και πότε θα γίνει;
Η παρουσίαση του νέου δίσκου θα γίνει στις 15 Νοεμβρίου, ημέρα Παρασκευή στη μουσική βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» στο Μέγαρο Μουσικής. Εκτός από αυτό το δίσκο πρόσφατα παρουσιάσαμε στο πολιτιστικό κέντρο Μπενατάτου στο Ψυχικό ένα project αφιέρωμα στο George Gershwin με μία ομάδα εξαιρετικών μουσικών ένας εκ των οποίων είναι ο πιανίστας Δημήτρης Καλαντζής.
Και τι άλλο να περιμένουμε από εσένα στο μέλλον;
Παράλληλα συνεργάζομαι με μουσικούς της τζαζ σκηνής και παίζουμε σε διάφορους χώρους jazz standard διασκευές. Είμαι ιδιαίτερη χαρούμενη γιατί σύντομα θα ηχογραφήσουμε ένα νέο τζαζ τραγούδι σε μουσική του εξαίρετου πιανίστα, Στέφανου Κοζάνη σε δικούς μου στίχους. Κάτι άλλο που με συναρπάζει αυτή τη περίοδο είναι ένα εντελώς διαφορετικό project. Μελετώ την ποίηση του Αναπλιώτη, Αντώνιου Λεκόπουλου, ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και προπάππου μου. Ήταν ο παππούς της μητέρας μου, Φρέγιας Λεκοπούλου. Ο Αναπλιώτης έζησε στο Ναύπλιο και τιμήθηκε από τη Βιβλιοθήκη του Ναυπλίου για τα σαράντα χρόνια της πνευματικής του πορείας αφού συνεργάσθηκε με πολλά έντυπα της επαρχίας και της πρωτεύουσας, στα οποία βρίσκεται κατεσπαρμένο μεγάλο μέρος του έργου του. Το θεατρικό του έργο «Ο Πιπιάς» βραβεύθηκε το 1938 στον «Καλοκαιρίνειο Διαγωνισμό». Στόχος μου είναι να μελοποιήσω κάποια αγαπημένα μου ποιήματα με επιρροές από τη τζαζ αλλά και την παραδοσιακή μουσική.
