Tag:

άποψη

ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗ & ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΠΩΣ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ ΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Ο Σαίξπηρ έκανε λάθος. Όλος ο κόσμος δεν είναι μια σκηνή, απλά νομίζεις ότι είναι. Και είναι αυτή η σκέψη – η πεποίθηση ότι πρέπει να παίξεις για ένα κοινό που παρακολουθεί πάντα και πάντα κριτικάρει – που δημιουργεί τεράστιο άγχος.

«Να νοιάζεσαι για το τι σκέφτονται οι άλλοι και θα είσαι πάντα φυλακισμένος τους»

Lao Tzu

Άρα, υπάρχει ένας καλός λόγος που ανησυχούμε τόσο πολύ για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς. Είναι επειδή θέλουμε να είμαστε αποδεκτοί για να μπορέσουμε να αναπτύξουμε και να καλλιεργήσουμε τις σχέσεις μας μαζί τους. Με άλλα λόγια, η ανησυχία μας για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς πηγάζει από τον φόβο ότι μπορεί να στερούμαστε φίλους. Αυτός ο φόβος μπορεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, να είναι χρήσιμος.

Για τη δική μας όμως ευτυχία, είναι καιρός να αρχίσουμε να νιώθουμε καλά με τις αποφάσεις και τη ζωή μας, ανεξάρτητα από το τι έχουν να πουν οι άλλοι. Δείτε πώς μπορείτε να αρχίσετε να ενδιαφέρεστε λιγότερο για το τι σκέφτονται οι άλλοι.

1. Σταμάτα να ζητάς συγγνώμη

Εάν έχεις κάνει κάτι λάθος και μια συγγνώμη δικαιολογείται σε αυτήν την περίπτωση, τότε προχώρησε, ζήτα συγγνώμη! Αλλά μην σου γίνει συνήθεια να ζητάς συγγνώμη μόνο και μόνο επειδή είσαι ο εαυτός σου. Το να ξεχωρίζεις από το πλήθος, να εκφράζεις διαφορετικές απόψεις ή να νοιάζεσαι για κάτι που είναι σημαντικό για εσένα, δεν είναι πραγματικοί λόγοι για συγγνώμη.

2. Θυμήσου τι είναι σημαντικό για εσένα

Χρησιμοποιείσαι την ελευθερία σου για να αναλάβεις δράση με γνώμονα τους προσωπικούς σου στόχους. Δεν πρέπει να εντυπωσιάσεις κανέναν, αυτή είναι η ζωή σου να θυμάσαι, οπότε επικεντρώσου σε ό,τι είναι σημαντικό για εσένα.

3. Να είσαι πραγματικά συνειδητοποιημένη με το ποια άτομα έχεις γύρω σου

Είναι πάντα πιο εύκολο να είσαι ο εαυτός σου και να νιώθεις καλά με τη ζωή σου, όταν περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους που σε ανεβάζουν και σε εμπνέουν, αντί να περνάς τις μέρες σου περιτριγυρισμένος από αρνητικούς ανθρώπους που απορροφούν την ενέργεια από τα όνειρά σου.

Ο απώτερος στόχος θα ήταν να ζεις κάθε δευτερόλεπτο ως ο απόλυτος αυθεντικός εαυτός σου, αλλά κάθε πρόοδος, όσο μικρή κι αν είναι, είναι κάτι που πρέπει να γιορτάζεις.

4. Μάθε να εκτιμάς την ατομικότητα των άλλων

Προσπάθησε να αποδεχτείς και να ενθαρρύνεις τους άλλους στη δική τους μοναδικότητα. Απέφυγε να κουτσομπολεύεις, να σκέφτεσαι αρνητικά για αυτούς που δεν καταλαβαίνεις και το πιο σημαντικό από όλα, απέφυγε το να βιάζεσαι να κρίνεις.

Μ.Ε.

Featured image: freepik.com/@marymarkevich

20/01/2025 0 comments

ΠΟΣΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ;

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Είναι η φύση, όχι (τόσο) η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει σε ομάδα. Είναι στη φύση του να είναι μέρος ενός δικτύου ανθρώπων το οποίο ξεκινάει από την οικογένεια και σταδιακά αυτό το φάσμα διευρύνεται σε άλλους κοινωνικούς κύκλους. Ακόμη και στα social media, γινόμαστε μέρος μίας ενίοτε μεγάλης ομάδας ανθρώπων και μας αρέσει που ανήκουμε σε αυτή. Για να συνεχίσουμε να είμαστε μέρος αυτών των κοινωνικών ομάδων συχνά κάνουμε υποχωρήσεις με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να νιώθουμε πως χάνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Έχετε σκεφτεί όμως πως, όταν χάνουμε τον εαυτό μας, είναι πολύ πιθανό να απομακρύνουμε και από όσα επιθυμούμε να πετύχουμε, μόνο και μόνο για να μην αποκλίνει το κοινωνικό μας προφίλ από εκείνο των υπολοίπων; Πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να μάθουμε να στηρίζουμε τις δικές μας αξίες και να μη δίνουμε παραπάνω βαρύτητα απ’ όση χρειάζεται στη γνώμη των άλλων. Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό χωρίς να χαρακτηριστούμε… αντικοινωνικοί;

Αρχικά θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως είναι πολύ εύκολο να παρασυρθεί κάποιος από τις απόψεις των άλλων όταν ο ίδιος δε γνωρίζει (και δεν αποδέχεται, ίσως) τι τον κάνει ξεχωριστό, αλλά και τι είναι σημαντικό γι’ αυτόν. Οπότε πρέπει να ξεκινήσουμε δίνοντας απάντηση σε αυτές τις δύο εσωτερικές απορίες.

“Τι με κάνει ξεχωριστό και γιατί;”

Όταν αναγνωρίζουμε τα στοιχεία του εαυτού μας που μας κάνουν να διαφέρουμε από τους γύρω μας κι όταν στη συνέχεια τα αποδεχόμαστε, ισχυροποιούμε το αίσθημα αυτοπεποίθησης και μπορούμε να νιώσουμε μεγαλύτερη σιγουριά κι ευχαρίστηση στο να κάνουμε ό,τι μας χαροποιεί. Στη συνέχεια, όταν αναγνωρίζουμε ποιες είναι οι αξίες κι οι επιθυμίες μας, ποια είναι τα πιστεύω μας και ξεκαθαρίζουμε και τους λόγους για τους οποίους όλα αυτά είναι σημαντικά για εμάς, τότε η ανησυχία για το τι μπορεί αν σκεφτούν οι γύρω μας αρχίζει να ξεθωριάζει.

Είναι πολύ σημαντικό, επίσης, να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως σε κάποια συζήτηση θα προκύψουν διαφωνίες. Σίγουρα ένα νεύμα συγκατάνευσης είναι μία διπλωματική λύση, αλλά η πραγματική φύση του διαλόγου έγκειται στην ανταλλαγή απόψεων. Ακόμη κι αν είναι δελεαστική η υποχώρηση από τον αντίλογο, είναι βασικό το να υπερασπιστούμε τις πεποιθήσεις μας. Αυτή η ελευθερία στην έκφραση όχι μόνο θα τονώσει την αυτοπεποίθησή μας, αλλά κι οι γύρω μας όχι απλά δε θα αρνηθούν τη μοναδικότητά μας, είναι πολύ πιθανό να την εκτιμήσουν.

Στη συνέχεια, πρέπει να θυμόμαστε ανά πάσα στιγμή πως υπάρχουν αμέτρητες ιδεολογίες κι άλλοι τόσοι τρόποι ζωής. Όσο σφαιρική κι αν είναι η άποψή μας για αυτά, είναι πρακτικά αδύνατο να δεχόμαστε και να εφαρμόζουμε κάθε τι που ακούμε και βλέπουμε. Με λίγα λόγια, καλό είναι να μάθουμε να μην τα παίρνουμε όλα… τοις μετρητοίς! Καθένας μας έχει διαφορετικές εμπειρίες κι οπτική των πραγμάτων, κι εμείς έχουμε τις δικές μας. Αυτές είναι που μακροπρόθεσμα χτίζουν τις δικές μας πεποιθήσεις και καθορίζουν ό,τι έχει σημασία για εμάς και μόνο για εμάς.

Το… κερασάκι στην τούρτα είναι να μάθουμε να… κοιτάμε τη δουλειά μας! Ακούγεται σκληρό, το ξέρω, αλλά ας θέσω ένα σύγχρονο παράδειγμα: έχετε παρατηρήσει πώς κάποιες αναρτήσεις στο Instagram μπορούν να μοιάζουν εκπληκτικά μεταξύ τους ενώ αυτές οι αναρτήσεις έχουν γίνει από εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους; Τα social media, εκτός του ό,τι είναι μία ψηφιακή κλειδαρότρυπα στις ζωές των άλλων, έχουν θέσει με έναν μάλλον “ύπουλο” τρόπο κάποιες κοινωνικές νόρμες, ακριβώς όπως γίνεται στους… live action κοινωνικούς κύκλους. Ποιο το κέρδος, όμως, να προσπαθούμε να “αντιγράψουμε” τη ζωή των γύρω μας, ακόμη κι αν μιλάμε για την ψηφιακή; Είναι μακράν προτιμότερο να διατηρούμε την αυθεντικότητα της δικής μας ζωής.

Το παραπάνω όμως δε σημαίνει πως δε μπορούμε να αντλήσουμε έμπνευση εφόσον τη χρειαστούμε από κάποιον που (αναμφίβολα) βρέθηκε κάποτε στη θέση μας. Συχνά ο φόβος για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για τη δουλειά μας ή την τέχνη μας μας εμποδίζει να προσχωρήσουμε στον οποίο στόχο μας. Κάπου εδώ είναι μια καλή τακτική να αντλήσουμε έμπνευση από κάποιο δικό μας άνθρωπο ή ακόμη και κάποια γνωστή προσωπικότητα που συνάντησε παρόμοια εμπόδια μ’ εμάς και που, παρ’ όλα αυτά, πραγματοποίησε το όνειρό του. Μία βιογραφία, ένα άρθρο ή ακόμη και η ροή του στα social media δεν πρέπει να μας προκαλέσουν ζήλια – αντίθετα, μπορεί να γίνει μία απτή απόδειξη πως τα όνειρά μας όχι μόνο είναι ρεαλιστικά, αλλά είναι κι απόλυτα εφικτά.

Σίγουρα είναι ωραίο να ανήκουμε κάπου… πόσο πιο όμορφο, όμως, είναι να ανήκεις όχι επειδή είσαι ίδιος με τους άλλους, αλλά ακριβώς επειδή είσαι διαφορετικός, επειδή αγαπάς τον εαυτό σου γι’ αυτό και δε διστάζεις να τον υπερασπιστείς!

Featured image: freepik.com/@pikisuperstar

22/06/2024 0 comments

PSYCHOLOGY & RELATIONSHIPS ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

ΠΟΣΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ;

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

“Τι με κάνει ξεχωριστό και γιατί;”

Το θάρρος της γνώμης

Featured image: @carolineveronez/ unsplash.com

22/06/2023 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ανοίγω φτερά ώστε “στ’ άγνωστο να’ ρθώ”!

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Η Αντιγόνη μας “φεύγει… Όχι από εμάς, από την Ελλάδα. Μετακομίζει στην Μεγάλη Βρετανία, για να ζήσει το όνειρό της, με τον άνθρωπό της. Πόσο όμορφο κι αισόδοξο είναι αυτο; Υπέροχο! Οπότε πριν μπει στο αεροπλάνο, θέλει να μοιραστεί κάποιες σκέψεις της, που αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε.

Το “μικρόβιό” μου πάνω κάτω όλοι το γνωρίζετε: μου αρέσει να κάνω παραλληλισμούς καταστάσεων της καθημερινότητας με κινηματογραφικές σκηνές. Όπως επίσης τείνω κάποιες φορές να ταυτίζομαι με χαρακτήρες, animatedornot. Αυτή τη φορά θέλω να σας πω πως αισθάνομαι κάπως σαν την Elsa του “Frozen”!

Όχι, όχι, δεν δημιουργώ χιονισμένα τοπία κουνώντας ρυθμικά τα χέρια μου (cool δύναμη, αλλά θα προτιμούσα να γίνω ScarletWitchόταν μεγαλώσω, μαμά!)! Αλλά θυμάστε αυτή τη σκηνή εδώ…;

Όσο σας γράφω αυτές τις γραμμές, το τραγούδι αυτό παίζει nonstopστο κεφάλι μου. Κι ο λόγος είναι γιατί, όπως κι η Elsa, ακούω μία φωνή να με καλεί. Να με καλεί σε κάτι πρωτόγνωρο για να κάνω αυτό το “leap of faith”. Έτσι, οι βαλίτσες μου είναι σχεδόν έτοιμες.

Κάποτε είχα διαβάσει πως η ζωή μας είναι ένα βιβλίο, για τις σελίδες του οποίου υπεύθυνοι είμαστε εμείς και κανείς άλλος. Και κάθε βιβλίο χωρίζεται σε κεφάλαια. Πράγμα που σημαίνει πως για να πας στο επόμενο κεφάλαιο, πρέπει να δώσεις ένα “φινάλε” στο προηγούμενο. Το νέο μου κεφάλαιο με βρίσκει στο δρόμο για το αεροδρόμιο για ένα νέο ξεκίνημα στην Αγγλία.

Οι βαλίτσες μου είναι γεμάτες ρούχα κι ό,τι άλλο χρειαστώ σε πρακτικό επίπεδο, όμως κι οι βαλίτσες της ψυχής μου είναι γεμάτες με ένα βουνό από συναισθήματα. Λαχτάρα και προσμονή, ευγνωμοσύνη κι ελπίδα. Κι ίσως υπάρχει και μία γλυκόπικρη γεύση, καθώς πολλά αλλάζουν όχι μόνο για μένα, αλλά και τους γύρω μου. Όμως τους είμαι ευγνώμων που μου δίνουν την ευκαιρία να κυνηγήσω τα όνειρά μου.

Οι άνθρωποι που αφήνω πίσω…

Έχω ήδη αποχαιρετήσει συναδέλφους που με ανέχθηκαν (Ελάτε παιδιά, ας είμαστε ρεαλιστές!), αλλά και που με στήριξαν και με δίδαξαν. Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μου πρόσφεραν όσο ήμουν κοντά τους.

Κάποιους από τους φίλους που αφήνω πίσω δυστυχώς δεν πρόλαβα να τους αποχαιρετήσω όπως ήθελα. Όμως η φιλία δε μετριέται με τους καφέδες που ήπιαμε παρέα, αλλά με όσα μοιραστήκαμε, καλά και λιγότερο καλά. Μέχρι την επόμενη αγκαλιά, λοιπόν…!

Την οικογένειά μου θα την αγκαλιάσω και θα της πω “εις το επανιδείν”. Ξέρω πως οι αποχαιρετισμοί δεν είναι από τις αγαπημένες στιγμές, αλλά (μεγάλο σχολείο το “Love Actually…”!) στο αεροδρόμιο το “ζουμί” είναι πως στο ίδιο ακριβώς μέρος πας με την προσμονή να ξαναδείς τους αγαπημένους σου! Κι αυτή είναι μία υπόσχεση: φεύγω δε σημαίνει ξεχνάω.

Την ώρα που με διαβάζετε πιθανώς να βρίσκομαι ήδη στον αέρα και να σκέφτομαι τη στιγμή που θα με παραλάβει ο άνθρωπός μου από το αεροδρόμιο έπειτα από καιρό. Και όλους εσάς σας ευχαριστώ που τόσο καιρό με τιμάτε δίνοντας απλόχερα το χρόνο σας να με διαβάσετε. Αλλά μην ανησυχείτε, σίγουρα θα έχω πολλά να σας πω κι από εκεί!

Ακολουθώ τη “φωνή που καίει, να’ ρθω, μου λέει. Θα πάω κι όπου με πάει”. Άλλωστε, η ζωή είναι μία περιπέτεια και πρέπει να τη ζήσουμε. Και θέλω να δω όσους αγαπώ να κάνουν το ίδιο με μένα. Δεν είναι κάθε μέρα ροζ συννεφάκι, αυτό το ξέρω καλά. Αλλά σημασία έχει ότι κάθε φορά καταφέρνουμε μέσα από την καταιγίδα να βρούμε την αχτίδα της χαράς και της ελπίδας.

Εις το επανιδείν, λοιπόν!

P.S. 1: “I’ll be back!” (Schwarzenegger mode on!)

Featured image: unsplash.com/@wesnext

01/10/2021 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

“Πήγα” κι εγώ στο Reunion των F.R.I.E.N.D.S.

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ήταν κάποτε έξι φίλοι, τρία αγόρια και τρία κορίτσια. Παρά το γεγονός πως ήταν όλοι τους εκ διαμέτρου αντίθετοι ως χαρακτήρες, κατάφεραν να δημιουργήσουν δεσμούς ισάξιους με της οικογένειας. Αυτό που τους κάνει ακόμη πιο ιδιαίτερους είναι πως για δέκα χρόνια είχαν μπει σε κάθε σπιτικό. Τα “Φιλαράκια” ήταν το ραντεβού στο οποίο κάθε σπίτι ήταν συνεπές.

Το 2004 η σειρά, όμως ακόμη και σήμερα δεν είμαστε λίγοι εμείς που την βλέπουμε ξανά και ξανά με την ίδια λαχτάρα.

Δεκαεπτά χρόνια μετά, οι πρωταγωνιστές της σειράς βρέθηκαν πάλι στο πλατό των γυρισμάτων… Για ένα reunion και βεβαίως, προσκάλεσαν κι εμάς σ΄ αυτό. Έτσι για σχεδόν δύο ώρες ξανασυναντηθήκαμε με τη Monica, τη Rachel, το Ross, τη Phoebe, τον Joey και τον Chandler. Και μέσα σε αυτό το δίωρο, διαπίστωσαν για άλλη μία φορά πόσο μεγάλη ήταν η επιρροή τους στον κόσμο που δεν έχανε ούτε ένα επεισόδιο από τη σειρά.

Οι πρώτες σκέψεις πολλών ήταν “πω, πω, μεγάλωσαν”. Αλλά ας μη γελιόμαστε, κι εμείς μεγαλώσαμε, αλλά είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε μαζί τους. Όλοι μας περάσαμε σαιζόν τη σαιζόν γελώντας μαζί τους σε κάθε περίσταση…Και το κάναμε ακόμη κι όταν νιώθαμε πως είμαστε τόσο χάλια που ούτε να γελάσουμε μπορούσαμε . Πόσο τέλεια νιώθαμε όταν αυτό διαψευδόταν.

17 χρόνια μετά στο ίδιο πλατό…

Όλοι μας συγκινηθήκαμε με την πρόταση γάμου της Monica στον Chandler κι όλοι μας χαρήκαμε όταν η έξω καρδιά Phoebe βρήκε έναν άνθρωπο που την αγαπάει ακόμη κι όταν επιμένει να συστήνεται ως Regina Phalange. Κυρίως, όμως, όλοι ονειρευτήκαμε μαζί τους. Ονειρευτήκαμε πόσο θα θέλαμε κι εμείς ένα Ross ή μία Rachel στο πλάι μας… Έναν Chandler κι έναν Joey να μας κάνουν να γελάμε… Ή να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας τόσο ελεύθερα όσο η Phoebe. Και όλοι μας φανταζόμασταν τον εαυτό μας σε ένα cozy coffee place να περνάμε χρόνο με τους ανθρώπους που έγιναν οικογένειά μας έτσι απλά.

Αυτό το trip down Memory Lane μου θύμισε κι εμένα πόσο θα ήθελα αυτό που είχαν τα “Φιλαράκια”. Ανθρώπους που θα μπορούσα να τους πω “even at my worst I’m best with you”. Και συνειδητοποιώ πως τους έχω. Όπως επίσης συνειδητοποιώ πως μπορώ κι εγώ να λέω πως βρήκα το δικό μου Ross και να μη ζηλεύω πια τη Rachel. Ακόμη κι αυτή η τηλεοπτική σχέση που πέρασε σαράντα κύματα ήταν κάτι που πολλοί ήθελαν να αποκτήσουν.

Ναι, τα “Φιλαράκια” μεγάλωσαν, αλλά δεν έπαψαν ποτέ να είναι η προσωποποίηση των αληθινών σχέσεων, ειδικά των φιλικών. Ίσως ο πιο σωστός όρος είναι “ωρίμασαν”, όπως κάναμε κι εμείς. Και απέδειξαν πως ακόμη κι αν πλέον δεν περνάμε τον ίδιο χρόνο που περνούσαμε κάποτε με τους ανθρώπους μας, η αγάπη που έχουμε ο ένας για τον άλλον έχει βαθιές ρίζες.

Για δέκα χρόνια αλλά και μέσα σε δύο ώρες τα “Φιλαράκια” μας απέδειξαν πως το “I’ll be there for you” μπορεί να έχει πραγματικό νόημα.

Σας ευχαριστώ, Monica, Rachel, Ross, Joey, Chandler και Phoebe. Σας ευχαριστώ για τις στιγμές που μας χαρίσατε για δέκα συνεχόμενες σαιζόν, αλλά κυρίως για τα μαθήματα ζωής που μας προσφέρατε μέσα από γέλια και συγκινήσεις.

Featured image: INSTAGRAM/HBO / indiatvnews.com

08/06/2021 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ Οι αναγνώστες γράφουν

#metinepoxi: Τα αναχρονιστικά στερεότυπα για το ρόλο της γυναίκας

written by The K-magazine

…μέσα από τους μύθους της Ελληνικής Μυθολογίας, στην νηπιακή εκπαίδευση.

Στα χρόνια της πανδημίας Covid 19, πολλά άλλαξαν στις ζωές και στην καθημερινότητά μας. Η ένταξη της τηλεκπαίδευσης στο καθημερινό οικιακό, έγκλειστο πρόγραμμά μας …Ήταν μία από τις πιο σημαντικές αλλαγές και προσαρμογές για παιδιά και γονείς. Μέσα από τις οθόνες μας, όλοι λίγο τρυπώσαμε από την κλειδαρότρυπα και πήραμε μία γεύση από την ύλη που διδάσκεται καθώς και τον τρόπο που περνάνε τα θετικά διδάγματα από κάθε εμπειρία, ανάγνωση, χειροτεχνία και μοίρασμα μετάξυ των συμμαθητών και δασκάλας. Η κόρη μου είναι σχεδόν 5 ετών. Ανήκει στην χρονιά του ’16 και πάει προνήπιο. Συνεχίζει την φοίτησή της στο ίδιο σχολείο που πρωτοπήγε 3 ετών. Συναποφασίσαμε ως γονείς της, ότι είμαστε πέρα για πέρα ευχαριστημένοι με τον τρόπο που δουλεύουν μαζί με τα παιδιά για τα παιδιά, βιωματικά, ευφάνταστα, καταρτισμένα και πολύ ευαισθητοποιημένα.

Ο μύθος της Μέδουσας

Στο προνήπιο φυσικά που δεν είναι πλέον φύλαξη αλλά εντάσσεται στην 1^ο βάθμια εκπαίδευση. Όλα τα σχολεία οφείλουν να ακολουθήσουν τον βασικό κορμό της διδακτέας ύλης που αποστέλλει το Υπουργείο Παιδείας. Φέτος λοιπόν τα παιδία αποκτούν την πρώτη τους επαφή με την ελληνική μυθολογία μέσα από μύθους. Τη συνδέουν με κάποιο τρόπο και αφορμή στην δική τους σύγχρονη καθημερινότητα. Πρώτος μύθος ήταν αυτός της Μέδουσας. Είδαν ένα εκπαιδευτικό βίντεο, μίλησαν για την έννοια «μύθος» και έκαναν μία χειροτεχνία κατασκευάζοντας μία μάσκα Μέδουσας.

Αν εξαιρέσει κανείς ότι το απαρχαιωμένο οπτικοακουστικό υλικό,για τα δικά μου τα επιτρεπτά όρια ήταν ηλικιακά ακατάλληλο… Η εμπειρία ήταν διδακτική, εισαγωγική στην ελληνική μυθολογία και φυσικά με έκανε υπερήφανη ως Ελληνίδα. Όσο για το βίντεο, έπειτα από άριστη συννενόηση με το σχολείο και την δασκάλα, βρήκαμε ένα φετινής παραγωγής, με child friendly animation.

Κάπου στο μεσοδιάστημα μέχρι να φτάσουμε στο παρόν, σε ανύποπτο χρόνο διάβασα μία ανάρτηση από αναγνωρισμένη καλλιτέχνιδα και επιστήμονα, παλιά μου συμμαθήτρια, για ένα έργο Αργεντίνου καλλιτέχνη. Ήταν εμπνευσμένο από τον ελληνικό μύθο της Μέδουσας, μέσω του οποίου, συντάσσεται με το ισχυρό μήνυμα του κινήματος #metoo.

“Στο γλυπτό “Medusa With The Head of Perseus“, που δημιουργήθηκε από τον Αργεντινό καλλιτέχνη Luciano Garbati, η Μέδουσα κρατάει το κεφάλι του Περσέα. Το έργο θα βρίσκεται μέχρι τέλος του μήνα στην είσοδο του Ποινικού Δικαστηρίου της Νέας Υόρκης. Εκεί δικάζονται υποθέσεις κακοποίησης από υψηλά κοινωνικά πρόσωπα, ένας εκ των οποίων είναι ο Harvey Weinstein. Ο καλλιτέχνης αντιστρέφει τον μύθο θέλοντας να προβάλλει την αντίσταση στην ενοχοποίηση των θυμάτων βιασμού μέσα από έναν διαχρονικό μύθο. Το έργο υψηλής συμβολικής σημασίας θυμίζει την αδικία και την διαστρέβλωση της πραγματικότητας μέσα από τις πατριαρχικές κοινωνικές δομές.”

Θύμα βιασμού…η Μέδουσα;

Αναρωτήθηκα μέσα μου. Δεν γνώριζα την σύνδεση, ούτε την αφετηρία ύπαρξης της Μέδουσας. Και έτσι βούτηξα ξανά στο διαδίκτυο να μάθω κι άλλα. Τα λίγα, τα βασικά που δεν γνώριζα και κλήθηκα να μάθω με αφορμή το τι μαθαίνει παράλληλα το παιδί μου. Το κορίτσι μου. Λίγα clicks στο πληκτρολόγιο και διάβασα αποσπάσματα από τις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου. Περιέγραψε την ασύλληπτη ομορφιά μίας θνητής, ονόματι Μέδουσα, κόρη του Φορκέα και της Κητούς, που πόθησε και βίασε ο Ποσειδώνας. Ζήλεψε, όμως, και εκδικήθηκε η Αθηνά μεταμορφώνοντάς την σε φονικό τέρας και που τελικά συνήργησε με τον Περσέα για τον αποκεφαλισμό της.

Αποκάλυψις!

Η Μέδουσα ήταν α) αρχικά καλλονή, β) αρχικά θύμα γ) μεταμορφώθηκε σε τέρας από την εκδικητική κοινωνία που δεν μπόρεσε να εναντιωθεί στον πραγματικό θύτη. Τίποτα από αυτά δεν γνώριζα από την βασική μου εκπαίδευση και επαφή με την ελληνική μυθολογία. Μπήκε σε ένα συρτάρι του μυαλού μου και έμεινε εκεί… Με υποσημείωση ότι μία μέρα στο μέλλον, να επανέλθω στον μύθο της Μέδουσας και να τον εξιστορήσω ολόκληρο στις κόρες μου.

Το σοκ του #metoo

Πέρασαν οι μέρες, άνοιξαν τα σχολεία και τα παιδιά επέστρεψαν στις τάξεις τους, τις πραγματικές. Εκεί που γίνεται όλη η σκληρή, μεθοδική και ουσιαστική δουλειά για την οποία όλοι οι γονείς και κηδεμόνες είναι ιδιαίτερα ευγνώμονες, έχοντας ζήσει την εμπειρία της τηλεκπαίδευσης και της καραντίνας. Κάπου εκεί στα μέσα Ιανουαρίου, βγήκε στην δημοσιότητα η καταγγελία της ολυμπιονίκη, Σοφίας Μπεκατώρου. Για τον βιασμό που υπέστη 20 χρόνια πίσω από παράγοντα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιστιοπλοϊας. Και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου! (έκφραση και αυτή εμπνευμένη από την αρχαία μυθολογία…)

Το #metinsofia ήρθε και συνενώθηκε στο #metoo και προκάλεσε αρχικό σοκ! Μετέπειτα αλυσιδωτές αντιδράσεις και σωρεία καταγγελιών από συσπειρωμένες γυναίκες, ως επί το πλείστον, αλλά και άντρες που υπήρξαν θύματα βίας ή/και αποδέκτες παρενοχλήσεων και εκφοβισμού.

Επανήλθαν στη μνήμη μου οι προσωπικές εμπειρίες μου από εργασιακή παρενόχληση. Επανειλημμένους ερωτικούς υπαινιγμούς και αφόρητη πίεση να αποδεχτώ το ερωτικό κάλεσμα του εργοδότη μου. Η ανάγκη για καθημερινή έμμεση, αλλά και ξεκάθαρη οριοθέτηση της επαγγελματικής μας συνεργασίας, μου προκαλούσε αυξανόμενο στρες και στεκόταν εμπόδιο στην επαγγελματική μου προσύλωση. Το αποτέλεσμα της αντίστασης και της άρνησης αναμενόμενο όταν δεν υπάρχουν θεσμικά πλαίσια προστασίας του θιγόμενου. Εν τέλει απολύθηκα και η αντικαταστάτριά μου παραιτήθηκε κακήν κακώς δύο μήνες αργότερα… Οι συνέπειες για τον ίδιο μηδενικές… Ενώ οι γυναίκες υπάλληλοι που περνούσαν προφανώς από casting νύφης, έχαναν την δουλειά τους όταν δεν ανταποκρίνονταν.

Θύτης – θιγόμενη…1-0…σαν την Μέδουσα χιλιάδες χρόνια πριν.

Επέστρεψαν ξανά στο συρτάρι ως τακτοποιημένες και λυμένες μέσα μου υποθέσεις του παρελθόντος και έμεινα θεατής με ενσυναίσθηση. Να παρακολουθώ τις καταγγελίες από διάφορους χώρους. Πάντα στο μυαλό μου τα παιδιά μου, οι κόρες μου και τον κόσμο στον οποίο τις μεγαλώνω. Το μόνιμο αίσθημα ευθύνης για το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες τους. Να μεταλαδαμπεύσουμε μία κοινωνία πιο δίκαιη, πιο ισότιμη, πιο αξιοκρατική, πιο συνεπή, πιο συλλογική, πιο υπεύθυνη, πιο περιεκτική και πιο ευαίσθητη… σε σχέση με αυτή που παραλάβαμε από την γενιά των γονιών μας. Μία πατριαρχική και παραδοσιακή κοινωνία που «πιέζεται» να αλλάξει και να εκσυγχρονιστεί αν θέλει να είναι επίκαιρη και relevant!

Και φτάνουμε στο τώρα, το σήμερα, πριν από μερικές εβδομάδες. Την προηγούμενη εβδομάδα όπως κάθε εβδομάδα προς το τέλος της, εμφανίζεται η κόρη μου περήφανη και γελαστή στην πόρτα του σχολείου με την θεματική της εργασία ανα χείρας. Ένα όμορφο πουλάκι σε μία φωλίτσα που το λένε Αλκυόνη. Χαρά και η μαμά για το θεάρεστο έργο της κόρης, το βάλαμε στο πάνθεον μαζί με τις υπόλοιπες προνηπιακές χειροτεχνίες. Συζητήσαμε, την ρώτησα αν έμαθαν για τις αλκυονίδες μέρες.

Ο μύθος της Αμυγδαλιάς

Στη συνέχεια, τα σχολεία έκλεισαν πάλι εκτάκτως και για 3 μόλις μέρες, λόγω της σφοδρής κακοκαιρίας που θα μας έπληττε. Οπότε ευκαιρία ήταν να ξεσκονίσουμε πάλι τις ικανότητες, τις αντοχές και την υπομονή μας στην τηλεκπαίδευση. Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, Webex, Πέμπτη και Παρασκευή επιστροφή στο σχολείο .

Εκείνη την εβδομάδα ξεκινήσαμε με την αμυγδαλιά, το υπέροχο αυτό ολάνθιστο δέντρο καταμεσίς του χειμώνα. Και γι αυτό το ανεξήγητο, κόντρα στην εποχικότητα φαινόμενο της άνθισης της αμυγδαλιάς, οι αρχαίοι έπλασαν έναν μύθο. Τον μύθο της Αμυγδαλιάς. Τον μύθο της Φυλλίδας και του Δημοφώντα. Δεν τον γνώριζα. Tον έμαθα και αυτομάτως ήθελα να τον ξεχάσω. Να ξεχάσω τον μύθο, το μήνυμα, το δίδαγμα τα πάντα.

Μία γυναίκα που σφόδρα ερωτευμένη αποχαιρετά, με δική της ανιδιοτελή προτροπή, τον έρωτά της ζωής της … Διότι του έλειψε το πατρικό του πίσω στην Αθήνα (και ο μουσακάς της μαμάς…). Τον περιμένει για χρόνια και χρόνια μέχρι που μαραζώνει από στεναχώρια και πεθαίνει. Όταν ο περί ου ο λόγος, γεροντοπαλικαρεύει, επιστρέφει στο παλιά του αγάπη για την οποία είναι σίγουρος ότι θα τον περιμένει αλλά αντ’ αυτού βρίσκει ένα ξερό δέντρο. Η αγάπη του και η μαγική αγκαλιά του ανθίζει το δέντρο και από τότε κάθε χρόνο ανθίζει η εγκατελειμμένη σύντροφος.

Ανατρέχω πάλι με το μυαλό μου στην Μέδουσα, επιστρέφω στην Φυλλίδα και εν τέλει αποφασίζω να μάθω περισσότερα και για την Αλκυόνη. Βάσει του μύθου,η Αλκυόνη ήταν μία ερωτευμένη κοπέλα που αυτοκτόνησε όταν συνειδητοποίησε ότι ο καλός της σκοτώθηκε σε ναυάγιο ( ως εκδικητική τιμωρία των θεών) . Εν τέλει οι θεοί του Ολύμπου, από λύπηση, τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά.

Ποιά είναι η παιδαγωγική αξία των μύθων τελικά;

Συμπερασματικά μέχρι τώρα η κόρη μου, βάσει ύλης υπουργείου, έχει διδαχθεί: Για μία τερατόμορφη γυναίκα που πετρώνει όποιον την κοιτάξει, για μία που αυτοκτόνησε όταν είδε τον καλό της νεκρό και για μία τρίτη που πέθανε από μαρασμό όταν ο καλός την παράτησε. Και σε αυτό το σημείο άρχισα να αμφισβητώ την παιδαγωγική αξία αυτών των μύθων, στην τρυφερή νηπιακή ηλικία, που αντιπροσωπεύουν τα στερεότυπα και τις ηθικές αξίες μίας πατριαρχικής κοινωνίας που πλέον- όσον αφορά τουλάχιστον στην ισότητα των φύλλων- είναι απαρχαιωμένη και ξεπερασμένη.

Τα πρότυπα γυναίκας στα κλασσικά παραμύθια…

Αντίστοιχα, για τα κλασσικά παραμύθια με τα οποία η δική μου και οι προηγούμενες γενιές έχουν μεγαλώσει, όπως η Χιονάτη, η Ωραία Κοιμωμένη, η Σταχτοπούτα, η Κοκκινοσκουφίτσα… έχουμε αλλάξει τα κριτήρια με τα οποία αξιολογούμε την παιδαγωγική τους αξία, διότι η κοινωνία αργά αλλά σταθερά προοδεύει όσον αφορά τις διακρίσεις φύλλου, ηλικίας, φυλής, σεξουαλικού προσδιορισμού, θρησκείας και σωματική/νοητικής διάπλασης.

Με μία γρήγορη έρευνα, υπάρχουν πολλές αξιόλογες διατριβές και αναλύσεις για τους συμβολισμούς και τα μηνύματα που τίθενται στα κλασικά παραμύθια και πως πλέον αμφισβητείται η αξία των προτύπων που αναδεικνύουν .

Προσωπικά έχω απορρίψει πολλά από αυτά και δεν τα επιλέγω για ανάγνωσμα. Οι εύθραυστες πριγκήπισσες που περιμένουν τον εύρωστο πρίγκηπα να τις σώσει με την αληθινή του αγάπη από τα μάγια, τις κατάρες και τιμωρίες γηραιών και κακόμορφων μαγισσών και κακών μητριών (γυναίκες κι αυτές)… Δεν μεταφέρουν τα σωστά μηνύματα σε ένα μικρό κορίτσι που διαμορφώνει προσωπικότητα και δημιουργεί συνάψεις στο μυαλό του για το καλό και το κακό, το όμορφο και το άσχημο, το δυνατό και το αδύνατο, το δίκαιο και το άδικο. Ταυτόχρονα όμως, για την ελληνική μυθολογία και τους ομηρικούς χρόνους, δεν υπάρχουν αντίστοιχες έρευνες όσον αφορά την αξιοποίηση των μύθων για παιδαγωγικό σκοπό στην νηπιακή ηλικία… Παρόλο που αποτελεί βασική ύλη του Υπουργείου Παιδείας.

0 ρόλος της γυναίκας στην αρχαιότητα επηρεάζει τα πρότυπα που δίνουμε σήμερα στα παιδιά μας;

Στην ομηρική κοινωνία, η μητριαρχεία έχει ανατραπεί και η γυναίκα δεν ανήκει στον εαυτό της. Οι παρθένες ανήκουν στον πατέρα. Οι οι σύζυγοι ανήκουν στον άντρα με σκοπό την τεκνογονία άρρενα τέκνου για την διαδοχή του ονόματος και της περιουσίας του πατέρα. Εξαιτίας της καταπίεσης, της περιορισμένης τους συμμετοχής στα δρώμενα της κοινωνίας καθώς και στον αποκλεισμό τους από την πολιτική σφαίρα, οι γυναίκες οδηγούνται σε μία έντονα ανταγωνιστική σχέση μεταξύ τους και η οποία παρουσιάζεται σε πολλούς μύθους. Το συναίσθημα της ζήλιας και της μνησικακίας προβάλλει μέσα από την σύγκριση του φυσικού τους κάλλους… Ή μέσα από την διαμάχη για την θέση τους στην καρδιά ενός άντρα.

Δεν αμφισβητείται σε καμία περίπτωση η αξία και ο πολιτιστικός πλούτος της Ελληνικής Μυθολογίας των αρχαίων προγόνων μας. Αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την μελέτη του αρχαίου πολιτισμού των Ελλήνων, για την κατανόηση των συμβολισμών τους καθώς και των πολιτικών και θρησκευτικών θεσμών τους. Θεωρείται βασικό στοιχείο της δυτικής κληρονομιάς επιρρεάζοντας την φιλοσοφία, την ιστορία, τις τέχνες και την λογοτεχνία.

Εν κατακλείδι

Στόχος αυτού του άρθου είναι να διατυπώσω τους προβληματισμούς μου και τις επιφυλάξεις μου για την παιδαγωγική αξία κάποιων μύθων της ελληνικής μυθολογίας στην προνηπιακή και νηπιακή ηλικία, εξαιτίας των απαρχαιωμένων προτύπων και μηνυμάτων που προβάλλουν. Επίσης, ως γονέας, θα ήθελα να ρίξω φως στην προσεκτική επιλογή των μύθων, αναδεικνύοντας αυτούς, των οποίων τα διδάγματα έχουν διαχρονική αξία και αντιπροσωπεύουν τις αξίες της κοινωνίας που ζούμε σήμερα και ενισχύουν τα πρότυπα της κοινωνίας που επιθυμούμε να οικοδομήσουμε για το μέλλον.

Ελπίζω αυτό το άρθο να αποτέλεσει την αρχή ενός προβληματισμού και ενός ευρύτερου διαλόγου ανάμεσα σε γονείς, κηδεμόνες, εκπαιδευτικούς και φορείς της εκπαίδευσης. Να γίνεται εποικοδομητική κριτική και συνεχής επαναξιολόγηση της διδακτέας ύλης σε όλες τις βαθμίδες, ώστε να συμβαδίζει η εκπαίδευση με την εποχή μας και να πορευτούμε προς μία πιο φωτεινή, διαυγή, ισότιμη κοινωνία που συμπεριλαμβάνει με αγάπη και σέβασμο όλα τα μέλη της.

Εύα Τρέζου

Άνθρωπος – Γυναίκα – Γονέας

Η Εύα Τρέζου είναι Interior Designer και Chief copywriter στην Lime Creative

Featured image: unsplash.com/@mikafinland

26/04/2021 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

“Γιατί τώρα;” Για τη Σοφία, εμένα, εσένα…

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Σημασία δεν έχει το πότε, σημασία έχει ότι η ολυμπιονίκης αισθάνθηκε τώρα δυνατή να το πει. Γιατί δεν θέλει να ζει με τους εφιάλτες της, γιατί θέλει να δώσει φωνή σε όσους δεν έχουν βρει ακόμα τη δύναμη.

Όταν ξέσπασε στις Ηνωμένες Πολιτείες το σκάνδαλο Weinstein αναστατωθήκαμε μεν, αλλά έμοιαζε τόσο μακρινό για να μας αγγίξει. Έπρεπε να έρθει η καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου για να αντιληφθούμε πως η σεξουαλική παρενόχληση κι η κακοποίηση δεν είναι προϊόντα του Hollywood.

Δε θα μιλήσω για τα γεγονότα, ούτε θα πω τι είναι αυτή η μάστιγα. Την ξέρουμε όλοι. Αλλά για κάποιους η εύκολη λύση είναι τα θύματα να πνίγονται βουβά στον πόνο τους κι οι παρατηρητές να γυρίζουν το κεφάλι από την άλλη.

Όχι πια!

Πόσες γυναίκες σκαρφίζονται δικαιολογίες για να εξηγήσουν πόνους και μελανιές…; Πόσες γυναίκες, λόγω των lockdown, έμμεσα καταδικάστηκαν να βρίσκονται ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους με το βασανιστή του που φορά το μανδύα του “νοικοκύρη-οικογενειάρχη”; Πόσες κοπέλες τρέμουν κάθε φορά που πηγαίνουν στη δουλειά τους γνωρίζοντας πως για άλλη μία μέρα θα έρθουν αντιμέτωπες με τις επαίσχυντες “ελευθερίες” που παίρνουν εις βάρος τους οι εργοδότες τους; Χωρίς να τολμούν να μιλήσουν. Για να μη χάσουν τη δουλειά τους. Γιατί φοβούνται πως δε θα τις πιστέψει κανείς ακόμη κι αν μιλήσουν. Κυρίως όμως γιατί ξέρουν πως με ένα μαγικό τρόπο θα αναδειχθούν αυτές υπεύθυνες. Για αυτό το τελευταίο φταίει η κοινωνία μας.

Και το κερασάκι στην τούρτα της υπόθεσης; Η αντίδραση των υπευθύνων που εξαρχής αρμοδιότητά τους είναι η υποστήριξη των αθλητών. Αντί να δώσει βαρύτητα στις καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου, μίας αθλήτριας που αν μη τι άλλο τίμησε και με το παραπάνω την ομοσπονδία και φυσικά τη χώρα της, σφυρίζει αδιάφορα και εμμέσως πλην σαφώς μας είπε πως δεν είναι και βέβαιο πως έγιναν όσα η Σοφία Μπεκατώρου κατήγγειλε. Κι αυτή η αντίδραση είναι η “νόρμα”. Για να μην πω για τη “νομική βαρβαρότητα” που ξεστόμισε γνωστός δικηγόρος και που όταν το διάβασα ήθελα να σπάσω την οθόνη.

Θέλετε να μιλήσουμε για βαρβαρότητα, κύριε; Ειδικά εσείς, είστε σίγουρος πως θέλετε να μιλήσουμε για βαρβαρότητα; Είστε σίγουρα δικηγόρος;

Ε, λοιπόν, όχι πια.

Η Σοφία Μπεκατώρου ξεσκέπασε ό,τι σάπιο μπορεί να μολύνει τον αθλητισμό και κατά συνέπεια την κοινωνία μας. Και την ακολούθησαν κι άλλες αθλήτριες, ενώ πλέον ακούγονται και μαρτυρίες που απλά θεμελιώνουν όσα οι ίδιες καταγγέλλουν.

Γιατί τώρα; Δεν ξέρω και δε με απασχολεί. Θα υποθέσω πως, πολύ απλά, τώρα είναι η στιγμή που αυτές οι γυναίκες βρήκαν το θάρρος να αντιμετωπίσουν όσα τους βαραίνουν χρόνια τώρα. Το ζήτημα είναι πως η αρχή έγινε.

Θα σου πω κάτι. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να σε υποβιβάζει με τα λόγια του και με τις πράξεις του. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να απλώνει το χέρι του επειδή δέχτηκες να πιεις έναν καφέ μαζί του κι επειδή φόρεσες μία miniφούστα. Να ξέρεις πως δεν τον προκάλεσες εσύ. Ό,τι ήταν ανθρώπινο μέσα σε αυτό το πλάσμα είχε πεθάνει προ πολλού.

Ας γίνουν η Σοφία, η Νίκη, η Μάνια τα παραδείγματα προς μίμηση. Για τις γυναίκες που θέλουν να μιλήσουν. Να ουρλιάξουν, αν αυτό χρειάζονται.

Ας γίνουμε εμείς τα αυτιά που θα τις ακούσουν αλλά και το τείχος που θα τις προστατεύσει.

Ας βάλουμε ένα τέλος στο φόβο και τη σιωπή

Γιατί η Σοφία μπορεί να είμαι εγώ. Μπορεί να είσαι εσύ που με διαβάζεις. Μπορεί να είναι η γειτόνισσα που την ακούς από το επάνω διαμέρισμα να παρακαλάει κλαίγοντας και που μέχρι τώρα δεν επενέβαινες γιατί “δεν ήθελες να ανακατευτείς”.Μπορεί να είναι η αδερφή σου, η κολλητή σου, το παιδί σου.

Και για να μην είμαι άδικη, αυτόν το εφιάλτη το ζούνε δυστυχώς και αγόρια και νέοι άνδρες που δεν τολμούν να μιλήσουν.

Να ανακατευτείς γιατί η σεξουαλική παρενόχληση κι η κακοποίηση μας αφορά όλους.

Τώρα που άνοιξε η Σοφία τον ασκό του Αιόλου, ας γίνουμε εμείς το κύμα που θα διαλύσει αυτές τις βδελυρές τακτικές. Ας επιτρέψουμε πια στους νέους ανθρώπους να ζουν χωρίς το φόβο πως θα κριθούν χωρίς να φταίνε.

Ας σταθούμε δίπλα στη Σοφία και την κάθε Σοφία κι ας σπάσουμε πια τη σιωπή.

18/01/2021 0 comments

ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΦΑΓΗΤΟ

Ο εθνικός μας γύρος

written by The K-magazine

Η σχέση μου με το φαγητό είναι μια σχέση πόθου, ενίοτε και πάθους. Αγαπώ να μαγειρεύω αλλά και να μου μαγειρεύουν. Λατρεύω το σπιτικό φαγητό αλλά και το νόστιμο προσεγμένο φαγητό του δρόμου. Τα λαχταριστά μεζεδάκια μιας ταβέρνας αλλά και τις γαστρονομικές δημιουργίες γνωστών ή και άγνωστων σεφ. Δεν γνωρίζω διακρίσεις στο καλό φαγητό. Αρκεί να είναι έντιμο, με καλές πρώτες ύλες και περισσή νοστιμιά. Δεν κάνω διακρίσεις ούτε στην χώρα προέλευσης, ούτε στην μορφή της κουζίνας που δοκιμάζω. Μου αρέσουν και οι παραδοσιακές και οι μοντέρνες εκδοχές, τα απλά και τα περίπλοκα.

Έχω φάει σε πολλές χώρες διάφορα πιάτα και για να είμαι απόλυτα σαφής, βεβαίως και αγαπώ την ελληνική κουζίνα. Μάλιστα περηφανεύομαι πάντα όταν κάποιος εκθειάζει την κουζίνα μας και ψηλώνω και δυο-τρεις πόντους στα κρυφά. Ένα πράγμα όμως με ξεπερνά και μου είναι πολύ δύσκολο να το εκφράσω. Θα αφήσω τις λέξεις να μιλήσουν από μόνες τους: πιάτο γύρος-καλαμάρι με σος Μετάξα. Μάλιστα. Αυτή η… ελληνική σπεσιαλιτέ σερβίρεται στα ελληνικά εστιατόρια του Μονάχου και όχι μόνο και εδώ και δεκαετίες. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν αυθόρμητη κι άρχισα να γελάω, θεωρώντας το ένα κακόγουστο αστείο.

Μην το γελάς, είναι νόστιμο, έσπευσε να με διακόψει ο φίλος μας ο Νίκος. Το έχω παραγγείλει κι εγώ. Τον κοίταξα αρχικά δύσπιστα και γρήγορα κατάλαβα πως είχε πραγματικά διαπράξει το ανομολόγητο. Και τι είναι η σος Μετάξα, βρε Νίκο; Η ελληνική παραδοσιακή σάλτσα που το πλασάρουνε;

Ενώ στην Ελλάδα η ελληνική κουζίνα όλο και ανθίζει, στην Γερμανία όλα κατρακυλούν, τουλάχιστον στα μάτια των Ελλήνων. Ελάχιστοι είναι οι Έλληνες γαστρονόμοι, που θα ξεφύγουν από τον γόρδιο δεσμό του κιτς -δήθεν ελληνικού φαγητού. Της φασολάδας και των κληματόφυλλων από κονσέρβα, το τζατζίκι από κάτι σαν γιαούρτι, τον ταραμά χωρίς αυγοτάραχο, το κρασί χύμα τελευταίας ποιότητας, τον οίνο φιάλης άσχημης ποιότητας κι αν τυχόν πρόκειται για καλό κρασί απλησίαστο σε τιμή. Αυτό γίνεται γιατί μπορούν. Διότι γιορτάζουν κάθε βράδυ ένα πανηγύρι με πιάτα προκάτ, τεράστια και εντυπωσιακά, που καμιά σχέση δεν έχουν με το ελληνικό τραπέζι. Δώρο και τα ούζα με την σέσουλα δίπλα στους κίονες και τα αγάλματα. Ο λογαριασμός στο τέλους τους δικαιώνει.

Όσοι επαγγελματίες προσπαθούν να ξεχωρίσουν δυσκολεύονται. Ευχή και κατάρα ο εθνικός μας γύρος, δεν άφησε τίποτα όρθιο στο διάβα του. Με ρωτάνε φίλοι μας αν μπορώ να τους προτείνω καλά ελληνικά εστιατόρια στο Βερολίνο. Δυσκολεύομαι. Μετρημένα στα δάχτυλα. Κι όπου υπάρχει καλό φαγητό, υπάρχει δύσκολα και καλό κρασί.

photo credits: here

Κείμενο: Πελαγία Θεοχάρη

10/04/2019 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ας μη γίνουμε κριτές και δικαστές… ας είμαστε απλά άνθρωποι

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Δε νομίζω πως θα ήμουν υπερβολική αν έλεγα πως η τραγωδία στην Αττική άγγιξε τις καρδιές όλου του κόσμου. Και πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς; Πώς όταν ζωές χάθηκαν μέσα σε λίγες στιγμές, όταν άνθρωποι κινδύνεψαν;

Αυτές τις μέρες βίωσα ένα χείμαρρο συναισθημάτων. Από την αγωνία στη θλίψη κι από εκεί στην οργή, με τους πάντες και τα πάντα. Αυτή η οργή, όμως, καταλάγιαζε γιατί κάθε φορά διέκρινα κι ένα μικρό ψήγμα ελπίδας στον άνθρωπο.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δε λογάριασαν ωράρια ή αν θα πληρωθούν τις υπερωρίες – αλήθεια, πώς κοστολογείται αυτό; ΚΟΣΤΟΛΟΓΕΙΤΑΙ όταν, ακόμη πιο σημαντικό, δε λογαριάζουν τον κίνδυνο; Αντίθετα, ρίχτηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για να παλέψουν μ’ ένα θηρίο που φάνταζε πως βγήκε από την πιο ζωηρή φαντασία κάποιου συγγραφέα, κάποιου σεναριογράφου – όμως, ήταν αληθινό. Πάλεψαν να σώσουν όσες περισσότερες ψυχές ήταν δυνατόν. Παρά τις δυσκολίες που, ομολογουμένως, τους έθετε ο πανικός αλλά ακόμη κι η ξεροκεφαλιά κάποιων. Είναι εκείνοι που έδιναν νερό κι παρηγορούσαν ανθρώπους, παιδιά που δε μπορούσαν να διανοηθούν αυτό που έζησαν.

Έπειτα ήρθαν οι άνθρωποι που θέλησαν να δώσουν μία χείρα βοηθείας στον τόπο της τραγωδίας. Να αξιοποιήσουν τις ικανότητες και (πιθανώς) τις ιδιότητές τους για να απαλύνει ο πόνος, η φρίκη. Γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κτηνίατροι (ναι, φίλε, φίλη που με διαβάζεις: τα σκυλιά, οι γάτες, οι σκαντζόχοιροι και τα πουλιά έχουν ψυχούλα κι αυτά), αλλά κι απλοί εθελοντές με γνώσεις πρώτων βοηθειών δε δίστασαν να αφήσουν τις διακοπές τους. Τις διακοπές που μπορεί να σχεδίαζαν και μήνες πριν. Το μπιτσόμπαρο θα είναι κι αργότερα εκεί, τώρα προτεραιότητα έχει η ΖΩΗ.

Κι είναι κι όλοι όσοι θέλησαν να βάλουν ένα μικρό λιθαράκι σε όλην αυτήν την προσπάθεια. Που έτρεξαν να πάνε μία σακούλα με πάνες για τα μωρά, δύο πακέτα φρυγανιές, ένα κουτί παυσίπονα. Που επέλεξαν να πιουν ένα freddo, μία μπύρα λιγότερη, να κάνουν ένα πακέτο τσιγάρο λιγότερο. Γιατί αυτό το πακέτο, αυτός ο καφές, αυτή η μπύρα έγινε σπίθα ελπίδας πως υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν τους ένοιαξε πώς θα βγουν στο τέλος του μήνα. Τους αρκεί που θα χορτάσει κάπως ένα παιδικό στομαχάκι, που δε θα μείνει απεριποίητη η πληγή της μάνας του.
Είναι κι όσοι μαζεύτηκαν στις μονάδες αιμοδοσίας για να δώσουν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα ζωής – 450 ml αίματος. Παρά τον οποίο συνωστισμό αναφέρθηκε στα ΜΜΕ. Περίμεναν λίγο παραπάνω. Δεν τους ενόχλησε. Αυτή η φιάλη αίματος είναι μία ζεστή αγκαλιά ευπρόσδεκτη ακόμη και εν μέσω καλοκαιριού. Γιατί η ζέστη από τη θαλπωρή της συμπόνοιας κάθε άλλο παρά αποπνικτική είναι.
Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω καταστάσεις κι ανθρώπους. Δεν αρνούμαι πως όλη αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να ήταν αποτέλεσμα ανεπαίσθητων παθογενειών. Ξέρω όμως πως άκουσα και διάβασα για ανθρώπους που έβαλαν τον συνάνθρωπό τους πολύ πάνω από το “εγώ”, που δεν είπαν με γκρίνια “μα είχα κανονίσει”.

Ξέρετε πώς αγαπώ τους super ήρωες. Και φυσικά δε χρειάζεται να διαβάζω comics για να καταλάβω πως όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ήρωες – κι ας μην το ξέρουμε. Είναι απλά που ο Spider-Man κι ο κάθε Spider-Man μου δίνει αυτήν την ελπίδα. Και χαίρομαι που δεν αποδεικνύονται ψεύτικες αυτές οι ελπίδες. Γιατί ήρωας είσαι εσύ που κοίταξες τη φρίκη στα μάτια και, παρ’όλα αυτά, πήγες να βγάλεις τον εγκλωβισμένο, εσύ που πήρες αγκαλιά το παιδάκι για να το πας όπου θα είναι ασφαλές, εσύ που έδωσες λίγο νεράκι στο τρομαγμένο σκύλο. Ήρωας είσαι κι εσύ που περίμενες υπομονετικά να δώσεις αίμα. Ήρωας είσαι κι εσύ που δε μέτρησες τα ευρώ στο πορτοφόλι κι απλά αναρωτήθηκες “θα φτάσουν άραγε;”. Ήρωας είσαι κι εσύ που επικοινωνούσες με κάθε φορέα για να επιβεβαιώσεις πώς μπορεί να βοηθήσει ο καθένας και να το μοιραστείς με τους γύρω σου.

Θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο, με μία ακόμη παράκληση, εκτός του να γνωρίσετε τον ήρωα μέσα σας. Να εκτιμάτε όσα έχετε και, κυρίως, τους ανθρώπους που έχετε δίπλα σας, τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεστε. Αυτοί είναι ο πλούτος μας, ούτε το σπίτι, ούτε το εξοχικό. Σπίτι δεν είναι τα ντουβάρια, ούτε η τραπεζαρία. Σπίτι είναι οι άνθρωποι που του δίνουν ζωή. Κι αυτοί, σε αντίθεση με τα ντουβάρια και τις τζαμαρίες, ΔΕΝ ξαναγίνονται.

27/07/2018 0 comments

PSYCHOLOGY & RELATIONSHIPS

Πόση σημασία έχει τι σκέφτονται οι άλλοι;

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

“Τι με κάνει ξεχωριστό και γιατί;”

21/06/2018 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

Η μάστιγα των “πρώην” (συζύγων)

written by Κατερίνα Μαντά

Στο άρθρο αυτό δεν θα διαβάσετε ούτε κοινωνιολογικές θεωρίες ούτε αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών. Θα διαβάσετε τι έχω αποκομίσει από τις σχέσεις των πρώην συζύγων -κι αναφέρομαι στη συμπεριφορά των γυναικών απέναντι στον πατέρα των παιδιών τους. Και γράφω ως πρώην σύζυγος και όχι έξω από το παιχνίδι…

Θα μιλήσω λίγο βιωματικά -αν και η περίπτωσή μου θεωρείται λίγο σουηδική κατάσταση, με προσπάθεια μεν, αλλά γενικά (νομίζω ότι θα συμφωνήσει και ο πρώην σύζυγός μου ότι…) δεν τον πρήζω! Η επικοινωνία μας αφορά στο παιδί μας, το σχολείο του και το πότε θα το δει. Δεν με αφορά ούτε με ποιον ή ποια βγαίνει, ούτε που “ξοδεύει” τα χρήματά του. Σαφέστατα επιθυμώ να είναι συνεπής στις συναντήσεις με τον Παύλο και στις οικονομικές συμφωνίες που τον αφορούν, αλλά δείχνω κατανόηση στις καθυστερήσεις και στις αναβολές. Σε καμία περίπτωση δεν είμαι τέλεια πρώην σύζυγος, ούτε ήμουν η ιδανική σύζυγος, αλλά σίγουρα προσπαθώ να μεγαλώνω το παιδί μου με τον πιο ισορροπημένο τρόπο και να έχει σωστά πρότυπα ως γονείς.

Οι λόγοι που χωρίσαμε δεν αφορούν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου ( ή κανένα άλλο) αλλά το θέμα είναι ότι πριν από δύο χρόνια χωρίσαμε: τις ζωές μας, το σπίτι μας, τα τσανάκια μας. Δεν έχω λόγο στο σπίτι του, κι αυτός στο δικό μου. Μόνο σε ό,τι αφορά το παιδί.

Οι παρακάτω περιπτώσεις είναι που ακούω από ιστορίες χωρισμένων ανδρών και γυναικών (υπάρχουν πολλοί γύρω μας) κι απλά καταγράφω τις σκέψεις μου. Ο καθένας καλά κάνει ό,τι κάνει… αλλά ΕΛΕΟΣ πια! Προσπαθήστε να φτιάξετε τη ζωή σας με τα δεδομένα που υπάρχουν για να προχωρήσετε σε υγιείς σχέσεις, χωρίς απωθημένα του παρελθόντος.

Άρα, όταν χαλάει η τηλεόραση, ο θερμοσίφωνας, το καλοριφέρ ( ή οτιδήποτε άλλο) στο σπίτι που ζούμε με τον Παύλο, δεν θα καλέσουμε τον πρώην σύζυγο, αλλά τον ηλεκτρολόγο, υδραυλικό ή θα ζητήσουμε βοήθεια από τον μπαμπά, θείο ή οποιοδήποτε φίλο, κολλητό! Δεν είναι δουλειά του πρώην…

Όταν ζητάει το παιδί τον απόντα γονιό, ας τον πάρει τηλέφωνο. Δεν υπάρχει λόγος να φωνάζεις τον πρώην, λίγη ώρα αφού έχει αφήσει το παιδί, για να “παρηγορήσει” το παιδί. Αλήθεια, αν είχες προχωρήσει τη ζωή σου (όχι απαραίτητα με παπά και με κουμπάρο) και είχες τη σχέση σου στο σπίτι και το παιδί ήθελε τον μπαμπά του, θα τον καλούσες πάλι στο σπίτι; Όχι, θα ήθελες να αποφύγεις τέτοιες συναντήσεις! Άρα μπορείς να το κάνεις και Κυριακή βράδυ…

Όταν θέλεις να αγοράσεις καινούργια γυαλιά, παπούτσια για σένα , ούτε κατά διάνοια δεν αφορά τον πρώην σύζυγο. (Μου έχουν μεταφέρει και αυτό: “θέλω να αγοράσω καινούργια παπούτσια και θα ήθελα να μου πεις την γνώμη σου!”) Όσον αφορά στα παπούτσια των παιδιών, από τη στιγμή που τα παιδιά ζουν μαζί σου και τα αγοράζεις με δικά σου χρήματα, δεν σε νοιάζει η γνώμη του πρώην. Αν διαφωνεί ας αγοράσει άλλα.

Και κάτι τελευταίο… μην εκβιάζετε τους πρώην συζύγους με τα παιδιά σας για τα χρήματα. Σαφέστατα υπάρχουν οι “αλήτες” (συγνώμη για την έκφραση που κοιτούν την πάρτη τους και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τα παιδιά τους,αλλά αυτοί συνήθως δεν ενδιαφέροντα να τα δούν κιόλας) αλλά όταν βλέπεις ότι ο άλλος προσπαθεί να βρει αφορμή για να περάσει λίγο χρόνο ή σαββατοκύριακο με το παιδί, μην του λες “όχι δεν θα δεις το παιδί επειδή καθυστέρησες τη διατροφή!”. Είναι πολύ πολύ σημαντικό να βλέπουν ο ένας τον άλλον. Και δες το κι εγωιστικά: εκμεταλλεύσου αυτόν τον χρόνο για σένα!

Φυσικά θα πας για φαγητό με το πρώην σύζυγο “οικογενειακώς” αν το επιθυμούν τα παιδιά ή το αντέχεις εσύ ψυχολογικά και θα κάνεις ό,τι καλύτερο για αυτά. Άλλα όχι για τον εαυτό σου… εσύ κι αυτός χωρίσατε. Ειδικά αν ήσουν εσύ αυτή που τον έδιωξες, αν το μετάνιωσες δείξε το με τον σωστό τρόπο. Μην βάζεις τα παιδιά ως δικαιολογία. Κι από την άλλη, όταν αποφάσισες να χωρίσετε, κάποιο λόγο είχατε (έλλειψη αγάπης, έρωτα, συνεννόησης, επικοινωνίας, σεξ, σεβασμού…), τι έγινε και ξαφνικά τον θέλεις πίσω; Και ποιός σου λέει ότι θα είναι καλύτερη η ζωή σας μετά την επανασύνδεση; Τη λαϊκή ρήση “όταν το γυαλί ραγίσει, δεν ξανακολλά!” την ξέρεις; Θυμήσου τα νιάτα σου με τους πρώην συντρόφους; Όσες φορές τα ξαναβρίσκατε, πάλι χωρίζατε!

Πολλά από τα παραπάνω ισχύουν και για τους πρώην συζύγους ( άνδρες), όμως εκείνοι βρίσκουν άλλους τρόπους για να “επιστρέψουν στην βάση τους” , αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.

Πρέπει να δεις και τη ρεαλιστική πλευρά του πράγματος: συνειδητοποιείς ότι είστε συνδεδεμένοι για το υπόλοιπο της ζωής σας ως γονείς, αλλά πλέον ο καθένας τραβάει το δρόμο του… Δείξε ωριμότητα και ο άλλος θα σε σέβεται περισσότερο και δεν θα βγάζει καπνούς κάθε φορά που ακούει στο τηλέφωνο “Αντωωωωωνη μου, σε χρειαζόμαστε σπίτι!” Σεβαστείτε τη νέα του ζωή, σχέση κλπ και προσπαθήστε να φτιάξετε κι εσείς τη δική σας, όσο είναι δυνατό!

Κι ας γινόσασταν φίλοι όσο ήσασταν μαζί. Τώρα είστε πρώην σύζυγοι…

03/05/2017 0 comments

DESIGN

Παιδικά δωμάτια με άποψη

written by Κατερίνα Μαντά

Όλο και πιο συχνά βλέπουμε στα νεώτερα ζευγάρια που αποκτούν παιδιά, να ξεφεύγουν από το παραδοσιακό και τετριμμένο πλέον γαλάζιο και ροζ και να χρησιμοποιούν πιο ενδιαφέροντα χρώματα στους τοίχους των δωματίων…. Το μωβ, το λαχανί, είναι στις προτιμήσεις τους, αλλά σύμφωνα με τους interior designers “είναι κρίμα που δεν χρησιμοποιούν πιο ζεστά ή αυστηρά χρώματα”, όπως το μαύρο, το κυπαρισσί ή ακόμα και ταπετσαρίες που να μην θυμίζουν κλασσικά παιδικά δωμάτια της δεκαετίας του ’80.

Ο συνδυασμός του γκρι με το ροζ (ή αντίστοιχα με το γαλάζιο) είναι εκπληκτικός

Παρακάτω θα σας παρουσιάσουμε μερικά από τα πιο ιδιαίτερα, αλλά συγχρόνως απλά παιδικά δωμάτια που βρήκαμε στο pinterest, που κατά κύριο λόγο έχουν “άποψη”!

Ναι, είναι σκανδιναβικό minimal στυλ, αλλά το ξύλο ζεσταίνει τον χώρο και είναι διαφορετικό από τα συνηθισμένα!

Χωρίς να είμαι φαν της ταπετσαρίας και των έντονων μοτίβων, η συγκεκριμένη πρόταση μου κινεί το ενδιαφέρον…

Η κουκέτα σε διαφορετικό χρώμα από το υπόλοιπο δωμάτιο, δημιουργεί την ψευδαίσθηση αποκοπής από το περιβάλλον.

Μία φωτογραφία από τοπίο, δίνει την εντύπωση ότι υπάρχει ένα τεράστιο παράθυρο.

Δείτε πόσο διαφορετικό και πρωτότυπο είναι αυτό το δωμάτιο για το κοριτσάκι…

Πηγή φωτογραφιών : Pinterest

28/10/2014 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Παιδικά talent TV shows: Σοβαρά τώρα;, από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως στις παρακάτω γραμμές δεν πρόκειται να μιλήσω ως κάτι που δεν είμαι. Δεν είμαι ούτε γονιός, ούτε παιδοψυχολόγος. Το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις και κυρίως κάποιες ενστάσεις που έχω.

Αφορμή στάθηκε το τηλεοπτικό spot ενός επερχόμενο παιδικού talent show όπου παιδάκια θα διαγωνιστούν στο τραγούδι. Η δημιουργία, λοιπόν, αυτής της εκπομπής με έκανε να αναρωτηθώ: «μα ποιον στην ευχή εξυπηρετεί ένα τέτοιο show;». Α, να σας πω επίσης πως πρόσφατα μου ήρθε κι ένα δεύτερο σοκ, μια που έμαθα πως θα υπάρξει κι άλλο αντίστοιχο show, άρα με απλά μαθηματικά μιλάμε για «διπλό κακό»!

Μπορώ να σκεφτώ μερικούς που ΟΝΤΩΣ τους εξυπηρετεί, αλλά μπορώ με σιγουριά να κατονομάσω ποιους ΔΕΝ εξυπηρετεί. Κι αυτοί είναι οι μικροί διαγωνιζόμενοι. Τα παιδιά καλούνται μπροστά σε μία επιτροπή ειδικών να αποδείξουν πως είναι ταλαντούχα και πως με λίγη δουλειά ακόμη όταν ενηλικιωθούν θα μπορούν να γίνουν ακόμη και stars του πενταγράμμου.

Άραγε σκέφτηκε κανείς τις επιπτώσεις της εύκολης δημοσιότητας και – κυρίως –της απόρριψης; Για διαγωνισμό μιλάμε, άρα η απόρριψη κάποιων παιδιών είναι εκ των ων ουκ άνευ. Σκέφτηκε κανείς αν και πόσο «καλά» θα πάρει ένα μικρό παιδί μία απόρριψη κι ειδικά μπροστά σε πέντε – και βάλε – κάμερες, οι οποίες θα μεταδίδουν την εικόνα σε χιλιάδες τηλεοράσεις; Εδώ βλέπεις κοτζάμ «μαντράχαλους» να θυμώνουν και να κλαίνε σε αντίστοιχα show επειδή τους έδειξαν την πόρτα της εξόδου. Κι είπα, παιδοψυχολόγος δεν είμαι, αλλά δε νομίζω πως θέλει και πτυχίο πανεπιστημίου για να αντιληφθώ πως οι πιθανότητες να επηρεάσει μία απόρριψη το παιδί είναι πολλές.

Φυσικά απορώ και με τους ίδιους τους γονείς. Ειλικρινά… τι μπορεί να σκέφτηκαν όσοι αποφάσισαν να στείλουν τα παιδιά τους σε αυτόν το διαγωνισμό; Από τη μία προσπαθώ να το δω – κάπως – θετικά και να θεώρησαν πως, εφόσον το παιδί τους παρουσιάζει ένα ταλέντο στη μουσική, μία τέτοια εμπειρία θα τα βοηθήσει να καλλιεργήσουν αυτό το ταλέντο. Είναι, όμως αυτό λύση; Δηλαδή δεν υπάρχουν άλλοι διαγωνισμοί, μαθητικοί, όπου μπορούν να συμμετάσχουν τα παιδιά τους; Ή δε μπορούν να συμμετάσχουν σε άλλες εκδηλώσεις; Όχι, αυτό δε μπορώ να το δεχθώ. Αυτό που τριβελίζει περισσότερο το μυαλό μου είναι η ματαιοδοξία των μεγάλων, η οποία ματαιοδοξία μπορεί να οφείλεται είτε σε ανασφάλειες που οι ίδιοι έχουν είτε επειδή βλέπουν στα παιδιά τους την ευκαιρία να γίνουν εκείνα κάτι που εκείνοι δεν κατάφεραν για τον χ,ψ λόγο να γίνουν. Κι αν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε ειλικρινά μόνο λύπη μπορώ να νιώσω για αυτά τα παιδιά. Προσέξτε, όχι «οίκτο». Λύπη. Φυσικά δεν είμαι η ίδια μάνα, αλλά νομίζω πως αν ήθελα να βοηθήσω το παιδί μου να αναδείξει και να αναπτύξει το όποιο του ταλέντο, θα έβρισκα άλλους τρόπους. Σίγουρα, όμως, δε θα το εξέθετα δημόσια σ’ ένα show όπου – κακά τα ψέματα – στα πρόσωπα των παιδιών οι παραγωγοί βλέπουν… ευρώπουλα.

Όπως και πολλά άλλα που έχουν δει στην ελληνική TV, έτσι κι αυτό είναι ένα δείγμα… πιθηκισμού. «Το κάνουν στο εξωτερικό με τρελή επιτυχία, γιατί όχι κι εδώ;» Μόνο που εδώ κάποιοι παίζουν με τον ευάλωτο παιδικό ψυχισμό. Θα μου πεις «μα μπορεί το παιδί να πεισμώσει και να προσπαθήσει να γίνει καλύτερο μετά από αυτήν την εμπειρία». Δεν το αποκλείω, και μακάρι να γίνει έτσι για όλα τα παιδιά που συμμετέχουν. Μόνο που κάθε παιδί είναι διαφορετικό, άρα κάθε παιδί διαφορετικά θα χειριστεί τις όποιες εξελίξεις. Και φυσικά κανείς δεν ξέρει πώς θα τις χειριστεί το κάθε παιδί.

Όπως είπα και στην αρχή, ούτε μητέρα είμαι, ούτε εξειδικευμένη επιστήμονας. Και θα συμφωνήσω πως κάθε μάνα «ερωτεύεται» το παιδί της, πως το βλέπει καλύτερο απ’ όλα κι όλα τα συναφή που συχνά πυκνά ακούμε. Δε μπορώ να πω πως τις αδικώ, άσε που μπορεί να έρθει κι έμενα κάποτε μία τέτοια στιγμή, όπου ως άλλη «κουκουβάγια» θα βλέπω το παιδί μου πιο όμορφο, πιο έξυπνο, πιο ταλαντούχο, πιο…, πιο…, πιο… απ’ όλα. Είναι, όμως αυτός τρόπος για να δείξουμε πως έχουμε ψηλά το παιδί μας, πως το αγαπάμε και πως, επειδή ακριβώς το αγαπάμε, θέλουμε την πρόοδό του και – κυρίως – την ευτυχία του; Εγώ λέω απλά πως όχι, δεν είναι αυτός ο τρόπος. Ο καθένας κοιτάει να κάνει το καλύτερο για το παιδί του. Αυτό το καλύτερο, όμως, δεν πρέπει να σημαίνει απαραίτητα πως είναι κι ο εύκολος δρόμος. Κι ο συγκεκριμένος «εύκολος δρόμος» δε σημαίνει απαραίτητα πως θα έχει και την ονειρεμένη κατάληξη.

18/09/2014 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ερωτας με την πρώτη ματιά: Αλήθεια ή Μύθος; από την Χριστίνα Μόνι

written by The K-magazine

Πόσοι δεν έχετε αναρωτηθεί για το αν υπάρχει τελικά ο έρωτας με την πρώτη ματιά; Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε συζητήσει με φίλους και γνωστούς το συγκεκριμένο θέμα.
Οι απόψεις διίστανται. Όσοι δεν τον έχουν ζήσει πιστεύουν πως είναι απλά μια ψευδαίσθηση του μυαλού και όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν αυτό το τρομερό συναίσθημα, απλά αισθάνονται ευλογημένοι.

Οι επιστήμονες επισημαίνουν πως για να ερωτευτείς έναν άνθρωπο κεραυνοβόλα χρειάζονται μόνο 30 δευτερόλεπτα . Σας ακούγεται εξωπραγματικό; Και όμως οι έρευνες το αποδεικνύουν.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, χάνει κανείς το μυαλό του, πλημμυρίζει η καρδιά του έντονα αισθήματα, αισθάνεται να πετάει και βρίσκεται στον έβδομο ουρανό. Ο έρωτας με την πρώτη ματιά μπορεί να σας χτυπήσει την πόρτα οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιοδήποτε μέρος: στο μετρό, στο λεωφορείο, σε ένα μπαρ, στο σινεμά ,σε κάποιο πάρτι ή ακόμη και στον δρόμο όταν βγείτε απεριποίητοι για να πάτε μέχρι το περίπτερο.

Και ναι είμαι σίγουρη πως αρκετοί μπροστά σε αυτό το συναίσθημα μπορεί και να δειλιάσουν, να φοβηθούν, να κάνουν πίσω και να επιλέξουν να μην το ζήσουν γιατί στην περίπτωση του κεραυνοβόλου έρωτα ένα είναι το σίγουρο. Δεν ξέρεις που και πώς θα καταλήξει. Μπορεί να μετουσιωθεί, να δυναμώσει και να μετατραπεί σε πραγματική, βαθιά αγάπη, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα και να εξατμιστεί όσο γρήγορα εμφανίστηκε.

Σκεφτείτε όμως λίγο πιο ψύχραιμα. Αμέσως θα καταλάβετε ότι το συναίσθημα αυτό είναι υπέρτατο. Στον έρωτα δεν υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχουν όροι, δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν νόμοι, δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να τον βάλει σε συγκεκριμένα πλαίσια… Γιατί ο έρωτας ήταν, είναι και θα παραμείνει ανένταχτος και ο μεγαλύτερος επαναστάτης όλων των εποχών. Μπορεί να δημιουργήσει τις μεγαλύτερες ανατροπές, θα σε πάρει από το χέρι, χωρίς να έχεις ιδέα για το ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσεις, θα δέσει τα μάτια σου με ένα μεταξωτό μαντίλι και θα σου ζητήσει να τον ακολουθήσεις. Χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς συμβατικότητες . Θα ξυπνάτε το πρωί και το πρώτο πράγμα που θα σκέφτεστε θα είναι σίγουρα το άλλο σας μισό . Όταν το σκοτάδι πλησιάσει και έρθει η ώρα του ύπνου η τελευταία σας σκέψη θα είναι και πάλι το ίδιο άτομο. Περίεργο αλλά αυτό θα σας συμβεί σίγουρα.

Μην δειλιάσετε. Βρείτε τον δικό σας ήρωα και πολεμήστε από κοινού για αυτό το συναίσθημα λοιπόν. Ξέρω ότι ο φόβος για το άγνωστο τρομάζει τους πάντες αλλά τολμήστε στη ζωή σας. Όχι μόνο για τον έρωτα αλλά για την ίδια την ζωή. Παλέψτε για τα δικά σας ΘΕΛΩ και όχι για τα ΠΡΕΠΕΙ των άλλων. Ίσως αν αφήναμε φόβους και εγωισμούς στην άκρη στο τέλος να ήμασταν όλοι νικητές.

10/09/2014 0 comments

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Είναι πάντα αργά για αλλαγές;, από τη Μαρκέλλα Χρυσοστόμου

written by Μαρκέλλα Χρυσοστόμου

Έρχονται εκείνες οι στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε ότι το ποτήρι έχει ξεχυλίσει…
Τόσο πολύ μάλιστα, που δεν υπάρχει ούτε ελάχιστος χώρος για οποιαδήποτε παραπάνω πράξη και ενέργεια. Πολλές φορές, όλοι οι άνθρωποι, φτάνουμε σ’εκείνο το σημείο που κυριολεκτικά πιάνουμε πάτο, μηδενιζόμαστε, χανόμαστε αν θέλετε από προσώπου γης, απ’όλους και απ’όλα. Σίγουρα κάτι ευθύνεται για να μας συμβεί κάτι τέτοιο και έχοντας οι ίδιοι εξαφανιστεί πλήρως, ξεκινάμε την αναζήτηση: «Τι φταίει;»…

Η απάντηση στην ερώτηση δεν αργεί να έρθει, αλλά δεν είναι η λύση στο εκάστοτε πρόβλημα. Αν παρατηρήσετε όμως προσεκτικότερα, όσες φορές έχετε φτάσει σε αυτό το σημείο, στον πάτο δηλαδή, πάντοτε σιγοψυθιρίζετε στον εαυτό σας την εξής φράση-απάντηση: «Ήρθε η ώρα για μια αλλαγή…»
Κι έτσι, αρχίζουν όλα…
Γιατί, είτε το πιστεύετε είτε όχι, ποτέ δεν είναι αργά για μια αλλαγή. Ή και περισσότερες. Σημασία έχει το κατά πόσο θα έχουμε πάρει απόφαση ότι πρέπει να πραγματοποιήσουμε την αλλαγή. Αν οι ίδιοι είμαστε αποφασισμένοι, απ’την αρχή ως το τέλος, τότε όλα μπορούν να αλλάξουν, προς το επιθυμητό για εμάς αποτέλεσμα. Αρκεί να το πιστέψουμε! Και φυσικά, με την προϋπόθεση πως θα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αρκετές θυσίες και αρκετές υποχωρήσεις… Μόνο τότε μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Όλες οι αλλαγές είναι αποδεκτές κι όλα τα βήματα είναι αναγκαία, αρκεί να μας πηγαίνουν μπροστά. Δεν έχει σημασία το μέγεθος… Μικρά, μεσαία ή μεγάλα, όλα τα βήματά μας θα πρέπει να μας φέρνουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στο στόχο μας: την αλλαγή. Είτε εσωτερική, είτε εξωτερική… Η ιδέα της αλλαγής πάντα θα μας «ξυπνάει», θα μας βοηθά να εξελισσόμαστε ως άτομα και να πηγαίνουμε ένα σκαλάκι πιο πάνω, τη φορά. Άλλωστε, οι αλλαγές είναι απαραίτητες, καθώς τίποτα σ’αυτή τη ζωή δε μένει στάσιμο… Πόσο μάλλον εμείς. Σίγουρα, οι αλλαγές προς το χειρότερο δεν ωφελούν, κάθε άλλο θα έλεγα… όταν όμως νιώθουμε έτοιμοι για μια εσωτερική αλλαγή, για μια αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας, τότε τα πράγματα βαίνουν καλώς. Κι αυτό γιατί, η θετική σκέψη είναι και ο πρώτος μας σύμμαχος για ένα καλύτερο και σίγουρα… «αλλιώτικο» αποτέλεσμα!

Τολμήστε να κάνετε την αλλαγή που ονειρεύεστε και να γίνετε οι ίδιοι η αλλαγή που θέλετε να δείτε στον κόσμο. Τίποτα δεν χάνεται, ποτέ… Και ποτέ, μα ποτέ, δεν είναι αργά για λίγη… επιδιόρθωση. Τα πράγματα φτιάχνουν και μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο, αρκεί να το «δείτε» εγκαίρως και με τον σωστό τρόπο…!

Για να μάθετε περισσότερα για τη Μαρκέλλα Χρυσοστόμου, πατήστε εδώ

29/08/2014 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Τρεις μήνες μετά…, από τον Stanley King

written by The K-magazine

Στις 27 Μαΐου ήταν η τελευταία φορά που έγραψα άρθρο στο The K-magazine. Μετά χώθηκα σε ένα σπήλαιο εσωτερικής αναζήτησης. Δεν ήθελα να γράψω κάτι που δεν αντιπροσωπεύει εμένα. Τρεις μήνες μετά και ώρα δύο παρά είκοσι το πρωί αποφάσισα να γράψω ξανά. Ένα άρθρο αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα. Χωρίς σάτιρα. Απλά η οπτική μου γωνία στο πως αντίκρισα και τι βίωσα τους τελευταίους μήνες. Γνώρισα αξιόλογα άτομα είτε άσημα είτε διάσημα. Άτομα που ρουφούσα σαν σφουγγάρι εμπειρίες τους, γνώση, περιπέτειες, απογοητεύσεις. Διάβασα αρκετά, είδα ταινίες, είδα θέατρο, έγραψα μουσική, έγραψα στίχους, έγραψα… Συναναστράφηκα με γυναίκες αρκετών ειδών. Ελαφριών ηθών, σκληροπυρηνικές χωριάτισσες δίχως την αρνητική έννοια του όρου. Γυναίκες φιλικές, πρόθυμες να μου κάνουν ότι τους ζητούσα και άλλες που με παίδευαν προσπαθώντας να τις καταλάβω. Συνειδητοποίησα και γνώρισα ανθρώπους ζηλόφθονους που κρυμμένοι στην μίζερη γωνιά τους ήταν έτοιμοι να ρίξουν χολή για να φανούν. Να φανούν που και γιατί; Ποιος ο λόγος; Ο λόγος ήταν ότι δεν έχουν τίποτα να επιδείξουν. Τίποτα. Ένα κενό. Τους σιχαίνομαι σε τρομακτικό βαθμό.

Οι εμπειρίες και ιστορίες γυναικών στα γεμάτα κάπνα από το τσιγάρο, κρεβάτια ξενοδοχείων ημι-διαμονής αποτελούσαν για μένα ένα παράθυρο σε έναν άγνωστο κόσμο γεμάτο σασπένς. Ιστορίες και απογοητεύσεις πίνοντας κοκτέιλ σε μπαρ από γυναίκες που η μοίρα και η ζωή τα έφερε αλλιώς. Ίσως ακούγομαι μελοδραματικός. Ίσως ακούγομαι γλυκανάλατος όμως έτσι είναι. Γιατί κάποιες από εσάς που διαβάζετε το άρθρο έχετε βρεθεί στην θέση τους.

Ένα πράγμα κατάλαβα τον τελευταίο καιρό. Τα προβλήματα στις σχέσεις ξεκινούν όταν σταματάει να υπάρχει η αμφιβολία. Ο αγαπημένος μου Oscar Wilde είχε πει “Ο έρωτας φοβάται την αμφιβολία, και όμως μεγαλώνει από την αμφιβολία και πεθαίνει συνήθως μέσα στη βεβαιότητα”. Απόλυτο δίκιο. Γιατί όταν σε μια σχέση πάψει να υπάρχει αυτό το “Αχ τι να κάνει τώρα” ή το “Σε σκέφτομαι” αυτόματα παύει να υπάρχει ερωτικό ενδιαφέρον. Παύει να υπάρχει μυστήριο. Έρχεσαι αντιμέτωπος με το φρικιαστικό δίλημμα. Ναι τον/την αγαπάω και λατρεύω αλλά τώρα τι; Κάθομαι όπως είμαι; Παντρεύομαι; Χωρίζω;

Η δική μου απάντηση είναι να παγώσεις τον χρόνο. Να σταματήσεις ότι έχεις για να σκεφτείς. Γιατί ο χρόνος είναι ιατρός και θα σε βοηθήσει να δεις τις πραγματικά χρειάζεσαι και θες. Όλοι οι άνθρωποι το έχουμε ανάγκη. Όπως τα δελφίνια που χρειάζονται να αναπνέουν πάνω από την θάλασσα έτσι και εμείς χρειαζόμαστε μια παύση από την καθημερινότητα. Βγες έξω και κάνε κάτι ασυνήθιστο ή μείνε μέσα βάλε ένα ποτό μόνος σου στο μπαλκόνι ή στον κήπο σου και σκέψου. Πήγαινε βόλτα στην θάλασσα και πιες μπύρες. Μόνος σου. Πήγαινε στα βραχάκια της Ακρόπολης και πιες. Μόνος ξανά. Παρατήρησε. Παρατήρησε άλλα ζευγάρια πως συμπεριφέρονται, κάνε την σύγκριση και κρίνε. Βγες έξω με φίλους και γίνε κομμάτια ή βγες και συζήτα τα προβλήματα σου. Ναι αυτά που πάντα είχες αλλά ποτέ δεν τόλμησες να πεις.

Το καλοκαίρι είναι η χειρότερη εποχή για να πάρεις αποφάσεις και να σκεφτείς ωστόσο όταν το κάνεις να ξέρεις ότι κατά πάσα πιθανότητα η απόφαση είναι αλάνθαστη. Γιατί αν το καταφέρεις σημαίνει ότι πέρασες και απ όλα τα παραπάνω. Το ζύγισες καλά το πράγμα. Εμείς οι άνδρες, αγαπητή μου, είμαστε πιο μυστήρια όντα από εσάς όσο και αν δεν το παραδεχόμαστε. Μπορεί να χωρίσουμε όμως αν σας δούμε με άλλον να τρελαθούμε. Αυτό είναι που ονομάζουμε “κτητικότητα”. Όλοι οι άνθρωποι έχουν έναν βαθμό κτητικότητας ωστόσο στους άνδρες υπερτερεί. Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι γι’ αυτό παρά μόνο να το συζητήσετε. Νιώστε τον παλμό του συντρόφου σας και μην τον αγνοείτε. Εμείς οι άνδρες έχουμε ανάγκη από τρυφερότητα και προσοχή περισσότερο από εσάς και ας μην το παραδεχόμαστε (κι αυτό) γιατί από ένα σημείο και μετά δεν μεγαλώνουμε ποτέ. Μέσα μας είμαστε άγρια παιδιά. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που μας ερωτεύεστε. Πάρτε τον σύντροφό σας και κάντε πράγματα μαζί του που μην τα έχει κάνει με καμία άλλη. Κάντε πράγματα αληθινά που θα σας δέσουν πραγματικά σαν ζευγάρι και όχι πράγματα κοινά για να είστε απλά άλλο ένα ζευγάρι. Ξεχωρίστε!!!