είδος

               Είναι ίσως από τις πιο ιδιάζουσες κόντρες στις οποίες κλήθηκα να συμμετάσχω, καθώς θεωρώ πως η μουσική που προτιμά να ακούει κάποιος έγκειται όχι μόνο στα προσωπικά του γούστα, αλλά και στην εκάστοτε ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Κάποιος που μπορεί να ακούει κατά κόρον rock μπορεί κάποια στιγμή να νιώσει πως θα τον εκφράσει κι ένα άσμα του Μακρόπουλου και τούμπαλιν. Η μουσική, όμως, είναι κυρίως τρόπος έκφρασης και τέχνης. Ας αφήσουμε, επομένως, το ψυχολογικό κομμάτι κι ας περιοριστούμε στις προτιμήσεις. Κάποιοι απολαμβάνουν μία σειρά τραγουδιών της «ντόπιας» μουσικής παραγωγής κι άλλοι προτιμούν να περνούν τα σύνορα. Η Μαρία επιλέγει να ανήκει στην πρώτη κατηγορία, μια που, όπως η ίδια λέει, “γουστάρει” άσματα που «δίνουν πόνο»! Ας την αφήσουμε, όμως, να μας εξηγήσει το «γιατί» κι εγώ θα της πω πολύ απλά και δημοκρατικά πως η ξένη μουσική ruuuulz!

«Ασυγχώρητο μου παραστράτημα, λάθος μου μοιραίο και μεγάλο, τι πληρώνω θεέ μου ποιο αμάρτημα, πως απ΄ την ψυχή μου να σε βγάλω..» (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα να επιλέξω ποιο τραγούδι θα βάλω για τίτλο. Μου αρέσουν πολλά λαϊκά τραγούδια, αλλά τελικά έβαλα το αγαπημένο μου. Η μουσική συνήθως εκφράζει αυτό που αισθανόμαστε. Όμως, πώς μπορείς να βιώσεις έναν χωρισμό ή έναν έρωτα μέσα από το ξένο τραγούδι, που σε κάνει να χτυπιέσαι ατελείωτες ώρες στα clubs; Σε αυτό λογικά θα απαντήσει η Αντιγόνη. Εγώ είμαι εδώ για να πω ότι η ελληνική μουσική δεν θα «πεθάνει» ποτέ.

Δεν αμφισβητώ ότι οι Led Zeppelin είναι ένα διεθνές αναγνωρισμένο συγκρότημα και έχει αφήσει ιστορία, αλλά ποιός μπορεί να αντισταθεί σε ένα τραγούδι του Μητροπάνου και να μην το σιγοτραγουδήσει; Βλέπω ανθρώπους που ανήκουν στο απέναντι στρατόπεδο, αυτό της rock μουσικής. Κι όμως τους βλέπεις σε ρεμπετάδικα –τα οποία πλέον λένε και σύγχρονα ελληνικά τραγούδια – και απολαμβάνουν την μουσική και τα λόγια από το πρώτο λεπτό. Στίχοι που έχουν «βγει» από το στόμα την Θεοδωρίδου και του Σφακιανάκη δεν γίνεται να μην συγκινήσουν. Μιλούν για χαμένους έρωτες και εκφράζουν τόσο πόνο που δεν γίνεται να μην αγαπηθούν.

Είμαι εναντίον όσων λένε ότι η μουσική του σήμερα είναι για «πέταμα». Άνθρωποι με μέτρια φωνή, όπως ο Παντελίδης, τραγουδούν και γίνονται επιτυχημένοι στο αντικείμενό τους, διότι δίνουν και την ψυχή τους. Αυτό ο κόσμος το καταλαβαίνει και τους υποστηρίζει. Δεν είναι τυχαίο πως ένας άνθρωπος έγραψε στίχους, πήρε την κιθάρα του, τραγούδησε μπροστά σε μία κάμερα, το ανέβασε στο youtube και έγινε σε μερικές μέρες γνωστός σε όλη την Ελλάδα. Έδωσε το «είναι» του. Φυσικά, υπάρχουν και άνθρωποι χωρίς καθόλου φωνή, κατά την γνώμη μου, όπως ο Καρράς, που όμως ξεσηκώνουν το κοινό τους. Θυμάμαι όταν είχα πάει στο μαγαζί που τραγουδούσε, ότι από την στιγμή που ανέβηκε στην σκηνή τα λουλούδια έπεφταν βροχή. Αυτό δεν πιστεύω ότι οφείλεται στην φωνή του, αλλά σε αυτό που εκπέμπει όταν τραγουδάει. Το νιώθει.

Πολλοί λένε και συμφωνώ μαζί τους, ότι η επιλογή της μουσικής γίνεται μέσα από το σπίτι, από τους ίδιους τους γονείς. Ακόμη και αν τα ερεθίσματα που έχεις αφορούν την δική μου πλευρά, όσο μεγαλώνεις και φτιάχνεις την προσωπικότητα σου, θα επιλέξεις τον δρόμο που θες. Του ελληνικού ή του ξένου τραγουδιού. Ή και τα δύο. Γιατί είναι ανάλογα την φάση που περνάς. Οι «κακοί» της υπόθεσης κατακρίνουν την ελληνική μουσική, διότι το 99,9% των στίχων αναφέρεται στον θεό Έρωτα. Ναι φίλε μου, προφανώς και θα μιλάει για έρωτα, είτε χαμένο, είτε «κερδισμένο». Εντάξει, αν εσύ δεν έχεις αγαπήσει ποτέ, άκου dupstep. Δικαίωμα σου. Αν σε δω όμως να χορεύεις ζεϊμπεκιές για αυτήν που σε παράτησε, θα σε κράξω γιατί αλλαξοπίστησες.

Okay, και εγώ μπορεί να ακούσω το «I hate myself for loving you» της Joan Jett –πάντα να έχει αγάπη μέσα. Βέβαια, ποτέ δεν θα το συγκρίνω με το «Τι ήμουνα για σένα» του Ρέμου και το «Εξαιτίας σου» του Οικονομόπουλου. Μέσα από αυτά εκφράζομαι εγώ και μερικά εκατομμύρια Έλληνες. Σωστά Αντιγόνη μου;

   «And it came to pass that rock ‘n’ roll was born…» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Κατ’ αρχήν… νίκη! Διότι όταν με ρώτησε η Μαρία «τι μουσική προτιμάς, εγώ της είπα «ξένη». Η δεσποινίς  μας όμως, μάλλον όταν ακούει αυτήν την απάντηση εννοεί εκείνα τα ντάπα ντούπα που ακούγονται κατά κόρον σε clubs και – για να μείνουμε στο καλοκαιρινό κλίμα –  μπιτσόμπαρα… Όχι, γλυκιά μου… Αυτά είναι βιασμός για τ’αυτιά μου. Για μουσική είπαμε μιλάμε! :P

Συμφωνώ πως η ελληνική μουσική δε θα πεθάνει  ποτέ. Για ποια μουσική ακριβώς μιλάμε, όμως; Για εκείνα τα κομμάτια από «ιερά τέρατα» του πενταγράμμου, όπως η Χαρούλα Αλεξίου, αλλά κι από φρέσκα πρόσωπα, όπως ο Γιάννης Χαρούλης που μας προσφέρουν νέους ήχους ή για εκείνο το ατέρμονο λαϊκοπόπ που διακατέχεται από κάποια διαλείμματα «σ’ αγάπησα γιατί τσαντίστηκα»; Ναι, με καλή παρέα θα πάω για πλάκα κι ένα βράδυ στο Μακρόπουλο, αλλά σίγουρα στο zapping στο ραδιόφωνο δε θα σταθώ στα ερτζιανά που εκπέμπουν το «Κρίση, με πιάνει κρίση». Κι όχι, Μαρία μου, θα σου το χαλάσω, αλλά ο Παντελίδης δεν είναι πια ΤΟ ταλέντο! Άλλος ένας διάττων αστέρας είναι, ο οποίος απλά στάθηκε τυχερός.

Γενικότερα το κακό με τη σύγχρονη ελληνική μουσική είναι αυτή η ατελείωτη επανάληψη. Θες από μελωδίες; Θες από θεματολογία; Θες από τραγουδιστές – μανιτάρια «κι από φωνή… κορμάρα!»; Απ’ όπου κι αν το πιάσεις είναι πάντα «μία από τα ίδια», με ελάχιστες ίσως εξαιρέσεις. Κι αυτό είναι το μεγάλο ατού της ξένης μουσικής. Αν θες τραγούδι που να σου εκφράζει δυνατό συναίσθημα, είτε αυτό είναι ο έρωτας, είτε ο πόνος του χωρισμού είτε ο,τιδήποτε άλλο, όχι απλά θα το βρεις, αλλά μπορείς και να το βιώσεις είτε μέσα από μία rock μελωδία, είτε από μία jazz μπάντα είτε κι από έναν R ‘n’ B τραγουδιστή. Ένα παράδειγμα θα σου φέρω, ένα. Είσαι ερωτευμένος; Βάλε την «Iris» των Goo Goo Dolls να παίζει κι αν δε νιώσεις από τις πρώτες συγχορδίες της κιθάρας το συναίσθημα να ξεχειλίζει από μέσα σου, εμένα να μη με λένε Αντιγόνη.

Και μια που είπα για ποικιλία μελωδιών… να τι λείπει από την ελληνική μουσική σκηνή. Ή μάλλον όχι, δε λείπει, απλά ακόμη είναι στα «γεννοφάσκια» του, να μην είμαι κι ισοπεδωτική. Η ηχητική ποικιλία. Ποιος περίμενε μέχρι τώρα πως θα υπήρχαν Έλληνες νεαροί καλλιτέχνες που θα διάλεγαν να εκφραστούν μέσα από τη jazz, το swing ή μέσα από πιο «λατινικά» ακούσματα; Προσωπικά θεωρώ τα τραγούδια κατηγορίας Παπαρίζου ή Σφακιανάκη ως εύκολη λύση. Κι αυτό είναι κάτι που αγαπώ στην ξένη μουσική.

Σου προσφέρει ένα ευρύτατο φάσμα επιλογών. Από rock και metal μέχρι swing. Από pop/funk μέχρι electronic. Κι επιτέλους, μπορεί να άργησε αυτή η στιγμή, αλλά χαίρομαι κάποιοι Έλληνες τραγουδοποιοί αποφάσισαν να αφιερωθούν σε άλλα ακούσματα, αλλά ας το δεχθούμε: αυτό γίνεται χάρη σ’ αυτό το φάσμα της ξένης μουσικής.

Για να κλείνουμε… συμφωνώ πως η μουσική είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό το οποίο διόλου απίθανο να αλλάξει για κάποιον αναλόγως την ψυχολογική του διάθεση. Αλλά… όσο κι αν πονάς… πόσες φορές πια να παίξει εκείνο το ρημάδι το «Τι ήμουνα για σένανε»;;;

Μπορείτε να μας κάνετε κι εσείς προτάσεις για «κόντρες» ! Θα έχει ενδιαφέρον….

Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Πειρσσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ