Tag:

πρόταση

Πρόταση για παιδικό βιβλίο: “Η Στιγμούλα είναι δυνατή” από τη Μαρίνα Γιώτη

Η Μαρίνα Γιώτη “μετακόμισε” στις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ και το νέο της βιβλίο με πρωταγωνίστρια τη “Στιγμούλα” είναι έτοιμο, έχοντας ως επίκεντρο την ομαδικότητα και την ανεξάντλητη δύναμη που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

Η ιστορία έχει ως εξής:
Μια φορά και έναν καιρό μια μικρή σταγόνα, η Στιγμούλα, είδε από ψηλά ένα πολύ παράξενο χωριό! Σ’ αυτό το χωριό δεν υπήρχε καθόλου νερό, τα παιδιά ήταν θλιμμένα και τα πάντα σκονισμένα. Η Στιγμούλα είναι αποφασισμένη να βοηθήσει να επιστρέψει το χαμόγελο στα πρόσωπα των ανθρώπων. Μα θα χρειαστεί βοήθεια. Σιγά σιγά θα ανακαλύψει ότι η δύναμη που υπάρχει μέσα στον καθένα μας γίνεται πολύ μεγαλύτερη όταν ενώνεται με τη δύναμη των άλλων.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα, Μαρίνα Γιώτη….
Η Μαρίνα Γιώτη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Σπούδασε Marketing και Καλές Τέχνες στο Georgetown University της Washington, DC όπου αποφοίτησε το 1997. Μέχρι το 1999 φοίτησε στο Pratt Institute στη Ν. Υόρκη σχεδιασμό οπτικής επικοινωνίας και εικονογράφηση από το οποίο αποφοίτησε με τιμητικές διακρίσεις.
Από το 2003 είναι βραβευμένη δημιουργική διευθύντρια και συνέταιρος στην εταιρία συμβούλων marketing, sonar και πρόεδρος στο αθλητικό κέντρο Sunny Sports Club.
Έχει τιμηθεί με το John Peter’s Publication Award από το Art Directors Club της Ν. Υόρκης και τα Διεθνή βραβεία Pentawards για τη δουλειά της. «Η Στιγμούλα είναι δυνατή» (Εκδόσεις Διόπτρα) είναι το δεύτερο της βιβλίο.
Έχει μια κόρη 6 ετών.

Σημειώστε από τώρα στο ημερολόγιό σας ότι το Σάββατο 21 Μαρτίου σας περιμένουμε στην πρώτη παρουσίαση της Στιγμούλας στο Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας όπου έχουμε ετοιμάσει συναρπαστικές εκπλήξεις για μικρούς και μεγάλους!

25/02/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για Oscar-ικό dvd: Forrest Gump

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Πλέον μερικές ώρες μας χωρίζουν από τη μεγάλη απονομή των βραβείων Oscar, επομένως το καλύτερο «φινάλε» που θα μπορούσε να υπάρξει στο Oscar-ικό μας αφιέρωμα δε θα μπορούσε να είναι άλλη από μία ταινία που εδώ και είκοσι χρόνια εξακολουθεί να συγκινεί και φυσικά να είναι ένα κινηματογραφικό σημείο αναφοράς.
Ο Forrest Gump (Tom Hanks) δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνος. Πέραν του όντως χαμηλού δείκτη νοημοσύνης του, είναι αφελής κι ευκολόπιστος. Αυτό, όμως δεν τον εμπόδισε να ζήσει μία γεμάτη ζωή, να γνωρίσει σημαντικά πρόσωπα – προέδρους, καλλιτέχνες κοκ -, να βρεθεί στο επίκεντρο των πιο σημαντικών πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Κατάφερε, όμως να κάνει κι αληθινούς φίλους, χάρη στη γενναιότητα και την πίστη του. Πάντα, όμως την πρώτη θέση στη ζωή του την είχε η Jenny (Robin Wright), ο παιδικός – και παντοτινός του – έρωτας. Τελικά… πρέπει να έχεις τον υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης για να ζήσεις; Προσοχή, όχι να επιβιώσεις… να ΖΗΣΕΙΣ!

Η ταινία του Robert Zemeckis («Cast Away», «O Θάνατος σου Πάει Πολύ») βασίζεται στο μυθιστόρημα του Winston Groom που κυκλοφόρησε το 1986 με τον ίδιο τίτλο. Το σενάριο υπογράφει ο Eric Roth («The Insider», «The Horse Whisperer»).
Ο «Forrest Gump» δεν είναι μία ταινία που κριτικάρει τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της περιόδου που ανέφερα παραπάνω. Βασικά… τον Zemeckis ποσώς τον ενδιέφερε να εντρυφήσει σε αυτά. Σκοπός του ήταν να δημιουργήσει μία ανθρώπινη ταινία, αφιερωμένη στην αφοσίωση, το θάρρος, την πίστη… σε ό,τι όμορφο, τέλος πάντων, έχουμε οι άνθρωποι μέσα μας. Το καλύτερο μέσο, λοιπόν, για να το καταφέρει αυτό ήταν η ιστορία ενός ανθρώπου που μπορεί να μην έλυνε με ευκολία… μαθηματικές εξισώσεις, αλλά η συναισθηματική του νοημοσύνη ήταν πολύ υψηλότερη σε σχέση με των υπολοίπων. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, αν κι όχι έξυπνος, κατάφερε να γίνει μάρτυρας των μεγάλων αλλαγών της περιόδου, αλλά κυρίως κατάφερε ακόμη και να δώσει μαθήματα ζωής χάρη στον απλοϊκό κι αθώο τρόπο που έβλεπε τα πράγματα.
Η ταινία έγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της εταιρείας Paramount Pictures, συνεχίζει να συναρπάζει το κοινό, ενώ ακόμη βραβεύτηκε με έξι Oscar, κυριαρχώντας, μάλιστα εκείνη τη χρονιά ως η Καλύτερη Ταινία, ενώ ο Zemeckis διακρίθηκε με το βραβείο για την Καλύτερη Σκηνοθεσία.

Για το cast:
Η Sally Field σε συγκινεί στο ρόλο της καλόκαρδης και προστατευτικής μητέρας του Forrest. Με το ρόλο να «ζητά» από την ηθοποιό να εμφανίζεται σκληρή με όσους κοροϊδεύουν το παιδί της και μετά να βγάζει σε αυτό την τρυφερότητα και την αγάπη της δίχως να τη νοιάζει που δεν είναι τόσο έξυπνο όσο τα άλλα παιδιά, η Field δημιουργεί μία μητρική φιγούρα την οποία τη λες και παράδειγμα προς μίμηση!
Ο «Υπολοχαγός Dan» του Gary Sinise πρέπει να ήταν κι πρώτος ρόλος που τον είδα κι είχα καταλάβει πως θα παίζει για πολύ καιρό… τον αχώνευτο! Πριν, βέβαια, το «CSI: NY»! Παραδεχθείτε το, κατά βάση τον βλέπουμε σε ρόλους «bad guy» ή σε ρόλους – όπως εν προκειμένω – που θέλεις να τον αρχίσεις στα χαστούκια. Βέβαια, ο χαρακτήρας του Dan είναι πολύπλοκος. Ερχόμενος από μία γενιά όπου όλοι οι άντρες της οικογένειας «έπεφταν» περήφανα στο πεδίο της μάχης, ο Dan έζησε, με κόστος να χάσει τα πόδια του, πράγμα που τον κάνει να χάσει κάθε διάθεση να ζήσει, μειώνοντας τον εαυτό του. Οι ψυχολογικές αυτές μεταπτώσεις δε θα μπορούσαν να βρούνε καλύτερο τρόπο έκφρασης από την ερμηνεία του Sinise. Αποτέλεσμα, ο Sinise να είναι εκείνη τη χρονιά υποψήφιος για το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Η Jenny της Robin Wright είναι επίσης ένας «μυστήριος» χαρακτήρας. Παιδί από οικογένεια όπου η κακοποίηση ήταν καθημερινό γίγνεσθαι, καταλήγει να ζει μία ζωή κάθε άλλο παρά συμβατική. «Παιδί των λουλουδιών», «sex & drugs & rock ‘n’ roll», αυτή ήταν η διαφυγή της, ελπίζοντας πως θα βρει την ευτυχία κάπου εκεί. Χωρίς να δίνει σημασία πως ο Forrest ήταν αυτός που έβγαζε στην επιφάνεια εκείνο το κοριτσάκι που ήθελε να πετάξει μακριά και να ζήσει. Με λίγα λόγια, μπορεί για ένα μεγάλο κομμάτι της ταινίας η «Jenny» να μην ήταν κι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας, η Robin Wright, όμως της έδωσε μία αξιοπρόσεκτη υπόσταση!

Τέλος ο Forrest Gump aka Tom Hanks. Κατ’ αρχήν να σας πω πως ο John Travolta… μετάνιωσε που δεν πήρε το ρόλο. Ας είμαστε, όμως, ειλικρινείς… θα μπορούσες να φανταστείς τον Danny του «Grease» να παίζει τον αθώο Gump ; Εγώ δε μπορώ να το φανταστώ με τίποτα! Ο Hanks από την άλλη , έχει όλα όσα χρειαζόταν ο ρόλος του Forrest. Ξεκινώντας με το ευγενές του παρουσιαστικό, ο Hanks κατάφερε να δώσει μία μοναδική διάσταση στο χαρακτήρα του Forrest, εντείνοντας, μάλιστα, τη αθωότητα που τον χαρακτήριζε. Έτσι επάξια έφτασε ο Hanks εκείνη τη χρονιά να κρατάει στα χέρια του το «θείο Oscar»!

Πρωταγωνιστούν: Tom Hanks, Robin Wright, Gary Sinise, Sally Field, Mykelti Williamson κ.α.

Φέτος υποψήφιες για το Oscar Καλύτερης Ταινίας είναι:
«American Sniper»
«Birdman or (the Unexpected Virtue of Ignorance)»
«Boyhood»
«The Grand Budapest Hotel»
«The Imitation Game»
«Selma»
«The Theory of Everything»
«Whiplash»

… ενώ για το Oscar Καλύτερης Σκηνοθεσίας υποψήφιοι είναι οι:
Wes Anderson, «The Grand Budapest Hotel»
Alejandro González Iñárritu, «Birdman or (the Unexpected Virtue of Ignorance)»
Richard Linklater, «Boyhood»
Bennett Miller, «Foxcatcher»
Morten Tyldum, «The Imitation Game»

22/02/2015 0 comments

ΒΙΒΛΙΟ

Πρόταση για βιβλίο: «Live By Night» του Dennis Lehane (Αγγλική Έκδοση)

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Θυμάστε που πριν από λίγο καιρό σας είπα πως ο Ben Affleck ανέλαβε να φέρει στη ζωή το εν λόγω μυθιστόρημα; Guess what! Το μάτι μου «τσάκωσε» το βιβλίο και όποτε κατάφερνα να του αφιερώσω την αμέριστη προσοχή μου… το «καταβρόχθισα»!

Βοστόνη, 1926: Την περίοδο της Ποτοαπαγόρευσης, ο Joe Coughlin δουλεύει – για την ακρίβεια είναι κάτι σαν πρωτοπαλίκαρο – ενός από τους πιο δυνατούς εμπόρους αλκοόλ στην πόλη, του Tim Hickey. Όταν ένα βράδυ μαζί με τους συντρόφους του κάνει έφοδο σε ένα από τα μαγαζιά του αντιπάλου του Hickey, Albert White, ο Joe θα γνωρίσει και θα ερωτευθεί την ερωμένη του White, την Emma Goulde. Με την Emma θα ζήσουν μία παθιασμένη σχέση μέχρι να το ανακαλύψει ο White και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.

Λίγα χρόνια μετά, κι αφότου αποφυλακίζεται, ο Joe θα γίνει ένας από τους πιο ισχυρούς εμπόρους της Tampa στη Florida και θα ξεκινήσει μία καινούρια ζωή, η οποία, όμως πάντα θα απειλείται από τη φύση των εχθρών του, παρανόμων και μη.

Το noir μυθιστόρημα του Dennis Lehane είναι, πέρα από μία ιδιαίτερα ρεαλιστική απεικόνιση της εποχής της Ποτοαπαγόρευσης, μια ιστορία ηθικής. Σίγουρα, όταν διαβάζεις πως πρωταγωνιστής είναι ένας ανερχόμενος έμπορος παράνομου αλκοόλ, ιδιοκτήτης αποστακτηρίων με έναν ολόκληρό «στρατό» να τον ακολουθεί, μόνο την ηθική δε σκέφτεσαι για έναν τέτοιο χαρακτήρα. Κι όμως. Μπορεί ο Joe να χρησιμοποιεί τα μέσα που χρησιμοποιεί για να χτίσει την αυτοκρατορία του, αλλά πάντα τον προβληματίζει η ηθική πλευρά όσων κάνει. Από το πώς διαχειρίζεται τις δουλειές του, μέχρι τις προσωπικές του σχέσεις. Μάλιστα, ουκ ολίγες φορές, όσο προχωράει κανείς στην ανάγνωση, τόσο αντιλαμβάνεται πως ο Joe δεν παίρνει κάθε του κίνηση «ελαφρά την καρδία». Δε σχεδιάζει απλά μία στρατηγική, αλλά τον παρακολουθείς ακόμη και να προβληματίζεται με το κατά πόσο είναι σωστή η όποια του απόφαση προκειμένου να διατηρήσει την κυριαρχία του στην Tampa. Για αυτήν τη μοναδική ιστορία, ο Lehane τιμήθηκε με το βραβείο Edgar για το Μυθιστόρημα της Χρονιάς.

Αν, λοιπόν, το «έχετε» με την ανάγνωση στην αγγλική γλώσσα, τότε σας προτείνω να διαβάσετε το «Live By Night» για να βιώσετε ατόφια την γεμάτη ανατροπές ιστορία του Dennis Lehane πριν την κινηματογραφική μεταφορά, που υπολογίζεται για τον Οκτώβριο του 2016.

Λίγα λόγια για το συγγραφέα:

Γεννημένος στη Βοστόνη από Ιρλανδούς μετανάστες, ο Dennis Lehane πέρασε από δύο σχολές και πολλά περισσότερα επαγγέλματα μέχρι να καταλήξει πως η συγγραφή ήταν το «πεπρωμένο» του. Το πρώτο του βιβλίου εκδίδεται το 1994 με τον τίτλο «A Drink Before the War» που είναι και το πρώτο της σειράς Kenzie – Gennaro (θυμηθείτε το «Gone, Baby, Gone»). Η πρώτη του συγγραφική αυτή δουλειά επιβραβεύεται με το βραβείο Shamus με τον Lehane να αναγνωρίζεται ως ο καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας και να γίνεται ένας από τους πιο καλύτερους συγγραφείς μυστηρίου. Τα βιβλία του έγιναν βάση για κινηματογραφικές επιτυχίες όπως το «Mystic River» και το «Shutter Island». Αξιοπρόσεκτή είναι επίσης η δουλειά του ως σεναριογράφος της σειράς «Boardwalk Empire» ενώ επίσης έκανε και guest εμφάνιση στην αγαπημένη σειρά «Castle» ως poker buddy του τηλεοπτικού συγγραφέα.

21/02/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd: “Aν…”, από την Χριστιάννα Τζέικου

written by The K-magazine

Αυτή την ταινία την έχω δει ήδη τρεις φορές και δεν βαριέμαι να την βλέπω. Με βάζει πάντα σε σκέψεις και αναρωτιέμαι, αν είχα πάρει άλλες αποφάσεις στη ζωή μου, θα έκανα πάλι αυτό που αγαπάω ή όχι; Είμαι από τα άτομα που πιστεύουν στο πεπρωμένο και επιπλέον είμαι οπαδός της φράσης “όλα γίνονται για κάποιο λόγο”… Είναι όμως όλα θέμα πεπρωμένου ή επιλογών; Ποιος κινεί τα νήματα τελικά στη ζωή μας; Ας αφήσουμε τις φιλοσοφίες και ας περάσουμε στην ταινία, η οποία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Νοέμβριο του 2012 και απέσπασε πολύ καλές κριτικές τόσο από κριτικούς όσο και από το κοινό. Μιλάω φυσικά για το “Αν..” σε σκηνοθεσία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Είναι μια δραματική ταινία, η οποία θίγει θέματα της καθημερινότητας όπως είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, η απώλεια, η οικονομία, η ανεργία. Ταλαντεύεται ανάμεσα στη σύγχρονη Αθήνα των ΜΑΤ και στην παλιά Αθήνα όπως την γνωρίσαμε μέσα από τα σοκάκια της Πλάκας και της ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου.

Υπόθεση: Αθήνα, Ελλάδα. Βρισκόμαστε στο απόγειο της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Ο Δημήτρης είναι ένας ανεξάρτητος άνδρας, ζώντας μια ήρεμη και φυσιολογική ζωή.Όταν έρθει όμως η στιγμή η επιλογή του θα τα αλλάξει όλα. Η “συγκάτοικός” του, ένα γερμανικό ποιμενικό λυκόσκυλο, η Μοναξιά, ζητάει απ’το αφεντικό της ένα βράδυ να βγει βόλτα.Ο Δημήτρης, προσπαθεί να της αλλάξει γνώμη, όμως εκείνη επιμένει. Είναι η στιγμή που εκείνος πρέπει να πάρει μια απόφαση. Αν ο Δημήτρης βγει έξω θα γνωρίσει την Χριστίνα, τον έρωτα της ζωής του. Αν μείνει μέσα δεν θα τη γνωρίσει. Υπάρχει αληθινή αγάπη; Πώς η οικονομική κρίση επηρεάζει τα ζευγάρια και πόσο τα καταστρέφει; Πρόκειται για μια ιστορία με δύο διαφορετικές εκδοχές.

Δύο από τις αγαπημένες μου σκηνές στο έργο; Εκείνη με την αλλαγή των εποχών ενώ περπατούσε η Χριστίνα και ο Δημήτρης στην Πλάκα, καθώς και η σκηνή που πεθαίνει η Μοναξιά. Η συγκεκριμένη ταινία σε κάνει να νοσταλγείς στιγμές που έζησες και δεν μπορείς να της ξεχάσεις, καθώς και στιγμές που ίσως να ζούσες αν είχες πάρει άλλες αποφάσεις…

Παίζουν: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, Μαρίνα Καλογήρου, Γιώργος Κωνσταντίνου, Μάρω Κοντού, Θέμις Μπαζάκα, Μαρία Σολωμού, Φάνης Μουρατίδης, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Τάκης Σπυριδάκης, Τάσος Ιορδανίδης, Ακύλλας Καραζήσης.

Λίγα λόγια για τον σκηνοθέτη:
O Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας, ενώ άρχισε να παίζει στην τηλεόραση από τα 16 του. Έπαιξε στις σειρές : “Οι φρουροί της Αχαϊας”, “Οι Απαράδεκτοι”, “ Ντόλτσε Βίτα”, “Αναστασία”, “Βαμμένος ήλιος”, “Δέκα Μικροί Μήτσοι”, “ Άγγιγμα ψυχής”, “Ανατομία ενός εγκλήματος”. Από το 1999, γράφει, πρωταγωνιστεί και κάνει τη μουσική επιμέλεια σε δραματικές σειρές, εκ των οποίων σκηνοθετεί και κάποιες. Ως μεγαλύτερη επιτυχία του θεωρείται η σειρά “ Κλείσε τα μάτια”. Το 2007 ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης πρωταγωνίστησε με την Πέμυ Ζούνη στο θεατρικό έργο του Ζαν Κοκτώ “Ανθρώπινες φωνές” που ανέβηκε στο θέατρο “Χορν” σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Άλλες θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έπαιξε είναι: “Τι είδε το χρυσόψαρο”, “Μικρά εγκλήματα μεταξύ φίλων” και “Τρομεροί γονείς”. Το 2005 κυκλοφόρησε το βιβλίο που έγραψε με τη Χριστίνα Μπρέμπου “Δυο μέρες μόνο” του οποίου συνέχεια αποτελεί η τηλεοπτική σειρά. To 2009 άρχισε τη νέα του τηλεοπτική δουλειά με τίτλο “4” που πραγματεύεται την ιστορία 4 αδελφών μετά την ξαφνική αυτοκτονία του πατέρα τους.

Περισσότερες πληροφορίες για τη Χριστιάνα Τζέϊκου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

17/02/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για Oscar-ικό dvd: The French Connection – Α’ Ανδρικός

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Άλλη μία extra DVD πρόταση σας έχω για σήμερα στα πλαίσια του Oscar-ικού μας αφιερώματος! Η μεγάλη βραδιά της Κυριακής είναι πολύ κοντά κι απόψε είναι ευκαιρία να γνωρίσουμε την ταινία που χάρισε στον Gene Hackman το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Ο Jimmy «Popeye» Doyle (Gene Hackman) κι ο Buddy «Cloudy» Russo (Roy Scheider) είναι ντετέκτιβς της Δίωξης Ναρκωτικών, οι οποίοι προσπαθούν να σταματήσουν μία σπείρα εμπόρων ναρκωτικών στη Νέα Υόρκη, που περιμένουν ένα φορτίο από τη Γαλλία. Οι μέθοδοι κι ο ευέξαπτος χαρακτήρας του Doyle προβληματίζουν συχνά τους συνεργάτες και τους ανώτερούς του, αλλά κανείς δε μπορεί να αρνηθεί πως είναι αποφασιστικός κι αφοσιωμένος στη δουλειά του. Η έρευνα προχωράει, πολλές φορές αυτή φτάνει σε αδιέξοδο, όμως ο Doyle είναι σίγουρος πως ακολουθούν το σωστό δρόμο. Κι όσο οι εξελίξεις προχωρούν, τόσο η έρευνα μεταλλάσσεται σε ένα επικίνδυνο ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους της πόλης.

Η ταινία του William Friedkin («Ο Εξορκιστής», «12 Angry Men», «Rules of Engagement») βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του συγγραφέα Robin Moore. Στο βιβλίο αναφέρεται η πραγματική ιστορία των ντετέκτιβς Eddie Egan και Sonny Grosso. Τις απαραίτητες για την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου αλλαγές επιμελήθηκε ο Ernest Tidyman («Shaft»). Το τελικό αποτέλεσμα που φτάνει στο θεατή είναι μία αξιόλογη αστυνομική περιπέτεια, που για την εποχή της – όταν δηλαδή τα ειδικά εφέ δεν ήταν και τόσο εξελιγμένα – διακατέχεται από καταιγιστική δράση, ενώ κι η εξέλιξη κάθε άλλο παρά αργή είναι. Αυτό που επίσης έπαιζε ρόλο στη διαμόρφωση ατμόσφαιρας ήταν η μουσική του Don Ellis («Bullitt»).

Η ταινία κέρδισε εύκολα τη συμπάθεια κοινού και κριτικών, έφτασε στα Oscars με οκτώ υποψηφιότητες κι έφυγε με πέντε, με το βραβείο Καλύτερης Ταινίας να είναι ένα από αυτά τα πέντε.

Επίσης θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες, με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου να την κατατάσσει 70η σε μία λίστα εκατό ταινιών, ενώ επίσης αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση για τις ταινίες που την ακολούθησαν. Την ταινία ακολούθησε κι ένα sequel to 1975, για το οποίο θα επανέλθω. Θα είναι ευκαιρία να μιλήσουμε και για την αξία κάποιων sequels!

Για το cast:
Θα ξεκινήσω με τον «κακό» της υπόθεσης, τον Γάλλο έμπορο ναρκωτικών Alain Charnier (Fernando Rey). Θα μπορούσε να πει κανείς πως στην ταινία είναι κάτι σα νέμεση για τον Doyle. Ενώ ο Doyle είναι απότομος και παρορμητικός, ο Charnier προβάλλει μία «κλάση», μία ψυχραιμία εκ διαμέτρου αντίθετη με τον αστυνομικό. Ο Ισπανός ηθοποιός, αν και συμμετείχε στην οντισιόν για το ρόλο… κατά τύχη – ο σκηνοθέτης ήθελε τον Francisco Rabal που έπαιζε στην «Ωραία της Ημέρας» κι επειδή δεν ήξερε ακριβώς το όνομά του, οι συνεργάτες του σκηνοθέτη Luis Buñuel έστειλαν τον Rey – τελικά είχε την τύχη με το μέρος του και μεταμορφώθηκε σ’ έναν από τους πιο ωραίους… «κακούς» που προσωπικά έχω δει ποτέ!
Ο Roy Scheider ως η ήρεμη φωνή της λογικής εν αντιθέσει με τον κινηματογραφικό συνεργάτη του καθιερώνεται στην ταινία ακόμη κι ως απαραίτητο «συστατικό» για την εξέλιξή της, πράγμα που τον φτάνει και στις υποψηφιότητες για Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Τέλος… φτάνουμε στον Gene Hackman στο ρόλο του σκληρόπετσου Doyle. Η αλήθεια είναι πως κι ο Hackman… δεν ήταν η πρώτη επιλογή του Friedkin! Προτού καταλήξει σε αυτόν, στο τραπέζι είχαν «πέσει» ονόματα όπως του Paul Newman, του Peter Boyle, του Steve McQueen και του Charles Bronson. O Gene Hackman τελικά πήρε το ρόλο έπειτα από μία συνέντευξη με τον Friedkin, χωρίς οντισιόν, χωρίς τίποτα! Και τελικά, η επιλογή του Hackman μόνο καλό έκανε στην ταινία! Δε θα μπορούσα να φανταστώ τον Newman να χρησιμοποιεί τη σκληρή γλώσσα του Doyle – ίσως να μην ήμουν κι η μόνη που δε θα την «έπειθε» – ενώ ο Bronson ίσως και να παραήταν «σκληρός» για το ρόλο. Παρά το γεγονός πως ο χαρακτήρας του Hackman είναι επίμονος σε σημείο ξεροκεφαλιάς – μέχρι κι ο Hackman κάποιες φορές δυσκολευόταν να πει πειστικά κάποιες από τις σκληρές ατάκες του ήρωά του –, τελικά καταφέρνει να βρει μία ισορροπία και αποτυπώσει τον πραγματικό χαρακτήρα του Eddie Egan. Η εξεύρεση αυτής της ισορροπίας του χαρίζει και το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου.
Για απόψε, λοιπόν, απολαύστε μία ταινία που κάθε φίλος του είδους «περιπέτεια» πρέπει να δει! Καλή διασκέδαση!

Πρωταγωνιστούν: Gene Hackman, Roy Scheider, Fernando Rey, Marcel Bozzuffi, Tony Lo Bianco, Bill Hickman κ.α.

Στην «κούρσα» για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου φέτος διαγωνίζονται οι:
Steve Carell, «Foxcatcher»
Bradley Cooper, «American Sniper»
Benedict Cumberbatch, «The Imitation Game»
Michael Keaton, «Birdman»
Eddie Redmayne, «The Theory of Everything»

16/02/2015 1 comment

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για Oscar-ικό DVD: “Suspicion”

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Ξέρω, έχετε μέρες να με δείτε, εμένα πάντως μου λείψατε, ομολογώ! Όμως η μεγάλη βραδιά πλησιάζει, πράγμα που σημαίνει πως δε θα ήθελα να αφήσω κατά μέρους το «εκπαιδευτικό» μας αφιέρωμα στα Oscar! Απόψε θα γνωρίσουμε ένα ψυχολογικό θρίλερ από το «βασιλιά» του είδους… Σας ήρθε ο Hitchcock κατευθείαν στο μυαλό; Τέλεια! Γιατί πρόκειται για τη μοναδική ταινία του που κέρδισε ποτέ Oscar σε κατηγορία ερμηνειών.

Η Lina (Joan Fontaine) είναι μία γοητευτική κοπέλα, εύπορη, αλλά δε σκέφτηκε ποτέ το γάμο, με αποτέλεσμα οι γονείς της να φοβούνται πως θα καταλήξει… γεροντοκόρη. Όλα αλλάζουν, όμως, όταν η Lina γνωρίσει τον αλαζόνα αλλά γοητευτικότατο John Aysgarth (Cary Grant). Σύντομα αποφασίζουν να παντρευτούν, μόνο που όταν επιστρέφουν από το γαμήλιο ταξίδι τους στους πιο κοσμοπολίτικους προορισμούς της Ευρώπης και στα πιο ακριβά ξενοδοχεία, η Lina θα εκπλαγεί που ο Johnnie όχι μόνο είναι άφραγκος, αλλά και που δανείστηκε προκειμένου η σύζυγός του να έχει όλες τις ανέσεις κατά το ταξίδι αλλά και μετά από αυτό. Κι ακόμα χειρότερα, συνέχεια βγαίνουν στην επιφάνεια μυστικά για τον Johnnie που κλονίζουν την πίστη της σε αυτόν, με αποκορύφωμα να φτάνει να φοβάται ακόμη και για την ίδια της τη ζωή.

Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Francis Iles (συγγραφικό ψευδώνυμο του Anthony Berkeley Cox) με τίτλο «Before the Fact». Το σενάριο διασκεύασαν για τις ανάγκες τις μεγάλης οθόνης οι Samson Raphaelson («The Shop Around The Corner», 1940), Joan Harrison («The Saboteur», 1942) και Alma Reville («Shadow of A Doubt», 1943). Αν και κατά ομολογία της παραγωγής πως υπάρχουν αλλαγές στο έργο του Iles, ο Hitchcock καταφέρνει να «χτίσει» μία άκρως μυστηριώδη πλοκή, κάνοντας το θεατή να αμφιβάλλει κυριολεκτικά για τα πάντα. Να αμφιβάλλει για το αν ο Johnnie είναι όντως ένας άνθρωπος που θα φτάσει στα άκρα για να κερδίσει αυτό που έβαλε στόχο, αλλά και για το αν η Lina είναι όντως παρανοϊκή με τον τρόπο που αντιμετωπίζει ό,τι έρχεται στο φως για το λατρεμένο σύζυγό της. Αγωνία, ανατροπές, υποψίες – τι νόημα θα είχε ένας διαφορετικός τίτλος, άλλωστε, σωστά; – ερωτήματα που δύσκολα απαντώνται μέχρι την τελευταία στιγμή, ο Hitchcock δικαιώνει τον «τίτλο» του ως Άρχοντας της Αγωνίας.

Η ταινία μάλιστα έφτασε στις υποψηφιότητες ως η Καλύτερη Ταινία του 1941, με το «Γεράκι της Μάλτας» και τον «Πολίτη Κέην» να βρίσκονται επίσης στην «κούρσα». Κι αν και τελικά νικήτρια βγήκε η ταινία «How Green Was MY Valley», το «Suspicion» είναι από τις «must see» για όσους ενθουσιάζει η δουλειά του Hitchcock.

Για το cast:
Ας ξεκινήσω με τον… George Clooney της εποχής! Και δεν είναι άλλος από τον Cary Grant! Ο ηθοποιός που εκείνην την περίοδο κατακτούσε τις προτιμήσεις του γυναικείου φύλου, γίνεται ένα με το μυστηριώδη χαρακτήρα του, μεταπηδώντας με μεγάλη άνεση από τον αυτάρεσκο Johnnie που στη θέα του «λιποθυμούν» οι γυναίκες στον ερωτευμένο Johnnie που ό,τι κάνει το κάνει για τη γυναίκα του κι από εκεί στον ψεύτη, τζογαδόρο κι ίσως κι επικίνδυνο Johnnie. Ιδανικός για σκοτεινός ήρωας του Hitchcock, ο Cary Grant με την ερμηνεία του «αγκαλιάζει» τον πολύπλοκο χαρακτήρα του Johnnie και μπερδεύει το θεατή μέχρι το τέλος.

Η λαμπερή και συνάμα μελαγχολική φυσιογνωμία της Joan Fontaine έρχεται ένα χρόνο αμέσως μετά τη «Rebecca» έρχεται και πάλι να εντυπωσιάσει τους φίλους του Hitchcock. Αν και ο ρόλος της είναι παρόμοιος με εκείνον της προηγούμενης ταινίας (σύζυγος που δυσκολεύεται να καταλάβει ποιος στην ευχή είναι τελικά ο άνδρας που παντρεύτηκε), αυτό δεν την εμποδίζει να «εναγκαλιστεί» με τα ψυχολογικά ups ‘n’ downs της Lina. Από την ευπιστία στην αμφιβολία κι από εκεί στην αμηχανία για αυτήν την αμφιβολία και ξαφνικά στο φόβο πως η αμφιβολία έχει κάποια βάση, όλες αυτές οι εναλλαγές μπορούν να χαρακτηριστούν επιεικώς «ζόρικες». Η Fontaine, όμως, συγκινεί και προβληματίζει το θεατή, ενώ ακόμη τον κάνει να συμπάσχει μαζί της.
Για την ερμηνεία της η Fontaine ήρθε «αντιμέτωπη» στα Oscars Α’ Γυναικείου Ρόλου με την ίδια της την αδερφή, την Olivia de Havilland, καθώς η de Havilland ήταν την ίδια χρονιά υποψήφια για την ερμηνεία της στο «Hold Back the Dawn». Τελικά, η Fontaine κέρδισε τη μεγάλη της αδερφή, κερδίζοντας το χρυσό αγαλματάκι, πράγμα που σύμφωνα με τις φήμες, όξυνε και τις διαφορές ανάμεσα στις δύο αδερφές.
Καλό βράδυ, καλή διασκέδαση και… μη σβήσετε όλα τα φώτα όταν θα βλέπετε την ταινία!

Πρωταγωνιστούν: Cary Grant, Joan Fontaine, Cedric Hardwicke, Nigel Bruce, Dame May Whitty, Auriol Lee κ.α.

Φέτος το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου διεκδικούν οι:
Marion Cotillard, «Two Days, One Night»
Felicity Jones, «The Theory of Everything»
Julianne Moore, «Still Alice»
Rosamund Pike, «Gone Girl»
Reese Witherspoon, «Wild»

15/02/2015 0 comments

FASHION

Ερωτευμένοι με το μωράκι σας;

written by Κατερίνα Μαντά

Δεν είστε οι μόνοι! Όλα τα ζευγάρια που αποκτούν μωράκι, ξεχνούν την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, τον σύντροφό τους και το μυαλό τους είναι σε αυτό το πλασματάκι που τους έχει κλέψει το μυαλό, την καρδιά….

Και φυσικά θα θέλατε να έχετε ένα ενθύμιο από αυτή την 1η επέτειο μαζί του, αλλά δεν ξέρετε τι να του προσφέρετε! Θέλετε να είναι χρήσιμο, πρακτικό και οικονομικό… Η ολοκαίνουργια ειδική σειρά Mom&Dad στα καταστήματα Prénatal σας δίνει τη λύση!

Πιο συγκεκριμένα, για τα μικρά από 0 έως 12 μηνών, μπορεί κανείς να βρει ρουχαλάκια που εκφράζουν όλη την αγάπη για τη μαμά και τον μπαμπά με γλυκές φράσεις και πολλές καρδιές: μια πραγματικά πολύ πρωτότυπη ιδέα δώρου για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου!

Ανάμεσα στις προτάσεις βρίσκουμε δυο φορμάκια με μακρύ μανίκι από στρετς φέλπα – ένα με τη Minnie και τον Mickey Mouse για τα κοριτσάκια κι ένα με το σχέδιο “Mom + Dad = me!” για τα αγοράκια – και 3 κοντομάνικα body από ριγωτή ύφανση. Η σειρά περιλαμβάνει επίσης και 3 σαλιάρες από interlock, καλτσάκια από μαλακό βαμβάκι και ένα t-shirt θηλασμού από micromodal για τις εγκύους, με τους χαριτωμένους Mickey Mouse και Minnie που δίνουν ένα τρυφερό φιλί. Όλα τα ρούχα είναι σε λευκούς, γκρι mélange και κόκκινους τόνους.

Περισσότερες πληροφορίες είναι διαθέσιμες στο site και στη σελίδα της εταιρείας στο facebook

13/02/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για Oscar-ικό dvd: Good Will Hunting

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Φίλες και φίλοι του The K-Magazine, νά’μαι πάλι μαζί σας εδώ για να γνωρίσουμε άλλη μία από τις πιο αξιόλογες ταινίες που έφτασαν στα Oscars. Για σήμερα σας έχω μία ταινία την οποία ομολογώ μέχρι τώρα φοβόμουν να τη δω μην τυχόν και με απογοητεύσει… Πόσο λάθος ήμουν!

Ο Will Hunting (Matt Damon) δουλεύει ως επιστάτης στο Πανεπιστήμιο MIT και στον ελεύθερο χρόνο του περνά το χρόνο του πίνοντας παρέα με τους τρεις φίλους του, τον Chuck (Ben Affleck), το Morgan (Casey Affleck) και τον Billy (Cole Hauser). Αυτό όμως που τον κάνει πραγματικά ξεχωριστό – διόλου τυχαία η ελληνική απόδοση του τίτλου – είναι πως ο Will είναι μία μαθηματική ιδιοφυΐα με φωτογραφική μνήμη, ο οποίος μάλιστα λύνει κρυφά εξισώσεις που ακόμη και τα μεγαλύτερα μυαλά του MIT δυσκολεύονται να καταφέρουν. Όταν ο Will θα συλληφθεί επειδή χτύπησε έναν παλιό του συμμαθητή κι έναν αστυνομικό που κλήθηκε στο συμβάν, ο καθηγητής Gerald Lambeau (Stellan Skarsgård) θα τον βγάλει με αναστολή με δύο όρους: ο ένας είναι ο Will να σπουδάσει μαθηματικά υπό την εποπτεία του κι ο δεύτερος να δει ψυχολόγο. Έπειτα από μερικές αποτυχημένες προσπάθειες ο Will καταλήγει στο γραφείο του παλιού συμφοιτητή του Lambeau, Sean Maguire (Robin Williams), ο οποίος διδάσκει ψυχολογία στο κοινοτικό κολλέγιο. Μέσα από τις συνεδρίες με τον Sean, αλλά και τη σχέση του με μία Βρετανίδα φοιτήτρια του Harvard, τη Skylar (Minnie Driver), ο Will θα αρχίσει να επαναξιολογεί όχι μόνο τις σχέσεις του με τους ανθρώπους γύρω του, αλλά θα κληθεί να πάρει κι αποφάσεις για τη ζωή του και το μέλλον του.

Η ταινία του Gus Van Sant («Milk», «Promise Land») βασίζεται στο σενάριο των Matt Damon και Ben Affleck. Αν και μόλις 27 κι 25 ετών αντίστοιχα τότε, οι δύο νεαροί ηθοποιοί έστησαν μία ανθρώπινη και γεμάτη συναίσθημα ιστορία. Κι ενώ στην αρχή ο θεατής αντιμετωπίζει το Will και τους φίλους του ως ένα τσούρμο επιπόλαιων και «τραμπούκων» πιτσιρικάδων, στη συνέχεια βγαίνουν στην επιφάνεια οι πολύπλοκοι χαρακτήρες τους, κυρίως του Will. Το να πείσεις πως ένας χαρακτήρας έχει ένα τέτοιο χάρισμά και το «πετάει στα σκουπίδια» επειδή έχει την τάση να βλέπει παντού το κακό γύρω του είναι από μόνο του μία συναρπαστική ιστορία. Φανταστείτε λοιπόν τη δυναμική της εξέλιξης όταν όσο κυλάει η ταινία, ο Will αντιλαμβάνεται πως ίσως τελικά να αξίζει περισσότερα απ’ όσα νομίζει. Και μπορεί η εξέλιξη της ταινίας να είναι κάπως προβλεπόμενη, αλλά το θεατή δεν τον ενδιαφέρει πού θα καταλήξει ο Will. Τον ενδιαφέρει και τον ιντριγκάρει το πώς θα καταλήξει όπου είναι να καταλήξει. Δεν είναι παράλογο, λοιπόν, που η ταινία απέσπασε τις καλύτερες των κριτικών, με αποτέλεσμα να φτάσει στα Oscar με εννέα υποψηφιότητες, μεταξύ άλλων ως Καλύτερη Ταινία. Και δεν είναι έκπληξη το γεγονός πως ο Matt Damon κι ο Ben Affleck έφυγαν εκείνη τη βραδιά από το Kodak Theatre κρατώντας ο καθένας από ένα αγαλματάκι για το Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο.

Για το cast:
Λέω να ξεκινήσω με τον Ben Affleck. Έχω πει αρκετές φορές πως σαν ηθοποιός πολλές φορές με έχει μπερδέψει. Σε κάποιες ταινίες τον απήλαυσα και σε άλλες έλεγα «τι το ήθελε;». Ε, λοιπόν, την ερμηνεία του ως Chuck στον «Ξεχωριστό Will Hunting» την κατατάσσω στην πρώτη κατηγορία. Αν κι 25 χρονών τότε, αντιμετωπίζει το ρόλο του με ωριμότητα, κι ας παίζει τον «εξυπνάκια» φίλο του Will. Γιατί για να το κάνεις αυτό, θεωρώ πως θέλει κάποια μαεστρία. Κι όταν σε κάποια σκηνή φανερώνει τι πραγματικά θέλει για το φίλο του, ξεδιπλώνοντας μία άλλη πλευρά του Chuck, παρουσιάζει τέτοια σοβαρότητα κι ειλικρίνεια που πραγματικά εμένα με άφησε άφωνη. Σε σημείο να μην είμαι σίγουρη πως βλέπω όντως το Ben Affleck. Και ναι, ήταν ο ίδιος ηθοποιός που με σύγχυζε όταν αναλωνόταν σε κομεντί με τη Jennifer Lopez!

Η γλυκιά Minnie Driver με ενθουσίασε στο ρόλο της Skylar. Και να σκεφτείτε πως ο παραγωγός της ταινίας, Harvey Weinstein στην αρχή δεν ήθελε τη Driver επειδή «δεν ήταν πολύ σέξι. Ο λόγος που η Driver πήρε το ρόλο της Skylar είναι επειδή την ήθελαν πολύ ο Affleck κι ο Damon. Συμπέρασμα; Το να είσαι σούπερ σέξι ηθοποιός δε σημαίνει απαραίτητα πως είσαι και καλή ηθοποιός. Κι η Driver το αποδεικνύει περίτρανα αυτό. Λογικό, λοιπόν, που ήταν υποψήφια για το Oscar Β΄ Γυναικείου ρόλου εκείνη τη χρονιά.

Ο χαρακτήρας του Will ήταν ο πιο πολύπλοκος. Πώς αλλιώς να περιγράψεις ένα νέο, όμορφο κι έξυπνο παιδί που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του το γεγονός πως του αξίζουν περισσότερα; Ο Matt Damon κατάφερε κι έγινε ένα με τον χαρακτήρα του Will κι έφερε στην επιφάνεια ένα πρόσωπο το οποίο – όπως είπα – ο θεατής στην αρχή το κοιτάζει με κάποια λύπηση, ίσως, ενώ στη συνέχεια τον επαινεί για το θάρρος να πατήσει πόδι και να διεκδικήσει αυτό το καλύτερο που το αξίζει. Να παλέψει χωρίς να φοβάται πια εκ των προτέρων πως θα αποτύχει. Και που αναγνωρίζει πως, ακόμη κι αν γίνει αυτό, τουλάχιστον δε θα «έπεφτε» αμαχητί. Την επιπολαιότητα, την αμυντική-επιθετική στάση του Will απέναντι στον κόσμο αλλά και τους φόβους του που τον οδήγησαν εκεί που τον οδήγησαν, όλα αυτά ο Matt Damon καταφέρνει να τα κάνει πραγματικότητα. Γιατί ο χαρακτήρας του Will είναι υπαρκτός, ακόμη κι αν δε είναι κάποιος μαθηματική ιδιοφυΐα ή κάτι τέτοιο. Γιατί σχεδόν όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί έστω μία φορά για το μέχρι που είμαστε ικανοί να φτάσουμε και για το αν δικαιούμαστε αυτό το «κάτι καλύτερο» για τη ζωή μου. Κι ο Damon κατάφερε να κάνει τους θεατές έστω και μέχρι ενός σημείου να ταυτιστούν με τον Will. Πράγμα που τον έθεσε κι υποψήφιο για το Oscar A’ Ανδρικού Ρόλου.

Τελευταίο, αλλά ίσως σαν «κερασάκι στην τούρτα», έχουμε τον Robin Williams. Ο αγαπημένος ηθοποιός που έδωσε τέλος στη ζωή του πριν από περίπου έξι μήνες, ερμηνεύει τον ψυχολόγο που δοκιμάζει να προσεγγίσει το Will με διαφορετικό τρόπο. Μόνο που κι ο Williams προσέγγισε εντελώς διαφορετικά το ρόλο του. Δεν ήταν απλά ο ψυχολόγος που κάθεται απέναντι από τον ασθενή του και τον ακούει να μιλάει. Έγινε ο άνθρωπος στον οποίο ο Will μπορούσε να κάνει την αρχή και να βρει έναν αληθινό φίλο, κάποιον στον οποίο μπορούσε να εκμυστηρευτεί ό,τι τον απασχολούσε. Βάζοντας μάλιστα δικές του πινελιές – σε μία δύο σκηνές, ο Williams αυτοσχεδίαζε! – ο εκλιπών ηθοποιός κατάφερε να μας κάνει να χαμογελάσουμε – αυτό επεδίωκε πάντα, άλλωστε! – , να μας συγκινήσει αλλά και να μας προβληματίσει παράλληλα. Ήταν τόσο ανθρώπινος και «ζεστός», με αποτέλεσμα να μας φαίνεται δύσκολο να σκεφτούμε κάποιον καταλληλότερο από το Williams για το ρόλο του Sean. Και γι’ αυτήν του την ερμηνευτική προσέγγιση, ο Williams απέσπασε το Oscar Β΄Ανδρικού Ρόλου, προσθέτοντας άλλον ένα λόγο για να τον θυμόμαστε με αγάπη.
Μην κάνετε το ίδιο λάθος που έκανα εγώ μέχρι τώρα. Δείτε την ταινία, αν δεν το έχετε ήδη κάνει, δε θα σας απογοητεύσει, είναι το μόνο σίγουρο!

Πρωταγωνιστούν: Matt Damon, Robin Williams, Ben Affleck, Minnie Driver, Stellan Skarsgård, Casey Affleck κ.α.

Φέτος υποψήφιοι για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου είναι οι:
Robert Duvall, «The Judge»
Ethan Hawke, «Boyhood»
Edward Norton, «Birdman or (the Unexpected Virtue of Ignorance»)
Mark Ruffalo, «Foxcatcher»
J. K. Simmons, «Whiplash»

10/02/2015 0 comments

ΜΟΥΣΙΚΗ

Τα πιο ερωτικά, αλλά όχι κλασσικά τραγούδια για ερωτευμένους

written by The K-magazine

Πλησιάζει η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, μπορεί να θέλετε να ετοιμάσετε ένα prive party για τον/την αγαπημένο/-η σας, ή ακόμα μπορεί να έχετε μπει στη διαδικασία προετοιμασίας του γάμου σας. Και στην περίπτωση που δεν θα ακολουθήσετε τα κλισέ της γαμήλιας δεξιώσης, ένα τραγούδι θα χορέψετε οι δύο σας, έτσι για να σας θυμίζει αυτή τη σημαντική μέρα, που αλλάζει η ζωή σας…και πιστέψτε με δεν είναι όλα ρομαντικ
Και ποιός είναι ο ιδανικός για να μας συμβουλέψει; Φυσικά το Υes I Do ... που αγαπούν πολύ πολύ πολύ τη μουσική.
Πολλοί και πολλές αναρωτιέστε, ποια είναι για εμάς τα τραγούδια εκείνα που θεωρούν στο Υes I Do τα απολύτως ερωτικά must, ιδού:

The Beatles- Something

Ένα τραγούδι που μιλάει για τον πραγματικό έρωτα, για τα λακανικά μικρά αντικείμενα Α, που δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι αλλά μας κάνουν να ερωτευόμαστε, πολύ. Και επειδή πάντα πρέπει να ακούμε Beatles.

Χρήστος Κυριαζής- Έλα μωράκι μου

Γιατί είναι cult. Γιατί είναι τόσο πρόστυχο με εκπληκτικά σεμνό τρόπο. Γιατί κάπως το λέει ο θεός το «έλα μωράκι μου» που απλά λιώνω.

Ingrid Michaelson – You and I
https://www.youtube.com/watch?v=OvMVCHhwTPs
Αν δεν το ξέρετε ακούστε το. Είναι τόσο τρυφερό και γλυκό τραγούδι και με κάνει και νιώθω αυτό το συναίσθημα που έχεις όταν είσαι ερωτευμένος που νιώθεις ότι με τον άλλον μπορείς να κατακτήσεις τον κόσμο.

Τικ Τικ Τακ (εκείνο το παλιό ρεμπέτικο)

Πώς τολμά κανείς να ρωτήσει γιατί; «Γιατί όταν σε κοιτώ αρχίζει της καρδιάς το τικ τικ τικ τικιτικι τακ». Και γιατί είναι ρεμπέτικο, χορευτικό και χαρούμενο.

Beside you- Iggy Pop

Τραγουδάρααα, όχι τόσο χαρούμενο και χορευτικό όπως τα άλλα, όμως πανέμορφο τραγούδι με υπέροχους στίχους. Και γερή ροκιά.

Ο μ’αγαπάς κι η σ’αγαπώ- Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Πρίν ο Μαχαιρίτσας αρχίσει να με εκνευρίζει έβγαλε αυτό το τραγουδάκι που είναι απίστευτα γλυκό και η ευχή μου για όλους τους ερωτευμένους και αγαπημένους. Και είναι βαλσάκι.

Neil Sedaka – You Mean Everything to Me

Κλάψε κόσμε, δάκρυσε κόσμε! Δοξάστε τον έρωτα. Ο τίτλος τα λέει όλα.

Άδωνις- Α. Πρωτοψάλτη

Το βλέπετε και λέτε, πάει τα ‘χασε το κορίτσι, αλλά αν δεν έχετε πεί στον έρωτα «είσαι η λαχτάρα μου, ο καφές και τα τσιγάρα μου» δεν έχετε ερωτευτεί. Κι ας μην καπνίζετε.

Billie Holiday – Guilty

Κλασικκό και χιλιο-ειπωμένο αλλά τι να κάνεις; Σε μια χορευτική , άκρως γοητευτική διάθεση. Και ο ερωτισμός να διαχέεται.

Να το θυμάσαι- Σκιές

Μια hip hop επιλογή αλλά μη φανταστείτε κάτι βαρύ ή κάτι πολύ “Yo”, αν με καταλαβαίνετε. Ένα τέλειο τραγουδάκι για υποσχέσεις και για τις αληθινές σχέσει, όπως πρέπει να είναι. Και πόσος χορός σε αυτόν το ρυθμό;;;

Σας ετοιμάσαμε και link με την έτοιμη playlist στο youtube για τα αυτάκια σας και μόνο:

Πηγή: yes-I-do.gr, κείμενο: Irene Theodosi

10/02/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για Oscar-ικό dvd: Tootsie (Β’ Γυναικείος Ρόλος)

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Τι κάνετε; Πώς τα περάσατε το σαββατοκύριακο; Ελπίζω να σας βρίσκω σε φάση χαλάρωσης έχοντας φυσικά διασκεδάσει με την ψυχή σας αυτές τις δύο μέρες!

To Oscar-ικό μας αφιέρωμα συνεχίζεται με σταθερούς ρυθμούς κι έτσι είπα απόψε να θυμηθούμε μία απολαυστική κομεντί του 1982, με πρωταγωνιστή… μια γλυκύτατη κυρία! Μην ψάχνετε για ορθογραφικά λάθη, άδικος θα είναι ο κόπος σας!

Ο Michael Dorsey (Dustin Hoffman) είναι ένας άνεργος ηθοποιός που αναγκάζεται να δουλεύει ως σερβιτόρος και συγκατοικεί με το φίλο του και θεατρικό συγγραφέα Jeff Slater). Ο Michael είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός, αλλά τελειομανής, σε σημείο που γίνεται δύστροπος. Αποτέλεσμα να μη μπορεί να «κλείσει» αξιοπρεπείς δουλειές. Έπειτα από μία διαφωνία με τον ατζέντη του και με σκοπό να βρει τα χρήματα για να ανεβάσει το έργο του Jeff με πρωταγωνίστρια της φίλη του, Sandy (Teri Garr), ο Michael μεταμφιέζεται σε γυναίκα και πηγαίνει για ακρόαση για τη σαπουνόπερα «Southwest General». Εκεί ως Dorothy Michaels θα ενθουσιάζει σκηνοθέτη και παραγωγούς, θα κερδίσει το ρόλο και μάλιστα θα δώσει ένα νέο «prestige» στη σειρά. Μόνο που το να είναι… δύο άνθρωποι σε έναν είναι αρκετά δύσκολο και ριψοκίνδυνο, πόσο μάλλον όταν γνωρίσει τη γοητευτική συνάδελφό του, Julie Nichols (Jessica Lange). Για την ακρίβεια, για να μη ρίξουμε όλο το φταίξιμο στη Julie… οι μπελάδες αρχίζουν όσο ο Michael εδραιώνει τη θέση του ως… Dorothy!

Η ταινία του Sydney Pollack («The Way We Were», «Out of Africa», «The Firm») – ο οποίος ερμηνεύει και το ρόλο του απηυδισμένου ατζέντη του Michael – είναι βασισμένη στο σενάριο των Larry Gelbart, Murray Schisgal και Don McGuire. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι μία ιστορία που συνδυάζει τα κοινωνικά στερεότυπα των ‘80s με κωμικές καταστάσεις μέσα από μία σειρά παρεξηγήσεων, μυστικών και φιλοδοξιών.

Θέτει με ευφυή τρόπο το σεξισμό που αντιμετωπίζονται γυναίκες όπως η Sandy, η Julie ή κι η ίδια η «Dorothy» και το ενδιαφέρον του θεατή παραμένει αμείωτο, οι εξελίξεις της πλοκής είναι γρήγορες, με καυστικό χιούμορ κι ατάκες που πέφτουν «βροχή».

Για όλα αυτά τα στοιχεία η ταινία όχι μόνο έφτασε στις δέκα υποψηφιότητες για Oscar εκείνη τη χρονιά – μεταξύ άλλων ως η Καλύτερη Ταινία αλλά και για βραβείο Σκηνοθεσίας για το Pollack – αλλά το 2000 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ανέδειξε το «Tootsie» ως τη δεύτερη πιο αστεία ταινία όλων των εποχών, ακολουθώντας το «Μερικοί το Προτιμούν Καυτό» του 1959.

Για το cast:
Ας ξεκινήσω με τη γοητευτικότατη Jessica Lange στο ρόλο της Julie. Ο Χαρακτήρας της μοιάζει κάπως περίπλοκος. Νέα, όμορφη, έξυπνη, η οποία όμως βρίσκεται σε σχέση με έναν άντρα για τον οποίο θρέφει αμφιβολίες νομίζοντας πως την καλύπτει, όταν η αλήθεια απέχει παρασάγγας από τα γεγονότα. Είναι λογικό ένας τέτοιος χαρακτήρας να έρχεται αντιμέτωπος με διλήμματα και ψυχολογικές μεταπτώσεις.

Η Jessica Lange καταφέρνει να εντρυφήσει μέσα σε αυτές τις εσωτερικές συγκρούσεις της Julie Και να τις κάνει πραγματικότητα, κάνοντας τις γυναίκες κυρίως που βλέπουν την ταινία να ταυτιστούν ως ένα σημείο μαζί της. Πράγμα για το οποίο η Lange ανταμείφθηκε με ένα χρυσό αγαλματίδιο για την κατηγορία του Β’ Γυναικείου Ρόλου.

Όσο για τον Dustin Hoffman; Το να δει το «Κλουβί με τις Τρελές», να μάθει περισσότερα για το make up και να δει γυρίσματα του «General Hospital» – τηλεοπτικό hit της εποχής όπως το «ER» και το πιο πρόσφατο «Grey’s Anatomy» – απέδωσαν. Κι όχι απλά απέδωσαν, αλλά έδωσε μία ξεχωριστή δυναμική στο πώς προσεγγίζει ένας ηθοποιός το ρόλο του.

Οι κωμικές καταστάσεις όπου έπρεπε να αλλάζει εμφάνιση κι από «Dorothy» να γίνεται Michael και τούμπαλιν ήταν τόσο διασκεδαστικές και συνάμα ρεαλιστικές που οδήγησαν το Hoffman στις υποψηφιότητες για Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου. Κι αν την ίδια χρονιά δεν είχε βγει ο «Ghandi» με τον Ben Kingsley, νομίζω πως τον είχε στο τσεπάκι του ο Hoffman το «θείο Oscar»!

Σας εύχομαι καλή διασκέδαση! Αν και με το «Tootsie»… το έχω για «σιγουράκι»!

Πρωταγωνιστούν: Dustin Hoffman, Jessica Lange, Teri Garr, Bill Murray, Dabney Coleman, Charles Durning, Sydney Pollack, George Gaynes, Geena Davis κ.α.

Όσο για το ποιες είναι οι φετινές υποψήφιες για Oscar B’ Γυναικείου;
Patricia Arquette, “Boyhood”
Laura Dern, “Wild”
Keira Knightley, “The Imitation Game”
Emma Stone, “Birdman”
Meryl Streep, “Into The Woods”

08/02/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για Oscar-ικό dvd: The Piano

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ξέρω, ξέρω, σας φαίνεται περίεργο που έρχομαι μεσοβδόμαδα με ταινιοπρόταση! Υπάρχουν, όμως τόσες ταινίες που είναι κρίμα να μην τις γνωρίσουμε κι είναι εξίσου πολλές κι οι σημαντικότερες κατηγορίες. Πράγμα που σημαίνει… ο Φεβρουάριος θα έχει αύρα… χρυσή μέχρι τέλους!
Για απόψε σας έχω μία ταινία η οποία στην απονομή του 1994 ξεχώρισε με τις υποψηφιότητες που απέσπασε στις πιο σημαντικές κατηγορίες κι εγώ την ξεχώρισα για το βραβείο του Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.

Μέσα του 19ου αιώνα: Η Ada McGrath (Holly Hunter) είναι μία Σκωτσέζα την οποία ο πατέρας της τη στέλνει στη Νέα Ζηλανδία για να παντρευτεί τον άποικο Alisdair Stewart (Sam Neill). Στη νέα γη η Ada ταξιδεύει μαζί με την κόρη της, τη Flora (Anna Paquin). Αυτό που είναι πολύ ιδιαίτερο με την Ada είναι πως… δεν έχει ξαναμιλήσει από τότε που ήταν έξι ετών. Εκφράζεται μόνο μέσω του πιάνου της, ενώ το ρόλο του διερμηνέα όταν χρησιμοποιεί τη νοηματική έχει αναλάβει η Flora. Όταν αποβιβάζονται στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας, όλα της τα πράγματα πάνε στο νέο της σπίτι εκτός από το πιάνο της, καθώς ο Alisdair λέει πως δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτό. Τότε είναι που ο φίλος του Alisdair, ο George Baines (Harvey Keitel), ο οποίος ζει με τους Maori κι έχει υιοθετήσει τις συνήθειές τους, θα πάρει το πιάνο στο σπίτι του και θα αφήνει την Ada να παίζει, με τον όρο να του κάνει μαθήματα. Σύντομα, όμως, το αίσθημα εγκλωβισμού της Ada στη νέα της ζωή θα τη φέρει πιο κοντά στο George, ενώ κι η ρήξη δε θα αργήσει να φανεί στον ορίζοντα.

Η Jane Campion («The Portrait of A Lady», «Holy Smoke», «In The Cut») υπογράφει τόσο το σενάριο, όσο και τη σκηνοθεσία στα «Μαθήματα Πιάνου». Το αποτέλεσμα που το σινεφίλ κοινό παρέλαβε το 1993 ήταν μία εξαιρετική ιστορία, η οποία ταξιδεύει τους θεατές σε μία άλλη εποχή, σε έναν άλλο κόσμο. Σ’ αυτό συμβάλλει κι η εξαιρετική φωτογραφία και καλλιτεχνική διεύθυνση στην παραλία και στα δάση όπου εκτυλίσσεται η πλοκή – ειδικά στις σκηνές στην παραλία πραγματικά «χαζεύεις»! Αυτό, όμως, που καθηλώνει το θεατή είναι ο χαρακτήρας της Ada. Η δυναμική που εκπέμπει η ιστορία μίας γυναίκας η οποία επέλεξε να μην ξαναμιλήσει και που εκφράζεται μέσα από τη μουσική της, η μεταμόρφωση που βλέπεις να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου όταν τα δάχτυλα της Ada χορεύουν επάνω στα πλήκτρα, αλλά και πώς όλη της η στάση κι η ενέργεια επηρεάζει τον καθένα δίπλα της είναι – σχεδόν – υπνωτιστική. Κερασάκι στην κινηματογραφική αυτή «τούρτα» η εκπληκτική μουσική του Michael Nyman («The Cook, the Thief, His Wife and her Lover», «The End of the Affair», «Gattaca»).

Τα «Μαθήματα Πιάνου», λοιπόν, συγκέντρωσαν ένα άκρως επαρκές σύνολο «δικαιολογητικών» για να βρεθεί η ταινία υποψήφια για Oscar Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Καλύτερης Φωτογραφίας, Καλύτερων Κοστουμιών και Καλύτερου Μοντάζ. Κι αν κι εκείνη τη χρονιά νικήτρια στις δύο πρώτες κατηγορίες αναδείχθηκε η «Λίστα του Σίντλερ», η Jane Campion ανταμείφθηκε για τη δουλειά της με το Oscar Σεναρίου.

Για το cast:
Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο να αφιερώσω γραμμές στην Anna Paquin και στη Holly Hunter. Κι αυτό όχι γιατί υποβαθμίζω τη συμβολή των Harvey Keitel και Sam Neill στην ταινία, το αντίθετο, μάλιστα. Οι δύο άντρες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους. Οι ιστορίες της επιλογής, όμως, των ηθοποιών για τους ρόλους της Ada και της Flora έχουν αρκετό ενδιαφέρον.

Ας ξεκινήσω με τη μικρή – τότε – Anna Paquin. Η Paquin επελέχθη ανάμεσα από πέντε χιλιάδες παιδιά (!) που είχαν κάνει οντισιόν για το ρόλο της Flora κι αυτό έγινε μετά την επιλογή της Hunter για το ρόλο της Ada. Ο λόγος είναι πως η Hunter είναι αρκετά μικροκαμωμένη κι έπρεπε να καταλήξουν σε ένα κορίτσι ηλικίας εννέα έως δεκατριών ετών που θα μπορούσε να έχει μία ομοιότητα με τη Hunter. Επίσης, η Paquin παρέλαβε το σενάριο της ταινίας… κομμένο, όπου περιλαμβάνονταν μόνο οι σκηνές στις οποίες έπαιζε η ίδια. Μάλιστα η ίδια λέει πως την ταινία την είδε όταν είχε πια ενηλικιωθεί!

Μετά από αυτές τις έξτρα πληροφορίες πάμε στο υποκριτικό κομμάτι. Η Anna Paquin κατάφερε κυριολεκτικά να αποστομώσει τους θεατές με την ερμηνεία της. Οι εκφράσεις της, οι αντιδράσεις της ήταν τόσο αυθεντικές, κάνοντάς την ένα με το χαρακτήρα της. Και μιλάμε για ένα κοριτσάκι μόλις εννέα ετών τότε. Έφερε στην επιφάνεια την παιδικότητα της Flora που έρχεται σε σύγκρουση με την απότομη ενηλικίωση. Γιατί πώς αλλιώς θα χαρακτήριζε κανείς το γεγονός πως από πολύ μικρή ηλικία η Flora έπρεπε όχι απλά να γίνει διερμηνέας για τη μητέρα της, αλλά και πόσο την άλλαξαν όσα συνέβησαν από τότε που έφτασαν στη Νέα Ζηλανδία; Η ερμηνεία της Anna Paquin είναι κι αυτή που της χάρισε το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου, κάνοντάς τη τη δεύτερη νεότερη ηθοποιό που βραβεύτηκε, μετά την Tatum O’ Neal, που σε ηλικία δέκα ετών κέρδισε το ίδιο βραβείο το 1974 για το «Paper Moon».

Εκείνη, όμως που αξίζει πραγματικά το χειροκρότημα είναι η Holly Hunter, καθώς η τελική έκβαση έκανε μέχρι και την Isabelle Huppert, επίσης υποψήφια για το ρόλο της Ada, να μετανιώνει που τελικά άφησε το ρόλο. Αν και μάλλον ήταν αναπόφευκτο, καθώς κι η ίδια η Campion, αφότου παραδέχθηκε πως φανταζόταν τελείως διαφορετικά την Ada, όταν είδε τα δοκιμαστικά βίντεο, η Hunter την καθήλωσε με το βλέμμα της. Η Hunter επιστράτευσε τη δεξιοτεχνία της στο πιάνο – στις περισσότερες σκηνές παίζει η ίδια πιάνο -, ενώ αφιέρωσε χρόνο για να μάθει μία νοηματική που ένιωθε οικεία και για τα χέρια της κι από εκεί κι ύστερα… έπαιζε με το σώμα της. Έχω πει άπειρες φορές και σίγουρα το έχετε εμπεδώσει πως ο καλός ηθοποιός δε χρειάζεται ατάκες, χρησιμοποιεί το σώμα του. Φανταστείτε, λοιπόν, τι «ατού» ήταν αυτό για τη Hunter, αφού δε μιλάει σχεδόν καθόλου την ταινία. Μόνο στον πρόλογο και τον επίλογο της ταινίας ακούμε τη φωνή της, αλλά δε τη ΒΛΕΠΟΥΜΕ να μιλάει.

Σε όλη την ταινία η Hunter μιλά με το βλέμμα, με τα χέρια, με το κορμί. Ακόμη κι όταν παίζει πιάνο, «μιλάει» στο θεατή, όχι μόνο στο Baines.

Η Ada της, λοιπόν, για όλα αυτά, εξασφάλισε την υποψηφιότητα αλλά και τη νίκη του Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου για τη Holly Hunter.

Πρωταγωνιστούν: Holly Hunter, Anna Paquin, Harvey Keitel, Sam Neill, Kerry Walker, Geneviève Lemon κ.α.

Φέτος υποψήφιοι για Oscar Πρωτότυπου Σεναρίου είναι οι:
Alejandro González Iñárritu, Nicolás Giacobone, Alexander Dinelaris, Jr. και Armando Bo, «Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance)”
Richard Linklater, «Boyhood»
E. Max Frye και Dan Futterman, «Foxcatcher»
Wes Anderson και Hugo Guinness, «The Grand Budapest Hotel»
Dan Gilroy, «Nightcrawler»

03/02/2015 0 comments

ΠΟΤΟ

Μέθεξη, η μπυραρία hotspot του Ηρακλείου

written by The K-magazine

Εάν ψάχνετε για έναν προορισμό που να σας προσφέρει άφθονη μπύρα και καλό φαγητό, τότε η Μέθεξη είναι σίγουρα το ιδανικό μέρος για εσάς.

Τοποθετημένη στη Νεότητος 2 και μια ανάσα από το σταθμό του Νέου Ηρακλείου, αυτή η μπυραρία είναι έτοιμη να σας προσφέρει ο, τι ακριβώς ζητάτε. Ο χώρος της Μέθεξης έχει εξαιρετική άποψη όπου και να καθίσεις. Στο εσωτερικό του μαγαζιού απολαμβάνεις την κομψή διακόσμηση των τοίχων ενώ στο εξωτερικό τα διάφορα φυτά που υπάρχουν τριγύρω δίνουν μια πιο δροσερή νότα. Ο κατάλληλος χαμηλός φωτισμός και οι αναπαυτικές θέσεις δε λείπουν πουθενά.

Στο γευστικό, τώρα, κομμάτι βρίσκεται το καλύτερο. Ο κατάλογος έχει πραγματικά μεγάλη ποικιλία πιάτων –πρόσφατα μάλιστα έκανε και ανανέωση- ενώ δε λείπουν ακόμα και τα tapas. Από ορεκτικά οι πατάτες με τυριά και αλλαντικά αποτελούν μία πρώτη πεντανόστιμη επιλογή, όπως επίσης και η αρωματική χοιρινή τηγανιά από τα tapas. Από κυρίως, όλα τα μακαρόνια είναι άψογα μαγειρεμένα ενώ το ψαρονέφρι με μαύρη μπύρα και τα βιενέζικα εσκαλόπ συναγωνίζονται επάξια μεταξύ τους. Φυσικά, μην ξεχνάτε ότι υπάρχουν στη διάθεσή σας 70 και περισσότερες ετικέτες μπύρες και βαρελίσιες, έτοιμες να βρεθούν στο τραπέζι σας!

Το οικονομικό δε δεν πρέπει να σας ανησυχεί. Οι τιμές κυμαίνονται σε φυσιολογικά επίπεδα. Τα κυρίως, ας πούμε, βρίσκονται γύρω από τα 10 ευρώ ανάλογα το πιάτο και μιλάμε για ποσότητες πλούσιες και χορταστικές.

Σας ανοίξαμε την όρεξη; Μπείτε στο e-table.gr, κάντε τώρα την κράτησή σας και απολαύστε κι εσείς τα υπέροχα αυτά πιάτα!

02/02/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για Oscar-ικο dvd: Dangerous Liaisons

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Μας χωρίζουν από τη μεγάλη βραδιά των Oscars ακριβώς είκοσι μία μέρες και, όπως κάθε χρόνο, μαζί θα γνωρίσουμε μερικές από τις ταινίες που έφυγαν από την απονομή με το χρυσό «θείο». Για απόψε θα γνωρίσουμε την ταινία που το 1988 κυριάρχησε στην κατηγορία Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Γαλλία, λίγο πριν την Επανάσταση: η Μαρκησία Merteuil (Glenn Close) αποφασίζει να εκδικηθεί τον πρώην εραστή της καταστρέφοντας την εικόνα και την τιμή της επικείμενης μνηστής του κι ανιψιάς της ίδιας της Μαρκησίας, Cecile de Volanges (Uma Thurman). Για το σκοπό της επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τον Υποκόμη Valmont (John Malkovich), έναν επιπόλαιο playboy, ο οποίος όμως έχει βάλει άλλον στόχο: τη Mademe De Tourvel (Michelle Pfeiffer), μία γυναίκα παντρεμένη και πιστή στη θρησκεία, τα ήθη και τις οικογενειακές αξίες. Σύντομα, όμως, ο Υποκόμης θα δεχθεί να συμμετάσχει στο σχέδιο της Μαρκησίας Merteuil, εκείνος ανακαλύψει πως η μητέρα της Cecile στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά του. Τότε είναι που θα ξεκινήσει ένα ερωτικό γαϊτανάκι, το οποίο όμως όσο πλέκεται, τόσο πιο επώδυνες γίνονται οι συνέπειες. Τόσο για τα θύματα του Υποκόμη και της Μαρκησίας, όσο και για τους ίδιους, που βρίσκουν ενδιαφέρον στα ερωτικά παιχνίδια που βασίζονται στην προδοσία και τον εξευτελισμό.

Η ταινία του Stephen Frears («The Queen», «Mary Reilly», «Mrs. Henderson Presents») είναι κατά κάποιον τρόπο… η διασκευή της διασκευής! Βλέπετε, η πρώτη φορά που το κοινό γνώρισε τις «Επικίνδυνες Σχέσεις» ήταν στο γαλλικό μυθιστόρημα του Pierre Choderlos de Laclos «Les Liaisons Dangereuses» το 18^ο αιώνα. Το 1985 ο θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Christopher Hampton (ο οποίος συνυπογράφει και το παρόν κινηματογραφικό σενάριο, καθώς κι εκείνο του «Atonement», μεταξύ άλλων) πήρε το μυθιστόρημα και το μετέτρεψε σε θεατρικό έργο. Κι αφότου έκαναν το 1987 μία στάση στο Braodway, οι «Επικίνδυνες Σχέσεις» έφτασαν το 1988 στη μεγάλη οθόνη.

Από άποψη τεχνικής και σκηνοθεσίας, η ταινία θα μπορούσε μεν να χαρακτηριστεί «απλή» αλλά σίγουρα όχι «απλοϊκή». Τα σκηνικά παίρνουν τη θέση μίας τεράστιας θεατρικής σκηνής, με εξαίσια φωτογραφία και καλλιτεχνική διεύθυνση (η οποία κι αυτή βραβεύτηκε με Oscar, όπως και τα κοστούμια του James Achenson), αλλά ο Frears προτιμά να επικεντρωθεί στους χαρακτήρες του. Χρησιμοποιώντας σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας κοντινά πλάνα, ο σκηνοθέτης εστιάζει στον πειρασμό, την ηδονή, την αγωνία, τη ματαιοδοξία, όλα τα συναισθήματα που είναι συνυφασμένα με το παράνομο ερωτικό παιχνίδι στο οποίο – κάποιοι οικειοθελώς, κάποιοι επειδή ήταν «πέρα από τον έλεγχό τους» – κλήθηκαν να συμμετάσχουν. Ο Frears μέσα από την ταινία του θέλησε να παρουσιάσει το σεξ ως εργαλείο εξουσίας, σε σημείο που να κάνει το θεατή να σκέφτεται πόσο… εξωφρενικά σατανικό είναι ένα τέτοιο παιχνίδι από κάποιους, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν δικές τους ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες.

Η ταινία εκείνη τη χρονιά κατέκτησε κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα να εξασφαλίσει ο Christopher Hampton εκείνη τη χρονιά το πολυπόθητο αγαλματίδιο.

Και μια που είπα για τα κοντινά πλάνα στους ήρωες του Laclos…

Έχουμε μία αιθέρια – θα μπορούσε να πει κάποιος – Michelle Pfeiffer, η οποία κλήθηκε να παίξει ίσως το δυσκολότερο ρόλο της ταινίας: εκείνον της ενάρετης γυναίκας, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη θέληση της καρδιάς. Καρδιά και μυαλό σχεδόν ποτέ δε συγχρονίζονται, ως γνωστόν, επομένως φανταστείτε τον υποκριτικό «άθλο» που ανατέθηκε στη Pfeiffer. Όχι απλά δεν απογοήτευσε, αλλά ήταν ο ρόλος που της χάρισε την πρώτη της υποψηφιότητα για Oscar (Β’ Γυναικείου Ρόλου).

Έχουμε μία χαριτωμένη, αλλά εν μέρει ανεπαρκή Uma Thurman στο ρόλο της Cecile. Ομολογώ πως προσωπικά δε με έπεισε 100% στο ρόλο της παραπλανημένης παρθένας. Προσπάθησε φιλότιμα, αλλά δεν το κατάφερε στο έπακρο. Για τον Keanu Reeves δε λέω τίποτα.. Ήταν δεν ήταν στα πλάνα, ένα και το αυτό!

Αυτοί φυσικά που κυριάρχησαν στην ταινία είναι οι «δολοπλόκοι» Glenn Close και John Malkovich. Η Glenn Close, αντιλαμβανόμενη πως ο χαρακτήρας της γνωρίζει πως μόνο χειραγωγώντας έναν άντρα μπορεί να επιτύχει τους σκοπούς της, καταφέρνει μέχρι και να σε τρομάξει. Φέρνει πραγματικά στη ζωή την περσόνα της Μαρκησίας Merteuil, αποκτά τον «αέρα» της, κάνοντας το θεατή να νιώθει έντονα την ανάγκη να «πέσει βαρύ ο πέλεκυς» επάνω της για τις μηχανορραφίες της. Δίκαιη η υποψηφιότητά της για το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου εκείνη τη χρονιά.

Όσο για τον John Malkovich… δίνει σάρκα κι οστά στο – σχεδόν – δαιμονικό χαρακτήρα του Υποκόμη Valmont, κάνοντάς τον μάλιστα να μοιάζει παράλληλα τόσο ταιριαστό ειδικά για το χαρακτήρα της Michelle Pfeiffer. Επιπλέον, το γεγονός πως όλη η ταινία έμοιαζε να γυρίζεται σε μία τεράστια θεατρική σκηνή, σε συνδυασμό με το ότι ο Malkovich ξεκίνησε από το θέατρο την καριέρα του, τον έκαναν να μοιάζει σα να βρίσκεται «στο στοιχείο» του.

Ταξιδέψτε πίσω στο χρόνο και προετοιμαστείτε να σοκαριστείτε…

Πρωταγωνιστούν: Glenn Close, John Malkovich, Michelle Pfeiffer, Uma Thurman, Swoozie Kurtz, Mildred Natwick, Keanu Reeves κ.α.
Φέτος υποψήφιοι για Oscar Διασκευασμένου Σεναρίου είναι οι:
Jason Hall, «American Sniper» (ομότιτλη αυτοβιογραφία των Chris Kyle, Scoot McEwan και Jim DeFelice)
Graham Moore, «The Imitation Game» («Alan Turing: The Enigma» του Andrew Hodges)
Paul Thomas Anderson, «Inherent Vice» (ομότιτλο μυθιστόρημα του Thomas Pynchon)
Anthony McCarten, «The Theory of Everything» («Travelling to Infinity: My Life with Stephen Hawking» της Jane Wilde Hawking)
Damien Chazelle, «Whiplash» (από την ταινία μικρού μήκους «Whiplash» του Damien Chazelle)

01/02/2015 1 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Πρόταση για θέατρο: The Irish Bastard στη Fabrica, από τη Χρ. Τζέικου

written by The K-magazine

Στον τεχνοχώρο Fabrica στο Γκάζι , κάθε Κυριακή παίζεται η παράσταση The Irish Bastard (Ο νόθος Ιρλανδός) , από την ομάδα Start (απαρτιζόμενη από μαθητές και αποφοίτους της δραματικής σχολής του Ιάσμου) , και πρόκειται για μια κωμωδία με μπόλικο άρωμα από Πειραιά και Ιρλανδία.

Υπόθεση:

Μία πενταμελής οικογένεια, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης εβδομάδας , φιλοξενεί έναν παθιασμένο Ιρλανδό στο σπίτι της. H Λίτσα και ο Σταύρος ,είναι ένα καθημερινό Ελληνικό ζευγάρι , το οποίο περιμένει να γυρίσει ο νεαρός γιος τους Αντώνης από το Λονδίνο, όπου εκεί σπούδαζε τόσο καιρό. Ο Αντώνης, γυρνώντας στο σπίτι του φέρνει μαζί του τον Ιρλανδό φίλο του Πάντι Ο΄Λίρι , για να περάσουν μαζί τις διακοπές του Πάσχα. Όλη η οικογένεια σύσωμη προσπαθεί να ξεφορτωθεί την ενοχλητική παρουσία του Ιρλανδού, και ιδιαίτερα η τρελαμένη γαυρίνα Ντενίζ ( κόρη ) καθώς και η ρατσίστρια γιαγιά ( μητέρα του Σταύρου). Ωστόσο ο Πάντι ήρθε για να μείνει! Ο νεαρός Ιρλανδός θα τους κάνει άνω κάτω αφού εκτός από την αγάπη που τρέφει για τα τραγούδια της πατρίδας του και το ποτό, φέρνει μαζί του και ένα οικογενειακό μυστικό που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο περίπλοκα.

Και ας πάρουμε τους χαρακτήρες από την αρχή… Ο Σταύρος είναι ένας κλασικός Έλληνας οικογενειάρχης , ο οποίος όπως φαίνεται κρύβει τόσα χρόνια καλά κρυμμένο ένα μυστικό, το οποίο δεν το γνωρίζει ούτε η ίδια του η γυναίκα. Η Λίτσα , αποτελεί το παραδοσιακό πρότυπο Ελληνίδας μάνας, υπερπροστατευτική με τα παιδιά της , ενώ όπως βλέπουμε στο έργο προσπαθεί να τα προλαβαίνει όλα και να είναι τέλεια στις αρμοδιότητες που έχει μια μάνα και συνάμα γυναίκα.Την πιο κωμική φιγούρα του έργου την αποτελεί η Γιαγιά, αρκετά θρησκόληπτη, έχοντας έντονες πολιτικές απόψεις ενώ δεν τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια για τους μετανάστες.

Ο Αντώνης και η Ντενίζ , είναι τα δύο παιδιά της οικογένειας , τα οποία δεν θα λέγαμε πως ταιριάζουν και πολύ μεταξύ τους, αφού ο ένας αποτελεί τον συνηθισμένο χαρακτήρα ενός νέου που δεν πάλεψε και πολύ για τα αγαθά του με σπουδές στην Αγγλία, ενώ η άλλη είναι ένα αγοροκόριτσο κολλημένο με την μία και μοναδική ομάδα του Πειραιά, τον Ολυμπιακό. Όσο για τον Πάντι , πρόκειται για έναν χαρούμενο , και λιγάκι τρελό θα λέγαμε Ιρλανδό , ο οποίος αγαπάει τις μπύρες και το τραγούδι, ενώ στο τέλος θα ανατραπεί ολόκληρη η ζωή του.

Είναι μια κωμωδία με νέους ηθοποιούς , που αξίζει να την δείτε!

Στο τέλος της παράστασης μπορείτε να πάτε για ένα ποτάκι στον επάνω χώρο!

Παίζουν :
Έφη Θεοφανίδου, Ντενίζ Κούτση , Αντώνης Σαριγιάννης , Στράτος Σαριγιάννης. Γιώργος Χατζηκυριάκος και στο ρόλο της γιαγιάς ο Μάριος Σάκκας.

Σκηνοθεσία – κείμενο: Γιώργος Χατζηκυριάκος

Τεχνοχώρος Fabrica Athens
Μεγάλου Αλεξάνδρου 125 & Ευρυμέδοντος, Γκάζι (Μετρό Κεραμεικός)
Τηλ. Επικοινωνίας: 210-3411651 – 6977352501 Κάθε Κυριακή στις 20.30 Διάρκεια: 90 λεπτά Ενδεικτική τιμή: 7€

Περισσότερες πληροφορίες για τη Χριστιάνα Τζέϊκου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

31/01/2015 0 comments

ΘΕΑΤΡΟ

Πρόταση για θέατρο: “Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ”, από τη Χρ. Τζέικου

written by The K-magazine

Την Παρασκευή που μας πέρασε, πήγα να δω στην σκηνή “Κατίνα Παξινού” του Εθνικού θεάτρου, “Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ” , σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου.
Η συγκεκριμένη παράσταση μιλάει για τον ανεκπλήρωτο έρωτα… σου δημιουργεί αναμνήσεις, καταστάσεις απ’τις οποίες θες να απεγκλωβιστείς ή ακόμη και να χαθείς μέσα στην δίνη τους…Ομολογώ πως την ταινία δεν την έχω δει ακόμη αλλά η παράσταση μου δημιούργησε θετικά συναισθήματα. Το σκηνικό άκρως ρεαλιστικό, ενώ δεν κρύβω πως θα ήθελα στο σπίτι μου κάπου να υπάρχει χώρος για μια τόσο τεράστια γκαρνταρόμπα, η οποία στην προκειμένη περίπτωση είχε τη λειτουργία εισόδου και εξόδου αντίστοιχα. Ένα τεράστιο υπέρδιπλο κρεβάτι στη μέση της σκηνής, στα δεξιά το σχεδιαστήριο της Πέτρα, ενώ απ’την αριστερή πλευρά υπήρχε ένα μπαρ με ποτά και ένας ολόσωμος καθρέφτης.Το έργο επενδύεται από τρία μουσικά κομμάτια της Nalyssa Green , τα οποία θυμίζουν μουσική πασαρέλας.

Αρκετά μοντέρνα παράσταση θα λέγαμε για τα δεδομένα του Εθνικού. Όσο για τις ερμηνείες; Συγκλονιστικά ερωτεύσιμος ο ρόλος της γραμματέως Μαρλένε ( Παρθενόπη Μπουζούρη), η οποία καθ’όλη τη διάρκεια του έργου δεν μίλησε ούτε μια στιγμή , παρά μόνο στο τέλος του έργου βγάζοντας απλά ένα ατελείωτο ειρωνικό γέλιο. Στον ρόλο της Πέτρα φον Καντ (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) βλέπουμε μια καταξιωμένη γυναίκα στο επάγγελμά της, η οποία όμως επενδύει τα πάντα σε μία σχέση που δεν έχει μέλλον. Η Κάριν (Γιούλικα Σκαφιδά), όπως φαίνεται στη συνέχεια του έργου παίρνει το πάνω χέρι σε αυτή την ερωτική και συνάμα άνιση σχέση. Το έργο είναι καθαρά πολιτικό, σχολιάζει τους κανόνες εξουσίας και συμφέροντος – άρα στην προκειμένη περίπτωση είναι άκρως επίκαιρο- που διέπουν την κοινωνία, ενώ θίγει θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού.

Υπόθεση:
Η Πέτρα φον Καντ, καταξιωμένη σχεδιάστρια μόδας, πρόσφατα χωρισμένη από τον άντρα της, μετά από μια άτυχη συμβίωση, ερωτεύεται την Κάριν, ένα νέο κορίτσι, που εκτός από ερωμένη γίνεται και μοντέλο της. Η Πέτρα, εγκαταλείποντας τους πάντες γύρω της, επενδύει απόλυτα σε μια άνιση σχέση, καθώς η κοπέλα δεν μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα με εκείνη. Έτσι, αφού ξεκινήσει μια επιτυχημένη καριέρα, η Κάριν δεν θα αργήσει να εγκαταλείψει την Πέτρα και να επιστρέψει στον άντρα της. Για την Πέτρα φον Καντ το σοκ είναι ισχυρό. Όμως η εμπειρία αυτή θα της δώσει την ευκαιρία να αναθεωρήσει τις αντιλήψεις της για την αγάπη και για τους ανθρώπους που την περιβάλλουν. Και μάλιστα ένας από αυτούς είναι η Μαρλένε.

Λίγα λόγια για την σκηνοθέτιδα:
Η Άντζελα Μπρούσκου γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν». Ως ηθοποιός και περφόρμερ συνεργάστηκε με τα Θέατρα: Τέχνης, Άττις, Θέατρο του Νότου και Εθνικό, τους σκηνοθέτες: Μιχαήλ Μαρμαρινό, Θόδωρο Τερζόπουλο, Μίρκα Γεμεντζάκη,Ρούλα Πατεράκη, Γιάννη Χουβαρδά, και τους χορογράφους: Μαίρη Τσούτη (Χοροθέατρο Ανάλια) και Δημήτρη Παπαϊωάννου. Έχει ασχοληθεί με την έρευνα πάνω στη μέθοδο και την τεχνική του ηθοποιού με βασικό άξονα την αρχαία τραγωδία, ως δασκάλα, ηθοποιός και σκηνοθέτις.

Το 1993, ίδρυσε το «Θέατρο Δωματίου» με την Παρθενόπη Μπουζούρη (καθώς και το ομώνυμο studio υποκριτικής) με το οποίο έχει παρουσιάσει, σε δική της σκηνοθεσία, τα έργα: Μισάνθρωπος του Μολιέρου (1994), Οι Υπηρέτριες του Ζαν Ζενέ (1995), Δεσποινίς Τζούλια του Αύγουστου Στρίντμπεργκ (1997), Μήδεια του Ευριπίδη (1999), Ναι της Μαργαρίτας Καραπάνου (2001), Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ (2002), Ήρθε η ώρα – Τομή του Τόμας Όστερμαϊερ (2004), Περιμένοντας τον Γκοντό (κάτι για την πείνα…) με αφορμή το γνωστό έργο του Σάμουελ Μπέκετ (2005), Ηλέκτρα του Σοφοκλή (2006, Φεστιβάλ Αθηνών), Blasted της Σάρα Κέην (2007), Λεωφορείο ο Πόθος του Τεννεσσί Ουίλλιαμς (2008), Αγαμέμνων του Αισχύλου (2008, Φεστιβάλ Επιδαύρου), Reality (2009, σε δική της σύλληψη και δραματουργία). Το καλοκαίρι του 2009 ανέβασε το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο του Λώρενς Ντάρελ στο Φεστιβάλ Φιλίππων για ν’ ακολουθήσουν συνεργασίες με το Απλό Θέατρο του Αντώνη Αντύπα (Δεσποινίς Μαργαρίτα του Ρομπέρτο Ατάυντε) και το Από Μηχανής Θέατρο (Τζάκυ της Ελφρίντε Γέλινεκ).

Πέρσι παρουσίασε το Wonderland, παράσταση βασισμένη στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρρολ (Παλλάς) και τον Τίτο Ανδρόνικο του Σαίξπηρ (Εθνικό).

Συντελεστές:
Μετάφραση- Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία- Ενδυματολογική επιμέλεια -Άντζελα Μπρούσκου
Σκηνικά- Σταύρος Λίτινας
Μουσική σύνθεση- Nalyssa Green
Φωτισμοί- Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη- Χριστίνα Παπαδοπούλου

Παίζουν:
Πέτρα Φον Καντ- Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Μαρλένε- Παρθενόπη Μπουζούρη
Σιντονί Φον Γκράζεναμπ- Άντζελα Μπρούσκου
Κάριν Τιμμ- Γιούλικα Σκαφιδά
Γκάμπι- Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου
Βαλερί Φον Καντ- Ρίκα Διαλυνά

Διάρκεια 105′

Εθνικό Θέατρο Μικρό Rex – Σκηνή «Κατίνα Παξινού»
Πανεπιστημίου 48,Κέντρο
Τηλ :2103301881
Παραστάσεις :Mέχρι : 8/2/2015

26/01/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd: The Manchurian Candidate (2004)

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Τι κάνετε; Ασκήσατε το εκλογικό σας δικαίωμα και τώρα αναρωτιέστε τι να κάνετε προκειμένου να αποφύγετε το βομβαρδισμό από εκτιμήσεις, exit polls, δηλώσεις κλπ.; Το να σας πρότεινα για απόψε μία sci-fi περιπέτεια ή μία κωμωδία θα ήταν «εκτός θέματος», οπότε με αφορμή τις σημερινές εθνικές εκλογές στη χώρα μας, σκέφτηκα πως θα ήταν καλό να θυμηθούμε – εφόσον δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι θα τη δουν – μία ταινία που επικεντρώνεται στην πολιτική – και κυρίως στα παρασκήνια αυτής.

Έπειτα από μία ομιλία του, ο Συνταγματάρχης Bennett Marco (Denzel Washington) θα συναντήσει απροσδόκητα έναν παλιό του σύντροφο στον Πόλεμου του Κόλπου. Ο Al Melvin (Jeffrey Wright) προσπαθεί να βρει τις δικές του απαντήσεις, καθώς – λόγω κάποιων περίεργων ονείρων που βλέπει – είναι σίγουρος πως κάτι σαθρό υπάρχει πίσω από τη μυστηριώδη εξαφάνιση της διμοιρίας του, ενώ ακόμη έχει αμφιβολίες για το κατά πόσο ο συμπολεμιστής τους, τότε Λοχίας Raymond Shaw (Liev Schreiber), όντως τους έσωσε στο Κουβέιτ.
Αυτό πυροδοτεί τις ήδη υπάρχουσες αμφιβολίες του Marco – καθώς κι ο ίδιος βασανίζεται από τα ίδια όνειρα -, ο οποίος ξεκινά να ερευνά τα πάντα γύρω από τη μυστηριώδη εξαφάνιση της ομάδας του τότε. Σιγά σιγά βγαίνουν στην επιφάνεια φήμες για απόρρητα επιστημονικά πειράματα μέσω των οποίων ήταν δυνατή η μετατροπή των αναμνήσεων ενός ατόμου – για να το πω πιο «λαϊκά», πλύση εγκεφάλου. Οι εικασίες γίνονται ισχυρές ενδείξεις, ο χρόνος, όμως τρέχει κι ο βουλευτής πλέον Raymond Shaw ετοιμάζεται για τις προεδρικές εκλογές ως υποψήφιος αντιπρόεδρος. Άραγε θα καταφέρει ο Marco να βγάλει άκρη; Κι ακόμη πιο σοβαρό είναι το ερώτημα: υπάρχει ποτέ τέλος σε τέτοιες σκοτεινές υποθέσεις όπου θίγονται μεγάλα συμφέροντα ή μήπως πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο;

Η ταινία του Jonathan Demme («Φιλαδέλφεια», «Η Σιωπή των Αμνών») είναι στην ουσία remake της ομότιτλης ταινίας του 1962 με πρωταγωνιστές τότε τους Frank Sinatra, Laurence Harvey και Janet Leigh. Φυσικά κι οι δύο ταινίες βασίζονται στο βιβλίο του Richard Condon, συγγραφέα της «Τιμής των Prizzi». Σκηνοθετικά ο Demme μας προσέφερε μία κινηματογραφική εμπειρία ισάξια με τις προηγούμενες δουλειές του, καταφέρνοντας μέσα σε έναν κυκεώνα εξελίξεων και δολοπλοκιών να δημιουργήσει μία αίσθηση αγωνίας και προβληματισμού.

Και μια που είπα για προβληματισμούς… Το μόνο διαφορετικό είναι πως η ταινία του 2004 αναφέρεται στον Πόλεμο του Κόλπου, ενώ το βιβλίο του Condon κι η ταινία του 1962 αναφέρονται στον πόλεμο της Κορέας. Πέρα από αυτό, ο «Άνθρωπος της Μαντζουρίας» εξακολουθεί να θίγει τους ίδιους ακριβώς προβληματισμούς αναφορικά με την πολιτική και τα «παιχνίδια» που λαμβάνουν χώρα παρασκηνιακά, όπως είπα και στον πρόλογό μου. Μυστικά επιστημονικά πειράματα, συμφωνίες «κάτω από το τραπέζι», φιλοδοξίες που επιθυμούν κάποια να πραγματοποιήσουν ανεξαρτήτως του κόστους, και πολιτικοί που στα παιχνίδια αυτά δύο είναι οι πιθανοί τους ρόλοι: είτε κυρίαρχοι είτε μαριονέτες.
Και μπορεί η δική μας πολιτική σκηνή να μην ανακατεύει πειράματα κι ιστορίες από τον πόλεμο – ή μήπως δε μπορούμε πια να είμαστε σίγουροι για κάτι από όλα αυτά; – αλλά σίγουρα είμαστε όλοι σε ένα σημείο όπου πλέον αμφισβητούμε ποιος είναι τελικά ο πραγματικός ρόλων των «επαγγελματιών» πολιτικών, ειδικά στην παρούσα περίοδο. Κι από τη στιγμή που ξεκινάμε να αμφισβητούμε, έπειτα αναρωτιόμαστε αν τελικά όλες οι υποθέσεις που κάνουμε είναι το ζενίθ των πολιτικών μηχανορραφιών ή αν έχει και συνέχεια. Κι αν έχει και συνέχεια… αντέχουμε ακόμη και να τις υποψιαστούμε; Αυτά είναι τα ερωτήματα που γεννήθηκαν σε μένα…
Για το cast:
Ο Liev Schreiber επιστρατεύει το γοητευτικό του παρουσιαστικό ερμηνεύοντας το «μοναχικό λύκο» της πολιτικής σκηνής των ΗΠΑ και τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του. Μέχρι τελευταία στιγμή κάνει το θεατή να αναρωτιέται ποιος είναι τελικά ο ρόλος του σε όλην αυτήν την ιστορία με την πλύση εγκεφάλου. Σε σημείο που σε τρελαίνει!

Ο Denzel Washington παίρνει στα σοβαρά το ρόλο του Bennett Marco – τον οποίο το 1962 ερμήνευσε ο Frank Sinatra –, γίνεται σχεδόν ένα με το χαρακτήρα του και μας θυμίζει υπέροχες εποχές, όπως την «Ημέρα Εκπαίδευσης» του 2001.
Εκείνη, όμως, που με εντυπωσίασε και κατά τη γνώμη μου ήταν η «κυρία του παιχνιδιού» ήταν η Meryl Streep. Ο ρόλος της αυταρχικής και φιλόδοξης γερουσιαστή και μητέρας του Shaw, Eleanor Prentiss Shaw, είναι η πιο δυνατή περσόνα της ταινίας, μαγεύοντας το θεατή με την άνεση που τη διακατέχει όσο υποδύεται το χαρακτήρα της. Επιβλητική, υπνωτίζοντας το θεατή ως άλλη Ντάμα Καρό – για αυτή τη λεπτομέρεια, μάλλον όλοι μας πρέπει να ανατρέξουμε στο βιβλίο του Condon! – η Meryl Streep δίκαια ήταν υποψήφια το 2005 για Χρυσή Σφαίρα Β’ Γυναικείου Ρόλου.
Αν επιθυμείτε να μείνετε σε κλίμα πολιτικού προβληματισμού. Τότε σας συστήνω να αφήσετε δημοσκόπους και… τρομοσκόπους και να δείτε τον «Άνθρωπο της Μαντζουρίας»!

Πρωταγωνιστούν: Denzel Washington, Live Schreiber, Meryl Streep, Kimberly Elise, Jon Voight, Vera Farmiga, Jeffrey Wright, Bruno Ganz κ.α.

25/01/2015 0 comments

Newer Posts

Older Posts