Εύη Τσανάκα

«Να μη σε χτυπάει, να μη σε κερατώνει, να μη χαρτοπαίζει και να μη πίνει». Ήταν το γνωστό τετράπτυχο των μανάδων μας, προκειμένου να αποφύγουμε τις κακοτοπιές του έξω κόσμου και να βρούμε τον τέλειο σύντροφο. Σε όλα αυτά αργότερα προστέθηκαν και άλλα, όπως τα ναρκωτικά (μαλακά και σκληρά) και ο οποιοσδήποτε εθισμός, ο οποίος δεν περιοριζόταν κατ’ανάγκη στη τράπουλα.

Έναν φυσιολογικό άνθρωπο να μας αγαπήσει. Είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν όλες οι συζητήσεις με τις παρέες. Άντρες και γυναίκες, που χάνονται μέσα στην καθημερινότητα και στη λάθος επιλογή συντρόφων, που εκ πρώτης φαινόντουσαν «φυσιολογικοί». Και οι αποσκευές του καθενός μας, ολοένα και μεγαλώνουν, ολοένα και βαραίνουν. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πόση επιμονή να έχει κάποιος, για να συνεχίσει να ψάχνει το ιδανικό όταν οι πιθανότητες να σπάσει τα μούτρα του, είναι μεγαλύτερες από το να ευτυχήσει. Σε ποιο σημείο, έγιναν όλα μαθηματικά; Στο σημείο εκείνο που οι άνθρωποι έχασαν τον εαυτό τους και αυτά που πραγματικά θέλουν. Στο σημείο εκείνο, που κανείς δεν νοιάζεται για το πώς μπορεί να νιώσει ο απέναντι αλλά μόνο για εκείνη την καραμέλα που λέγεται «Θέλω να περνάω καλά».

Είναι βαριά η καλογερική. Και ασήκωτη. Και για να πετύχει μια σχέση (ειδικά στις μέρες μας), θέλει προσπάθεια και από τις δυο μεριές. Αν δεν είσαι έτοιμος να καταβάλεις το δικό σου μερίδιο, τότε μην πεις στο κόπο να την ξεκινήσεις καν. Και κάπως έτσι το πάθος γίνεται μίσος, και τα ροζ σύννεφα καταλήγουν μαύρα κι άραχνα. Και ως διά μαγείας, όλα μετά φαίνονται λάθος. Συμπεριφορές, αντιδράσεις, απαντήσεις. Όλα δείχνουν να μην είναι αυτό που περιμέναμε να ακούσουμε. Για να καταλήξουμε στη γκρίνια και τη φαγωμάρα.

Το άγχος και οι οικονομικές δυσκολίες, είναι σίγουρα ένας τεράστιος ανασταλτικός παράγοντας. Το καταλαβαίνουμε και το ξέρουμε. Δεν ζούμε σε άλλο κόσμο εμείς. Αλλά, κάντε μια προσπάθεια να τα βρείτε με τον εαυτό σας. Να κατασταλάξετε και να τον αποδεχτείτε όπως ακριβώς είναι. Καθρεφτιστείτε με όλα τα πλεονεκτήματά και τα μειονεκτήματά σας. Και βγείτε στο κόσμο, πιο καθαροί. Για να αγαπηθείτε από αυτόν που θα σταθεί στα πρώτα και όχι στα δεύτερα.

Πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί για την δυσκολία των ανθρώπινων σχέσεων. Πόσο μάλλον των ερωτικών, που είναι πιο εύκολο να τις εγκαταλείψουμε, παρά να μείνουμε και να προσπαθήσουμε. Και γιατί να το κάνουμε άλλωστε, όταν είμαστε όλοι το ίδιο κακομαθημένοι από τα σπίτια μας. Εκεί που το ζεστό φαγητό της ημέρας μας περίμενε έτοιμο στο δίσκο, και τα ρούχα ήταν πάντα καθαρά και σιδερωμένα με μηδέν χρόνο και κόπο. Γιατί να εγκαταλείψουμε όλες αυτές τις «ανέσεις» άραγε; Για μια αγάπη, λένε οι πολλοί. Αλλά πόσα μπορεί να καταφέρει η αγάπη στις μέρες μας, που οι δυσκολίες μοιάζουν να είναι περισσότερες από τις ευκολίες. Και εμείς, θυμίζουμε αθλητές σ’έναν μαραθώνιο.

Ίσως αυτή η αγάπη είναι, που καταφέρνει με τον καιρό να τα σκοτώσει όλα. Όλες εκείνες τις φορές που κάναμε πίσω τα δικά μας θέλω για να είμαστε αρεστοί στον άλλον. Τότε που δεν διαμαρτυρηθήκαμε, γιατί δεν θέλαμε με την γκρίνια μας, να διώξουμε τον άλλον μακριά. Και λίγο λίγο. Σιγά σιγά. Όλα μοιάζουν να αλλάζουν, με πρώτο και βασικότερο εμάς τους ίδιους. Ας μην μπερδεύουμε την αγάπη με τον φόβο του να μείνουμε μόνοι μας. Ας μην έχουμε αυταπάτες, πως με το να λέμε σε όλα «ναι» χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία, θα μας φέρει ολοένα και πιο κοντά στον άλλον. Οι άνθρωποι είμαστε φύσει ανικανοποίητα και άπληστα όντα. Την στιγμή που θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε κάτι, την επόμενη αμέσως ώρα θέλουμε κάτι άλλο. Κάτι ακόμα. Κάτι παραπάνω.

Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όλοι πέσαμε κάποια στιγμή από το ροζ συννεφάκι μας, που ήταν γεμάτο happy ends και πρίγκιπες. Και γρήγορα όλοι καταλάβαμε, πως αυτός που θα πληγωθεί σε μια σχέση, είναι αυτός που χαζεύει τον άλλον όσο κοιμάται. Είναι εκείνος που αγαπάει λίγο παραπάνω. Οι σχέσεις είναι σαν ένα πελώριο jenga. Τραβάει ο καθένας τα τουβλάκια του, προσπαθώντας από κοινού να μείνει όρθιος ο πύργος. Αν ο ένας τραβήξει περισσότερα σε μια του κίνηση, τότε η κατασκευή θα καταρρεύσει. Απλά, εύκολα και γρήγορα.

Προσπαθήστε, να μην χάνεστε. Κανένας δεν έγινε περισσότερο αρεστός, επειδή συμφωνούσε σε όλα. Τα σκυλάκια τα βαριέται εύκολα ο κόσμος. Οπότε ας μην γινόμαστε ένα από αυτά. Τα θέλω μας, τα όριά μας, τα πρέπει μας, είναι εκείνα που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Και αυτό ερωτεύτηκε ή αγάπησε ο άλλος. Καταπατήστε τα, και θα καταλήξετε άνθρωποι χωρίς ψυχή. Και απ’όλα τα πράγματα που μπορούμε να χάσουμε εκεί έξω. Ο εαυτός μας, είναι το πολυτιμότερο.

Σε ένα φανταστικό και μάλλον παράλληλο σύμπαν, οι ερωτικές σχέσεις ανάμεσα στους άντρες και στις γυναίκες, δεν θα ήταν μια παρτίδα STRATEGO. Οι μεν, δεν θα υπέθεταν τις κινήσεις των δε, και οι συμπεριφορές, τα συναισθήματα και η έκφραση αυτών, δεν θα ήταν αποτέλεσμα πολύωρης μελέτης και στρατηγικής για το πώς θα συμπεριφερθούμε στον «αντίπαλο». Όλα αυτά όμως, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Γιατί σε αυτό που ζούμε, οι ανθρώπινες σχέσεις, επιβάλλουν τέτοιου είδους προγραμματισμούς, για να μην ξαναπέσουμε με τα μούτρα ακόμη μια φορά. Για να μην τσακίσουμε το σώμα, την καρδιά και το μυαλό μας, για μια ακόμη φορά. Και τέλος, γιατί οι πληγές, όσο μεγαλώνουμε, δείχνουν να επουλώνονται ολοένα και δυσκολότερα.

Γυναίκες από την Αφροδίτη και άνδρες από τον Άρη. Παλιά και κλασσική ιστορία. Τόσο παλιά και τόσο κλασσική, που αισθανόμαστε, πως πλέον θα διαβάζεται ως παραμύθι στα παιδιά μας, για να μπορούν να είναι προετοιμασμένα γι’αυτό το αγεφύρωτο χάσμα που συνδέει – στο περίπου – τα δύο φύλα. Και αυτό που μάθαμε είναι πως τα μεν θηλυκά πρέπει να πάρουν απόφαση πως οι σκέψεις των αρσενικών είναι τόσο απλές, όσο και το να φτιάξεις ένα βραστό αυγό. Από την άλλη, οι άντρες πρέπει να δεχτούν και να αποδεχτούν πως οι σκέψεις των γυναικών είναι τόσο σύνθετες και πολύπλοκες, που πιστέψτε μας, χανόμαστε και εμείς οι ίδιες μέσα σε αυτές, μερικές φορές. #Based_on_a_True_Story.

Για παράδειγμα, όταν στα κορίτσια αρέσει ένα αρσενικό, και εκείνο ενώ θα μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί του με κάθε γνωστό ή άγνωστο τρόπο, εκείνο επιλέγει να μην το κάνει, εμείς μπορούμε να γράψουμε τουλάχιστον πέντε επεισόδια με όλους τους πιθανούς λόγους που δεν το κάνει. Αλλά κανένας, μα κανένας από αυτούς δεν περιλαμβάνει το ότι δεν μας γουστάρει. «Αφού είδα πως με κοίταζε», «Καθόταν όλη την ώρα δίπλα μου», «Δεν μιλούσε με κανέναν άλλον, και ήταν τουλάχιστον άλλα δέκα άτομα στη παρέα» και άλλα πολλά. Τα αγόρια, όταν θέλουν κάποια το δείχνουν. Γιατί απλά δεν κρατιούνται να μην το κάνουν. Και όταν δεν την θέλουν, τότε φέρονται σαν δεκάχρονα που από όλα τα άκυρα που θα μπορούσαν να ξεστομίσουν, εκείνα επιλέγουν το χειρότερο.

Και τα χρόνια πέρασαν και εμείς μεγαλώσαμε. Και διαπιστώσαμε πως ο καθένας από εμάς δεν έχει τις δικές του ανασφάλειες, αλλά του απέναντι. Και η ιστορία πάει κάπως έτσι.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως έχουμε ένα αγόρι που θα το λέμε Α. Ένα κορίτσι που θα το λέμε Β. Και έναν τρίτο που θα τον λέμε Γ. Το Α είναι χοντρό, οπότε λέει στη Β ότι πάχυνε για να της διαλύσει την ψυχολογία για forever. Η Β νιώθει μειονεκτικά με το σώμα της, οπότε φλερτάρει με τον Γ που του αρέσει όπως είναι. Μετά η Β τα ξαναβρίσκει με τον Α και ο Γ πάει περίπατο γιατί σκοπός της Β επετεύχθη. Κ ερωτώ τώρα εγώ. Αυτός ο Γ, που θα ξαναβγεί αύριο μεθαύριο στο κυνήγι του χαμένου ταιριού, πόσα απωθημένα θα έχει από το Β, το οποίο με τη σειρά του τα είχε από το Α; Και που ο Γ πλέον θα μεταλαμπαδεύσει σε κάποιο άλλο κακόμοιρο πλάσμα; Μπερδευτήκατε; Λογικό, και μην νιώθετε άσχημα γι’αυτό. Μας πήρε χρόνια ολόκληρα να διαπιστώσουμε πως είμαστε το αποτέλεσμα των άλλων. Είμαστε δημιουργήματα των πληγών, των χαρακιών και όλων των απωθημένων που αποφασίζουν οι άλλοι να βγάλουν πάνω μας.

Ηθικόν Δίδαγμα; Μην ακούτε τους καλοθελητές που προσπαθούν να σας πείσουν για την ολιγότητά σας. Και κάντε μια χάρη στο κόσμο. Αν δεν σας αρέσει εκεί που είστε, μη παίζετε με τα συναισθήματα των υπολοίπων. Απλά ανοίξτε τη πόρτα και φύγετε. Γέμισε ο κόσμος πληγωμένες καρδιές, που ζητάνε εκδίκηση για τον πόνο που τους χάρισαν κάποιοι, κάπου, κάποτε!