Morgan Freeman

Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Είστε καλά; Απολαμβάνετε την οικιακή θαλπωρή μετά από ένα γεμάτο – ευχάριστα πάντα! – σαββατοκύριακο; Το εύχομαι κι ήρθα πάλι απόψε για να σας βοηθήσω αν αυτή τη στιγμή σκέφτεστε «τι ταινία να δω;».

Ζούμε σε μία εποχή όπου η τεχνολογία διατηρεί μία κραταιά θέση στην καθημερινότητά μας. Σημειώνοντας θεαματικά άλματα, όχι απλά είναι μέρος της ψυχαγωγίας και της ενημέρωσης, αλλά έχει γίνει απαραίτητο εργαλείο στην εργασία μας και σε κάθε επιστημονικό τομέα. Απόψε σας προτείνω μία ταινία η οποία, παρά τις αμφιλεγόμενες κριτικές που δέχθηκε, κατά έναν τρόπο μας δείχνει πώς η τεχνολογία μπορεί να αλλάξει ρηξικέλευθα τη ζωή και τον κόσμο όπως τα ξέρουμε, με θετικό αλλά και μ’ αρνητικό τρόπο.

Ο Dr. Will Caster (Johnny Depp) είναι ένας καταξιωμένος επιστήμονας, αφοσιωμένος στην τεχνητή νοημοσύνη. Συγκεκριμένα στο κατά πόσο αυτή μπορεί να αναπτύξει συνείδηση κι επίγνωση. Όταν γίνει θύμα μίας θανατηφόρας τρομοκρατικής επίθεσης μία ριζοσπαστικής ομάδας που αντιτίθεται στην πλήρη χρήση της τεχνολογίας, η σύζυγός και συνεργάτιδά του, Evelyn (Rebecca Hall) αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία του συστήματος που ανέπτυξε ο Will, το οποίο βασίζεται στην κβαντομηχανική, προκειμένου να τον κρατήσει κοντά της. Το σώμα του Will μπορεί να φεύγει, αλλά τελικά η συνείδησή του μεταφορτώνεται στο σύστημα και χάρη στο διαδίκτυο αποκτά όχι μόνο γνώση, αλλά και πρόσβαση σε κάθε βάση δεδομένων και σε κάθε δίκτυο.
Ο συνεργάτης του Will και της Evelyn, Max Waters (Paul Bettany) συνειδητοποιεί πως η εξέλιξη αυτή κρύβει κινδύνους, αλλά η Evelyn παραμένει αμετάπειστη και βάζει ως στόχο την εξέλιξη της τεχνολογίας που της επιτρέπει να έχει ακόμη κοντά της τον άντρα της. Θα αντιληφθεί σύντομα πως η επιθυμία της να κρατήσει κοντά της το Will έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις απ’ όσο μπορεί κανείς να υποψιαστεί ή μήπως θα μοιάζει με τα ντόμινο, που όταν πέσει ένα, δύσκολα μπορείς να διακόψεις την ακολουθία της πτώσης;

Η ταινία «Transcendence» βασίζεται σε μία παρθενική δουλειά τόσο από μεριάς σεναρίου όσο κι από σκηνοθετική δουλειά. Ο Jack Paglen υπογράφει πρώτη φορά σενάριο (σε εξέλιξη είναι ένα project για το «Battlestar Galactica»), ενώ ο σκηνοθέτης Wally Pfister είναι περισσότερο γνωστός ως κινηματογραφιστής στις ταινίες του Christopher Nolan – ο οποίος έχει βάλει το χεράκι του στην παραγωγή του «Transcendence». Για την ακρίβεια, το θέμα σκηνοθεσία μου θυμίζει τον Robert Rodriquez, ο οποίος στις δύο ταινίες “Sin City” «πατά» στα βήματα του Quentin Tarantino – OK, ο τελευταίος συν-σκηνοθετούσε με τον Rodriquez, για να είμαστε ακριβείς! Προσοχή, όμως, δεν το λέω για να προβάλλω αρνητισμό. Αντίθετα, η δουλειά του Pfister μπορεί μεν να «μιμείται» εκείνη του Nolan – οι ενδείξεις είναι εμφανείς, αν είστε εξοικειωμένοι με τις ταινίες του Nolan – αλλά είναι πολλά υποσχόμενη. Σκεφτείτε ότι υπό αυτό το δεδομένο, θα μπορούσε να καταλήξει ως μία κακή αντιγραφή, αλλά κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Απεναντίας, οι εξελίξεις στην πλοκή «τρέχουν» και διατηρείται η αίσθηση του σασπένς, όπως αναμένεται από κάθε sci-fi ταινία που – ας πούμε – «σέβεται τον εαυτό της». Το σίγουρο είναι πως σε επόμενη δουλειά του, θα ήθελα ο Pfister να αποκτήσει τη δική του σκηνοθετική προσωπικότητα.

Αναφορικά με το σενάριο του Jack Paglen, ένα έχω να πω: η ιστορία του είναι τόσο τρομακτική, που θα μπορούσε κάποια στιγμή και να πραγματοποιηθεί. Αν κάποιος παρακολουθεί τακτικά τις τεχνολογικές εξελίξεις, μπορεί κάλλιστα να υποθέσει πως το τέρμα αυτών των εξελίξεων… είναι πολύ μακριά ακόμα. Ο Paglen αυτές τις υποθέσεις τις έκανε πραγματικότητα πηγαίνοντας τομείς τις επιστήμης παραπάνω από ένα βήμα παραπέρα. Κβαντομηχανική, βιοχημεία, νανοτεχνολογία, θα μπορούσαν κάποτε άνετα να χρησιμοποιηθούν όπως βλέπουμε στο «Transcendence». Ταυτόχρονα, με την τεχνολογική εξέλιξη, όσο αυξάνονται τα οράματα των επιστημόνων, τόσο εγείρονται κι οι αμφιβολίες στο κατά πόσο θα ωφελήσουν αυτά τελικά τον κόσμο ή αν θα πάρουμε κάποιο μονοπάτι δίχως επιστροφή. Σε κάνει, μάλιστα να αναρωτιέσαι, αν τελικά είναι καλό που η τεχνολογία σημειώνει τέτοια αλματώδη πρόοδο.
Δε μπορώ να έχω άποψη επί των επιστημονικών ακριβειών για την ταινία, αλλά αυτό δε σημαίνει σίγουρα πως μπορεί κανείς να αποκλείσει ως ενδεχόμενα όλα αυτά που παρουσιάζονται κάποτε να υλοποιηθούν. Και νομίζω πως αυτός είναι κι ο παράγοντας που δημιουργεί μία ανεξήγητη αγωνία στο θεατή.

Για το cast:
Ο Pfister συγκέντρωσε για το «Transcendence» ένα εντυπωσιακό cast ηθοποιών, ακόμη κι αν – και εδώ – ακολουθούσε σε κάποιες επιλογές τη «γραμμή Nolan», κυρίως σε αυτές των Cillian Murphy και Morgan Freeman. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι αν μου φάνηκε στην αρχή περίεργη η επιλογή της μικροκαμωμένης Kate Mara ως αποφασιστικής ηγέτη της ομάδας R.I.F.T., η ερμηνεία της δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης κι ο Paul Bettany είναι η ιδανική επιλογή στο ρόλο του επιστήμονα/»φωνής της λογικής». Επίσης η Rebecca Hall μου άρεσε ως η επιστήμονας και σύντροφος του Will η οποία διχάζεται από τις προοπτικές του οράματός της και την ηθική πλευρά των πραγμάτων.

Αυτός όμως ο οποίος επιβεβαιώνει τον τίτλο της ταινίας κι ουσιαστικά κυριαρχεί είναι ο Johnny Depp. Δε χρειάστηκε να μακιγιαριστεί να βάλει προσθετικά και να αλλάξει τελείως την εμφάνισή του και κατά βάση ήταν απλά… μία φωνή στην ταινία. Αυτά όμως, δεν τον εμπόδισαν από το να αφομοιώσει το ρόλο του Will Caster. Επιπλέον μου άρεσε που ξέφυγε λίγο από τα «τετριμμένα»… επιτέλους είδαμε και το πρόσωπό του χωρίς να φοράει την περούκα και το χρυσό δόντι του Jack Sparrow – Jack, σ’ αγαπώ, αλλά το Johnny λίγο παραπάνω! Στην τελική, διεύρυνε αρκετά το πεδίο των ρόλων του και γι’ αυτό θεωρώ τη συμμετοχή του στο «Transcendence» μία από τις πιο «δυνατές» στην καριέρα του.
Καλή διασκέδαση! Α, και στη θέση σας… θα απομάκρυνα smartphones και tablets κατά τη διάρκεια της ταινίας!

Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Rebecca Hall, Paul Bettany, Cillian Murphy, Morgan Freeman, Kate Mara, Xander Berkeley κ.α.