Tag:

ψυχολογία

Νέα χρονιά, νέοι στόχοι.. όχι άλλη αναβολή!, από τη Μαρία Μάρκου

Η νέα χρονιά ξεκίνησε και έχοντας διανύσει το πρώτο δεκαπενθήμερο, βλέπεις ότι οι νέοι στόχοι που έθεσες εθιμοτυπικά την Πρωτοχρονιά, αντί να πραγματοποιούνται, τελικά απομακρύνεσαι για άλλη μια φορά από αυτούς με αποτέλεσμα να καταλήξουν στην γνωστή λίστα για την επόμενη χρονιά… Στο σημερινό άρθρο θα αναφερθούμε στους τρόπους της πραγματοποίησής τους με στόχο η επόμενη λίστα να είναι όσο πιο ανανεωμένη γίνεται.

Το πρώτο βήμα είναι να τεθούν στόχοι που αφορούν σημαντικές επιθυμίες και ανάγκες. Φτιάξε λοιπόν μια λίστα με όλα όσα θέλεις και χρειάζεσαι και αφού την τελειώσεις, ταξινόμησέ τα με βάση τις προτεραιότητές σου και άσε στην άκρη τα δευτερεύοντα. Ένας από τους κύριους λόγους που αναστέλλονται οι στόχοι μας είναι ότι δεν γίνεται να γίνουν όλα μαζί καθώς έτσι πιο πολύ πελαγώνουμε παρά προσπαθούμε για την επίτευξή τους. Φρόντισε λοιπόν ο αριθμός να είναι μικρός και βατός ώστε να μπορείς να ασχοληθείς πραγματικά με αυτά που θέλεις να αλλάξεις.

Το επόμενο βήμα είναι οι στόχοι σου να είναι ρεαλιστικοί. Συχνά μπερδεύουμε την δυνατότητα με την παντοδυναμία ξεχνώντας ότι δεν μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα μιας και δεν περνούν όλα από εμάς. Φρόντισε οι στόχοι σου να αφορούν μόνο εσένα και όχι άλλους ανθρώπους, λαμβάνοντας υπ’όψιν αφενός τα μέσα που διαθέτεις, αφετέρου τις εξωτερικές δυσκολίες που μπορεί να συναντήσεις. Κάποιες από αυτές μπορούν να καταστούν υπό τον έλεγχό σου ενώ άλλες είναι αδιαμφισβήτητα ανεξέλεγκτες. Επομένως θέσε τους στόχους σου με βάση πράγματα που μπορείς να κάνεις αλλά και που μπορούν να γίνουν.

Το τελευταίο βήμα είναι οι στόχοι να είναι συγκεκριμένοι και όχι αφηρημένοι. Για παράδειγμα, η κλασική επιθυμία “να χάσω κιλά” δεν μοιάζει επιβοηθητική. Αντ’ αυτού προτίμησε το “θα κάνω καθημερινά γυμναστική” και ξεκίνα άμεσα με 10 – 20 λεπτά σωματικής άσκησης την μέρα ακόμα και στο σπίτι. Ένας συνηθισμένος λόγος εξαιτίας του οποίου αναβάλουμε τους στόχους μας είναι γιατί αυτοί μένουν αόριστοι ενώ χρειάζονται ένα προγραμματισμένο και σχεδιασμένο τρόπο επίτευξης.

Έχοντας ως κριτήρια τα παραπάνω, αυτό που απομένει είναι η απόφαση. Αποφασίζω σημαίνει ότι παίρνω μία θέση και προσανατολίζομαι με βάση αυτήν. Στην πραγματικότητα, οι στόχοι της νέας χρονιάς συχνά καταλήγουν απραγματοποίητοι γιατί το άτομο τους θέτει αλόγιστα για το εθιμοτυπικό της υπόθεσης. Ένα αποφασισμένο άτομο όμως να αλλάξει αυτά που επιθυμεί κινητοποιείται και πασχίζει σε τούτη την κατεύθυνση καθημερινά. Κι αυτό γιατί έχοντας πάρει την απόφαση έχει δεσμευτεί απέναντι στον εαυτό του να την υλοποιήσει. Φρόντισε λοιπόν η λίστα σου να μην είναι ένα απλό χαρτί που θα ξαναγραφτεί από την αρχή του χρόνου αλλά να είναι μια υπόσχεση στον εαυτό σου που για να επιτευχθεί χρειάζεται αφοσίωση, χρόνο και αγώνα.

Για πολλούς ανθρώπους είναι επιβοηθητική η δέσμευση απέναντι σε τρίτους οπότε αν το κρίνεις απαραίτητο μοιράσου με τους αγαπημένους σου τις επιθυμίες σου και ζήτα τη βοήθειά τους μέσω της συμπαράστασης και της επαγρύπνησής τους στις δύσκολες στιγμές της απογοήτευσης ή της αναβολής της εκάστοτε προσπάθειάς σου.

Στην πραγματικότητα, η λίστα με τους νέους στόχους είναι μια καλή ευκαρία αυτογνωσίας. Το άτομο συνειδητοποιεί τις απραγματοποίητες επιθυμίες και τις ανικανοποίητες ανάγκες του και κοιτάζει εντός του τα μέσα που διαθέτει ώστε να τα επιστρατεύσει προς την ικανοποίησή τους. Η αφοσίωση σε αυτές και η συνεχής προσπάθεια που επιδεικνύει είναι εσωτερικοί δρόμοι που εκτός από την επίτευξη των παραπάνω, τον οδηγούν στην εξέλιξη του καλύτερου εαυτού που επιθυμεί και χρειάζεται. Κάτι που είναι θεμιτό ανά πάσα χρονική στιγμή και δεν γίνεται αποκλειστικά με την πρωτοχρονιάτικη λίστα.

Καλή χρονιά σε όλους και όλες!

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

–Ομοφυλοφιλία… μία ιστορία από τα παλιά!, από τη Μαρία Μάρκου
–Νέα γυναίκα και single mom, από την Μαρία Μάρκου
–Μαμά 45 ετών και..άνω, από τη Μαρία Μάρκου
–Κρίσεις πανικού; Don’t panic!,από την Μαρία Μάρκου

16/01/2015 0 comments

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

Το παιδί μου είναι δίγλωσσο! Τι προβλήματα μπορεί να έχει;

written by The K-magazine

από τη Φανή Βαγγελάτου–Λογοθεραπεύτρια*
Πιο παλιά, ερευνητές και εκπαιδευτικοί, θεωρούσαν πως η ταυτόχρονη εκμάθηση δύο γλωσσών μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ανάπτυξη ενός παιδιού, να του δημιουργήσει καθυστερήσεις και προβλήματα. Ωστόσο, τελευταίες έρευνες βασισμένες στις αρχές των επιστημών της εκπαίδευσης, της ψυχολογίας, της λογοθεραπείας και της νευρολογίας, καταδεικνύουν μάλλον το αντίθετο. Υποστηρίζουν πως η διγλωσσία όχι μόνο δεν εμποδίζει την ανάπτυξη του παιδιού, αλλά μπορεί ακόμα και να συμβάλλει θετικά στη γνωστική και νευρολογική εξέλιξή του.

Σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, η ταυτόχρονη εκμάθηση δύο γλωσσών από πολύ μικρή ηλικία, ακόμα και από τη γέννηση ενός παιδιού, δεν είναι η ίδια δύσκολη διαδικασία, όπως η μάθηση μιας γλώσσας μετά την ηλικία των 10 ή 12 ετών. Σύμφωνα με τις έρευνες αυτό συμβαίνει γιατί μέχρι εκείνη την ηλικία, ο ανθρώπινος εγκέφαλος χειρίζεται διαφορετικά τη γλώσσα απ’ ότι μετά από αυτή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι νευρωνικές συνάψεις (η δημιουργία των οποίων είναι υπεύθυνη για τη μεταφορά πληροφοριών στον εγκέφαλο), δημιουργούνται με πολύ γρήγορους ρυθμούς σε μικρή ηλικία, σε αντίθεση με την ηλικία των 10-12 κατά την οποία αυτή η διαδικασία επιβραδύνεται σημαντικά.

Όταν ένα παιδί μαθαίνει ταυτόχρονα δύο γλώσσες, είναι πολύ πιθανό να έχει μικρότερο λεξιλόγιο στην κάθε μία από αυτές σε σύγκριση με αυτό των άλλων παιδιών της ίδιας ηλικίας που μαθαίνουν μόνο μία. Ωστόσο, αν υπολογίζουμε συνολικά τις λέξεις που γνωρίζει και στις δύο γλώσσες, θα δούμε πως είναι μάλλον περισσότερες από αυτές που γνωρίζουν τα παιδιά αντίστοιχης ηλικίας.

Πολλές φορές, παιδάκια που μαθαίνουν να μιλούν ταυτόχρονα δύο γλώσσες (π.χ. ελληνικά-αγγλικά) μπορεί να «πετάξουν» μια αγγλική λέξη σε μια ελληνική πρόταση. Σε αυτήν την περίπτωση δε θα πρέπει να ανησυχούμε πως έχουν αρχίσει να μπερδεύονται. Αυτό που συμβαίνει είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Η παρατήρηση έχει δείξει πως πολλές οικογένειες που μιλούν δύο γλώσσες μπορεί να κάνουν συχνά ακριβώς το ίδιο. Συχνά οι γονείς «πετούν» μια λέξη από τη μια γλώσσα μέσα σε μια πρόταση, η οποία είναι αποκλειστικά στην άλλη. Όσο τα δίγλωσσα παιδιά θα μεγαλώνουν, θα αναπτύσσουν και την ικανότητα να διαχωρίζουν τις καταστάσεις και να γνωρίζουν πότε και πού να μιλούν τη μια ή την άλλη γλώσσα. Για παράδειγμα, θα ξεχωρίσουν το σχολείο ως χώρο στον οποίο μιλούν ελληνικά, ενώ την επίσκεψη στον παππού και τη γιαγιά ως ευκαιρία για την άλλη γλώσσα (αγγλικά, γαλλικά, αλβανικά, κλπ).

Όταν αξιολογούμε διαταραχές και καθυστερήσεις στο λόγο και την ομιλία, θεραπευτές και εκπαιδευτικοί θα πρέπει να αξιολογούμε το παιδί και στις δύο γλώσσες. Θα πρέπει να γνωρίζουμε τις γνώσεις και τις επιδόσεις του παιδιού και στις δύο γλώσσες τις οποίες μαθαίνει, προκειμένου να έχουμε μια σαφή εικόνα για τυχόν δυσκολίες.

Οι γονείς κυρίως, αλλά και οι δάσκαλοι μπορούν να βοηθήσουν και να υποστηρίξουν ένα παιδί που μαθαίνει ταυτόχρονα δυο γλώσσες. Αυτό μπορεί να γίνει χρησιμοποιώντας χειρονομίες και εκφράσεις μαζί με το γλωσσικό μήνυμα, επαναλαμβάνοντας συχνά καινούργιες λέξεις και φράσεις, τοποθετώντας πάντα μια λέξη και σε πρόταση μετά την επανάληψη, αποφεύγοντας παιχνίδια χωρίς αλληλεπίδραση και διάλογο.

Παρακάτω θα βρείτε μερικές συμβουλές για γονείς που θέλουν να βοηθήσουν το παιδί τους να μάθει ταυτόχρονα δύο γλώσσες:

• Μιλάτε πολύ στο παιδάκι τη δεύτερη γλώσσα (συνήθως αυτή που ακούει λιγότερο από άλλους). Ακόμα και όταν νομίζετε πως είναι πολύ μικρό για να καταλάβει, συνηθίστε να μιλάτε κατά τη διάρκεια της όποιας δραστηριότητας κάνετε
• Μάθετε στο παιδί τραγουδάκια και νανουρίσματα στη δεύτερη γλώσσα
• Αφηγηθείτε παραμύθια και προτρέψτε το παιδί να συμμετάσχει σε αυτά
• Αφηγηθείτε μαζί του δραστηριότητες της ημέρας, τι έκανε στην παιδική χαρά, στο σχολείο, κλπ. Αν η κύρια γλώσσα που χρησιμοποιεί το παιδί κατά τις αφηγήσεις είναι ελληνικά, επαναλάβετε τις λέξεις στη δεύτερη γλώσσα που μαθαίνει
• Σιγουρευτείτε πως το παιδί σας γνωρίζει τα ονόματα και των δύο γλωσσών που χρησιμοποιεί και πως ξέρει ποιο αντιστοιχεί σε καθεμιά
• Πηγαίνετε με το παιδί σε μέρη όπου θα ακούσει και άλλους ανθρώπους να μιλούν τη δεύτερη γλώσσα (κινηματογράφο, θεατρικά, χορωδίες, κλπ.)
• Προσπαθήστε να προτρέψετε το παιδί να κάνει παρέα με παιδιά τα οποία μαθαίνουν και αυτά την ίδια δεύτερη γλώσσα
• Ενημερωθείτε για σχολεία που διδάσκουν τη γλώσσα που μαθαίνει το παιδί σας σα δεύτερη. Τα μαθήματα μπορεί να είναι βοηθητικά
• Ψάξτε να βρείτε παιδικά βιβλία και παιχνίδια στη δεύτερη γλώσσα. Κοιτάξτε σε καταστήματα, στο διαδίκτυο ή ζητήστε βοήθεια από άλλους
• Μην κάνετε πλάκα και μην πειράζετε το παιδί σας για τυχόν λάθη ή αστεία προφορά
• Μη φοβάστε να μιλήσετε σε δημόσιους χώρους τη δεύτερη γλώσσα. Αν σε κάποιους ανθρώπους δεν αρέσει, αυτό είναι δικό τους θέμα προς διαχείριση
• Κάντε το παιδί να αισθανθεί περήφανο και για τη γλώσσα αλλά και για τις επιδόσεις του σε αυτή

*Ως «δεύτερη γλώσσα» ορίσαμε τη γλώσσα η οποία δεν ακούγεται στη χώρα στην οποία μεγαλώνει το παιδί. Για παράδειγμα αν μιλάμε για την Ελλάδα, δεύτερη γλώσσα ορίζουμε οποιαδήποτε εκτός των ελληνικών. Πολλές φορές η «δεύτερη» γλώσσα μπορεί να είναι η μητρική ενός εκ των δυο γονέων.

*Η Φανή Βαγγελάτου είναι Λογοθεραπεύτρια-Ειδ. Παιδαγωγός M.A. Περισσότερες πληροφορίες στο:
www.planitis.eu

11/01/2015 0 comments

PSYCHOLOGY & RELATIONSHIPS

5 από τους λόγους που είναι υπέροχο να έχουμε γιους!

written by The K-magazine

Είναι ζιζάνια, γεμάτα ενέργεια, ακούραστα, όλο ερωτήσεις και πιο πιθανό είναι να τα παρακαλάς να πάνε για ύπνο, παρά να σου πουν “μαμά, νυστάζω, θέλω να κοιμηθώ”. Ζούμε σε ένα σύμπαν γεμάτο αυτοκίνητα -κάθε μεγέθους- κάστρα και μπάλες…σε όλα τα χρώματα!Μας κάνουν να γελάμε, να “βγαίνουμε από τα ρούχα” μας, ανησυχούμε μήπως χτυπήσουν (κάτι που συμβαίνει συχνά) αλλά και για το πόσο πιο άτακτοι είναι οι φίλοι του…

Ναι, αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία της καθημερινότητας μας…αλλά το πιο σημαντικό δεν σας το είπα! Είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μας… η απόλυτη αγάπη, αφοσίωση και η πιο δυνατή μας σχέση. Δεν είναι τυχαίο ότι εμείς ευθυνόμαστε που τους κάνουμε “μαμάκηδες” γιατί τους κάνουμε να αγκιστρώνονται πάνω μας κλπ κλπ

Βρήκα όμως το παρακάτω άρθρο…. και έχει απίστευτο ενδιαφέρον…. με πολλές αλήθειες!

“5 λόγοι που είναι υπέροχο να έχεις γιο!” από την Ελένη Χαδιαράκου
1. Τα αγόρια είναι ξεκαρδιστικά
Έχετε προσέξει ποτέ, πόσο αστείο είναι ένα δίχρονο «αντράκι» που κυκλοφορεί με το στήθος προτεταμένο και κουβαλάει κάτι απίστευτα βαρύ, όπως είναι η τσάντα της μαμάς του; Πόσο διασκεδαστικό είναι αυτό το «σοβαρό» ύφος περισυλλογής που έχει όταν επεξεργάζεται κάτι. Πόσο ξεκαρδιστικός είναι ο τρόπος που αγριοκοιτάζει μια γάτα, που σφίγγει τις γροθιές του μπροστά σε μια φανταστική μάχη…. που πετάει στο πάτωμα όλα τα μαξιλάρια του καναπέ και μετά βουτάει με δύναμη επάνω τους…Ο τρόπος που στριγκλίζει όταν τρέχει γυμνούλικο σα λιλιπούτειος Ταρζάν από δωμάτιο σε δωμάτιο.

2. Τα αγόρια δεν ενδιαφέρονται για τα μαλλιά τους
Για φανταστείτε την πάλη που έχουμε καθημερινά με τις κόρες μας, προκειμένου, να μαζέψουν τα μαλλιά τους, να τα κάνουμε κοτσίδα, να τα λούσουμε, ή την επανάσταση που ξεσπάει όταν πρέπει να τα κουρέψουμε! Τα αγόρια είτε κυκλοφορούν με τις μπούκλες μπερδεμένες-σα σφουγγαρίστρα, είτε με τη φράντζα ακούρευτη…απλώς αδιαφορούν. Γι’ αυτά, τα μαλλιά δεν είναι παρά…τρίχες!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Απλές συμβουλές για να μεγαλώσουμε «σωστούς» άντρες!

3. Κανέναν δεν ενοχλεί όταν τα αγόρια είναι (λίγο) βρώμικα
Αν και προσωπικά πιστεύω ότι και τα κορίτσια έχουν δικαίωμα να λερώνονται, τα αγόρια είναι σαφώς πιο αποδεκτά όταν είναι λασπωμένα ή ξυπόλητα. Ε, όπως και να είναι ένα κορίτσι που έχει χώμα στα μαλλιά, μυρίζει σαν αχθοφόρος ή έχει βρώμικα νύχια δεν είναι πάντα κοινωνικά αποδεκτά. Αντίθετα ένα αγοράκι βρώμικο δεν εκπλήσσει ποτέ κανέναν.

4. Οι μαμάδες δεν ανησυχούμε για την εξωτερική τους εμφάνιση
…η τα κιλά τους όπως ανησυχούμε για τις κόρες μας. Παραδεχτείτε το. Όλες οι μαμάδες με κόρες, όσο ισορροπημένες κι αν είναι πάντα έχουν μια ανησυχία για το πόσο όμορφη, λεπτή, κομψή, ελκυστική θα γίνει η κόρη τους. Τι θα φορέσει στο πάρτι των γενεθλίων της, αν είναι αποδεκτή από τους άλλους….και όλα αυτά τα πικρά κλισέ που αντιμετωπίσαμε κι εμείς ως κορίτσια. Αντίθετα δεν ανησυχούμε ποτέ όταν ο γιος μας μπουκώνεται καθημερινά με παγωτίνια και μπισκότα. Ξέρουμε ότι κινείται πολύ, έχει μεταβολισμό και στην χειρότερη ακόμη κι αν παχύνει θα πάρει τα κιλά σε ύψος!!!

5. Αγαπούν αληθινά τη μαμά τους
Εννοείται πως όλα τα παιδιά αγαπούν τη μαμά τους και η αληθινή αγάπη είναι πάντα ανεξάρτητη από το φύλο. Όμως, οφείλω να πω, ότι υπάρχει κάτι ξεχωριστό στη σχέση μαμάς και γιου. Ο τρόπος που χώνονται στην αγκαλιά μας, ο τρόπος που διεκδικούν την προσοχή μας, η ανυπέρβλητη ευγνωμοσύνη που βλέπουμε στα μάτια τους όταν φτιάχνουμε το αγαπημένο τους φαγητό, η τυφλή τους εμπιστοσύνη σε αυτά που λέμε, η τρυφερή τους αγκαλιά, όλα θυμίζουν έναν μεγάλο και δυνατό έρωτα που δε θα αμφισβητήσουμε και δε θα προδώσουμε ποτέ!

Από την blogger Jenny Benjamin

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Είναι ευτυχισμένα τα μοναχοπαίδια;

08/01/2015 0 comments

PSYCHOLOGY & RELATIONSHIPS

10 λόγοι για να ερωτευτείτε άμεσα!

written by The K-magazine

Τον έρωτα δεν τον παραγγέλνεις, σου έρχεται, και μάλιστα εκεί που δεν το περιμένεις! Αυτή είναι η ωραιότερη έκπληξη της ζωής, ενήλικης κι ανήλικης! Είναι οι πεταλούδες που νιώθεις στο στομάχι σου, η ανυπομονησία να τον/την δεις, να λάβεις το μήνυμά του ή να σου τηλεφωνήσει… να νιώσεις το άγγιγμά του και ..αυτό το πρώτο φιλί! Δεν περιγράφονται με λόγια αυτά τα συναισθήματα… ούτε με ποιήματα ούτε με τραγούδια!

Παράλληλα όμως, μαθαίνουμε από έρευνα, ότι ο έρωτας είναι απαραίτητος για την υγεία μας: ψυχική και σωματική! Διαβάστε τους 10 βασικούς λόγους:

1. Μειώνει το στρες
Ξαφνικά νιώθεις υπέροχα. Τα προβλήματα μοιάζουν μικρότερα. Η πιεστική καθημερινότητα αλλάζει χρώμα κι από γκρι γίνεται ροζ. Οι αντοχές σου αυξάνονται. Όλα μοιάζουν καλύτερα…

2. Ανεβάζει την αυτοεκτίμηση
Η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου βελτιώνεται. Νιώθεις όμορφη, ποθητή… Είναι γνωστό πια πως όταν η αυτοεκτίμηση είναι πεσμένη δύσκολα ανοίγεσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Με τον έρωτα όμως χαμογελάς, ομορφαίνεις, συναντάς την θετική πλευρά του εαυτού σου.

3. Αυξάνει την αισιοδοξία σου
Οι μέρες που νιώθεις “βαριά” εξαφανίζονται. Οι νύχτες που “πέφτεις” σε μελαγχολία δεν υπάρχουν πια. Νιώθεις δυνατή και βλέπεις κυρίως τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Νιώθεις πλήρης και ικανοποιημένη από τη ζωή σου, από τον εαυτό σου, από τηζωή… Και γελάς πιο εύκολα. Συνέχεια, μην σου πω…

4. Είσαι πιο αποδοτική
Μπορεί το μυαλό σου να πετάει αλλού όταν βρίσκεσαι στη δουλειά και να μην βλέπεις την ώρα να γυρίσεις σπίτι, όμως η απόδοσή σου αυξάνεται. Και η δημιουργικότητά σου αυξάνεται.

5. Κοιμάσαι καλύτερα
Οι αρνητικές σκέψεις που σε αφήνανε άυπνη μέχρι το πρωί έχουν φύγει. Μια ερωτευμένη γυναίκα πριν πέσει για ύπνο σκέφτεται όμορφα πράγματα. Και αυτό κάνει την ποιότητα του ύπνου σαφώς καλύτερη. Άρα; Ξυπνάς ξεκούραστη.

6. Δεν κοιμάσαι μόνη σου
Κοιμάσαι σε μια αγκαλιά. Νιώθεις ασφάλεια. Δεν φοβάσαι. Έχεις συντροφιά. Έναν άντρα που αγαπάς. Κι αυτό είναι η πόρτα που σε οδηγεί στην ευτυχία.

7. Ζεις περισσότερο
Το σεξ! Διεθνείς μελέτες έχουν δείξει ότι επιδρά θετικά τόσο στην ψυχοσωματική ισορροπία μας, όσο και στη μακροβιότητα.

8. Βελτιώνεται η εμπιστοσύνη σου
Κατά τη διάρκεια του σεξ αυξάνεται στον οργανισμό η ορμόνη οξυτοκίνη που βοηθά στη δόμηση των συναισθηματικών σχέσεων με το άτομο που προκαλεί την έκκρισή της.

9. Κάνει καλό στην υγεία σου
Η συχνή σεξουαλική επαφή ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα με αποτέλεσμα να έχουμε καλύτερη άμυνα απέναντι στις διάφορες λοιμώξεις. Νέες έρευνες δείχνουν ότι οι ορμόνες που απελευθερώνονται κατά τη διάρκεια του οργασμού δρουν προστατευτικά απέναντι στον καρκίνο.

10. Κάνει καλό στο σώμα σου
Πρώτον, γιατί όταν είσαι ερωτευμένη συνήθως σου κόβεται η όρεξη, οπότε αδυνατίζεις. Δεύτερον, συνήθως κρατάς τα προσχήματα (ειδικά αν είναι καινούρια η σχέση), δεν τρως πολύ μπροστά του, οπότε αδυνατίζεις. Τρίτον, το σεξ είναι μια πολύ καλή αεροβική άσκηση που ενισχύει το κυκλοφορικό σύστημα και τον καρδιακό μυ.

Πηγή:εδώ

06/01/2015 1 comment

ΣΧΕΣΕΙΣ

Πώς οδηγείται μία σχέση στην καταστροφή, από την Έλενα Καμπισοπούλου

written by The K-magazine

Οι σχέσεις των δύο φύλων ανέκαθεν ήταν και παραμένουν ένα πολύπλοκο ζήτημα. Ο έρωτας είναι μια μαγική εμπειρία που έχει την ιδιότητα να μας τυλίγει στα σαγηνευτικά του πέπλα στην αρχή μιας σχέσης, κάνοντάς μας να πιστεύουμε αφελώς ότι η δική μας σχέση θα είναι διαφορετική και ότι τα προβλήματα που ακούμε άλλα ζευγάρια γύρω μας να αντιμετωπίζουν εμάς δεν μας αφορούν.

Όμως τις περισσότερες φορές καθώς η μαγεία σιγά σιγά ξεθωριάζει, αναπόφευκτα ερχόμαστε σε επαφή με τη δυσαρέσκεια που προκύπτει από το γεγονός ότι οι άντρες συνεχίζουν να περιμένουν από τις γυναίκες να σκέφτονται και να αντιδρούν όπως εκείνοι και οι γυναίκες συνεχίζουν να περιμένουν από τους άνδρες να αισθάνονται και να συμπεριφέρονται όπως εκείνες. Χωρίς να μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τις διαφορές μας, εγκλωβιζόμαστε μέσα σε μοτίβα συμπεριφορών που σταδιακά οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερη απομάκρυνση. Αρχίζει να φωλιάζει μέσα μας η πίκρα. Οι γέφυρες της επικοινωνίας γκρεμίζονται… και η σχέση υποφέρει ακόμη και αν έχουμε τις καλύτερες προθέσεις.

Κι επειδή η συνταγή της “αποτυχίας” μοιάζει να είναι πολύ συγκεκριμένη, σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο να σταθούμε σε τουλάχιστον ορισμένα από τα βασικά της συστατικά μήπως και αυτό μας βοηθήσει -άνδρες και γυναίκες- να αποκτήσουμε τουλάχιστον μια καλύτερη κατανόηση επάνω σε ορισμένα πράγματα που είναι κρίσιμα για την έκβαση μιας σχέσης, έτσι για να έχουμε το νού μας μήπως και γλυτώσουμε και τον εαυτό μας και τον άλλο από αρκετό πόνο…

Μια συμπεριφορά που με μεγάλη ακρίβεια προβλέπει την πορεία προς τη διάλυση μιας σχέσης είναι η λεγόμενη «ύψωση τείχους» (stonewalling). Σύμφωνα με τον Dr. John Gottman, ψυχολόγο στο University of Washington, o οποίος έχει μελετήσει πάνω από 2.000 ζευγάρια για περισσότερο από δύο δεκαετίες, αυτή η συμπεριφορά όταν εκδηλώνεται σε μια σχέση, ειδικά σε συνδυασμό με άλλες τρεις -α. επίκριση, β. αμυντικότητα, γ. περιφρόνηση-, μπορούν να προβλέψουν με ακρίβεια 94 % ότι η σχέση οδεύει προς τη διάλυση.

Η ύψωση τείχους είναι η επίμονη άρνηση να επικοινωνήσουμε, ή/και να εκφράσουμε συναισθήματα και γενικά να λάβουμε υπόψη μας την προοπτική του άλλου. Αυτή η συμπεριφορά είναι πολύ συχνή ιδιαίτερα σε περιπτώσεις σύγκρουσης. Παραδείγματα; Aπόλυτη σιωπή, μονολεκτικές απαντήσεις, αλλαγή θέματος, αποχώρηση κ.ά.

Θα προσέξατε ότι στον τίτλο του άρθρου, απευθύνομαι αρχικά και κυρίως στους άνδρες. Αυτό δεν είναι ούτε τυχαίο ούτε και θέμα προσωπικής μου προκατάληψης ή εμπάθειας προς το ανδρικό φύλο. Έχει να κάνει με το γεγονός ότι συνήθως οι άνδρες είναι εκείνοι που σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό υιοθετούν αυτή τη στάση όταν τα πράγματα στη σχέση δυσκολεύουν. Σύμφωνα με τον Gottman, η έρευνα δείχνει ότι το 85% των ατόμων που καταφεύγουν στην “ύψωση τείχους” σε ετερόφυλα ζευγάρια είναι άνδρες (*χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν το κάνουμε και οι γυναίκες).

Η «ύψωση τείχους» είναι μέρος ενός μοτίβου συμπεριφοράς που αναπτύσσεται ανάμεσα στο ζευγάρι όπου ο ένας «απαιτεί» (συνήθως η γυναίκα), σε μια προσπάθεια να πλησιάσει και ο άλλος «αποσύρεται» (demand- withdraw pattern). Όσο περισσότερο ο πρώτος επιμένει να πλησιάζει τόσο περισσότερο ο δεύτερος αποσύρεται, και όσο πιο πολύ αποσύρεται τόσο ο πρώτος πλησιάζει περισσότερο. Είναι σαν ένας χορός που διαδραματίζεται ανάμεσα στους δύο. Η επίκριση και η αμυντικότητα εκδηλώνονται συχνά στο μέρος εκείνο του χορού όπου ο ένας από τους δύο επιχειρεί να πλησιάσει τον άλλο ενώ η περιφρόνηση και η ύψωση τείχους στο μέρος όπου το άτομο αποσύρεται.

Ποια είναι όμως τα μηνύματα που μεταφέρουν αυτές οι συμπεριφορές; Τι λέμε στην πραγματικότητα στον άλλο, μέσα από την επίκριση και την αμυντική μας στάση; Και τι εξυπηρετεί η ύψωση τείχους για εκείνον που αποσύρεται;

Ως εκπρόσωπος του φύλου μου, τα μηνύματα που επιδιώκουμε να επικοινωνήσουμε συνήθως οι γυναίκες με αυτή τη στάση είναι πιο γνώριμα και εύκολα να τα κατανοήσω, όπως ίσως οι περισσότερες γυναίκες. Αυτό που στην πραγματικότητα θέλουμε να επικοινωνήσουμε, εκφράζοντας τα συναισθήματα και τα παράπονα μας έστω και με αυτόν τον άγαρμπο και αναποτελεσματικό τρόπο, είναι: «Πρόσεξε με», «Δώσε μου σημασία», «Έλα κοντά μου», «Σε χρειάζομαι». Έτσι, η γυναίκα (συνήθως – αλλά και ο άνδρας ορισμένες φορές) κάνει μια προσπάθεια να διεκδικήσει τη σχέση. Όταν το άλλο μέρος αποσύρεται -αρνείται να εμπλακεί- αγνοώντας αυτή την προσπάθεια- το μήνυμα που παίρνουμε είναι ότι ο σύντροφος μας δεν ενδιαφέρεται να αποκριθεί σε ό, τι είναι εκείνο που χρειαζόμαστε/θέλουμε/ ή μας απασχολεί.

Με μια εξελικτική έννοια, οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι να βιώνουμε έναν ορισμένο βαθμό στρες όταν αντιμετωπίζουμε μια στάση απόσυρσης από το σύντροφό μας (ακόμη και όταν το θέμα αυτό καθαυτό δεν είναι σημαντικό). Είναι σα να ρωτάμε «Είσαι εδώ για μένα; Και εκείνος να απαντά με τον τρόπο του «Ίσως και όχι»

Μέσα από εξελικτικούς μηχανισμούς είμαστε φτιαγμένοι έτσι ώστε να είμαστε υπερβολικά ευαισθητοποιημένοι σε σήματα που παραπέμπουν στο ότι, κάποιος που εμπιστευόμαστε ότι είναι εκεί για μας μπορεί και να μην είναι, αφού το υποσυνείδητό μας αντιλαμβάνεται μια τέτοια κατάσταση ως εξαιρετικά επικίνδυνη για την επιβίωσή μας.

Τώρα βέβαια, για να μην τραγικοποιούμε, ορισμένες τέτοιες αντιδράσεις δεν είναι απαραίτητα επιζήμιες για μια σχέση, ειδικά όταν τα πράγματα είναι σχετικά καλά. Πόσες φορές σας έχει τύχει να ρωτήσετε το/τη σύντροφό σας: τι χρώμα να βάψουμε τον τοίχο, ή τι δώρο να πάρουμε στους τάδε και εκείνος έχει απαντήσει: «κάνε ό,τι θές», «πάρε ό,τι νομίζεις»….

Όταν όμως υπάρχουν προβλήματα σε μια σχέση, τότε και τα δύο μέρη είναι πολύ πιο ευαίσθητα στις παραπάνω συμπεριφορές (απαίτηση- απόσυρση). Οι αντιδράσεις του ενός προς τον άλλο δεν αφορούν τα συγκεκριμένα γεγονότα/ζητήματα που προκύπτουν αλλά βαθύτερα συναισθηματικά θέματα του τύπου: “Είσαι εδώ για μένα; Ενδιαφέρεσαι για αυτά που θεωρώ σημαντικά;» και «Μπορώ/θέλω να είμαι εδώ για σένα;»

Nα επανέλθω όμως στην «ύψωση τείχους», επιχειρώντας να φωτίσω περισσότερο το μηχανισμό αυτόν που τις περισσότερες φορές γίνεται αντιληπτός με τρόπο που οδηγεί στην κλιμάκωση της σύγκρουσης και πιθανότατα σε ρήξη.

Πώς βιώνουν τη συμπεριφορά της “ύψωσης τείχους” οι άνδρες και οι γυναίκες;

Όταν αντιμετωπίζουμε μια τέτοια στάση από το σύντροφό μας, άνδρες και γυναίκες τη βιώνουμε κάπως διαφορετικά. Οι άνδρες είναι από τη φύση τους πιο στοχο-κατευθυνόμενοι. Έτσι, όταν ένας άνδρας βρίσκεται μπροστά στο τείχος που υψώνει η σύντροφός του το πιο πιθανό είναι να νιώθει ματαίωση (θυμό και απογοήτευση) -καθώς ο σκοπός το- να προσεγγίσει και να έχει τη συνεργασία της συντρόφου του στην επίλυση του προβλήματος- παρεμποδίζεται. Από την άλλη, όταν μια γυναίκα συναντά αυτή τη στάση από το σύντροφό της βιώνει ψυχική οδύνη -αφού αισθάνεται απομόνωση και απόρριψη- μια αίσθηση ότι κανείς δε νοιάζεται για εκείνη. Προκειμένου να το αντιληφθείτε, οι άνδρες σκεφτείτε την εμπειρία της ταπείνωσης, κάπως έτσι είναι για τις γυναίκες και γι αυτό προσπαθούν τόσο σκληρά να “περάσουν” το τείχος.

Τα παρακάτω “θέματα” αναλύονται στο άρθρο της Έλενας Καμπισοπούλου, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Γιατί τίθεται σε λειτουργία και σε τι εξυπηρετεί η ύψωση τείχους;

Οι Ζημιές

Τι μπορούμε να κάνουμε;

Περισσότερα για την ψυχολόγο Έλενα Καμπισοπούλου μπορείτε να διαβάσετε εδώ

05/01/2015 0 comments

PSYCHOLOGY & RELATIONSHIPS

Η μελαγχολία των γιορτών…. πέρασε!, από τη Μαρία Μάρκου

written by The K-magazine

Η περίοδος των εορτών για τους περισσότερους αποτελεί μια χαρούμενη εποχή κατά την οποία έχουν την ευκαιρία να διασκεδάσουν και να περάσουν όμορφα με τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Υπάρχουν όμως και αρκετοί συνάνθρωποι μας, που όχι μόνο δεν προσδοκούν με χαρά την εορταστική περίοδο, τουναντίον ταλανίζονται από αρνητικά συναισθήματα όπως η θλίψη, η απογοήτευση και το άγχος, αναμένοντας την κατά το δυνατόν γρήγορη λήξη τους και την επαναφορά στους ρυθμούς της καθημερινότητας. Στο σημερινό άρθρο θα μιλήσουμε για αυτό που καλείται μελαγχολία των εορτών.

Η εν λόγω μελαγχολία αποτελεί μια ιδιαίτερη μορφή της λεγόμενης Εποχικής Διαταραχής της Διάθεσης, η οποία είναι ένα είδος κατάθλιψης. Τα συμπτώματά της είναι:

μειωμένη ενεργητικότητα και κόπωση
απώλεια ενδιαφέροντος κι ευχαρίστησης
θλίψη και μελαγχολία
στρες κι ευερεθιστότητα
διαταραχές στον ύπνο και στην πρόσληψη τροφής

Η εποχική δυσθυμία τείνει να εμφανίζεται στο τέλος του καλοκαιριού ενώ με το πέρασμα του χειμώνα, η διάθεση επανέρχεται και τα παραπάνω συμπτώματα ξεπερνώνται. Υπεύθυνοι παράγοντες τούτης της διαταραχής, θεωρούνται η μειωμένη ηλιοφάνεια, η αυξημένη διάρκεια της νύχτας και το κρύο, εξαιτίας των οποίων αυξάνεται ο χρόνος που κλείνεται το άτομο μέσα στο σπίτι. Φυσικά, η προδιάθεση και τυχόν προηγούμενες διαταραχές, ενισχύουν τον κίνδυνο εμφάνισης αυτού του είδους κατάθλιψης.

Όσον αφορά την μελαγχολία των εορτών, είναι αρκετοί οι αιτιακοί παράγοντες που την προκαλούν και στη συνέχεια θα τους αναφέρουμε αναλυτικά:

Καταρχήν, για τα παιδιά (επομένως ασυνείδητα και για εμάς αφού κάποτε υπήρξαμε παιδιά), τα Χριστούγεννα αποτελούν μια ιδανική περίοδο διασκέδασης: το σχολείο σταματά και το διάβασμα μειώνεται, το παιχνίδι κυριαρχεί, το σπίτι είναι στολισμένο και υπάρχουν γλυκά και δώρα, οι οικογενειακές συγκεντρώσεις αυξάνονται όπως και οι βόλτες σε ένα επίσης στολισμένο κι εορταστικό κλίμα. Τα πράγματα μεγαλώνοντας αλλάζουν, καθώς ως ενήλικες έχουμε περισσότερες υπευθυνότητες οι οποίες κατά τη χριστουγεννιάτικη περίοδο μάλιστα αυξάνονται. Αυτές οι υπευθυνότητες μπορεί να αγχώσουν περισσότερο από το αναμενόμενο το άτομο με αποτέλεσμα να αισθάνεται την εν λόγω μελαγοχλία. Αντί λοιπόν να διασκεδάσει, στρεσάρεται με όλα όσα έχει να φροντίσει: το εορταστικό τραπέζι και την αγορά των δώρων, την εύρεση χρόνου και διάθεσης για τις αυξημένες κοινωνικές περιστάσεις της εποχής κλπ.

Από την άλλη, η αντίθετη ανάμνηση της παιδικότητας – εφόσον το άτομο γεννήθηκε σε ένα σπίτι που εκλείπαν τα παραπάνω και η εορταστική περίοδος είναι συνυφασμένη με αρνητικά συναισθήματα – μπορεί πάλι να οδηγήσουν το άτομο στη δυσθυμία με την επαναφορά της αντίστοιχης αρνητικότητας στην οποία μεγάλωσε.

Ακόμη, η απώλεια ενός προσώπου – πένθος ή διαζύγιο – καθώς και η μοναξιά, είτε λόγω περιστάσεων είτε ως γενική κατάσταση του ατόμου, εντείνουν τη θλίψη και την απογοήτευση μιας και η χριστουγεννιάτικη περίοδος έχει ως βασικό χαρακτηριστικό την οικογενειακή αλληλεπίδραση και την κοινωνικοποίηση με φίλους και συγγενείς. Κοινωνικοποίηση που ακόμη κι αν το άτομο δεν είναι μοναχικό, μπορεί να αισθανθεί ως στρεσογόνα σε συνδυασμό με το συνολικό εορταστικό κλίμα που μοιάζει να εκβιάζει το αίσθημα της γενικής χαράς.

Επίσης, οι πιθανές διαφοροποιήσεις μέσα στην οικογένεια μπορεί να πιέζουν το άτομο να γιορτάσει με συγκεκριμένο τρόπο αυτή την περίοδο και αντίθετα με αυτό που επιθυμεί. Λαμβάνοντας υπόψιν και τις συγκεντρώσεις με λοιπούς συγγενείς με τις πάντοτε ενδεχόμενες διαφωνίες που συχνά προκύπτουν, το άτομο πάλι καταλήγει να πιέζεται αντί να διασκεδάσει.

Τέλος, η κοινωνικο-οικονιμική κρίση με τα αντίστοιχα προβλήματα που έχει δημιουργήσει στην συντριπτική πλειοψηφία, ενδεχομένως να αγχώνει ή και θλίβει περισσότερο κάποια άτομα καθώς αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις περιστάσεις (τραπέζι, δώρα) με τον τρόπο που επιθυμούν.

Εν ολίγοις, σύμφωνα με τα παραπάνω, αυτό που φαίνεται να συμβαίνει είναι η δημιουργία μεγαλύτερων προσδοκιών από τις πραγματοποιήσιμες, με αποτέλεσμα την αναπόφευκτη ματαίωσή τους. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο καθένας είναι να σχηματίσει πιο ρεαλιστικές προσδοκίες και με βάση αυτές να σκεφτεί και να πράξει αναλόγως, έχοντας ως στόχο να περάσει όσο πιο όμορφα γίνεται την εορταστική αυτή περίοδο.

Δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνεις αυτές τις γιορτές με δικές σου παλαιότερες, τις ιδανικές που φαντάζεσαι ή των άλλων. Κοινωνικοποιήσου με όσους και όσο εσύ επιθυμείς χωρίς να αισθάνεσαι ενοχές. Αντί να νιώθεις ανεπαρκής οικονομικά, φτιάξε ένα οικονομικό πλάνο σύμφωνα με τον προϋπολογισμό σου και θυμήσου ότι η αξία του δώρου δεν βρίσκεται στο χρηματικό του αντίτιμο αλλά στην χειρονομία του. Το ίδιο συμβαίνει και με τις εορτασικές συγκεντρώσεις: το νόημά τους είναι η αλληλεπίδραση και όχι το πλουσιοπάροχο γεύμα. Αν είσαι πράγματι μόνος σου, τότε άδραξε την ευκαιρία να κάνεις πράγματα (απλά και ανέξοδα όπως μια βόλτα για περπάτημα, συντροφιά με ένα βιβλίο σε ένα καφέ ή σε ένα πάρκο, ξεκούραση κ.ά) που η καθημερινή ρουτίνα δεν σε αφήνει να κάνεις. Ποτέ δεν είναι αργά….

Καλή Χρονιά!

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

03/01/2015 0 comments

PSYCHOLOGY & RELATIONSHIPS

Η κρίση των 30:Πώς η κοινωνικο-οικονομική κρίση γίνεται προσωπική υπόθεση, από τη Μ. Μάρκου

written by The K-magazine

Οι επίσημες στατιστικές αναφέρουν ότι το 60% των πτυχιούχων ΑΕΙ είναι άνεργοι (χωρίς να συνυπολογίζεται ο αριθμός των “ωφελούμενων” που απασχολούνται σε πεντάμηνα επιδοτούμενα προγράμματα με μισθό 450 – 490 ευρώ). Ακόμη όμως και όσοι εργάζονται, αφενός αμείβονται με τον πενιχρό βασικό μισθό των 600 ευρώ περίπου, αφετέρου το ηλικιακό κριτήριο των 25 ετών διαμόρφωσε ακόμη μικρότερους μισθούς με αποτέλεσμα οι νεότεροι που ημι-απασχολούνται να λαμβάνουν για την εργασία τους 250 ευρώ μεικτά. Παράλληλα, σκεπτόμενοι την εργασιακή ανασφάλεια που επικρατεί με τις μαζικές απολύσεις και τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, φαίνεται πως οι εργαζόμενοι κάθε άλλο παρά σίγουροι μπορεί να είναι για την θέση τους. Στο σημερινό άρθρο θα γίνει λόγος για την “κρίση των 30”… όχι την υπαρξιακή αλλά την προσωπική που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία στις μέρες μας ως άμεσο αποτέλεσμα της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης.

Θεωρείται ότι η πιο δημιουργική δεκαετία της ενήλικης ζωής είναι από τα 30 έως τα 40 έτη. Το άτομο έχοντας τελειώσει με τις σπουδές ή έχοντας μια μακροχρόνια εμπειρία σε μια τέχνη, όντας ακόμη νέο υγιές και παραγωγικό, έχει την δυνατότητα να πατήσει γερά στα πόδια του και να αναπτυχθεί επαγγελματικά με στόχο την οικονομική του ανεξαρτησία. Αφού αυτή επιτευχθεί, είναι έτοιμο να δημιουργήσει την δική του οικογένεια αν το επιθυμεί ή να σχεδιάσει τα όποια μελλοντικά του πλάνα. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο στις μέρες μας είναι αδύνατο για πολλούς 30άρηδες μιας και ακόμη μένουν υπό την πατρική στέγη και προστασία…

Πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας αναφέρει ότι ο αριθμός των πτυχιούχων που μεταναστεύει στο εξωτερικό , φτάνει τους 140.000. Η μετανάστευση όμως δεν αποτελεί ούτε εφικτή επιλογή για όλους, ούτε είναι λύση απέναντι στο σύγχρονο μαζικό πρόβλημα που ταλανίζει την κοινωνική δομή, η οποία αποδυναμώνεται ακόμη περισσότερο αποδιώχνοντας τη μορφωμένη νεολαία της. Ακόμη, να τονισθεί ότι η μετανάστευση πέραν της εργασιακής ευκαιρίας που προσφέρει, παραμένει μια δύσκολη κατάσταση όπου το άτομο αναγκάζεται να αποχωρισθεί οικογένεια, φίλους και πατρίδα, ξεκινώντας από την αρχή σε μια άλλη χώρα, ξένος μεταξύ ξένων, με διαφορετική γλώσσα, κοινωνικές συνήθειες, πολιτισμικά ήθη. Είναι σίγουρο ότι το άτομο θα βιώσει έντονα αρνητικά συναισθήματα εξαιτίας όλων αυτών των αποχωρισμών και θα χρειαστεί – για το πρώτο διάστημα τουλάχιστον – να διαχειρισθεί το αίσθημα της μοναξιάς. Φυσικά, κάθε νέα αρχή κι εμπειρία μπορούν να γίνουν ευχάριστες αρκεί να υπάρχει η κατάλληλη υπομονή και διάθεση της προσαρμογής στις νέες συνθήκες και περιβάλλον.

Για τους εναπομείναντες στον τόπο, οι παρούσες συνθήκες είναι εύλογο ότι προκαλούν επίσης αρνητικά συναισθήματα με κυριότερα την απογοήτευση και το στρες. Συνέπεια αυτών είναι η προσωπική απομόνωση που σε αρκετές περιπτώσεις καταλήγει σε καταθλιπτικές ή αγχώδεις διαταραχές. Αποτέλεσμα είναι η απαξίωση του εαυτού, η αδιαφορία για το παρόν, το άγχος ή η απελπισία για το μέλλον. Και το ερώτημα είναι υπαρκτό: πώς να πραγματώσεις τα μελλοντικά σχέδιά σου όταν οι συνθήκες του παρόντος δεν προσφέρουν την δυνατότητα να κάνεις την αρχή;

‘Εχουμε αναφέρει αρκετές φορές, ότι μια ολοκληρωμένη και υγιής προσωπικότητα βασίζεται στην αυτονομία. Η κοινωνική δομή όμως είναι τέτοια ώστε πέραν της συναισθηματικής να χρειάζεται εξίσου η οικονομική αυτονομία. Όταν εκλείπει αυτή, τότε συχνά συμβαίνει να επηρεάζεται και η πρώτη αφού το άτομο και είναι και αισθάνεται εξαρτώμενο από τους άλλους. Επίσης, η κοινωνική επιτυχία είναι σύνηθες να ταυτίζεται με την οικονομική κι επαγγελματική. Όπως είδαμε όμως, στις μέρες μας είναι από δύσκολο μέχρι αδύνατο για την πλειονότητα να κατακτήσει την επιτυχία μέσω αυτών των οδών.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η μαζική απογοήτευση είναι και αναπόφευκτη. Για την πλειοψηφία, έτσι κι αλλιώς, ιστορικά υπήρχε πάντοτε κάποια κοινωνική δυσκολία που την απομάκρυνε από την ευημερία. Αντί της κοινωνικής δυστυχίας, ο καθένας ξεχωριστά μπορεί να βρει εναλλακτικές δραστηριότητες / πρακτικές που θα του προσφέρουν την δυνατότητα ανακούφισης της προσωπικής του απογοήτευσης με στόχο την ενδυνάμωσή του στην προσπάθεια πραγμάτωσης των επιθυμιών και των ονείρων του. Το επόμενο βήμα, είναι η ανάπτυξη της συλλογικότητας καθώς μόνο μέσω αυτής μπορεί να διεκδικήσουν οι “ατομικότητες” την συνολική κοινωνική ευημερία.

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

18/12/2014 0 comments

PSYCHOLOGY & RELATIONSHIPS

Ομοφυλοφιλία… μία ιστορία από τα παλιά!, από τη Μαρία Μάρκου

written by The K-magazine

Η εξασφάλιση της συνέχειας κάθε είδους – συνεπώς και του ανθρώπινου – στηρίζεται στη σεξουαλική επαφή μεταξύ αρσενικών και θηλυκών με στόχο την αναπαραγωγή. Παραταύτα, η σεξουαλική έλξη κι επαφή με άτομα του ίδιου φύλου είναι υπαρκτή και γνωστή από την αρχή της ιστορίας της ανθρωπότητας και το 1869 πρωτοχρησιμοποιήθηκε ο όρος “ομοφυλοφιλία” για την περιγραφή αυτής της σεξουαλικής έκφρασης. Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι η περιγραφή της κοινωνικής αντιμετώπισης τούτης της σεξουαλικότητας. Έχει ενδιαφέρον μια ματιά στην ιστορική αναδρομή.

Έχουν γραφτεί πολλά για την ομοφυλοφιλία στην αρχαιότητα. Παρά τις αντιτιθέμενες απόψεις, το αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι υπήρχε. Στην αρχαία Ελλάδα μάλιστα για να περιγράψουν τον άνδρα ομοφυλόφιλο που συμπεριφερόταν ως γυναίκα, χρησιμοποιούσαν την λέξη “κίναιδος”, δηλαδή ο κινών την αιδώ (όπου αιδώ σημαίνει ντροπή). Η συνέπεια τούτης της επιλογής ήταν η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και ο αποκλεισμός από τα δημόσια αξιώματα. Σε περίπτωση δε, όπου ο “κίναιδος” έκρυβε τη σεξουαλική του προτίμηση και την ασκούσε κρυφά έχοντας συμμετοχή στα κοινά χωρίς να στερείται των δικαιωμάτων του, τότε η ποινή ήταν αυστηρότατη καθώς η πολιτεία των θανάτωνε. Είναι σημαντική η διευκρίνηση για το δίπολο “εραστή” κι “ερωμένου” που χαρακτήριζε τον παιδαγωγό με τον μαθητή του. Οι λέξεις αυτές, έχοντας τότε άλλη κοινωνική σημασία και συμβολισμό, αποδίδονταν για να εκφράσουν την μακροχρόνια φιλία και τον σεβασμό μεταξύ του άνδρα παιδαγωγού και του νεαρού μαθητή, αποκλείοντας αυστηρά την σεξουαλική επαφή μεταξύ των δύο. Αν μάλιστα προέκυπτε κάτι τέτοιο, τότε ο πατέρας του αγοριού εθεωρείτο προαγωγός και κατηγορείτο ως “άτιμος” αφού δεν προστάτευσε την τιμή της οικογένειάς του.

Στην αρχαία Ρώμη, οι ιστορικές πηγές διίστανται καθώς διανοητές όπως ο Κάτων αναφέρουν ότι η ομοφυλοφιλία αποτελούσε διαστροφή των ηθών, ενώ άλλοι όπως ο συγγραφέας Λουκιανός, αναφέρουν ότι οι ετεροφυλόφιλες σχέσεις καλύπτουν τις βασικές ανάγκες ενώ ο έρωτας μεταξύ ανδρών, όντας μη αναγκαίος, εκφράζει την πολιτισμική ανωτερότητα. Παρά τις αντιθέσεις, οι ιστορικοί αναφέρουν ότι μέχρι το τέλος της ρωμαϊκής περιόδου, η ομοφυλοφιλία ήταν αποδεκτή.

Στην Βυζαντινή αυτοκρατορία, ο Ιουστινιανός (482 – 565 μ.Χ.) επιβάλλει την ποινή θανάτου για όλες τις μορφές ομοφυλόφιλης συμπεριφοράς. Τον 13ο αιώνα, στον δυτικό μεσαίωνα, χρησιμοποιείται ο όρος “σοδομισμός” με την Ιερά Εξέταση να ρίχνει στην πυρά τους “σοδομιστές” ενώ τους καταδίωκε σκληρά, καθώς η θρησκευτική εξουσία καλλιεργούσε τον φόβο της οργής του θεού τιμωρώντας με δεινά όλη την κοινωνία.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, το 1869, ο Ούγγρος συγγραφέας Κάρολι Μαρία Κερτμπένι εισάγει τον όρο “ομοφυλοφιλία” αντί του “σοδομισμού”. Στον Μεσοπόλεμο, ευρωπαϊκές πόλεις όπως το Λονδίνο, το Βερολίνο και το Παρίσι αναδεικνύονται ως πρωτεύουσες της γκέι δραστηριότητας μέσω σημαντικών προσωπικοτήτων που εμφανίζονται στις τέχνες και τα γράμματα. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χίτλερ στέλνει τους γκέι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ενώ στην ΕΣΣΔ, από το 1934 κι έπειτα η ομοφυλοφιλία ποινικοποιείται.

Κατά την δεκαετία του 1960, οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και γυναίκες αρχίζουν να διεκδικούν το δικαίωμα στη σεξουαλική επιλογή. Έπειτα από ένα μακρύ πέρασμα κατηγοριοποίησης της ομοφυλοφιλίας ως ψυχιατρική διαταραχή και σεξουαλική παρέκκλιση – με διάφορες ατυχείς προσπάθειες αποθεραπείας της μάλιστα -, σταμάτησε να θεωρείται αρρώστια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας μόλις το 1992.

Δεν γίνεται να γίνει λόγος για την κοινωνική αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας χωρίς την αναφορά στη νόσο του AIDS. Είναι γνωστό, ότι καθώς οι πρώτοι ασθενείς ήταν γκέι, κατηγορήθηκαν σφοδρά την δεκαετία του 1980 και θεωρήθηκαν υπαίτιοι. Ευτυχώς, η επιστημονική έρευνα τους απενεχοποίησε καθώς η γέννηση του ιού αποδόθηκε σε εργαστηριακό λάθος ή σε κτηνοβασία. Είναι γεγονός όμως ότι η μετάδοση σεξουαλικών νοσημάτων ταλανίζει την γκέι κοινότητα και η περιθωριοποίησή της δεν βοηθά ούτε την πρόληψη ούτε την αντιμετώπισή τους.

Όπως διαφαίνεται από την ιστορική αναδρομή, η ομοφυλοφιλία έχει υποστεί σκληρή καταδίωξη με αυστηρότατες συνέπειες ανά τους αιώνες. Στον χώρο της ψυχολογίας, υποστηρίζεται ότι η αποδοχή αυτής της σεξουαλικής ταυτότητας, αποτελεί μία από τις δυσκολότερες πτυχές, μιας και το άτομο πιέζεται αλλά και στιγματίζεται κοινωνικά εξαιτίας της. Τα τινά τούτης της κοινωνικής καταστολής είναι δύο: το άτομο είτε καταπιέζεται, αρνούμενο την επιθυμία του με αποτέλεσμα την δυστυχία και την πιθανή νοσηρότητα με αγχωτικές ή καταθλιπτικές διαταραχές, Είτε αποδέχεται την ταυτότητά του και αντιμετωπίζει την κοινωνική δυσμένεια. Δυσμένεια που ακόμη και στη σύγχρονη εποχή μπορεί να φτάσει ενίοτε στα άκρα: βλέπε ρατσισμό και ομοφοβία. Η τελευταία ορίζεται ως η φοβία (σε σημείο παθολογίας) με την αποστροφή και τις διακρίσεις κατά της ομοφυλοφιλίας και σε βάρος των γκέι.

Στις μέρες μας, η κοινωνική στάση απέναντι στους γκέι φαίνεται να είναι μπερδεμένη. Ούτε απαγορεύεται αλλά ούτε είναι ακριβώς ανεκτή. Από τη μία, συχνά καλλιεργείται η ομοφυλόφιλη τάση από το lifestyle, από την άλλη η κοινωνία σε πολλές περιπτώσεις αρνείται να παραχωρήσει/ αναγνωρίσει περαιτέρω δικαιώματα πλην της ύπαρξής τους, βλέπε γάμο και υιοθεσία τέκνου. Επίσης, όσο η κοινωνία περιθωριοποιεί τους γκέι άλλο τόσο και οι ίδιοι στεγανοποιούνται στην κλειστή ομάδα τους. Με την εξασφάλιση του είδους δεδομένη μέσω του σύγχρονου υπερπληθυσμού, και με νομικά δικαιώματα όμως όπως το συμφωνητικό συμβίωσης έναντι του γάμου, το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί χρειάζεται τούτη η αμφίπλευρη κατηγοριοποίηση στις μέρες μας που συχνά φτάνει στην υπερβολή τόσο εκ των έσω όσο κι από έξω. Είναι σημαντικό να τονισθεί όμως ότι η κοινωνική μας δράση και συμμετοχή βασίζεται από τις κοινωνικές μας πράξεις και δραστηριότητες και όχι από την σεξουαλικότητά μας και τον τρόπο που την εκφράζουμε αλλά τον τρόπο που την διαφυλάσσουμε.

*Ακολουθεί το ποίημα του Όσκαρ Ουάιλντ, Η μπαλάντα της φυλακής του Ρήντινγκ (1898), η οποία περιγράφει τις κακουχίες της φυλακής όπου κλείστηκε ο μεγάλος συγγραφέας εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του, που αποτελούσε ποινικό αδίκημα τότε στην Αγγλία: εδώ

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

–Νέα γυναίκα και single mom, από την Μαρία Μάρκου
–Μαμά 45 ετών και..άνω, από τη Μαρία Μάρκου
–Κρίσεις πανικού; Don’t panic!,από την Μαρία Μάρκου
–Εφηβεία και σεξουαλικότητα, από τη Μαρία Μάρκου

11/12/2014 4 comments

PSYCHOLOGY & RELATIONSHIPS

Γιατί η Wendy εγκατέλειψε τη Χώρα του Ποτέ-Ποτέ; από την Ελ. Καμπισοπούλου

written by The K-magazine

Πιθανόν να έχετε ακούσει τον όρο «σύνδρομο Peter Pan». Πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποίησε ο ψυχολόγος Dan Kiley το 1983, στο ομώνυμο βιβλίο του “Τhe Peter Pan Syndrome: Men who have never grown up” για να περιγράψει ένα σύνολο συμπτωμάτων που χαρακτηρίζουν τον τύπο ενός άνδρα που μολονότι ηλικιακά έχει μεγαλώσει, αρνείται να ωριμάσει και αποφεύγει να αναλάβει την ευθύνη του ως ώριμο άτομο. Ίσως να τον γνωρίζετε κιόλας, μιας και υπάρχουν τόσοι πολλοί (εντάξει, όχι μόνο άνδρες). Αυτός ο άνδρας νιώθει καλά απολαμβάνοντας την ελευθερία της νιότης του και θέλει να παραμείνει αγόρι, να παραμείνει παιδί. Αδυνατεί να αντιμετωπίσει τους φόβους και τις ευθύνες, δυσκολεύεται να συντηρήσει μακροχρόνιες σχέσεις και δεσμούς και τείνει να κατηγορεί τους άλλους για τις αποτυχίες του.

Ας αφήσουμε όμως τον Peter Pan και ας πάμε να δούμε ποια είναι η Wendy. H Wendy είναι η γυναίκα πίσω από τον Peter Pan. Είναι εκείνη που ασχολείται με όλα εκείνα που ο Peter δε μπορεί ή δε θέλει, έτσι ώστε αυτός να «επιβιώσει». Kαι όπως για τον Peter έτσι και για τη Wendy o Dan Kiley έχει χρησιμοποιήσει τον όρο «Wendy Syndrome» για να περιγράψει ένα σύνολο συναισθημάτων και συμπεριφορών που την χαρακτηρίζουν.

H Wendy αντιπροσωπεύει τo μητρικό πρωτότυπο και ως τέτοια φιγούρα λειτουργεί για τον Peter Pan. Υπερπροστατευτική, παίρνει την κάθε απόφαση και αναλαμβάνει τις ευθύνες του, καλύπτει τα κενά του και με αυτόν τον τρόπο δικαιολογεί την αναξιοπιστία του.

Το «σύνδρομο της Wendy» αφορά (συνήθως) γυναίκες οι οποίες εξαρτώνται από το σύντροφό τους με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Συμπεριφέρονται ως μητέρες, αντιμετωπίζοντάς τους ως ανώριμα παιδιά. Δεν έχει σημασία αν ως ζευγάρι o Peter και η Wendy έχουν κάνει δικά τους παιδιά, αφού μπορεί να την ακούσετε να λέει ότι «νιώθει σα να έχει τρία παιδιά, αντί για δύο», συμπεριλαμβάνοντας και τον καλό της μέσα σ’ αυτά. Ταυτόχρονα, μέσα από το ρόλο της προσπαθεί να «ελέγξει» τον Peter όπως θα έκανε μια υπερπροστατευτική μητέρα.

Σύμφωνα με τον Dr. Kiley, προκειμένου μια γυναίκα να μεταμορφωθεί σε Wendy χρειάζεται να υπάρχουν ορισμένες συνθήκες: «Θα πρέπει σε κάποιο βαθμό να υποφέρει από ένα φόβο απόρριψης, να συντηρεί μια αρνητική αυτοεικόνα μέσα από μια εσωτερική φωνή κατωτερότητας και να είναι τόσο προσηλωμένη στην κοινωνική της εικόνα που αδυνατεί να εξετάσει την πραγματική της προσωπική ζωή».

Μεταμορφώνεται σε Wendy παρακινημένη από μια εσωτερική ανάγκη για αποδοχή και υποστήριξη και από το φόβο να μην την εγκαταλείψουν. Παίρνοντας ένα μητρικό ρόλο προς το σύντροφό της, νιώθει ότι προστατεύεται από την πιθανή απόρριψη που κατά τη γνώμη της είναι αναπόφευκτη αν αυτός θυμώσει.

Τα συμπτώματα της Wendy περιλαμβάνουν:

– έλλειψη μιας ξεκάθαρης αίσθησης ταυτότητας

– απουσία προσωπικής άποψης και έλλειψη επαφής με τις επιθυμίες και τις προτιμήσεις της

– εξάρτηση από την έγκριση των άλλων

– συντήρηση μιας αποδεκτής κοινωνικής ταυτότητας

Σύμφωνα με τον Dr Kiley, η Wendy αγνοεί την ύπαρξη του προβλήματος και τείνει να πιστεύει ότι ο σύντροφός της δεν θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς εκείνη. Σηκώνει στους ώμους της ένα μεγάλο φορτίο ευθύνης, προσπαθώντας να κρατάει την ισορροπία του συστήματος. Ακόμη και αν o Peter κάνει αυτό που θέλει από το φόβο να τη χάσει και τις δικές του ενοχές, αργότερα θυμώνει που τον «ανάγκασε» να το κάνει. Μπορεί επιφανειακά να της λέει «ναι» για να αποφύγει τα παράπονά της αλλά θα εξακολουθήσει το «χαβά» του, οδηγώντας τη σε ακόμη μεγαλύτερη ματαίωση. Η Wendy αρχίζει να κυμαίνεται ανάμεσα στο να αισθάνεται μάρτυρας στη σχέση τους και στο να τον τιμωρεί με διάφορους “παθητικούς” τρόπους (από το να αγοράζει πράγματα που δεν χρειάζεται πραγματικά τη στιγμή που χρήματα δεν περισσεύουν, να του στερεί το σεξ ή να αναπτύξει ψυχοσωματικά συμπτώματα και να τον βάλει να την τρέχει στους γιατρούς, μέχρι να αναπτύξει κάποια εξωσυντροφική σχέση για βρει τη ζεστασιά που της λείπει).

Τέλος είναι πολύ πιθανό για τη Wendy κάποια στιγμή να «πιάσει πάτο», όταν νιώσει ότι έχει εξαντλήσει όλους της τους πόρους και τις τακτικές αντιμετώπισης και τότε πια μπορεί να αναζητήσει βοήθεια.

Δεν είναι τυχαίο που η Wendy, στο πρωτότυπο παραμύθι του Peter Pan, μετά την περιπέτειά της στο πλευρό του εγκατέλειψε τη «Χώρα του Ποτέ» και επέστρεψε στο σπίτι της, για να φροντίσει την άρρωστη μητέρα της. Ο Peter την ακολούθησε και μολονότι η Mrs Darling, η μητέρα της προσφέρθηκε να τον υιοθετήσει όπως και τα άλλα παιδιά εκείνος σύντομα πέταξε πάλι μακριά από το φόβο του ότι «θα τον πιάσουν και θα τον κάνουν άντρα».

Η Wendy βλέπετε αποφάσισε ότι ήθελε ή (ότι έπρεπε να μεγαλώσει). Δεν μπορούσε να ακολουθεί τον Peter στις ατελείωτες περιπέτειές του και να έχει το νου της να τον σώζει από κινδύνους και μπελάδες ή να τον περιθάλπει μετά τις απερισκεψίες του. Ίσως ήταν η αρρώστια της δικής μητέρα της που την έβαλε σε σκέψεις… η ιδέα ότι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αρρωσταίνουν και κάποτε πεθαίνουν κιόλας…

Τελικά μεγαλώνουμε έτσι κι αλλιώς, είτε συναινούμε σε αυτό είτε όχι και ίσως η απόφαση να το κάνουμε συνειδητά και με τη θέλησή μας να είναι προτιμότερη επιλογή από το να ζούμε ατελείωτες περιπέτειες στη Χώρα του Ποτέ και στο πλευρό ενός κακομαθημένου και ανώριμου ήρωα παραμυθιού που θέλει να παραμείνει παιδί.

Αυτή είναι και η απάντηση για την κάθε Wendy– να είναι πρόθυμη να μεγαλώσει η ίδια και να μάθει να δημιουργεί σχέσεις μέσα στις οποίες εκείνη και ο σύντροφός της θα αλληλεπιδρούν, τουλάχιστον σε γενικές γραμμές, με έναν ώριμο τρόπο.

Σημείωση: Μέσα σε όλα τα παραπάνω είναι ίσως φυσικό κάπου να αναγνωρίζετε τον εαυτό σας μιας και όλοι στη ζωή μας έχουμε λειτουργήσει με κάποιον από τους παραπάνω τρόπους. Η διαφορά ανάμεσα στην προσοχή, την προστασία και στη φροντίδα για τον άλλο (που μπορεί να φτάσουν και στην υπερπροστατευτικότητα) και στο σύνδρομο της “Wendy” είναι ότι στην περίπτωσή της εκείνο που την κινητοποιεί είναι στην πραγματικότητα ο φόβος της εγκατάλειψης.

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την πρωτότυπη πλοκή της ιστορίας του Peter Pan

Περισσότερα για την ψυχολόγο Έλενα Καμπισοπούλου μπορείτε να διαβάσετε εδώ

10/12/2014 0 comments

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

“O 5χρονος γιος μου θέλει να με παντρευτεί. Τι να του πω;”, από τη Νέτη Φίλια

written by The K-magazine

[faq]
[faq_question] “Ο γιος μου είναι 5 ετών και λέει σε όλο τον κόσμο ότι όταν μεγαλώσει θα με παντρευτεί και θα διώξουμε τον μπαμπά. Τι να κάνω;”[/faq_question]
[faq_answer] Το Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα, είναι μια φυσιολογική φάση ωρίμανσης από την οποία περνούν όλα τα παιδιά. Ξεκινάει στην ηλικία περίπου των 2 ετών και ολοκληρώνεται στα 6.Βοηθάει τα παιδιά να αντιληφθούν για πρώτη φορά τη σεξουαλικότητά τους, ενώ ενισχύει τη διαδικασία της διαφοροποίησης του φύλο τους από το άλλο φύλο. Επίσης τα μαθαίνει ότι δεν μπορούν να περιμένουν την ικανοποίηση όλων τους των επιθυμιών και ότι υπάρχουν περιορισμοί και απαγορεύσεις.

Όσον αφορά τον 5χρονο γιό σας, τι είναι αυτό που σας ανησυχεί; Το γεγονός ότι ο γιός σας εκφράζει τη «μη-λογική» επιθυμία να σας παντρευτεί; Ότι δείχνει να «ζηλεύει» τον πατέρα του επειδή έχει εκείνος τη μητέρα του; Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γινόμαστε επιθετικοί, να το επιπλήττουμε ή να το κοροϊδεύουμε. Του εξηγούμε ότι δεν γίνεται να παντρευτεί ο μαμά με το παιδί της και πως η μαμά έχει ήδη παντρευτεί τον μπαμπά. Η αμφιθυμική σχέση που μπορεί να έχει με τον πατέρα του είναι δικαιολογημένη, στη συγκεκριμένη φάση. Του εξηγούμε ότι το να αγαπάμε τον πατέρα του δεν μειώνει την αγάπη μας για εκείνο.[/faq_answer]
[/faq]

Από τη Νέτη Φίλια,
Σύμβουλο Ψυχικής Υγείας
HND in Counseling and Psychology,
Εκπαίδευση στη Γνωσιακή Συμπεριφορική Θεραπεία

[email protected]

04/12/2014 0 comments

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Πώς η προετοιμασία του ύπνου γίνεται παιχνίδι

written by The K-magazine

από την Κάρεν Σιώτη-Wolf, παιδαγωγός*
Το θέμα του ύπνου στα μικρά παιδιά είναι περίπλοκο και το κάθε παιδί έχει δικό του χαρακτήρα και ανάγκες.

Υπάρχουν βέβαια κάποιες καλές συνήθειες γύρω από τον ύπνο, που μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά μας από την πιο μικρή ηλικία.

Θα ξεκινήσω από το πιο σημαντικό που είναι η σταθερή ρουτίνα: Η σωστή προετοιμασία για τον ύπνο βοηθάει το παιδί να κοιμηθεί πιο καλά και πιο ήρεμα κατά τη διάρκεια της νύχτας. Επίσης ο ήρεμος ύπνος στη διάρκεια της νύχτας εξαρτάτε από τον ύπνο που κάνει το παιδί στη διάρκεια της ημέρας. (Να υπολογίσετε ότι για το βραδινό ύπνο θέλει το λιγότερο μια ώρα προετοιμασίας πριν κοιμηθεί).

Η προετοιμασία για τον ύπνο μπορεί να είναι η εξής: Τρώει το φαγητό του, κάνει μπάνιο, παίζουμε ήσυχα μαζί του για να ηρεμίσει, πλένει δόντια κτλ. Του διαβάζουμε ένα βιβλίο, λέει καληνύχτα στα αγαπημένα του λούτρινα ζωάκια/κουκλάκια, του τραγουδάμε και το καληνυχτίζουμε.

Πολλά μωρά κλαίνε και συχνά ζητάνε από τους γονείς τους να ξαναμπούν στο δωμάτιο. Εσείς θα κρίνεται πότε πιστεύετε ότι σας έχει ανάγκη το παιδί σας.

Προτείνω :

να υπάρχει σταθερή ώρα που κοιμάται το μωρό/μικρό παιδί και όχι πολύ αργά, να μην περιμένετε να σας πει ότι νυστάζει γιατί η πλειοψηφία των παιδιών δεν ζητάνε να πάνε για ύπνο, απλώς παρακουράζονται και εκνευρίζονται και έτσι δυσκολεύονται να αποκοιμηθούν. Καθησυχάστε το μωρό/μικρό παιδί και πείτε του ότι απλώς πάει για ύπνο και ότι το αγαπάτε και είστε διπλά.

Συχνά για ευκολία ο γονιός κοιμίζει το παιδί στην κρεβατοκάμαρα του και έπειτα το μετακινεί στην κούνια του. Δεν συνιστάτε σε καθημερινή βάση γιατί το παιδί συνηθίζει και δεν δέχεται μετά την κούνια του και το δωμάτιο του. Κάντε τον κόπο να ξεκινήστε σωστά, βοηθήστε το να αγαπήσει το δωμάτιο του και να το συνηθίσει. Σίγουρα θα υπάρχουν και εξαιρέσεις και δεν είναι καθόλου κακό να κοιμάται καμία φορά στο κρεβάτι σας αλλά να μην είναι αυτή η καθημερινή του ρουτίνα. Είναι φυσιολογικό το παιδί να θέλει να είναι στο κρεβάτι σας. Υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα από την μυρωδιά και ζεστασιά από το κρεβάτι των γονιών;

Εάν το μωρό σας μάθει να βγαίνει από την κούνια του πριν το θέλετε, θα επιμείνετε με ήρεμο αλλά αυστηρό τόνο ότι δεν πρέπει να βγαίνει. Όταν βγαίνει θα το ξαναπηγαίνετε πίσω. Δώστε του ένα αγαπημένο ζωάκι/κουκλάκι η ένα πάνινο βιβλίο. Εάν επί μέρες συνεχίσει και νομίζετε ότι είναι επικίνδυνο, χαμηλώστε τα κάγκελα για να μπαίνει μόνο του ή βγάλτε τα τελείως. Θα επιμείνετε και εάν κλαίει λιγάκι δεν πειράζει. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι μια αγκαλιά και τρυφερά λογάκια κάνουν θαύματα.

*Η Κάρεν Σιώτη-Wolf είναι παιδαγωγός με εξειδίκευση στην βρεφική και προσχολική ηλικία (0-3 ετών)

Πηγή: babytips.gr

20/11/2014 0 comments

PSYCHOLOGY & RELATIONSHIPS

Be playful, be happy, από την Έλενα Καμπισοπούλου

written by The K-magazine

Ως παιδιά σίγουρα θα σας έχει τύχει να ξεχαστείτε παίζοντας… γιατί αυτό κάνει το παιχνίδι: σε κάνει να ξεχνιέσαι…

Κάπου ανάμεσα στην παιδική μας ηλικία και την ενήλικη ζωή μας πολλοί από εμάς παύουμε να παίζουμε… «πρέπει να είμαστε σοβαροί», «να δείχνουμε σοβαροί» για να μας πάρουν στα «σοβαρά» και βέβαια έχουμε τόσα «σοβαρά» θέματα να αντιμετωπίσουμε με τα οποία «δεν παίζουν»… Από μια ηλικία και μετά δε… ε, ναι: πρέπει να σοβαρευτούμε- δεν μπορούμε να παίζουμε με τη ζωή μας… οπότε «ας μην ξεχνιόμαστε» κιόλας…

Είναι λες και όλα μας υπαγορεύουν ότι το ‘παιχνίδι’ είναι κάτι ελαφρύ και επιπόλαιο που στον ενήλικο κόσμο δεν χωράει… Μετά είναι και η αίσθηση της ευθύνης που μας βαραίνει, ευθύνη ως προς τον εαυτό μας, το σύντροφό μας, τα παιδιά μας, τη δουλειά μας, τον κοινωνικό μας περίγυρο- πάνω από όλα ευθύνη να κάνουμε τις καλύτερες δυνατές επιλογές σε μια ζωή που είναι πεπερασμένη, με τη βαθύτερη επίγνωση της ευθραυστότητάς μας και την κλεψύδρα του χρόνου που μετράει αντίστροφα αναπόφευκτα να μας στοιχειώνει είτε το συνειδητοποιούμε όχι…

Μέσα στην αγωνία μας να πορευτούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, να είμαστε παραγωγικοί και αποτελεσματικοί, να εκπληρώσουμε στόχους, να αξιοποιήσουμε το χρόνο μας εποικοδομητικά και ενίοτε να αποδείξουμε την αξία μας (γιατί δεν εννοείται βλέπετε) η έννοια του παιχνιδιού χάνει τη ζωτική σημασία που έχει στον παιδικό κόσμο και σε μεγάλο βαθμό σταματάμε να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να “παίζει”… Είναι σαν μην υπάρχει πια ο χρόνος γι’ αυτό, ούτε η πολυτέλεια… Ο ενήλικος νους μας, ο οποίος κυρίως γραμμικά ξέρει να κινείται βρίσκεται ανάμεσα σε μια υποτιθέμενη επιλογή : βάρος ή ελαφρότητα;

Κάπως έτσι σταματάμε να παίζουμε και συχνά παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ σοβαρά.

Δε συμβαίνει όμως το ίδιο και με τη ζωή που, γνωστή για τη φαιδρότητά της, συνεχίζει να παίζει μαζί μας τα πιο αναπάντεχα και πολλές φορές σκληρά παιχνίδια. Τις τελευταίες μέρες, μέσα από διάφορες αναρτήσεις, βρέθηκα μπροστά στην είδηση ανθρώπων, νέων ανθρώπων περισσότερο ή λιγότερο γνωστών- που έφυγαν πρόωρα. Και με όλη τη θλίψη που μου προκαλεί αυτό ταυτόχρονα όμως με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο σημαντικό είναι να επιτρέπουμε στον εαυτό μας, να προσεγγίζει τα πράγματα με μια διάθεση πιο παιχνιδιάρικη και να είμαστε σε επαφή όχι μόνο με το βάρος αλλά και την ελαφρότητα της ύπαρξής μας.

Μπορεί να αναρωτηθείτε για ποια ελαφρότητα μιλάω: «Πού είναι η ελαφρότητα και ποιος την έχασε για να τη βρω εγώ;» Ίσως αυτή τη στιγμή να νιώθετε μόνο βάρος και όλα αυτά να σας φαίνονται απίστευτα ελαφριά… Τότε, ναι… αυτό σημαίνει ότι τη δεδομένη στιγμή επιλέγετε να μείνετε στο βάρος. Όμως μισό λεπτό: στ’ αλήθεια δεν έχετε προσέξει αυτή την παιχνιδιάρικη διάθεση με την οποία η ζωή μας προσκαλεί να έλθουμε σε επαφή με την ελαφρότητα των πραγμάτων;

Και τότε τι είναι η ηλιαχτίδα που μπαίνει από τις γρίλιες του παραθύρου και σε ξυπνάει, το κύμα που έρχεται και σου βρέχει τα πόδια καθώς περπατάς στην άκρη της θάλασσας, τα σύννεφα στον ουρανό που παίρνουν τα πιο ευφάνταστα σχήματα, η ψηλόλιγνη σκιά σου στο πεζοδρόμιο που προπορεύεται…και χίλια δύο άλλα τέτοια;

Κάθε φορά που βλέπουμε την πιο ελαφριά ή φωτεινή πλευρά των πραγμάτων, που αστειευόμαστε με τους άλλους, που διακωμωδούμε τις καταστάσεις, που με ένα πείραγμα ‘σπάμε τον πάγο’, που κάνουμε κάποιον να γελάσει…στιγμές που απλά αρνούμαστε να πάρουμε τα πράγματα βαριά, που χαμογελάμε πονηρά με μια σκέψη, που φλερτάρουμε, που τραγουδάμε στο μπάνιο…, που παίζουμε με τις λέξεις, που ζωγραφίζουμε στην άμμο, κάθε φορά που αφηνόμαστε σε αυτή τη φυσική μας ροπή για παιχνίδι, ερωτοτροπούμε με τη ζωή…επιλέγουμε να είμαστε σε επαφή με την ελαφρότητα…

Ενεργοποιούμε τότε έστω για λίγο ένα κομμάτι του νου μας που ως ενήλικες έχουμε κάπως ξεχάσει να χρησιμοποιούμε: εκείνο το μέρος του νου μας που δε νοιάζεται για προθεσμίες, για τα παραπάνω κιλά μας ή για το πώς μας βλέπουν οι άλλοι.

Η επαφή με την τέχνη, τη μουσική, τα σπορ, τα ζώα, τα παιδιά, τη φύση τείνει να ενισχύει αυτή την πιο παιχνιδιάρικη πλευρά του εαυτού μας που τόση ανάγκη έχει να εκφραστεί και που συχνά μέσα στον ενήλικο κόσμο μας συρρικνώνεται και ατροφεί

Θέλετε να παραμείνετε νέοι; Ελάτε σε επαφή με την παιχνιδιάρικη πλευρά σας… Γιατί όπως είπε και ο George Bernard Shaw: «Δεν σταματάμε να παίζουμε επειδή μεγαλώνουμε… Μεγαλώνουμε επειδή σταματάμε να παίζουμε.»

Σύμφωνα με το αμερικάνικο Ιnstitute of Play, το παιχνίδι είναι κλειδί για τη ζωτικότητα και τη νεανικότητα. Προάγει την αισιοδοξία, τη δημιουργικότητα και την κατάκτηση δεξιοτήτων, τονώνει το ανοσοποιητικό μας σύστημα, ευνοεί την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης και την αίσθηση του ανήκειν. Όλα τα παραπάνω είναι δείκτες υγείας και η έλλειψή τους προβλέπει επικείμενα προβλήματα στην υγεία μας -ψυχική και σωματική- και μας κάνει πιο εύθραυστους και ευάλωτους στις αντιξοότητες.

Πέρα από όλα αυτά, το παιχνίδι ενισχύει τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Είναι κάτι σαν πικάντικο μπαχαρικό που όταν το προσθέτεις στις σχέσεις η γεύση αλλάζει, εμπλουτίζεται… Χημεία βλέπεις… Μια μακροχρόνια συντροφική σχέση μπορεί να διατηρείται και ανανεώνεται μέσα από το χιούμορ, την απόλαυση, την ικανότητα να γελάμε παρέα με τις ειρωνείες της ζωής, να μοιραζόμαστε αστείες ιστορίες μας και εφόσον αφήνουμε τη φαντασία και τις φαντασιώσεις μας να ξεδιπλώνονται…

Τελικά, το να επιλέγουμε να περνάμε καλά, να γελάμε και να παίζουμε- ακόμη και στα δύσκολα- δεν έχει να κάνει με αφέλεια ή άρνηση. Έχει να κάνει με συναισθηματική ωριμότητα.

Το παιχνίδι δεν είναι μια άχρηστη πολυτέλεια ή χάσιμο χρόνου. Είναι μια απόλυτη αναγκαιότητα για να ζούμε μια πιο όμορφη και ευχάριστη ζωή.

Μήπως λοιπόν να δώσετε στον εαυτό σας την άδεια… να “παίξει”;

Περισσότερα για την ψυχολόγο Έλενα Καμπισοπούλου μπορείτε να διαβάσετε εδώ

19/11/2014 0 comments

ΕΡΕΥΝΕΣ

Κινητό: ο χειρότερος “εχθρός” του 1ου ραντεβού

written by The K-magazine

Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι η υπερβολική χρήση του κινητού μας κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης είναι τουλάχιστον ενοχλητική για τον άλλο, ενώ μπορεί να αποτελεί ένδειξη αδιαφορίας προς το συνομιλητή μας. Αυτό που δεν ξέραμε, ωστόσο, είναι πως η τοποθέτηση και μόνο της συσκευής στο τραπέζι μπορεί να κάνει ακόμα και το πιο ρομαντικό ραντεβού να καταλήξει σε φιάσκο.

Το παραπάνω συμπέρασμα προέκυψε από έρευνα που πραγματοποίησαν ψυχολόγοι από το Πανεπιστήμιο του Έσεξ. Για τις ανάγκες της, οι ειδικοί ζήτησαν από 37 ζευγάρια αγνώστων να κάνουν μια δεκάλεπτη κουβέντα με θέμα ένα ενδιαφέρον γεγονός που βίωσαν τον τελευταίο μήνα. Κάθε ζευγάρι κάθισε σε ένα τραπέζι, ο ένας απέναντι από τον άλλο. Ανάμεσα στους μισούς τοποθετήθηκε ένας υπολογιστής, ενώ στην περίπτωση των υπολοίπων ένα κινητό τηλέφωνο.

Τα αποτελέσματα είναι ενδεικτικά: Η επικοινωνία μεταξύ των μελών της πρώτης ομάδας ήταν πολύ καλύτερη απ’ ό,τι αυτή της δεύτερης. Οι ερευνητές θεωρούν πως αυτό συμβαίνει διότι και μόνο στη θέα της συσκευής ο άνθρωπος που φλερτάρουμε αισθάνεται ότι τον απορρίπτουμε ή ότι αδιαφορούμε γι’ αυτόν.

«Διοργανώσαμε δύο κύκλους πειραμάτων και παρατηρήσαμε ότι τα κινητά τηλέφωνα επηρεάζουν πολλά πράγματα στη σχέση κάποιου με το συνομιλητή του, π.χ. την οικειότητα που αναπτύσσεται ανάμεσά τους, την ανταπόκριση που θα βρει από την πλευρά του, καθώς επίσης και την ποιότητα της συζήτησης» επισημαίνει ο επικεφαλής της μελέτης δρ Άντριου Πρζιμπίλσκι και συνεχίζει: «Η παρουσία της συγκεκριμένης συσκευής ενδέχεται να κάνει το συνομιλητή μας να νιώσει πως σκεφτόμαστε άλλα άτομα ή γεγονότα, που δεν σχετίζονται άμεσα με τη συγκεκριμένη περίσταση».

Αν θέλετε, λοιπόν, να έχει θετική έκβαση το επόμενο ραντεβού σας, αφήστε καλύτερα το κινητό στο σπίτι ή έστω μέσα στην τσάντα σας.

16/11/2014 0 comments

PSYCHOLOGY & RELATIONSHIPS

To be or not to be… on facebook, από την Μαρία Μάρκου

written by The K-magazine

Οι ιστότοποι κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν μια ιδιαιτέρως δημοφιλή πτυχή της διαδικτυακής πραγματικότητας. Τόσο, ώστε έχουν καταφέρει να γίνουν ένα νέο δυναμικό στοιχείο της σύγχρονης επικοινωνιακής καθημερινότητας. Στο σημερινό άρθρο θα μιλήσουμε για την διεθνώς αγαπημένη ιστοσελίδα, το facebook.

Αρέσει στην πλειονότητα, κάποιοι το μισούν, άλλοι κινδυνεύουν να εξαρτηθούν από αυτό, αν δεν έχουν ήδη εθιστεί ενώ μια μικρή μειονότητα βγήκε από τον κόπο – ή δεν μπήκε ποτέ σε αυτόν – να φτιάξει λογαριασμό χρήστη. Όπως και να΄χει όμως, είναι γεγονός ότι αποτελεί αιτία ποικίλων γεγονότων: άνθρωποι γνωρίζονται και συνδέονται μέσω αυτού ενώ άλλοι χωρίζουν εξαιτίας του, πολλοί πετυχαίνουν την επαγγελματική ή καλλιτεχνική προώθηση της εργασίας τους, άλλοι καταφέρνουν να ξαναβρεθούν μέσω αυτού, παιδιά είτε εξαπατώνται είτε εκμεταλλεύονται από παιδόφιλους, παιδεραστές και μαστροπούς, έφηβοι και νέοι απομονώνονται, με κάποιους να αυτοκτονούν, εξαιτίας του επονομαζόμενου cyberbullying ενώ όλοι οι χρήστες κινδυνεύουν εν δυνάμει από παραβίαση των προσωπικών τους δεδομένων.

Έχουν γραφτεί πολλά για όλα τα παραπάνω, σκοπός του παρόντος όμως, είναι η εμβάθυνση στον συνηθισμένο τρόπο χρήσης της συγκεκριμένης ιστοσελίδας και όχι στα ακραία – ευτυχή ή δυστυχή – περιστατικά του.

Ένας χρήστης λοιπόν, φτιάχνει τον λογαριασμό κυρίως για να επικοινωνεί με φίλους, γνωστούς, παλιούς συμμαθητές κλπ. Τουλάχιστον αυτή είναι η πιο δημοφιλής απάντηση στο ερώτημα “Γιατί έχεις facebook;”. Η επόμενη απάντηση είναι η ενημέρωση ενώ έπειτα τα διάφορα παιχνίδια που διαθέτει. Φυσικά, η επικοινωνία, η ενημέρωση και η διασκέδαση αποτελούν θετικά χαρακτηριστικά με ευνόητη την ευχαρίστηση που προκαλούν αλλά είναι γεγονός ότι μπορούν να ικανοποιηθούν επίσης διαδικτυακά σε άλλους ιστότοπους. Οι περισσότεροι όμως συνεχίζουν να προτιμούν το facebook. Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της γοητείας του;

Εκτός από τα παραπάνω, η εν λόγω ιστοσελίδα – καινοτόμα όταν ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2004 – έδωσε την δυνατότητα σε όλους να μπορούν να γνωριστούν με όλους. Ή τουλάχιστον να έχουν αυτή την εντύπωση. Κι αυτό χωρίς να χρειάζεται την ανάπτυξη και καλλιέργεια των διάφορων χαρακτηριστικών και συμπεριφορών που κάνουν το άτομο κοινωνικά αρεστό. Με πιο απλά πράγματα – μια φωτογραφία, ένα έξυπνο σχόλιο, ένα αστείο status – και με τον πλέον εύκολο τρόπο – μερικά κλικ και λίγη πληκτρολόγηση, το άτομο υπάρχει σε μια κοινωνική κατάσταση όπου έχει την δυνατότητα να γίνει αρεστό. Μπορεί λοιπόν να κατασκευάσει μια κοινωνική εικόνα την οποία μπορεί και ελέγχει σε μεγάλο βαθμό: αναφέρει όποιες προσωπικές πληροφορίες θέλει – αληθινές ή ψεύτικες, κοινοποιεί και αντίστοιχα μπορεί να διαγράψει ό,τι του αρέσει, επιλέγει ποιοι μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί του ή τις πληροφορίες στις οποίες μπορούν οι άλλοι χρήστες να έχουν ή όχι πρόσβαση. Και όλα αυτά σε πραγματικό χρόνο αλλά όχι και σε χώρο οπότε η “διυπόστατη” αυτή ύπαρξη μπορεί να απολαύσει την ασφάλεια που προσφέρει η οθόνη: μπορείς να φοράς την πρόχειρη φόρμα σου και τα μαλλιά σου να είναι ατιμέλητα ενώ ταυτόχρονα μιλάς εκείνη τη στιγμή στο chat με τον ωραίο barman που γνώρισες εχθές όντας σίγουρη για την γοητεία σου κοιτώντας την sexy profil photo σου. Είναι μάλλον σίγουρη η αντικατάσταση αυτής της γοητείας με αμηχανία αν αυτός ο διάλογος προέκυπτε σε μια τυχαία συνάντηση με την ίδια εμφάνιση…

Μιας και αναφερθήκαμε στην γοητεία, αξίζει να αναφέρουμε στην μαζική τάση των γυναικείων προφίλ με τις selfie (οι περισσότερες εκ των οποίων duckface) φωτογραφίες ή σε κάποιες περιπτώσεις ημίγυμνες ή και τελείως γυμνές. Ως βασικό βιολογικό χαρακτηριστικό και κοινωνικά κυρίως γυναικείο προνόμιο, η σεξουαλικότητα καταφέρνει να εκφραθεί μέσω της παραπάνω μόδας και στο διαδίκτυο. Πετυχημένα ή αποτυχημένα ανάλογα την περίπτωση, η ουσία βρίσκεται στο ότι το facebook ως κοινωνικός χώρος είναι εύλογο να δημιουργεί την δυνατότητα ερωτικών / σεξουαλικών επαφών με μια πληθώρα ανθρώπων που υπό άλλες συνθήκες δε θα γώριζες ή μιλούσες ποτέ. Κι όλα αυτά παίρνοντας μια ιδέα (ή τελείως διαφορετική μιας και όπως αναφέρθηκε οι πληροφορίες μπορεί να είναι τόσο αληθινές όσο και ψεύτικες) για τον άλλον καθώς ρίχνεις μια ματιά στο προφίλ του. Κι αν φαίνεται ενδιαφέρων μάλλον θα συνεχίσεις σε σχόλια και συζητήσεις του χρήστη, σχηματίζοντας έτσι μια μεγαλύτερη ιδέα όπου με ένα friend request ή με την αρχή ενός chat, μπορείς να ξεκινήσεις μια προσωπική επαφή ή αντίστοιχα με ένα κλικ επίσης να εξαφανισθείς από μπροστά του: απόρριψη ή διαγραφή του αιτήματος φιλίας και αποκλεισμός του χρήστη… Εκτός από το ενδιαφέρον, η ενασχόληση με ένα προφίλ μπορεί να προκύψει για τελείως αντίθετους λόγους: αντιπάθεια και ζήλεια. Όπως και να’χει, η δυνατότητα που προσφέρεται είναι η ικανοποίηση της περιέργειας…ρίχνοντας μια ηδονοβλεπτική ματιά στον άλλον και την ζωή του.

Η ίδια ηδονοβλεπτική γοητεία, εκφρασμένη όχι ενεργητικά, αλλά παθητικά βρίσκεται σε ό,τι εμείς κοινοποιούμε ή μοιραζόμαστε στο προφίλ μας. Κι όπως εμείς έχουμε την εντύπωση της δυνατότητας επικοινωνίας με όλους, αντίστοιχα νομίζουμε ότι όλοι έχουν την δυνατότητα επικοινωνίας με εμάς. Είναι εύλογο λοιπόν ότι ο χρήστης θα φτιάξει το προφίλ του ώστε να είναι αρεστό (σε όσους θέλει να αρέσει ο καθένας φυσικά). Τα αγαπημένα μας likes τούτη την αρέσκεια αναγνωρίζουν καταφέρνοντας να ικανοποιήσουν την αυταρέσκειά μας. Καθώς όλο το προφίλ στηρίζεται στην αυτοπροβολή είναι κατανοητή η μαζικότητά του στους εφήβους (με την απαραίτητη ναρκισσιστική επένδυση στον εαυτό αυτής της περιόδου) και στις γυναίκες (με την φιλαρέσκεια να καλλιεργείται κοινωνικά ως απαραίτητο γυναικείο χαρακτηριστικό). Τα όρια μεταξύ αυτοπροβολής κι έκθεσης όμως είναι λεπτά, και συχνά ξεπερνώνται από πολλούς χρήστες, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, με συνέπειες είτε την γελοιοποίηση είτε την εξαπάτησή του.

Καταλήγοντας, το facebook σίγουρα προσφέρει την αίσθηση της απεριόριστης δικτύωσης με όλους. Το ότι αυτό δεν είναι πραγματικά εφικτό δεν αλλάζει τη μαγεία της εντύπωσης. Η ίδια εντύπωση είναι που οδηγεί στην κατασκευή του δικού μας προφίλ. Το πώς αυτό θα χρησιμοποιηθεί και αν τελικά μας εκθέσει, απομονώσει ή καταφέρει να μας δικτυώσει κοινωνικά, εξαρτάται από τον τρόπο χρήσης του και το άτομο κάθε φορά. Το ερώτημα στο οποίο έχει να απαντήσει ο καθένας ξεχωριστά είναι κατά πόσο είναι πραγματικά αυτό που φαίνεται στο προφίλ του και ανάλογα με την απάντηση να αναρωτηθεί τους λόγους για τους οποίους θέλει να είναι δημόσια κοινοποιημένος εν μέρει ή εξ’ ολοκλήρου. Άλλωστε η ίδια η επιθυμία της κοινωνικής δικτύωσης είναι ένα ερώτημα για την σύγχρονη κοινωνικοποίηση (απαραίτητη προϋπόθεση της οποίας είναι η τρισδιάστατη αλληλεπίδραση και διάδραση) και κατά πόσο τελικά αυτή ενισχύει την επαφή ή μας αποξενώνει περισσότερο μπροστά από τις οθόνες μας.

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

14/11/2014 1 comment

Μετα τον τοκετο

Τα βρέφη επηρεάζονται από την επιλόχειο κατάθλιψη

written by Ιωαννα Βλασση

Η μετάβαση στη μητρότητα δεν ακολουθείται πάντα από ευχάριστα συναισθήματα. Οι γυναίκες που έχουν μόλις φέρει στον κόσμο ένα παιδί, μπορεί να νιώσουν και κάποια δυσάρεστα συναισθήματα όπως άγχος, θλίψη, αίσθηση ανικανότητας και απάθεια. Γενικότερα, μετά τον τοκετό η γυναίκα βιώνει μία τεράστια ψυχολογική αναστάτωση, γνωστή ως δάκρυα λοχείας. Αυτό είναι παροδικό. Όταν όμως, τα συναισθήματα αυτά συνεχίζουν, τότε λέμε ότι η μητέρα πάσχει από επιλόχεια κατάθλιψη.

Η επιλόχεια κατάθλιψη είναι μία “νόσος” στην οποία σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν ορμονικοί και ψυχολογικοί παράγοντες. Οι αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα της γυναίκας, όπου παρατηρείται απότομη πτώση των οιστρογόνων και αυξημένη έκκριση προλακτίνης, προκαλούν αλλαγές στην ψυχοσύνθεσή της. Η εικόνα του σώματος αλλάζει, και η γυναίκα συνήθως δεν αισθάνεται ιδιαίτερα ελκυστική και ποθητή από το σύζυγό της.

[quote_right]Μεγάλη σημασία σε αυτή την περίοδο έχει και η συμπεριφορά του συζύγου. Ο γόνιμος διάλογος και η ψυχολογική υποστήριξη από το περιβάλλον της μητέρας, και κυρίως από τον σύζυγο, βοηθούν τη μητέρα να ξεπεράσει τα αρνητικά συναισθήματα.[/quote_right]
Τα αίτια που οδηγούν στην επιλόχεια κατάθλιψη είναι ποικίλα. Η μητέρα νιώθει αρκετά πιεσμένη με την έλευση του παιδιού, και νιώθει εγκλωβισμένη από τη συνεχή ενασχόλησή της με το βρέφος. Η ίδια έχει πολλές φορές αυξημένες προσδοκίες από τον εαυτό της, ενώ συχνά νιώθει ότι είναι ανίκανη να ανταπεξέλθει και να ικανοποιήσει σωστά τις ανάγκες του παιδιού της.

Η κατάθλιψη της μητέρας, κίνδυνος για το βρέφος….
Όταν η μητέρα αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες του βρέφους, εκείνο νιώθει αυτή την αδιαφορία, με αποτέλεσμα να κλείνει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να διακοπεί η ψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού, όπως να σταματήσει να χαμογελά, να αποφεύγει τη βλεμματική επαφή, να μην αναμένει αγκαλιές, να μην αντιδρά στα διάφορα ερεθίσματα, να έχει προβλήματα ύπνου, διατροφής ή και συχνές λοιμώξεις.

Τα συμπτώματα της μητέρας πάσχουσας εκδηλώνονται με μειωμένη διάθεση, επιθετικότητα προς το βρέφος, σωματικό πόνο, ψυχολογικές μεταπτώσεις, διαταραχές διατροφής και ύπνου, έλλειψη ενδιαφέροντος για οποιαδήποτε δραστηριότητα.

Σε κάθε περίπτωση, η επιλόχεια κατάθλιψη ξεπερνιέται μόνο με τη συμπαράσταση των αγαπημένων ανθρώπων της πάσχουσας. Εάν παρόλα αυτά τα συμπτώματα δεν υποχωρούν, θα πρέπει να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό ψυχοθεραπευτή, ο οποίος μέσω της κατάλληλης ψυχοθεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής θα τη βοηθήσει να ξεπεράσει την επιλόχεια κατάθλιψη και να επιστρέψει στη γονεϊκή πραγματικότητα.

Πηγή: εδώ

06/11/2014 0 comments

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ & ΦΙΛΟΙ

Γιατί τα πλούσια παιδιά μισούν τους γονείς τους;, από τη Βιβή Μπασινά

written by Κατερίνα Μαντά

Διαβάζοντας τον τίτλο του άρθρου που δημοσίευσε η Βιβή Μπασινά στο 4moms.gr προβληματίστηκα. Δεν περίμενα ότι τα παιδιά ευκατάστατων οικογενειών έχουν λόγους να μισούν τους γονείς , από τη στιγμή που τους προσφέρουν όλα τα αγαθά…

Κι όμως… και θα συμφωνήσω απόλυτα με το τελευταίο σχόλιο της γράφουσας, το οποίο ισχύει για όλα τα παιδιά του κόσμου ανεξάρτητα σε ποιο περιβάλλον έχουν μεγαλώσει… Διαβάστε το!

“Πόσες φορές έχουμε ακούσει το “Περισσότερα χρήματα, περισσότερα προβλήματα”;

Τα χρήματα είναι ένας μεγεθυντικός φακός, ειδικά όταν πρόκειται για οικογενειακές εντάσεις. Απλά ρωτήστε τις οικογένειες Pritzkers και Astors (υπερπλούσιοι της Αμερικής).

To βιβλίο The Great White Elephant: Why Rich Kids Hate Their Parents (Ο Μεγάλος Λευκός Ελέφαντας: Γιατί τα πλουσιόπαιδια μισούς τους γονείς τους) του Καναδού Franco Lombardo, πραγματεύεται την οργή μεταξύ των παιδιών και των γονιών τους που είναι ιδιαίτερα ισχυρή στις εύπορες οικογένειες. Μιλάει για το σκοτεινό παιχνίδι που παίζεται πίσω από τις πόρτες των επαύλεων σε πολλές από τις σημερινές πλούσιες οικογένειες.

Ο συγγραφέας ξεκινά απο την αποτυχία των επιχειρήσεων όταν η εταιρία περνάει στα χέρια των παιδιών των πλούσιων οικογενειών. Και αναρωτιέται, γιατί το 70% των οικογενειακών επιχειρήσεων αποτυγχάνουν να περάσουν με επιτυχία στην επόμενη γενιά; Οι αριθμοί για τη δεύτερη και τρίτη γενιά είναι ακόμη χειρότεροι. Το ερώτημα αυτό γίνεται ιδιαίτερα αινιγματικό γνωρίζοντας ότι οι πλούσιες οικογένειες προσλαμβάνουν πολλούς εκλεπτυσμένους και πολύ δαπανηρούς συμβούλους και δικηγόρους για να τους βοηθήσουν να διαχειριστούν την κληρονομιά τους.

Η απάντηση βρέθηκε όταν μετά απο έρευνα έφτασε στο συμπέρασμα ότι πίσω απο την κακοδιαχείρηση της κληρονομιάς τους βρίσκονται συναισθηματικά ζητήματα και κακές σχέσεις μεταξύ των μελών των πλούσιων οικογενειών.

Η συναισθηματική συνιστώσα δεν εξετάζεται και οι περισσότερες οικογένειες που έχουν χρήματα, έχουν περισσότερο προβλήματα που μεγεθύνονται.

Τα πλούσια παιδιά μισούν τους γονείς τους για τρεις λόγους.

Πρώτον, οι πλούσιοι γονείς δεν λένε αρκετά τη λέξη «όχι». Ένα παιδί που μεγαλώνει με την αίσθηση ότι μπορεί να έχει ότι θέλει, βγαίνει έξω στον κόσμο και ο κόσμος του λέει «όχι». Και θυμώνουν και αγανακτούν με τους γονείς τους.

Η δεύτερη αιτία είναι ο χρόνος. Οι πλούσιοι γονείς είναι συχνά απόντες και τα παιδιά αισθάνονται εγκαταλελειμμένα. Όταν οι γονείς προσπαθούν να καλύψουν το χαμένο χρόνο με τα χρήματα, τα παιδιά εξαγριώνονται ακόμα περισσότερο. Το χρήμα είναι το λάθος νόμισμα για να πληρώσουν πίσω τον χαμένο χρόνο. Ο χαμένος χρόνος μπορεί να καλυφθεί μόνο με χρόνο.

Ο τρίτος λόγος είναι η κοινωνία. Οι περισσότεροι εμπαίζουν τα πλούσια παιδιά. Γι’ αυτό τον λόγο οι γονείς συμβουλεύουν τα παιδιά τους όταν βρίσκονται σε μικρή ηλικία να κρύβουν τον πλούτο τους. Όταν τα παιδιά μεγαλώσουν, νιώθουν ότι ένα μεγάλο μέρος της ταυτότητάς τους, πρέπει να παραμείνει κρυφό και κατηγορούν τους γονείς τους.

Το δικό μου συμπέρασμα από τα παραπάνω είναι ότι το μόνο που χρειάζονται όλα τα παιδιά του κόσμου να ασχολούμαστε μαζί τους και να τα αγαπάμε.

Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία….”

Image Credits: Pinterest

05/11/2014 0 comments

Newer Posts

Older Posts