Καμιά φορά αναλογίζομαι πόσα πρόσωπα περνούν απ’ τη ζωή μας και στη συνέχεια χάνονται. Τι μας προσφέρει μια τυχαία γνωριμία στο δρόμο, το λεωφορείο, σε μια θεατρική παράσταση. Άραγε έχουμε μάθει να ερμηνεύουμε μηνύματα μέσα από τυχαία γεγονότα; Τυχαίες συναντήσεις;
Κάθε φορά, κάθε στιγμή, κάθε άνθρωπος που μπαίνει στη ζωή μας έχει σίγουρα κάτι να μας πει, κάτι να μας διδάξει, κάποιο λόγο που υπήρξε στη ζωή μας έστω και για λίγο. Άλλωστε τα μαθήματα ζωής τα χαρίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι και εγώ έχω γνωρίσει πολλούς παρά το νεαρό της ηλικίας μου. Πρόσωπα γελαστά, σκυθρωπά, ευγενή ή φιλικά, άλλοτε πρόθυμα να μοιραστούν μαζί μου τις ανησυχίες και τα πιστεύω τους, και άλλοτε από καθήκον, από ανάγκη της στιγμής. Όλοι τους όμως μου άφησαν κάτι. Συμπεράσματα για τη ζωή, για την οικογένεια, για την ανθρώπινη φύση και την κοινωνία.
Στην παιδική μας ηλικία γνωρίζουμε καθημερινά νέα πρόσωπα, νέους φίλους, παίζουμε μαζί τους, τους υποδεχόμαστε χωρίς δισταγμό, χωρίς ίχνος καχυποψίας και είμαστε πρόθυμοι να τους δείξουμε το πραγματικό μας πρόσωπο. Το μόνο που θέλουμε είναι να παίξουμε και να περάσουμε καλά. Κι όμως το τυχαίο παιδάκι που γνωρίζουμε στην παιδική χαρά μπορεί να μας προσφέρει κάτι. Αναπτύσσει το ομαδικό μας πνεύμα, μας βοηθά να εμπιστευόμαστε, αλλά και να εκτιμούμε την αξία της φιλίας. Ταυτόχρονα, ενώ ξέρουμε ότι μπορεί να μην ξαναδούμε το συγκεκριμένο παιδάκι, δινόμαστε ολοκληρωτικά σε αυτή τη φιλία. Το ίδιο συνεχίζεται και στο σχολείο.
Γνωρίζουμε καθημερινά νέους ανθρώπους και είμαστε πρόθυμοι και ανοιχτοί σε αυτό. Οι περισσότεροι θα περάσουν και θα φύγουν. Λίγοι, όμως, θα παραμείνουν στη ζωή μας για πάντα και θα είναι δίπλα μας. Λένε πως το σχολείο αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας. Γνωρίζουμε ανθρώπους που σε λίγα χρόνια θα έχουν εξαφανιστεί απ’ τη ζωή μας. Δάσκαλοι, συμμαθητές, φύλακες. Το ίδιο συμβαίνει και στην μετέπειτα εισαγωγή μας στην κοινωνία. Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με πολλούς ανθρώπους, τους οποίους δε γνωρίζουμε, αλλά καλούμαστε να συνεργαστούμε μαζί τους. Με τους περισσότερους δεν θα ξανασυναντηθούμε ποτέ. Ωστόσο, όλοι κάτι μας δίνουν. Άλλος μας μαθαίνει τη γλυκιά πλευρά της ζωή και την αγάπη και άλλος το κακό της πρόσωπο. Όλοι πάντως μας προσφέρουν μαθήματα ζωής. Ακόμη κι ένας άνθρωπος που κοιμάται στο παγκάκι.
Τις προάλλες, σε μια από τις συνήθεις έρευνές μου στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε μια εικόνα που με συγκίνησε, ενός ανθρώπου που κοιμόταν σε παγκάκι στην καρδιά της Αθήνας. Μόλις είχε καταφέρει να βρει ένα «πιάτο» φαγητό για να ξεγελάσει την πείνα του. Αντί να απολαύσει όμως το φαγητό που γι’ αυτόν ήταν μεγάλη πολυτέλεια τη δεδομένη στιγμή, αποφάσισε να το μοιραστεί με ένα αδέσποτο πεινασμένο σκυλί. «Να ένα μάθημα ζωής από έναν άνθρωπο που απλώς κοιμάται σε παγκάκι», σκέφτηκα.
Άραγε έχει αναλογιστεί ποτέ κανείς μας πόσο εγωιστές και υπερόπτες υπήρξαμε στην απόλαυση των υλικών αγαθών; Άραγε, είμαστε σε θέση να δούμε καθαρά ποιος έφταιξε που φτάσαμε ως εδώ; Άραγε είναι σαφές ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι μόνο με μια οικονομική κατάρρευση, ή όσα συμβαίνουν αποτελούν τη φυσική απόρροια της ηθικής μας παρακμής;
