Μια τόσο ολοκληρωμένη πρόταση. «Εγώ» το υποκείμενο, «έχω» το πλούσιο ρήμα και «άνθρωπος» το ζητούμενο αντικείμενο. Σε τραγούδι το άκουσα και σχεδόν την ζήλεψα την ερμηνεύτρια κι όποιον το σιγοτραγουδούσε μαζί της και το «ζούσε». Δεν ζήλεψα τα «σ’ αγαπώ», τις καρδούλες και τα αρκουδάκια των ημερών, αλλά αυτό το ζήλεψα. Και όλους αυτούς που μπορούν και το φωνάζουν.
Το κατάλαβες από την αρχή, κάτι σκίρτησε μέσα σου και σχεδιάστηκαν λακκάκια μόνο γι’ αυτόν. Ήξερες πως αυτός είναι ο άνθρωπος σου. Το ζωγραφισμένο πια χαμόγελο, με τα ολόφωτα σου μάτια σε μεταμόρφωσαν σε μια υπέρλαμπρη φιγούρα που λαχταρά την ώρα και την στιγμή που θα βρεθεί κοντά του. Κι αυτός έρχεται και είναι όλα όπως τα φαντάστηκες. Μάλλον είναι καλύτερα, γιατί είναι της πραγματικότητας αιώνιο το στοίχημα να την ξεπερνά την φαντασία. Αυτές είναι οι ευλογημένες περιπτώσεις. Ο χαρακτηρισμός «τυχερές» θα ήταν λίγος από μέρους μου και εξαιρετικά κυνικός. Δεν είναι μόνο θέμα τύχης άλλωστε να βρεις τον άνθρωπο σου. Χρειάζεται ικανότητα να το αντιληφθείς και θάρρος να σταθείς δίπλα σε κάτι τόσο μεγάλο.
Μην συνδυάσεις τον άνθρωπο σου απαραίτητα με έναν μεγάλο έρωτα και μπερδευτείς. Δεν ξεκινάνε όλα από εκεί, ούτε φυσικά και τελειώνουν εκεί. Είναι κι άλλες οι διαδρομές και γεμάτες με αγάπη. Αυτή είναι η σημαντική. Αυτή έχει πάντα στην αγκαλιά της το σεβασμό, την κατανόηση, την εκτίμηση και το θαυμασμό. Αυτό θα μου επιτραπεί να το πω και τύχη. Να θαυμάζεις τον διπλανό σου είναι πια τόσο σπάνιο που σε κάνει αυτόματα και τυχερό. Όταν έχεις φίλο που αγαπάς, κάποιον που μοιράζεστε ίσως το ίδιο αίμα, με μια ψυχή που πάντα σε καταλάβαινε χωρίς να της μιλήσεις καν, είναι αυτός ο άνθρωπος ο δικός σου.
Στην πραγματικότητα που έλεγα, τριγυρνάει και η μοναξιά. Εκεί να ακούσεις τραγούδια. Εκεί να ακούσεις φωνή και να μην βλέπεις άνθρωπο. Θυμούνται πλάι σου τα ζευγάρια τις ιστορίες τους, μετράνε τα χρόνια τους, συγκρίνουν τις εμπειρίες τους, όλα με την ασφάλεια του πρώτου πληθυντικού. Το «μαζί» έχει ασφάλεια αναμφισβήτητη αλλά το «μόνος» έχει δύναμη ξεκάθαρη. Κι άνθρωπος που πάλεψε τη μοναξιά, λίγα θα πρέπει πια να τον φοβίζουν. Γιατί τον άνθρωπό του τον είδε στον καθρέφτη.
«Έχω άνθρωπο». Μια τόσο ολοκληρωμένη πρόταση. Μια τόσο γεμάτη πραγματικότητα. Μια τόσο όμορφη ευχή.
Κείμενο: Ρούλα Καρακούση
