Είναι κι οι δύο γυναίκες που με το δικό τους τρόπο άφησαν το δικό τους «στίγμα» στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Κι οι δύο γοητευτικές – με το δικό τους τρόπο – και ταλαντούχες. Φυσικά κι αυτή τη βδομάδα, τόσο εγώ όσο κι η Μαρία διαλέξαμε η κάθε μία τη δική της αγαπημένη. Εκείνη ψηφίζει Αλίκη Βουγιουκλάκη. Εγώ πάλι καλούμαι να υπερασπιστώ ΤΟ βλέμμα του ελληνικού σινεμά, εκείνο της Τζένης Καρέζη. Ας δώσω προς ώρας το λόγο στη Μαρία για να μας πει πώς την κέρδισε η Αλίκη!
«Τράβα μπρος και όσα έρθουν και όσα πάνε, τράβα μπρος και του κεφαλιού σου κάνε…» (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Αρχικά να σου πω πως για μένα το βλέμμα του ελληνικού κινηματογράφου το είχε η Αλίκη. Η Τζένη είχε απλά το χρώμα. Ναι, ναι, το πιστεύω αυτό που σου λέω – δεν είμαι εξωγήινος.
Τι να πρωτοπείς γι’ αυτή τη γυναίκα; Δεν είναι τυχαίο που την χαρακτήρισαν «Εθνική σταρ». Ίσως να μην χρειαζόταν να γράψω τίποτα μετά από αυτό, αλλά θέλω να πω γιατί θαυμάζω την ξανθούλα μου.
Οι επιτυχίες της αμέτρητες στο σινεμά, αλλά και στο θέατρο. Η αλήθεια είναι πως αν σε ρωτήσει κάποιος ποια αγαπημένη ηθοποιός σου έρχεται στο μυαλό, θα πεις αμέσως την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τόσο για τις πολλές της ταινίες, όσο και για τις ερμηνείες της. Ήταν αστέρι, το πιο λαμπρό μάλιστα, που φώτιζε το μέρος που θα βρισκόταν. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να σου αποδεικνύει πως καμία δεν μπορεί να πάρει την θέση της.
Σε καθήλωνε με όποιον ρόλο επιχειρούσε να παίξει. Οι αποτυχίες δεν ήταν για την Αλίκη. Ένας ηθοποιός χαρακτηρίζεται χαρισματικός και ταλαντούχος, όταν μπορεί να ενσαρκώσει τα πάντα. Από την «Μανταλένα» και την «Υπολοχαγό Νατάσα», ως το «Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» υπάρχει ένα χάος. Ε λοιπόν, εκείνη κατάφερνε να το καλύψει και να σε καθηλώσει με τα λόγια και το βλέμμα της.
Η ιστορία που άφησε πίσω της δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Πιστεύω πως τα τρισέγγονα μου θα ξέρουν απ’ έξω όλους τους διαλόγους, από όλες τις ταινίες της και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, αφού έχει κάνει τις μεγαλύτερες εμπορικές και εισπρακτικές επιτυχίες στην χώρα μας. Οι, μεταξύ άλλων, κινηματογραφικοί της ρόλοι, άλλοτε της χαριτωμένης σκανδαλιάρας μαθήτριας, άλλοτε του πλουσιοκόριτσου που επαναστατεί εναντίον του πλούσιου πατέρα της, άλλοτε της φτωχής και ασήμαντης κοπέλας που καταφέρνει να ανέβει κοινωνικά, να επιτύχει και να δοξαστεί, είχαν και συνεχίζουν να έχουν, μεγάλη απήχηση στο κοινό εξασφαλίζοντας εκτός από αγάπη, τεράστια αναγνώριση και σεβασμό προς το πρόσωπό της –ας μην πω για μία ακόμη φορά ότι είναι η αγαπημένη όλων.
Αγαπημένη όλων εκτός από της Αντιγόνης. Ειλικρινά ώρες ώρες δεν σε καταλαβαίνω… Για πες μας και εσύ γιατί προτιμάς την Τζένη Καρέζη. By the way, είναι τρομερή ηθοποιός, αλλά το άστρο, το νάζι και το ταλέντο της Αλίκης μας, δεν το είχε.
« – Πόσα βαπόρια έχετε, κυρία Κασσανδρή μου; – Είκοσι έξι. – Ε, λοιπόν, σας έφτιαξα άλλο ένα… Είκοσι επτά!» – «Τζένη, Τζένη» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Μισό λεπτό να πάρω θέση μάχης… *σήκωμα μανικιών*
ΟΚ, έτοιμη!
Ας ξεκινήσω με τον τίτλο που της αποδόθηκε προ ετών ως «Εθνική Σταρ». Δε θα αρνηθώ πως η Βουγιουκλάκη είχε κάποιο ταλέντο. Αλλά… όταν την έβλεπες σε δραματικούς ρόλους ή σε εναλλαγές εκφράσεων… Συγνώμη, αλλά δεν το είχε! Να, στην «Υπολοχαγό Νατάσα» καλή ώρα… Δε με έπεισε με τίποτα. Προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να το παίξει αγωνίστρια. Ενώ έπρεπε να συγκινηθώ θεωρητικά… αλήθεια θα σου πω… γελούσα! Ήταν τόσο υπερβολική η υπερ-προσπάθειά της που μόνο δραματικές δεν ήταν οι σκηνές. Ναι, είχε νάζι, όπως είπες, αλλά κάποιες φορές το νάζι αυτό δεν ήταν απλά περιττό, αλλά καταντούσε κι εκνευριστικό!
Πάμε τώρα στη Τζένη Καρέζη σε ρόλους όπως αυτούς που είχε στη «Λόλας» ή στα «Κόκκινα Φανάρια». Το πρόσωπο και το βλέμμα της, καθαρά και μελαγχολικά, ικανά να στηρίξουν τέτοιους ρόλους. Απέδιδε σε αυτούς τους ρόλους τη σοβαρότητα που επέβαλλαν. Δηλαδή, θες να μου πεις τώρα ότι αυτό το απόσπασμα δεν είναι συγκινητικό και συγκινεί η Βουγιουκλάκη που το παίζει σούπερ θηλυκό ενώ είναι αλυσοδεμένη;
Θες να αφήσω τους δραματικούς ρόλους που έπαιξε η κάθε μία; ΟΚ, θα πάω στις κωμωδίες. Η Τζένη Καρέζη είχε τόση ενέργεια και μπρίο κι ήταν λες και δημιουργούσε κάθε φορά ένα δικό της υποκριτικό σύμπαν. Για να το πω πιο λιανά… ήταν ο μαέστρος κι όλοι οι άλλοι γύρω της τα όργανα κι απλά… την ακολουθούσαν! Οι χαρακτήρες της είχαν τύπο και ξεχωριστή προσωπικότητα. Η Βουγιουκλάκη από την άλλη… συγνώμη αλλά εγώ μόνο να νιαουρίζει τη θυμάμαι! Εκνευριστικό για ταινίες διάρκειας ενενήντα λεπτών…!
Ή μήπως θα ξεχάσω το ταλέντο της στο χορό; Για θυμήσου λίγο το «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος»! Στη σκηνή χορού με τον Ηλιόπουλο ήταν λες κι έβλεπες το Fred Astaire και τη Ginger Rogers… Όχι, μισό… Ήταν οι ελληνικές εκδοχές των Fred Astaire και Ginger Rogers!
Κλείνω αναφερόμενη στο θέατρο. Στη Τζένη Καρέζη εμπιστεύθηκαν ρόλους από τον «Άμλετ», το «Βασιλιά Ληρ», το «Βυσσινόκηπο», τη «Μήδεια» και φυσικά τη… συνονόματή μου, το Σοφοκλέους, βεβαίως βεβαίως! Άρα… κάτι είδαν τότε στην Καρέζη για να την επιστρατεύσουν σ’ αυτούς τους θιάσους! Δε λέω τίποτε άλλο, το επαγγελματικό της βιογραφικό τα λέει όλα!
Α, και κάτι ακόμη… όχι απλά είχε το χρώμα, αλλά είχε ένα βλέμμα, μα τι βλέμμα! Για την ακρίβεια, είχε ΤΟ βλέμμα, μικρή μου φαν της «νιάου, νιάου βρε γατούλα»! Και δεν είμαι και cat person…!
Εσείς με ποιο «στρατόπεδο» είστε;
Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ
Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ
