ΘΕΑΤΡΟ

Ο Πειρασμός, το γνωστό ηθογραφικό διήγημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου ξαναγιεννιέται μέσα από τη νέα θεατρική προσπάθεια της ταλαντούχας ομάδας ηθοποιών Πενίας Τέχνης.

Το έργο πραγματεύεται την ιστορία μιας καμαριέρας σε ένα μεγαλοαστικό σπίτι που άθελά της γίνεται το μήλον της έριδος ανάμεσα στους άντρες και τους βάζει στον πειρασμό να διαπράξουν το αμάρτημα της απιστίας. Ακολουθούν κωμικοτραγικές καταστάσεις με αμαρτίες, ζήλιες και παρεξηγήσεις που ξεδιπλώνονται αριστοτεχνικά μέσα από ένα καυστικό χιούμορ που καθηλώνει.
Σκηνοθεσία: Βασίλης Σαμαριτάκης
Ερμηνεύουν οι: Μαρία Λάζαρη, Ξενοφώντας Χαντζής, Βασίλης Σαμαριτάκης, Γιάννης Ρωμανός, Χρύσα Μπαλατσούρα, Σοφία Σταμάτογλου, Νάνσυ Μπρίνια, Νίκος Χρηστίδης, Μιχάλης Κοντός

Σκηνογραφία: Ναταλία Καλαϊτζή- Νίκος Χρηστίδης, Κοστούμια: Μυρτώ Καραπιπέρη

Κάθε Παρασκευή στις 9:30 μ.μ. και κάθε Σάββατο στις 6:30 μ.μ. από 8/3/13 έως και 27/4/13.

Θέατρο Ελυζέ
Νυμφαίου 12- Ιλίσσια,
Τηλ.  2107771766, 6937785491,

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ: 12 ευρώ
φοιτ.-ανέργων: 6 ευρώ.

Ο Ρενάτο Τζανέλλα χορογραφεί εμβληματικές συνθέσεις της Ελένης Καραΐνδρου που έντυσαν ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, καθώς και τις αριστουργηματικές σουίτες Μπαχιάνας Μπραζιλέιρας αρ. 4, 5, 9 του Βίλλα – Λόμπος, όπου η παραδοσιακή βραζιλιάνικη μουσική συνδιαλέγεται με το πνεύμα της μουσικής του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.

Η νέα χορογραφία του Τζανέλλα, η οποία παρουσιάζεται για πρώτη φορά, μοιάζει με ταξίδι χωρίς προορισμό με μόνο οδηγό τη μουσική, η οποία ορίζει τη δυναμική και την ελευθερία των σωμάτων των χορευτών.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια του δεύτερου μέρους της παράστασης με τις μουσικές της Ελένης Καραΐνδρου έχει σχεδιάσει η Κατερίνα Αγγελοπούλου, κόρη του Θόδωρου Αγγελόπουλου, η οποία έχει εργαστεί ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος σε ταινίες μικρού μήκους, στο θέατρο και στην όπερα.

Λίγα λόγια για τον Εϊτόρ Βίλλα-Λόμπος:

Ο Εϊτόρ Βίλλα-Λόμπος είναι ίσως ο γνωστότερος συνθέτης της Βραζιλίας και η πέμπτη από τις σουίτες με γενικό τίτλο Μπαχιάνας μπραζιλέιρας –Βραζιλιάνικα κομμάτια σε ύφος Μπαχ – συνεισέφερε αποφασιστικά στην παγκόσμια φήμη του. Ο ισπανικής καταγωγής συνθέτης έμαθε από τον πατέρα του να παίζει βιόλα και τσέλο, το μόνο όργανο που μελέτησε σοβαρά, αργότερα στο Εθνικό Ινστιτούτο Μουσικής του Ρίο. Έμαθε όμως να παίζει επίσης κιθάρα και έγινε μέλος διαφόρων ομάδων πλανόδιων μουσικών και ανάμεσα στα 18 και 25 του χρόνια άρχισε να εξερευνά την τεράστια ενδοχώρα της Βραζιλίας.

Οι εννέα σουίτες υπό τον γενικό τίτλο Μπαχιάνας μπραζιλέιρας γράφηκαν ανάμεσα στα 1930 και 1945, δηλαδή την περίοδο κατά την οποία ο Βίλλα-Λόμπος συντάχθηκε με τα ιδεώδη του εθνικιστικού καθεστώτος. Οι συνθέσεις αυτές μαρτυρούν την προσπάθεια του να παντρέψει την παραδοσιακή μουσική της Βραζιλίας με την ευρωπαϊκή έντεχνη μουσική, ή, ακριβέστερα, να εφαρμόσει τεχνικές του μπαρόκ στην παραδοσιακή βραζιλιάνικη μουσική.

Το γεγονός αυτό κάνει αρκετούς μελετητές να μιλούν για επιτυχημένη σύζευξη νεοκλασικισμού, ο οποίος ήταν στη μόδα περί το 1930, και εθνικισμού. Τα περισσότερα μέρη από τις σουίτες έχουν δύο προσδιορισμούς, έναν σε ύφος Μπαχ και έναν βραζιλιάνικο, στοιχείο που παραπέμπει στην αξιοποίηση της παραδοσιακής μουσικής μέσα από μορφές της ευρωπαϊκής παράδοσης.

Ρενάτο Τζανέλλα /Ελένη Καραΐνδρου / Εϊτόρ Βίλλα Λόμπος
«Ταξίδι στην Αιωνιότητα»

Θέατρο Ολύμπια
Ακαδημίας 59-61, Αθήνα
ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ: 2, 3, 6, 16, 17, 20 Μαρτίου 2013

Ηλεκτρονική προπώληση www.nationalopera.gr

(Την Τετάρτη 6 Μαρτίου, όλες οι κατηγορίες των εισιτηρίων διατίθενται με έκπτωση 15% στο πλαίσιο της κοινωνικής τιμολογιακής πολιτικής της ΕΛΣ)

Πηγή: http://www.skai.gr

Η καλλιτεχνική ομάδα «Τέττιξ», σε συνεργασία με την Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Φωτόδεντρα: Δράση για την Προσωπική Ανάπτυξη Γονέων και Παιδιών» παρουσιάζουν στο Αμφιθέατρο του 9,84 την «Πετρόσουπα» ένα παραδοσιακό παραμύθι της Ανατολής για τις αξίες της φιλίας, της προσφοράς, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας, όπως το διασκεύασαν σε όπερα σπουδαστές μουσικής, ηλικίας από 7 έως 27 ετών, από την ομάδα «Τέττιξ» και το Ωδείο Ριζοπούλου.

Οι τέσσερις παραστάσεις (Σάββατα 9 & 16 Φεβρουαρίου & Σάββατα 2 & 9 Μαρτίου, στις 12 το μεσημέρι) έχουν ως στόχο να ενισχύσουν τους ανθρώπους της ομάδας «Τέττιξ» στην εκπαιδευτική τους έρευνα, καλύπτοντας τα έξοδα συμμετοχής σε εκπαιδευτικά μουσικά φεστιβάλ και συναντήσεις ανά την Ελλάδα.

Λίγα λόγια για το παραμύθι
Τρεις μοναχοί φτάνουν σε ένα χωριό, όπου οι άνθρωποι ζουν κλεισμένοι στον εαυτό τους και χωρίς να μιλούν ο ένας στον άλλον. Αποφασίζουν να φτιάξουν μια σούπα από πέτρες και καθώς οι κάτοικοι βγαίνουν από τα σπίτια τους για να μάθουν τη συνταγή, προσφέρουν ο καθένας από κάτι και τελικά μαγειρεύουν όλοι μαζί μια σούπα που τους προσφέρει ξανά τη γεύση της χαράς, της φιλίας, της αγάπης.

Το παραμύθι «Πετρόσουπα» διασκεύασαν σε όπερα οι μαθητές της ομάδας «Τέττιξ», με την καθοδήγηση της μουσικοπαιδαγωγού και δασκάλας τους, Τέτης Αϊβατζίδου και του σκηνοθέτη Δημήτρη Δεγαΐτη. Όλοι οι συντελεστές της παράστασης και μαζί γονείς και φίλοι των παιδιών, εργάστηκαν εθελοντικά, προσφέροντας ο καθένας κι από κάτι, την εμπειρία, τις γνώσεις, το χρόνο, το ταλέντο του.

Αμφιθέατρο Αθήνα 9.84
Πειραιώς 100, Τεχνόπολις
Στάση Μετρό Κεραμεικός
τηλ. 2102854705

Είσοδος  : 4 ευρώ

Πηγή: http://www.elculture.gr/

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Πόσες φορές έχω σκεφτεί πως ζω σε έναν γυάλινο κόσμο, σε ένα γυάλινο κουτί. Σε ένα προστατευμένο παρατηρητήριο, από το οποίο μπορώ να βλέπω τι συμβαίνει γύρω μου μόνο εν μέρει και να μην επιστρέπω την είσοδο σε οτιδήποτε ξένο-απειλητικό. Ε λοιπόν αυτός ο γυάλινος κόσμος έχει αρχίσει να ραγίζει εδώ και καιρό, ξεκινώντας από την ενηλικίωσή μου και στη συνέχεια, μέσα από εμπειρίες που με έκαναν να δω λίγο πιο καθαρά τη σκληρή αλλά αληθινή ζωή, στην οποία μόνο αν εκτεθείς μπορείς να βιώσεις και τα όμορφα και τα άσχημα που έχει να σου δώσει.

Ο Γυάλινος Κόσμος του Τένεσι Γουίλιαμς που είδα πρόσφατα στο θέατρο Δημήτρης Χορν, λίγο πριν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις (μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου -προλαβαίνετε) με έκανε να σκεφτώ ακριβώς αυτό, κι επιπλέον την έννοια της ευτυχίας και της προστασίας, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι γονείς και τα παιδιά (διαφορετικά, δηλαδή). Στο υπέροχο αυτό έργο, που υπέροχα σκηνοθέτισε η Κατερίνα Ευαγγελάτου με πρωταγωνιστές τους Ναταλία Τσαλίκη, Αντίνοο Αλμπάνη, Αμαλία Νίνου και Κωνσταντίνο Γαβαλά (όλοι τους εξαιρετικοί στους ρόλους τους), κεντρικοί ήρωες είναι η Αμάντα και τα δύο παιδιά της, ο ονειροπόλος Τομ που αγαπά την ποίηση και τον κινηματογράφο και η εύθραυστη Λώρα που βρίσκει χαρά στη συλλογή της από γυάλινα ζωάκια. Όλοι τους ζουν σε ένα περιβάλλον το οποίο διαμορφώνουν οι κανόνες της Αμάντα. Ξεπεσμένη κοινωνικά και εγκατελειμένη από τον άντρα της, έχει άλλα, μεγάλα όνειρα για τα παιδιά της, αγνοώντας (ηθελημένα) την σκληρή πραγματικότητα και τις δικές τους επιθυμίες. Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να τους δείξει άθελά του, ένας επισκέπτης, ο Τζιμ, στον οποίο στρέφουν τις ελπίδες τους για ένα ονειρεμένο αύριο.

Αν και δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως, καθώς δεν είμαι μητέρα, την Αμάντα και τις εκδηλώσεις της αγάπης της, που φαίνεται να ξεπερνούν το όριο της προστασίας και να αγγίζουν αυτό της καταπίεσης, με συγκίνησε, γιατί ο σκοπός της ήταν αγνός -μοναδική στην ερμηνεία της η Ναταλία Τσαλίκη (!). Παρ’ όλα αυτά, το έργο επιβεβαιώνει πως κάθε παιδί, όσο κι αν οι γονείς του θέλουν να το προστατεύσουν από τους κινδύνους κι ελπίζουν να μην πονέσει ποτέ, εκείνο οφείλει να ζήσει με τον δικό του τρόπο, να κάνει τα δικά του λάθη και να πονέσει (είναι αναπόφευκτο), ακριβώς όπως επιλέγει να καπνίσει, ενώ ξέρει ότι το τσιγάρο κάνει κακό στην υγεία και να πιει καφέ για πρωινό, αντί για γάλα με δημητριακά. Τόσο απλά. Κι αν ένα παιδί ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, οφείλει στον εαυτό του να προσπαθήσει να τα καταφέρει, ακόμη κι αν αυτό απογοητεύσει τους γονείς του που τον ονειρεύονται μηχανικό. Ο γυάλινος κόσμος πρέπει να σπάσει. Έξω είναι ο κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψουμε.

Η Ναταλία Αργυράκη με τη μητέρα της -τη συγγραφέα Αγγελική Μπουλιαρη- και τον πρωταγωνιστή Αλκίνοο Αλμπάνη

*Μια παράσταση που σε αφήνει με δάκρυα στα μάτια

* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της   blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

Η ανατρεπτική κωμωδία του Ντίνου Σπυρόπουλου σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Κυριακίδη ανεβαίνει στο θέατρο ΔΙΑΝΑ στο κέντρο της Αθήνας με πρωταγωνιστές το Νίκο Ορφανό και τον Θανάση Τσαλταμπάση. Η παράσταση που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη και η τεράστια επιτυχία της την οδήγησε και στην Αθήνα, είναι απόλυτα προσιτή στο κοινό καθώς τα εισιτήρια είναι ιδιαιτέρως οικονομικά.

Η ανταπόκριση του θεατρόφιλου κοινού ήταν μεγάλη και δικαίως, αφού τόσο το κείμενο όσο και οι ερμηνείες των δύο αγαπημένων ηθοποιών ήταν εξαιρετικές.

Πρόκειται για μία ζεστή κωμωδία με βαθιές ερμηνείες που κρύβουν ανθρώπινα νοήματα και μια καλλιτεχνική υφή που στηρίζεται σε ένα χιουμοριστικό και ταυτόχρονα συγκινητικό και αληθινό κείμενο. Οι δύο χαρακτηριστικοί ήρωες καθρεφτίζουν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα μέσα από το παιχνίδι της προδοσίας, της αδερφικής αγάπης και της επιβίωσης από τις διφορούμενες οικογενειακές «αξίες».

Λίγα λόγια για το έργο:
Ποια είναι στ’ αλήθεια η γιαγιά που όλοι προσπαθούν να την κρατήσουν ζωντανή για να συνεχίσουν να επωφελούνται από αυτή; Τι συμβαίνει όταν ένας διαρρήκτης εισβάλλει στο σπίτι της γιαγιάς για να της κλέψει τη σύνταξη; Όλα αυτά θα τα ανακαλύψετε στο θέατρο ΔΙΑΝΑ κάθε Δευτέρα και Τρίτη με πολύ οικονομικά εισιτήρια και προσφορές. Μία παράσταση που αξίζει να δείτε για τα ανθρώπινα νοήματα που κρύβονται πίσω από τις άφθονες στιγμές γέλιου.

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

*Γιατί είναι μια παράσταση που από τη μία σου χαμογελάει και από την άλλη σε σπρώχνει βαθιά στην σπηλιά του Κύκλωπα. Μέσα σου, δηλαδή. Κι αυτή είναι η πιο ανακουφιστικά επώδυνη διαδικασία.

*Γιατί θα σου λυθούν οι απορίες όλες σχετικά με τον τίτλο: Κατάδικος και Δικός μου και Κατάδικός μου. Θα σου γεννηθούν όμως, άλλες: ποιος καταδικάζει ποιον; και σε τι; ποιος είναι πιο επικίνδυνος; ποιος είναι ο ξένος, ποιος ο οικείος; και πόσο μεγάλα λάθη μπορούν (επιτέλους!) να γίνουν στο όνομα του έρωτα και της αγάπης;

*Γιατί σίγουρα έχεις συναντήσει (τουλάχιστον) έναν άνθρωπο στη ζωή σου τον οποίο ήθελες να κρατήσεις κοντά σου με νύχια και με δόντια και (τουλάχιστον) μία φορά είχες σκεφτεί πόσα όρια ξεπέρασες ή θα μπορούσες να ξεπεράσεις για χάρη του, είτε το άξιζε είτε όχι.

*Γιατί ξέρεις ότι όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, δεν μπορείς να τον έχεις ανάγκη, ούτε να θέλεις να σε έχει ανάγκη. Θέλεις να είναι ελεύθερος. Ελεύθερος να σε αγαπήσει με τη σειρά του, χωρίς να σε χρειάζεται, χωρίς να φοβάται τη μοναξιά, χωρίς να σε βλέπει σαν στήριγμά του. Και η παράσταση αυτή σου υπενθυμίζει πόσο δρόμο έχεις ακόμη να διανύσεις μέχρι να φτάσεις στην πραγματική αγάπη.

*Γιατί και θα συγκινηθείς και θα γελάσεις. Βασικό.

*Γιατί εκτός από τις ερωτικές σχέσεις, θα δεις κι άλλες ακόμη: τη σχέση πατέρα-κόρης, τη σχέση Ελλήνων και αλλοδαπών, τη σχέση μεταξύ κολλητών φίλων. Όλοι έχουν κάποιες ανάγκες. Όλοι κάτι φοβούνται. Και οι δικοί σου οι φόβοι στιγμιαία ξορκίζονται.

*Γιατί θα συνειδητοποιήσεις πως ο μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος εχθρός που ενδεχομένως θα αντιμετωπίσεις στη ζωή σου, δεν είναι ο ξένος, δεν είναι καν ο διπλανός σου. Είναι ο εαυτός σου.
Και δεν χρειάζεται να τον τιμωρήσεις, αλλά να τον καταλάβεις.

*Γιατί η Ελένη Ράντου, ο Ορφέας Αυγουστίδης και ο Πυγμαλίωνας Δαδακαρίδης (και οι λοιποί ηθοποιοί) με τις ερμηνείες τους σε βάζουν μέσα στο έργο. Μέσα στη ζωή τους.
Σε κάνουν δικό τους. Κατάδικό τους.

*Γιατί (τουλάχιστον με αυτές τις συνθήκες) δύσκολα θα σου δοθεί ξανά η ευκαιρία να παρακολουθήσεις μια παράσταση σε ένα γεμάτο θέατρο, όπου ο κόσμος κυριολεκτικά σχηματίζει ουρά στο φινάλε για να συγχαρεί τους πρωταγωνιστές.

Σας έπεισα;

Θέατρο Διάνα
Ιπποκράτους 7
Αθήνα

* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

της Ρούλας Καρακούση–Δημοσιογράφου

Είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Το να «γνωρίζεις» τη Σωτηρία Μπέλλου. Και να σου «συστήνει» η Ντίνα Κώνστα.

Δεν ήξερα πολλά. Εγώ την κ. Κώνστα πήγα να δω. Γι’ αυτό πήγα στο θέατρο. Ξεκινά ξαπλωμένη στο κρεβάτι νοσοκομείου. Θα την «οργώσει» όμως τη σκηνή. Για μια ώρα και σαράντα λεπτά. Δε θα κάνει διάλειμμα. Έχει πολλά να πει. Η ζωή που η Κώνστα εξιστορεί και η Μπέλλου έζησε ήτανε γεμάτη. Σαν πολλές ζωές μαζί. Δεν κουράστηκα όμως. Τα διαλείμματα ήτανε μουσικά. Θα εξηγήσω παρακάτω.

Τη μάνα της θα φωνάξει πρώτα. Και θα τη φωνάζει σε όλο το έργο. Μέχρι το τέλος. Θα μιλήσει με πολλούς μέχρι τότε. Η κ. Κώνστα «καλεί στη σκηνή» όλους όσους αγάπησαν την Σωτηρία Μπέλλου. Καλεί την οικογένεια της, τους παππούδες της, τους έρωτες της, τους φίλους της για να τους πει ακόμα μια φορά ότι τους αγαπάει. Φωνάζει σε όσους την πίκραναν, σε όσους την πόνεσαν, σε όσους την αρρώστησαν. Φωνάζει στην οικογένειά της, στους έρωτες και στους φίλους της, για να εκφράσει ακόμα μια φορά το παράπονό της.

Ως Σωτηρία Μπέλλου, ζει δόξες επί σκηνής. «Γνωρίζει» τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Σαββόπουλο, και πολλούς άλλους του ιδίου βεληνεκούς και γεμίζει μαγαζιά λέγοντας τραγούδια τους. Τα μουσικά διαλείμματα που σας έλεγα. Τα ακούς από τα μεγάφωνα και ξεδιψάς. «Δε λες κουβέντα», «Συννεφιασμένη Κυριακή», «Πριν το χάραμα», «Κάνε λιγάκι υπομονή», «Το μινόρε της αυγής»…

Η κ. Κώνστα έχει δίπλα της σχεδόν σε όλη την παράσταση μια νοσοκόμα –την υποδύεται η ηθοποιός Έφη Κόντα-. Έμαθε πολλά κι αυτή για τη ρεμπέτισσα. Όπως κι εγώ. Έμαθα λίγο από αυτό που είχε στην ψυχή της και τα τραγούδια της ακούγονται πιο δυνατά τώρα μέσα μου.

Στο πρόγραμμα η πρωταγωνίστρια γράφει για κάποιους που πέρασαν από αυτόν τον τόπο και μείνανε. Το λέει για τη Μπέλλου. Αν δείτε την παράσταση θα συμφωνήσετε πως και η Ντίνα Κώνστα ανήκει ήδη σε αυτή την κατηγορία.

Η αισθηματική κομεντί που σκηνοθετεί ο Χάρης Ρώμας και πρωταγωνιστούν οι Χάρης Ρώμας, Άννα Κουρή, Πέτρος Μπουσουλόπουλος και Πηνελόπη Πλάκα ανεβαίνει φέτος στο θέατρο Αμιράλ, και μπορείτε να την παρακολουθήσετε με ομολογουμένως πολύ φθηνό εισιτήριο (ξεκινά από 8 ευρώ μόνο).

Το έργο πραγματεύεται την κρίση στις ανθρώπινες σχέσεις και τη μέση ηλικία, τον τρόπο ζωής της «καλής κοινωνίας», καθώς και τη ματαιοδοξία των καλλιτεχνών.

Παρακολουθώντας την παράσταση την περασμένη εβδομάδα, διαπίστωσα προς μεγάλη μου έκπληξη (διότι οι ηθοποιοί ήταν ιδιαιτέρως αξιόλογοι) πως οι ερμηνείες δυστυχώς, ήταν ιδιαίτερα χλιαρές, ενώ κάποιοι πρωταγωνιστές έδειχναν να μην απολαμβάνουν καθόλου ούτε το έργο, ούτε αυτό που κάνουν προκαλώντας προφανώς δυσάρεστα σχόλια και από τους θεατές.

Τόσο ο κατά τ’ άλλα αγαπημένος Χάρης Ρώμας όσο και η Πηνελόπη Πλάκα «υπερπαίζουν» κάνοντας κάποιες φορές ακόμη και τις δραματικές σκηνές να δείχνουν αστείες, ενώ το υπερβολικό γυμνό της Πηνελόπης Πλάκα ήταν ανούσιο. Ο δε Πέτρος Μπουσουλόπουλος ήταν προφανές ότι θα προτιμούσε να βρίσκεται κάπου αλλού εκείνες τις ώρες παρά να παίζει στην συγκεκριμένη παράσταση, αφού ειδικά στο τέλος μάρκαρε τα βήματα και διεκπεραίωνε το ρόλο του σαν να τον υποτιμούσε.

Κατά τα άλλα το κείμενο είχε μηνύματα που βασίζονται σε ειλικρινή συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει κανείς παρατηρώντας τους σύγχρονους ανθρώπους και εν τέλει τη ζωή.