Category:

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα και φυσικά κάθε κορίτσι του The K-Magazine θα μιλήσει για αυτή τη μέρα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Ως «ασθενές φύλο», η γυναίκα δε σταμάτησε ποτέ να συναντά προκλήσεις. Είτε όσον αφορά τα πολιτικά της δικαιώματα (δικαίωμα ψήφου, λόγου χάρη), είτε κοινωνικά κι εργασιακά δικαιώματα (ισότιμη μεταχείριση). Από πολύ νωρίς, όμως, υπήρξαν γυναίκες που απέδειξαν πως είναι εξίσου ικανές με τους άντρες και γυναίκες που θα μπορούσε να πει κάποιος πως… τους έβαλαν τα γυαλιά. Μια από αυτές είναι κι η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling, η οποία κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατάφερε να βελτιώσει τις μηχανές των αεροσκαφών Spitfire και Hurricane.

Η Beatrice Shilling γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου του 1909 στο Waterlooville του Hampshire. Μετά το σχολείο ξεκίνησε να δουλεύει σε μία εταιρεία ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων, όπου είχε αναλάβει τις καλωδιώσεις και τις κατασκευές ηλεκτρικών γεννητριών. Η εργοδότριά της είδε την «κλίση» της Shilling και την παρότρυνε να συνεχίσει τις σπουδές της στη μηχανική για να αποκτήσει μεταπτυχιακό. Η Shilling ακολούθησε τη συμβουλή της και το 1932 αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο του Manchester ενώ λίγο αργότερα εργάζεται ως βοηθός ερευνών του καθηγητή G.F. Mucklow στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Έπειτα από τη θητεία της στο Πανεπιστήμιο, η Shilling πιάνει δουλειά ως μηχανικός στις Βασιλικές Αερογραμμές.
Πέραν της δεξιοτεχνίας της στη μηχανική, η Shilling έτρεφε κι ένα «πάθος» για τους αγώνες. Έτσι το 1930 ξεκίνησε να συμμετέχει σε αγώνες μοτοσυκλετών, όπου κατάφερε να ξεχωρίσει νικώντας επαγγελματίες αθλητές, όπως το Noel Pope. Ακόμη κατάφερε να κερδίσει το Χρυσό Μετάλλιο στους Αγώνες των Brooklands φτάνοντας να τρέχει με 171 χλμ/ώρα με μία μηχανή Norton M30.

Την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τις μάχες της Γαλλίας και της Αγγλίας, τα αεροσκάφη της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας που ήταν εξοπλισμένα με κινητήρες Rolls-Royce Merlin παρουσίαζαν προβλήματα κατά τους ελιγμούς στη μάχη. Με τα αρνητικά «g» να αποβάλλουν καύσιμα από το καρμπυρατέρ, οδηγώντας τον κινητήρα να χάνει ισχύ ή ακόμη και να σβήνει τελείως. Το Μάρτιο του 1941 η Shilling, για να διορθώσει τη βλάβη, ανέπτυξε έναν απλό αλλά αποτελεσματικό τρόπο για να βελτιώσει το σύστημα ροής των καυσίμων. Ένας μεταλλικός δίσκος με μία οπή στη μέση του, αυτή η προσθήκη έδινε στα Spitfires και τα Hurricanes των Πολεμικών Αερογραμμών να κάνουν τους επιθετικούς ελιγμούς χωρίς απώλεια καυσίμων. Το εξάρτημα αυτό έμεινε γνωστό ως «το στόμιο της δεσποινίδος Shilling» και χρησιμοποιείτο έως και το 1943, χρονιά που αναπτύχθηκε το σύστημα ψεκασμού των καυσίμων.

Μετά τον Πόλεμο, η Shilling εργάστηκε σε διάφορα projects, συμπεριλαμβανομένου του βαλλιστικού πυραύλου Blue Streak το 1950, ο οποίος όμως παρουσίασε σχεδιαστικά προβλήματα, οπότε κι η αποπεράτωση του έργου ματαιώθηκε. Η δυναμική του χαρακτήρα της την ωθούσε να αρνηθεί πως οι γυναίκες ήταν υποδεέστερες των ανδρών σε επιστημονικά και τεχνολογικά ζητήματα. Βέβαια, αυτός ο δυναμικός χαρακτήρας κι η αντιπάθειά της προς τη γραφειοκρατία έγιναν εμπόδιο για περαιτέρω εξέλιξη στην ιεραρχία έως το 1960. Παρ’ όλα αυτά, δεν έμεινε ανενεργή, αλλά πήρε το διδακτορικό της από το πτυχίο του Surrey και την πιστοποίηση μηχανικού, ενώ υπήρξε και μέλος του Ινστιτούτου Μηχανολόγων Μηχανικών και της Κοινότητας Γυναικών Μηχανικών.

Το 1960, χρονιά που σταμάτησε να εργάζεται στην Βασιλική Αεροπορία, επέστρεψε στο πάθος της με τους αγώνες και συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων, ενώ με το σύζυγό της είχαν τρία αυτοκίνητα για αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Η Beatrice Shilling άφησε την τελευταία της πνοή στις 18 Νοεμβρίου 1990 σε ηλικία 81 ετών, αλλά για την Αγγλία εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο ιστορικές γυναικείες φιγούρες. Μάλιστα η αλυσίδα pub JD Wetherspoon ονόμασε μία pub «Tilly Shilling» στο Hampshire – τόπο καταγωγής της – προς τιμήν της εξέχουσας μηχανικού που κέρδισε ισάξια μία θέση σε ένα «σύμπαν»… καθαρά ανδρικό για πολλούς!

08/03/2016 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας: Βγάλτε την ηρωίδα από μέσα σας! (+video)

written by The K-magazine

“Έμπνευση για αλλαγή” (inspiring change) είναι το φετινό μήνυμα για την Ημέρα της Γυναίκας . Αφιερωμένο όμως και στις γυναίκες που γιορτάζουν, που έχουν ανάγκη να νιώσουν ότι έχουν δικαιώματα… αλλά και σε εκείνες που παλευουν καθημερινά να αναγνωριστεί η ταυτότητά τους, η δύναμή τους, η προσφορά τους!

Λίγη ιστορία για αυτή τη μέρα…
Η μέρα εορτασμού καθιερώθηκε το 1911, με ομόφωνη απόφαση, μετά από πρόταση της Clara Zetkin (δημοσιογράφος, φεμινίστρια) στο 2ο Συνέδριο Εργαζόμενων Γυναικών (International Conference of Working Women) στην Κοπεγχάγη. Αρχικά γιορτάστηκε στην Αυστρία, τη Γερμανία, τη Δανία και την Ελβετία και σήμερα είναι εθνική εορτή στην Κίνα, τη Ρωσία, το Βιετνάμ και τη Βουλγαρία. Γιορτάζεται πανηγυρικά σε όλο τον κόσμο με πολλές εκδηλώσεις και κερδίζει όλο και περισσότερους υποστηρικτές. Η χειραφέτηση της Γυναίκας είναι μεν γεγονός αλλά είναι πολλά ακόμη που πρέπει να αλλάξουν. Είναι πολλοί οι αγώνες που πρέπει ακόμη να γίνουν και να κερδηθούν.

08/03/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Javier Bardem

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Γοητευτικός, ταλαντούχος και συνειδητοποιημένος σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα ανά τον κόσμο. Σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στο Javier Bardem.

Ο Javier Angel Encinas Bardem γεννήθηκε την 1^η Μαρτίου του 1969 στα Κανάρια Νησιά της Ισπανίας. Προέρχεται από μία «μακριά» γενιά επαγγελματιών του κινηματογράφου – οι παππούδες του κι η μητέρα του ηθοποιοί, ενώ ο θείος του Juan Antonio Bardem ήταν σεναριογράφος και σκηνοθέτης.

Αν και στην αρχή δεν ήθελε να ακολουθήσει το δρόμο του ηθοποιού, αλλά ήταν η ζωγραφική που τον έλκυε περισσότερο. Παρ’ όλα αυτά έκανε δουλειές υποκριτικής προκειμένου να αγοράζει τα υλικά του, για να ανακαλύψει πως τελικά δεν ήταν καλός στη ζωγραφική και παράτησε αυτή τη φιλοδοξία. Τελικά αποφάσισε να στραφεί στην υποκριτική ξεκινώντας με μικρές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές της Ισπανίας.

Το 1990 έπαιξε μαζί με τη μητέρα του στην ταινία «The Ages of Lulu», ενώ η πρώτη του επιτυχία ήταν το 1992 με την ταινία «Jamon Jamon», όπου συμπρωταγωνιστούσε με την Penelope Cruz. Η φήμη του έφτασε και στο Hollywood, με τον John Malkovich να του κάνει την πρώτη «κρούση» το 1997. Ο Bardem, όμως, αρνήθηκε, καθώς δε μιλούσε καλά τα αγγλικά. Το 2000 κι έπειτα από μία σειρά επιτυχιών στον ισπανικό κινηματογράφο, πρωταγωνιστεί στο «Before Night Falls», όπου υποδύεται τον ποιητή Reinaldo Arenas. Αποτέλεσμα να λαμβάνει διθυράμβους από το «ίνδαλμά» του, τον Al Pacino. Για την ταινία, μάλιστα κερδίζει και την πρώτη του υποψηφιότητα για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 2002 συνεργάζεται τελικά με τον John Malkovich για το «The Dancer Upstairs», ενώ του δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψει καλύτερα τα αγγλικά του. Η διεθνής αναγνώρισε έρχεται το 2004 με το «Η Θάλασσα Μέσα Μου», όπου υποδύεται έναν τετραπληγικό ακτιβιστή που θέλει να προχωρήσει σε ευθανασία. Τότε είναι που ξεκινά να εμφανίζεται περισσότερο στο Hollywood, καθώς το 2004 παίρνει ένα μικρό ρόλο στο «Collateral» και το 2006 συμπρωταγωνιστεί με τη Natalie Portman στο «Goya’s Ghosts» όπου υποδύεται έναν καλόγερο κατά τα χρόνια της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης.

Το 2007 υποδύεται έναν δολοφόνο στο δράμα των αδερφών Coen «No Country For Old Men» και για το ρόλο του κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου αλλά και το Oscar της ίδιας κατηγορίας. Την ίδια χρονιά προβάλλεται κι ο «Έρωτας στα Χρόνια Της Χολέρας». Το 2008 πρωταγωνιστεί στο «Vicky Cristina Barcelona» του Woody Allen και το 2010 πρωταγωνιστεί στο «Biutiful» του Alejandro González Iñárritu, φέρνοντας τον Bardem και πάλι στις υποψηφιότητες για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου. Το 2010 τον συναντούμε και στο «Eat Pray Love» μαζί με τη Julia Roberts.

Το 2012 ο Bardem συμπρωταγωνιστεί με τους Ben Affleck και Olga Kurylenko στο «To The Wonder» του Terrence Mallick και την ίδια χρονιά «επιστρατεύεται» από τον Sam Mendes για το ρόλο του Silva στην περιπέτεια του James Bond «Skyfall». Την επόμενη χρονιά συμπρωταγωνιστεί με τους Michael Fassbender και Penelope Cruz στο «The Counselor» του Ridley Scott και το 2015 στο «The Gunman» με τους Sean Penn και Idris Elba.

Το 2017 ο Javier Bardem θα βρεθεί με τους Johnny Depp και Orlando Bloom για τις ανάγκες της πέμπτης ταινίας των «Πειρατών της Καραϊβικής» με τίτλο «Οι Νεκροί Δε Λένε Παραμύθια». Επίσης εκείνη τη χρονιά θα τον δούμε με τη – σύζυγό του από το 2010 και μητέρα των δύο παιδιών του – Penelope Cruz για τις ανάγκες της ταινίας «Escobar».

Ο Javier Bardem δε διατάζει ποτέ να μιλά για ό,τι θεωρεί λάθος. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε πως το 2012 δε δίστασε να κατακεραυνώσει τις πολιτικές λιτότητας στην Ισπανία, δηλώνοντας συγκεκριμένα:

«Η κυβέρνηση αύξησε το φόρο στα μολύβια και το χαρτί. Αυτό είναι παρανοϊκό. Η μέση κι η εργατική τάξη πληρώνουν το χρέος που δημιούργησαν οι χρηματιστηριακές αγορές. Το ένα τέταρτο των Ισπανών δεν έχει δουλειά. Είναι απαίσιο, βάρβαρο».

Επίσης το 2014, με αφορμή τα γεγονότα στη Λωρίδα της Γάζας, συνυπέγραψε με την Penelope Cruz μία επιστολή όπου κατηγορεί το Ισραήλ για γενοκτονία, κάτι για το οποίο εξέφρασε αντιδράσεις ο ηθοποιός Jon Voight.

Ευχόμαστε, λοιπόν. «Happy Birthday» στον αγαπημένο μας Ισπανό κι ευχόμαστε να μας τιμήσει για πολύ καιρό ακόμα με το έργο του, μπροστά και πίσω από τις κάμερες!

01/03/2016 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

O Jude Law στη “ζούγκλα” των προσφύγων του Calais

written by Κατερίνα Μαντά

Συνοδευόμενος από αρκετούς Βρετανούς ηθοποιούς, ο δημοφιλής καλλιτέχνης επισκέφτηκε χθες Κυριακή το στρατόπεδο των προσφύγων στη βόρεια Γαλλία, στο Calais, προκειμένου να αφυπνίσει τον βρετανικό λαό για τα δεινά των ασυνόδευτων ανηλίκων.

Η κίνηση αυτή είναι συνέχεια της ανοικτής επιστολής που εστάλη πρόσφατα στον Βρετανό πρωθυπουργό David Cameron, υπογεγραμμένη από περισσότερες από εκατό προσωπικότητες όπως Idriss Elba και ο Benedict Cumberbatch. Ένα γράμμα που ζητά από τον πρωθυπουργό να φιλοξενήσει τους ασυνόδευτους ανήλικους που ζουν στο Calais και έχουν ήδη συγγενείς στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας “Σέρλοκ Χολμς” εμφανίστηκε λίγο μετά το μεσημέρι στο «ζούγκλα» του Calais, όπου ζουν 3.700 μετανάστες, σύμφωνα με τη νομαρχία του Pas-de-Calais. Φορώντας ένα σκουφί, ένα ζεστό σακάκι και μπότες γεμάτες λάσπη, διέσχισε όλο τον καταυλισμό προκειμένου να ενημερωθεί για την κατάσταση των προσφύγων.

Ο Jude Law και οι υπόλοιποι ηθοποιοί που ήταν στο πλευρό του, εκ των οποίων ο Odell και ο Tom Stoppard, διάβασαν όλοι από τα γράμματα που έχουν γράψει οι μετανάστες που βρίσκονται στο συγκεκριμένο μέρος, υπό τους ήχους παραδοσιακής μουσικής. Το θέαμα μεταφραζόταν απευθείας στα αραβικά, στα κούρδικα, και στα φαρσί χαιρετίστηκε από τους παρευρισκομένους.

22/02/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Christian Bale

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Εκτός από μία ομολογουμένως γοητευτική φιγούρα στη μεγάλη οθόνη (κορίτσια, κι εγώ το παραδέχομαι, κάνω οφθαλμόλουτρο όταν τον βλέπω!), είναι ένας αξιόλογος ηθοποιός, ο οποίος έδωσε άλλη πτυχή σε χαρακτήρες, με πρώτο και καλύτερο τον Batman. Επίσης μέσα από κάθε δουλειά του προσπαθεί (και καταφέρνει) να μην τυποποιηθεί και να μην τον θυμάται μόνο ως Bruce Wayne το σινεφίλ κοινό. Κυρίες και κύριοι, σήμερα λέμε «Χρόνια Πολλά» στον Christian Bale!

Ο Christian Charles Philip Bale γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1974 στην επαρχία Haverfordwest της Ουαλίας κι είναι ο μόνος γιος (έχει τρεις αδελφές) της Jenny και του επιχειρηματία και μάνατζερ David Bale. Αν και γεννημένος στην Ουαλία, ο Christian Bale δηλώνει πάντα πως «δε νιώθω Ουαλός, αλλά Εγγλέζος». Μέχρι τα 17 του έζησε στο Bournemouth της Αγγλίας, φοιτώντας και στο εκεί λύκειο, αλλά με το διαζύγιο των γονιών του το 1991 ακολούθησε τον πατέρα του στο Los Angeles.
Προτού αφήσει την Αγγλία, όμως, είχε ήδη εμφανιστεί σε δύο διαφημιστικά κι είχε παίξει μαζί με το Rowan Atkinson στο «The Nerd» στο West End του Λονδίνου. Η πρώτη του εμφάνιση σε μεγαλύτερη παραγωγή ήταν στην τηλεταινία «Anastasia: The Mystery Of Anna» στο ρόλο του Alexei το 1986, ενώ ακολούθησαν κεντρικοί ρόλοι στη μίνι σειρά «Heart Of The Country» και στην ταινία «Mio Min Mio» με τους Christopher Lee και Nick Picard του 1987. Την ίδια χρονιά, επίσης, και σε ηλικία μόλις δεκατριών ετών ήταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Empire Of The Sun» του Steven Spielberg, όπου υποδυόταν ένα νεαρό αγόρι που κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποχωρίζεται βίαια από τους γονείς του και βρίσκεται σε γιαπωνέζικο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η ταινία, μάλιστα, του χάρισε ευρεία αναγνώριση κι η ερμηνεία του Christian Bale ανακηρύχθηκε ως η Καλύτερη Ερμηνεία Νέου Ηθοποιού. Βέβαια, το ότι τραβούσε την προσοχή τόσο του Τύπου όσο και των συμμαθητών του αποκάρδιωσε στην αρχή το νεαρό Christian, σκεπτόμενος μάλιστα να παρατήσει την υποκριτική, μέχρι που τον πλησίασε ο Kenneth Branagh και του πρότεινε ρόλο στο «Henry V». Το «Henry V» ακολουθούν οι τηλεταινίες «Treasure Island» το 1990 και «A Murder Of Quality» το 1991.

Με το που φτάνει στο Los Angeles, o Christian Bale πρωταγωνιστεί στο musical «Newsies», όπου υποδύεται έναν εφημεριδοπώλη που οργανώνει τη δική του απεργία ώστε τα παιδιά που εκμεταλλεύονται οι μεγαλοεκδότες να ενώσουν τη φωνή τους ενάντια στους ισχυρούς. Την επόμενη χρονιά ακολουθεί το «Swing Kids», που ακολουθεί την ιστορία μίας ομάδας παιδιών που ακούν κρυφά αμερικάνικα swing στη ναζιστική Γερμανία. Το 1994 και μετά την αφήγηση της ιστορίας του Άμλετ μέσα από τα μάτια του Gabriel Axel («Η Γιορτή της Μπαμπέτ») στο «Prince Of Jutland», ο Christian Bale υποδύεται το Laurie στο «Little Women» της Gillian Armstrong («Oscar And Lucinda»), κατόπιν πρότασης της Winona Ryder, η οποία ερμήνευε την ανυπότακτη Jo.

To 1998 κι έχοντας στο μεταξύ μεσολαβήσει εμφανίσεις στις ταινίες «Pocahontas», «The Portrait Of A Lady», «The Secret Agent» και «Metroland», ο Christian Bale συμπρωταγωνιστεί με τους Ewan McGregor και Jonathan Rhys Meyers στο «Velvet Goldmine» του Todd Haynes, δημιουργού του πρόσφατου «Carol». Στην ταινία κι ερμηνεύοντας το ρόλο του δημοσιογράφου Arthur Stuart, ο Christian Bale παρακολουθεί την ιστορία του rock star Brian Slade (Jonathan Rhys Meyers). Την επόμενη χρονιά ο Christian Bale είναι μέρος μίας μεγάλης παραγωγής που περιλαμβάνει τους Kevin Kline, Michelle Pfeiffer, Rupert Everett και Stanley Tucci στο «Όνειρο Θερινής Νυχτός» σε σκηνοθεσία Michael Hoffman («One Fine Day») και με τον Bale στο ρόλο του Δημήτριου.

Το 2000 και λίγους μήνες μετά το «Shaft» ο Christian Bale ερμηνεύει ένα ρόλο… κόντρα σε σχέση με εκείνον του ερωτευμένου Δημήτριου. Πρόκειται για τον τραπεζίτη Patrick Bateman, ο οποίος προσπαθεί να κρύψει το alter ego του ψυχοπαθή δολοφόνου στο «American Psycho». Ο ρόλος αρχικά προοριζόταν για το Leonardo DiCaprio, ο οποίος με τη σειρά του τον απέρριψε για να γυρίσει εκείνη τη χρονιά το «The Beach» του Danny Boyle. Οι κριτικές που λαμβάνει η ταινία είναι μεν ανάμεικτες λόγω των σκληρών εικόνων της, αλλά όσον αφορά την ερμηνεία του Bale δεν υπήρξε ούτε νύξη αρνητισμού, με αποκορύφωμα τη κριτική του Roger Ebert που χαρακτήρισε την ερμηνεία του bale «ηρωική, με τον τρόπο που ο χαρακτήρας μεταπηδά από την ευτυχία στον αποτροπιασμό. Δεν υπάρχει ένστικτο αυτοσυντήρησης κι αυτό είναι σημάδι του καλού ηθοποιού».

Το 2004 κι έχοντας ήδη παίξει σε τρεις ταινίες, με το «Reign Of Fire» να είναι η πρώτη του περιπέτεια κι ένα διετές διάλειμμα μετά το μέτριο «Equilibrium», ο Christian Bale πρωταγωνιστεί στο ψυχολογικό θρίλερ «The Machinist». Στην ταινία ο Bale υποδύεται το μηχανικό Trevor Reznik που πάσχει από αϋπνίες, οι οποίες σε συνδυασμό με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, με το πρώτο ντόμινο που έπεσε να είναι ο σοβαρός τραυματισμός ενός συνεργάτη του στο εργοστάσιο. Ο Bale, προκειμένου να ανταποκριθεί στο ρόλο του, έκανε κι αυτός εκείνες τις εξαντλητικές δίαιτες που έχουν κάνει άλλοι συνάδελφοί του, με αποτέλεσμα κατά το τέλος των γυρισμάτων να ζυγίζει μόλις 55 κιλά. Φυσικά δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που και σε αυτήν την περίπτωση η ερμηνεία του δέχθηκε διθυραμβικές κριτικές. Την ίδια χρονιά ο Bale δίνει τη φωνή του στον Howl, τον κεντρικό ήρωα της ταινίας «Howl’s Moving Castle» του Hayao Miyazaki, κάτι που έκανε με μεγάλη χαρά, καθώς ήδη είχε εκδηλώσει θαυμασμό για το «Spirited Away».

Batman/Bale Begins
Μετά τα γυρίσματα του «The Machinist», o σκηνοθέτης Christopher Nolan του δίνει το ρόλο που πραγματικά τον απογείωσε. Κι αυτός δεν είναι άλλος από το alter ego του δισεκατομμυριούχου Bruce Wayne, του Batman. Για τις ανάγκες του ρόλου, όχι μόνο μπήκε στη διαδικασία επανάκτησης του βάρους που είχε χάσει για το «The Machinist», αλλά έπρεπε να δείχνει και πιο γυμνασμένος – το super ήρωα υποδυόταν, άλλωστε. Επιπλέον, επειδή στην αρχή ένιωθε… γελοίος μέσα στη στολή του Batman, ο Bale άρχισε να διαβάζει comic books του Batman προκειμένου να καταλάβει και να αφομοιώσει καλύτερα το χαρακτήρα. Το «Batman Begins» προβάλλεται το 2005 στις κινηματογραφικές αίθουσες ανά τον κόσμο, σημειώνοντας την αρχή μίας μοναδικής ιστορίας γύρω από το μασκοφόρο εκδικητή της Gotham κι ο Christian Bale χαρακτηρίζεται ως ο καλύτερος Batman της νέας εποχής.

Την επόμενη χρονιά και με τρεις ταινίες να μεσολαβούν (μεταξύ των οποίων και το εμπνευσμένο από την ιστορία της Pocahontas «The New World» του Terrence Malick, όπου υποδυόταν τον John Rolfe), ο Bale συμπρωταγωνιστεί με τους Hugh Jackman και Scarlett Johansson στο δράμα μυστηρίου «The Prestige». Σε σκηνοθεσία πάλι του Christopher Nolan, ο Bale υποδύεται τον ταχυδακτυλουργό Alfred Borden, ο οποίος ανταγωνίζεται τον Robert Angier (Jackman). Το 2007 ακολουθούν το western «3:10 To Yuma» και το βιογραφικό δράμα γύρω από τον Bob Dylan «I’m Not There».
Το 2008 ο Christian Bale συναντιέται και πάλι με το Nolan, αλλά και τον Heath Ledger μετά το «I’m Not There» για τις ανάγκες του «The Dark Knight». Ο Bale φορά και πάλι τη στολή του Batman ενώ ο Ledger βρίσκεται απέναντί του στο ρόλο του παρανοϊκού Joker. Αν κι ομολογουμένως ο Ledger επισκίασε τρόπον τινά τον Bale εντυπωσιάζοντας ως Joker, αξίζει εδώ να αναφέρουμε πως ο Bale έκανε εντατική προπόνηση στην πολεμική τέχνη KeysI, ώστε να γυρίσει ο ίδιος τις περισσότερες σκηνές μάχης.

Το 2010 ο Bale συμπρωταγωνιστεί με τον Mark Wahlberg στο «The Fighter», με τον Bale να υποδύεται τον ετεροθαλή αδερφό του πυγμάχου Micky Ward. Για τις ανάγκες του ρόλου ο Bale χάνει και πάλι βάρος (περίπου 14 κιλά), μια που ο χαρακτήρας του ήταν ναρκομανής, ενώ προσπαθούσε μέσα από σημειώσεις κι ηχογραφήσεις να καταλάβει το χαρακτήρα και να «πιάσει» την προφορά της Βοστόνης. Η ταινία δέχεται άκρως θετικές κριτικές, αλλά κι ο ίδιος ο Bale επιβραβεύεται τελικά με το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου, δεχόμενος διθυράμβους. Το 2012 και μετά το ιστορικό πολεμικό δράμα «The Flowers Of War», ο Bale φορά για τρίτη φορά τη στολή του Batman για την τελευταία (κι επιτυχημένη βάσει αριθμών και κριτικών) πράξη της τριλογίας του Christopher Nolan» και μιλάμε, φυσικά για το «The Dark Knight Rises», κάνοντας πια τον Bale τον αγαπημένο Batman για το φιλοθεάμον κοινό.

Το 2013 έρχεται το ατμοσφαιρικό «Out Of The Furnace», όπου υποδύεται τον Russell Baze, ο οποίος αφότου αποφυλακίζεται αναζητά το μικρότερο αδερφό του το Rodney (Casey Affleck) ο οποίος ενόσω ο Russell εξέτιε την ποινή του, μπήκε σε μία από τις μεγαλύτερες εγκληματικές οργανώσεις. Την ίδια χρονιά έρχεται το «American Hustle», όπου ο Bale συναντιέται και πάλι με το σκηνοθέτη του «The Fighter» David O. Russell και συμπρωταγωνιστεί μεταξύ άλλων με τους Bradley Cooper, Amy Adams και Jennifer Lawrence. Πρόκειται για την ιστορία του απατεώνα Irving Rosenfeld (Bale) ο οποίος μαζί με την ερωμένη του Sydney Posser (Adams) αναγκάζεται να συνεργαστεί με τον πράκτορα του FBI Richie DiMaso (Cooper), με αποτέλεσμα να βρίσκονται μπλεγμένοι όλοι στο βρώμικο κόσμο της μαφίας και της πολιτικής διαπλοκής. Η ταινία γίνεται επιτυχία και μάλιστα βρίσκεται υποψήφια για δέκα Oscar, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται εκείνα των ερμηνειών (είναι η πρώτη υποψηφιότητα του Bale για το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου), της Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Σκηνοθεσίας.
Το 2015 κι έπειτα το «Exodus: Gods and Kings» του Ridley Scott το οποίο δε δέχθηκε και τις καλύτερες τον κριτικών ο Bale συμπρωταγωνιστεί με τους Brad Pitt, Steve Carell και Ryan Gosling στο «» το οποίο προβάλλεται ήδη και στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου βιβλίου του Michael Lewis , όπου περιγράφεται η οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ όταν το 2008 έσκασε η «φούσκα» της κτηματαγοράς. Συγκεκριμένα, στις αρχές τις δεκαετίας, τέσσερις μικροεπενδυτές «προβλέπουν» αυτό που έρχεται κι αποφασίζουν να κινηθούν ώστε να μη μείνουν οικονομικά μετέωροι όταν σκάσει αυτή η «φούσκα». Η ταινία ήδη «τρέχει» και στην Οσκαρική κούρσα, με τον Bale να διεκδικεί το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Να αναφέρουμε εδώ πως μέσα στη χρονιά θα προβληθεί η δραματική ταινία «Knight Of Cups», όπου ο Bale συναντιέται για δεύτερη φορά επαγγελματικά με τον Terrence Malick, ενώ στα σχέδια του ηθοποιού για την ώρα αναμένονται άλλα τρία projects.
Εμείς δεν έχουμε παρά να του ευχηθούμε με θέρμη «Χρόνια Πολλά» καθώς αναμένουμε με ευχάριστη αγωνία ό,τι έχει να μας προσφέρει ο Christian Bale!

30/01/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Ellen DeGeneres

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Έξυπνη, ετοιμόλογη και με χιούμορ. Κι αυτές είναι μόνο μερικές από τις ιδιότητες που την κάνουν ξεχωριστή σε ό,τι κάνει, καθώς εκτός από απολαυστική κωμικός, είναι και μία από τους πιο αγαπημένους tv hosts των ΗΠΑ. Σήμερα ευχόμαστε «Happy Birthday» στην πάντα δραστήρια Ellen DeGeneres!
Η Ellen Lee DeGeneres γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1958 στο Metairie της Louisiana. Αυτή κι ο αδερφός της, Vance, μουσικός και παραγωγός, είναι παιδιά του ασφαλιστή Elliott Everett DeGeneres και της λογοθεραπεύτριας Elizabeth Jane “Betty” Pfeffer, ενώ η καταγωγή τους είναι ένα κράμα Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας και Ιρλανδίας. Το 1973 οι γονείς χωρίζουν κι ο Vance μένει με τον πατέρα τους, ενώ η Ellen με τη μητέρα της και τον πατριό της μετακομίζουν από τη Νέα Ορλεάνη στην Atlanta του Texas. Αποφοιτώντας από το λύκειο το 1976, η Ellen επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη για να σπουδάσει στο Τμήμα Επικοινωνίας του πανεπιστημίου της πόλης για να φύγει έπειτα από ένα εξάμηνο για να δουλέψει αρχικά ως κλητήρας σε μία νομική φίρμα μαζί με μία ξαδέρφη της και στη συνέχεια ως πωλήτρια, βαφέας, σερβιτόρα σε T.G.I. Friday’s και bartender.
Λίγο αργότερα ξεκινά να δουλεύει ως stand-up κωμικός σε μικρά clubs και καφέ, ενώ το 1981 δούλευε ως MC (σημ.: ο Master of Ceremonies ή emcee συνήθως παρουσιάζει τους performers κι εν γένει διατηρεί το ενδιαφέρον του κοινού για το εκάστοτε show) στο Clyde’s Comedy Club στη Νέα Ορλεάνη. Το 1982 κι έχοντας ήδη δηλώσει πως το στυλ της εμπνέεται από τους Woody Allen και Steve Martin, το τηλεοπτικό δίκτυο Showtime την ανακηρύσσει την Πιο Αστεία Περσόνα της Αμερικής.

Από το 1989 κι έπειτα εμφανίζεται στο sitcom του FOX «Open House», το οποίο διήρκεσε μία σαιζόν. Το 1992 της προσφέρεται ο ρόλος της νοσοκόμας Nancy MacIntyre για τη σειρά «Laurie Hill». Αν κι η σειρά διακόπηκε έπειτα από μόλις λίγα επεισόδια, οι παραγωγοί του «Laurie Hill», ενθουσιασμένοι με την DeGeneres, της δίνουν το 1994 ρόλο στη νέα τους σειρά για το ABC «These Friends of Mine». Η σειρά είναι… κομμένη και ραμμένη για τη DeGeneres, ενώ κατά τη διάρκεια της πρώτης σαιζόν το show μετονομάζεται πλέον σε «Ellen». Στη σειρά η DeGeneres υποδύεται μία νευρωτική ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου, η οποία έχει να αντιμετωπίσει τους παράξενους φίλους της, την οικογένειά της και τα όποια προβλήματα της ζωής της. Το show γίνεται επιτυχία και μαζί με τα «Φιλαράκια» θεωρείται ένα από τα πιο αγαπημένα sitcoms της αμερικανικής τηλεόρασης.

Το 1997, κι ενώ η σειρά απολαμβάνει τις δάφνες της δόξας, η Ellen DeGeneres αποφασίζει να μιλήσει ανοιχτά για το σεξουαλικό της προσανατολισμό και το κάνει στο «The Oprah Winfrey Show». Δύο μήνες μετά, το ίδιο κάνει και ο χαρακτήρας της στο «Ellen» με την Oprah Winfrey στο ρόλο της… ψυχοθεραπεύτριας. Το διπλό επεισόδιο της σειράς με τίτλο «The Puppy Episode» είναι από τα επεισόδια με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση και παρ’ όλα αυτά, η προγραμματιζόμενη πέμπτη σαιζόν της σειράς ακυρώθηκε πριν καν ξεκινήσει. Πολλοί πιστεύουν πως το γεγονός πως η DeGeneres μίλησε ανοιχτά για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις ενόχλησε την εταιρεία Walt Disney (στην οποία ανήκει το ABC). Έτσι η Ellen DeGeneres επέστρεψε στο stand-up comedy.

Έπειτα από εμφανίσεις σε άλλα τηλεοπτικά projects και κινηματογραφικές παραγωγές, η Ellen DeGeneres επιστρέφει στα τηλεοπτικά δρώμενα το 2001 με το «The Ellen Show» σε δική της παραγωγή. Το show ακυρώθηκε μετά από 18 επεισόδια, αλλά αυτό δεν αποκάρδιωσε την Ellen DeGeneres. Την ίδια χρονιά κι έπειτα από δύο ακυρώσεις εξαιτίας των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου, παρουσιάζει τα Βραβεία Emmy. Για την εμφάνισή της σε μία βραδιά που οι παραγωγοί ήθελαν να είναι πιο ήπιοι οι τόνοι εκείνη η Ellen DeGeneres απέσπασε τις καλύτερες των κριτικών, ενώ μία από τις ατάκες της DeGeneres που έμειναν από τη βραδιά ήταν «Τι θα μπορούσε να ενοχλήσει περισσότερο τους Ταλιμπάν από μία ομοφυλόφιλη γυναίκα που φορά κοστούμι κι είναι περιτριγυρισμένη από Εβραίους;».
Tο 2003 δίνει τη φωνή της στη Dory («Finding Nemo») και την ίδια χρονιά συστήνει στους Αμερικανούς τηλεθεατές το πρωινό «The Ellen DeGeneres Show». Αν και παρόμοιου τύπου ψυχαγωγικών talk shows παρουσίαζαν ήδη η Sharon Osborne κι η Rita Rudner, το show της Ellen κάνει άμεσα αισθητή τη διαφορά του, χάρη σε μία σειρά κινήσεων, όπως τη διάδραση ανάμεσα στην παρουσιάστρια και το κοινό που παρακολουθεί το show στο στούντιο. Την πρώτη σαιζόν το show ήταν υποψήφιο για έντεκα βραβεία Emmy, από τα οποία κερδίζει τέσσερα, μεταξύ αυτών και εκείνο του Καλύτερου Talk Show. Κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων σαιζόν το «Ellen DeGeneres Show» κερδίζει συνολικά 25 Emmy.
Το 2007 η DeGeneres παρουσιάζει την 79η Απονομή των Βραβείων Oscar. Ήταν μάλιστα η πρώτη χρονιά που κάποιος ανοικτά δηλώνει ομοφυλόφιλος παρουσίαζε τα βραβεία, πράγμα που οδήγησε στην εξής ατάκα της DeGeneres:
«Τι υπέροχη βραδιά η αποψινή. Τόση ποικιλία μέσα σ’ ένα χώρο, σε μία χρονιά που τόσα αρνητικά ειπώθηκαν σχετικά με τη φυλή, τη θρησκεία ή το σεξουαλικό προσανατολισμό. Και θέλω εδώ να πω αυτό: Αν δεν υπήρχαν μαύροι, Εβραίοι ή ομοφυλόφιλοι, δε θα υπήρχαν Oscar, ή κάποιος που να λέγεται Oscar, εδώ που τα λέμε.»
Οι κριτικοί αποθέωσαν την εμφάνισή της, με κάποιους να λένε χαρακτηριστικά πως το μόνο τους πρόβλημα ήταν πως «η βραδιά δεν είχε αρκετή Ellen».
Το 2009 η Ellen DeGeneres παρευρίσκεται στην τελετή αποφοίτησης του Πανεπιστημίου Tulane στη Νέα Ορλεάνη για να απευθύνει λόγο στους απόφοιτους του ακαδημαϊκού έτους – στην τελετή παρευρίσκονταν και οι George Bush Sr. και Bill Clinton. Η DeGeneres ενθουσίασε όταν εμφανίστηκε φορώντας ένα… μπουρνούζι και χνουδωτές παντόφλες ενώ μετά δήλωσε «σοκαρισμένη»: «Μου είπαν πως όλοι θα φορούσαν ρόμπες!». Απολαύστε την!

Την ίδια χρονιά η DeGeneres αντικαθιστά την Paula Abdul ως κριτής στο American Idol, αλλά αν κι είχε υπογράψει για να συμμετέχει στο talent show για (τουλάχιστον) πέντε σαιζόν, τελικά άφησε το project καθώς η ίδια ένιωθε πως δεν της ταίριαζε.
Το 2014 παρουσιάζει και πάλι τα Βραβεία Oscar, κάνοντας τη βραδιά μία από τις πιο διασκεδαστικές της ιστορίας των Βραβείων. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως κέρασε… πίτσα στους παρευρισκόμενους (ζητώντας μετά να.. τσοντάρουν για το φιλοδώρημα!)…

… ενώ η πιο ευρέως διαδεδομένη στιγμή της βραδιάς ήταν η selfie που έβγαλε η δημοφιλής παρουσιάστρια με ένα «τσούρμο»… αστέρια, όπως η Meryl Streep κι ο Kevin Spacey.

Όπως δήλωσε η DeGeneres, τράβηξε τη φωτογραφία προκειμένου να τιμήσει τη Meryl Streep για τη 17η υποψηφιότητά της για Oscar (σημ.: εκείνη τη χρονιά ήταν υποψήφια για το βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «August: Osage County»). Η φωτογραφία κυκλοφόρησε σε χρόνο μηδέν μέσω των social media ανά τον κόσμο, ξεπερνώντας σε αριθμό αναμεταδόσεων τη φωτογραφία του Barack Obama μετά τις προεδρικές εκλογές του 2012.
Η δραστήρια φύση της DeGeneres δεν περιορίζεται μόνο στα τηλεοπτικά πλατό. Ούσα φιλόζωη και χρησιμοποιώντας τόσο τη δημοφιλία (τη δική της και του show της) έχει πολλές φορές θίξει το ζήτημα της κακοποίησης των ζώων, με τη φιλοζωική οργάνωση PETA Να την ανακηρύσσει για τη δράση της «Γυναίκα της Χρονιάς» για το 2009.
Επιπλέον, όμως, το Νοέμβριο του 2011, η Hilary Clinton την ανέδειξε ως επίτιμη αντιπρόσωπο στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κοινού στον αγώνα κατά του AIDS, ενώ πολλές φορές στήριξε την προσπάθεια του Ιδρύματος David Lynch στην ανάδειξη του υπερβατικού διαλογισμού για την αντιμετώπιση του χρόνιου στρες και των παθήσεων που αυτό προκαλεί. Φυσικά, το γεγονός πως θεωρείται η πιο επιτυχημένη ομοφυλόφιλη στον κόσμο τη βοηθά στην προσπάθειά της να βοηθήσει την κοινότητα των ομοφυλοφίλων.
Όσο για την προσωπική της ζωή; Μην έχοντας πια την ανάγκη να κρύβεται κι έπειτα από μία τριετή σχέση με την ηθοποιό Anne Heche και στη συνέχεια με την ηθοποιό και φωτογράφο Alexandra Hedison, από το 2004 ζει ευτυχισμένη με την Αυστραλή ηθοποιό και μοντέλο Portia de Rossi. Οι δυο τους παντρεύτηκαν το 2008 σε μία κλειστή τελετή στο σπίτι του ζευγαριού στο Beverly Hills.

Ζούμε σε μία χώρα όπου μία προσωπικότητα σαν τη DeGeneres ίσως και να μην κατάφερνε να «επιβιώσει». Δεν ξέρω για σας, αλλά νομίζω πως είναι μία γυναίκα που θα τολμούσε να πει κανείς πως τιμά τα παντελόνια που φορά ίσως και περισσότερο από κάποιους φανατικούς άντρες. Κι αυτό γιατί είναι μία γυναίκα δραστήρια, η οποία μέσα από τη δουλειά της και το χιούμορ της έχει το θάρρος να εκφράζει τη γνώμη της και να αγνοεί τα κακόβουλα σχόλια.

26/01/2016 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Έφυγε» ο «καθηγητής» του Harry Potter, Alan Rickman

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Πριν ακόμη καλά καλά αποδεχθούμε το γεγονός του θανάτου του David Bowie, έρχεται άλλος ένας να συγκλονίσει τον καλλιτεχνικό κόσμο.
Σε ηλικία 69 ετών άφησε την τελευταία του πνοή ο Βρετανός ηθοποιός Alan Rickman έπειτα από μάχη με τον καρκίνο, σύμφωνα με τις δηλώσεις της οικογένειάς του.
Ο δημοφιλής ηθοποιός εμφανίστηκε σε ένα ευρύ φάσμα κινηματογραφικών επιτυχιών, όπως το franchise «Die Hard», στο «Robin Hood: Prince of Thieves», στο «Love Actually», «The Butler» και «Sense And Sensibility». Για το ρόλο του στη μίνι σειρά «Rasputin» βραβεύτηκε το 1997 με Χρυσή Σφαίρα και Emmy, καθώς κι ένα βραβείο BAFTA για το ρόλο του ως Σερίφης του Νότινγκαμ στο «Robin Hood».
Φυσικά ερμήνευσε και τη χαρακτηριστική περσόνα του καθηγητή Severus Snape στο franchise του «Harry Potter», ενώ μόλις πρόσφατα είχε ολοκληρώσει τη δουλειά του στο sequel του «Alice In Wonderland» (2010) με τίτλο «Alice Through The Looking Glass» το οποίο αναμένεται να προβληθεί μέσα στο 2016.

Rest In Peace, λοιπόν, Alan Rickman. Θα σε θυμόμαστε. Όπως είπες και στην τελευταία ταινία του Harry Potter: «Πάντα».

Πηγή: www.variety.com Photos: www.pinterest.com

14/01/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα … γεννήθηκε η Faye Dunaway

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Αγαπημένη ηθοποιός, ένα από τα μεγαλύτερα fashion icons – ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’70 – κι αντικείμενο του πόθου για πολλούς άντρες την εποχή εκείνη. Κυρίες και κύριοι, σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στη Faye Dunaway!

Η Dorothy Faye Dunaway γεννήθηκε στις 14 Ιανουαρίου του 1941 στο Bascom της Florida κι ως κόρη αξιωματικού του αμερικανικού στρατού πέρασε την παιδική της ηλικία ταξιδεύοντας στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη. Έχοντας κάνει μαθήματα κλακέτας, χορού, τραγουδιού και πιάνου, η Faye Dunaway φοίτησε στο πανεπιστήμιο της Florida, ενώ το πτυχίο δραματικών τεχνών το πήρε από το Πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Λίγο πριν την αποφοίτησή της το 1962 ήδη είχε ρόλο αντικαταστάτριας στην παράσταση του Broadway «A Man For All Seasons» του Robert Bolt, ενώ έπαιξε και στο «After The Fall» του Arthur Miller και το «Hogan’s Goat» (1963) του καθηγητή του Harvard William Alfred, ο οποίος κι έμελλε να γίνει ο μέντοράς της.

Το 1967 κι έπειτα από δύο εμφανίσεις στην τηλεόραση η Dunaway συμπρωταγωνιστεί με τον Anthony Quinn στο «The Happening», ενώ ακολουθεί το δράμα «Hurry Sundown» έχοντας δεύτερο ρόλο στο πλευρό των Michael Cane και Jane Fonda. Η ταινία της χαρίζει την πρώτη της υποψηφιότητα για τη Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Πρωτοεμφανιζόμενη της Χρονιάς και σηματοδοτεί την αρχή μίας λαμπρής εξέλιξης.

Κι όχι άδικα, μια που αμέσως μετά ακολουθεί το κλασσικό πια «Bonnie and Clyde» στο πλευρό του Warren Beatty, με τη ηθοποιό να ερμηνεύει έναν ρόλο για τον οποίο προτάθηκαν ηθοποιοί όπως η Jane Fonda κι η Natalie Wood. Η ταινία γίνεται επιτυχία και βάζει τη Faye Dunaway ακόμη και στην κούρσα για το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου. Κι αν κι εκείνη τη χρονιά το βραβείο πήρε η Katharine Hepburn για το «Guess Who’s Coming For Dinner», η Dunaway κέρδισε το βρετανικό «Oscar» (aka βραβείο BAFTA), αναδεικνύοντάς την όχι μόνο ως πολλά υποσχόμενη ηθοποιό, αλλά και «χρυσορυχείο».

Έπειτα από μία πραγματικά επιτυχημένη χρονιά, δεν αργεί ο επόμενος ρόλος – ορόσημο της καριέρας της. Ο λόγος για τον πρώτο ρόλο στο «The Thomas Crown Affair» με συμπρωταγωνιστή το Steve McQueen. Η “Vicki Anderson” ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς, ενώ ακόμη πολλοί έχουν να λένε και για τη χημεία της με το McQueen η οποία απογείωσε το τελικό αποτέλεσμα, δικαιώνοντας την επιλογή του γόη της εποχής και του σκηνοθέτη Norman Jewison.

Προκαλεί, όμως, έκπληξη το γεγονός πως μετά από ρόλους όπως αυτοί που προαναφέρθηκαν η Faye Dunaway επέλεξε να πρωταγωνιστήσει σε ταινίες που οι κριτικοί αποκαλούν «box-office bombs». Κι αν και βρέθηκε στο πλευρό θρύλων του κινηματογράφου, όπως το Marcello Mastroianni, τον Kirk Douglas και τη Deborah Kerr, από το 1968 έως το 1974 μετρά μόλις… δύο επιτυχημένες ταινίες: τους «Τρεις Σωματοφύλακες» το 1973 σε σκηνοθεσία του Richard Lester και το – επίσης κλασσικό – «Chinatown» το 1974 σε σκηνοθεσία Roman Polanski. Στο πρώτο η Dunaway υποδύεται τη Λαίδη de Winter ενώ στη δεύτερη ταινία εμφανίζεται ως η μυστηριώδης Evelyn Mulwray που προσλαμβάνει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ J.J. Gates (Jack Nicholson) για να παρακολουθήσει το σύζυγό της. Οι δύο αυτές παραγωγές έβγαλαν την καριέρα της Dunaway από τη «χειμερία νάρκη», με το «Chinatown» να τη φέρνει στις υποψηφιότητες για το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Το Δεκέμβριο του 1974 προβάλλεται η τηλεοπτική μεταφορά του θεατρικού «After The Fall» με τη Dunaway στο ρόλο της Maggie, ενώ ξαναβρίσκεται στα κινηματογραφικά πλατό με τον Steve McQueen για το «The Towering Inferno», όπου υποδυόταν τη φίλη του Paul Newman που παγιδεύτηκε στο φλεγόμενο ουρανοξύστη. Δύο μήνες μετά ακολουθεί το δεύτερο μέρος των «Τριών Σωματοφυλάκων», αλλά και το πολιτικό θρίλερ «Τρεις Μέρες του Κόνδορα» όπου συμπρωταγωνιστεί με τον Robert Redford (*αναστεναγμός*!) με τους δύο τους να προσπαθούν να ξεδιαλύνουν τη μυστηριώδη δολοφονία των συνεργατών του Redford. Η ερμηνεία της δέχεται τις καλύτερες κριτικές και τη φέρνει στις υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Το χειμώνα του 1976 πρωταγωνιστεί με τους William Holden, Peter Finch και Robert Duvall στο σατιρικό «Network» του Sidney Lumet. Με τη Dunaway στο ρόλο της άπληστης τηλεοπτικής παραγωγού, η ταινία ξεσκεπάζει την έλλειψη της συνείδησης που διακατέχει μεγάλο μέρος της τηλεόρασης. Η ταινία γίνεται επιτυχία, κερδίζει τέσσερα Oscar, με τη Dunaway να κρατά επιτέλους στα χέρια της το πρώτο της χρυσό αγαλματίδιο της Ακαδημίας για τον Α’ Γυναικείο Ρόλο. Και θα έπαιρνε κι άλλο αν δεν αρνούνταν το ρόλο που της πρότεινε η φίλη της Jane Fonda για τη «Julia» με αποτέλεσμα να κερδίζει τελικά η Vanessa Redgrave το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου. Έπειτα από μία διετή ανάπαυλα, η Dunaway επιστρέφει το 1978 με το θρίλερ «Eyes Of Laura Mars» ενώ περισσότερη αίσθηση κάνει το «The Champ» του Franco Zeffirelli .

Τη δεκαετία του ’80 και μέχρι και τα μέσα εκείνης του ‘90, η ηθοποιός παρουσιάζει τουλάχιστον μία δουλειά κάθε χρόνο, χωρίς αυτό να σημαίνει, όμως, πως όλες της χαρίζουν δάφνες επιτυχίας. Η άνοδος μοιάζει να επανέρχεται το 1994 με το «Don Juan De Marco» όπου εμφανίζεται μαζί με τους Johnny Depp και Marlon Brando. Έπειτα από καιρό, η Dunaway γίνεται κομμάτι μίας μεγάλης επιτυχίας.

Τέσσερα χρόνια μετά συμπρωταγωνιστεί με την Angelina Jolie στο «Gia», όπου υποδύεται την ατζέντη του μοντέλου των ‘70s Gia Carangi (Jolie), η οποία βιώνει την άνοδο και την πτώση εξαιτίας του εθισμού της στα ναρκωτικά. Η τηλεταινία χαρίζει στη νεαρή Jolie μία Χρυσή Σφαίρα κι ένα βραβείο Emmy, ενώ η Dunaway κερδίζει την τρίτη της Χρυσή Σφαίρα (προηγήθηκαν εκείνες για το «Network» και τη μίνι σειρά «Ellis Island»).

Την επόμενη χρονιά η Dunaway επιστρέφει σε μία παλιότερη δουλειά της και δεν είναι άλλη από το remake του «The Thomas Crown Affair», αυτή τη φορά υποδυόμενη ένα μικρότερο ρόλο, χωρίς, αυτό, φυσικά να «ενοχλεί» την ίδια τη Dunaway. Το 2000 υποδύεται τη μητέρα της Charlize Theron στο «The Yards» ενώ μέχρι το 2002 και το «The Rules Of Attraction» εμφανίζεται περισσότερο σε τηλεοπτικές παραγωγές. Κι ενώ τη βλέπουμε σε παραγωγές όπως τα τηλεοπτικά «Alias» και «CSI: Crime Scene Investigation» (προσωπικό σχόλιο: για το καλό, του Las Vegas μιλάμε!), το 2008 κι έπειτα από την παρουσίαση της Low-budget ταινίας «Flick» στο Raindance Festival, «κατηγορεί» την κινηματογραφική βιομηχανία για το ρατσισμό απέναντι στις ηθοποιούς της ηλικίας της. Συγκεκριμένα δήλωσε:

«Είμαι εξοργισμένη που νομίζουν πως είμαι πολύ μεγάλη για να παίξω αντικείμενα του πόθου όπως ο Jack Nicholson κι ο Clint Eastwood. Γιατί να υποδύομαι αδελφές και μητέρες όταν την ίδια στιγμή άνθρωποι όπως ο Jack κι ο Clint, που είναι πιο μεγάλοι από μένα, έχουν κινηματογραφικές ερωμένες με τη μισή τους ηλικία;»

Κάπου εκεί η ήταν που έκοψε – τρόπον τινά – τις διπλωματικές σχέσεις με την κινηματογραφική βιομηχανία, αρκούμενη σε μικρότερες παραγωγές, με μόνη εξαίρεση μία εμφάνιση στο «Grey’s Anatomy» το 2009. Η τελευταία της εμφάνιση είναι το 2010 στην τηλεταινία «A Family Thanksgiving». Τον Οκτώβριο του 2016 όμως, το κοινό της Αμερικής θα την ξανασυναντήσει στην ταινία τρόμου «The Bye Bye Man», για την οποία ακόμη η εταιρεία παραγωγής παρουσιάζει με φειδώ τα όποια παραπάνω στοιχεία.

Κανείς δε μπορεί να αρνηθεί πως η Faye Dunaway, παρά τα πάνω και τα κάτω της καριέρας της (τα οποία, κακά τα ψέματα, όλοι τα έχουν ανταμώσει), μας χάρισε αρκετές από τις μεγαλύτερες και πιο αξιόλογες στιγμές του κινηματογράφου. Και θα ήταν ψέμα αν δεν περνούσε από το μυαλό μας πως πολλές θα ήθελαν να μοιάσουν σε αυτήν την επίμονη, δυναμική κι εργατική καλλιτέχνιδα. Όσο για μένα; Ευκαιρία να κάνω μία μικρή… επανάληψη στις ταινίες της!

14/01/2016 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Πέθανε ο David Bowie (not a hoax)

written by The K-magazine

Με μια σύντομη ανακοίνωση στον επίσημο λογαριασμό του θρύλου της μουσικής, ενημερώθηκαν οι χιλιάδες φίλοι του ανά τον κόσμο ότι πέθανε στα 69 του ο David Bowie.

«Ο David Bowie πέθανε ειρηνικά σήμερα, με την οικογένειά του γύρω του, μετά από μια θαρραλέα μάχη 18 μηνών με τον καρκίνο. Πολλοί θρηνείτε μαζί μας την απώλεια, σας ζητούμε να σεβαστείτε την ιδιωτικότητα των στιγμών κατά τη διάρκεια του πένθους».

Το πραγματικό του όνομα ήταν Ντέιβιντ Ρόμπερτ Τζόουνς και είχε γεννηθεί στις 8 Ιανουαρίου 1947. Ήταν από τους πιο δημοφιλείς Βρετανούς μουσικούς της ροκ και σημαντικός εκπρόσωπος της μουσικής του 20ού αιώνα, κυρίως χάρις στη δουλειά του τη δεκαετία του 1970.

Έγινε αρχικά γνωστός το 1969, όταν το τραγούδι του Space Oddity έφτασε στο βρετανικό top-5. Εμφανίστηκε ξανά το 1972 με το τραγούδι Starman και το ανδρόγυνο alter ego Ziggy Stardust.

Το 1975 έγινε διάσημος στην Αμερική με το τραγούδι του “Fame” που έφτασε στο νούμερο 1, από το άλμπουμ Young Americans.

Το 1983 κυκλοφόρησε το άλμπουμ “Let’s dance” με τεράστιες επιτυχίες.

Η καριέρα του συνέχισε χωρίς σημαντικές επιτυχίες το υπόλοιπο τμήμα της δεκαετίας του 1970.

Το 1983 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Let’s dance, το οποίο περιλαμβάνει πολλά επιτυχημένα τραγούδια. Συνέχισε να πειραματίζεται τις δεκαετίας του 1990 και του 2000.

Ο Λευκός Δούκας της ροκ έχει πουλήσει συνολικά περισσότερους από 140 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως και θεωρείται δικαίως, ένας από τους πιο επιδραστικούς μουσικούς στην ιστορία. Πέρασε από τον χώρο του κινηματογράφου, του θεάτρου αλλά και της μόδας. Παράλληλα, ήταν ένας από τους πρώτους καλλιτέχνες που ασχολήθηκαν ενεργά με το διαδίκτυο.

Ο θάνατος του ήρθε τρεις ημέρες μετά τα 69 γενέθλια του και την κυκλοφορία του τελευταίου στούντιο άλμπουμ της καριέρας του, του Blackstar.

Στο τελευταίο βίντεο που είδε το φως της δημοσιότητας, το Lazarus, οπ Λευκός Δούκας απεικονίζεται σε κρεβάτι νοσοκομείου, παλεύοντας με τους προσωπικούς του δαίμονες, πριν χαθεί στο τέλος μέσα σε μια ντουλάπα. Ένα βίντεο, ίσως προφητικό, ίσως βγαλμένο μέσα από τις τελευταίες σκέψεις του Bowie, και σίγουρα, ένα τραγούδι που εν τέλει έμελλε να κλείσει τη ζωή του με έναν τρόπο απολύτως εναρμονισμένο με τις μέρες και τα έργα του σπουδαίου καλλιτέχνη.

11/01/2016 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

“Έφυγε” η Άννα Συνοδινού

written by The K-magazine

Φτωχότερο το θέατρο. Έφυγε σε ηλικία 88 ετών η σπουδαία ηθοποιός, Άννα Συνοδινού, η οποία νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα σε κλινική στην Κυψέλη. Υπηρέτησε για περισσότερα από 60 χρόνια τη θεατρική σκηνή και ήταν μία από τις κορυφαίες πρωταγωνίστριες στο θέατρο της Επιδαύρου, έχοντας ενσαρκώσει τις περισσότερες ηρωίδες της ελληνικής τραγωδίας. Η Άννα Συνοδινού υπηρέτησε και τα κοινά, ως βουλευτής και υφυπουργός.
Η κηδεία της θα γίνει τη Δευτέρα από το Πρώτο Κοιμητήριο Αθηνών.
Σπουδαία ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου, που διακρίθηκε για τις ερμηνείες της, κυρίως σε ρόλους της αρχαίας τραγωδίας.

Η Άννα Συνοδινού γεννήθηκε στο Λουτράκι Κορινθίας στις 21 Νοεμβρίου 1927. Ήταν το όγδοο παιδί της οικογένειά της, που καταγόταν από την Αμοργό. Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και στη συνέχεια φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (1947-1949). Στη σκηνή πρωτοεμφανίστηκε το 1948 στο έργο του Εντμόν Ροστάν «Σιρανό ντε Μπερζεράκ», που σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο ο Δημήτρης Ροντήρης. Κατόπιν συνεργάστηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Μίμη Φωτόπουλο και τον Νίκο Χατζίσκο στο ελεύθερο θέατρο.

Έπειτα από μερικές σποραδικές εμφανίσεις με το Εθνικό Θέατρο, υπήρξε μόνιμο στέλεχός του από το 1956 έως το 1964 και διέπρεψε για τις ερμηνείες της πλάι στην Κατίνα Παξινού, τον Αλέξη Μινωτή και τον Θάνο Κωτσόπουλο σε πρωταγωνιστικούς ρόλους της αρχαίας τραγωδίας, αλλά και του νεώτερου κλασικού ρεπερτορίου. Το 1955 και το 1957 τιμήθηκε με το έπαθλο της Μαρίκας Κοτοπούλη. Ενδιάμεσα παντρεύτηκε τον πρωταθλητή του τριπλούν και έμπορο Γιώργο Μαρινάκη (1921-2009).

Το 1965, η Άννα Συνοδινού ίδρυσε τον θίασο «Ελληνική Σκηνή» και αναζητώντας θεατρική στέγη εκμίσθωσε το παλαιό λατομείο του Λυκαβηττού και δημιούργησε το πασίγνωστο Θέατρο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου.

Με την επιβολή της δικτατορίας το 1967, διέκοψε τη θεατρική της δραστηριότητα. Η Χούντα ανακάλεσε την άδεια χρήσης του Θεάτρου του Λυκαβηττού και της αφαίρεσε το διαβατήριό της, ματαιώνοντας έτσι περιοδεία της στο εξωτερικό. Το διάστημα αυτό εργάστηκε ως δακτυλογράφος στην εμπορική εταιρεία του συζύγου της.

Το 1972 επανήλθε στο θέατρο. Εμφανίστηκε στο ρόλο της Ηλέκτρας στο Ηρώδειο και λίγο αργότερα ανασυγκρότησε την «Ελληνική Σκηνή», στην οποία συνεργάστηκε με τον Θάνο Κωτσόπουλο. Από το 1973 έως το 1975 πραγματοποίησε εμφανίσεις με το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Μετά την πτώση της δικτατορίας αφοσιώθηκε στην πολιτική. Εξελέγη βουλευτής Αθηνών με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (1974, 1977, 1981, 1985, 1989) και διετέλεσε υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (1977-1980). Κατά τη διάρκεια της πολιτικής της σταδιοδρομίας εισηγήθηκε νομοθετικές προτάσεις για την προστασία των γερόντων, της μητρότητας, των παιδιών και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Στον καλλιτεχνικό τομέα εισήγαγε τα μαθήματα καλλιτεχνικής παιδείας στη Μέση Εκπαίδευση, πρότεινε την ένταξη των ηθοποιών στο ΙΚΑ και την ίδρυση της Κρατικής Σχολής Ορχηστικής Τέχνης. Το 1986 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με τον συνδυασμό του Μιλτιάδη Έβερτ.

Τον Μάρτιο του 1990 παραιτήθηκε του βουλευτικού της αξιώματος κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Σε μία από τις ψηφοφορίες, η βουλευτής των Οικολόγων Εναλλακτικών Μαρίνα Δίζη, όταν κλήθηκε να ψηφίσει, άνοιξε ένα πανό, το οποίο έγραφε «Φτάνει το θέατρο για το +1, τον Πρόεδρο και το νέφος». Η ενέργεια αυτή εξόργισε την Άννα Συνοδινού, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας υπέβαλε την παραίτησή της, τόσο από το βουλευτικό της αξίωμα, όσο και από το κόμμα της. Έκτοτε, δεν ξανασχολήθηκε με την πολιτική.

Τον ίδιο χρόνο επανήλθε στη θεατρική δραστηριότητα, ερμηνεύοντας, εκτός από αρχαίο δραματολόγιο, ρόλους του νεώτερου ελληνικού θεάτρου με το Εθνικό Θέατρο («Το μυστικό της κοντέσας Βαλέραινας» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας» του Δημήτρη Κορομηλά). Εκτός από το θέατρο, εμφανίσθηκε σε ξένες και ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, καθώς και σε θεατρικές παραγωγές για την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

Αξιοσημείωτο είναι και το εκπαιδευτικό της έργο. Δίδαξε στις θεατρικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου, του Πέλου Κατσέλη, της Καλλιτεχνικής Εταιρείας Αθηνών και του Ωδείου Αθηνών. Έχει τιμηθεί με τα παράσημα Ευποιίας και τον Ταξιάρχη του Φοίνικος της Ελληνικής Πολιτείας, καθώς και με το μετάλλιο της πόλεως των Αθηνών. Τιμές τής έχουν αποδοθεί και από ξένα κράτη για την καλλιτεχνική της προσφορά (Δανία, Γαλλία, Λίβανος, Ιταλία).

Η Άννα Συνοδινού είναι συγγραφέας του αυτοβιογραφικού «Πρόσωπα και Προσωπεία» (Εκδόσεις Βλάση,1998) και του βιβλίου θεατρικών αναμνήσεων «Αίνος στους άξιους» (Καστανιώτης, 1999).

Πηγή: Newsroom Αθήνα 9.84

07/01/2016 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Happy New Year

written by The K-magazine

Από όλη την ομάδα του The K-magazine, σας ευχόμαστε έναν Ευτυχισμένο καινούργιο χρόνο, με την ελπίδα το 2016 να σας φέρει όλα όσα ονειρεύεστε στη ζωή σας!

Και να θυμάστε ότι αξίζετε τα καλύτερα!

Χρόνια πολλά!
Χρόνια καλά!
Χρόνια γεμάτα!

01/01/2016 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Kακοκαιρία σε όλη την χώρα!

written by The K-magazine

Επέλαση του χιονιά σε όλη τη χώρα για περισσότερο από δύο εικοσιτετράωρα, σύμφωνα με έκτακτο δελτίο επιδείνωσης του καιρού της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας, με χιονοπτώσεις ακόμη και σε πεδινές περιοχές και ανέμους από ανατολικές, βορειοανατολικές διευθύνσεις μέχρι και 8 μποφόρ στα πελάγη, ενώ η θερμοκρασία θα σημειώσει περαιτέρω πτώση και θα κυμανθεί σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα. Τη νύχτα θα επικρατεί παγετός.

Για την σήμερα, Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου, παραμονή Πρωτοχρονιάς, η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία, προβλέπει στην Αττική, νεφώσεις με ασθενείς παροδικές χιονοπτώσεις στα ανατολικά και βόρεια και χιονόνερο ή χιόνι στις υπόλοιπες περιοχές. Οι άνεμοι βόρειοι, βορειοανατολικοί 5 με 6 και στα ανατολικά 7 μποφόρ. Η θερμοκρασία από μηδέν έως 5 βαθμούς Κελσίου, ωστόσο στα ανατολικά και τα βόρεια θα είναι 2 με 3 βαθμούς χαμηλότερη.

Στη Θεσσαλονίκη, αρχικά νεφώσεις με ασθενείς παροδικές χιονοπτώσεις. Ωστόσο, ο καιρός βαθμιαία θα βελτιωθεί. Οι άνεμοι βόρειοι, βορειοανατολικοί 3 με 4 και στα ανατολικά τοπικά 5 μποφόρ. Η θερμοκρασία από μείον 2 έως 3 βαθμούς Κελσίου.

Στη Θράκη λίγη συννεφιά, ενώ στην υπόλοιπη Μακεδονία παροδικές χιονοπτώσεις σε ορεινές – ημιορεινές αλλά και σε πεδινές περιοχές κυρίως στην Κεντρική Μακεδονία. Από το απόγευμα αναμένεται βελτίωση του καιρού. Οι άνεμοι βορειοανατολικοί 4 με 5 και στα ανατολικά 6 με 7 μποφόρ, με εξασθένηση από το μεσημέρι. Η θερμοκρασία από μείον τέσσερις έως 4 βαθμούς Κελσίου.

Στα νησιά του Ιονίου, την Ήπειρο, τη δυτική Στερεά και τη δυτική Πελοπόννησο, νεφώσεις κατά περιόδους αυξημένες. Πρόσκαιρες χιονοπτώσεις στα ορεινά-ημιορεινά ηπειρωτικά, κυρίως της Πελοποννήσου, με σταδιακή βελτίωση. Οι άνεμοι ανατολικοί 5 με 6 μποφόρ, με εξασθένηση από το μεσημέρι. Η θερμοκρασία από 02 έως 10 βαθμούς Κελσίου. Στην Ήπειρο όμως, κατά τόπους θα είναι 3 με 4 βαθμούς χαμηλότερη.

Στη Θεσσαλία, την ανατολική Στερεά, την Εύβοια και την ανατολική Πελοπόννησο, προβλέπονται νεφώσεις με τοπικές χιονοπτώσεις σε όλα τα ορεινά, ημιορεινά αλλά και σε πεδινές περιοχές. Μεγαλύτερη ένταση των φαινόμενων αναμένεται στη Θεσσαλία, την Εύβοια και στα ορεινά-ημιορεινά της Πελοποννήσου και της κεντρικής Στερεάς. Οι άνεμοι βόρειοι, βορειοανατολικοί 5 με 6 και στα ανατολικά και νότια 7 με 8 μποφόρ, με βαθμιαία εξασθένηση. Η θερμοκρασία από μείον 2 έως 6 βαθμούς Κελσίου, ωστόσο στα βόρεια, κατά τόπους θα είναι 3 με 4 βαθμούς χαμηλότερη.

Στις Κυκλάδες και στην Κρήτη αναμένονται νεφώσεις με ασθενείς βροχές και παροδικές χιονοπτώσεις αρχικά σε ορεινές – ημιορεινές περιοχές της Κρήτης και από το απόγευμα και σε ημιορεινές – πεδινές περιοχές των Κυκλάδων. Οι άνεμοι βόρειοι, βορειοανατολικοί 6 με 7 και τοπικά 8 μποφόρ, με εξασθένηση. Η θερμοκρασία από 05 έως 11 βαθμούς Κελσίου.

Τέλος, στα Δωδεκάνησα προβλέπονται λίγες νεφώσεις. Στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου όμως, θα σημειωθούν ασθενείς παροδικές χιονοπτώσεις. Οι άνεμοι βόρειοι 6 με 7 και τοπικά στα Δωδεκάνησα 8 μποφόρ. Η θερμοκρασία από 06 έως 12 βαθμούς Κελσίου, ωστόσο στα βόρεια θα είναι 4 με 5 βαθμούς χαμηλότερη.

Για την Παρασκευή ανήμερα Πρωτοχρονιάς, η Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία προβλέπει χιονόνερο και παροδικές χιονοπτώσεις στην ανατολική Στερεά Ελλάδα και στις Κυκλάδες, ωστόσο τα φαινόμενα θα εξασθενήσουν κυρίως στις νησιωτικές περιοχές. Στην υπόλοιπη χώρα, προβλέπονται λίγες νεφώσεις ή χιονόνερο και χιονοπτώσεις στα ορεινά. Οι άνεμοι στα κεντρικά και βόρεια από ανατολικές διευθύνσεις 3 με 5 μποφόρ, ενώ στα βόρεια και στο Αιγαίο βόρειοι, βορειοανατολικοί 5 με 6 και τοπικά στο νότιο Αιγαίο 7 μποφόρ, με τάση εξασθένησης. Η θερμοκρασία θα διατηρηθεί σε χαμηλά επίπεδα. Παγετός θα σημειωθεί τη νύχτα και νωρίς το πρωί στα βόρεια ηπειρωτικά.

Για το Σάββατο, δεύτερη ημέρα του 2016 αναμένονται νεφώσεις στα κεντρικά, τα νότια και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, όπου θα εκδηλωθούν τοπικές βροχές, χιονόνερο ή ασθενείς παροδικές χιονοπτώσεις στα ορεινά-ημιορεινά. Οι άνεμοι αρχικά 3 με 4 μποφόρ, ενώ η θερμοκρασία θα σημειώσει μικρή άνοδο. Τη νύχτα πάντως και νωρίς το πρωί, θα σημειωθεί παγετός στα βόρεια ηπειρωτικά.

Για την Κυριακή, 03 Ιανουαρίου, στο ανατολικό Αιγαίο και σταδιακά στην υπόλοιπη χώρα, προβλέπονται βροχές και καταιγίδες. Χιόνια θα πέσουν στα κεντρικά και βόρεια ορεινά και ημιορεινά, ωστόσο, τα φαινόμενα θα είναι πιθανόν κατά τόπους έντονα. Οι άνεμοι νότιοι, νοτιοδυτικοί 4 με 6 και στα πελάγη 7 πιθανώς και 8 μποφόρ. Η θερμοκρασία σε μικρή περαιτέρω άνοδο, κυρίως στα κεντρικά και τα νότια.

Τέλος, για τη Δευτέρα 04 Ιανουαρίου προβλέπονται βροχές και καταιγίδες κυρίως στην ανατολική νησιωτική χώρα και χιόνια στα κεντρικά και βόρεια ηπειρωτικά. Οι άνεμοι στα βορειοανατολικά, ανατολικοί βορειοανατολικοί 4 με 6 μποφόρ και στις υπόλοιπες περιοχές, από δυτικές διευθύνσεις 4 με 6 και στα πελάγη τοπικά 7 μποφόρ. Η θερμοκρασία δεν θα παρουσιάσει αξιόλογη μεταβολή.

Πηγή: Newsroom Αθήνα 9.84

31/12/2015 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Édith Piaf

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Μία γυναίκα με πάθος, το οποίο κι εξωτερίκευε μέσα από τη μουσική της. Η ιδιαίτερη φωνή με το «γρέζι» μας συντροφεύει ακόμη και σήμερα. Μία γυναίκα η οποία έζησε μία πολυτάραχη ζωή, αλλά παρ’ όλα αυτά «δε μετάνιωσε για τίποτα». Κυρίες, και κύριοι, σήμερα κλείνουν εκατό χρόνια από τη γέννηση της μοναδικής Édith Piaf!

Η Édith Giovanna Gassion γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1915 στο Belleville του Παρισιού. Κόρη του ακροβάτη Louis-Alphonse Gassion και της τραγουδίστριας Annetta Giovanna Maillard, η μικρή Édith δεν πρόλαβε να γνωρίσει τους γονείς της, μια που η μητέρα της την εγκατέλειψε μετά τη γέννα και για ένα διάστημα τη μεγάλωσε η γιαγιά από την πλευρά της Annetta. Όταν το 1916 ο πατέρας της Édith κατατάχθηκε στο γαλλικό στρατό για να πολεμήσει κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την πήγε στη μητέρα του στη Νορμανδία, η οποία διατηρούσε οίκο ανοχής.

Σε ηλικία τριών ετών, η Édith χάνει την όρασή της εξαιτίας μίας πάθησης στον κερατοειδή. Αυτό κινητοποίησε όλες τις ιερόδουλες που ζούσαν στον οίκο ανοχής της γιαγιάς της Édith να μαζέψουν τα χρήματα και να την πάνε στο προσκύνημα της Αγίας Τερέζας του Lisieux. Η Édith επανακτά την όρασή της σε ηλικία επτά ετών χάρη σε κάτι που αποδίδεται από πολλούς – αλλά κι από την ίδια την Piaf – ως θαύμα.

Το 1929 και σε ηλικία 14 ετών, η Édith ακολουθεί τον πατέρα της σε περιοδείες που πραγματοποιούσε το τσίρκο σε όλη τη Γαλλία κι ένα χρόνο μετά γνωρίζει τη Simone “Mômone” Berteaut. Πολλοί υποστηρίζουν πως η Mômone ήταν ετεροθαλής αδερφή της Édith, αλλά το σίγουρο είναι πως τα δύο κορίτσια ένωνε κάτι πολύ δυνατό, με αποτέλεσμα οι δύο τους να τραγουδούν στο δρόμο προκειμένου να μαζέψουν χρήματα. Σύντομα τα δύο κορίτσια κατάφεραν να νοικιάσουν ένα μέρος για να μένουν οι δυο τους, ενώ τραγουδούσαν στους δρόμους της Pigalle αλλά κι άλλων προαστίων του Παρισιού.

Το 1932 η Édith γνωρίζει κι ερωτεύεται τον Louis Dupont και σύντομα έρχεται η συγκατοίκηση, παρά την εμφανή αντιπάθεια που είχε η Mômone προς τον Louis, με τα αισθήματα να είναι αμοιβαία. Η ίδια η Édith αρνούνταν να ακούσει το Louis και να αφήσει το τραγούδι στους δρόμους για να δουλέψει σε δουλειές που της έβρισκε εκείνος, μέχρι τη στιγμή που έμεινε έγκυος κι αναγκάστηκε για ένα διάστημα να δουλέψει σε εργοστάσιο. Το Φεβρουάριο του 1933 η Édith γεννά την κόρη της, Marcelle, αλλά συνειδητοποίησε πως, όπως και στη μητέρα της, το μητρικό φίλτρο δεν ήταν ισχυρό επάνω της. Γρήγορα επέστρεψε στους δρόμους τραγουδώντας, πράγμα που εξόργιζε το Louis, ενώ έπειτα από έναν καυγά, η Édith, η Mômone κι η Marcelle εγκαταστάθηκαν στο ξενοδοχείο Au Clair de Lune. Η μικρή Marcelle συχνά έμενε μόνη της όσο η Édith κι η Mômone έλειπαν για δουλειά, μέχρι τη στιγμή που ο Louis πήρε τη Marcelle δηλώνοντας στην Édith, η Mômone πως αν ήθελε το παιδί, τότε έπρεπε να επιστρέψει σπίτι, πράγμα που η Édith δεν έκανε, αν κι έδινε χρήματα για την ανατροφή του παιδιού. Τελικά η Marcelle πέθανε σε ηλικία δύο ετών από μηνιγγίτιδα.

H Édith γίνεται… το «Σπουργιτάκι»

Το 1935 ανακαλύπτει την Édith ο Louis Leplée, ιδιοκτήτης του κλαμπ Le Gerny στα Ηλύσια Πεδία, όπου ο ταξικός διαχωρισμός στους θαμώνες ήταν κάτι άγνωστο. Ο Leplée την πείθει να τραγουδήσει στο κλαμπ κι εξαιτίας της νευρικότητας που έβγαζε αυτή η μικροκαμωμένη κοπέλα, εμπνεύστηκε το όνομα που θα τη συντρόφευε από τούδε και στο εξής: “La Môme Piaf”, που στη γαλλική αργκό σήμαινε «το Μικρό Σπουργιτάκι». Ακόμη ο Leplée της έμαθε πώς να λειτουργεί επάνω στη σκηνή ενώ της σύστησε να φορά μαύρο φόρεμα, πράγμα το οποίο έμελλε να γίνει κι η ενδυμασία που τη χαρακτήριζε. Παράλληλα ο Leplée διοργάνωσε μία μεγάλη καμπάνια προώθησης της πρεμιέρας της Piaf, στην οποία παρευρέθηκε πληθώρα διασημοτήτων. Οι βραδινές της εμφανίσεις οδήγησαν στην ηχογράφηση δύο δίσκων μέσα στη χρονιά, εκ των οποίων τον ένα υπογράφει η Marguerite Monnot, που θα συνεργαζόταν στο μέλλον με την Piaf μέχρι το τέλος, αλλά και μία από τις αγαπημένες συνθέτριες της ερμηνεύτριας.

Τον Απρίλιο του 1936 ο Leplée δολοφονείται, και καθώς η Piaf κατηγορήθηκε πως ήξερε τους δολοφόνους αλλά δε μιλούσε δημιούργησε αρνητικό αντίκτυπο για το όνομά της. Αθωώνεται χάρη στον εραστή της, Raymond Asso κι αναθέτει στη Monnot να της γράψει τραγούδια που μιλούσαν για τη ζωή της στους δρόμους.

Édith Piaf & Yves Montand

Το 1940 η Piaf εμφανίζεται στο μονόπρακτο του Jean Cocteau με τίτλο «Le Bel Indifférent» (μτφ.: «Ο Ωραίος Αδιάφορος») και κατά τη Γερμανική Κατοχή δημιουργεί φιλικές σχέσεις με προσωπικότητες όπως τον ηθοποιό Maurice Chevalier. Κι αν κι από πολλούς θεωρήθηκε προδότρια εκείνην την περίοδο, καθώς τραγουδούσε σε νυχτερινά κέντρα που δούλευαν προς τέρψιν των Γερμανών αξιωματικών (πράγμα που της επέτρεπε και μία άνετη διαβίωση σ’ ένα πολυτελές διαμέρισμα στο 16^ο Διαμέρισμα του Παρισιού), ο γραμματέας της Édith Piaf, Andrée Bigard, αποκάλυψε πως συνέβαινε το αντίθετο. Συγκεκριμένα, μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, ο Bigard έβγαλε στη δημοσιότητα φωτογραφίες της Piaf να τραγουδά σε κέντρα κράτησης αιχμαλώτων, ενώ παράλληλα διευκόλυνε την εισαγωγή πλαστών εγγράφων προκειμένου Γάλλοι στρατιώτες να αποδράσουν. Το 1944 επιστρέφει στη δουλειά και ξεκινά μία ερωτική σχέση με τον Yves Montand, με τον οποίο εμφανίζεται σε παραστάσεις στο Moulin Rouge για τις δυνάμεις της Συμμαχίας. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως το 1945 γράφει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της, η οποία δεν είναι άλλη από το «La Vie En Rose»…

… η οποία, όσο απίστευτο κι αν σας ακούγεται, εκείνη την περίοδο πέρασε απαρατήρητο! Ποιο; Το τραγούδι που σχεδόν κάθε ερωτευμένος αυτής της γης έχει ακούσει με εκείνο το ονειροπόλο βλέμμα στο κενό! Τέλος πάντων…

Μέχρι το 1947 έχει γίνει η δημοφιλέστερη ερμηνεύτρια της Γαλλίας, ενώ μετά τον πόλεμο ξεκινά να εμφανίζεται και πέρα από τα σύνορα της χώρας, με περιοδείες στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και τη Νότιο Αμερική, ενώ το 1950 βοήθησε στο να αποκτήσει τη φήμη που τελικά απέκτησε ο Charles Aznavour, τον οποίο η Piaf πήρε μαζί της στη Γαλλία και τις ΗΠΑ για να ηχογραφήσει κάποια από τα τραγούδια του. Ειδικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και στην αρχή την αντιμετώπισαν με δισταγμό, μία κριτική από έναν Νεοϋορκέζο δημοσιογράφο απογείωσε τη φήμη της, με αυτό να οδηγεί σε επτά εμφανίσεις της Piaf στο The Ed Sullivan Show αλλά και δύο συναυλίες στο Carnegie Hall το 1956 και το 1957.

Édith Piaf, Marcel Cerdan & Simone Berteaut

Στη Νέα Υόρκη γνωρίζει τον μποξέρ Marcel Cerdan, με τον οποίο συνάπτει ερωτική σχέση, και μάλιστα η σχέση αυτή είναι ένα από τα πιο διάσημα ρομάντζα της εποχής. Για εκείνον, μάλιστα, γράφει και το τραγούδι «Hymne à l’amour». Το 1949, όμως, ο Cerdan σκοτώνεται σε αεροπορικό δυστύχημα, με την Piaf να μη συνέρχεται ποτέ πραγματικά από το χαμό. Το 1951 κι έπειτα από ένα τροχαίο που είχε με τον Charles Aznavour, οι γιατροί της δίνουν μορφίνη, την οποία ανακατεύει με αλκοόλ, επιδεινώνοντας έτσι μία ήδη άσχημη κατάσταση.

Το 1952 παντρεύεται τον τραγουδιστή Jacques Pills, είναι ήδη υπό την επήρεια των καταχρήσεων, αλλά παρ’ όλα αυτά φέρνει εις πέρας τις ηχογραφήσεις. Τον Ιανουάριο του 1955 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Paris Olympia, με το μεγαλοπρεπή χώρο να είναι εκείνος όπου η Piaf έζησε από τις μεγαλύτερες στιγμές της δόξας της. Μάλιστα παρά την κακή κατάσταση της υγείας της – σωματικής και ψυχολογικής – , η πρώτη της εμφάνιση στο Olympia ήταν μία από τις πιο μεγαλειώδεις της Édith Piaf. Το 1958 είναι απολαμβάνει τις δάφνες της διεθνούς αναγνώρισης, ενώ το 1958 κι έχοντας χωρίσει από τον Pills, ξεκινά άλλη μία έντονη σχέση με το συνθέτη . Εκείνος, συνθέτει για χάρη της το τραγούδι «Milord», το οποίο βιώνει την επιτυχία το 1960.

Το 1960 η κατάσταση της Édith Piaf επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας ενός ακόμη τροχαίου ατυχήματος. Παρ’ όλα αυτά και στην προσπάθειά της να σώσει το Paris Olympia από τη χρεοκοπία, στρώνεται στη δουλειά και παρουσιάζει για πρώτη φορά το τραγούδι που ακόμη και σήμερα προκαλεί ανατριχίλες συγκίνησης λόγω της δυναμικής του. Το τραγούδι που αντικατοπτρίζει τι συμπεράσματα έβγαλε η ίδια από τη ζωή της.

Édith Piaf & Teo Lamboukas

Αν και κυριολεκτικά τρέκλιζε και μετά βίας στεκόταν όρθια επάνω στη σκηνή, η Édith Piaf ενθουσιάζει το παρευρισκόμενο κοινό. Το 1961 γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της Έλληνα Θεοφάνη Λαμπούκα. Οι δύο τους ξεκινούν μία ερωτική σχέση, τον αποκαλεί «Τεό Σαγαπό» και παντρεύονται τον Οκτώβριο του 1962.
Η Édith Piaf «σβήνει» σε ηλικία 47 ετών ένα χρόνο μετά, στις 11 Οκτωβρίου στο Grasse της Γαλλικής Ριβιέρας, από κίρρωση του ήπατος. Την ίδια μέρα, μάλιστα, ο φίλος της και σκηνοθέτης Jean Cocteau πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ο Τεό έμεινε πλάι της μέχρι το τέλος, φροντίζοντάς την, ενόσω η ίδια είχε φτάσει να ζυγίζει μόλις 30 κιλά και με κατά διαστήματα έλλειψη αντίληψης. Μετέφερε τη σωρό της στο Παρίσι και την έθαψε στο Κοιμητήριο Père Lachaise δίπλα στην κόρη της, Marcelle. Στον ίδιο τάφο βρίσκονται κι ο πατέρας της Édith Piaf, Louis-Alphonse Gassion, αλλά και ο Τεό, και στην πλάκα είναι χαραγμένο το όνομα «Οικογένεια Gassion-Piaf». Στην κηδεία της παρευρέθηκε πλήθος κόσμου για να αποχαιρετήσει την ερμηνεύτρια που τους άγγιξε όσο κανείς άλλος.
Η ζωή της Édith Piaf ενέπνευσε μία σειρά ταινιών και παραστάσεων, με την πιο γνωστή να είναι η ταινία «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» («La Môme»), η οποία και χάρισε στη Marion Cotillard – η οποία υποδύθηκε την Piaf – το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου. Όπως και να έχει, όμως, όλοι θα θυμόμαστε με δέος τη μικροκαμωμένη αλλά τόσο πεισματάρα και γεμάτη θέληση ερμηνεύτρια που μέσα από τα τραγούδια της μιλά ακόμα στον κόσμο της μουσικής – κι όχι μόνο.

19/12/2015 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Kenneth Branagh

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Είναι ο ηθοποιός που μετέφερε την αίγλη του θεάτρου στη μεγάλη οθόνη μέσα από ένα ευρύ φάσμα ρόλων, διαφορετικών μεταξύ τους. Διόλου τυχαίο, μια που στην καριέρα του συνδυάζει το θέατρο με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στον Kenneth Branagh.

Ο Sir Kenneth Charles “Ken” Branagh γεννήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου του 1960 στο Belfast της Βόρειας Ιρλανδίας κι ήταν το μεσαίο από τα τρία παιδιά της εργατικής οικογένειας των William και Frances Branagh. Σε ηλικία εννέα ετών η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο Reading του Berkshire της Αγγλίας προκειμένου να αποφύγουν τις Ταραχές (σημ.: πρόκειται για τις διαμάχες που διεξήχθησαν κατά την περίοδο 1968-1998, ανάμεσα στους Ενωτικούς που ήθελαν την ενοποίηση με το Ηνωμένο Βασίλειο και τους Εθνικιστές που ήθελαν μία ανεξάρτητη Ιρλανδία). Κατά τη φοίτησή του στα δημοτικά σχολεία Grove και Whiteknights και το γυμνάσιο Meadway στο Tilehurst ο Kenneth Branagh μιλούσε πια με άψογη αγγλική προφορά προκειμένου να γλιτώσει από το bullying. Μετά τις σπουδές του, εγγράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου.

Μέχρι το 1984 ο Kenneth Branagh είχε αποκτήσει αναγνωρισιμότητα στο Ηνωμένο Βασίλειο χάρη στην τηλεοπτική ανθολογία του BBC «Play For Today» και το ρόλο του Billy Martin, ενώ το 1982 είχε ήδη βραβευτεί με το βραβείο SWET ως Καλύτερος Πρωτοεμφανιζόμενος για το ρόλο του στο θεατρικό έργο του Julian Mitchell «Another Country». Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε πως ο Branagh ανήκε στην ίδια γενιά αποφοίτων της Ακαδημίας με καταξιωμένους πια ηθοποιούς, όπως ο Jonathan Pryce, ο Alan Rickman κι η Fiona Shaw. Το 1985 πρωταγωνιστεί στην παραγωγή της Βασιλικής Εταιρείας Shakespeare «Ερρίκος Ε’», ενώ η επιτυχία της παράστασης αποδόθηκε στα γεμάτα κάθε φορά θέατρα που τη φιλοξενούσαν. Η παράσταση αυτή αργότερα ήταν η βάση που χρησιμοποίησε ο Branagh το 1989 όταν θα μεταφερόταν το έργο στη μεγάλη οθόνη με το Βορειοϊρλανδό ηθοποιό, εκτός από τον πρωταγωνιστικό ρόλο, να αναλαμβάνει και καθήκοντα σκηνοθέτη και σεναριογράφου.

Το 1988 κι έχοντας συμμετάσχει και σε παραστάσεις της Εταιρείας Αναγεννησιακού Θεάτρου, όπως το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» το 1985 και τη «Δωδεκάτη Νύχτα» το 1987, ο Branagh είναι πια μια δυναμική παρουσία στο θεατρικό γίγνεσθαι του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Εταιρεία εκείνη τη χρονιά ξεκινά μία συνεργασία με τη Birmingham Rep προκειμένου να πραγματοποιηθεί μία θεατρική σαιζόν με περιοδεία, με έργα του διαχρονικού βάρδου. Στη σαιζόν αυτή περιλαμβάνονται και σκηνοθετικά ντεμπούτα, όπως αυτό της Judi Dench με το «Πολύ Κακό για το Τίποτα», όπου ο Branagh συμπρωταγωνιστεί με τη Samantha Bond. Παράλληλα, μέχρι το 1988, ο Branagh συμμετέχει σε τηλεοπτικές παραγωγές, όπως τη μίνι σειρά «Fortunes of War» (1987) και το «Thompson» (1988).

Το 1989 ο Branagh συμπρωταγωνιστεί με την Emma Thompson (με την οποία εμφανιζόταν και στο «Fortunes of War») στη θεατρική παράσταση «Look Back In Anger» του John Osborne σε σκηνοθεσία της Judi Dench. Πρόκειται για ένα δράμα με επίκεντρο ένα ερωτικό τρίγωνο που σχηματίζεται από έναν άντρα της εργατικής τάξης (Branagh), τη μεσοαστή σύζυγό του (Thompson) και την υπερόπτη φίλη της (Helena Charles). Να σημειώσουμε πως από το 1989 και μέχρι το 1995 ο Kenneth Branagh κι η Emma Thompson δεν είναι μόνο καλλιτεχνικό ζευγάρι, αλλά είναι μαζί και στη ζωή.
Την ίδια χρονιά, όμως ο Branagh κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με τη μεταφορά του «Ερρίκου Ε’» στις σκοτεινές αίθουσες. Οι προσπάθειες του Branagh όχι μόνο στον πρωταγωνιστικό ρόλο αλλά κι η σκηνοθετική του ματιά τον ξεχωρίζουν αμέσως, με αποτέλεσμα και δύο υποψηφιότητες Oscar, μία για τη σκηνοθεσία (στην κατηγορία κερδίζει ένα βραβείο BAFTA) και μία για το βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 1991 ο ηθοποιός βρίσκεται και πάλι πίσω από τις κάμερες, αυτή τη φορά για το «Dead Again». Πρόκειται για ένα σύγχρονο neo-noir φιλμ μυστηρίου με πρωταγωνιστές έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ (Branagh) ο οποίος προσπαθεί να λύσει το μυστήριο μίας γυναίκας με αμνησία, της Grace (Emma Thompson), η οποία ταλαιπωρείται από εφιάλτες που απεικονίζουν το φόνο μίας γυναίκας από το σύζυγό της. Το κοινό υποδέχεται με διθυράμβους την ταινία, ενώ πολλοί κριτικοί δε διστάζουν να χαρακτηρίσουν τον Branagh ως έναν σκηνοθέτη που μπορεί να σταθεί στο ίδιο βάθρο με τους Orson Welles και Alfred Hitchcock. Την επόμενη χρονιά ο Branagh σκηνοθετεί το «Peter’s Friends», μία μαύρη κωμωδία όπου έξι φίλοι από το πανεπιστήμιο ξαναβρίσκονται σε ένα πρωτοχρονιάτικο reunion με τις ζωές όλων να έχουν αλλάξει ήδη μέχρι αυτή τη συνάντηση, ενώ δε λείπουν κι οι ανατροπές κατά τη διάρκεια αυτής. Η ταινία δέχεται σχετικά καλές κριτικές, ενώ χαρακτηρίζεται «προβλέψιμη μεν, διασκεδαστική δε».

Το 1993 ο Branagh επιστρέφει στο «στοιχείο» του και δεν είναι άλλο από το σαιξπηρικό δράμα. Αυτή τη φορά μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το «Πολύ Κακό Για Το Τίποτα». Την επόμενη χρονιά ο ηθοποιός σκηνοθετεί την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου της Marry Shelley «Frankenstein», αλλά η ταινία, αν και κατά πολλούς φιλόδοξη, δέχεται μέτριες κριτικές. Το 1995 ο Branagh επιστρέφει στο σαιξπηρικό ρεπερτόριό του ερμηνεύοντας τον Ιάγο στον «Οθέλλο» του Oliver Parker («An Ideal Husband») και συμπρωταγωνιστεί με τους Laurence Fishburne και Irène Jacob. Το 1996 παραμένει πιστός στο Βάρδο και σκηνοθετεί τον «Hamlet» υποδυόμενος τον κεντρικό ήρωα με τους Julie Christie, Kate Winslet και Judi Dench. Η ταινία σημαδεύει τη δυναμική – θα έλεγε κανείς – επιστροφή του Branagh στην επιτυχία, ενώ τον φέρνει και στις υποψηφιότητες για Oscar Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Το 1998 μοιάζει να είναι μία γεμάτη χρόνια επαγγελματικά για τον Kenneth Branagh, μια που στην αρχή πρωταγωνιστεί στο θρίλερ «The Gingerbread Man» του Robert Altman («Έγκλημα στο Gosford Park»), στο «The Theory of Flight» του Paul Greengrass («Captain Phillips»), στο «Celebrity» του Woody Allen και στο ρομαντικό δράμα «The Proposition». Από όλες αυτές τις δουλειές ξεχωρίζει το «Celebrity», όπου οι κριτικοί εκθειάζουν συγκεκριμένα την ερμηνεία του Branagh στο ρόλο του ανασφαλή συγγραφέα Lee Simon.
Το 2002 κι έπειτα από τα αδιάφορα «Wild Wild West» και «Αγάπης Αγώνας Άγονος», ο Kenneth Branagh πρωταγωνιστεί στο θέατρο ως «Ριχάρδος Γ’», ενώ την ίδια χρονιά παίζει στο «Rabbit-Proof Fence» αλλά και στη δεύτερη ταινία της σειράς του Harry Potter στο ρόλου του καθηγητή Gilderoy Lockhart.

Από το 2004 έως το 2008 επικεντρώνεται περισσότερο στο θέατρο, ενώ παίζει σε λιγότερο γνωστές παραγωγές της τηλεόρασης και του σινεμά. Το 2008, μάλιστα, ο ηθοποιός πρωταγωνιστεί στη θεατρική μεταφορά του «Ιβάνωφ» του Τσέχοφ, με την ερμηνεία του στην παράσταση να θεωρείται η «ερμηνεία της χρονιάς». Ο ίδιος κερδίζει το βραβείο της Ένωσης Κριτικών Θεάτρου, ενώ, προς έκπληξη όλων, δεν καταφέρνει να κερδίσει και το βραβείο Laurence Olivier.

Την ίδια χρονιά το BBC αναβιώνει το χαρακτήρα του Σουηδού συγγραφέα Henning Mankell, τον Επιθεωρητή Kurt Wallander. Πρόκειται για τις περιπέτειες ενώ Σουηδού αστυνομικού με υπαρξιακές αναζητήσεις, ο οποίος δείχνει μία πρωτόγνωρη εμπάθεια για τα θύματα των υποθέσεων που αναλαμβάνει. Ο ίδιος ο Branagh αρνήθηκε να δει τη σουδική παραγωγή, επιθυμώντας να βάλει στο χαρακτήρα τη δική του διάσταση. Η κίνησή του αυτή τον δικαιώνει με υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα και βραβείο Emmy. Ακόμη, το 2008 συμπρωταγωνιστεί με τους Tom Cruise Και Bill Nighy στο πολεμικό θρίλερ «Επιχείρηση Βαλκυρία».
Το 2011 ο Branagh αποφασίζει να καταπιαστεί με τα blockbusters. Συγκεκριμένα, αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία της super hero movie «Thor». Παραδόξως, ο Branagh καταφέρνει να κάνει ενδιαφέρουσα τη γνωριμία με το Σκανδιναβό θεό κι η ταινία γίνεται εισπρακτική επιτυχία. Την ίδια χρονιά ο Branagh ερμηνεύει τον Sir Laurence Olivier στην ταινία «Επτά Μέρες με τη Marilyn». Το γεγονός πως ο Branagh υποδύθηκε (στην ουσία) το πρότυπό του τον οδήγησε στις υποψηφιότητες για το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 2013 επιστρέφει στο θέατρο και το σαιξπηρικό δράμα και σκηνοθετεί μαζί με τον Rob Ashford το «Μάκβεθ» για το Manchester International festival. Η παράσταση ξεπουλάει και μεταδίδεται στους κινηματογράφους, ενώ ακόμη ανοίγει τις πόρτες των θεάτρων της Νέας Υόρκης για το Branagh. Την επόμενη χρονιά σκηνοθετεί και παίζει στο «Jack Ryan: Shadow Recruit» τον ρόλο του Ρώσου μεγιστάνα στου οποίου τα ίχνη βρίσκεται ο πράκτορας της CIA Jack Ryan (Chris Pine), ενώ το 2015 αναλαμβάνει άλλο ένα blockbuster, αυτή τη φορά τη live action κινηματογραφική οπτική της ταινίας της Disney «Σταχτοπούτα».

Τον Απρίλιο του 2015 ο Branagh ιδρύει τη θεατρική εταιρεία Kenneth Branagh, η οποία θα παρουσιάσει πέντε θεατρικές παραστάσεις Στο Garrick Theatre του Λονδίνου, ενώ σε συνεργασία με την Picturehouse Entertainment τρεις από τις παραστάσεις θα μεταδοθούν και στις κινηματογραφικές αίθουσες, με την αρχή να γίνεται στις 30 Νοεμβρίου με τη «Χειμωνιάτικη Ιστορία» του Σαίξπηρ.

Η πορεία που ακολούθησε ο Branagh του έχει χαρίσει και μία σειρά διακρίσεων, με εκείνη όπου το 2012 χρίζεται Ιππότης από τη Βασίλισσα Ελισάβετ στο Παλάτι του Μπάκινγχαμ για την προσφορά του στην τέχνη και την κοινωνία να ξεχωρίζει. Ακόμη η πιο πρόσφατη είναι εκείνη όπου δύο μήνες πριν αναδείχθηκε ο νέος Πρόεδρος της Βασιλικής Ακαδημίας Δραματικής Τέχνης, απ’ όπου κι αποφοίτησε. Εμείς δεν έχουμε παρά να ελπίζουμε σε νέα projects από έναν άνθρωπο που φαίνεται να αγαπάει αυτό που κάνει και που προσπαθεί να το αποδεικνύει μέσα από τις δουλειές του.

10/12/2015 0 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

25/11: Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

written by The K-magazine

Εκδηλώσεις και δράσεις ευαισθητοποίησης θα πραγματοποιήσουν κόμματα και οργανώσεις με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, ορισμένης από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών την 25η Νοεμβρίου.

Ο ορισμός της ημέρας αυτή από τον ΟΗΕ, σημειώνει στην ανακοίνωση της η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων κρίθηκε αναγκαία λόγω της έκτασης του φαινομένου.

«Η Βία κατά των Γυναικών αποτελεί πρόβλημα που διαπερνά όλους τους πολιτισμούς, όλες τις χώρες, όλες τις κοινωνίες ανεξάρτητα από έθιμα ή παραδόσεις, κοινωνική τάξη, μόρφωση, επίπεδο υγείας κλπ.» αναφέρεται στην ανακοίνωση. Το ζήτημα αυτό πλέον αναγνωρίζεται ως έγκλημα με άμεσες κι έμμεσες επιπτώσεις τόσο για τις γυναίκες θύματα, όσο και για τη κοινωνία στο σύνολό της.

Στο πλαίσιο των δράσεων περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, η φωταγώγηση του κτιρίου της Βουλής με πορτοκαλί χρώμα, που έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ, εμφάνιση των τηλεπαρουσιαστών με πορτοκαλί κορδελάκι στο πέτο και σε συνεργασία με το Εθνικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος εκδήλωση στο Βασιλικό Θέατρο στη Θεσσαλονίκη και διανομή εντύπου στο μετρό του Συντάγματος.

Επίσης, το Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας διοργανώνει εκδήλωση με θέμα «Κακοποίηση Γυναικών. Η Πορεία από το Αδιέξοδο προς την Έξοδο…», σήμερα, Τετάρτη στις 6μ.μ. στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», στον Κεραμικό. Η εκδήλωση θα κλείσει με θεατρικό δρώμενο, εμπνευσμένο από το υλικό της έκθεσης, με τίτλο: «Μου είπαν να γράψω ένα γράμμα..». Η Έκθεση (έως 26 Νοεμβρίου ) φιλοξενεί: έργα ζωγραφικής της εικαστικού Χριστίνας Μακροπούλου και έργα γυναικών με εμπειρίες κακοποίησης.

25/11/2015 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Grace Kelly

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Παρουσία αιθέρια, σχεδόν εξωπραγματική. Μούσα του Hitchcock, δίνοντας στις ταινίες μία απρόσμενη αίγλη. Ηθοποιός, μοντέλο, κι έπειτα… πριγκίπισσα. Δε θα θέλατε να μάθετε πόσο παραμυθένια ήταν η ζωή της Grace Kelly;

Η Grace Patricia Kelly γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1929 στη Φιλαδέλφεια και προερχόταν από μία εύπορη οικογένεια. Ήταν το τρίτο παιδί από τα τέσσερα παιδιά του (τρεις φορές) χρυσού Ολυμπιονίκη της κωπηλασίας John B. Kelly Sr. και της γυμνάστριας Margaret Katherine Majer. Όταν σταμάτησε την αθλητική του πορεία ο πατέρας της Grace Kelly δημιούργησε μία από τις πιο ισχυρές εταιρείες οικοδομικών υλικών στην Ανατολική Ακτή, ενώ η μητέρα της δίδασκε φυσική αγωγή στο Πανεπιστήμιο της Pennsylvania. Παράλληλα, οι δύο θείοι της υπηρετούσαν τις τέχνες: ο μεγάλος αδελφός του πατέρα της, Walter C. Kelly, ήταν σταρ του βαριετέ, ενώ ο αποξενωμένος από την οικογένεια George Kelly ήταν ένας αναγνωρισμένος δραματουργός, με βραβείο Pulitzer για το έργο «Craig’s Wife».

Ενόσω φοιτούσε στην Ακαδημία Ravenhill, η Grace Kelly έκανε το μοντέλο σε τοπικές κοινωνικές εκδηλώσεις όπου παρευρίσκετο με τη μητέρα και τις δύο αδερφές της, Margaret και Elizabeth. Πριν αποφοιτήσει από το Stevens School, ένα ιδιωτικό σχολείο στη Germantown, η Grace Kelly ήδη χόρευε και έπαιζε θέατρο, ενώ δήλωνε θαυμάστρια της Ingrid Bergman και του Joseph Cotten.

Αδυνατώντας να εισαχθεί στο Κολλέγιο Bennington λόγω των χαμηλών της βαθμών στα μαθηματικά και παρά τις διαφωνίες των γονιών της (μάλιστα ο πατέρας της είπε για την απόφασή της πως ήταν «ένα βήμα πριν το πεζοδρόμιο»), η Grace Kelly αποφασίζει να ασχοληθεί με την υποκριτική. Αν και το εξάμηνο στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικών Τεχνών είχε φτάσει στο τέλος του, η συγγενική της σχέση με τον George Kelly της ανοίγει την πόρτα χάρη σε μία οντισιόν όπου απήγγειλε απόσπασμα από το έργο του θείου της «The Torch-Bearers». Έτσι ξεκίνησε τις σπουδές της τον Οκτώβριο του 1947 ενώ παράλληλα εργαζόταν ως μοντέλο για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών της. Μελετούσε επιμελώς, ενώ σύντομα έκανε και το ντεμπούτο της στο Broadway δίπλα στον Raymond Massey για την παράσταση «The Father» του August Strindberg. Όταν αποφοίτησε σε ηλικία 19 ετών, ερμήνευσε το ρόλο της Tracy Lord του «The Philadelphia Story».

Το 1950 ξεκινά η τηλεοπτική της καριέρα, ενώ μέχρι το 1952 που την… ανακάλυψε ο Gary Cooper μετρούσε ήδη συμμετοχές σε περίπου 69 τηλεοπτικά προγράμματα, ενώ ακόμη κερδίζει κι ένα μικρό ρόλο στο noir θρίλερ του 1951 «Fourteen Hours» με πρωταγωνιστή τον Paul Douglas. Ο Gary Cooper, γοητευμένος από τη νεαρή Grace Kelly, πρωταγωνιστεί μαζί της στο western «High Noon» και μάλιστα θα πει για εκείνη πως «ήταν τελείως διαφορετική από όσες ηθοποιούς έχουμε δει μέχρι τώρα». Παρ’ όλα αυτά, οι δύο κινηματογραφικοί ρόλοι δεν άνοιξαν τις πόρτες για άλλους ρόλους, οπότε η Grace Kelly συνέχισε να δουλεύει στην τηλεόραση και το θέατρο, ενώ και στο δεύτερο φαινόταν να μη συνεχίζει για πολύ καθώς δεν είχε δυνατή φωνή.

Το 1950, όμως, την πρόσεξε και ο σκηνοθέτης John Ford, ο οποίος δύο χρόνια μετά τη φέρνει στο Los Angeles για οντισιόν, διακρίνοντας «ποιότητα και φινέτσα». Έτσι η Grace Kelly υπογράφει επταετές συμβόλαιο με τη Metro-Goldwyn-Mayer, υπό την προϋπόθεση πως ανά δύο χρόνια θα κάνει «διάλειμμα» για να παίζει στο θέατρο και πως θα μένει στο νεόδμητο τότε Manhattan House. Η πρώτη της ταινία είναι το «Mogambo» σε σκηνοθεσία του Ford με συμπρωταγωνιστές τον Clark Gable και την Ava Gardner, όπου υποδύονται τα μέρη ενός ερωτικού τριγώνου με φόντο το εξωτικό Ναϊρόμπι. Η ταινία φαίνεται να φέρνει γούρι στην Grace Kelly, καθώς η ερμηνεία της της χαρίζει μία Χρυσή Σφαίρα Β’ Γυναικείου Ρόλου, αλλά και μία υποψηφιότητα για Oscar στην ίδια κατηγορία.

Ο Alfred Hitchcock είναι άλλος ένας δημιουργός που εντυπωσιάστηκε από τα δοκιμαστικά της Grace Kelly. Έτσι, μετά την επιτυχία του «Mogambo», της δίνει τον πρώτο ρόλο για την κινηματογραφική μεταφορά της επιτυχίας του Broadway «Dial M For Murder», όπου υποδύεται την σύζυγο ενός πρώην παίκτη του τένις, ο οποίος σχεδιάζει τη δολοφονία της – αν θυμάστε, η ταινία ήταν η βάση για το πιο σύγχρονο «A Perfect Murder». Ο ίδιος ο Hitchcock όμως ήταν τόσο ενθουσιασμένος με τη Grace Kelly, που κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας, της μιλούσε συνεχώς για το νέο του project, το «Rear Window», ακόμη κι αν δεν είχε επιβεβαιωθεί αν η ίδια θα έπαιζε στην ταινία ή όχι. Όταν τελικά ο Hitchcock της έκανε την πρόταση να ερμηνεύσει εκείνη το ρόλο της κοσμικής Lisa Fremont, εκείνη δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, απορρίπτοντας την ταινία «On The Waterfront» στο πλευρό του Marlon Brando (σημ.: η Eva Marie Saint που την αντικατέστησε κέρδισε το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου). Ενθουσιασμένος, όμως, ήταν και ο συμπρωταγωνιστής της Kelly στο «Rear Window», James Stewart, πράγμα που κι ο Hitchcock κατάφερε να το αποτυπώσει στην ταινία στις σκηνές που μοιράζονταν οι δυο τους. Η ταινία κάνει θραύση, ενώ οι κριτικοί πλέκουν εγκώμια για το πρωταγωνιστικό δίδυμο, ενώ δηλώνουν μαγεμένοι από την παρουσία της Grace Kelly. Την ίδια χρονιά, η Kelly είχε πρωταγωνιστήσει στην ταινία «The Bridges at Toko-Ri» με τον William Holden, παίρνοντας επίσης καλές κριτικές.

Το 1954 είναι μία παραγωγική χρονιά για την Grace Kelly, μια που η τρίτη ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί είναι το «The Country Girl» με τον Bing Crosby και τον William Holden. Εδώ υποδύεται τη γυναίκα ενός πρώην αλκοολικού τραγουδιστή (Crosby), τον οποίο προσλαμβάνει ένας σκηνοθέτης (Holden) για μία νέα παραγωγή musical. Η ταινία του George Seaton («Miracle on 34th Street») κέρδισε τις εντυπώσεις και χάρισε στον Seaton το Oscar Καλύτερου Σεναρίου και στη Grace Kelly το Oscar Α’ Γυναικείου ρόλου, καθώς και μία Χρυσή Σφαίρα (για την οποία ήρθε «ισόπαλη» με τη Judy Garland για το «A Star Is Born»). Το 1954 κυκλοφορεί κι η ταινία «Green Fire», η οποία, όμως περνά (επιεικώς για πολλούς) αδιάφορα από τις αίθουσες.

Την επόμενη χρονιά συνεργάζεται και πάλι με τον Alfred Hitchcock, πρωταγωνιστώντας στο «To Catch A Thief» με τον Cary Grant. Στην ταινία ο Cary Grant υποδύεται έναν πρώην απατεώνα που, έχοντας αποσυρθεί στη Γαλλική Ριβιέρα, ανακαλύπτει πως ένας άλλος κλέφτης δρα χρησιμοποιώντας τις δικές του τεχνικές, με αποτέλεσμα οι υποψίες να πέφτουν αμέσως στον Grant. Έτσι προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητά του, ενώ παράλληλα ερωτεύεται τη Grace Kelly, η οποία βρίσκεται εκεί με τη μητέρα της προκειμένου να βρει κατάλληλο σύζυγο. Η χημεία ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές είναι άμεσα εμφανής μπροστά αλλά και πίσω από τις κάμερες. Μάλιστα ο ίδιος ο Grant όταν ρωτήθηκε ποια ήταν η αγαπημένη του ηθοποιός, ζητώντας πρώτα συγνώμη από την Ingrid Bergman, είπε χωρίς δισταγμό το όνομα της Grace Kelly.

Πριγκίπισσα Grace του Μονακό

Τον Απρίλιο του 1955 κι ενώ βρίσκεται στις Κάννες για το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ, η Grace Kelly δέχεται μία πρόταση να συμμετάσχει σε μία φωτογράφιση στο Παλάτι του Μονακό, όπου και γνωρίζει τον Πρίγκιπα Rainier III. Λίγο μετά επιστρέφει στην Αμερική για τα γυρίσματα της ταινίας «The Swan», όπου υποδύεται μία πριγκίπισσα που πρέπει να παντρευτεί έναν ξάδερφό της προκειμένου να κρατήσει τον θρόνο, και παράλληλα κρατά επαφή με τον Πρίγκιπα Rainier. Τον Απρίλιο του 1956 κι αφότου είχε βγει η ταινία της Grace Kelly «High Society» (εμπνευσμένη από το «The Philadelphia Story»), η Grace Kelly παντρεύεται με τον Πρίγκιπα Rainier σε μία πολυτελή τελετή με πάνω από επτακόσιους καλεσμένους, μεταξύ των οποίων παρευρέθηκαν οι Ava Gardner, Cary Grant κι ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Εννέα μήνες μετά το γάμο, η Grace Kelly Κι ο Πρίγκιπας Rainier αποκτούν το πρώτο τους παιδί, την Πριγκίπισσα Caroline, το Μάρτιο του 1958 αποκτούν το γιο τους, Πρίγκιπα Albert, και το 1965 τη δεύτερη κόρη τους, Πριγκίπισσα Stéphanie.

Μετά το γάμο τους, όμως o Πρίγκιπας Rainier απαγόρευσε την προβολή όλων των ταινιών στις οποίες είχε παίξει η γυναίκα του, ενώ το 1962 η ίδια αναγκάστηκε να αρνηθεί το ρόλο της κλεπτομανούς Marnie στην ομότιτλη ταινία του Alfred Hitchcock λόγω της έντονης αντίδρασης της κοινής γνώμης, η οποία θεωρούσε πως θα στιγμάτιζε την εικόνα της. Έτσι το κεφάλαιο «κινηματογράφος» έληξε οριστικά για την Kelly.

Το ότι δε δούλευε, όμως, δε σήμαινε πως έμεινε εντελώς ανενεργή. Αντίθετα στράφηκε στα φιλανθρωπικά έργα, με αρχή την ίδρυση της ΜΚΟ AMADE Mondiale το 1963, της οποίας αποστολή είναι η προστασία των παιδιών ανά τον κόσμο από κάθε είδους βία κι εκμετάλλευση, καθώς κι η προσπάθεια να έχει κάθε παιδί τη δέουσα εκπαίδευση και φροντίδα προκειμένου να εξελιχθεί. Τα ηνία της Οργάνωσης σήμερα κρατά η κόρη της Grace Kelly, Πριγκίπισσα Caroline. Ακόμη η Grace Kelly προώθησε διάφορες δράσεις για τη στήριξη των τεχνών, ενώ μετά το θάνατό της ιδρύθηκε το Princess Grace Foundation, το οποίο στήριζε κάθε δράση σχετική με το θέατρο το χορό και τον κινηματογράφο στην Αμερική. Μάλιστα το βραβείο του Ιδρύματος, Princess Grace Award, έχει απονεμηθεί σε πάνω από 500 καλλιτέχνες. Επίσης η Grace Kelly ήταν η πρώτη διασημότητα που στήριζε και μίλησε ανοιχτά για την οργάνωση La Leche League που στηρίζει το μητρικό θηλασμό, ενώ τέλος είχε οργανώσει κι ένα Χριστουγεννιάτικο πάρτυ για τα ορφανά.

Το κακό τέλος μίας παραμυθένιας ζωής

Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1982 κι οδηγώντας το αμάξι έχοντας μαζί της τη μικρή της κόρη, η Grace Kelly παθαίνει εγκεφαλικό και το αμάξι πέφτει στο γκρεμό. Η ίδια ανασύρεται με πολλαπλά κατάγματα, αλλά σε κατάσταση κώματος, ενώ η Stéphanie λόγω κατάγματος στον αυχένα αναγκάζεται να φορέσει κολάρο. Παρά τις προσπάθειες τους, οι γιατροί θεωρούν την κατάσταση μη αναστρέψιμη, έτσι την επόμενη μέρα ο Πρίγκιπας Rainier αναγκάζεται να αποσυνδέσει τη μηχανική υποστήριξη. Η Grace Kelly άφησε την τελευταία της πνοή στις 14 Σεπτεμβρίου του 1982 κι η κηδεία της έγινε τέσσερις μέρες μετά. Πάνω από τετρακόσιοι άνθρωποι βρέθηκαν εκείνη τη μέρα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Νικολάου στο Μονακό, μεταξύ των οποίων ο Cary Grant κι η Πριγκίπισσα Diana, ενώ ο James Stewart είπε κατά τη διάρκεια ενός μνημόσυνου που έγινε στο Beverly Hills:

«Ξέρετε, αγαπώ τη Grace Kelly. Όχι επειδή ήταν πριγκίπισσα, όχι επειδή ήταν ηθοποιός, όχι επειδή ήταν φίλη μου, αλλά επειδή ήταν η πιο γλυκιά γυναίκα που είχα γνωρίσει ποτέ. Η Grace έφερνε στη ζωή μου, αλλά και στη ζωή όλων, ένα ζεστό φως κάθε φορά που την έβλεπα και κάθε φορά ήταν σα μία γιορτή. Χωρίς αμφιβολία θα μου λείψει, σε όλους μας θα λείψει. Ο Θεός να σ’ ευλογεί, Πριγκίπισσα Grace.»

Όσο για τον Πρίγκιπα Rainier δεν ξαναπαντρεύτηκε μετά τη Grace Kelly, ενώ όταν πέθανε το 2005 κηδεύτηκε κοντά της.

Αν και πέρυσι βγήκε η ταινία «Grace of Monaco» με τη Nicole Kidman στο ρόλο της Grace Kelly, η ταινία δέχθηκε αρνητικές κριτικές, με πολλούς να την κατηγορούν ως άνευρη, ρηχή και με πολλά λάθη. Αν υπάρχει, όμως, ένας τρόπος να μείνει στη μνήμη μας αυτή η γυναίκα που έμοιαζε να κυριεύει χωρίς προσπάθεια όποιον την έβλεπε, αρκεί να ανατρέξουμε στις ταινίες της. Στη δουλειά της που τόσο αγάπησε.

12/11/2015 0 comments

Newer Posts

Older Posts

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Σαν σήμερα γεννήθηκε… η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling

Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας: Βγάλτε την ηρωίδα από μέσα σας! (+video)

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Javier Bardem

O Jude Law στη “ζούγκλα” των προσφύγων του Calais

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Christian Bale

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Ellen DeGeneres

«Έφυγε» ο «καθηγητής» του Harry Potter, Alan Rickman

Σαν σήμερα … γεννήθηκε η Faye Dunaway

Πέθανε ο David Bowie (not a hoax)

“Έφυγε” η Άννα Συνοδινού

Happy New Year

Από όλη την ομάδα του The K-magazine, σας ευχόμαστε έναν Ευτυχισμένο καινούργιο χρόνο, με την ελπίδα το 2016 να σας φέρει όλα όσα ονειρεύεστε στη ζωή σας!

Χρόνια πολλά!
Χρόνια καλά!
Χρόνια γεμάτα!

Kακοκαιρία σε όλη την χώρα!

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Édith Piaf

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Kenneth Branagh

25/11: Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Grace Kelly

thekmagazine

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Από όλη την ομάδα του The K-magazine, σας ευχόμαστε έναν Ευτυχισμένο καινούργιο χρόνο, με την ελπίδα το 2016 να σας φέρει όλα όσα ονειρεύεστε στη ζωή σας!

Χρόνια πολλά! Χρόνια καλά! Χρόνια γεμάτα!

Χρόνια πολλά!
Χρόνια καλά!
Χρόνια γεμάτα!