Πώς να αναγνωρίσεις πότε προσποιείσαι και γιατί η αποδοχή του εαυτού σου είναι η μεγαλύτερη ελευθερία…
Έχεις βρεθεί ποτέ σε οικογενειακό τραπέζι και “κρατήθηκες” να εκφέρεις την άποψή σου ή να δείξεις την ενόχλησή σου σε κάποιο σχόλιο; Ή έτυχε να είσαι με παρέα για ποτό ή φαγητό και προκειμένου να παραμείνεις αρεστός γέλασες με κάποιο αστείο ακόμη κι αν δε σου φάνηκε τόσο αστείο; Αν η απάντηση είναι ναι, τότε έχεις κάνει κι εσύ masking.
Αν και συνήθως το masking απαντάται σε άτομα διαγνωσμένα με αυτισμό ή (εν γένει) σε νευροδιαφορετικά άτομα, αυτό δε σημαίνει πως δε μπορεί οποιοσδήποτε να προσποιηθεί σε κάποιες κοινωνικές καταστάσεις αν αισθάνεται πίεση για να “ταιριάξει”. Μάλιστα κάποιοι μπορεί να το κάνουν χωρίς πραγματικά να το αντιλαμβάνονται, όχι μόνο για να γίνουν αποδεκτοί, αλλά και για να αποφύγουν κριτική, απόρριψη και παρεξηγήσεις, αλλά και λόγω των κοινωνικών τρόπων συμπεριφοράς.
Πώς κάνουμε masking;
Το masking μπορεί να γίνει συνειδητά αλλά, όπως προαναφέραμε, μπορεί να γίνει κι εντελώς ασυναίσθητα. Αυτές είναι οι πιο τυπικές συμπεριφορές:
– Μιμούμαστε τη γλώσσα του σώματος των άλλων. Αλλάζουμε πχ. τον τόνο της φωνής ή αντιγράφουμε κινήσεις για να συγχρονιστούν με εκείνες των άλλων.
– Νιώθουμε πως δίνουμε “παράσταση”. Η οποιαδήποτε κοινωνική αλληλεπίδραση μοιάζει με οντισιόν, καθώς οι αντιδράσεις μας κι οι κινήσεις μας δεν έρχονται φυσικά.΄
-Περιορίζουμε κινήσεις αυτοδιέγερσης (stimming). Το χτύπημα των δαχτύλων, το να κουνιόμαστε στο κάθισμά μας, ή το να παίζουμε με τα δάχτυλά μας κάποιο αντικείμενο είναι κινήσεις που προκαλούν αυτοδιέγερση και συνήθως έχουν λειτουργούν καταπραϋντικά, ειδικά για νευροδιαφορετικά άτομα. Όταν τις περιορίζουμε τότε κάνουμε masking.
– Κάνουμε πρόβα συζητήσει πριν συμβούν. Είναι σα να προσπαθούμε να είμαστε έτοιμοι για κάθε “σενάριο”.
-Δυσκολευόμαστε να χαλαρώσουμε ακόμη κι όταν είμαστε μόνοι. Μπορεί να γίνει ιδιαίτερα εξουθενωτικό ψυχολογικά και να μας επηρεάσει ακόμη κι όταν έχουμε ολοκληρώσει την όποια κοινωνική συναναστροφή. To “άκρο” μπορεί να είναι κι η κατάρρευση η οποία μπορεί να εκφραστεί με άγχος ή κλάμα.
Οι συνέπειες:
Το masking, δυστυχώς, επειδή είναι ικανό να μας αποστασιοποιήσει από τον εαυτό μας μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στην ψυχολογία μας. Μπορεί να προκαλέσει χαμηλή αυτοεκτίμηση, εξάντληση κι άγχος. Το “καλό” είναι ότι μπορούμε να αναγνωρίσουμε αν και πότε το κάνουμε αλλά και να το περιορίσουμε.
Όλα ξεκινούν από την παρατηρητικότητά μας, καθώς αν αναγνωρίσουμε πότε και γιατί “προσποιούμαστε” αντιλαμβανόμαστε τι το πυροδοτεί (τα λεγόμενα triggers). Εφόσον γίνει αυτό, φροντίζουμε να δημιουργήσουμε κύκλους (είτε με φίλους είτε με ανεξάρτητα groups) όπου αισθανόμαστε ασφαλείς όντας ο εαυτός μας.
Είναι βασικό να θυμόμαστε πως το να είμαστε διαφορετικοί από τους άλλους είναι φυσιολογικό. Δεν είναι απαραίτητο να ταιριάζουμε πάντα και με όλους και “we can’t win them all”. Κι ακόμη πιο σημαντικό να μάθουμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας. Το να εκφράζουμε την προσωπικότητά μας χωρίς ενοχές είναι η μεγαλύτερή μας “επιτυχία”.
Πηγή: Huff Post
Featured Image: unsplash.com/@gettyimages
