Δανία

Πέρασε και το σαββατόβραδο της Eurovision με τα social media να έχουν πάρει κυριολεκτικά φωτιά. Λίγο η νίκη της εκκεντρικής drag persona, Conchita Wurst – κατά κόσμο Tom Neuwirth – από την Αυστρία, λίγο ο καταποντισμός της ελληνικής συμμετοχής στην 20η θέση, ε, δε θέλει και πολύ.

Στα αλήθεια, όμως… Σε τι μας φταίει η Conchita κι η κάθε Conchita; Δηλαδή έπρεπε να κερδίσει αυτή για να καταλάβουμε επιτέλους πως ο αυτός ο διαγωνισμός τραγουδιού που κάάάάποτε ήταν μία γιορτή τώρα τη μία χρονιά θα είναι ένα τσίρκο και την άλλη πεδίο εκτόνωσης των όποιων πολιτικών καταστάσεων; Ή μήπως επειδή έχουμε αυτήν την αδικαιολόγητη μανία να βγαίνουμε παντού πρώτοι ως χώρα, έτσι κι αποτύχουμε, είτε απαξιώνουμε το «θεσμό» – δεν είναι τυχαία τα εισαγωγικά» – είτε θέλουμε να πραγματοποιήσουμε τη λαϊκή ρήση «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα»;

Ας πιάσουμε αρχικά τη συμμετοχή της Αυστρίας. Προσωπικά δεν είχα πρόβλημα με την εμφάνιση μίας drag persona στη σκηνή. Το μούσι με χάλασε, ναι, ομολογώ, και το πρώτο σοκ ήταν δυνατό, αλλά δε με έκανε πια και να σκίσω τα ρούχα μου από τη σύγχυση. Ήθελε να προκαλέσει η Conchita, είτε γιατί όπως είπε «ήθελε να περάσει μήνυμα για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα» είτε για προσωπικούς, ανεπίσημους λόγους. Το κατάφερε, γούστο της, καπέλο της. ΚΙ ας είμαστε ειλικρινείς: μια χαρά ήταν το τραγουδάκι. Ειδικά εν συγκρίσει με το βλαχοπόπ το δικό μας που κι ο τρίχρονος ανιψιός μου θα μπορούσε να συνθέσει πατώντας τυχαία κουμπιά στο παλιό μου αρμόνιο που του έδωσα. Και που εμένα – όσα δευτερόλεπτα άντεξα να ακούσω τόσες μέρες – μου δημιούργησε στο μυαλό εικόνες Ελληναράδων να χτυπιούνται στα μπιτσόμπαρα της Μυκόνου την περίοδο των παχέων αγελάδων που γκαρίζανε όλοι στις κάμερες «Περνάμε *Χικ!* ΤΕΛΕΙΑΑΑΑΑΑΑ!!!!! ΜΥΚΟ *Χικ! Μπουρπ…* ΝΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!!!» έπειτα από 2,5+ μπουκάλια ρούμι/τεκίλα/«ξύδια».

Τα τελευταία χρόνια ειδικά η Eurovision είναι ένα μέσο φθηνού εντυπωσιασμού όπου η μουσική έρχεται σε… πόσες χώρες συμμετέχουν στην τελική φάση; Είκοσι έξι; Σε… τριακοστή έκτη μοίρα περνάει η μουσική, λοιπόν! Από την τηλεόρασή μας έχουμε δει να περνάνε χαρούμενες Ολλανδέζες – ξέρεις, με τις χαρακτηριστικές κοτσίδες, τα λευκοπράσινα φουστανάκια και τα ξύλινα τσόκαρα – , Ρωσίδες γιαγιάδες, τέρατα, κάτι τύπους με τομάρια ζώων λες και το έσκασαν… Από πού; Από τη «Xena»; Από τον όρο «Νεαντερτάλ» του Πάπυρου Λαρούς; Δεν ξέρω, ακόμα δεν έχω καταφέρει να λύσω το μυστήριο! Συνεχίζω… Ντεμέκ διαστημανθρώπους MADE.IN.GREECE., wannabes Jennifer Lopez – ντιν νταν πάλι! – και πολλά ακόμα. Πείτε μου μία φορά που να είδατε κάτι από όλα αυτά και να είπατε «α, καλό το τραγούδι, ρε συ!» αντί για «ρε συ, πώς βγήκαν έτσι;» ή «πω, πω, κάτι πόδια!». Δε σας έρχεται, ε; Ωραία, ούτε εμένα. Α, όχι, μισό. Το φετινό τραγούδι της Ολλανδίας ήταν αυτό ακριβώς: ΤΡΑ-ΓΟΥ-ΔΙ! Αλλά και πάλι, η Ολλανδία ήταν η φωτεινή εξαίρεση στον κανόνα, άσε που ήρθε και δεύτερη. Άρα δεν υπερβάλλω κι άρα παύουμε πλέον να μιλάμε για διαγωνισμό τραγουδιού. Για διαγωνισμό… καρα-cult-αρίας πάλι, το συζητάμε!

Ή μήπως να μιλήσω για το πώς βγάζει κάθε χώρα το «άχτι» της απέναντι σε κάθε χώρα; Η Ρωσία φέτος, παρά το γεγονός πως είχε ένα ωραιότατο τραγούδι, έφαγε ΤΟ γιουχάισμα λόγω Πούτιν – καλώς, κακώς, γι’ αυτό έγινε. Τα κοριτσάκια που τραγουδούσαν σε τι έφταιγαν, δε θα το μάθουμε ποτέ. Μάλλον επειδή απλά τα διαβατήριά τους έγραφαν «Ρωσία». Η Ουκρανία δεν προλάβαινε να μετράει points – με το ανάλογο γαλλικό accent – προς ψυχολογική συμπαράσταση. Οι δε «κραταιές» χώρες του διαγωνισμού, απ’ όσα διάβασα μέχρι στιγμής, καταποντίστηκαν εξαιτίας των πολιτικών λιτότητας που επιβάλλουν. Ναι, ΟΚ, η Μέρκελ πολύ στεναχωρέθηκε που δεν έστειλες μήνυμα για το τραγούδι της χώρας της, τόσο που «στις όχθες του ποταμού Ρήνου κάθισε κι έκλαψε». Μπράβο, την καταδίκασες πολιτικά….

Θα πω μόνο «μπράβο» στην Ουγγαρία για την πέμπτη θέση που κατέλαβε. Κι ας μην έλεγε το τραγούδι της για μια «μικρή πικρή αγάπη», αλλά για την ενδοοικογενειακή βία. Ήταν κάτι ξεχωριστό, μιλάει για ένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα στο οποίο κλείνουμε όλοι τα μάτια κι είναι το μόνο thumbs up που δίνω σ’ αυτό το περιφερόμενο τσίρκο της Ευρώπης που λέγεται Eurovision: έγινε βήμα για να αναδειχθεί κάτι πιο αληθινό από το αν είναι ψεύτικα ή όχι τα μούσια – για να μην πω κάτι άλλο – της Conchita.

Κι αφότου είπα όσα είχα να πω περί «θεσμών», πεποιθήσεων κλπ και «ξεχαρμάνιασα»… μήπως τελικά η Conchita ήταν το έναυσμα που χρειαζόμασταν για να καταλάβουμε πως η Eurovision κι όλος ο χαμός που δημιουργείται γύρω της είναι… τρίχες και μάλιστα κατσαρές; Λέω εγώ τώρα…

https://www.youtube.com/watch?v=rktvflqgBE8