Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Kαι χρόνια πολλά σε όσους κι όσες γιόρταζαν χθες!
Είτε γυρίσατε από διακοπές, είτε ετοιμάζεστε για αυτές – άλλωστε το καλοκαίρι δεν τελείωσε! – και θέλετε απόψε να δείτε μία καλή ταινία στο σπίτι, είμαι εδώ! Το αφιέρωμά μας σε ταινίες που βασίζονται σε βιβλία συνεχίζεται και για απόψε σας έχω κάτι που θα το παρακολουθήσετε με κομμένη την ανάσα. Παραβιάζω, βέβαια, τον πρώτο κανόνα του Fight Club: «δε μιλάμε ποτέ και σε κανέναν για το Fight Club». Αλλά αξίζει τον κόπο αυτή η παραβίαση!
Ο Ήρωάς μας κι Αφηγητής (Edward Norton) είναι ένας υπάλληλος μία εταιρείας αυτοκινήτων, ο οποίος ασχολείται με τα ζητήματα απόσυρσης κάποιων αυτοκινήτων. Η δουλειά του τον αναγκάζει να ταξιδεύει συχνά, πράγμα που του δημιουργεί jet lag κι εν συνεχεία αϋπνίες. Για να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα, πηγαίνει σε διάφορες συναντήσεις (από groups πασχόντων από φυματίωση μέχρι ασθενών με καρκίνο των όρχεων). Είναι κάτι σαν τουρίστας. Κάπως έτσι θα γνωρίσει και τη μυστηριώδη Marla (Helena Bonham Carter) η οποία επίσης παρακολουθεί τις συνεδρίες σας τουρίστας. Η πιο καθοριστική γνωριμία που θα κάνει, όμως, είναι κατά την επιστροφή του από ένα ταξίδι με τον Tyler Durden (Brad Pitt), έναν κατασκευαστή σαπουνιών. Το ότι ο Tyler είναι ό,τι εκείνος δεν είναι θα κάνει τον Αφηγητή να έρθει πιο κοντά του και μαζί θα ξεκινήσουν το πρώτο Fight Club στο υπόγειο ενός μπαρ. Τα μέλη της Λέσχης αυξάνονται συνεχώς, ενώ ξεκινούν να ανοίγουν κι άλλες σε άλλες πολιτείες των ΗΠΑ. Μέχρι ο Αφηγητής να ανακαλύψει πως τα Fight Clubs είναι η αρχή για κάτι μεγαλύτερο. Για κάτι ριζοσπαστικό και για κάτι που αποσκοπεί στη διατάραξη των δεδομένων της κοινωνίας.
Το «Fight Club» βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Chuck Palahniuk – το πρώτο του συγκεκριμένα, το οποίο του χάρισε και τη διασημότητα. Τη διασκευή του σεναρίου να υπογράφει ο Jim Uhls κι ο David Fincher (ναι, ναι, τον γνωστό, των «Seven» και του πιο πρόσφατου «Gone Girl») κρατά τα ηνία της σκηνοθεσίας.
Αν και πολλοί κατηγορούσαν για ωμή βία (με φόβους, μάλιστα, πως θα γίνει βάση επίδοξων «αντιγραφέων» στην πραγματική ζωή), το «Fight Club» δέχθηκε και θετικές κριτικές, τόσο για το κινηματογραφικό κομμάτι, ενώ θεωρήθηκε και σαν «κραυγή» κατά του (υπερ)καταναλωτισμού. Άλλωστε τα μέλη της Λέσχης δεν ήταν golden boys. Ήταν μικροί υπάλληλοι σε μεγάλες εταιρείες, σερβιτόροι, οδηγοί… όσοι αποζητούσαν, ας πούμε, μία διέξοδο από τη ρουτίνα που έμοιαζε να τους τρώει σιγά σιγά. Κι η αλήθεια είναι πως μας άρεσε ο τρόπος που ο Palahniuk μέσω των δύο κεντρικών του χαρακτήρων έδειξε τη «συμβίωση» αλλά και τη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο εντελώς διαφορετικές οπτικές του πώς πρέπει να είναι η ζωή. Από εκεί κι ύστερα ο Fincher έδωσε εικόνα σε αυτές τις εναλλαγές, μέσα από μία σκοτεινή ματιά, η οποία, όμως, έκανε το θεατή να παρακολουθεί με ενδιαφέρον- κι έπειτα με αγωνία – των όποιων επιπτώσεων είχε η συνύπαρξη δύο τόσο διαφορετικών ανθρώπων, όπως του Tyler και του Αφηγητή. Ναι, υπάρχουν σκηνές με πολύ ξύλο, με πολύ αίμα, αλλά καταλήγουν να γίνονται ένα χρήσιμο εργαλείο για να εδραιωθεί η σημασία των Fight Clubs.
Για το cast:
Θα ξεκινήσω με την Helena Bonham Carter και τη «Marla» της. Έπειτα από ρόλους, όπως στο «Δωμάτιο με Θέα» και τα «Φτερά της Αγάπης», η Βρετανίδα ηθοποιός αποφασίζει να ενσαρκώσει μία cult προσωπικότητα. Μία κοπέλα «του περιθωρίου». Και μπορεί όσοι είχαν δει δείγματα της δουλειάς της πριν το «Fight Club» σίγουρα ξαφνιάστηκαν, αυτή η έκπληξη μόνο αρνητική δεν ήταν, καθώς ο ρόλος της Marla ήταν μία απόδειξη πως η Bonham Carter μπορεί να υποδυθεί μία ευρεία γκάμα χαρακτήρων και πως με ευκολία μπορεί από Οφηλία σε μία προβληματική νέα γυναίκα που βρίσκει παρηγοριά σε group αλληλοϋποστήριξης.
Ο Brad Pitt την περίοδο του «Fight Club» απολάμβανε ήδη τη διασημότητα, ενώ ήταν – και τότε – και το αντικείμενο του πόθου πολλών γυναικών ανά την υφήλιο. Ξεχνιέται, άλλωστε, ο γοητευτικός «Joe Black» ή ο Tristan των «Θρύλων του Πάθους»; Επειδή, όμως, το συγκεκριμένο ηθοποιό δεν τον πολυνοιάζει να τσαλακώσει την εικόνα του, είπε «ΟΚ, μπορώ να ερμηνεύσω πάλι μία διαταραγμένη προσωπικότητα όπως τότε στους “Δώδεκα Πιθήκους”». Κι εγένετο ο εξτρεμιστής και βίαιος Tyler Durden! Κι ο Brad Pitt για άλλη μία φορά αποδεικνύει πως δεν είναι απλά ένα όμορφο πρόσωπο για την κινηματογραφική κάμερα. Και προσέξτε, το λέω εγώ που στην εφηβεία μου δεν είχα τρέλα μαζί του όπως άλλα κοριτσάκια της γενιάς μου!
Κλείνω με τον Edward Norton. Όπως είχα πει και προ ημερών στην κόντρα μου με τη Μαρία (Παπουτσάκη), ο Norton ήρθε στο κινηματογραφικό σύμπαν για να μείνει. Ο αμφιλεγόμενος χαρακτήρας που μοιάζει να αναπτύσσει ο Αφηγητής κατά την εξέλιξη της ταινίας αυτόματα δημιουργεί απαιτήσεις αναφορικά με τον πώς θα τον υποδυθεί ο ηθοποιός. Κι ο Norton, ενώ στην αρχή εμφανίζεται ως ένας καθημερινός «υπαλληλάκος» (συγνώμη για το ωμό της έκφρασης, αλλά το ίδιο θα διαπιστώσετε κι εσείς), με μαεστρία καταφέρνει να μεταμορφωθεί σταδιακά σ’ έναν άντρα που αποφασίζει να πατήσει πόδι. Ενάντια στην καθημερινότητά του, ενάντια στη ζωή του. Καταλήγουμε, λοιπόν, στο ότι ο ρόλος του Αφηγητή στο «Fight Club» είναι άλλη μία αξιόλογη στιγμή για το βιογραφικό του Norton και μάλιστα τρία μόλις χρόνια μετά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το «Φόβο Ενστίκτου».
Σας εύχομαι καλή διασκέδαση!
Πρωταγωνιστούν: Edward Norton, Brad Pitt, Helena Bonham Carter, Meat Loaf, Zach Grenier κ.α.
