Χειμωνιάτικο βράδυ Κυριακής έφτασε και τι καλύτερο από το να “αράξουμε” στο σαλόνι μας με μία καλή ταινία; Πλησιάζουμε στην περίοδο των Χριστουγέννων και προτού μπούμε κι εγώ κι η στήλη στο αντίστοιχο mood… Σκέφτηκα να γνωρίσουμε μία ταινία που οπωσδήποτε θα συζητηθεί αρκετά… ίσως να γίνει και το επίκεντρο στα Oscars!
Ο Phil Burbank (Benedict Cumberbatch) διατηρεί μαζί με τον αδερφό του, George (Jesse Plemons) ένα επιβλητικό ράντσο στη Montana. Όμως σε αντίθεση με τον πράο George, ο Phil είναι ο φόβος κι ο τρόμος εξαιτίας της άξεστης συμπεριφοράς του και της απίστευτης ευκολίας που δείχνει στο να προσβάλλει τον άλλον με τον χειρότερο τρόπο. Και μάλιστα αυτήν τη συμπεριφορά βιώνει και ο ευαίσθητος νεαρός Peter Gordon (Kodi Smit-McPhee) κι η μητέρα του Rose (Kirsten Dunst). Και βέβαια το γεγονός πως ο George αποφασίζει να παντρευτεί τη Rose…Δεν προκαλεί κανέναν ενδοιασμό στο Phil να συνεχίσει να τη μειώνει σε κάθε δοθείσα ευκαιρία. Αυτό που σίγουρα δεν περιμένει ο Phil είναι πως η παρουσία ιδίως του Peter θα τον φέρει αντιμέτωπο με το δικό του παρελθόν μια που θα μάθει πως στη ζωή… χρειάζεται κι η αγάπη, έστω κι αργά.
Η “Εξουσία του Σκύλου” βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Thomas Savage. Το σενάριο αλλά και τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει η βραβευμένη με Oscar Jane Campion (“The Piano”, 1993).
Απλά θα σας συγκλονίσει…
Αν η στήλη είχε σύστημα βαθμολογίας με αστεράκια ή κάτι τέτοιο, άνετα θα της έβαζα 10 με τόνο! Αν και κάποιες σκηνές είναι ομολογουμένως σκληρές . Δεν λέω παραπάνω, θα τις διαπιστώσετε εύκολα! Η Campion ξεκινά να αποδομεί μέσα από τη σκηνοθετική ματιά της την Άγρια Δύση… Που εδώ τη βλέπουμε να μην έχει καμία σχέση με τα ωραιοποιημένα western με τους “καλούς” cowboys και τους “κακούς” Ινδιάνους . Μέσα από τον νταή χαρακτήρα του Phil, η Campion εστιάζει και στη Rose, μία γυναίκα καταπιεσμένη από την κοινωνία της και που, αδυνατώντας να αντέξει την πίεση, αναπόφευκτα “κατρακυλάει”. Εντούτοις, αυτό που καταφέρνει εντυπωσιακά η Campion είναι να μας παρουσιάσει την ιστορία που εμπνεύστηκε ο Savage ως μία καθηλωτική πορεία προς την κάθαρση. Και αφορά όλους όσους βρίσκονται στον κόσμο του Phil, αλλά και τον ίδιο τον Phil με φόντο τη γραφική ομορφιά της Άγριας Δύσης.
Και βεβαίως, η Campion επιλέγει ένα cast Α’ ποιότητας με έναν συγκλονιστικό Benedict Cumberbatch. Παρά τον (είναι αλήθεια!) αντιπαθέστατο χαρακτήρα που υποδύεται, σταδιακά “ξετυλίγει” τον Phil αφομοιώνοντας στο έπακρο τις απαιτήσεις του ρόλου. Προσκαλεί στον υποκριτικό αυτό χορό μία Kirsten Dunst που πια έχει πάψει να είναι συνδεδεμένη με την Claudia του “Interview With A Vampire” αλλά και την MJ του “Spider-Man”. Ο νεαρός Kodi Smit-McPhee ισορροπεί σχεδόν μαγικά το σκληρό χαρακτήρα του Phil.
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι! Και μην απορήσετε αν δείτε το όνομα της Campion (κι όχι μόνο!) να φιγουράρει στις λίστες των επερχόμενων βραβείων!
Η αλήθεια είναι πως η τηλεοπτική μεταφορά του “Χαμένου Παιδιού” δεν είναι ακριβής κι αυτό το αντιλαμβάνεται όποιος έχει ήδη διαβάσει το βιβλίο του Ian McEwan. Και δε μιλάμε μόνο για την πιο σύγχρονη ατμόσφαιρα, η οποία είναι και λογική, αν σκεφτεί κανείς πως το βιβλίο γράφτηκε το 1987. Όπως επίσης έχει παραλειφθεί η φυσική/κβαντική προσέγγιση της έννοιας του χρόνου από τη γυναίκα του Charles, τη Thelma. Εντούτοις, όπως και στο βιβλίο, ο χρόνος παίζει κυρίαρχο ρόλο στη σκοπιά του Farino. Δεν είναι τόσο η ικανότητα του χρόνου να απαλύνει τον πόνου – εξακολουθούμε να μιλάμε για τον πόνο της απώλειας ενός παιδιού, κι αυτός δε μαλακώνει. Αντίθετα, πρόκειται για όσα θα ζούνε όσο κυλά ο χρόνος. Κι η αγάπη για το παιδί δε χάνεται, όσος καιρός κι αν περάσει. Ο χαμένος χρόνος, όπως απεικονίζεται μέσω του Charles, δεν αντικαθίσταται. Και με κεντρικό άξονα τον χρόνο, εν προκειμένω με μία πιο ποιητική χρήση, ο Farino μας παρουσιάζει ένα κοινωνικό δράμα που αν μη τι άλλο συγκινεί, κάνει το θεατή να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες και οπωσδήποτε παρακινεί όσους δε διάβασαν και το βιβλίο να το κάνουν όσο πιο σύντομα γίνεται.
