Αγαπάμε τον Benedict Cumberbatch! Είτε ως αστυνομικό- λαγωνικό, είτε ως παντοδύναμο μάγο που προστατεύει τη διάστασή μας. Ακόμα κι ως δράκος που γεννά το φόβο η θέα του, δε χορταίνουμε να τον βλέπουμε σε νέες κινηματογραφικές και τηλεοπτικές “περιπέτειες”. Καθώς, λοιπόν, αδημονούμε όλοι μας να έρθει ξανά η στιγμή που θα “κρυφτούμε” σε μία σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου… Τα νέα που έρχονται από το Hollywoodμεγαλώνουν τη λίστα με τις ταινίες που θέλουμε να δούμε. Μία από αυτές είναι κι ο “Courier”.
Στη νέα του ταινία (που μέχρι πριν λίγο λεγόταν “Ironbark”) ο Βρετανός ηθοποιός υποδύεται τον Greville Wynne. Πρόκειται για έναν επιχειρηματία που οι επαγγελματικές του δραστηριότητες στην ανατολική Ευρώπη τον καθιστούν ιδανικό για τις ανάγκες της βρετανικής υπηρεσίας κατασκοπείας. Έτσι, υπό της οδηγίες της MI6 και της CIA, ο Wynne -καθώς ήταν υπαρκτό πρόσωπο κι έδρασε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου- επιστρατεύεται . Στόχος είναι να αντλήσει από τους Ρώσους πληροφορίες που θα συμβάλλουν στην αποκλιμάκωση της Κρίσης των Πυραύλων της Κούβας (1962).
Την ταινία σκηνοθετεί ο Dominic Cooke. Στο πλευρό του Cumberbatch θα βρίσκονται η Rachel Brosnahan, η Jessie Buckley, ο Merab Ninidje κι ο Angus Wright. Να σημειώσουμε εδώ πως είναι η δεύτερη ταινία όπου ο Cumberbatch αναλαμβάνει χρέη κατασκόπου μετά το “Tinker Tailor Soldier Spy” του 2011.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων η ταινία αναμένεται το Μάρτιο στις αίθουσες του Ηνωμένου Βασιλείου. Και να ελπίσουμε και στην Ελλάδα;
Με την ευχή να πάνε σύντομα όλα καλά, σας λέω από τώρα πως με βλέπω κάθε βδομάδα (αν όχι δύο φορές την εβδομάδα) στο σινεμά!
Πηγή: Entertainment Weekly
Featured image: Imdb.com
Η αλήθεια είναι πως η τηλεοπτική μεταφορά του “Χαμένου Παιδιού” δεν είναι ακριβής κι αυτό το αντιλαμβάνεται όποιος έχει ήδη διαβάσει το βιβλίο του Ian McEwan. Και δε μιλάμε μόνο για την πιο σύγχρονη ατμόσφαιρα, η οποία είναι και λογική, αν σκεφτεί κανείς πως το βιβλίο γράφτηκε το 1987. Όπως επίσης έχει παραλειφθεί η φυσική/κβαντική προσέγγιση της έννοιας του χρόνου από τη γυναίκα του Charles, τη Thelma. Εντούτοις, όπως και στο βιβλίο, ο χρόνος παίζει κυρίαρχο ρόλο στη σκοπιά του Farino. Δεν είναι τόσο η ικανότητα του χρόνου να απαλύνει τον πόνου – εξακολουθούμε να μιλάμε για τον πόνο της απώλειας ενός παιδιού, κι αυτός δε μαλακώνει. Αντίθετα, πρόκειται για όσα θα ζούνε όσο κυλά ο χρόνος. Κι η αγάπη για το παιδί δε χάνεται, όσος καιρός κι αν περάσει. Ο χαμένος χρόνος, όπως απεικονίζεται μέσω του Charles, δεν αντικαθίσταται. Και με κεντρικό άξονα τον χρόνο, εν προκειμένω με μία πιο ποιητική χρήση, ο Farino μας παρουσιάζει ένα κοινωνικό δράμα που αν μη τι άλλο συγκινεί, κάνει το θεατή να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες και οπωσδήποτε παρακινεί όσους δε διάβασαν και το βιβλίο να το κάνουν όσο πιο σύντομα γίνεται.
