ψέμματα

Το ποτίζεις, το ταΐζεις, το ευνοείς να ανθίσει γιατί ακόμα και μετά τις πολλές φορές που έχει φανεί φάουλ, εσύ συνεχίζεις να αναπτύσσεις δικαιολογίες μέσα σου για το φίλο/η, γκόμενο/α που νομίζει ότι έχει γεννηθεί για να σε μπουκώνει κουτόχορτο πρώτης τάξεως, κανονικά και με το νόμο.

Αυτή είναι η μια κατηγορία δεκτών της μούφας… οι εύκολοι, μα μερικώς υποψιασμένοι, που ενώ νιώθουν το φέικ πρόσες προκλητικά εθελοτυφλούν απέναντι στην αλήθεια που ίσως τους πονάει…

Υπάρχει και μια δεύτερη κατηγορία δεκτών ψέματος… οι χομπίστες!

Που θα το φτάσει το παραμύθι; Σου έχει αναπτυχθεί μια περιέργεια σαν το θεατή της σαπουνόπερας που με αγωνία περιμένει το παρακάτω. Από χόμπι αναγνωρίζεις το fake μα το αφήνεις να αναπτυχθεί μέχρι την πλήρη απομυθοποίηση.

Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, τρέξε να σωθείς, ξύπνα, ξεκουνήσου. Έχεις σωτηρία!

Αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία, καλώς ήρθες στην παράνοιά μας… σε καταλαβαίνουμε. Ο καλύτερος τρόπος να καταλάβεις τους ανθρώπους είναι να τους αφήσεις να εκτεθούν.Όταν δώσουν το ρεσιτάλ τους, γιατί αργά ή γρήγορα το δίνουν, τότε αποφασίζεις τη δική σου αντίδραση, που λογικά είναι χειροκρότημα και έξω από την πόρτα… για την ψυχική σου υγεία και με γνώμονα την ηρεμία σου πάντα, αγαπητέ χομπίστα.

Για την τρίτη και καταϊδρωμένη κατηγορία ανυποψίαστων δεκτών, που απλά αδυνατούν να καταλάβουν τον παθολογικό ψεύτη και υποφέρουν σιωπηλά, από δραματικά έως κινηματογραφικά, εδώ έχουμε επτά χαρακτηριστικά να τα βάλεις καλά στο μυαλό σου και να προσπαθήσεις να τα εφαρμόσεις την επόμενη φορά που το ένστικτό σου, σου λέει κάτι κουλά που δεν μπορείς να μεταφράσεις.

Γιατί το ένστικτο μιλάει και κυρίως εντοπίζει… μπορεί να αργεί να ξυπνήσει ανάλογα με το πόσο εκπαιδευμένο είναι, αλλά πάντα είναι παρόν να σου πει όλα όσα δε γουστάρεις να ακούσεις!

Πάμε Ντόλυ λοιπόν... 7 χαρακτηριστικά να ξεχωρίσεις τον παθολογικό ψεύτη στη ζωή σου. Ούτε ένα, ούτε δύο, επτά όπως όλα τα μεταφυσικά που αδυνατούμε να εξηγήσουμε μα τα τρώμε στη μάπα αδιαμαρτύρητα!

1) Εντόπισέ τον/την – κατάλαβέ τον/την: Ο παθολογικός ψεύτης λέει ψέματα από συνήθεια, για πολύ καιρό και εντελώς αυθόρμητα ακόμα και για τα μικρά και ανούσια πράγματα, που είναι  εύκολα να εντοπίσεις, όπως πχ τι χρώμα έχουν τα πλακάκια της κουζίνας του.

Αν ανακαλύψεις άλλες αποχρώσεις ή και καθόλου πλακάκια, άρχισε από αυτές τις μικρές και αναίμακτες λεπτομέρειες να υποψιάζεσαι, ότι θα ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα και πιο μεγάλα λάθη και πάθη.

Η τάση αυτή αναπτύσσεται συνήθως σε μικρή ηλικία, όπου το παιδάκι γλίτωνε μπελάδες πιο εύκολα στο σπίτι και στο σχολείο με ολίγον παραμύθι, με ολίγον λευκό ψεματάκι, άρα ταμπουρώθηκε πίσω από αυτή την τακτική προκειμένου να συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα και με γιακάδες σηκωμένους. Αυτά βέβαια στις ελαφρές περιπτώσεις… γιατί υπάρχουν και οι χειριστικοί τύποι που χρησιμοποιούν το ψέμα προκειμένου να ελέγξουν καταστάσεις προς όφελός τους. Εκεί κίνδυνος – θάνατος… Στενή παρατήρηση και κάνε την με ελαφρά… Πλέον μιλάμε για συνήθεια που γίνεται μανία!

2) Σύγκρινε τις διαφορετικές εκδοχές της ιστορίας που θα σου σερβίρει κάθε φορά. Δώσε σημασία σε μικρές λεπτομέρειες και επίσης κάνε συχνές ερωτήσεις χρησιμοποιώντας άλλα λόγια, αλλά ρωτώντας για το ίδιο θέμα κυρίως για μη σημαντικές στιγμές της ζωής του άλλου, με άνεση και χαλαρότητα, σα να βάφεις το νύχι σου ένα πράμα…

Συνήθως, στα μη σημαντικά θα υπάρχει ανακολουθία ή και μικρές παύσεις προκειμένου να σκεφθεί το παρακάτω ψέμα, να το επεξεργαστεί, να δώσει στον εαυτό του/της αέρα να αναπνεύσει, πριν πέσει στο τραπέζι ένα ακόμα όνειρο θερινής νυχτός τύπου «χάθηκα γιατί είχα τα νεύρα μου, το φεγγάρι ήταν χλωμό, ο ουρανός μουντός, τα ραδίκια ανάποδα» και λοιπά ρομαντικά στοιχεία της φύσης που μπορεί να ντύσουν άνετα ένα δράμα βουκολικού ανακόλουθου αχταρμά! Ντριιιιιν απομακρύνσου… ή συνέχισε να παρατηρείς δε σου φθάνει μάλλον για να πιστέψεις!

3) Σύγκρινε τις ιστορίες που έχεις χάψει εσύ με τις ανάλογες που έχαψαν κοινοί γνωστοί. Δε μπορεί… βάσει του ρητού αγαπάει ο θεός τον κλέφτη/ψεύτη, αγαπάει και το νοικοκύρη, το σύμπαν κάποια στιγμή θα σε φέρει σε επαφή με κοινούς γνωστούς, που προφανώς έχουν ακούσει τα φερι (όχι μπόοουτ) τέιλς του/της αγαπητού/ης μας ψευτρονίου.

Χωρίς να αποκαλύψεις τη δική σου εκδοχή στα πρώτα στάδια, άκου στωικά… οι ιστορίες που σερβίρονται συνήθως είναι ίδιες σε περιεχόμενο, αλλά προσαρμοσμένες στην εκάστοτε προσωπικότητα του αποδέκτη. Αν συναισθηματικά έχεις απεμπλακεί, πάρε και ποπ κορν, είναι διασκεδαστική η φαντασία του/της… απόλαυσέ την και μετά πέρνα στα χαστούκια ελευθέρως… ή μήπως όχι ακόμα; Δε σου φθάνουν οι ενδείξεις;

4) Πρόσεξε αν το άτομο που προφανώς σου λέει ιστορίες για αγρίους, το κάνει γιατί έχει συνεχή ανάγκη για επιβεβαίωση… να είναι στο κέντρο της προσοχής με όποιο τρόπο. Οι λόγοι που μπορεί να το κάνει; Να κερδίσει τη συμπάθεια όλων, να νιώσει σημαντικός/η, βαριέται και δεν έχει κάτι πιο εποικοδομητικό να κάνει και κυρίως αισθάνεται απίστευτα, αβάσταχτα ανασφαλής.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΔΩ

Η Νατάσσα Μανίτσα είναι ψυχολόγος και αρχισυντάκτρια του KissmMyGrass.gr

Το ψέμα ορίζεται ως ένας λόγος μη αληθής ή ένας λόγος που αποκρύπτει την αλήθεια, που εκφέρεται με στόχο την εξαπάτηση ή την παραπλάνηση του άλλου. Είναι σημαντικό να διαχωρισθεί από την πλάνη κατά την οποία πάλι ο λόγος είναι μη αληθής αλλά πιστεύεται ως αληθινός από το ίδιο το άτομο. Η σημαντική διαφοροποίηση του ψέματος βρίσκεται λοιπόν στον σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.

Όλοι οι άνθρωποι λέμε ψέματα. Τα είδη του ψεύδους είναι ποικίλα. Τα συνηθέστερα από αυτά είναι:

• ψέματα που έχουν στόχο την εξαπάτηση του άλλου (οικονομική, ερωτική, κοροϊδία κλπ)
• ψέματα που σκοπεύουν στην παραποίηση των πραγματικών δεδομένων ώστε να φανεί το ίδιο το άτομο πιο αρεστό / κατάλληλο
• ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό
• ψέματα που λέγονται για να προστατεύσουν ένα αγαπημένο πρόσωπο από ένα πραγματικό γεγονός που θα το πληγώσει εάν το μάθει
• τέλος τα “κατά συνθήκη” ψέματα όπου για λόγους τυπικότητας κι ευγένειας αποφεύγουμε την ειλικρίνεια, π.χ. στην ερώτηση ενός γνωστού “είσαι καλά;”, η συνηθέστερη απάντηση είναι απλά μια κατάφαση ανεξάρτητα από το αν ισχύει ή όχι

Οι ειδικοί ψυχικής υγείας αναφέρουν ότι ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι ψεύδονται είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση. Έτσι, νιώθοντας ανασφάλεια για τον εαυτό και τις ικανότητές τους, παραποιούν τα δεδομένα φτιάχνοντας μια καλύτερη εικόνα του εαυτού τους την οποία εμπιστεύονται περισσότερο. Ας παρομοιάσουμε τον ψυχισμό τους με ένα μαγαζί: επιδεικνύουν την καλογυαλισμένη και περιποιημένη βιτρίνα αλλά αφήνουν συσσωρευμένες ανασφάλειες κι ανησυχίες στην αποθήκη να σκονίζονται… Ο ψεύτης που γνωρίζει ότι δε θέλει να εκθέσει τον αληθινό του εαυτό είναι σε μια επαγρύπνηση και συνεχή προσπάθεια διαφύλαξης των πραγματικών χαρακτηριστικών του. Αντίθετα, εκείνος που λέει ψέματα στον ίδιο του τον εαυτό, πλανάται για την πραγματικότητα και βρίσκεται σε μια κατάσταση σύνδεσης του πραγματικού με το ψεύτικο: για παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος θέλει να χωρίσει αλλά δεν ξέρει πώς να το πει ή φοβάται για τις συνέπειες. Μπορεί απλά να το αποσιωπήσει, σκεπτόμενος ότι είναι ιδέα του ή μια κακή φάση, ελπίζοντας ότι παραμένοντας στη σχέση θα αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους. Όπως είναι εύλογο, τα ψέματα που λέμε στον ίδιο μας τον εαυτό, μας απομακρύνουν από την ανάληψη των ευθυνών μας και την επίτευξη των επιλογών μας. Τα ψέματα αυτά όμως όσο τα προσπερνάμε τόσο βρίσκονται μπροστά μας ταλανίζοντάς μας με ψυχοσωματικά συμπτώματα, έντονο στρες ή θλίψη, σε μια ενεργοποίηση συναγερμού του ψυχισμού ώστε να εισακουσθούν από το άτομο.

Σε ό,τι αφορά τα ψέματα που λέγονται με στόχο την εξαπάτηση του άλλου, αποτελούν ναρκισσιστική έκφραση χειριστικών προσωπικοτήτων. Από τη μία υπάρχει η αδυνατότητα της δημιουργίας εμπιστοσύνης με ένα άλλο άτομο, από την άλλη μπορεί να επιδιώκεται η άμεση ικανοποίηση από την απάτη του άλλου κάνοντας έτσι το άτομο που εξαπατά να νιώθει καλύτερα για τον εαυτό του.

Τα ψέματα που έχουν σκοπό την προστασία ενός αγαπημένου ανθρώπου κινητοποιούνται από το νοιάξιμο για τον άλλον. Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι κατά πόσο έτσι προστατεύεται όντως ο αγαπημένος ή τελικά πέφτει θύμα της δικής μας κοροϊδίας. Επίσης, ποιο είναι το κριτήριο που ορίζει τι χρειάζεται και τι δεν χρειάζεται να ξέρει ο άλλος παρότι τον αφορά; Πρόκειται για λεπτές καταστάσεις που χρήζουν ιδιαίτερης διαχείρισης ανάλογα με την περίσταση και τις συνθήκες: για παράδειγμα, η αναγγελία μιας σοβαρής ασθένειας και η απόκρυψή της από το οικογενειακό περιβάλλον, τελικά προστατεύει τους άλλους ή τους στερεί το δικαίωμα να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους; Από την άλλη πλευρά, η απόκρυψη μιας απιστίας ποιον διαφυλάσσει περισσότερο: τον απατημένο ή τον άπιστο;

Τέλος, αναφερόμενοι στα κατά συνθήκη ψέματα, το ερώτημα που προκύπτει είναι αν τελικά η επικοινωνιακή μας δυναμικότητα στηρίζεται στην αλήθεια ή στο ψέμα. Ρίχνοντας μια ματιά στις σύγχρονες κοινωνικές δομές, διαπιστώνει κανείς ότι οι κοινωνικοί μας ρόλοι είναι τέτοιοι που απαιτούν έναν μεγάλο βαθμό τυπικότητας αλλά και τυποποιημένων συμπεριφορών. Αυτές οι τελευταίες αποκλείουν τον αυθορμητισμό και την ατομική διαφορετικότητα, ορίζοντάς μας να συμπεριφερθούμε με τον τρόπο που αρμόζει στην εκάστοτε περίσταση. Σκεπτόμενοι την αυξανόμενη διαδικτυακή αλληλεπίδραση μέσω των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης, τούτη η τυποποίηση της συμπεριφοράς μετουσιώνεται σε ωραιοποίηση του εαυτού, αποκλείοντας πάλι έναν μεγάλο αριθμό πραγματικών στοιχείων του ατόμου. Ρίχνοντας μια ματιά επίσης στις αναλύσεις των διαπροσωπικών σχέσεων, διαφαίνεται μια τάση της πλειονότητας να δυσκολεύεται να εκθέσει τον εαυτό της ακόμη και στις πιο κοντινές σχέσεις καθώς ο φόβος της απόρριψης καλλιεργείται εντός μας. Αυτό που χρειάζεται να κάνει το άτομο είναι να εμβαθύνει την αυτογνωσία του ώστε να μπορεί να εμπιστευθεί τον εαυτό του για να μπορεί να τον εκφράσει / εκθέσει / μοιραστεί ελεύθερα, δηλαδή χωρίς φόβο.

Άλλωστε, κατά τον Γάλλο συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ (1913 – 1960) “ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα”.

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

–Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε!, από την Μαρία Μάρκου

–Ομοφυλοφιλία… μία ιστορία από τα παλιά!, από τη Μαρία Μάρκου

–Νέα γυναίκα και single mom, από την Μαρία Μάρκου
–Μαμά 45 ετών και..άνω, από τη Μαρία Μάρκου
–Κρίσεις πανικού; Don’t panic!,από την Μαρία Μάρκου

Ο Χ. είναι γύρω στα 30, μένει μόνος του κι εργάζεται στην τηλεφωνική εξυπηρέτηση πελατών ενός μεγάλου ομίλου τηλεπικοινωνιών. Η δουλειά του δεν του αρέσει ιδιαίτερα αλλά τουλάχιστον του προσφέρει μια οικονομική αυτονομία. Έχει χάσει τους παλιούς του φίλους από σχολείο και στρατό αλλά του έχουν απομείνει 2-3 γνωστοί από την δουλειά με τους οποίους βγαίνει πότε – πότε αν και τον τελευταίο καιρό όλο εκείνος τους ρωτά αν θα πάνε πουθενά ενώ οι άλλοι φαίνεται να τον αποφεύγουν.

Ο Χ. πολλές φορές σκέφτεται πως η αποφυγή αυτή και η γενικότερη μοναξιά του οφείλονται στην ζήλεια των άλλων. Οι άνθρωποι τον ζηλεύουν, είναι βέβαιο αυτό και το διαπιστώνει κάθε φορά που τους διηγείται κάποια συναρπαστική ιστορία που του έχει συμβεί. Όπως για παράδειγμα, τότε που είχε μείνει από βενζίνη, μεσάνυχτα σε κάτι περίεργα σοκάκια μιας γειτονιάς από την οποία πρώτη φορά περνούσε και ξαφνικά ακούγονται κάτι δυνατές σειρήνες περιπολικών να έρχονται όλο και πιο κοντά. Βγαίνει από το αμάξι απορημένος και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα τον περικυκλώνουν και αρχίζουν να του φωνάζουν από τις ντουντούκες πως πρέπει να μείνει ακίνητος και να σηκώσει τα χέρια ψηλά! Ο Χ. σαστισμένος αλλά ατρόμητος δεν υπάκουσε στις αστυνομικές εντολές, ρωτώντας να μάθει τι ακριβώς έκανε. Εν ολίγοις, η παρεξήγηση λύθηκε – οι γείτονες είχαν δει το αμάξι του και το μπέρδεψαν με εκείνο ενός γνωστού κακοποιού οπότε φώναξαν την αστυνομία – κι εκείνος επέστρεψε σπίτι του αφού του γέμισαν βενζίνη οι ίδιοι οι αστυνομικοί προκειμένου να τον αποζημιώσουν για την ταλαιπωρία!

Την ιστορία αυτή αλλά και όλες τις άλλες ο Χ. κάθε φορά τις διηγείται με περίσσιες λεπτομέρειες και εκείνη την ανάλογη θεατρικότητα ώστε να την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Οι άλλοι τον λένε παραμυθά εκείνος όμως γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι παρά ένα ζηλότυπο σχόλιο για τις συγκλονιστικές του εμπειρίες.

Στην πραγματικότητα οι ιστορίες αυτές όχι μόνο δεν κάνουν πιο συμπαθή τον Χ. αλλά αντιθέτως απομακρύνουν τους άλλους ανθρώπους μιας και αντιλαμβάνονται την επιτηδευμένη υπερβολή αλλά και τα λογικά κενά που εμπεριέχουν. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται όμως είναι ότι ο Χ. πραγματικά τις πιστεύει και μπερδεύει το φαντασιακό τους στοιχείο με το πραγματικό. Ακόμη κι όταν διηγείται διαφορετικές εκδοχές μιας ιστορίας ξεχνάει ότι αυτό που περιγράφει δεν έγινε έτσι. Στο παραπάνω περιστατικό για παράδειγμα, το πιο πιθανό είναι απλά να του έκαναν μια τυπική εξακρίβωση στοιχείων.

Κύρια αιτία τούτης της κατάστασης είναι ότι ο Χ. έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση και δεν πιστεύει ιδιαίτερα στον εαυτό του. Μάλλον θεωρεί βαρετή και τη ζωή του και τον ίδιο. Μέσα από τις ιστορίες αυτές όμως καταφέρνει να κάνει και τη ζωή του συναρπαστική και τον ίδιο ενδιαφέροντα. Ο Χ. λοιπόν παλεύει με την διαταραχή προσωπικότητας που λέγεται μυθομανία και αν δεν παρέμβει η ψυχοθεραπεία ώστε να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα και να το αποκαταστήσει μέσω της αύξησης της αυτοπεποίθησης, κινδυνεύει να μείνει μόνος του με τα “παραμύθια” του.

Ο παθολογικός ψεύτης (μυθομανής) είναι διαφορετική κατηγορία από τον απλό ψεύτη. Ένας άνθρωπος ψεύτης αφενός αναγνωρίζει ότι λέει ψέματα (δε συγχέει την πραγματικότητα με τη φαντασία) και αφετέρου σκόπιμα ψεύδεται όχι τόσο με στόχο να γίνει αρεστός όσο να χειραγωγήσει άτομα και να διαμορφώσει καταστάσεις υπέρ του όποιου συμφέροντός του. Συνήθως το άτομο που αρέσκεται να λέει ψέματα δεν υποφέρει από χαμηλή αυτοπεποίθηση αλλά αυτή είναι μάλλον υψηλή καθώς η χειριστική του ικανότητα απαξιώνει τους άλλους μέσα από την παραπλάνηση ή κι εξαπάτησή τους κάνοντας τον ίδιο να αισθάνεται πιο έξυπνος από εκείνους άρα καλύτερο. Η απομόνωση θα είναι και σε αυτή την περίπτωση η συνέπεια όπως και στη μυθομανία αλλά μόνο αν ανακαλυφθούν τα ψέματα. Στην προκειμένη όμως ο ψεύτης έχει προκαλέσει σκόπιμα και κακό στους άλλους – μεγάλο ή μικρό ανάλογα με το είδος της εξαπάτησης – σε αντίθεση με τον μυθομανή που από τους άλλους αποζητά μοναχά τη συμπάθειά τους.

Είναι βέβαιο ότι όλοι μας έχουμε πει κάποιο ψέμα είτε γιατί φοβηθήκαμε κάποιες συνέπειες είτε γιατί ακόμη θελήσαμε να προστατεύσουμε κάποιον από το να πληγωθεί ή να ανησυχήσει. Έχει πάντα σημασία και ο λόγος αλλά και η συχνότητα. Ακόμη κι αν θέλουμε να προστατεύσουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο από το να μάθει κάτι και να πληγωθεί δεν μπορούμε να το κάνουμε σε βάθος χρόνου καθώς τότε το “προστατευτικό” ψέμα καταλήγει σε κοροϊδία. Καλό λοιπόν είναι να θυμόμαστε πως η ειλικρίνεια είναι βασικό χαρακτηριστικό τόσο αυθεντικών σχέσεων όσο και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων μιας και είναι ο σπόρος που χρειάζεται για να ανθίσει η εμπιστοσύνη και όσα αυτή γεννά.

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Κι όμως… Εν αντιθέσει με την κοινή πεποίθηση ότι οι γυναίκες λένε πιο πολλά ψεμματάκια, οι άνδρες έχουν αυτή τη συνήθεια. Όπως έδειξε νέα έρευνα Βρετανών επιστημόνων, αυτοί που λένε περισσότερα ψέματα κατά τη διάρκεια ενός έτους είναι οι άντρες, οι οποίοι ψεύδονται 650 φορές το χρόνο, συγκριτικά με τις γυναίκες που λένε ψέματα 537 φορές.
Βέβαια, τα δυο φύλα λένε ψέμματα για διαφορετικούς λόγους.

Το πιο κοινό ψέμα των αντρών είναι οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούν όταν αργούν ή όταν προσποιούνται ότι θα γυρίσουν στο σπίτι νωρίτερα. Το 20% των αντρών παραδέχτηκε ότι έχει πει ψέματα για την ποσότητα αλκοόλ που έχει καταναλώσει σε μια βραδιά.

Αντίθετα, μια στις 10 γυναίκες λέει ψέματα για τον αριθμό των σεξουαλικών της συντρόφων. Μάλιστα, σύμφωνα με τη μελέτη, όσο πιο μικρή είναι μια γυναίκα οι πιθανότητες να μη λέει την αλήθεια στο ερώτημα «με πόσους άντρες έχεις κοιμηθεί;» είναι διπλάσιες.

Βέβαια, το μεγαλύτερο ψέμα που λένε οι γυναίκες έχει να κάνει με το ποσό των χρημάτων που ξοδεύουν για αγορές ρούχων, με το 26% αυτών να μη λέει πάντα την αλήθεια για τις «εφορμήσεις» του στην αγορά.

Το 20% των γυναικών λέει ψέματα για το βάρος του ενώ το 6% αυτών δεν λένε την πραγματική τους ηλικία.

Πηγή: fe-mail.gr