Έχουν περάσει περίπου δυο εβδομάδες από την τελευταία φορά που τα είπαμε …αυτή την περίοδο, η ζωή μου έχει αλλάξει εντελώς και δεν ξέρω αν είναι και για καλό…θα δείξει – αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίον ήμουν ασυνεπής με το εβδομαδιαίο ραντεβού μας (σας υπόσχομαι δεν θα ξανασυμβεί!). Αναζητούσα την έμπνευση… στα μπαρ, στις παραλίες και όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε και είμαι ευτυχής να σας ανακοινώσω πως την βρήκα. Την βρήκα σε τέτοιο βαθμό που δεν ξέρω τι να πρωτογράψω…θα ξεκινήσω όμως αυτή την σειρά από άρθρα, με κάτι που είχε γλυκόπικρη γεύση για όλες τις γυναίκες εκεί έξω…το Μουντιάλ!
Επιτέλους τελείωσε!! Επιτέλους!!!!!! Είχα βαρεθεί να ασχολείται ένας ολόκληρος πλανήτης με έντεκα μαντράχαλους (22 για την ακρίβεια) να κυνηγάνε μια μπάλα δυο φορές την εβδομάδα. Πραγματικά με όλα αυτά που συμβαίνουν ανά τον κόσμο (δες τα γεγονότα στην Γάζα) νομίζω πως ήταν πραγματικά, αν μη τι άλλο, εξοργιστικό που όλοι ασχολούνταν με αυτό σε τέτοιο βαθμό. OK είναι μια γιορτή του ποδοσφαίρου και έχει πλάκα κάποιες φορές, αλλά give me a break! Τελοσπάντων, για να μην γίνω πικρόχολη χαζογκόμενα που κράζει το ποδόσφαιρο και όλους όσους αγαπάνε αυτό το παιχνίδι (δηλαδή το 95% του πληθυσμού), αποφάσισα να σας παραθέσω την εμπειρία του να βλέπει κανείς ποδόσφαιρο στην καφετέρια της γειτονιάς, από την δική μου οπτική γωνία.
Για να είμαι ξεκάθαρη και ειλικρινής, το ποδόσφαιρο σε γενικές γραμμές μου αρέσει και βλέπω αρκετά συχνά αγώνες, χωρίς να είμαι όμως φανατική. Οπότε το να κάνω το “χατίρι” (χεχεχε δεν θέλω σχόλια) στους φίλους μου που παρακολουθούσαν όλους τους αγώνες και να πάω μαζί τους για μπύρες, με την προϋπόθεση να μην μιλάω για άσχετα θέματα για 90 λεπτά (τα οποία έγιναν 120 – thank you very much) δεν μου φάνηκε υπερβολικό. Όταν φτάσαμε στο μαγαζί, οι καλές θέσεις ήταν ήδη πιασμένες και μπροστά μας καθόταν ένας Κρητικός, ο οποίος ήταν δυό μέτρα και αναλόγων διαστάσεων, μαζί με όλη του την παρέα, με αποτέλεσμα να μην βλέπουμε σχεδόν τίποτα. Σε λίγο μας άλλαξαν τραπέζι καθώς γκρινιάξαμε λίγο και άρχισε το παιχνίδι. Όλα καλά και όλα ωραία… όλοι ήταν τόσο προσηλωμένοι που ήταν πολύ εύκολο να τους παρατηρήσω χωρίς να με καταλάβουν χεχεχε…δεν ξέρεις ποτέ που καραδοκώ ;-).
Στα πιο κάτω τραπέζια κάθονταν μια παρέα από αδύνατα αγόρια με γυαλάκια, οι οποίοι μάλλον έπαιζαν πιο πολύ ποδόσφαιρο σε video games παρά στην πραγματικότητα, που έριχναν λοξές ματιές στις παρέες με τα έφηβα κορίτσια στα διπλανά τραπέζια. Τόσο μα τόσο γλυκούλια! Παρόλο τον πειρασμό, ήταν αφοσιωμένοι πλήρως στον αγώνα και δεν βγάζανε λαλιά.
Κορίτσια στην εφηβεία! Μια κατηγορία τρομακτική…Οι έφηβες είναι πλέον πολύ μπροστά! Έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και παρακολουθούν και αγώνες ποδοσφαίρου, όμως για όλους τους λάθος λόγους. Τραπέζια με κορίτσια από 13 έως και 18, να κοιτάνε γύρω γύρω (μήπως τις κοιτάει κανείς) και να σχολιάζουνε τον αγώνα με ατάκες όπως “ Οοοο τον γλυκούλι έπεσε” , “Πόσο θεός είναι ο τάδε;” ή “Να, έναν τέτοιον θέλω με ακριβώς τα ίδιο μαλλί και τατουάζ να ταιριάζει με τους κοιλιακούς του”- το οποίο αν το σκεφτείτε δεν βγάζει νόημα…πως ακριβώς ταιριάζει κανείς τα τατουάζ του με τους κοιλιακούς του;! Σταματάω να σχολούμαι με αυτές γιατί νευριάζω με το επιτηδευμένο χαζό (και παρακαλάω ταυτόχρονα τον Θεό να το κάνουν επίτηδες) και ρίχνω το βλέμμα μου στα διπλανά τραπέζια.
Τους λυπήθηκε η ψυχή μου!! Πραγματικά! Τα αγόρια που είχαν πάει να δουν ποδόσφαιρο με τα κορίτσια τους απλά δεινοπάθησαν. Αφού δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο γλυκιά μου, γιατί θέλεις να σπάσεις τα νεύρα του ανθρώπου; Μία είχε πιάσει το μπράτσο του αγοριού της και είχε αποκοιμηθεί στον ώμο του με αποτέλεσμα ο καψερός να μην μπορεί να εκφραστεί παρά μόνο με γκριμάτσες για οτιδήποτε γίνονταν στο παιχνίδι. Μια άλλη αποφάσισε να του κάνει σκηνή ζηλοτυπίας, στην μέση του παιχνιδιού γιατί λέει κοίταζε την σερβιτόρα, ενώ μια τρίτη συνεχώς έλεγε με την πιο ναζιάρικη φωνή που μπορεί να υπάρξει στον κόσμο:“ Μωράκι, να πάρουμε και άλλο ποτό;… Πατατάκια δεν του είπες να φέρει… Έλα να βγούμε μια φωτογραφία να την ανεβάσω στο facebook τώρα που περνάμε τόσο ωραία” Το “μωράκι” πραγματικά δεν φαινόταν να περνάει ωραία.
Με τούτα και με εκείνα, κέρδισε η Γερμανία (δεν χάρηκα για να πω την αλήθεια) κάνοντας τον Κρητικό να πετάξει την καρέκλα του και να ρίξει το τραπέζι απο τα νεύρα του (ο οποίος έριχνε και του κόσμου τις βρισιές όταν έδειχνε την Μέρκελ), σε έναν αγώνα που νόμιζες ότι δεν θα τελείωνε ποτέ. Για καλή μας τύχη όμως τελείωσε και μαζί του και το Μουντιάλ, κάνοντας όλους εμας που δεν τρελαινόμαστε για το ποδόσφαιρο να τρελαθούμε από την χαρά μας και να ζήσουμε το υπόλοιπο καλοκαίρι μας football- free!!
Stay tuned για τα υπόλοιπα αρθράκια μου κάθε Τρίτη. Είναι ραντεβού έ… μην με στήσετε!
Τα φιλιά μου,
Jasmine (Asiko) Altunyan
Περισσότερες πληροφορίες για την Jasmine Altunyan μπορείτε να διαβάστε εδω
