Είναι πολλές οι στιγμές πλέον που ερχόμαστε αντιμέτωποι με εικόνες που σοκάρουν, που μοιάζουν σαν να βγήκαν από τρομακτική ταινία… Είναι αυτές οι στιγμές που μουδιάζουμε, που νοιώθουμε σχεδόν ανήμποροι μπροστά στο μέγεθος της θλίψης που προκαλούν οι εικόνες, που αισθανόμαστε πως το κακό είναι δίπλα μας, συμβαίνει στον διπλανό μας…
Ξαφνικά αισθάνομαι πως δεν μπορώ να προστατέψω τα παιδιά μου, δεν μπορώ να τα κρατήσω στον δικό τους μικρό, παιδικό, αθώο κόσμο. Αισθάνομαι πως μεγαλώνουν πιο γρήγορα απ´ότι θα έπρεπε, κάνουν άσχημες σκέψεις και προβληματίζονται για τη ζωή, ανησυχούν για το μέλλον. Βλέπουν ανθρώπους ξεριζωμένους από τον τόπο τους χωρίς βέβαιο προορισμό, να περπατούν δίπλα τους, στο νησί που έχουν συνδυάσει με τις ανέμελες, καλοκαιρινές διακοπές τους. Βλέπουν βάρκες ξεφούσκωτες και σωσίβια στοιβαγμένα. Περιμένοντας να μπούμε στο πλοίο για να επιστρέψουμε στην Αθήνα, βλέπουν ανθρώπους μαζί με μικρά παιδιά και μωρά να ζουν στο λιμάνι και γύρω απ’ αυτό και να περιμένουν καρτερικά το πλοίο που θα τους φέρει λίγο πιο κοντά στη νέα τους ζωή. Ακούνε τον κύριο που μας λέει με έντονο, τρομοκρατημένο ύφος “Βάλτε τα παιδιά μέσα στο αυτοκίνητο, αυτοί εδώ κλέβουν εισιτήρια και λεφτά για να φύγουν…”
Μπερδεύονται, ίσως η μελαγχολία της εικόνας τους τρομάζει… Ρωτάνε πολλές φορές, ξανά και ξανά, τι έχει συμβεί με τους πρόσφυγες. Τους εξηγούμε, αλλά οι απαντήσεις μαζί με τις εικόνες φέρνουν κι άλλες ερωτήσεις και άγχος… “Και αν γίνει και εδώ πόλεμος; Και αν δεν μπορέσουμε να φύγουμε όλοι μαζί; Και αν δεν τα καταφέρουμε;” Ερωτήματα που δεν ταιριάζουν σε ένα παιδικό μυαλουδάκι…
… Ξυπνάμε Σάββατο πρωί, φτιάχνω πρωινό, τα παιδιά βλέπουν παιδικά στην τηλεόραση. Μου τηλεφωνεί η φίλη μου, και Γαλλίδα στην καταγωγή από την πλευρά της μαμάς της. “Είδες τι έγινε στο Παρίσι;”, μου λέει σχεδόν κλαίγοντας. Δεν έχω δει τίποτα… Ασυναίσθητα αλλάζω το κανάλι της τηλεόρασης και αντικρίζουμε τις φρικτές σκηνές από το μακελειό του Παρισιού. “Εμπόλεμη κατάσταση”, μας λέει λίγο αργότερα φίλος μας που κατοικεί μόνιμα εκεί. “Μαμά, έριξαν βόμβα στο γήπεδο που έβλεπε ο κόσμος τον αγώνα;”, σκέφτονται, ταυτίζονται, αισθάνονται απειλή…
Μετά από λίγο μπαίνουμε στο αυτοκίνητο όλοι μαζί για να πάμε στο γήπεδο που έχουν τα παιδιά ποδοσφαιρικό αγώνα. Έχουμε ένα έντονο μούδιασμα πάλι. Τα παιδιά μιλάνε λιγότερο απ´ ότι συνήθως. Το καταλαβαίνω, νευριάζω με μας που τα αφήσαμε να δουν αυτές τις εικόνες στην τηλεόραση. Προσπαθώ να αλλάξω το κλίμα και τους λέω πόσο ωραία θα περάσουμε μετά τον αγώνα που θα συναντηθούμε με φίλους τους να παίξουν όλη την ημέρα.
“Τελικά δεν είναι και πολύ ωραία η ζωή”, λέει ο ένας από τους δίδυμους γιους μου. “Αφού τόσο εύκολα και ξαφνικά μπορεί να πεθάνεις…”.
Μπορείτε να διαβάσετε τη συνέχεια του άρθρου στο mytwins.gr
