Η Audrey Hepburn δεν ήταν απλά μία ηθοποιός… Ήταν ένα είδωλο!
Ήταν ένα πλάσμα που δεν φαινόταν να ακουμπά στη γη και να ανήκει σε αυτό τον κόσμο και όλα επάνω της «το φώναζαν», από τη μορφή της μέχρι τη φωνή της, το περπάτημα της μέχρι το χαμόγελο της. Η μούσα του Givenchy, τυλιγμένη σε μετάξι σαν οπτασία και λεπτή για να τραπεί σε φυγή, με λευκά γάντια στα χέρια τεντωμένα πάνω από το κεφάλι της. Αυτή η μούσα του Funny Face, το 1957 τραβηγμένη από τον φωτογράφο Richard Avedon και για το Harper ‘s Bazaar με την επιμέλεια της ιστορικής συντάκτριας του, Diana Vreeland.
Ο γιος της, Sean Hepburn Ferrer, λέει ότι μεγάλωσε στο ελβετικό χωριό του Tolochenaz τη δεκαετία του ’60, και πως δεν είχε καμία ιδέα για τη φήμη της μητέρας του. Η ίδια είχε σταματήσει να κάνει ταινίες για ένα χρονικό διάστημα. «Ήμουν 14», λέει, «όταν είδα τελικά τις ταινίες της. Βρήκαμε ένα παλιό 16-χιλιοστών φιλμ προβολής στη σοφίτα, ήταν συσκευασμένα σε ένα σεντόνι και παρακολούθησα ρόλους που της είχαν δοθεί από την Paramount. Τότε ήταν που είδα για πρώτη φορά το Funny Face. Επίσης, ήμουν βαθιά συγκινημένος από ιστορία της μοναχής, διότι ήταν η πρώτη φορά που είδα τη μητέρα μου σε κάτι άλλο εκτός από μια ρομαντική κωμωδία.»
Από τον γάμο της με τον ιταλό ψυχίατρο Andrea Dotti, απέκτησε τον δεύτερο γιο της, Luca Dotti, το 1970. Όπως ο Sean, έτσι και ο Luca ποτέ του δεν θεωρούσε την μητέρα του σταρ του Χόλυγουντ. «Μέχρι το τέλος και για όλη της τη ζωή στο σπίτι με μας, δεν ήταν ποτέ η «Audrey Hepburn, ήταν η «Mama ». Μόνο αργότερα μάθαμε για όλη την αγάπη και το θαυμασμό, τη ζωή και την καριέρα της και για το τι ήταν σε θέση να εμπνεύσει.»
Όταν οι Dotti ζούσαν στη Ρώμη, ήταν μία κανονική οικογένεια…. Η Hepburn πήγαινε με τα αγόρια για περίπατο. «Κατά κάποιο τρόπο ήταν ανακουφισμένη που Χόλυγουντ ήταν μέρος του παρελθόντος της», λέει ο Luca, του οποίου το βιβλίο για τη μητέρα του, «Η Audrey στη Ρώμη», θα δημοσιεύει την άνοιξη. «Η ζωή της ήταν το να είναι μητέρα πλήρους απασχόλησης. Η οικογένεια ήταν το κέντρο της πραγματικής της «επιτυχίας».
Αν και η σιλουέτα της έδειχνε ότι η ίδια μπορεί να μην έτρωγε μπουκιά, στη πραγματικότητα γινόταν ακριβώς το αντίθετο. « Το φαγητό ήταν πάντα σημαντικό, ήταν ο λόγος για να καθίσει μαζί μας και να ακούσει τις ιστορίες μας,» θυμάται ο Luca. «Αγαπούσε ακριβώς αυτό – να ακούσει, σαν η δική της ζωή να μην είχε καμία σημασία. Η μαγειρική και οι συνταγές ήταν μία άλλη της αγάπη και τις μοιραζόταν με τους φίλους της, ήταν μέρος της νίκης της να είναι σε θέση να έχει μια ιδιωτική ζωή.» Αν και η ηθοποιός γεννήθηκε στις Βρυξέλλες και μεγάλωσε στην Ολλανδία, η όρεξή για το φαγητό της ήταν σαφώς Ιταλική. «Η μαμά είχε τρία αγαπημένα πιάτα: ζυμαρικά, ζυμαρικά, και τα ζυμαρικά».
Η Hepburn και ο Dotti χώρισαν το 1982, με τον επόμενο σύντροφό της, Wolders δεν παντρεύτηκε ποτέ. Γνωρίστηκαν τυχαία σε ένα πάρτι όταν είχε φύγει από τη Ρώμη και είχε επιστρέψει στο Beverly Hills. Με τον Wolders πέρασε μερικές από τις πιο ευτυχισμένες ημέρες της ζωής της, ειρηνικά στον κήπο της στην Ελβετία, όπου μετακόμισε και εκείνος το 1985 για ζήσει μαζί της.
Το 1988, ζήτησε να γίνει Διεθνής Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF. Όπως εξήγησε στην αίτησή της, ποτέ δεν ξέχασε τις στερήσεις του πολέμου που εκείνη και η οικογένειά της είχαν υποστεί στην Ολλανδία, μετά τη γερμανική εισβολή. Ήταν μια θέση που ταίριαζε τέλεια στο μητρικό ένστικτο της. «Αυτό είναι για μένα ένα τεράστιο προνόμιο και μια απάντηση στην επιθυμία μου να βοηθήσω τα παιδιά με όποιο τρόπο μπορώ», είχε γράψει.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων ετών, η Audrey, η οποία συνοδευόταν πάντα από τον Wolders, ταξίδεψε σε απομακρυσμένες γωνιές της Ασίας, της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, της Αφρικής και γενικά όπου υπήρχαν θύματα της πείνας, των ασθενειών, και του πόλεμου. «Η καριέρα της μπορεί να χωριστεί σε δύο κεφάλαια,» έγραψε το 1993 η φίλης της Leslie Caron. « Στο πρώτο μέρος έλαβε όλη τη δόξα που είχε ευχηθεί, και στο δεύτερο μέρος έδωσε πίσω, ό, τι είχε λάβει.»
Πριν από το θάνατό της από καρκίνο του παχέος εντέρου το 1993, η Audrey είχε μείνει μακριά από το Χόλυγουντ. Όμως, τον Ιανουάριο του 1989, εμφανίστηκε στη Νέα Υόρκη για να παρουσιάσει τον αγαπητό φίλο της, Richard Avedon, κατά τη βράβευσή του από το Συμβούλιο των Σχεδιαστών Μόδας της Αμερικής. «Για τον Richard,» είπε στο ακροατήριο, «ευτυχώς έχω ταλαντευθεί μέσα σε κούνιες, σε σύννεφα ατμού, ήμουν βρεγμένη στη βροχή, κατέβηκα ατελείωτες σκάλες…. Μόνο ο Richard ήταν σε θέση να ρίξει την έμφυτη μου συνείδηση μπροστά από την κάμερα. Είναι η γλύκα του; Είναι η αίσθηση της διασκέδασης που έχει;»
Ο Avedon αργότερα σε αντάλλαγμα της φιλοφρόνησης είπε: «Είμαι, και θα είμαι για πάντα, εκστασιασμένος από το δώρο της Audrey Hepburn στη φωτογραφική μηχανή μου …. δεν μπορώ να την ανυψώσω σε μεγαλύτερο βάθρο. Είναι ήδη εκεί. Μπορώ μόνο να την καταγράψω, δεν μπορώ να την ερμηνεύσω. Δεν υπάρχει καμία εξέλιξη πέρα από ποιος ήταν …. Έχει επιτευχθεί το απόλυτο πορτρέτο της.»
