ΑΠΟΨΕΙΣ

Φίλοι μου,
θέλησα να παραμείνω πιστή στο διαδικτυακό ραντεβού μας του Σαββάτου εδώ στο The K-Magazine χωρίς να μ’ εμποδίζει το γεγονός πως όσον αφορά στα πολιτισμικά δρώμενα στη Θεσσαλονίκη, το πρόγραμμα είναι φτωχό, λόγω φυσικά του μεγαλύτερου θρησκευτικού γεγονότος, της επερχόμενης Αναστάσεως του Κυρίου. Οι γραμμές που θα διαβάσετε παρακάτω δεν είναι αποκύημα μίας υποχρέωσης. Άλλωστε κι η αρχισυντάκτριά μου δε θα ήθελε με τίποτα να γράψω κάτι μόνο και μόνο για να έχει κάτι από μένα να ανεβάσει. Δε θα ήθελε να κάνω αγγαρεία, για να το πω απλά. Οι παρακάτω γραμμές είναι ομολογίες, σκέψεις και μία ευχή.

Δεν ήμουν ποτέ θρησκευόμενο άτομο. Για «βαθιά» θρησκευόμενο φυσικά ούτε λόγος. Οι εκκλησίες με βλέπουν μόνο σε γάμους και βαφτίσεις κι αυτό όχι για την όποια έλξη των μυστηρίων, αλλά περισσότερο για να χαρώ με την ευτυχία των ανθρώπων που πρωταγωνιστούν σε αυτά. Όσο για το θέμα «νηστεία»… μαλωμένη μαζί της εδώ και πολύ καιρό. Αν δεν το νιώθω, δεν το κάνω, απλά τα πράγματα. Από μικρή ήμουν έτσι, κυρίως επειδή σε πολύ νεαρή ηλικία άρχισα να έχω «θέματα» με τους αντιπροσώπους της θρησκείας. Προσέξτε, όχι με την ίδια τη θρησκεία, αλλά με την πλειοψηφία αυτών που την κηρύττουν κι αυτών που την ακολουθούν τυφλά. Μεγάλο θέμα που δεν είναι της παρούσης να το θίξω.
Δεν ξέρω αν τελικά όντως πριν πολλά πολλά χρόνια ένας άνθρωπος ταπεινώθηκε και θυσιάστηκε για χάρη όλων εμάς. Δεν ξέρω κιόλας αν θα το μάθουμε και ποτέ.

Μου αρέσει όμως η αίσθηση της ελπίδας πως ίσως και να υπήρξε ένας άνθρωπος ο οποίος κήρυττε την αγάπη όπως εκείνη είναι πραγματικά κι όχι όπως θέλουν κάποιοι να μας την «πλασάρουν». Με κάνει να νιώθω γαλήνη η ιδέα της πιθανότητας ένας άνθρωπος να δίδαξε την ουσία της ζωής, της αλληλεγγύης, τη σημασία της ταπεινότητας και της ανθρωπιάς.

Ποσώς μ’ ενδιαφέρει αν αυτός ο «κάποιος» ήταν γιος του Θεού, προφήτης, ο ταπεινός γιος ενός μαραγκού ή ο,τιδήποτε άλλο. Δεν ξέρω αν είχε χρώμα, αν ήταν όντως όμορφος κι όλα όσα διδαχθήκαμε στο μάθημα των Θρησκευτικών του σχολείου. Κι επειδή είμαι γνωστή αμφισβητίας, δε θα με πείραζε αν τελικά αυτός ο άνθρωπος όντως παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια κι απογόνους. Ίσα ίσα, θα τον ανέβαζε ακόμα πιο πολύ στα μάτια μου.

Αυτό που έχει σημασία είναι πως ένα τέτοιο γεγονός, όπως η Ανάσταση του Χριστού, μαζί με την περίοδο των Χριστουγέννων, είναι για μένα μία περίοδος όπου κάθομαι και βάζω στόχους. Τι στόχοι είναι αυτοί; Απλοί, αλλά και τόσο πολύπλοκοι, παράλληλα, μέσα στο κομφούζιο της καθημερινότητάς μας. Βάζω στόχο να παραμείνω καλός άνθρωπος – αγία δεν είμαι σε καμία περίπτωση, είμαι γνωστό «κάθαρμα», με τη διαφορά πως δεν κάνω ποτέ, τουλάχιστον εσκεμμένα, κάτι που θα πληγώσει τους γύρω μου. Βάζω στόχο να διορθώσω ό,τι μπορώ. Επιμένω στο στόχο μου να είμαι εκεί για την οικογένειά μου, τους φίλους μου κι εν γένει για όσους νοιάζομαι. Βάζω στόχο να μη σκύψω ποτέ το κεφάλι ηττημένη, ό,τι κι αν γίνει. Διατηρώ κι ενισχύω το στόχο «πολεμάμε μαζί, ΝΙΚΑΜΕ μαζί».

Το Πάσχα δε γιορτάζουμε μόνο την Ανάσταση του Ιησού. Και σίγουρα η πίστη μας δεν είναι αποτέλεσμα της – στα όρια της υπερβολής κατ’ εμέ- τήρησης κάποιων «νόμων», όπως η νηστεία που προανέφερα. Το Πάσχα γιορτάζουμε τη δυνατότητα που μας δίνεται να αναστήσουμε τους εαυτούς μας, τη ζωή μας. Γλεντάμε την ευκαιρία που μας προσφέρεται να δημιουργήσουμε και να διατηρήσουμε στόχους όπως αυτοί που σας είπα.

Θα κλείσω με την ευχή η Ανάσταση του Κυρίου να σας φέρει πιο κοντά στα όνειρά σας και στους ανθρώπους που αγαπάτε. Το τραπέζι σας να είναι γιορτινό γιατί θα περιτριγυρίζεστε από τους ανθρώπους αυτούς. Και θα σας ευχηθώ το φως της Αναστάσεως να φωτίζει κάθε στιγμή της ζωής σας και να σας δίνει ελπίδα ακόμη κι όταν θ8α νομίζετε πως εκείνη έφυγε.
Καλή Ανάσταση με ΥΓΕΙΑ, πρώτα απ’ όλα και ΑΠΕΙΡΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!

της Ρούλας Καρακούση–Δημοσιογράφου

Πρόκειται μάλλον για το sequel του «Μ’ έπιασε η Άνοιξη». Η φίλη που το δήλωσε κατήργησε με τη δήλωση αυτή μεμιάς μια ολόκληρη εποχή και μετά από τον χειμώνα τον βαρύ είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τώρα υψηλές θερμοκρασίες.

Η Άνοιξη ούτως ή άλλως εμφανίστηκε φέτος καθαρά από συνήθεια και για να βγάλει τη σειρά της, έκανε ένα βαρετό πέρασμα και έδωσε με συνοπτικές διαδικασίες τη θέση της στο καλοκαίρι. Μαζί με τις λαμπάδες, βγήκανε και τα μαγιό. Ούτε τα προσχήματα δηλαδή…

«Θα πάθω καλοκαίρι», λοιπόν μου δήλωσε. Νομίζω το κατάλαβα αμέσως. Θα πάθει έρωτα κεραυνοβόλο. Όλοι στην παρέα το κατάλαβαν. Και δεν βρέθηκε κανείς να αναρωτηθεί για την «Άνοιξη». Κανείς να την ζητήσει. Μετά όμως από ένα συναισθηματικό χειμώνα, μετά την παγωμάρα, μετά το ό, τι και να φορέσω δεν μπορώ να ζεσταθώ, η καρδιά θέλει πρώτα ένα ζέσταμα. Από την κουβέρτα στο σεντόνι; Από το καλοριφέρ στο air condition; Από το μπουφάν στο κοντομάνικο; Το ελαφρύ πάπλωμα, το ανοιχτό παράθυρο, η ζακέτα; Θα καταργηθούν;

Είναι πόσο σε πόνεσε ο «χειμώνας», πόσο σε κρύωσε. Κάποιοι «χειμώνες» δε λένε να φύγουνε. Πέφτει το χιόνι, η θερμοκρασία σταθερά χαμηλή και το παγώνει. Λιώνουν οι πάγοι, δε κρατάει για πολύ αυτό, αλλά είναι επικίνδυνο το σημείο. Φοβάσαι μη γλιστρήσεις και πέσεις. Περνάει ο καιρός , περνάνε οι μήνες τους, κλεισμένος στο σπίτι εσύ, λες «φτάνει τόσο», σταματάει το πολύ κρύο, λες «θα περάσει τώρα». Στο σημείο αυτό πάντα, μα πάντα, έρχονται οι βροχές. Στις βροχές δεν κάνει πολύ κρύο και η δικαιολογία τους είναι το ξέπλυμα. Προσωπικά είναι το αγαπημένο μου σημείο. Πέφτει το νερό και καθαρίζεις.

Κανονικά ακολουθεί η Άνοιξη. Να ανασάνεις, να μυρίσεις, να γλυκαθείς. Πετάς από πάνω σου τα βαριά και πιο ανάλαφρος βγαίνεις ξανά στον έξω κόσμο. Μπορείς να καθίσεις έξω χωρίς μπουφάν και να κρυώσεις τα ποτά και τους καφέδες σου.

Summer love ….. L’ amore d’estate…

Έχεις γλυκαθεί πολύ όμως, δεν θες να περιμένεις περισσότερο. Θες να πας κατευθείαν στη θάλασσα. Να βουτήξεις σε βαθιά συναισθήματα. Θες να κάψει ο ήλιος, να μαυρίσεις. Να ερωτευτείς χωρίς να σκεφτείς και να είναι αμοιβαίο. Κι ας ξέρεις πως μπορεί να καείς γιατί από την πολλή χαρά θα καθίσεις ώρες στον ήλιο στους 40 βαθμούς. Θα επιμένεις επειδή θες πολύ και δεν θα σε πειράζει. Γιατί στη χειρότερη θα βάλεις γιαούρτια και θα το γελάσεις. Αλλά στην καλύτερη, θα κάνεις ένα ζηλευτό μαύρισμα, το καλοκαίρι θα καθρεφτίζεται πάνω σου και το σημάδι από το μαγιό δε θα θες να φύγει ποτέ.

Από τους 17 βαθμούς πήγαμε κατευθείαν στους 30. Ολόκληρη φύση παρακάμπτει την Άνοιξη. Καμιά φορά έχεις κι εσύ ανάγκη να την προσπεράσεις. Με κίνδυνο να χάσεις την πιο όμορφη εποχή του χρόνου, την πιο όμορφη φάση της σχέσης. Εγώ ποτέ μου δεν την συμπάθησα. Με ενοχλούν και οι αλλεργίες της και η μέση θερμοκρασία. Τα καλοκαίρια είναι πιο ξεκάθαρα και οι τελευταίοι χειμώνες ήτανε βαρείς. Η φίλη μου εύχομαι να πάθει κατευθείαν καλοκαίρι. Να ξέρει όμως πως θα καίει.

 Είναι μερικές φορές που κοιτάς τον υπολογιστή και δεν σου βγαίνει να γράψεις ούτε το όνομά σου. Έλα όμως που πρέπει να παραδώσεις ένα κείμενο, και τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Τότε λες «ας περιπλανηθώ στο internet, μήπως κάπου εκεί βρω την χαμένη μου έμπνευση!»  Α, σας έχω δυσάρεστα νέα…  δεν είναι η έμπνευση που σας έχει εγκαταλείψει, είναι που το μυαλό μας αλλού τρέχει και τίποτα δεν του αρέσει… Αρχαίο το πρόβλημα το είχανε και οι πρόγονοι και παρέμεινε άλυτο, εμείς θα το καταφέρουμε;

Αλλά κάπου εκεί έρχεται το μυαλό και μας υπενθυμίζει ότι μπαίνει ένας νέος μήνας! Κάθε νέος μήνας, εβδομάδα, μέρα είναι κάτι καινούργιο πάνω στο οποίο μπορούμε να γράψουμε μία νέα ιστορία και να πούμε, για παράδειγμα αργότερα, ότι το Μάιο έγινε αυτό. Γιατί λοιπόν να μην αποφασίσουμε έναν τόσο όμορφο μήνα, που είναι γεμάτος μυρωδιές και χρώματα, που όλη η φύση γύρω μας γιορτάζει, να γιορτάσουμε και εμείς μαζί της;

Θέλετε λοιπόν να κάνουμε ένα πλάνο για τον Μάιο;

Κάθε μέρα αποφασίστε να χαμογελάτε, να είσαστε πιο αισιόδοξοι και να βλέπετε τα πράγματα θετικά ακόμα και αν όλα γύρω σας είναι μαύρα. Αποφασίστε να σταματήσετε να θυμώνετε και να εκνευρίζεστε με το παραμικρό.  Κανείς  και τίποτα δεν αξίζει να σας χαλάσει τη διάθεση έστω και για μία ώρα.

Δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να βγει και να κάνει μια βόλτα χωρίς λόγο. Αγοράστε ή φυτέψτε ένα λουλούδι για τη βεράντα σας, το πράσινο είναι ένα χρώμα που δίνει χαρά και ομορφαίνει όποιον χώρο βρίσκεται, δεν υπάρχει καλύτερη εποχή για να δημιουργήσετε ένα όμορφο μπαλκόνι.

Αλλάξτε το άρωμα σας, αλλάξτε χρώμα στα ρούχα σας, αλλάξτε χρώμα στα μαλλιά, χτένισμα, γενικά είναι άνοιξη είναι ευκαιρία να αλλάξετε, να ανανεωθείτε και να «επαναφέρετε» τον εαυτό σας αν το θέλετε! Ανθίστε μαζί με την εποχή και τα λουλούδια που ανθίζουν γύρω σας και προετοιμαστείτε για ένα όμορφο καλοκαίρι! Ο κόσμος γύρω μας μπορεί να μην αλλάζει,  αλλά σίγουρα μπορούμε να βελτιωθούμε εμείς ως μονάδες και να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε και κατ’ επέκταση να ομορφύνουμε και τον περιβάλλον γύρω μας!

Καλό μήνα και καλή πρωτομαγιά!!

Με την αφορμή τη σημερινή μέρα που είναι εκτός από την αρχή ενός νέου μήνα και η μέρα που μπορούμε να λέμε άνετα ψέματα σκεφτόμουν το θέμα, ψέμα και πως ούτε την «Πρωταπριλιά» δεν τα είχα καταφέρει να πω κάτι επιτυχημένο! Αλλά πάντα είχα μία μορφής θαυμασμό για τους ανθρώπους που έλεγαν ψέματα με έναν απόλυτα φυσικό τρόπο, και ας αποκαλύπτονταν μετά η αλήθεια. Το γεγονός και μόνο ότι κατάφερναν να τα πουν και να γίνουν πιστικοί ήταν αξιοθαύμαστο. Για μένα ήταν αδύνατο!

Ακόμα και όταν έλεγα ψέμα, δεν έπειθα κανέναν, ήταν τόσο προφανές, στο πρόσωπο μου φαίνεται αμέσως το κάθε μου συναίσθημα, πόσο μάλλον όταν πρόκειται να κάνω το λάθος να ξεστομίσω κάτι που δεν είναι αλήθεια, ούτε η μύτη μου να μεγάλωνε. Δεν έχετε δει πιο άθλιο ψεύτη από μένα, δεν πρόκειται να πείσω ούτε τον εαυτό μου και είναι επίσης πολύ πιθανό να αρχίσω να γελάω!

Νομίζω ότι έχω πειστεί πλέον το ψέμα είναι ένα γονίδιο, είτε το έχεις, είτε όχι. Κάποιοι γεννιούνται και τα καταφέρνουν με αυτό και κάποιοι άλλοι είναι καταδικασμένοι για μία ζωή να λένε μόνο αλήθεια, ακόμα και όταν αυτή πονάει και καλό θα ήταν να μην ειπωθεί καν. Σκεφτείτε τώρα να είσαι ας πούμε πολιτικός και να μην μπορείς να πεις ένα ψέμα, δεν πρόκειται να καταφέρεις να κάνεις καριέρα.
Επίσης, η ζωή θέλει μία διπλωματική συμπεριφορά, δεν θέλει να είσαι χύμα και όποιον πάρει το ρέμα, είπαμε ότι είχαμε να πούμε και τελειώσαμε. Θέλει μία λεπτότητα ακόμα και αν αυτή είναι ένα ψέμα. Δεν αναφέρομαι σε ψέματα ανεπανόρθωτα που μπορούν να κάνουν κακό, αλλά σε μικρά και αθώα που είναι ικανά να βοηθήσουν μία κατάσταση. Τα άλλα, τα μεγάλα είναι ασυγχώρητα, και αν τα ακούσω, καλύτερα να μην μάθω την αλήθεια μετά, γιατί η συνέχεια θα είναι το «ζώδιο μου σε υαλοπωλείο» και δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο!

Βέβαια με τον καιρό έχω παρατηρήσει ότι ειλικρινείς και ψεύτες την ίδια αντίδραση έχουμε όταν μας λένε ψέματα. Έτσι λοιπόν, αναρωτιόμουν, αγαπητοί μου Πινόκιο, δεν θα ήταν καλύτερα να αποτινάξετε από πάνω σας αυτό το άσχημο κουσούρι και να αρχίσετε να γίνεστε τα καλά παιδιά που πάντα θα θέλατε. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι το ψέμα πολλοί αγάπησαν , τον ψεύτη ουδείς. Επίσης όταν λες πολλά, έρχεται κάποια ώρα που μαζεύονται και δεν ξέρεις τι έχεις πει , που και σε ποιόν, μπέρδεμα και πώς να το ξεμπλέξεις. Δεν βολεύει και πρακτικά!

Δεν είμαστε πλέον πέντε ετών για να φοβόμαστε μήπως μας μαλώσουν για την σκανδαλιά που κάναμε και θα πρέπει με κάποιο τρόπο να την καλύψουμε. Όσων ετών και αν είσαστε πραγματικά, αποφασίστε ότι πρέπει να μεγαλώσετε ουσιαστικά και εκτός από την πρώτη κάθε Απρίλη για το έθιμο, μάθετε να λέτε την αλήθεια, όποια και αν είναι αυτή… είναι πάντα καλύτερη λύση, μακροπρόθεσμα.

Καλό μήνα σας είπα; Να έχετε έναν υπέροχο, ηλιόλουστο, αληθινό και γεμάτο αρώματα Απρίλη!

Διάβαζα χτες το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη και σκεφτόμουνα πόσο δίκιο έχει και πόσο κοντά στη σκέψη κάθε νοήμονα ανθρώπου είναι όλα αυτά που γράφει.Μετά είδα άλλα άρθρα να λένε ότι είμαστε η τρίτη φτωχότερη χώρα της Ευρώπης, εγώ θα μας είχα ακόμα πιο ψηλά. Λίγο αργότερα, ένα άλλο κείμενο έλεγε ότι θα έρθει πάλι η τρόικα, και τι έχουμε να περιμένουμε, δεν μου έκανε καμία εντύπωση, αναρωτήθηκα μόνο αν έχουν βαρεθεί τα πέρα- δώθε.  Κάθε μέρα σκέφτομαι ότι θέλω να φύγω από αύτη τη χώρα και κάθε μέρα κάτι έρχεται και μου λέει ότι όπου και να πας τα ίδια είναι και ίσως και χειρότερα.  Αλλά το να ζεις σε ένα τόπο που δεν θυμίζει σε τίποτα τον τόπο που μεγάλωσες, είναι κάτι που σε κάνει να νιώθεις ξένος  που σε διώχνει και εσύ μένεις με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα σε αποδεχτούν.

Θα μου πεις και τι κάνεις εσύ για να αλλάξεις αυτόν τον τόπο; Τίποτα μάλλον, αλλά και κανένας γύρω μου δεν βλέπω να κάνει κάτι δραστικό και ανατρεπτικό για να αλλάξει την κατάσταση που ζούμε. Έχουμε βολευτεί στην ανασφάλεια του αύριο, στη σαπίλα της κοινωνίας μας και λέμε κάθε μέρα «Βοήθα Παναγιά». Δεν περνάει όμως έτσι η ζωή, δεν γίνεται να ζεις μόνο το σήμερα. Πρέπει να κάνουμε κάτι και για αυτό το ρημάδι το μέλλον αν θέλουμε να το δούμε κάποια στιγμή και να είναι όμορφο ή τουλάχιστον καλύτερο από αυτό που ζούμε στο τώρα.

Ακούω ανθρώπους στην ηλικία των γονιών μου αλλά και μεγαλύτερους να λένε ότι τα χρόνια τα δικά μας ήταν δύσκολα, αλλά εσείς θα ζήσετε ακόμα πιο  δύσκολες καταστάσεις. Τότε λέω μέσα μου, πότε είχε εύκολα χρόνια αυτή η χώρα, και αν είχε για ποιους ήταν; Γιατί για όσους ξέρω εγώ μια ζωή δύσκολα και μέτρια ήταν, κανένας δεν καλοπέρναγε , ιδιαίτερα και τώρα, είναι αυτοί οι άνθρωποι που δούλευαν σε όλοι τους τη ζωή ,φτάνουν να μην έχουν να πάρουν φάρμακα ή να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους όχι γιατί δεν θέλουν, αλλά γιατί τους τα πήραν ήδη πίσω με πολλούς διαφορετικούς τρόπους για να σώσουν την χώρα. Ποιά χώρα; Αυτή που σκότωσαν πολύ πριν σκεφτούν να πουν στο λαό της ότι θέλει σωτήρια. Να την σώσουν από τι ακριβώς; Μεγάλη κουβέντα και που να βρεις και άκρη.

Να δουλεύεις όλη σου τη ζωή και όταν έρχεται η στιγμή να πάρεις τη σύνταξη σου να σου την παίρνουν και αυτή και να σου ζητάνε να πληρώσεις και αλλά από πάνω, και όταν δεν έχεις πια, να σε απειλούν, ότι θα σου πάρουν το σπίτι ή ότι θα πας φυλακή. Σε μία χώρα που γέννησε τη δημοκρατία , να ατιμάζεις την λέξη, και ο κάθε πολιτικός της να στο παίζει διανοούμενος έχοντας το θράσος να αναφέρεται στους ποιητές της και στους φιλόσοφους της. Αγαπητοί μου, δεν θέλω να ξέρω την αντίδραση όλων των ποιητών και των φιλοσόφων αν ήταν απέναντι σας και έβλεπαν τα έργα σας! Για το πώς καταφέρατε να κάνετε έναν λαό  με  ζητιάνους, απελπισμένους και ανθρώπους που σκέφτονται ακόμα και την αυτοκτονία -ως μέσο διαφυγής – που δεν έχει μέλλον και αν κάπου στο βάθος αυτό υπάρχει, έχει εδώ και καιρό πάψει να το βλέπει.

Αλλά δεν φταίτε μονάχα εσείς, φταίει και αυτός ο λαός που σας ψηφίζει και που σας αφήνει να κυβερνάτε … είναι ο λαός που τον βλέπεις καθημερινά να βρίζει και να φωνάζει στις δημόσιες υπηρεσίες. Είναι οι αγενείς και αμόρφωτες κύριες που βολευτήκαν σε θέσεις του δημοσίου, είναι ο υπάλληλος με την τυρόπιτα στο χέρι που επειδή του έκοψες την μπουκιά είναι έτοιμος να κατασπαράξει εσένα. Είναι γενικό το κακό και πολύ μεγάλο το λάθος, η αρρώστια μπορεί να ξεκινά από ψηλά, αλλά φτάνει βαθιά μέχρι τις ρίζες, το έχει καταστρέψει το δέντρο.

Αν παίρνει από γιατρειά δεν έχω ιδέα, αλλά αν δεν προσπαθήσουμε μαζικά και με όλη μας τη δύναμη να το σώσουμε δεν θα μάθουμε πότε.

Είναι τόσο όμορφο να ζεις μέσα στον δικό σου άψογο κόσμο που μπορεί στη πραγματικότητα να μην είναι καθόλου τέλειος, αλλά μέσα στο κεφάλι σου έχει τις διαστάσεις που τείνουν προς τα εκεί. «Δεν λείπουν και πολλά και ό, τι και αν λείπει με λίγη καλή διάθεση , μία μεζούρα θετικής σκέψης και μία κούπα του τσαγιού αισιοδοξίας, θα το κατακτήσεις! Ναι, ναι, ναι , θα το κατακτήσεις, αυτό επιβάλλει η εποχή, αισιοδοξία! ( και αυτή η σπαστική φωνή μέσα στο κεφάλι σου που δεν λέει να σταματήσει να μιλάει) Δεν θα το βάλουμε κάτω με τίποτα! Θα είμαστε αισιόδοξοι, θα κοιτάμε μπροστά, (τόσο μπροστά που το σημερινό μας χάλι θα είναι σαν να μην υπάρχει).» «Τι πάει να πει δεν θέλετε να βγείτε από το κρεβάτι σας και να δείτε άνθρωπο! Τι δεν θέλετε να μιλήσετε σε κανέναν; Αποκλείεται, θα μιλήσετε, θα είστε ευγενικές, χαρούμενες, χαριτωμένες…»

Έχετε αισθανθεί ποτέ ότι θέλετε να βρείτε εκείνη την φωνούλα μέσα σας που μιλάει, μιλάει, είναι προγραμματισμένη να συμπεριφέρεται με ένα τρόπο και να σας καταπιέζει και δεν σταματάει πότε; Να είναι εκεί μονίμως και να σας υποδεικνύει το κάθε τι. Εσείς να επιμένετε ότι αυτό το αόρατο τέρας μία μέρα θα το σκοτώσετε και θα κάνετε εκείνο που θέλετε και όμως, τελικά… τίποτα.

Είναι οι δύο εαυτοί που συγκρούονται σε καίριες στιγμές τις ζωής σας και πάντα αναρωτιέστε γιατί αφήσατε να νικήσει εκείνος που ουσιαστικά θέλατε να χάσει. Έτσι αυτή η φωνούλα όταν είναι φορές που θέλετε να μείνετε στο κόσμο σας έρχεται και σας προσγειώνει με μανία και απότομα στη πραγματικότητα, τρίβοντας στο πρόσωπο πώς είναι τα πράγματα. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι ενώ είστε μέσα στην πραγματικότητα και στη μιζέρια σας και έτοιμοι να παραιτηθείτε από οποιαδήποτε προσπάθεια, τότε έρχεται με ένα ουτοπικό χαμόγελο για να σας πει ότι αν το παλέψετε θα τα καταφέρετε, αρκεί να σκέφτεστε θετικά!
Αν δείτε τα πράγματα με ψυχραιμία θα καταλάβετε το διπολικό της κατάστασης και το γεγονός ότι ο εαυτός σας προσπαθεί να σας σώσει τη μία από την κατάθλιψη και την άλλη από την υπεραισιοδοξία. Στη περίπτωση που σας αναγκάζει να μην κάνετε πράγματα , είναι απλά ο ηθικός εαυτός σας που έχει μπλοκάρει και πάλι τον αυθόρμητο και εσείς βρίσκεστε λίγο μετά να μετανιώνετε για αυτά που δεν κάνατε.

Όλοι έχουμε τόσες πλευρές που αν καθίσουμε και τις ψάξουμε ή τις αναλύσουμε μόνοι μας νομίζω ότι θα σαλτάρουμε. Επίσης βρίσκω εντελώς τραγικό, συνεχώς να υπάκουμε σε μία φωνή ηθικής και καθωσπρεπισμού που μας επιβάλουμε από φόβο. Δεν έχω την απάντηση του τι είναι σωστό και τι λάθος , δεν είμαι ειδική, αλλά έχω κουραστεί να μετανιώνω για όλα εκείνα που ήθελα να πω και δεν είπα. Γιατί ξέρω πως όταν έλεγα πραγματικά αυτό που έβγαινε από μέσα μου και δεν το κρατούσα, όταν γύριζα σπίτι μου ένιωθα πολύ καλύτερα και πολύ πιο ανάλαφρη. Ξέρω επίσης ότι τις φορές που έκανα εκείνο που ήθελα εγώ και όχι η λογική μου, ήμουν πολύ πιο χαρούμενη και ο εαυτός μου πολύ περήφανος για μένα και εκείνη η φωνούλα δεν ακουγόταν καθόλου, δεν την άφηνα να μιλήσει ούτε για ένα «γεια».

Το κέρδος ήταν τουλάχιστον η χαρά του να πω αυτό που ήθελα, τη στιγμή και στον άνθρωπο που ήθελα και αυτό ήταν ανεκτίμητο! Φυσικά όχι χωρίς την σκέψη για την συνέπεια των πράξεων και μου, αλλά με την ελευθέρια της επιλογής για την πράξη μου χωρίς τον φόβο και την όποια δέσμευση. Δεν έχετε πάρα να το δοκιμάσετε! Εξάλλου δεν είμαι πάντα τόσο θαρραλέα, τέτοιες στιγμές συμβαίνουν σπάνια, για αυτό και όταν συμβαίνουν τουλάχιστον ας χαιρόμαστε ότι τα καταφέραμε.

Έφτασε το Σαββατοκύριακο το Αποκριών, και ίσως να είμαι ο μόνος άνθρωπος ή ένας από τους λίγους που δεν τις αντέχουν. Δεν μπορώ τα πάρτι με τα λάτιν τραγούδιαστη διαπασών και τα καρναβάλια, τους ενήλικες που κυκλοφορούν στον δρόμο μασκαρεμένοι και συμπεριφέρονται σαν δίχρονα! Κάθε φορά που με καλούν ή που αναγκάζομαι να πάω σε μασκέ πάρτι είναι το χειρότερο μου γιατί δεν ντύνομαι πότε, συνήθως κουβαλάω μία μάσκα που καλύπτει μόνο τα μάτια –οι άλλες που καλύπτουν ολόκληρο το πρόσωπο, μου προκαλούν ασφυξία- και τα κανονικά μου ρούχα. Παράλληλα στην ερώτηση τι έχεις ντυθεί, απαντάω «Γυναίκα που σήμερα αντέχει τα τακούνια της» ή «Ο πραγματικός εαυτός μου» και άλλα τέτοια χαζά. Ποτέ δεν βρίσκω το θάρρος να ομολογήσω ότι μισώ τις Απόκριες, γιατί όλοι με κοιτάνε με μισό μάτι.

Επίσης θεωρώ ότι η εποχή που μπορούσα να ντυθώ πριγκίπισσα, νεράιδα και όλα αυτά τα ονειρικά, έχει περάσει ανεπίστρεπτη. Δεν είμαι πλέον 12 και δεν έχω κανένα λόγο να φοράω στολές. Εξάλλου όλο αυτό το υποχρεωτικό ότι πρέπει να ντυθείς κάτι άλλο από αυτό που είσαι και να αντέξεις ένα είδος μουσικής που μόνο αυτή την εποχή ακούγεται παντού και συνέχεια, είναι τουλάχιστον εκνευριστικό! Ακόμα και ως παιδί δεν θυμάμαι να έβρισκα νόημα σε αυτή τη γιορτή. Το μόνο που μου άρεσε ήταν ότι μπορούσα να χρησιμοποιώ τα καλλυντικά τις μαμάς μου και να βάφομαι, γεγονός που έκανε να αισθάνομαι μεγάλη.

Αργότερα όταν πήγα γυμνάσιο και ήμουνα ήδη «μεγάλη», ήταν η καλύτερη αφορμή για να μένουμε με τους φίλους μου έξω μέχρι αργά και να κάνουμε πράγματα που άλλες μέρες δεν τολμούσαμε, και αυτό γιατί τις μέρες των Αποκριών επικρατούσε παντού ένας χαμός! Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, υπάρχει κάτι που μου αρέσει… Πάντα με ενθουσίαζε η Καθαρά Δευτέρα! Το γεγονός ότι προετοιμάζουμε ένα τελείως διαφορετικό μενού για αυτή την ήμερα, και ότι οι φούρνοι είναι ανοιχτοί φτιάχνοντας υπέροχες λαγάνες! Φυσικά θα μου πείτε ότι το βασικό χαρακτηριστικό της Καθαρής Δευτέρας είναι το πέταγμα του χαρταετού. Το αστείο είναι ότι και ως παιδί θα έπρεπε να με ενθουσιάζει ο χαρταετός, αλλά πάντα θυμάμαι, ότι ο μπαμπάς έφτιαχνε μόνος του τον χαρταετό και τον πέταγε, εμείς απλώς τον παρατηρούσαμε να απομακρύνεται…. Όμως είμαι ευγνώμων ότι υπάρχει αυτή η ανάμνηση του χαρταετού να πετάει, ακόμα και αν δεν καταλάβαινα το πόσο σημαντικό ήταν τότε. Αλλά ακόμα και τώρα όταν αναφέρω στον μπαμπά την τότε αδιαφορία μου, απλώς χαμογελάει!

Μπορεί να είμαι εντελώς κατά των Αποκριών και όταν έρχεται το σαββατοκύριακο αυτό να προτιμώ να μείνω σπίτι μέχρι το μεσημέρι της Καθαρής Δευτέρας, αλλά πρέπει να σας ενημερώσω ότι έχω κάνει μία μικρή σφυγμομέτρηση και δεν είμαι η μόνη στη λίστα. Αν το καλοσκεφτείτε όλοι μας έχουμε τις «εποχές μας» και προσωπικά, επειδή είμαι μεγάλο «κορόιδο» των Χριστουγέννων, δεν γίνεται λοιπόν να είμαι θύμα δυο φορές τον χρόνο!

Για όλους εσάς όμως που θα βγείτε και θα είσαστε ντυμένοι κάτι άλλο και διαφορετικό, έχω να προτείνω να τολμήσετε και κάτι διαφορετικό στη πράξη, έξω από τον εαυτό σας! Εγώ θα φυσάω σερπαντίνες μέχρι να έρθει η Δευτέρα!!!