Η ιδέα ήταν πρωτότυπη και το υπέροχο είναι ότι τόσα χρόνια μετά την πρώτη ταινία παραμένει. Την πρώτη φορά που είδα το «Before Sunrise», η σκέψη μου όταν τελείωσε η ταινία, ήταν να την ξαναβάλουμε από την αρχή. Συνεπώς καταλαβαίνετε την χαρά μου όταν εννέα χρόνια μετά, έμαθα ότι τα παιδιά συναντήθηκαν ξανά, και μάλιστα στο Παρίσι. Το «Before Sunset» το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία! Στο τέλος του, ήθελα απεγνωσμένα ο Ethan να μην ανέβει στο αεροπλάνο και να ζήσουν μαζί, επιτέλους!
Αλλά το σενάριο δεν μας έδινε κάποια διευκρινιστική απάντηση. Φέτος, λοιπόν, που ήρθε το «Before Midnight» και γνωρίζω ότι οι αγαπημένοι Τζέσε και Σέλιν ,είναι πλέον μαζί, αναμένω με ακόμα μεγαλύτερη χαρά να δω την βόλτα τους στην Καρδαμύλη!
Η Αντιγόνη θα σας πει πόσο ευχαριστημένη ήταν με τον πρώτο περίπατο στη Βιέννη. Δεν είμαι εδώ για να κρίνω κανένα, μπορεί να εκφράσει την άποψη της, αλλά διαφωνώ!
Και γιατί να μη μείνουμε με την απορία; (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Το «Before Sunrise» μου άρεσε πολύ σαν ταινία. Από την πρώτη κιόλας φορά που την είδα. Τα γιατί σας τα είπα και στην πρόταση για κυριακάτικη προβολή στο σπίτι, αν θυμάστε ( ). Μου άρεσε που δύο εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι τόλμησαν να δουν αν όντως υπάρχει χημεία μεταξύ τους. Μου άρεσε που οι συζητήσεις τους δεν αναλώθηκαν μόνο στη σπίθα που άναψε ανάμεσά τους.
Κυρίως, όμως, μου άρεσε το αβέβαιο του μέλλοντος στη σχέση τους. Θα μου πείτε «μα τι ρομαντική ταινία θα ήταν αν δε μαθαίναμε ποτέ αν σμίξανε και ζήσανε happily ever after;». Μα αυτό ακριβώς είναι που κάνει την ταινία και φυσικά την ιστορία μοναδική. Δύο άνθρωποι αποφάσισαν σε μία στιγμή να ζήσουν κάτι δυνατό. Κάτι που ίσως δε θα ξανάβρισκαν στη μετέπειτα πορεία τους. Μπορεί αυτό να διαρκούσε επ’ άπειρον, μπορεί να έμεναν κι οι δύο με την ανάμνηση μίας γλυκιάς βραδιάς. Πάντως θα αιωρείτο στην ατμόσφαιρα μία γλυκιά αύρα μυστηρίου, αναφορικά με την κατάληξη.
Έρχεται, λοιπόν, η τρίτη ταινία, το «Before midnight», όπου απ’ όσα έχω διαβάσει, ο Τζέσι κι η Σελίν είναι επίσημα μαζί – δεν είναι spoiler, όπου κι αν κοιτάξετε για κριτική το λένε! Στις συζητήσεις, όμως, που τόσο μας «τράβηξαν» στις δύο πρώτες ταινίες δυστυχώς αναλύεται κι η «φθορά» που βλέπουν να τους απειλεί.
Ε, εμένα αυτό να πω την αλήθεια, δε μου άρεσε. Δε λέω, είδα ευχάριστα και τη δεύτερη ταινία, το «Before sunset» κι εξίσου ευχάριστα θα δω και την τελευταία. Αλλά όσο να πει κανείς, νιώθω σα να μου καταστρέφει τη μαγεία. Για να σας δώσω να καταλάβετε, όσο μαζοχιστικό κι αν ακούγεται… θα αρκούμουν στην πρώτη ταινία! Δε θα είχα τώρα το άγχος του στυλ «αχ, μα ήταν τόσο τρυφερό αυτό που έζησαν στη Βιέννη, γιατί πρέπει να δω το πώς ξεκίνησε να ξεθωριάζει;». Στην τελική, όλα τα ζευγάρια, όσο κι αν αγαπιούνται, έχουν τις καλές, αλλά και τις κακές τους στιγμές. Μπορεί, όμως η λεγόμενη «ρουτίνα» να αναιρέσει κάτι τόσο έντονο;
Αυτό είπα όταν είδα το «Before sunset», έχω να ομολογήσω, παρ’ όλο που κι εκεί πάλι σου αφήνει λίγο μία απορία… Πήρε ο Τζέσι το αεροπλάνο για Παρίσι ή όχι; Γιατί τώρα με το «Before midnight», ρε συ Richard (Linklater) μου χαλάς τη στιγμή; Άσε με να φανταστώ εγώ την κατάληξη όπως θέλω! Ή τουλάχιστον, άσε με να κάνω τα δικά μου σενάρια! Έχω δικαίωμα στο όνειρο, πώς να το κάνουμε;
“Being with you…it’s made me feel like I was somebody else.” (από το “Before Sunrise”) (από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Νομίζω ότι ο λόγος που αγάπησα την πρώτη ταινία τόσο πολύ, είναι πρώτα για το θάρρος του πρωταγωνιστή να πλησιάσει μία άγνωστη που του άρεσε, και έπειτα για το θάρρος της άγνωστης να περάσει ένα βράδυ μαζί του και να αφήσει τον εαυτό της να τον ερωτευτεί. Τους θαύμασα και τους δύο και τους ζήλεψα παράλληλα. Έπειτα από την πρώτη προβολή, βγαίνεις από την πρωτοτυπία του σεναρίου και την ομορφιά της ιστορίας, του τοπίου και προσέχεις περισσότερο τους διαλόγους και το πόσο φυσιολογικά αλλά και υπέροχα πράγματα λένε αυτοί οι δύο χαρακτήρες.
Στην δεύτερη ταινία, έχουν μεγαλώσει, η σχέση τους έχει εξελιχθεί εν τη απουσία τους, η αγάπη τους μεγάλωνε ζώντας μακριά ο ένας από τον άλλο. Εδώ είναι το σημείο που σκέφτεσαι ότι αυτά τα ιδανικά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες: στην πραγματικότητα ο ένας από τους δύο θα θυμόταν τον άλλο και θα έγραφε βιβλίο ή θα είχε μείνει ανάπηρος συναισθηματικά. Ή κανένας από τους δύο δεν θα θυμόταν τίποτα, αν ήταν και οι δύο αναίσθητοι, πράγμα απίθανο, γιατί τότε δεν θα είχαμε ιστορία. Χρειάζεται να είσαι ρομαντικός και συναισθηματικός για να ζήσεις κάτι τέτοιο! Ενώ στο σινεμά και οι δύο περίμεναν και ζούσαν με την ελπίδα μέσα τους να βρεθούν ξανά. Η ζωή είναι άδικη, γιατί να συμβαίνουν στα ψέματα μόνο τέτοιες ιστορίες; Αλλά καλό θα είναι να μην ανοίξουμε αυτό το θέμα γιατί δεν θα κλείσει ποτέ!
Αν και στην δεύτερη ταινία μαθαίνουμε ότι ο Τζέσε είναι παντρεμένος, δεν θέλουμε να μείνει μέσα σε αυτόν τον γάμο. Πρώτον γιατί είναι ακόμα ερωτευμένος με τη Σελίν και δεύτερον γιατί ο γάμος του είναι στο τέλος του. Όταν η Σελίν του λέει «Θα χάσεις το αεροπλάνο» εκείνος απαντά «Το ξέρω…», κατά βάθος ήθελα πολύ να δω τι θα γίνει μετά τη χαμένη πτήση. Διότι προσωπικά είμαι σίγουρη ότι το εισιτήριο το κλάψαμε… όποιος αμφέβαλε μάλλον έβλεπε άλλη ταινία.
Άρα είναι προφανές ότι η συνέχεια που μας φέρνει στην τριλογία δεν είναι καθόλου απογοητευτική για μένα. Αντίθετα μου προκαλεί τεράστια χαρά, να βλέπω την εξέλιξη μίας σχέσης -και της συγκεκριμένης ακόμα πιο πολύ -μέσα από μία σειρά υπέροχων διάλογων που λένε ουσιαστικές αλήθειες για την ζωή, για τους ανθρώπους, για τις σχέσεις μεταξύ τους, για το σήμερα και για τα προβλήματα που τους απασχολούν. Οι τρεις αυτές ταινίες πέρα από την σχέση ανάμεσα στους χαρακτήρες έχουν έναν ακόμα ρόλο, είναι κοινωνικοί διάλογοι δοσμένοι με έναν υπέροχο τρόπο. Σε κάθε μία ξεχωριστά, λέγονται πράγματα που όλοι σκεφτόμαστε και είτε λέμε, είτε δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε ούτε στον εαυτό μας, αλλά χαιρόμαστε να τα ακούμε έστω και έτσι. Γι’ αυτό όλοι μας αγαπήσαμε τα «Before».
Αν θέλετε την δική μου ταπεινή γνώμη, λοιπόν, ψηφίζω και τέταρτη ταινία σε μερικά χρόνια από τώρα!
