Αντιγόνη vs Λίνας :To give or not to give (a second chance)?

Διάβαζα, που λέτε, το άρθρο της Λίνας σχετικά με το κατά πόσο είναι σώφρον το να δίνει κανείς δεύτερη ευκαιρία σε ανθρώπους που τον πλήγωσαν και που τον απογοήτευσαν. Η σχέση μας – παρ’ όλο που ακόμη δεν έτυχε να συναντηθούμε – έχει διαμορφωθεί έτσι που τα συζητάμε κάτι τέτοια. Έτσι, λοιπόν, της είπα πως, ενώ σε πολλά συμφώνησα μαζί της, θεωρώ πως όταν κάτι τελειώνει… καλύτερα να μείνει εκεί. Αλλά ας αφήσω τη Λίνα να μας μιλήσει πρώτα για το δικό της σκεπτικό.

Μέχρι πότε πρέπει να δίνουμε στους άλλους; (από τη Λίνα Γριβογιάννη)
large_(1)Οι άνθρωποι – και δεν πρόκειται να τους βάλω σε κατηγορίες «φίλοι», «σχέσεις», «συγγενείς» – , αλλά γενικά οι άνθρωποι με έχουν απογοητεύσει πολλές, μα πολλές φορές. Δεν το έχουν κάνει απαραίτητα μόνο μία φορά ο καθένας τους, μάλιστα εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι όταν κάποιος είναι σωστός στη συμπεριφορά του, εκεί πραγματικά μένω άναυδη, νομίζω ότι κάποιος με κοροϊδεύει, και κατά βάθος περιμένω για το στραβοπάτημα. Αν δεν συμβεί, είμαι ευγνώμων, αν τελικά γίνει… δεν θα αναρωτηθώ γιατί.

Δεν είμαι καμία αγία, αλλά θέλω να πιστεύω ότι είμαι τουλάχιστον ειλικρινής στη συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους. Θέλω να τα έχω καλά με τη συνείδηση μου και μάλλον γι’ αυτό δεν εγκαταλείπω τον «αγώνα». Τι εννοώ; Όσο και αν οι άλλοι είναι απογοητευτικοί ή και απαράδεκτοι πολλές φορές, ακόμα και αν δεν έχουν την συμπεριφορά που θα ήθελα, ακόμα και όταν με κάνουν χάλια ψυχολογικά, δεν σταματώ να ελπίζω και να δίνω ευκαιρίες. Βέβαια ακριβώς επειδή δεν έχω βάλει φωτοστέφανο, έχουν έρθει οι στιγμές που είπα «Ως εδώ, τέρμα».

Όμως μάλλον είναι το προβληματικό μου DNA και πάντα δίνω ξανά και ξανά ευκαιρίες, μέχρι μέχρι που να είμαι σίγουρη ότι έχω κάνει ό, τι πέρασε από το χέρι μου. Στην ουσία, αν το σκεφτείς πιο προσεκτικά, δεν το κάνω για εκείνους, αλλά για μένα. Αν τελικά τα καταφέρω σημαίνει ότι πάλεψα, είχα δίκιο και τα κατάφερα. Αν όχι, δεν πειράζει. Τουλάχιστον δεν τα παράτησα στη πρώτη δυσκολία. Καθένας αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία, και αν δεν την είχες δώσει, δεν θα είχες μάθεις πότε τι πραγματικά θα μπορούσε να συμβεί.

Κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, το να παλέψεις για μία σχέση, όποια και αν είναι αυτή, ακόμα και αν ο άλλος δείχνει να μην διορθώνει κάποια πράγματα που εσύ θέλεις, οφείλεις να του δώσεις χρόνο και χώρο για να προσπαθήσει. Κυρίως για όλα όσα έχεις νιώσει για αυτόν τον άνθρωπο και για ό, τι έχεις ζήσει μαζί του. Το οφείλεις στο κομμάτι της ζωής σου μαζί του, στον εαυτό σου δηλαδή.

Αντιγόνη+..Κλείνοντας ένα κεφάλαιο… (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Αυτό θα αφήσω άλλους να το κρίνουν. Και σίγουρα δεν είμαι αναίσθητη. Όπως ο καθένας από εμάς, έχω κι εγώ πονέσει όταν άνθρωποι υπεράνω υποψίας – για τα δεδομένα μου – με πρόδωσαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είτε αυτός λεγόταν «ερωτικός σύντροφος» είτε «φίλος». Λίγη σημασία έχει. Μερικά φεγγάρια πριν, που ήμουν και πιο… ρομαντική ίσως, πίστευα στη δεύτερη ευκαιρία. Πίστευα πως για κάποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι ξανάρχονται στη ζωή μου. Πίστευα πως δείχνει και μεγαλοψυχία μία τέτοια κίνηση. Κάθε φορά, όμως, ήταν λες κι έβλεπα ένα έργο δεύτερη φορά. Κι ήταν ένα έργο που σίγουρα η μία φορά που το είδα όχι απλά μου έφτανε, μου περίσσευε κιόλας.

Δεν ξέρω αν είναι λόγω των προσωπικών βιωμάτων μου. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, όμως, είναι το εξής: έμαθα πως η ζωή μοιάζει κάπως με το βιβλίο. Δεν το αγοράζεις ή δανείζεσαι για να διαβάσεις ξανά και ξανά ένα κεφάλαιο. Πώς θα πας παρακάτω αν μένεις μόνο σ’ αυτό; Κάθε άνθρωπος στη ζωή μας είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, το οποίο παίζει το δικό του ρόλο στην εξέλιξη του βιβλίου της ζωής του καθενός από εμάς. Κάποια από αυτά κλείνουν. Τότε πρέπει να έχεις τη δύναμη να πεις «ΟΚ, τώρα πάω παρακάτω». Το παρελθόν πρέπει να μένει εκεί που ανήκει: στο ΤΟΤΕ. Από εκεί κι ύστερα οφείλεις να κοιτάξεις το ΤΩΡΑ και το ΜΕΛΛΟΝ.

Άνθρωποι πολλοί έρχονται στη ζωή μας… και παρέρχονται. Πιστεύω πως αν κάποιος είναι να μείνει στη ζωή σου, με το πρώτο «γεια» που θα του πεις, όχι μόνο θα αδράξει την ευκαιρία, αλλά θα σε επιβεβαιώνει κάθε στιγμή πως αξίζει να τον έχεις πλάι σου. Αλλά θα το κάνει με την πρώτη αυτή ευκαιρία που του δίνεις εσύ αυτόματα. Θεωρώ πως η αρχή γίνεται χάρη στο κισμέτ και πως όλα τα άλλα είναι στο χέρι αυτών που βρίσκονται μέσα στην όποια σχέση, φιλική ή ερωτική.
Έχω δώσει, όπως είπα, δεύτερες ευκαιρίες στο παρελθόν. Μία ή δύο φορές επιβεβαιώθηκα πως έκανα το σωστό. Τις υπόλοιπες, όμως, σιγουρεύτηκα πως όχι απλά δεν ήταν γραφτό, αλλά σπατάλησα τζάμπα χρόνο, φαιά ουσία και συναίσθημα. Τους συγχώρησα. Κι ΑΥΤΟ είναι το πιο γενναιόδωρο που μπορεί να κάνει κάποιος.

hΚαλώς ή κακώς, ο άνθρωπος δεν αλλάζει κι αν αυτό γίνεται, είναι πολύ σπάνιο. Εσύ αυτό που έχεις να κάνεις είναι να συγχωρήσεις, να μάθεις από τα όποια λάθη είτε από τη δική σου μεριά, είτε από του άλλου, να κρατήσεις ό, τι καλό αποκόμισες από αυτό το ταξίδι – μικρό, μεγάλο… τι σημασία έχει; – κι απλά να προχωρήσεις. Γιατί κάπου εκεί στην πορεία, θα συναντήσεις κι άλλους ανθρώπους. Και κάποιοι από αυτούς θα αξιοποιήσουν την πρώτη ευκαιρία να γίνουν ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ άνθρωποι.

You may also like