Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που πλησιάζουν Χριστούγεννα, αντί να σιγοτραγουδάω το «It’s the most wonderful time of the year» ή ακόμη και το «All I want for Christmas is you», μου έρχεται στο μυαλό το «Better Days» των Goo Goo Dolls.
Προτού σας πω ο,τιδήποτε, ακούστε το για λίγα λεπτά και δώστε βάση στους στίχους:
Σίγουρα θα αναρωτιέστε «γιατί αυτό το τραγούδι συγκεκριμένα;». Η απάντηση είναι πως εδώ και χρόνια τα Χριστούγεννα για μένα είναι μία εποχή απολογισμού της χρονιάς που πέρασε. Ή για να το θέσω καλύτερα, είναι μία από τις λίγες περιόδους – αν όχι η μοναδική περίοδος – στην οποία μου δίνεται η ευκαιρία να εκτιμήσω ό,τι έζησα αυτή τη χρονιά. Έτσι και φέτος, λοιπόν, θέλησα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας, φίλοι και φίλες του The K-magazine.
To 2012 ήταν άλλη μία δύσκολη χρονιά για όλους μας. Δε μιλάω ούσα «έξω από το χορό». Υπήρξαν φορές που ένιωσα πως πέφτω στο κενό κι απλά περίμενα πότε θα σκάσω κάτω σαν το καρπούζι. Κι όμως, δεν έγινε ποτέ. Γιατί; Γιατί πάντα είχα ένα χέρι πρόθυμο να απλωθεί για να με πιάσει, να με τραβήξει ξανά πίσω και να με βοηθήσει να σταθώ ξανά όρθια. Αυτό το χέρι είχε πολλά πρόσωπα. Του πατέρα μου, της αδερφής μου, των φίλων μου…
Μόλις, λοιπόν, αυτό το χέρι με στήριζε ξανά στα δυο μου πόδια, σήκωνα το κεφάλι κι έβλεπα τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να αφήσω τον εαυτό μου να καταρρεύσει. Η οικογένειά μου που είναι πάντα δίπλα μου ό,τι κι αν συμβεί. Το ανιψάκι μου που και μόνο με το σκανδαλιάρικο γελάκι του με κάνει να ξεχνάω ό,τι με βασανίζει. Οι φίλες μου που είναι εκεί για να με ακούνε, να με συμβουλεύουν και – ουκ ολίγες φορές – να με φέρνουν ξανά μαλακά στη γη όταν πάω λίγο να ξεφύγω προς τα σύννεφα.
Μία δεύτερη οικογένεια στο χώρο εργασίας μου, όπου γίναμε όλοι μία γροθιά για να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία. Ένας καλός μου φίλος που μετά από πολλά χρόνια με είδε να κλαίω κι αφού με ηρέμησε, μου ζήτησε να χαμογελάω. Όχι να χαμογελάσω, αλλά να ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ. Σε μόνιμη βάση. Ακόμη και το… χαζοχαρούμενο σκυλάκι της αδερφής μου, όταν χοροπηδάει γύρω μου για να παίξω μαζί του, καταφέρνει να με κάνει να γελάω όποτε το έχω ανάγκη. Όλα αυτά – κι ακόμη περισσότερα – μου θύμισαν τη δύναμη του μότο μου «πολεμάμε μαζί, ΝΙΚΑΜΕ μαζί».
Με όσα σας προανέφερα ενδεικτικά θέλω να σας παροτρύνω να κάνετε κι εσείς το ίδιο. Αυτές τις μέρες δεν έχουν σημασία τα φαντεζί δώρα που θα ανταλλάξετε ή σε ποιο in μαγαζί θα περάσετε το βράδυ των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Ειδικά την περίοδο που διανύουμε. Αυτήν την εποχή σημασία έχει να εκτιμήσουμε τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας και να θυμηθούμε πως όχι μόνο για μας, αλλά και για εκείνους, είναι υψίστης σημασίας να σταθούμε δυνατοί, να παλέψουμε και να νικήσουμε.
Κάντε, λοιπόν, με το νου σας, ένα ταξίδι πίσω σ’αυτούς τους δώδεκα μήνες που πέρασαν. Έπειτα κοιτάξτε γύρω σας. Και μετά χαμογελάστε κι αγκαλιάστε τους αγαπημένους σας ανθρώπους. Τότε θα αισθανθείτε σίγουρα την αγαλλίαση που περιμένουμε όλοι να νιώσουμε αυτές τις μέρες και την ελπίδα πως θα έρθουν «Better Days». Γιατί όταν είσαι με ανθρώπους που σε νοιάζονται, σίγουρα θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Καλή Χρονιά, με υγεία, χαρά και πάνω απ’ όλα ΑΓΑΠΗ δίχως όρους!
Αντιγόνη
