οικογένεια

Ως μαμά δύο μικρών αγοριών αναρωτιέμαι συχνά όταν τους αφήνω στο σχολείο πως θα κυλήσει η μέρα τους. Τι θα αντιμετωπίσουν η αν θα ανακαλύψουν κάτι καινούργιο, θα το μοιραστούν άραγε μαζί μου όταν θα επιστρέψουν; Ελπίζουμε ότι η σχέση με τα παιδιά μας είναι γερή και σταθερή. Είμαι, νομίζω, από  τις μητέρες που η  σχέση της με τα παιδιά βασίζεται στην ειλικρίνεια και στην εμπιστοσύνη και ότι μου μιλούν άνετα για όλα ή σχεδόν όλα.

Αργότερα αντιμετωπίζουμε μία διαφορετική αλήθεια… Δεν είναι εύκολο για τα περισσότερα παιδιά να ανοιχτούν. Πολλές φορές ακόμα και αν είναι έτοιμα να μας συζητήσουν ένα θέμα που τα απασχολεί μπορεί την τελευταία στιγμή να αλλάξουν γνώμη. Είναι τόσες οι πληροφορίες και τα ερεθίσματα που δέχονται καθημερινά όπου κάποιες φορές μπλοκάρουν. Στις μικρότερες ηλικίες ένα άγγιγμα η ένα χάδι είναι το κλειδί για να ξετυλιχτεί κάποια ιστορία.

Έτσι, αρχίζει το χτίσιμο μίας αληθινής αγάπης μεταξύ γονιού-παιδιού.

Αργότερα η αναγκαιότητα καλύτερης επικοινωνίας αλλάζει, ψάχνουμε τρόπους να τα προσεγγίζουμε περισσότερο. Το σίγουρο είναι να μην περιμένουμε από το παιδί να ακούει μόνο. Πώς το πετυχαίνουμε λοιπόν; Κάθε μέρα όταν γυρνούν από το σχολείο προσπαθώ να συζητώ ξεχωριστά πως νιώθουν, λόγω το ότι έχουν διαφορετικές ηλικίες. Κάθομαι δίπλα τους η τους αγκαλιάζω και αρχίζω μια ουσιαστική κουβέντα. Στην αρχή συνήθως φλυαρούν για μικροπράγματα, τους αφήνω να εκφράσουν αυθόρμητα ότι αισθάνονται ή σκέφτονται και βλέπουν ότι είμαι εκεί πρόθυμη να τα ακούσω.

Προσπαθώ να τους απαντώ χωρίς τίποτα να με αποσπά εκείνη τη στιγμή. Έτσι μάθαμε να συζητάμε πολύ και για πολλά.

Είτε κάτι που πραγματικά τους απασχολούσε στην διάρκεια της μέρας ή κάποια καινούργια πληροφορία που κέντρισε το ενδιαφέρον τους. Όταν με βλέπουν απασχολημένη ποτέ δεν με πλησιάζουν για να μιλήσουμε. Εξασφαλίζοντας καλύτερη επικοινωνία προσπαθώ να είμαι συγκρατημένη μαζί με τα παιδιά. Η ανυπομονησία και η λαχτάρα να απαντήσω αμέσως σε ό,τι με ρωτούσαν, παρατήρησα ότι έπεφτα στην παγίδα της κριτικής. Προσέξτε το κι εσείς : Αν νιώθουν έτσι, δεν θα σας απευθύνουν τον λόγο, δεν θα σας εμπιστευτούν. Μιλάμε ξεκάθαρα και τους δείχνουμε ότι τους εμπιστευόμαστε.

Πόσο χρόνο περνάτε με το παιδί σας ;

Παίξτε, χορέψτε, αγκαλιαστείτε, γελάστε…. Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν πως είμαστε άνθρωποι με τις ίδιες ανάγκες και όχι τέλειες προγραμματισμένες μηχανές (γονείς) έτοιμοι να υπερκαλύψουν τα θέλω τους. Κάνουμε λάθη, πρέπει να το βλέπουν για να νιώθουν ισάξια έτσι ώστε να αισθάνονται αποδεκτά. Έτσι γεννιέται μια ειλικρινής επικοινωνία και μπορούν να εμπιστευτούν τα συναισθήματά τους ώστε αργότερα όταν έρθουν μεγαλύτερα προβλήματα να έχουμε δημιουργήσει την αίσθηση του σεβασμού και της ομαδικότητας.

Κείμενο: Ρία Σπύρου

Ένα από αυτά που με εντυπωσιάζει στα σημερινά παιδιά -και το κοντινότερό μου παράδειγμα είναι φυσικά ο Παύλος- είναι οι ερωτήσεις που κάνουν σε καθημερινή βάση. Είμαι σίγουρη ότι εμείς στην ηλικία τους ούτε καν μπαίναμε σε τέτοιες διαδικασίες αναζήτησης κι εξερεύνησης του πραγματικού κόσμου, αλλά και του ονειρικού… Έξυπνες ερωτήσεις σε ακόμη πιο έξυπνα παιδιά τεσσάρων και πέντε χρονών, που αφορούν αποκλειστικά στις μητέρες τους, χρήζουν -το λιγότερο- αφοπλιστικών απαντήσεων. Όπως ακριβώς αυτές που έδωσαν τα παιδάκια, απαντώντας με αθωότητα, τρυφερότητα και μεγάλη αγάπη σχετικά με τη μαμά τους. Προσθέτοντας, μάλιστα, και μια μεγάλη δόση χιούμορ, ξάφνιασαν τους πάντες!

* Γιατί ο Θεός έπλασε τη μαμά;
1. Είναι η μόνη στο σπίτι που ξέρει πού είναι το κάθε πράγμα!
2. Για να καθαρίζει το σπίτι!
3. Για να μας βοηθήσει εκεί έξω, μόλις γεννηθούμε!

* Από τι έφτιαξε ο Θεός τη μαμά;
1. Από λάσπη, όπως όλους μας.
2. Από δύναμη, υπομονή και αγάπη.
3. Από ό,τι έφτιαξε κι εμένα. Μόνο που χρησιμοποίησε μεγαλύτερα κομμάτια!

* Από ποια “υλικά” είναι φτιαγμένες οι μαμάδες;
1. Ο Θεός έφτιαξε τις μαμάδες από λίγο σύννεφο και μαλλιά από τους αγγέλους και ό,τι άλλο ωραίο υπάρχει στον κόσμο!
2. Από τα κόκαλα των αντρών.

* Γιατί ο Θεός σού έδωσε “αυτή” τη μαμά και όχι κάποια άλλη;
1. Έχουμε συγγένεια.
2. Ο Θεός ήξερε ότι με συμπαθεί περισσότερο από τις μαμάδες των άλλων παιδιών.

* Τι γνώριζε η μαμά σου για τον μπαμπά σου πριν τον παντρευτεί;
1. Το επίθετό του.
2. Το παρελθόν του. Μήπως έπινε πολλές μπίρες!
3. Πόσα λεφτά έβγαζε και αν έκανε δουλειές στο σπίτι.

* Γιατί η μαμά σου παντρεύτηκε τον μπαμπά σου;
1. Ο μπαμπάς μου έκανε την καλύτερη μακαρονάδα στον κόσμο και η μαμά μου τρώει πολύ.
2. Ήταν ήδη αρκετά μεγάλη για να βρει κάποιον άλλον.
3. Η γιαγιά μου λέει ότι η μαμά μου “δεν είχε το μυαλό της”!

* Ποιος είναι το “αφεντικό” στο σπίτι;
1. Η μαμά δεν θέλει να είναι το “αφεντικό” αλλά πρέπει, γιατί ο μπαμπάς είναι βλάκας!
2. Η μαμά. Αυτήν πρέπει να ρωτήσω αν θα πάω να παίξω με τους φίλους μου.
3. Η μαμά, αλλά όχι επειδή ξέρει περισσότερα από τον μπαμπά αλλά επειδή εκείνος την αφήνει να νομίζει έτσι!

* Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μπαμπά και μαμάς;
1. Η μαμά δουλεύει στη δουλειά, δουλεύει και στο σπίτι. Ο μπαμπάς στο σπίτι κοιμάται!
2. Η μαμά έχει κάτι μαγικό και με κάνει να αισθάνομαι καλά όταν είμαι άρρωστος, χωρίς να πάρω φάρμακα!
3. Ο μπαμπάς είναι ψηλότερος και πιο δυνατός από τη μαμά. Και φωνακλάς!

* Τι κάνει η μαμά στον ελεύθερο χρόνο της;
1. Δεν έχει ελεύθερο χρόνο.
2. Φροντίζει εμένα και τον μπαμπά.

* Ποιο θα ήταν αυτό που θα άλλαζες στη μαμά σου;
1. Να μη λέει συνέχεια “μάζεψε τα παιχνίδια”, “καθάρισε το δωμάτιο”…
2. Να πετάξει αυτά τα αόρατα μάτια που έχει στην πλάτη της και τα βλέπει όλα!

(Ευχαριστούμε την αναγνώστρια Λ.Μ. που μας το έστειλε)