προβλήματα

Αυτές είναι οι συνήθειες που πρέπει να αφήσουμε για να είμαστε πιο χαρούμενοι.

«Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως», λέει το αρχαίο ελληνικό ρητό που τόσο επιτυχημένα περιγράφει τη δύναμη της συνήθειας, μιας συνήθειας που καταλήγουμε συχνά να μην μπορούμε να ελέγξουμε και να γίνεται μέρος της καθημερινότητάς μας. Τις περισσότερες φορές, μάλιστα, τείνουμε να υποτιμούμε την κατάσταση, μη συνειδητοποιώντας πόσο μεγάλη επιρροή μπορεί να ασκεί πάνω μας κι επιτρέποντάς της να βάζει σιγά σιγά τα λιθαράκια για μια κακή (υποσυνείδητα κι συνειδητά) ψυχολογική κατάσταση.

1. Ζούμε στο παρελθόν.

Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά, το παρελθόν έχει «γραφτεί» και, όσο και να το σκέφτεσαι, δεν αλλάζει.Όταν, όμως, ζεις στο παρελθόν, δε ζεις στο τώρα. Και κάπου εδώ η ζωή περνάει από μπροστά σου και σε βρίσκει με γυρισμένη την πλάτη. Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να αφήσουμε πίσω το «χθες», αλλά αυτό είναι που πρέπει να γίνει, ώστε να ανοίξει ο χώρος για τα καλύτερα πράγματα που περιμένουν να έρθουν.

2. Λέμε «ναι», ενώ θέλουμε να πούμε «όχι».

Πόσες φορές σας έχει τύχει να έχει ζητηθεί η γνώμη/άδειά σας σε κάτι και, ενώ θέλετε να πείτε «όχι», τελικά λέτε «ναι», είτε για να φανείτε συγκαταβατικοί, είτε για να μην στενοχωρήσετε κάποιον; Έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Californiaέδειξε ότι όσο περισσότερο δυσκολεύεται κάποιος να πει όχι, τόσο πιο πιθανό είναι να νιώθει άγχος, εξάντληση και κατάθλιψη. Μη φοβάστε, λοιπόν, να αρνηθείτε κάτι, καθώς, με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσετε να διώξετε από το μέλλον τις αρνητικές συνέπειες της καταπίεσης και της υπερβολικής δέσμευσης.

3. Δε ζητάμε βοήθεια.

Κάτι η περηφάνια μας, κάτι η θέληση που έχουμε να αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε την ανάγκη κανενός, μας εμποδίζουν από το να αναγνωρίσουμε ότι σε μια δεδομένη στιγμή χρειαζόμαστε τη βοήθεια ενός τρίτου. Στην πραγματικότητα, όμως, το να παραδεχόμαστε ότι δεν είμαστε παντογνώστες, μας κάνει αυθεντικούς, με αυτοπεποίθηση και φέρνει στη διάθεσή μας πολύ περισσότερους πόρους.

4. Αποφεύγουμε τα προβλήματα, αντί να τα λύνουμε.

Η άρνηση της ύπαρξης ενός προβλήματος και η αποφυγή του να το κοιτάξουμε «κατάματα», σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να το εξαφανίσει από τη ζωή μας. Παρότι, όμως, φαντάζει ακατόρθωτο, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να έρθουμε αντιμέτωποι με το πρόβλημα, για να μπορέσουμε να βρούμε τη λύση του, αν δε θέλουμε να το διαιωνίζουμε εις τους αιώνας των αιώνων, μέχρις ότου μετατραπεί σε μια τοξική κατάσταση.

Το ψέμα ορίζεται ως ένας λόγος μη αληθής ή ένας λόγος που αποκρύπτει την αλήθεια, που εκφέρεται με στόχο την εξαπάτηση ή την παραπλάνηση του άλλου. Είναι σημαντικό να διαχωρισθεί από την πλάνη κατά την οποία πάλι ο λόγος είναι μη αληθής αλλά πιστεύεται ως αληθινός από το ίδιο το άτομο. Η σημαντική διαφοροποίηση του ψέματος βρίσκεται λοιπόν στον σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται.

Όλοι οι άνθρωποι λέμε ψέματα. Τα είδη του ψεύδους είναι ποικίλα. Τα συνηθέστερα από αυτά είναι:

• ψέματα που έχουν στόχο την εξαπάτηση του άλλου (οικονομική, ερωτική, κοροϊδία κλπ)
• ψέματα που σκοπεύουν στην παραποίηση των πραγματικών δεδομένων ώστε να φανεί το ίδιο το άτομο πιο αρεστό / κατάλληλο
• ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό
• ψέματα που λέγονται για να προστατεύσουν ένα αγαπημένο πρόσωπο από ένα πραγματικό γεγονός που θα το πληγώσει εάν το μάθει
• τέλος τα “κατά συνθήκη” ψέματα όπου για λόγους τυπικότητας κι ευγένειας αποφεύγουμε την ειλικρίνεια, π.χ. στην ερώτηση ενός γνωστού “είσαι καλά;”, η συνηθέστερη απάντηση είναι απλά μια κατάφαση ανεξάρτητα από το αν ισχύει ή όχι

Οι ειδικοί ψυχικής υγείας αναφέρουν ότι ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι ψεύδονται είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση. Έτσι, νιώθοντας ανασφάλεια για τον εαυτό και τις ικανότητές τους, παραποιούν τα δεδομένα φτιάχνοντας μια καλύτερη εικόνα του εαυτού τους την οποία εμπιστεύονται περισσότερο. Ας παρομοιάσουμε τον ψυχισμό τους με ένα μαγαζί: επιδεικνύουν την καλογυαλισμένη και περιποιημένη βιτρίνα αλλά αφήνουν συσσωρευμένες ανασφάλειες κι ανησυχίες στην αποθήκη να σκονίζονται… Ο ψεύτης που γνωρίζει ότι δε θέλει να εκθέσει τον αληθινό του εαυτό είναι σε μια επαγρύπνηση και συνεχή προσπάθεια διαφύλαξης των πραγματικών χαρακτηριστικών του. Αντίθετα, εκείνος που λέει ψέματα στον ίδιο του τον εαυτό, πλανάται για την πραγματικότητα και βρίσκεται σε μια κατάσταση σύνδεσης του πραγματικού με το ψεύτικο: για παράδειγμα, ας πούμε ότι κάποιος θέλει να χωρίσει αλλά δεν ξέρει πώς να το πει ή φοβάται για τις συνέπειες. Μπορεί απλά να το αποσιωπήσει, σκεπτόμενος ότι είναι ιδέα του ή μια κακή φάση, ελπίζοντας ότι παραμένοντας στη σχέση θα αλλάξουν τα πράγματα από μόνα τους. Όπως είναι εύλογο, τα ψέματα που λέμε στον ίδιο μας τον εαυτό, μας απομακρύνουν από την ανάληψη των ευθυνών μας και την επίτευξη των επιλογών μας. Τα ψέματα αυτά όμως όσο τα προσπερνάμε τόσο βρίσκονται μπροστά μας ταλανίζοντάς μας με ψυχοσωματικά συμπτώματα, έντονο στρες ή θλίψη, σε μια ενεργοποίηση συναγερμού του ψυχισμού ώστε να εισακουσθούν από το άτομο.

Σε ό,τι αφορά τα ψέματα που λέγονται με στόχο την εξαπάτηση του άλλου, αποτελούν ναρκισσιστική έκφραση χειριστικών προσωπικοτήτων. Από τη μία υπάρχει η αδυνατότητα της δημιουργίας εμπιστοσύνης με ένα άλλο άτομο, από την άλλη μπορεί να επιδιώκεται η άμεση ικανοποίηση από την απάτη του άλλου κάνοντας έτσι το άτομο που εξαπατά να νιώθει καλύτερα για τον εαυτό του.

Τα ψέματα που έχουν σκοπό την προστασία ενός αγαπημένου ανθρώπου κινητοποιούνται από το νοιάξιμο για τον άλλον. Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι κατά πόσο έτσι προστατεύεται όντως ο αγαπημένος ή τελικά πέφτει θύμα της δικής μας κοροϊδίας. Επίσης, ποιο είναι το κριτήριο που ορίζει τι χρειάζεται και τι δεν χρειάζεται να ξέρει ο άλλος παρότι τον αφορά; Πρόκειται για λεπτές καταστάσεις που χρήζουν ιδιαίτερης διαχείρισης ανάλογα με την περίσταση και τις συνθήκες: για παράδειγμα, η αναγγελία μιας σοβαρής ασθένειας και η απόκρυψή της από το οικογενειακό περιβάλλον, τελικά προστατεύει τους άλλους ή τους στερεί το δικαίωμα να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους; Από την άλλη πλευρά, η απόκρυψη μιας απιστίας ποιον διαφυλάσσει περισσότερο: τον απατημένο ή τον άπιστο;

Τέλος, αναφερόμενοι στα κατά συνθήκη ψέματα, το ερώτημα που προκύπτει είναι αν τελικά η επικοινωνιακή μας δυναμικότητα στηρίζεται στην αλήθεια ή στο ψέμα. Ρίχνοντας μια ματιά στις σύγχρονες κοινωνικές δομές, διαπιστώνει κανείς ότι οι κοινωνικοί μας ρόλοι είναι τέτοιοι που απαιτούν έναν μεγάλο βαθμό τυπικότητας αλλά και τυποποιημένων συμπεριφορών. Αυτές οι τελευταίες αποκλείουν τον αυθορμητισμό και την ατομική διαφορετικότητα, ορίζοντάς μας να συμπεριφερθούμε με τον τρόπο που αρμόζει στην εκάστοτε περίσταση. Σκεπτόμενοι την αυξανόμενη διαδικτυακή αλληλεπίδραση μέσω των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης, τούτη η τυποποίηση της συμπεριφοράς μετουσιώνεται σε ωραιοποίηση του εαυτού, αποκλείοντας πάλι έναν μεγάλο αριθμό πραγματικών στοιχείων του ατόμου. Ρίχνοντας μια ματιά επίσης στις αναλύσεις των διαπροσωπικών σχέσεων, διαφαίνεται μια τάση της πλειονότητας να δυσκολεύεται να εκθέσει τον εαυτό της ακόμη και στις πιο κοντινές σχέσεις καθώς ο φόβος της απόρριψης καλλιεργείται εντός μας. Αυτό που χρειάζεται να κάνει το άτομο είναι να εμβαθύνει την αυτογνωσία του ώστε να μπορεί να εμπιστευθεί τον εαυτό του για να μπορεί να τον εκφράσει / εκθέσει / μοιραστεί ελεύθερα, δηλαδή χωρίς φόβο.

Άλλωστε, κατά τον Γάλλο συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ (1913 – 1960) “ελεύθερος είναι εκείνος που μπορεί να ζει χωρίς να λέει ψέματα”.

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

–Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε!, από την Μαρία Μάρκου

–Ομοφυλοφιλία… μία ιστορία από τα παλιά!, από τη Μαρία Μάρκου

–Νέα γυναίκα και single mom, από την Μαρία Μάρκου
–Μαμά 45 ετών και..άνω, από τη Μαρία Μάρκου
–Κρίσεις πανικού; Don’t panic!,από την Μαρία Μάρκου