πρόταση
Το μουσείο που είναι διάσημο για την αρχιτεκτονική του θα επεκταθεί και θα μεγαλώσει και άλλο τη κυκλική του πορεία. Ίσως ο αρχιτέκτονας του Solomon Guggenheim να διαφωνούσε με αυτό, αλλά δεν πρόκειται να τον ρωτήσει κάνεις, αφού δεν είναι πλέον ανάμεσα μας και τον αφήνουν από εκεί ψηλά να φωνάζει χωρίς να ακούν τις αντιρρήσεις του.
Οι διάσημες ράμπες του θα συνεχίσουν την άνοδό τους προς την “ολοκλήρωση” του αίθριου με την γυάλινη οροφή. Η ανύψωση του Guggenheim θα οδηγήσει στο σχηματισμό ενός εσωτερικού κώνου στην κορυφή του οποίου η κυκλική ράμπα θα γίνει ένα ομοιογενές επίπεδο, ο τελευταίος όροφος του μουσείου. Η γυάλινη οροφή θα λειτουργεί ως μια πηγή φωτός, απ όπου θα μπαίνουν οι ακτίνες του ηλίου.
Ωστόσο, το Μουσείο Guggenheim είναι ένα αρχιτεκτονικό icon , τόσο εμβληματικό στο μυαλό μας, που δεν μπορεί πλέον να αγγιχτεί από τους αρχιτέκτονες! Ακόμη κι αν ο δημιουργός του πρότεινε μια εναλλαγή της μορφής του, οι Νεοϋορκέζοι ξαφνικά θα αισθάνονται σαν να έχουν χάσει έναν αγαπητό παλιό φίλο.
Το «Oiio» αρχιτεκτονικό γραφείο στη Νέα Υόρκη (και στην Αθήνα) έχει καταλήξει σε ένα σχέδιο για την επέκταση, του Frank Lloyd Wright με επέκταση της σπειροειδούς μορφή του στον ουρανό.
“Τι θα συμβεί αν αποφασίσουμε ότι έπρεπε να έχουμε λίγο περισσότερο Guggenheim;” Μήπως δείχνουν ότι αμφισβητούν τους αρχιτέκτονες, των οποίων τα σχέδια έχουν μια δομή με σχεδόν τρεις φορές περισσότερα πατώματα;
Η επέκταση θα συνεχίσει την πορεία του Guggenheim μέσω δεκατριών επιπλέον ορόφων, τελειώνοντας με ένα πλήρες κυκλικό πάτωμα στο ανώτατο επίπεδο. Η θολωτή γυάλινη οροφή θα πρέπει να αφαιρεθεί από την τρέχουσα θέση της και να ανακατασκευαστεί για τη νέα στέγη.
Το “Oiio” ονομάζει το έργο «Επέκτασης της Ιστορίας του Guggenheim», ως σημείο αναφοράς για το απίθανο, αν και εφόσον θα μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι παρόμοιο.
Η εκπληκτική ταινία από την γειτονική Ιταλία που κέρδισε Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και Α’ Ανδρικού Ρόλου.
Το ταξίδι στο χρόνο για να γνωρίσουμε κάποιους νικητές των Βραβείων της Ακαδημίας συνεχίζεται. Όσοι την έχετε δει, είμαι σίγουρη πως θα την ξαναδείτε, γιατί είναι μία από τις ταινίες που δε βαριέται ποτέ κανείς να τη βλέπει σ’ επανάληψη! Όσοι δεν την είδατε, αρχίζει το «μάθημα»!
Όταν ο Γκουίντο (Roberto Benigni) συνάντησε για πρώτη φορά τη Ντόρα (Nicoletta Braschi) το 1930, ήταν σίγουρος πως ήταν τρελός γι’ αυτήν. Έπειτα από ένα επίμονο και γεμάτο φαντασία φλερτ, αλλά και το «κλέψιμο» της νύφης από τον ίδιο της τον αρραβώνα, καταφέρνουν να είναι μαζί και να δημιουργήσουν την οικογένειά τους. Όταν, όμως, κάποια χρόνια μετά η Ιταλία κυριεύεται από τους Ναζί και ξεκινούν οι μαζικές συλλήψεις των Εβραίων για να οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η οικογένεια χωρίζεται. Ο Γκουίντο, με το γιο του Τζοσουέ και το θείο του Ελιζέο στοιβάζονται σ’ ένα βαγόνι μαζί με πολλούς ακόμη Εβραίους κι η Ντόρα, αν και δεν είναι Εβραία, απαιτεί ν’ ανέβει κι εκείνη στο τρένο. Όταν πια φτάσουν στο στρατόπεδο ο Γκουίντο, στην προσπάθειά του να διαλύσει το φόβο στο μυαλουδάκι του παιδιού του, του λέει πως η κατάσταση αυτή δεν είναι παρά ένα παιχνίδι και πως αν ακολουθήσει κατά γράμμα τους κανόνες που το θέτει ο πατέρας του θα κερδίσουν το πρώτο βραβείο. Κι όσο αγωνίζεται να σώσει το γιο του από το χαμό, ο Γκουίντο θα προσπαθήσει παράλληλα να εντοπίσει τη Ντόρα στο στρατόπεδο προκειμένου να το σκάσουν όταν βρούνε την ευκαιρία.
Η ταινία είναι ένας ύμνος στη γονική αγάπη και τη δύναμη της οικογενειακής ενότητας, ειδικά μέσα σε μία από τις πιο μελανές περιόδους της σύγχρονης παγκόσμιας Ιστορίας: του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος. Η προσπάθεια του Γκουίντο να ξεγελάσει το γιο του, προκειμένου να μη νιώσει ποτέ τη φρίκη του πολέμου είναι ικανή να συγκινήσει ακόμη και τον πιο «σκληρό» θεατή. Κι αυτό γιατί ο Roberto Benigni, μέσα από τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία του, καταφέρνει να μεταπηδήσει με μαεστρία από την κωμωδία στο δράμα. Τη μια στιγμή τον βλέπεις να καταφέρνει να διαλύσει τις όποιες υποψίες του μικρού Τζοσουέ κι από την άλλη κάτι σπάει μέσα σου όταν τον βλέπεις να παλεύει μόνος του με την απόγνωση και τις σκέψεις του. Ο Roberto Benigni πραγματικά ενθουσιάζει με το μεγαλείο των δυνατοτήτων του στην υποκριτική (όχι πως αμφισβητήθηκαν αυτές ποτέ, αλλά η συγκεκριμένη ταινία είναι η μεγαλύτερη εγγύηση). Ο μικρός Giorgio Cantarini στο ρόλο του Τζοσουέ είναι μία γλυκιά νότα σε μία ταινία που το περιβάλλον της είναι τόσο σκοτεινό, ενώ η Nicoletta Braschi, σύζυγος του Benigni και στη ζωή, συμπληρώνει απόλυτα την κινηματογραφική αυτή οικογένεια.
Φυσικά ήταν αναμενόμενο η «Ζωή» να καθηλώσει και τους κριτικούς. Αποτέλεσμα; Οκτώ υποψηφιότητες στην 71η Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας το 1998 (Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, μοντάζ, μουσική, πρωτότυπη μουσική για δράμα, ξενόγλωσση ταινία, Α’ ανδρικός ρόλος) και νίκη στις τέσσερις τελευταίες κατηγορίες. Μάλιστα ο Roberto Benigni είναι ο πρώτος ηθοποιός που κερδίζει το Όσκαρ Ερμηνείας σε ξενόγλωσση ταινία.
Φυσικά δε θα μπορούσα να μη μοιραστώ μαζί σας ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα στην ιστορία των Oscar: τη στιγμή που η Σοφία Λόρεν ανακοινώνει πως νικήτρια ξενόγλωσση ταινία είναι η «Ζωή είναι ωραία». Μία στιγμή που μας θυμίζει γιατί μας αρέσει τόσο πολύ αυτό το «μεγάλο» παιδί που ακούει στο όνομα «Roberto Benigni»!
Πρωταγωνιστούν: Roberto Benigni, Nicoletta Braschi, Giorgio Cantarini, Giustino Durano κ.α.
Απολαύστε και τη μουσική του Nicola Piovani!
http://www.youtube.com/watch?v=j7CqcsY6waY
Το 1952 ο 24χρονος Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα «Φούζερ» (Gael García Bernal), φοιτητής Ιατρικής, κι ο 29χρονος φίλος του Αλβέρτο Γρανάδο (Rodrigo de la Serna), βιοχημικός, αφήνουν πίσω τους το Μπουένος Άιρες για ένα road trip στη Λατινική Αμερική πάνω σε μία παλιά μηχανή Poderosa II. Υπολογίζουν να διανύσουν μία απόσταση 8.000 χιλιομέτρων μέσα σε τέσσερις μήνες για να ανακαλύψουν την ήπειρο. Ο προγραμματισμός τους μένει πίσω, η μία αναποδιά διαδέχεται την άλλη, όμως παρ’ όλα αυτά το ταξίδι τους μέσα από την Αργεντινή, τη Χιλή, το Περού και τη Βενεζουέλα κάθε άλλο παρά απογοητευτικό είναι, καθώς θα έρθουν σ’ επαφή με μία Λατινική Αμερική της οποίας την ύπαρξη αγνοούσαν. Τα νέα πρόσωπα που θα γνωρίσουν στις διαδρομές τους κι όλες οι καταστάσεις που θα συναντήσουν θα καθορίσουν την εικόνα τους για τον κόσμο, αλλά και τους ίδιους. Ειδικά τον ευαίσθητο Ερνέστο, το νεαρό που θαυμάζει την ποίηση του Πάμπλο Νερούδα, που σίγουρα όταν ξεκινούσαν το ταξίδι τους οι δύο φίλοι, κανείς τους δε φανταζόταν την εξέλιξή του στην πιο γνωστή επαναστατική φυσιογνωμία της σύγχρονης Ιστορίας, τον Commandante «Τσε» Γκεβάρα.
Τα «Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας» είναι στην ουσία η κινηματογραφική μεταφορά των προσωπικών ημερολογίων των Γκεβάρα και Γρανάδο «Ημερολόγιο Ταξιδιού» και «Με τον Τσε στη Λατινική Αμερική» αντίστοιχα, με τον Jose Rivera να αναλαμβάνει την επιμέλεια του σεναρίου. Κάποιοι ίσως τη θεωρούν βιογραφική του Τσε Γκεβάρα, παρ’ όλα αυτά δε γίνεται καμία αναφορά στην επαναστατική του δράση παρά μόνο στο τέλος της ταινίας. Η σημασία της ταινίας έγκειται στο «ποιος ήταν ο Ερνέστο Γκεβάρα πριν γίνει Commandante». Οι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης των μη προνομιούχων στους τόπους που γνώρισαν οι δύο φίλοι, οι κοινωνικές και πολιτικές αδικίες είναι αυτές που καλλιεργούν τις πολιτικές απόψεις του Γκεβάρα και που τελικά καθορίζουν τη μετέπειτα εξέλιξή του.
Πέρα από την υπόθεση της ταινίας που έλκει το θεατή, ο οποίος καθ’ όλη τη διάρκειά της παραμένει στη θέση του για να δει λεπτομερώς τι ήταν αυτό που μεταμόρφωσε τον Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα, ο φωτογράφος της ταινίας δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Στη διάρκεια του road trip των πρωταγωνιστών, η οθόνη γεμίζει από μαγευτικά πλάνα τοπίων, ενώ τα πορτραίτα των προσώπων που παρελαύνουν καθηλώνουν το θεατή. Όσο για το χαρακτήρα «μαγνήτη» της ταινίας, τον Ερνέστο Γκεβάρα, ο νεαρός Gael García Bernal αποδεικνύεται ιδανικός για το ρόλο από κάθε άποψη. Είτε λάβει κανείς υπ’ όψιν του τη φυσιογνωμία του, είτε τις εκφράσεις του, θα επιβεβαιωθεί πως δε θα μπορούσε να ενσαρκώσει κάποιος άλλος το νεαρό ιδεαλιστή. Επίσης αξιόλογος ο Rodrigo de la Serna στο ρόλο του πιστού φίλου του Ερνέστο, Αλβέρτο Γρανάδο. Η καλύτερη επιλογή του σκηνοθέτη για να υποδυθεί τον άνθρωπο που ό,τι κι αν γινόταν θα έμενε στο πλάι του νεαρού του φίλου. Εδώ θα σας δώσω κι ένα μικρό trivia: η ομοιότητα του ονόματος του Rodrigo de la Serna μ’ εκείνο του Ερνέστο Γκεβάρα κάθε άλλο παρά συνωνυμία είναι, μια που ο ηθοποιός έχει – αν και μακρινές – ρίζες από την οικογένεια του Commandante!
Τα «Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας» ήταν η αφορμή ώστε ο Ουρουγουανός συνθέτης και τραγουδιστής Jorge Dexler, ο οποίος τραγούδησε για πρώτη φορά στην Ισπανική γλώσσα για τις ανάγκες της ταινίας, να αγκαλιάσει το θείο Oscar για το τραγούδι «Al otro lado del rio» (αγγλική μετάφραση «On the other side of the river») στην 77η Τελετή Απονομής του 2005. Το τραγούδι αυτό είναι το δεύτερο ξενόγλωσσο τραγούδι που βραβεύεται με Oscar μετά «Τα Παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι για την ταινία «Ποτέ την Κυριακή» στην Τελετή Απονομής του 1961.
Πρωταγωνιστούν: Gael García Bernal, Rodrigo de la Serna, Mía Maestro, Jorge Chiarella κ.α.
Επειδή το The K-Magazine είναι το δικό σας περιοδικό κι οι παραπάνω ταινίες είναι ενδεικτικές (φυσικά αν τις δείτε, σας λέω με το χέρι στην καρδιά πως δε θα το μετανιώσετε!), λέω να ανταλλάξουμε ιδέες! Εσείς ποιες ταινίες είδατε που η μουσική τους σας συγκίνησε και που διακρίθηκαν στην παραπάνω κατηγορία; Μέχρι την επόμενη φορά… συντονιστείτε και πάρτε λίγη γεύση από Oscar!
Ο χρόνος ήδη ξεκίνησε να κυλάει οδηγώντας μας στη μεγαλοπρεπή διοργάνωση των Βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Γι’ αυτό και τις επόμενες μέρες θα φροντίσουμε να σας προτείνουμε ταινίες που οι συντελεστές τους ήρθαν σε άμεση επαφή με το θείο Oscar. Αυτή τη βδομάδα την αφιερώνουμε στη μουσική, στην κατηγορία «Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής».
«Atonement» του Joe Wright (Oscar Καλύτερης Μουσικής 2008)
1935, Αγγλία. Η δεκατριάχρονη Μπράιονυ Τάλλις (Saoirse Ronan) που ονειρεύεται να γίνει καταξιωμένη συγγραφέας, ολοκληρώνει ένα θεατρικό προς τιμήν της επιστροφής του μεγάλου της αδερφού Λέον στο σπίτι. Όταν όμως κοιτάξει από το παράθυρο, θα εκπλαγεί βλέποντας τη μεγαλύτερή της αδερφή Σεσίλια (Keira Knightley) να πετάει τα ρούχα της και να βουτάει στο συντριβάνι μπροστά στο γιο μιας υπηρέτριάς του, του Ρόμπι Τέρνερ (James McAvoy). Το συμβάν θα τη συγκλονίσει, αλλά θα αποκτήσει καθοριστική σημασία σε συνδυασμό με ένα γράμμα που απευθύνεται στη Σεσίλια, καθώς η φαντασία της Μπράιονυ θα σταθεί αφορμή για να κατηγορηθεί ο Ρόμπι για ένα έγκλημα που δε διέπραξε. Πέντε χρόνια μετά, με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να έχει ήδη ξεσπάσει και να προκαλεί το χάος, η οικογένεια Τάλλις έχει ήδη διαλυθεί κι η Μπράιονυ θα ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου για να τη συγχωρέσουν η αγαπημένη της αδερφή κι ο Ρόμπι για το λάθος της. Αναζητά την ΕΞΙΛΕΩΣΗ. Πόσο εύκολο μπορεί να είναι αυτό, όμως, μετά από πέντε χρόνια; Θα καταφέρει να έρθει κοντά και πάλι στη αδερφή της;
Η ταινία βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Ian McEwan «Atonement» (ελληνιστί «Εξιλέωση») κι ο Christopher Hampton αναλαμβάνει το σενάριο ώστε να αποδοθεί το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη με τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία. Με το χέρι στην καρδιά θα σας πω πως, έχοντας διαβάσει πρώτα το βιβλίο, εξεπλάγην πολύ ευχάριστα με το σεβασμό που έδειξαν όλοι ανεξαιρέτως οι συντελεστές προς το έργο του συγγραφέα. Από τους σεναριογράφους μέχρι και τους ηθοποιούς. Ξεκινώντας με την Keira Knightley, η οποία έχει ένα καλό ιστορικό στην ενσάρκωση λογοτεχνικών ηρωίδων, γίνεται ένα με τη Σεσίλια και καταφέρνει με μαεστρία να φέρει στην επιφάνεια κάθε συναίσθημα της πρωταγωνίστριας που γνωρίσαμε στο βιβλίο. Ο James McAvoy αποδεικνύεται ο ιδανικός για το ρόλο του Ρόμπι (από τα φυσικά του χαρακτηριστικά έως και τις εκφράσεις του προσώπου του), ενώ η νεαρή Saoirse Ronan στο ρόλο της επιπόλαιης Μπράιονυ είναι μία υποκριτική αποκάλυψη σε εφηβική ηλικία. Προσωπικά τη θεώρησα τόσο καλή στο ρόλο της, που πραγματικά μου γέννησε την ίδια επιθυμία να τη δείρω για τις πράξεις της, ακριβώς όπως ένιωσα όταν διάβασα το βιβλίο! Ολοκληρώνω τις εντυπώσεις μου με την προτροπή να διαβάσετε το βιβλίο…
Η «Εξιλέωση» ήταν υποψήφια σε επτά κατηγορίες (Καλύτερη Ταινία, Καλύτερος Β’ Γυναικείος Ρόλος (Saoirse Ronan), Καλλιτεχνική Διεύθυνση, Φωτογραφία, Διασκευή Σεναρίου, Κοστούμια και Πρωτότυπη Μουσική) στην 80η Τελετή Απονομής του 2008, με το συνθέτη Dario Marianelli να βραβεύεται για τις συνθέσεις του και να αναδεικνύεται νικητής στην τελευταία κατηγορία.
http://www.youtube.com/watch?v=cfuvPy0NSzQ
Πρωταγωνιστούν: Keira Knightley, James McAvoy, Saoirse Ronan, Benedict Cumberbatch κ.α.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες διεχήχθη μία ενδιαφέρουσα έρευνα που αφορά στους αρραβώνες. Μπορεί να θεωρείτε ξεπερασμένη τακτική, κι όμως ακολουθείται όχι μόνο στην Ανατολή, αλλά και στο σύγχρονο Δυτικό κόσμο.
Διαβάστε μερικά από τα στοιχεία.Εσείς ξέρατε ότι….
-To 61% των ανδρών πριν αγοράσουν το μονόπετρο, συμβουλεύονται απο πριν το γούστο της αγαπημένης τους!
-Ο πιο συνηθισμένο μήνας αρραβώνων είναι ο Δεκέμβρης!
-Το 27% των γυναικών, τηλεφωνούν στην κολλητή τους αμέσως μετά απο την πρόταση γάμου!
-Ο μέσος όρος κόστους ενός μονόπετρου παγκοσμίως αγγίζει τα 5.000 δολάρια!!!
-Το 75% των γυναικών αλλάζουν αμέσως μετά τον αρραβώνα το status τους στο facebook.
– Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία περίπου 2000 ζευγάρια αρραβωνιάζονται στην Disneyland!
-Μόνο το 29% των ανδρών δέχεται να φορέσει βέρα.
-Ο μέσος όρος διάρκειας ενός αρραβώνα μέχρι την τέλεση του γάμου είναι 15 μήνες.
– 75-100 ζευγάρια παίρνουν το καραβάκι για το άγαλμα της Ελευθερίας προκειμένου να κάνουν την πρόταση γάμου στην αγαπημένη τους!
-Το 69% των ζευγαριών βγάζουν φωτογραφίες στον αρραβώνα τους!!!!
-Τα ζευγάρια που γνωρίζονται μόλις 3 μήνες πριν τον αρραβώνα αγγίζουν το 7%!!!
-Το 37% των γυναικών είναι ξετρελαμένες με την πρόταση γάμου!!!
-Τα ζευγάρια που ανακοινώνουν τον αρραβώνα του μέσω facebook αγγίζουν το ποσοστό του 46%.
Πηγή: http://www.eventful.gr
«Happy Birthday, Τζακ», λέει η Μαμά στον πέντε ετών πια Τζακ. Κι ο Τζακ νιώθει πια μεγάλος. Τόσο μεγάλος που νιώθει την ανάγκη να ρωτήσει μερικά πράγματα τη Μαμά. Όπως το τι συμβαίνει πραγματικά με τους «πλανήτες» που βλέπει στην τηλεόραση. Γιατί η Μαμά τον κρύβει στη Ντουλάπα όταν έρχεται στο Δωμάτιο ο ΣαταΝίκ. Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο ΣαταΝίκ. Και κυρίως… γιατί δεν έχουν βγει ποτέ έξω από το Δωμάτιο; Μπορούν να βγούνε από αυτό για να καταφέρει να δει από κοντά τους «πλανήτες»; Οι ερωτήσεις επαναλαμβάνονται και κάποια στιγμή παίρνουν τις απαντήσεις τους. Έλα, όμως, που οι απαντήσεις γεννούν άλλες απορίες στο Τζακ. Απορίες που η Μαμά πλέον συνειδητοποιεί πως δε μπορεί απλά να τις εξηγήσει, παρά μόνο αν βγούνε έξω από το Δωμάτιο.
Το «Δωμάτιο» είναι ένα βιβλίο που κάθε σελίδα του είναι ένας φόρος τιμής στη μητρότητα. Κι αυτό που το κάνει τόσο ελκυστικό είναι το γεγονός πως η αφήγηση γίνεται από τον ίδιο τον πεντάχρονο Τζακ. Ακριβώς! Φέρτε στο μυαλό σας ένα παιδάκι κοντά σ’ αυτήν την ηλικία ν’ αφηγείται μία ιστορία, μία οποιαδήποτε ιστορία. Με μία γλώσσα απλοϊκή, χωρίς τη χρήση λέξεων – σιδηρόδρομων για το στοματάκι του, αλλά με ζωντάνια και πάθος κατά την αφήγηση. Έτσι ακριβώς λέει κι ο Τζακ την ιστορία της δική του και της Μαμάς του. Κι αυτό το στοιχείο του βιβλίου είναι που κρατάει σ’ εγρήγορση τον αναγνώστη, που του δημιουργεί πρωτόγνωρα έντονα συναισθήματα και που κάνει τις εικόνες πιο «ζωντανές» μπροστά στα μάτια του.
Το «Δωμάτιο» βραβεύτηκε το 2010 με το Βραβείο Rogers Writer’s Trust, ενώ επίσης έφτασε ως φιναλίστ στα Βραβεία Booker και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.
Ποιος είπε πως τα κινούμενα σχέδια απευθύνονται μόνο σε παιδιά; Εντάξει, δε μιλάω για το «Club του Mickey Mouse» μηδέ για τα «Pokemon»! Ας το παραδεχτούμε, όμως: αν όχι όλοι μας, πολλοί από εμάς (συμπεριλαμβανομένης και της αφεντιάς μου, το λέω δίχως φόβο και πάθος!) παρακολουθήσαμε ως ενήλικοι ταινίες όπως το «Megamind», το «Despicable Me» ή – πιο πρόσφατα – το «Brave». Κι όχι γιατί επέμενε κάποιο πιτσιρίκι, αλλά αποκλειστικά για δική μας ευχαρίστηση. Έρχεται, λοιπόν, ο Hayao Myazaki να μας γνωρίσει σε μία σειρά ταινιών που μπορούν να βάλουν σε σκέψη έναν ενήλικο θεατή με την ίδια ευκολία που θα το κατάφερνε μία real action ταινία. Ίσως γι’ αυτό κάποιοι τον θεωρούν το αντίπαλο δέος της Disney. Μία από αυτές τις ταινίες είναι και το «Nausicaa of the Valley of the Wind», παραγωγής 1984.
Σ’ ένα μακρινό μέλλον, οι άνθρωποι κατέστρεψαν τη γη κατά τη διάρκεια των «Επτά Ημερών της Φωτιάς», με αποτέλεσμα η γη και το νερό να μολυνθούν και να αναπτυχθεί η Τοξική Ζούγκλα. Ένα δάσος όπου τίποτα δε μπορεί να παραμείνει ζωντανό, πέρα από σμήνη τεράστιων εντόμων. Μόνο μικρές πόλεις έχουν καταφέρει να επιβιώσουν και να γλιτώσουν από την οικολογική καταστροφή. Μία από αυτές είναι κι η Κοιλάδα του Ανέμου, ένα φιλήσυχο βασίλειο, το οποίο διασώθηκε χάρη στους ανέμους από τη θάλασσα που διώχνουν τα δηλητήρια της Τοξικής Ζούγκλας. Η Πριγκίπισσα της Κοιλάδας, Ναυσικά, καθέτως ενάντια στις πολεμικές διενέξεις, προσπαθεί να κατανοήσει την Τοξική Ζούγκλα αντί να την καταστρέψει όπως σχεδιάζουν εναπομείναντα βασίλεια. Όταν, όμως θα καταρριφθεί στην Κοιλάδα ένα αεροσκάφος από γειτονικό βασίλειο, οι συγκρούσεις δε θ’ αργήσουν να φουντώσουν. Η Ναυσικά κι ο λαός της θα βρεθούν άθελά τους στη μέση, ενώ μία θανάσιμη απειλή κάνει την εμφάνισή της. Η απάντηση κι η σωτηρία θα δοθούν μόνο από την Τοξική Ζούγκλα κι η Ναυσικά ξεκινάει έναν αγώνα δρόμου για να προλάβει τη ολοκληρωτική καταστροφή.
Η ταινία είναι προφανές πως πραγματεύεται την ανεκτίμητη αξία των οικολογικών ισορροπιών και πως οι αλόγιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις απειλούν τη διατάραξη αυτών των ισορροπιών. Ακόμη θίγεται το πόσο είναι ικανή να επηρεάσει τον άνθρωπο η δίψα για εξουσία, ώστε εκείνος να μη μπορεί πλέον να αναλογιστεί τις συνέπειές του πράξεών του. Αποτέλεσμα μία ταινία με σκηνές αριστοτεχνικού animation, γεμάτη συναισθήματα, συμβολισμούς, δράση και σασπένς. Ναι, είπαμε, μία ταινία μπορεί να προκαλέσει εξίσου αποτελεσματικά σασπένς όπως και μία ταινία με αληθινούς ηθοποιούς.
Μην τρομάζετε με τον πρωτότυπο Ιαπωνικό τίτλο! Η ταινία κυκλοφορεί σε αγγλική μεταγλώττιση και μάλιστα μ’ ένα αξιόλογο καστ ηθοποιών να χαρίζει τη φωνή του στους ήρωες της ταινίας (Alison Lohman, Shia LaBeouf, Uma Thurman, Patrick Stewart κ.α.). Λόγω παλαιότητας της ταινίας θα χρειαστεί λίγη παραπάνω έρευνα στα Video Clubs, αλλά πιστέψτε με: αν δεν άξιζε τον κόπο, δε θα έμπαινα καν στη διαδικασία να σας μιλήσω γι’αυτήν!
Ο Hayao Miyazaki είναι ένας από τους κορυφαίους Ιάπωνες δημιουργούς κινουμένων σχεδίων. Χάρη στις εξαιρετικές τεχνικές animation, τις ελκυστικές πλοκές και τους – πραγματικά – ζωντανούς χαρακτήρες, κατάφερε να γίνει γνωστός, αλλά και να αγαπηθεί και πέρα από τα σύνορα της Ιαπωνίας. Και μπορεί παραπάνω να το χαρακτήρισα ως «το αντίπαλο δέος τα Disney», η ίδια η Disney, όμως, διατίθεται πάντα να μεσολαβήσει για να γνωρίσει τη δουλειά του Miyazaki στο κοινό της Δύσης. Άλλες γνωστές ταινίες που φέρουν την υπογραφή του Hayao Miyazaki είναι το «Spirited Away», το «Howl’s Moving Castle», καθώς και η «Πριγκίπισσα Μονονόκε». Κι όπως και το «Nausicaa of the Valley of the Wind» κι αυτές έχουν ως στόχο τη μετάδοση ηθικών μαθημάτων κι αξιών. Και ναι, καμιά φορά… κι οι μεγάλοι χρειάζονται μία υπενθύμιση αυτών!
Marc Jacobs: “Ο θεραπευτής μου με συμβούλεψε να αρνηθώ την πρόταση του οίκου Dior”
O διάσημος σχεδιαστής Marc Jacobs μίλησε ανοιχτά για την πρόταση που του είχε γίνει να αναλάβει ως σχεδιαστής τον οίκο Dior, αμέσως μετά την αποχώρηση του John Galliano. Ο σχεδιαστής δήλωσε πως όταν το είπε στον ψυχοθεραπευτή του εκείνος του απάντησε..
‘Πώς όλο αυτό θα βελτιώσει την ποιότητα της ζωής σου; Δε θα τη βελτιώσει.’
Ενώ ο Marc Jacobs πρόσθεσε..
‘Εννοώ, δύο παραπάνω show και μετά τον Galliano και ό,τι έχει κάνει-πότε θα ζήσω τη ζωή μου; Ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα να γίνω couturier. Είναι ένας πολύ δύσκολος χώρος για να δουλέψω.’
Επίσης ο γνωστός σχεδιαστής του οίκου Louis Vuitton (αλλά και των brand Marc Jacobs και Marc by Marc Jacobs) παραδέχτηε πως είναι ελάχιστοι οι δημοσιογράφοι που εκτιμάει.
‘Ναι είμαι και εγώ άνθρωπος και πληγώνομαι. Υπάρχουν πολύ λίγοι δημοσιογράφοι που εκτιμάω και δεν το λέω σαν κακία. Δε νομίζω οτι πολλοί από αυτούς καταλαβαίνουν τι κάνουν. Είμαι εντάξει με την κριτική αλλά δεν είμαι εντάξει με την ηλιθιότητα. Είναι άλλο πράγμα να πεις ‘Μου άρεσε ή δε μου άρεσε’ και άλλο να βάζεις λανθασμένες ταμπέλες είτε επειδή έχεις νεύρα επειδή έβρεχε, είτε επειδή άργησε το show, είτε επειδή πεινάς. Όλα αυτά μου φαίνονται ανούσια.’
Ο Νικ κι η Έιμι Νταν είναι παντρεμένοι εδώ και πέντε χρόνια. Και είναι ευτυχισμένοι. Τουλάχιστον, φαίνονταν ευτυχισμένοι, μέχρι τη μέρα της πέμπτης επετείου του γάμου τους, που η Έιμι εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά λίγο η αξιοπερίεργη συμπεριφορά του Νικ που μοιάζει να μην ενδιαφέρεται τόσο για το γεγονός, λίγο μία σκηνή εγκλήματος που αποδεικνύεται στημένη, λίγο κάτι ύποπτες αναζητήσεις στο Διαδίκτυο για δηλητηριάσεις και τρόπους να «ξεφορτωθεί» κάποιος ένα πτώμα, δυσχεραίνουν τη θέση του Νικ, βάζοντάς τον στο νούμερο Ένα της λίστας των υπόπτων. Για να μην πούμε πως για την αστυνομία είναι ο ΜΟΝΟΣ ύποπτος. Ο Νικ αποφασίζει να αποδείξει την αθωότητά του ακολουθώντας τα στοιχεία που άφησε πίσω η Έιμι για το καθιερωμένο παιχνίδι θησαυρού που έπαιζαν πάντα στην επέτειό τους. Τελικά, τι σχέση έχει ο Νικ με την εξαφάνιση της γοητευτικής γυναίκας του; Υπήρξαν, μήπως, μυστικά που βάραιναν το ζευγάρι και που θα είναι καταλυτικά για την όποια εξέλιξη;
Η Gillian Flynn υπογράφει ένα ψυχολογικό θρίλερ με ατμοσφαιρικές σκηνές και ροή η οποία μόνο ασυγκίνητο δεν αφήνει τον αναγνώστη. Οι ξαφνικές ανατροπές της εξέλιξης είναι ικανές να τον καθηλώσουν, ενώ οι αποκαλύψεις που διαδέχονται η μία την άλλη με ρυθμούς – ας μου επιτραπεί η παρακάτω μικρή υπερβολή – πολυβόλου είναι στοιχεία της πλοκής που και το πιο μυημένο μυαλό σεναριογράφου αστυνομικών ιστοριών θα τα ζήλευε. Τέλος εκτός από τον καταιγισμό των απρόσμενων εξελίξεων, αυτό που κρατάει τον αναγνώστη είναι η αναζήτηση των απαντήσεων, μια που η πλοκή γεννάει συνεχόμενα «μα γιατί;».
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Gillian Flynn προτού ασχοληθεί με τη συγγραφή ήταν τηλεκριτικός για το αμερικάνικο περιοδικό Entertainment Weekly. Η στροφή της αυτή γέννησε το πρώτο της βιβλίο «Αιχμηρά Αντικείμενα», με θετική ανταπόκριση από τον κόσμο και επιβραβεύοντάς την με τα βραβεία CWA (Crime Writers’ Association) Ian Fleming Steel Dagger και CWA New Blood Fiction Dagger. Τα βιβλία της «Αιχμηρά Αντικείμενα», «Σκοτεινός Τόπος» και «Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» κυκλοφόρησαν σε πάνω από 25 χώρες.
«Το Κορίτσι που εξαφανίστηκε» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Boy meets girl.
Ο ακρογωνιαίος λίθος των ρομαντικών ταινιών, κομεντί και μη. Έτσι κι εδώ, το αγόρι (Ντέξτερ) γνωρίζει το κορίτσι (Έμμα) την ημέρα της αποφοίτησής τους από το Πανεπιστήμιο. Φαινομενικά είναι η νύχτα με τη μέρα, κι όμως, περνούν το βράδυ μαζί. Από εκείνη τη βραδιά της 15ης Ιουλίου, ξεκινάει ένα ταξίδι στην πάροδο των χρόνων για την ίδια ημερομηνία. Κάποιες χρονιές ξανασυναντιούνται, κάποιες άλλες τις περνάνε χώρια. Οι ζωές τους φαίνεται να προχωρούν, γνωρίζουν άλλους ανθρώπους και μοιάζουν να είναι ευχαριστημένοι… Ή μήπως όχι;
Μήπως τελικά αντιλαμβάνονται πως κάτι λείπει; Και μήπως η φιλία που χτίστηκε τα χρόνια που πέρασαν είναι τελικά κάτι παραπάνω;
Η Δανή σκηνοθέτις Lone Scherfig αφηγείται μία τρυφερή ταινία με επίκεντρο τη φιλία και την αγάπη, τα εμπόδια που αυτές συναντούν κι ο αγώνας όσων τις έχουν ψηλά στις προτεραιότητές τους. Τα συναισθήματα, οι σκέψεις κι οι προσδοκίες των δύο ηρώων αποτυπώνονται επιτυχημένα στα καρέ του φιλμ, αγγίζοντας το θεατή και κάνοντάς τον στη διάρκεια της ταινίας να επιθυμεί να βρούνε η Έμμα κι ο Ντέξτερ αυτό που πραγματικά λαχταρούν, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Παρ’ όλο που η συγκεκριμένη ταινία -μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου- δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστή, η Anne Hathaway αφήνει πίσω την Πριγκίπισσα Μία (ρόλος που την έκανε γνωστή μέσα από την ταινία «Το ημερολόγιο μιας πριγκίπισσας») κι αποδεικνύεται πραγματική αποκάλυψη στο χώρο της υποκριτικής, ενώ ο Jim Sturgess στο ρόλο του – κομματάκι – επιπόλαιου Ντέξτερ δικαιολογεί την επιλογή της σκηνοθέτιδας, αν αναλογιστούμε το ρόλο του ως George Boleyn στο «The Other Boleyn Girl».
Πρωταγωνιστούν: Anne Hathaway, Jim Sturgess, Patricia Clarkson κ.α.
«It’s the most wonderful time of the year…» Κι επειδή υπάρχει μία πληθώρα ταινιών με φόντο Χριστουγεννιάτικα δέντρα, λαμπιόνια, και δώρα, ξεχώρισα δύο από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες. Ας τους ρίξουμε μία ματιά παρέα, τι λέτε;
«Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης» («The Nightmare before Christmas») του Tim Burton
To Halloween ολοκληρώθηκε μ’ επιτυχία γι’ άλλη μία χρονιά κι οι κάτοικοι του Halloween Town το γιορτάζουν. Κι όμως, ο Jack Skellington, ο επονομαζόμενος «Κολοκυθοβασιλιάς» νιώθει πως βαρέθηκε να κάνει κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια κι αναζητεί κάτι καινούριο. Μία μοναχική βόλτα θα τον φέρει στην Christmas Town και για πρώτη φορά θα γνωρίσει τα Χριστούγεννα. Ο Jack, εντυπωσιασμένος από αυτήν την ανακάλυψη, θα αποφασίσει να αναλάβει αυτός τα Χριστούγεννα. Θα είναι όμως, τόσο εύκολο όσο νομίζει ή μήπως η ελλιπής του κατανόηση για τη σημασία αυτής της μέρας θα τον βάλει σε μπελάδες;
Για να το μάθετε, δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε αυτήν τη διαφορετική Χριστουγεννιάτικη ιστορία κινουμένων σχεδίων, όπου την υπογραφή του βάζει ο «μάστορας» των fantasy films Tim Burton. Αν σας άρεσε η «Νεκρή Νύφη» ή η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» τότε σας υπογράφω πως θα ενθουσιαστείτε με το «Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη!
Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά το 1993 κι επανακυκλοφόρησε πριν λίγα χρόνια σε 3D και με βελτιωμένη ψηφιακή επεξεργασία.
Πρωταγωνιστούν: Danny Elfman, Chris Sarandon, Catherine O’Hara, William Hickey κ.α.
«Αγάπη είναι» («Love Actually…») του Richard Curtis
Κεντρικός άξονας της ταινίας είναι η αγάπη. Κι αν δεν είναι τα Χριστούγεννα η πιο κατάλληλη εποχή για να εκδηλώσει κανείς την αγάπη, τότε ποια είναι; Οκτώ διαφορετικά ζευγάρια στην Αγγλία, λοιπόν, ψάχνουν την αγάπη. Ένα μικρό παιδί στο πρόσωπο της δημοφιλούς συμμαθήτριάς του, ένας συγγραφέας στη βοηθό του που δε μιλάει λέξη Αγγλικά, ένας νεαρός στη γυναίκα του καλύτερού του φίλου, ακόμη κι ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας. Άραγε, είναι εύκολο να βρεις την αγάπη; Και πώς το καταλαβαίνεις πως τη βρήκες τελικά;
Ο Richard Curtis, σεναριογράφος και παραγωγός των δημοφιλών πια «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία», «Notting Hill» και «Το ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς» αυτή τη φορά έκατσε στην καρέκλα του σκηνοθέτη κι αφότου συγκέντρωσε ένα δυνατό καστ ηθοποιών, δημιούργησε μία από τις πιο τρυφερές ταινίες που έχουν βγει ποτέ. Οι χιουμοριστικές καταστάσεις κι οι έξυπνες στιχομυθίες είναι ένα από τα δυνατά όπλα της ταινίας για να καταλάβουμε πως στην ουσία… η αγάπη είναι παντού! Παρεμπιπτόντως, το παρακάτω δεν είναι το πιο τρυφερό snapshot της ταινίας;;;
Πρωταγωνιστούν: Liam Neeson, Hugh Grant, Colin Firth, Keira Knightley, Emma Thompson, Alan Rickman κ.α.
Οι γιορτές πλησιάζουν και το ξενοδοχείο με την ωραιότερη θέα της πόλης είναι έτοιμο να σας υποδεχτεί με εορταστικές προτάσεις που αφορούν τη γαστρονομία, τη μόδα, τη διασκέδαση, τη διαμονή, αλλά ακόμη και την αναζωογόνησή σας !
Must REVEILLONS!
Τα καθιερωμένα ρεβεγιόν Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς με τη μοναδική θέα που έχει χαρακτηριστεί ως “μία από τις καλύτερες στη Ευρώπη” φέτος είναι πιο stylish και πιο εορταστικά από ποτέ.
Γαστρονομικά Gala Dinner, θεματικές επιδείξεις μόδας, μαγευτικά πυροτεχνήματα και χορευτικά dj set είναι μόνο μερικές από τις εμπειρίες που θα ζήσετε.
Reveillon Χριστουγέννων!
Ο Exeutive Chef Βασίλης Μήλιος έχει ετοιμάσει στο Le Grand Balcon & La Suite Lounge με τη μοναδική θέα το ‘ Red Fashion Dinner’ με γεύσεις υψηλής γαστρονομίας ενώ θα απολαμβάνετε ένα μοναδικό ‘Red Alert Fashion Show’ με κόκκινες δημιουργίες του πάθους, της γιορτής και της αισιοδοξίας από Έλληνες σχεδιαστές . Χορευτική μουσική αλλά και πολλά δώρα -έκπληξη θα σας απογειώσουν μετά τα μεσάνυχτα!
Brunch Buffet!
Ανήμερα Χριστούγεννων ελάτε στο Le Grand Balcon με την οικογένεια σας και τα παιδιά σας να απολαύσετε ένα εορταστικό Brunch buffet με ατελείωτες Ελληνικές γευστικές δημιουργίες με φόντο την Αθήνα και τα νησιά του Σαρωνικού
St.George Lycabettus Boutique Hotel
Τηλ. 210 7416000
www.sglycabettus.gr
Δεινοκράτους 1
Πλατεία Δεξαμενής
Ο Μπίλι Κόστιγκαν (Leonardo DiCaprio) κι ο Κόλιν Σάλιβαν (Matt Damon) έχουν δύο κοινά. Πρώτον, είναι και οι δύο αστυνομικοί. Δεύτερον, δουλεύουν κι οι δύο υπό κάλυψη. Με τη διαφορά πως ο Κόλιν είναι «βαλτός» στην αστυνομία για χάρη του αρχηγού της Ιρλανδικής Μαφίας στη Βοστόνη, Φρανκ Κοστέλλο (Jack Nicholson), ενώ ο Μπίλι μπήκε στη συμμορία του Κοστέλο για να σταματήσει τη δράση της. Τα πράγματα, όμως περιπλέκονται όταν κάποιος, ο οποίος είναι στη μέση των δύο στρατοπέδων, παρέχει πληροφορίες οι οποίες απειλούν να ξεσκεπάσουν το Μπίλι και τον Κόλιν. Έτσι ξεκινάει ένα κυνηγητό, όπου ο καθένας προσπαθεί να σωθεί.
Ο Martin Scorsese σκηνοθετεί μία εξαιρετική αστυνομική ιστορία, γεμάτη μυστήριο και σασπένς. Απεικονίζει με μαεστρία την επιρροή που έχει ο μυστικός ρόλος στη ζωή του κάθε ήρωα και κατά πόσο αυτός τους ωθεί πολλές φορές στα όριά τους. Οι σκηνές δράσης είναι καταιγιστικές, χωρίς η ταινία να «πνίγεται» από ξέφρενες καταδιώξεις με αμάξια ή συνεχείς πυροβολισμούς κατά τη διάρκειά της. Άλλωστε σκοπός του Scorsese ποτέ δεν ήταν να εντυπωσιάσει το θεατή με καταιγισμό από sound και visual effects. Από την ταινία δεν πρέπει να παραλειφθεί επίσης ένα δυνατό καστ ηθοποιών.
Ο Jack Nicholson στο ρόλο του «κακού» είναι μοναδικός – βλέπεις, έχει εκείνο το βλέμμα και το χαμόγελο του «τρελού» που σε πείθει πως αν δεν ήταν ηθοποιός, θα μπορούσε όντως να είναι αρχιμαφιόζος. Τέλος οι Leonardo DiCaprio και Matt Damon νομίζω πως όσο μεγαλώνουν αποδεικνύουν πως έχουν πολύ μεγάλες δυνατότητες σε σχέση μ’ εκείνες που τους είχαμε γνωρίσει. Ειδικά ο DiCaprio φαίνεται πως έχει αφήσει πίσω του την εποχή του Jack Dawson του «Τιτανικού» που έκανε τα κοριτσάκια να «σπαράζουν».
Πρωταγωνιστούν: Leonardo DiCaprio, Matt Damon, Jack Nicholson, Martin Sheen, Alec Baldwin κ.α.
Όταν ο Λιντό διακομίζεται στην εντατική έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα με το μηχανάκι του, οι υπόλοιποι της παρέας του αποφασίζουν να πάνε στις προγραμματισμένες διακοπές τους, υπολογίζοντας πως θα έχει βελτιωθεί η κατάστασή του μέχρι να επιστρέψουν. Η απουσία του, όμως, λειτουργεί ως ένα εφαλτήριο να βγουν στην επιφάνεια μυστικά. Είτε αυτά είναι μικρά είτε μεγάλα, κρύφτηκαν καλά για καιρό προκειμένου να διατηρηθούν οι ισορροπίες και για να μη χαλάσει το «φαίνεσθαι» κανενός από την παρέα. Πόσο μπορούν αυτά τα μυστικά να επηρεάσουν τους ήρωες; Πόσα είναι αυτά που τους χωρίζουν και πόσα όσα τους ενώνουν; Και κυρίως, τι θα υπερισχύσει τελικά; Η δύναμη της φιλίας ή οι ισορροπίες που δημιουργήθηκαν με την απόκρυψη όσων τους πνίγουν;
Ο Guillaume Canet, γνωστός από τον κεντρικό ρόλο του Julien στη surreal αισθηματική ταινία «Αγάπα με αν τολμάς» (“Jeux d’enfants”), αυτή τη φορά παίρνει θέση πίσω από τις κάμερες και σε δικό του σενάριο αποτυπώνει τις ανθρώπινες σχέσεις του σήμερα. Τις σχέσεις που η τρελή καθημερινότητα έχει αναγκάσει να βασίζονται μόνο σε όσα αφήνουν οι άνθρωποι να φανούν προκειμένου να συνεχίσουν να είναι ευχάριστοι στους γύρω τους. Με το τέλος της ταινίας, ο θεατής μπαίνει στη διαδικασία να αναλογιστεί πόσο τελικά επιτρέπει στο “image” του να καθορίσει την σημασία της φιλίας, της αγάπης και της οικογένειας. Εγώ, πάντως, όταν έκλεισα το DVD σκέφτηκα πως τελικά το «φαίνεσθαι» δεν είναι παρά μία εικονική πραγματικότητα στην οποία έχουνε πολλοί οικειοθελώς – δυστυχώς – εγκλωβιστεί, αδυνατώντας, έτσι να δούν παραπέρα.
Να αναφέρω επίσης πως η αγαπημένη μου Marion Cotillard εντυπωσιάζει γι’ άλλη μία φορά, μια που είναι από τις λίγες ηθοποιούς – κατ’ εμέ – που δεν χρειάζεται να τις ακούς να μιλούν για να αποδείξουν την αξία τους. Αρκούν οι εκφράσεις του προσώπου της κι οι κινήσεις του σώματός της.
Πρωταγωνιστούν: François Cluzet, Marion Cotillard, Benoît Magimel, Gilles Lellouche, Jean Dujardin
Ο Driss (Omar Sy), όταν χτύπησε την πόρτα του Philippe (François Cluzet), ήθελε απλώς μία υπογραφή ώστε να συνεχίσει να λαμβάνει το επίδομα ανεργίας του. Δε φανταζόταν πως από μικροαπατώνας θα γινόταν -από τη μια στιγμή στην άλλη- ο προσωπικός φροντιστής ενός τετραπληγικού αριστοκράτη. Και σίγουρα, κανείς από τους δύο δεν περίμενε πως η επαγγελματική σχέση θα εξελισσόταν σε μία δυνατή φιλία.
Σύμφωνα με τη Φυσική, «τα ετερώνυμα έλκονται». Με δεδομένο πως ισχύει και στις ανθρώπινες σχέσεις, αυτός ο νόμος είναι κι ο κορμός της ταινίας των Olivier Nakache και Eric Toledano, η οποία ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία. Ο Philippe, από τη μία, έχει μία μεγάλη περιουσία, όντας, όμως, εγκλωβισμένος στην αναπηρική του καρέκλα, επιβιώνει χωρίς να ζει. Ο Driss, από την άλλη, διατηρεί το χιούμορ του σε κάθε στιγμή κι έχει την αποφασιστικότητα να υλοποιεί τη γνωστή ρήση «Carpe Diem», κάτι που ο Philippe, μετά το ατύχημά του, νόμιζε πως είχε χάσει. Δύο τόσο αταίριαστοι χαρακτήρες, ο καθένας με τις δικές του αγωνίες και πληγές του παρελθόντος, τα δικά του όνειρα, αλληλοσυμπληρώνονται, με αποτέλεσμα να γίνουν απαραίτητοι ο ένας για τον άλλον.
Οι «Άθικτοι», αν κι έχει σαν κεντρικό χαρακτήρα έναν άνθρωπο με αναπηρία, είναι μία ταινία με απεριόριστη αισιοδοξία και πανέξυπνο χιούμορ. Δε υπάρχει ούτε μία σκηνή που να γεννά στο θεατή την αίσθηση της λύπης για την κατάσταση του ενός εκ των δύο πρωταγωνιστών. Αν κάποιοι από εσάς που με διαβάζετε αυτή τη στιγμή έτυχε να δείτε το «Η θάλασσα μέσα μου», σίγουρα θα φέρνετε στο μυαλό σας την απελπισία του Javier Bardem. Ε, λοιπόν, στους «Άθικτους» υπάρχει μία ανθρώπινη προσέγγιση στο θέμα της αναπηρίας και, καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, ο θεατής απολαμβάνει την αυθεντικότητα της σχέσης που δημιουργείται ανάμεσα στους δύο άντρες.
Γράφοντας αυτές τις γραμμές θυμήθηκα πως σ’ ένα ημερολόγιο είχα πετύχει την υποσημείωση πως στις 3 Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα των ΑμΕΑ. Χωρίς να θέλω η εν λόγω ταινία να γίνει σήμα κατατεθέν της ημέρας όπως έγινε με τη «Philadelphia» με τον Tom Hanks και τον Denzel Washington, νομίζω πως μπορεί να μας αφυπνίσει σχετικά με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις. Εξάλλου πολλές φορές σκοπός μίας ταινίας είναι να βάλει το θεατή να σκεφτεί κάποια πράγματα, δε συμφωνείτε;
Πρωταγωνιστούν: François Cluzet, Omar Sy, Anne Le Ny, Audrey Fleurot, Clotilde Mollet κ.α.