Tag:

ταινία

Μας χωρίζουν από τη μεγάλη βραδιά των Oscars ακριβώς είκοσι μία μέρες και, όπως κάθε χρόνο, μαζί θα γνωρίσουμε μερικές από τις ταινίες που έφυγαν από την απονομή με το χρυσό «θείο». Για απόψε θα γνωρίσουμε την ταινία που το 1988 κυριάρχησε στην κατηγορία Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Γαλλία, λίγο πριν την Επανάσταση: η Μαρκησία Merteuil (Glenn Close) αποφασίζει να εκδικηθεί τον πρώην εραστή της καταστρέφοντας την εικόνα και την τιμή της επικείμενης μνηστής του κι ανιψιάς της ίδιας της Μαρκησίας, Cecile de Volanges (Uma Thurman). Για το σκοπό της επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τον Υποκόμη Valmont (John Malkovich), έναν επιπόλαιο playboy, ο οποίος όμως έχει βάλει άλλον στόχο: τη Mademe De Tourvel (Michelle Pfeiffer), μία γυναίκα παντρεμένη και πιστή στη θρησκεία, τα ήθη και τις οικογενειακές αξίες. Σύντομα, όμως, ο Υποκόμης θα δεχθεί να συμμετάσχει στο σχέδιο της Μαρκησίας Merteuil, εκείνος ανακαλύψει πως η μητέρα της Cecile στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά του. Τότε είναι που θα ξεκινήσει ένα ερωτικό γαϊτανάκι, το οποίο όμως όσο πλέκεται, τόσο πιο επώδυνες γίνονται οι συνέπειες. Τόσο για τα θύματα του Υποκόμη και της Μαρκησίας, όσο και για τους ίδιους, που βρίσκουν ενδιαφέρον στα ερωτικά παιχνίδια που βασίζονται στην προδοσία και τον εξευτελισμό.

Η ταινία του Stephen Frears («The Queen», «Mary Reilly», «Mrs. Henderson Presents») είναι κατά κάποιον τρόπο… η διασκευή της διασκευής! Βλέπετε, η πρώτη φορά που το κοινό γνώρισε τις «Επικίνδυνες Σχέσεις» ήταν στο γαλλικό μυθιστόρημα του Pierre Choderlos de Laclos «Les Liaisons Dangereuses» το 18^ο αιώνα. Το 1985 ο θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Christopher Hampton (ο οποίος συνυπογράφει και το παρόν κινηματογραφικό σενάριο, καθώς κι εκείνο του «Atonement», μεταξύ άλλων) πήρε το μυθιστόρημα και το μετέτρεψε σε θεατρικό έργο. Κι αφότου έκαναν το 1987 μία στάση στο Braodway, οι «Επικίνδυνες Σχέσεις» έφτασαν το 1988 στη μεγάλη οθόνη.

Από άποψη τεχνικής και σκηνοθεσίας, η ταινία θα μπορούσε μεν να χαρακτηριστεί «απλή» αλλά σίγουρα όχι «απλοϊκή». Τα σκηνικά παίρνουν τη θέση μίας τεράστιας θεατρικής σκηνής, με εξαίσια φωτογραφία και καλλιτεχνική διεύθυνση (η οποία κι αυτή βραβεύτηκε με Oscar, όπως και τα κοστούμια του James Achenson), αλλά ο Frears προτιμά να επικεντρωθεί στους χαρακτήρες του. Χρησιμοποιώντας σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας κοντινά πλάνα, ο σκηνοθέτης εστιάζει στον πειρασμό, την ηδονή, την αγωνία, τη ματαιοδοξία, όλα τα συναισθήματα που είναι συνυφασμένα με το παράνομο ερωτικό παιχνίδι στο οποίο – κάποιοι οικειοθελώς, κάποιοι επειδή ήταν «πέρα από τον έλεγχό τους» – κλήθηκαν να συμμετάσχουν. Ο Frears μέσα από την ταινία του θέλησε να παρουσιάσει το σεξ ως εργαλείο εξουσίας, σε σημείο που να κάνει το θεατή να σκέφτεται πόσο… εξωφρενικά σατανικό είναι ένα τέτοιο παιχνίδι από κάποιους, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν δικές τους ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες.

Η ταινία εκείνη τη χρονιά κατέκτησε κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα να εξασφαλίσει ο Christopher Hampton εκείνη τη χρονιά το πολυπόθητο αγαλματίδιο.

Και μια που είπα για τα κοντινά πλάνα στους ήρωες του Laclos…

Έχουμε μία αιθέρια – θα μπορούσε να πει κάποιος – Michelle Pfeiffer, η οποία κλήθηκε να παίξει ίσως το δυσκολότερο ρόλο της ταινίας: εκείνον της ενάρετης γυναίκας, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη θέληση της καρδιάς. Καρδιά και μυαλό σχεδόν ποτέ δε συγχρονίζονται, ως γνωστόν, επομένως φανταστείτε τον υποκριτικό «άθλο» που ανατέθηκε στη Pfeiffer. Όχι απλά δεν απογοήτευσε, αλλά ήταν ο ρόλος που της χάρισε την πρώτη της υποψηφιότητα για Oscar (Β’ Γυναικείου Ρόλου).

Έχουμε μία χαριτωμένη, αλλά εν μέρει ανεπαρκή Uma Thurman στο ρόλο της Cecile. Ομολογώ πως προσωπικά δε με έπεισε 100% στο ρόλο της παραπλανημένης παρθένας. Προσπάθησε φιλότιμα, αλλά δεν το κατάφερε στο έπακρο. Για τον Keanu Reeves δε λέω τίποτα.. Ήταν δεν ήταν στα πλάνα, ένα και το αυτό!

Αυτοί φυσικά που κυριάρχησαν στην ταινία είναι οι «δολοπλόκοι» Glenn Close και John Malkovich. Η Glenn Close, αντιλαμβανόμενη πως ο χαρακτήρας της γνωρίζει πως μόνο χειραγωγώντας έναν άντρα μπορεί να επιτύχει τους σκοπούς της, καταφέρνει μέχρι και να σε τρομάξει. Φέρνει πραγματικά στη ζωή την περσόνα της Μαρκησίας Merteuil, αποκτά τον «αέρα» της, κάνοντας το θεατή να νιώθει έντονα την ανάγκη να «πέσει βαρύ ο πέλεκυς» επάνω της για τις μηχανορραφίες της. Δίκαιη η υποψηφιότητά της για το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου εκείνη τη χρονιά.

Όσο για τον John Malkovich… δίνει σάρκα κι οστά στο – σχεδόν – δαιμονικό χαρακτήρα του Υποκόμη Valmont, κάνοντάς τον μάλιστα να μοιάζει παράλληλα τόσο ταιριαστό ειδικά για το χαρακτήρα της Michelle Pfeiffer. Επιπλέον, το γεγονός πως όλη η ταινία έμοιαζε να γυρίζεται σε μία τεράστια θεατρική σκηνή, σε συνδυασμό με το ότι ο Malkovich ξεκίνησε από το θέατρο την καριέρα του, τον έκαναν να μοιάζει σα να βρίσκεται «στο στοιχείο» του.

Ταξιδέψτε πίσω στο χρόνο και προετοιμαστείτε να σοκαριστείτε…

Πρωταγωνιστούν: Glenn Close, John Malkovich, Michelle Pfeiffer, Uma Thurman, Swoozie Kurtz, Mildred Natwick, Keanu Reeves κ.α.
Φέτος υποψήφιοι για Oscar Διασκευασμένου Σεναρίου είναι οι:
Jason Hall, «American Sniper» (ομότιτλη αυτοβιογραφία των Chris Kyle, Scoot McEwan και Jim DeFelice)
Graham Moore, «The Imitation Game» («Alan Turing: The Enigma» του Andrew Hodges)
Paul Thomas Anderson, «Inherent Vice» (ομότιτλο μυθιστόρημα του Thomas Pynchon)
Anthony McCarten, «The Theory of Everything» («Travelling to Infinity: My Life with Stephen Hawking» της Jane Wilde Hawking)
Damien Chazelle, «Whiplash» (από την ταινία μικρού μήκους «Whiplash» του Damien Chazelle)

01/02/2015 1 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Αμερικανός ζωγράφος Jackson Pollock

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Επανήλθαμε και πάλι για να γνωρίσουμε καλύτερα μία ιδιαίτερη προσωπικότητα της τέχνης, και πιο συγκεκριμένα της ζωγραφικής. Σαν σήμερα, 28 Ιανουαρίου, το 1912 γεννήθηκε στο Wyoming των Ηνωμένων Πολιτειών ο Jackson Pollock, ένας από τους πιο αμφιλεγόμενους και συνάμα αξιοπρόσεκτους για τη δουλειά τους ζωγράφους. Κι αυτό γιατί ο Pollock ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους τους ρεύματος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού*.

Το όνομα «Pollock» προήλθε από τους γείτονες του πατέρα του Jackson, LeRoy, οι οποίοι τον υιοθέτησαν όταν οι γονείς του LeRoy McCkoy πέθαναν. Λόγω του επαγγέλματος του LeRoy Pollock – αγρότης και μετέπειτα τοπογράφος της κυβέρνησης- , η οικογένεια αναγκαζόταν συχνά να μετακομίζει. Το 1929 κι ακολουθώντας τον αδερφό του, Charles, ο Jackson κατέληξε στη Νέα Υόρκη, όπου και σπούδασε κοντά στον Thomas Hart Benton ζωγραφική στο Art Students League, όπου σύντομα ανέπτυξε το δικό του χαρακτήρα για τους πίνακές του. Αυτή του η «ανεξαρτησία» οδήγησε σε μία καλοκαιρινή περιοδεία στις δυτικές πολιτείες μαζί με τον Benton κι έναν ακόμη συμφοιτητή του.

Κατά τη μεγάλη κρίση του 1938, ο Pollock είχε ήδη αρχίσει να εθίζεται στο αλκοόλ, ενώ το 1943 άρχισε να στρέφεται στην ψυχοθεραπεία για να καταπολεμήσει την κατάθλιψη. Επηρεασμένος από τον Carl Jung, ο Pollock μέσα από τους πίνακές του αναζητούσε τη διέξοδο, αποτυπώνοντας, μάλιστα αυτήν την επιρροή.

Εκείνη τη χρονιά περίπου ήρθε κι η εξέλιξη του Pollock, όταν η Peggy Guggenheim, ανιψιά του ιδρυτή του Κέντρου Guggenheim, Solomon, του έδωσε το εισιτήριο για να εκθέσει στο Μουσείο τα έργα του. Είχε ενθουσιαστεί από τη νέα τεχνική που ανέπτυξε ο Pollock για τους πίνακές του, το dripping. Σύμφωνα με αυτήν την τεχνική, το χρώμα έπεφτε ακανόνιστο πάνω στον καμβά, δημιουργώντας έτσι μία σχεδόν γεωμετρική δομή. Το dripping ήταν μία τεχνική που κανένας άλλος ζωγράφος δεν κατάφερε να εφαρμόσει στα έργα του, πράγμα που έδινε αυτή τη μοναδικότητα σε εκείνα του Pollock, καθώς αποτύπωναν ακόμη περισσότερο τον ψυχισμό του Pollock εκείνη τη στιγμή. Γι’ αυτό και τότε, το περιοδικό TIME του «κόλλησε» το παρατσούκλι «Jack the Dripper». Για την τεχνική του ο Pollock έλεγε «προτιμώ να ζωγραφίζω σ’ έναν μεγάλο καμβά στο πάτωμα. Δουλεύει όλο μου το κορμί, μπορώ να μπω μέσα στον πίνακα, να γίνω μέρος του.»

Τον Οκτώβριο του 1945, ο Pollock παντρεύεται την επίσης ζωγράφο Lee Krasner κι εγκαθίστανται στη νότια ακτή του Long Island, με την οικονομική βοήθεια της Peggy Guggenheim. Η Krasner δούλευε για να ζήσουν, ενώ ο Pollock χανόταν στο ατελιέ του με τις ώρες για να τελειοποιήσει την τεχνική του.

Το απόγειο της δόξας του Pollock ήταν από το 1947 έως το 1950, με τα μέσα και το κοινό να παραληρούν για το ζωγράφο που εντυπωσιάζει «στάζοντας μπογιές». Από το 1951 και μετά, όμως, ο Pollock εγκαταλείπει το dripping, γυρνάει σε πιο σκοτεινές απεικονίσεις, είναι πιο εμφανείς οι φιγούρες στους πίνακες, ενώ οι εκθέσεις του είναι πλέον πιο εμπορικές. Οι συλλέκτες άρχισαν να πιέζουν ασφυκτικά για τα έργα του, πράγμα που τον κάνει να βυθιστεί περισσότερο στο αλκοόλ.

Το 1955 ο Pollock ζωγράφισε δύο τελευταίους πίνακες, ενώ την επόμενη χρονιά στράφηκε στη γλυπτική χρησιμοποιώντας σύρμα, πηλό και γάζες. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς, ο Pollock και μία κοπέλα, η Edith Metzger, σκοτώθηκαν σε αυτοκινητικό δυστύχημα, ενώ εκείνος οδηγούσε υπό την επήρρεια του αλκοόλ. Από το δυστύχημα επέζησε η Ruth Kligman, ζωγράφος κι ερωμένη του Pollock. H Lee Krasner διαχειρίστηκε την περιουσία του Pollock και διατήρησε ζωντανή τη φήμη του άντρα της.

Το χαρακτήρα του Jackson Pollock τον γνώρισα πρώτη φορά το 2000 στη βιογραφική ταινία «Pollock» με πρωταγωνιστές τους Ed Harris και Marcia Gay Harden. Φυσικά με είχαν παραξενέψει τα μοτίβα των έργων του κι αδυνατούσα να τα καταλάβω. «Μα δε βλέπω κάτι ξεκάθαρο». Αν είναι, όμως κάτι, που μου έμαθε η δουλειά του Pollock – Και γι’ αυτό θεωρώ πως του αξίζει ένας μεγάλος σεβασμός στο έργο του – είναι πως ποτέ και για κανένα έργο, είτε είναι ποίηση, είτε πίνακας ζωγραφικής είτε ο,τιδήποτε, δε μπορεί να πει με σιγουριά «αυτό θέλει να πει ο καλλιτέχνης».

Γιατί αυτό που θα δούμε κρεμασμένο στην αίθουσα του μουσείου ή αυτό που θα διαβάσουμε ή θα ακούσουμε έχει μία «κατάθεση ψυχής» του δημιουργού την οποία, όσο κι αν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε, πάντα θα εγείρει μία μυστηριώδη αύρα, που θα κάνει το έργο ακόμη πιο μοναδικό. Στην τελική… δεν ήταν χαζή η Julia Roberts στο «Mona Lisa Smile» που πήγε τις μαθήτριές της να δούνε τον πίνακα «No. 1, Lavender Mist»!

Εκτός από αρκετά μουσεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, έργα του Pollock συμπεριλαμβάνονται ενδεικτικά στις εκθέσεις των εξής μουσείων:

Kunsthaus της Ζυρίχης
Tate Gallery του Λονδίνου
The Albertina στη Βιέννη
Μουσείο Τέχνης του Τελ Αβίβ
Städtische Galerie στη Φρανκφούρτη.

*Πρόκειται στην ουσία για το επόμενο στάδιο του εξπρεσιονισμού. Εξπρεσιονιστές ζωγράφοι, όπως ο Van Gogh ή ο Munch αποτύπωναν στα έργα του έντονο συναισθηματισμό – συνήθως σκοτεινό, φοβισμένο. Ο αφηρημένος εξπρεσιονισμός είναι ένα βήμα παραπέρα, όπου κυρίαρχος είναι ο αυτοσχεδιασμός κατά τη εφαρμογή του χρώματος στον καμβά – χωρίς να απλώνεται προσεκτικά – κι η ελεύθερη δομή που δημιουργείται στον πίνακα.

28/01/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd: The Manchurian Candidate (2004)

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Τι κάνετε; Ασκήσατε το εκλογικό σας δικαίωμα και τώρα αναρωτιέστε τι να κάνετε προκειμένου να αποφύγετε το βομβαρδισμό από εκτιμήσεις, exit polls, δηλώσεις κλπ.; Το να σας πρότεινα για απόψε μία sci-fi περιπέτεια ή μία κωμωδία θα ήταν «εκτός θέματος», οπότε με αφορμή τις σημερινές εθνικές εκλογές στη χώρα μας, σκέφτηκα πως θα ήταν καλό να θυμηθούμε – εφόσον δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι θα τη δουν – μία ταινία που επικεντρώνεται στην πολιτική – και κυρίως στα παρασκήνια αυτής.

Έπειτα από μία ομιλία του, ο Συνταγματάρχης Bennett Marco (Denzel Washington) θα συναντήσει απροσδόκητα έναν παλιό του σύντροφο στον Πόλεμου του Κόλπου. Ο Al Melvin (Jeffrey Wright) προσπαθεί να βρει τις δικές του απαντήσεις, καθώς – λόγω κάποιων περίεργων ονείρων που βλέπει – είναι σίγουρος πως κάτι σαθρό υπάρχει πίσω από τη μυστηριώδη εξαφάνιση της διμοιρίας του, ενώ ακόμη έχει αμφιβολίες για το κατά πόσο ο συμπολεμιστής τους, τότε Λοχίας Raymond Shaw (Liev Schreiber), όντως τους έσωσε στο Κουβέιτ.
Αυτό πυροδοτεί τις ήδη υπάρχουσες αμφιβολίες του Marco – καθώς κι ο ίδιος βασανίζεται από τα ίδια όνειρα -, ο οποίος ξεκινά να ερευνά τα πάντα γύρω από τη μυστηριώδη εξαφάνιση της ομάδας του τότε. Σιγά σιγά βγαίνουν στην επιφάνεια φήμες για απόρρητα επιστημονικά πειράματα μέσω των οποίων ήταν δυνατή η μετατροπή των αναμνήσεων ενός ατόμου – για να το πω πιο «λαϊκά», πλύση εγκεφάλου. Οι εικασίες γίνονται ισχυρές ενδείξεις, ο χρόνος, όμως τρέχει κι ο βουλευτής πλέον Raymond Shaw ετοιμάζεται για τις προεδρικές εκλογές ως υποψήφιος αντιπρόεδρος. Άραγε θα καταφέρει ο Marco να βγάλει άκρη; Κι ακόμη πιο σοβαρό είναι το ερώτημα: υπάρχει ποτέ τέλος σε τέτοιες σκοτεινές υποθέσεις όπου θίγονται μεγάλα συμφέροντα ή μήπως πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο;

Η ταινία του Jonathan Demme («Φιλαδέλφεια», «Η Σιωπή των Αμνών») είναι στην ουσία remake της ομότιτλης ταινίας του 1962 με πρωταγωνιστές τότε τους Frank Sinatra, Laurence Harvey και Janet Leigh. Φυσικά κι οι δύο ταινίες βασίζονται στο βιβλίο του Richard Condon, συγγραφέα της «Τιμής των Prizzi». Σκηνοθετικά ο Demme μας προσέφερε μία κινηματογραφική εμπειρία ισάξια με τις προηγούμενες δουλειές του, καταφέρνοντας μέσα σε έναν κυκεώνα εξελίξεων και δολοπλοκιών να δημιουργήσει μία αίσθηση αγωνίας και προβληματισμού.

Και μια που είπα για προβληματισμούς… Το μόνο διαφορετικό είναι πως η ταινία του 2004 αναφέρεται στον Πόλεμο του Κόλπου, ενώ το βιβλίο του Condon κι η ταινία του 1962 αναφέρονται στον πόλεμο της Κορέας. Πέρα από αυτό, ο «Άνθρωπος της Μαντζουρίας» εξακολουθεί να θίγει τους ίδιους ακριβώς προβληματισμούς αναφορικά με την πολιτική και τα «παιχνίδια» που λαμβάνουν χώρα παρασκηνιακά, όπως είπα και στον πρόλογό μου. Μυστικά επιστημονικά πειράματα, συμφωνίες «κάτω από το τραπέζι», φιλοδοξίες που επιθυμούν κάποια να πραγματοποιήσουν ανεξαρτήτως του κόστους, και πολιτικοί που στα παιχνίδια αυτά δύο είναι οι πιθανοί τους ρόλοι: είτε κυρίαρχοι είτε μαριονέτες.
Και μπορεί η δική μας πολιτική σκηνή να μην ανακατεύει πειράματα κι ιστορίες από τον πόλεμο – ή μήπως δε μπορούμε πια να είμαστε σίγουροι για κάτι από όλα αυτά; – αλλά σίγουρα είμαστε όλοι σε ένα σημείο όπου πλέον αμφισβητούμε ποιος είναι τελικά ο πραγματικός ρόλων των «επαγγελματιών» πολιτικών, ειδικά στην παρούσα περίοδο. Κι από τη στιγμή που ξεκινάμε να αμφισβητούμε, έπειτα αναρωτιόμαστε αν τελικά όλες οι υποθέσεις που κάνουμε είναι το ζενίθ των πολιτικών μηχανορραφιών ή αν έχει και συνέχεια. Κι αν έχει και συνέχεια… αντέχουμε ακόμη και να τις υποψιαστούμε; Αυτά είναι τα ερωτήματα που γεννήθηκαν σε μένα…
Για το cast:
Ο Liev Schreiber επιστρατεύει το γοητευτικό του παρουσιαστικό ερμηνεύοντας το «μοναχικό λύκο» της πολιτικής σκηνής των ΗΠΑ και τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του. Μέχρι τελευταία στιγμή κάνει το θεατή να αναρωτιέται ποιος είναι τελικά ο ρόλος του σε όλην αυτήν την ιστορία με την πλύση εγκεφάλου. Σε σημείο που σε τρελαίνει!

Ο Denzel Washington παίρνει στα σοβαρά το ρόλο του Bennett Marco – τον οποίο το 1962 ερμήνευσε ο Frank Sinatra –, γίνεται σχεδόν ένα με το χαρακτήρα του και μας θυμίζει υπέροχες εποχές, όπως την «Ημέρα Εκπαίδευσης» του 2001.
Εκείνη, όμως, που με εντυπωσίασε και κατά τη γνώμη μου ήταν η «κυρία του παιχνιδιού» ήταν η Meryl Streep. Ο ρόλος της αυταρχικής και φιλόδοξης γερουσιαστή και μητέρας του Shaw, Eleanor Prentiss Shaw, είναι η πιο δυνατή περσόνα της ταινίας, μαγεύοντας το θεατή με την άνεση που τη διακατέχει όσο υποδύεται το χαρακτήρα της. Επιβλητική, υπνωτίζοντας το θεατή ως άλλη Ντάμα Καρό – για αυτή τη λεπτομέρεια, μάλλον όλοι μας πρέπει να ανατρέξουμε στο βιβλίο του Condon! – η Meryl Streep δίκαια ήταν υποψήφια το 2005 για Χρυσή Σφαίρα Β’ Γυναικείου Ρόλου.
Αν επιθυμείτε να μείνετε σε κλίμα πολιτικού προβληματισμού. Τότε σας συστήνω να αφήσετε δημοσκόπους και… τρομοσκόπους και να δείτε τον «Άνθρωπο της Μαντζουρίας»!

Πρωταγωνιστούν: Denzel Washington, Live Schreiber, Meryl Streep, Kimberly Elise, Jon Voight, Vera Farmiga, Jeffrey Wright, Bruno Ganz κ.α.

25/01/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd : Transcendence, από την Α.Αδαμοπούλου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Είστε καλά; Απολαμβάνετε την οικιακή θαλπωρή μετά από ένα γεμάτο – ευχάριστα πάντα! – σαββατοκύριακο; Το εύχομαι κι ήρθα πάλι απόψε για να σας βοηθήσω αν αυτή τη στιγμή σκέφτεστε «τι ταινία να δω;».

Ζούμε σε μία εποχή όπου η τεχνολογία διατηρεί μία κραταιά θέση στην καθημερινότητά μας. Σημειώνοντας θεαματικά άλματα, όχι απλά είναι μέρος της ψυχαγωγίας και της ενημέρωσης, αλλά έχει γίνει απαραίτητο εργαλείο στην εργασία μας και σε κάθε επιστημονικό τομέα. Απόψε σας προτείνω μία ταινία η οποία, παρά τις αμφιλεγόμενες κριτικές που δέχθηκε, κατά έναν τρόπο μας δείχνει πώς η τεχνολογία μπορεί να αλλάξει ρηξικέλευθα τη ζωή και τον κόσμο όπως τα ξέρουμε, με θετικό αλλά και μ’ αρνητικό τρόπο.

Ο Dr. Will Caster (Johnny Depp) είναι ένας καταξιωμένος επιστήμονας, αφοσιωμένος στην τεχνητή νοημοσύνη. Συγκεκριμένα στο κατά πόσο αυτή μπορεί να αναπτύξει συνείδηση κι επίγνωση. Όταν γίνει θύμα μίας θανατηφόρας τρομοκρατικής επίθεσης μία ριζοσπαστικής ομάδας που αντιτίθεται στην πλήρη χρήση της τεχνολογίας, η σύζυγός και συνεργάτιδά του, Evelyn (Rebecca Hall) αποφασίζει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία του συστήματος που ανέπτυξε ο Will, το οποίο βασίζεται στην κβαντομηχανική, προκειμένου να τον κρατήσει κοντά της. Το σώμα του Will μπορεί να φεύγει, αλλά τελικά η συνείδησή του μεταφορτώνεται στο σύστημα και χάρη στο διαδίκτυο αποκτά όχι μόνο γνώση, αλλά και πρόσβαση σε κάθε βάση δεδομένων και σε κάθε δίκτυο.
Ο συνεργάτης του Will και της Evelyn, Max Waters (Paul Bettany) συνειδητοποιεί πως η εξέλιξη αυτή κρύβει κινδύνους, αλλά η Evelyn παραμένει αμετάπειστη και βάζει ως στόχο την εξέλιξη της τεχνολογίας που της επιτρέπει να έχει ακόμη κοντά της τον άντρα της. Θα αντιληφθεί σύντομα πως η επιθυμία της να κρατήσει κοντά της το Will έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις απ’ όσο μπορεί κανείς να υποψιαστεί ή μήπως θα μοιάζει με τα ντόμινο, που όταν πέσει ένα, δύσκολα μπορείς να διακόψεις την ακολουθία της πτώσης;

Η ταινία «Transcendence» βασίζεται σε μία παρθενική δουλειά τόσο από μεριάς σεναρίου όσο κι από σκηνοθετική δουλειά. Ο Jack Paglen υπογράφει πρώτη φορά σενάριο (σε εξέλιξη είναι ένα project για το «Battlestar Galactica»), ενώ ο σκηνοθέτης Wally Pfister είναι περισσότερο γνωστός ως κινηματογραφιστής στις ταινίες του Christopher Nolan – ο οποίος έχει βάλει το χεράκι του στην παραγωγή του «Transcendence». Για την ακρίβεια, το θέμα σκηνοθεσία μου θυμίζει τον Robert Rodriquez, ο οποίος στις δύο ταινίες “Sin City” «πατά» στα βήματα του Quentin Tarantino – OK, ο τελευταίος συν-σκηνοθετούσε με τον Rodriquez, για να είμαστε ακριβείς! Προσοχή, όμως, δεν το λέω για να προβάλλω αρνητισμό. Αντίθετα, η δουλειά του Pfister μπορεί μεν να «μιμείται» εκείνη του Nolan – οι ενδείξεις είναι εμφανείς, αν είστε εξοικειωμένοι με τις ταινίες του Nolan – αλλά είναι πολλά υποσχόμενη. Σκεφτείτε ότι υπό αυτό το δεδομένο, θα μπορούσε να καταλήξει ως μία κακή αντιγραφή, αλλά κάτι τέτοιο δεν υφίσταται. Απεναντίας, οι εξελίξεις στην πλοκή «τρέχουν» και διατηρείται η αίσθηση του σασπένς, όπως αναμένεται από κάθε sci-fi ταινία που – ας πούμε – «σέβεται τον εαυτό της». Το σίγουρο είναι πως σε επόμενη δουλειά του, θα ήθελα ο Pfister να αποκτήσει τη δική του σκηνοθετική προσωπικότητα.

Αναφορικά με το σενάριο του Jack Paglen, ένα έχω να πω: η ιστορία του είναι τόσο τρομακτική, που θα μπορούσε κάποια στιγμή και να πραγματοποιηθεί. Αν κάποιος παρακολουθεί τακτικά τις τεχνολογικές εξελίξεις, μπορεί κάλλιστα να υποθέσει πως το τέρμα αυτών των εξελίξεων… είναι πολύ μακριά ακόμα. Ο Paglen αυτές τις υποθέσεις τις έκανε πραγματικότητα πηγαίνοντας τομείς τις επιστήμης παραπάνω από ένα βήμα παραπέρα. Κβαντομηχανική, βιοχημεία, νανοτεχνολογία, θα μπορούσαν κάποτε άνετα να χρησιμοποιηθούν όπως βλέπουμε στο «Transcendence». Ταυτόχρονα, με την τεχνολογική εξέλιξη, όσο αυξάνονται τα οράματα των επιστημόνων, τόσο εγείρονται κι οι αμφιβολίες στο κατά πόσο θα ωφελήσουν αυτά τελικά τον κόσμο ή αν θα πάρουμε κάποιο μονοπάτι δίχως επιστροφή. Σε κάνει, μάλιστα να αναρωτιέσαι, αν τελικά είναι καλό που η τεχνολογία σημειώνει τέτοια αλματώδη πρόοδο.
Δε μπορώ να έχω άποψη επί των επιστημονικών ακριβειών για την ταινία, αλλά αυτό δε σημαίνει σίγουρα πως μπορεί κανείς να αποκλείσει ως ενδεχόμενα όλα αυτά που παρουσιάζονται κάποτε να υλοποιηθούν. Και νομίζω πως αυτός είναι κι ο παράγοντας που δημιουργεί μία ανεξήγητη αγωνία στο θεατή.

Για το cast:
Ο Pfister συγκέντρωσε για το «Transcendence» ένα εντυπωσιακό cast ηθοποιών, ακόμη κι αν – και εδώ – ακολουθούσε σε κάποιες επιλογές τη «γραμμή Nolan», κυρίως σε αυτές των Cillian Murphy και Morgan Freeman. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι αν μου φάνηκε στην αρχή περίεργη η επιλογή της μικροκαμωμένης Kate Mara ως αποφασιστικής ηγέτη της ομάδας R.I.F.T., η ερμηνεία της δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης κι ο Paul Bettany είναι η ιδανική επιλογή στο ρόλο του επιστήμονα/»φωνής της λογικής». Επίσης η Rebecca Hall μου άρεσε ως η επιστήμονας και σύντροφος του Will η οποία διχάζεται από τις προοπτικές του οράματός της και την ηθική πλευρά των πραγμάτων.

Αυτός όμως ο οποίος επιβεβαιώνει τον τίτλο της ταινίας κι ουσιαστικά κυριαρχεί είναι ο Johnny Depp. Δε χρειάστηκε να μακιγιαριστεί να βάλει προσθετικά και να αλλάξει τελείως την εμφάνισή του και κατά βάση ήταν απλά… μία φωνή στην ταινία. Αυτά όμως, δεν τον εμπόδισαν από το να αφομοιώσει το ρόλο του Will Caster. Επιπλέον μου άρεσε που ξέφυγε λίγο από τα «τετριμμένα»… επιτέλους είδαμε και το πρόσωπό του χωρίς να φοράει την περούκα και το χρυσό δόντι του Jack Sparrow – Jack, σ’ αγαπώ, αλλά το Johnny λίγο παραπάνω! Στην τελική, διεύρυνε αρκετά το πεδίο των ρόλων του και γι’ αυτό θεωρώ τη συμμετοχή του στο «Transcendence» μία από τις πιο «δυνατές» στην καριέρα του.
Καλή διασκέδαση! Α, και στη θέση σας… θα απομάκρυνα smartphones και tablets κατά τη διάρκεια της ταινίας!

Πρωταγωνιστούν: Johnny Depp, Rebecca Hall, Paul Bettany, Cillian Murphy, Morgan Freeman, Kate Mara, Xander Berkeley κ.α.

18/01/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για ταινία: Into the Woods , από τη Χρ.Τζέικου

written by The K-magazine

Έχω δηλώσει αμέτρητες φορές την συμπάθεια που έχω για τα μιούζικαλ. Με την έναρξη του νέου έτους, προβάλλεται στην Ελλάδα , το αμερικάνικο μιούζικαλ σε σκηνοθεσία του Rob Marshall ( Chicago, Οι αναμνήσεις μιας Γκέισας, Οι Πειρατές της Καραϊβικής κ.α), το οποίο μεταφέρεται από το Broadway στην μεγάλη οθόνη.Τα τραγούδια της ταινίας τα έχει επιμεληθεί ο Stephen Sondheim (Sweeny Todd).
Υπόθεση ταινίας:
Τα “Μυστικά του Δάσους” διηγούνται τις περιπέτειες της Σταχτοπούτας, της Κοκκινοσκουφίτσας, της Ραπουνζέλ, και του Τζακ και της Φασολιάς του, ξετυλίγοντας την αστεία και συγκινητική ιστορία ενός Φούρναρη και της γυναίκας του , που θέλουν απεγνωσμένα έναν απόγονο. Στην προσπάθεια τους να αποκτήσουν παιδί, συμμαχούν με τα αρχετυπικά σύμβολα των παραμυθιών των αδελφών Γκριμ – ένα γυάλινο γοβάκι, μια κόκκινη κάπα, μαλλιά χρυσά σαν το στάχυ και μια άσπρη σαν το γάλα αγελάδα – για να ξεμπλέξουν από τα δίχτυα της Μάγισσας, που τους περνάει διαρκώς από νέες δοκιμασίες. Αλλά σε αυτήν τους την προσπάθεια θα ανατραπούν τα πάντα, ακόμα και τα παραμύθια.

Το μιούζικαλ τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο.Το συγκεκριμένο μιούζικαλ είναι σε παραγωγή της Disney, ενώ αξίζει να το δείτε όχι μόνο για την ιστορία αλλά και για τους πρωταγωνιστές. Τί να πούμε για την εκπληκτική και κατά την γνώμη μου τεράστια ηθοποιό της μεγάλης οθόνης Meryl Streep , η οποία ενσαρκώνει τον ρόλο της κακιάς μάγισσας όπως επίσης και για τον Αμερικανό σταρ Johnny Depp στον ρόλο του κακού λύκο . Νομίζω πώς αυτοί οι δύο αποτελούν τους δύο σημαντικότερους λόγους για να σπεύσετε να δείτε το έργο.Τα θέματα της ταινίας είναι όλα εκείνα που βλέπουμε στα παραμύθια χρόνια τώρα, όπως η διαμάχη του καλού με το κακό, οι πληγές του πολέμου, η μεταθανάτια ζωή, οι συνέπειες του να είσαι ζηλόφθων και η αρετή του να είσαι ταπεινός.

Ουσιαστικά ο σεναριογράφος Τζέιμς Λαπάιν, εξερευνεί τί ακριβώς συνέβη μετά το “ Ζήσαν αυτοί καλά” στη ζωή των ηρώων. Το συγκεκριμένο μιούζικαλ έχει αποσπάσει τρία βραβεία Tony όταν πρωτοπαίχτηκε στο Broadway το 1987, ενώ η ταινία είναι υποψήφια για τα βραβεία Χρυσής σφαίρας , με υποψήφιες την Μέριλ Στριπ και την Emily Blunt. Η εταιρεία-μύθος ( Disney) έδωσε στον Ρομπ Μάρσαλ ό,τι χρειαζόταν για να πραγματοποιήσει το φιλόδοξο σχέδιό του ( να φέρει στην μεγάλη οθόνη το παραμυθένιο αυτό θεατρικό μιούζικαλ), δεδομένου μάλιστα ότι ο Αμερικανός σκηνοθέτης είναι ο τελευταίος που κατάφερε να κερδίσει Όσκαρ καλύτερης ταινίας με ένα μιούζικαλ (Chicago).

Πρωταγωνιστούν: Μέριλ Στριπ, Έμιλι Μπλάντ,Τζέιμς Κόρντεν, Άννα Κέντρικ, Κρις Πάιν, Τρέισι Ούλμαν, Κριστίν Μπαράνσκι, Τζόνι Ντεπ.

Περισσότερες πληροφορίες για τη Χριστιάνα Τζέϊκου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

17/01/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd : The Grand Budapest Hotel

written by The K-magazine

Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Τι μου κάνετε; Χαλαρώνετε αυτό το όμορφο σαββατοκύριακό σας, ελπίζω! Ήρθα, λοιπόν, να βάλω κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι σε αυτή τη χαλάρωση.

Με πρώτη αφορμή το γεγονός πως μπαίνουμε σε τροχιά βραβεύσεων για τις τελευταίες κινηματογραφικές παραγωγές (Χρυσές Σφαίρες, BAFTA κλπ) και με δεύτερη πιο συγκεκριμένη αφορμή πως για τα βραβεία BAFTA η ταινία που σας προτείνω για απόψε διεκδικεί διακρίσεις σε έντεκα κατηγορίες, θεώρησα πως είναι ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα το «Grand Budapest Hotel» του Wes Anderson.

Η ιστορία ξεκινά τοποθετημένη χρονικά στο 1985, όπου ένας Συγγραφέας (Tom Wilkinson) αφηγείται το ταξίδι του και τη διαμονή του στο ξενοδοχείο Grand Budapest που βρίσκεται στη – φανταστική – Δημοκρατία της Zubrowka (συγνώμη, παιδιά, δε μπορώ να το γράψω στα ελληνικά!) εν έτει 1968. Σε νεότερη ηλικία τότε, ο Συγγραφέας (Jude Law) συναντά το μυστηριώδη κύριο Moustafa (F. Murray Abraham), ο οποίος με τη σειρά του ξεκινά να του αφηγείται την ιστορία του θρυλικού θυρωρού του ξενοδοχείου, κυρίου Gustave H. (Ralph Fiennes) τη δεκαετία του 1930, όταν το ξενοδοχείο ήταν στα μεγαλεία του. Κάπου τότε ήταν που ο κύριος Moustafa ήταν απλά ο Zero (Tony Revolori), ένας υπό εκπαίδευση γκρουμ, ο οποίος όμως έγινε ο προστατευόμενος του κυρίου Gustave αλλά κι ο πιο έμπιστος φίλος του. Κι έτσι ξεδιπλώνεται μία περιπέτεια που αφορά μία μεγάλη κληρονομιά, έναν πολύτιμο πίνακα, μυστηριώδεις κατηγορίες δολοφονίας κι όλα αυτά σε μία περίοδο όπου ο μεγάλος πόλεμος είναι προ των πυλών.

Η ταινία του Wes Anderson είναι εμπνευσμένη από γραπτά του Αυστριακού συγγραφέα και δημοσιογράφου Stefan Sweig, ενώ το σενάριο υπογράφουν ο Hugo Guinness, καθώς κι ο ίδιος ο Anderson. Αποτέλεσμα είναι μία ταινία με έξυπνο, ευγενές χιούμορ, μέσω της οποίας ο Anderson σατιρίζει τις πολιτικοκοινωνικές αλλαγές της Ευρώπης ανάμεσα στους δύο μεγάλους πολέμους. Ή μάλλον, δεν τις σατιρίζει ακριβώς… Περισσότερο μάλλον προκαλεί μία αίσθηση πως αυτές οι αλλαγές «χαράχτηκαν στο πετσί» της Ευρώπης, ενώ κάνοντας ένα μεγάλο αριθμό των γυρισμάτων να μοιάζουν λες και πραγματοποιήθηκαν μέσα σε ένα κουκλόσπιτο (δείτε απλά τα χρώματα και τις συμμετρίες που χρησιμοποιούνται), ο Anderson γεννά στο θεατή μία γλυκιά νοσταλγία για εκείνη την εποχή. Κι όλα αυτά δε θα τα είχε καταφέρει αν χρησιμοποιούσε στην αφήγηση αληθινές τοποθεσίες ή αυτούσια ιστορικά γεγονότα. Αντίθετα, προτίμησε να «δημιουργήσει» μία φανταστική χώρα κι ένα στρατιωτικό τάγμα που παραπέμπει στα SS. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις για κοινωνικοπολιτικές ζυμώσεις από το να τις χρησιμοποιήσεις ως φόντο για μία ιστορία.

Η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά που είχα δει ταινία του Wes Anderson – συγκεκριμένα την «Οικογένεια Tenenbaum» – δυσκολεύτηκα να δω αυτό που λέμε πως «θέλει να πει ο ποιητής». Αντιλαμβάνομαι, όμως, πως κάθε δημιουργός έχει το δικό του τρόπο έκφρασης κι ίσως ο τρόπος του Anderson είναι μέσω ενός σουρεαλιστικού καλειδοσκοπίου, θα μπορούσα να πω. Γι’ αυτό και δεν απορώ που το «Grand Budapest Hotel» έκανε τόση αίσθηση στους κριτικούς.

Σπάνια αναφέρομαι μόνο σε έναν ηθοποιό κάποιας ταινίας και το «Grand Budapest Hotel» απαρτίζεται από ένα αφάνταστα πλούσιο cast, αλλά νομίζω πως αυτός που κυριάρχησε ήταν ο Ralph Fiennes. Μέσω του κυρίου Gustave H. ο Fiennes μας βγάζει μία περσόνα κομψή και συνάμα κωμική. Ειδικά το κωμικό κομμάτι του ρόλου ήταν μία απρόσμενη έκπληξη – ευχάριστη φυσικά – καθώς ο δημοφιλής Βρετανός ηθοποιός δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοιους ρόλους. Επόμενο, λοιπόν, το όνομά του να φιγουράρει και στις υποψηφιότητες των βραβείων ερμηνείας.
Στη θέση σας θα έβλεπα το «Grand Budapest Hotel» με ένα ποτήρι καλό κρασί για ατμόσφαιρα! Καλή διασκέδαση!

Πρωταγωνιστούν: Ralph Fiennes, F. Murray Abraham, Saoirse Ronan, Adrien Brody, Tilda Swinton, Willem Dafoe, Bill Murray, Jude Law, Edward Norton, Harvey Keitel, Jeff Goldblum κ.α.

11/01/2015 1 comment

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Αργεί ακόμη η οριστική ημερομηνία για τη νέα ταινία «Bourne»

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Οι φίλοι του διάσημου κατασκόπου Jason Bourne που προσπαθεί να ανακτήσει τη μνήμη του θα πρέπει να περιμένουν άλλες δύο βδομάδες για να δουν σε δράση τον Matt Damon.

Η Universal Pictures ανακοίνωσε πως τελικά η – ακόμη άτιτλη – ταινία θα κάνει πρεμιέρα στις μεγάλες αίθουσες στις 29 Ιουλίου του 2016 αντί για τις 15 του ιδίου μήνα. Η πολυαναμενόμενη περιπέτεια κατασκοπείας θα ανταγωνιστεί στο box office την κωμωδία «Mike & Dave Need Wedding Dates», ενώ θα προπορευτεί κατά μία εβδομάδα το «Suicide Squad» της DC Comics, όπου θα πρωταγωνιστήσουν οι Will Smith και Jared Leto.

Αν η εταιρεία παραγωγής παρέμενε στο αρχικό πλάνο της 15^ης Ιουλίου του 2016, τότε ο «Bourne» θα έπρεπε να έρθει αντιμέτωπος με το «Ice Age 5», παρ’ όλο που πρόκειται για ταινίες που ανήκουν σε διαφορετικά είδη – κι άρα ανταποκρίνονται σε διαφορετικό κοινό. Επίσης θα είχε απέναντί του την τρίτη ταινία «Star Trek», η οποία θα διανύει εκείνην τη βδομάδα το δεύτερο σαββατοκύριακο.

Στο franchise των ταινιών δεν επιστρέφει μόνο ο Matt Damon, αλλά η Universal «έλκυσε» πίσω το σκηνοθέτη των «The Bourne Supremacy» και «The Bourne Ultimatum» Paul Greengrass. Η επιστροφή τους στις ταινίες «Bourne» ολοκληρώθηκε όταν «έκλεισε» η θέση για τον Ιούλιο του 2016, η οποία ήταν κρατημένη για ένα sequel της spin off ταινίας «The Bourne Legacy» όπου πρωταγωνιστούσε ο Jeremy Renner.

Πηγή: Variety
Photos: Pinterest

Προσωπικό σχόλιο: Άντε, παιδιά, άνοιξη του 2016 ξεκινάμε όλοι μαζί παρέα Bourne marathons!

08/01/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

«Game οf Thrones»: Η πρώτη σειρά που θα προβληθεί στους κινηματογράφους IMAX

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Επίσημα πλέον οι fans του «Game of Thrones» στην Αμερική «γιορτάζουν» το γεγονός πως η IMAX και το κανάλι HBO συμφώνησαν ώστε να πραγματοποιηθούν προβολές της σειράς στη μεγάλη οθόνη.

Ένα αποκλειστικό trailer για την πέμπτη σαιζόν, καθώς και τα δύο τελευταία επεισόδια της τέταρτης θα προβληθούν σε ένα είδος «μαραθωνίου» από τις 23 έως τις 29 Ιανουαρίου σε εκατόν πενήντα κινηματογράφους των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ενώ οι θεαματικές εικόνες της σειράς του HBO είναι κατάλληλες για την τηλεοπτική διαδρομή της, τα επεισόδια θα μετατραπούν ψηφιακά ώστε να είναι δυνατή η αναπαραγωγή τους στις αίθουσες IMAX.

Οι fans του «Game of Thrones» θα μπορούν να προμηθευτούν εισιτήρια μέσω του imax , αλλά οι τιμές ακόμη δεν έχουν οριστεί.

Η IMAX είχε εκδηλώσει και παλαιότερα ένα ενδιαφέρον να επεκταθεί και πέρα από τις ταινίες του Hollywood αναζητώντας καινοτόμο περιεχόμενο. Η εταιρεία, μάλιστα, έκλεισε μία μεγάλη συμφωνία με το Netflix για να παρουσιάσει το sequel του «Τίγρης και Δράκος».

«Η IMAX αναζητά πάντα πρωτοποριακούς τρόπους να παρέχει στους σινεφίλ μία μοναδική και διαφορετική εμπειρία κι η σημερινή συνεργασία με το HBO και το “Game of Thrones” σηματοδοτεί ακριβώς αυτό το στόχο», δήλωσε ο CEO της IMAX Richard L. Gelfond. «Αυτή η συνεργασία, επίσης, επεκτείνει τις προσπάθειές μας στο να προσφέρουμε στους εκθέτες να συμμετάσχουν σε εναλλακτικές μορφές περιεχομένου μ’ ένα νέο κι εντυπωσιακό τρόπο».

Η 5η σαιζόν της σειράς ξεκινάει τον Απρίλιο.

Πηγή: Variety
Photos: Pinterest

Προσωπικό σχόλιο: Βλέπω έκτακτες πτήσεις charter από Ελλάδα για να ζήσουν την εμπειρία, όπως τότε με το Euro του 2004! :P

07/01/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd : The Great Gatsby (2013)

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλή χρονιά, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Να έχουμε όλοι μας μία πανέμορφη, τυχερή και μαγική χρονιά! Ελπίζω να τα περάσατε όμορφα αυτές τις μέρες και τώρα να σας βρίσκω στη φάση της κυριακάτικης ραστώνης!

Οι γιορτές τελείωσαν και σιγά σιγά επανερχόμαστε στη ρουτίνα μας. Τι θα λέγατε αν αυτήν την πρώτη Κυριακή του χρόνου την κάναμε λίγο πιο… λαμπερή με μία ταινία που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς; Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω την τελευταία κινηματογραφική εκδοχή του βιβλίου του Scott F. Fitzgerald «Ο Υπέροχος Gatsby»!

1922: Ο Nick Carraway (Tobey Maguire) καταφθάνει μετά τον πόλεμο στο Long Island για να πιάσει δουλειά στην αγορά ομολόγων και νοικιάζει ένα μικρό σπιτάκι το οποίο γειτνιάζει με μία μεγαλοπρεπή έπαυλη. Αργότερα μαθαίνει πως η έπαυλη αυτή ανήκει στον Jay Gatsby, έναν μυστηριώδη άντρα ο οποίος διοργανώνει συχνά πάρτυ τα οποία κάθε φορά γίνονται αντικείμενο συζήτησης τόσο για τη μεγαλοπρέπειά τους όσο και για την υπερβολή τους. Η μετακόμισή του στο Long Island είναι μία ευκαιρία για το Nick ώστε να διατηρήσει επαφές με την ξαδέρφη του τη Daisy (Carrey Mulligan) και το σύζυγό της και πρώην συμφοιτητή του, Tom Buchanan (Joel Edgerton), με αποτέλεσμα να ανακαλύπτει πως η συζυγική ευτυχία της Daisy και του Tom έχει και τα μυστικά της από πίσω. Τέλος, τα πράγματα θα εμπλακούν ακόμη περισσότερο όταν σ’ ένα από τα φανταχτερά πάρτυ θα γνωρίσει και θα έρθει κοντά με τον Gatsby (Leonardo DiCaprio) κι όταν μάθει πως ο Gatsby κι η Daisy δε γνωρίστηκαν πρώτη φορά σ’ εκείνο το πάρτυ.

Η πρόσφατη αυτή κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου έργου του Fitzgerald φέρει την υπογραφή του Baz Luhrman σε σκηνοθεσία και σενάριο – στο τελευταίο σε συνεργασία με τον Craig Pearce («Romeo + Juliet», «Moulin Rouge»). Αν είστε εξοικειωμένες με τις προηγούμενες δουλειές του Luhrmann κι αν τις αγαπήσατε όπως εγώ, τότε ετοιμαστείτε για μία παρόμοια εμπειρία. Με φόντο τη Νέα Υόρκη της δεκαετίας των ‘20s, ο «Gatsby» του Luhrmann είναι μία ταινία γεμάτη ρυθμό, λάμψη και χρώμα. Περισσότερο, όμως, είναι μία ταινία με πάθος, αγωνία και χαρακτήρες τόσο ζωντανούς που σου γεννάνε τα ίδια έντονα συναισθήματα ακριβώς όπως και στο βιβλίο. Η πλοκή κυλάει όμορφα, χωρίς «κοιλιές» και μάλιστα με ρυθμό που αν τυχόν «αποσπαστείς» δεν έχεις δικαιολογίες. Στα plus της ταινίας το ιδιαίτερο soundtrack, πίσω από την παραγωγή του οποίου βρίσκεται ο γνωστός και μη εξαιρετέος Jay-Z. Το soundtrack αποτελείται τόσο από πρωτότυπα τραγούδια – προσωπικά ξεχώρισα το «Over The Love» των Florence and The Machine και το «Young and Beautiful» της Lana Del Rey – αλλά και όμορφα covers, όπως το «Back to Black» της εκλιπούσης Amy Winehouse, του οποίου την ερμηνεία για το OST ανέλαβε η Beyoncé.

Για το cast:
Αν κι οι κριτικές για το ρόλο του Nick Carraway υπήρξαν διφορούμενες, προσωπικά βρήκα σχετικά εύστοχη την επιλογή του Tobey Maguire. Αν κι ομολογώ πως σε κάποια σημεία η ερμηνεία του «έχανε στα σημεία», ο πράος ρόλος του αφηγητή της ιστορίας του Gatsby νομίζω πως ταιριάζει σε μία περσόνα χαμηλών τόνων όπως είναι ο Maguire.
Ο Joel Edgerton στο ρόλο του Tom Buchanan θεωρείται από τις πιο επιτυχημένες επιλογές του σκηνοθέτη, καθώς ο Αυστραλός ηθοποιός κατάφερε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη σκληράδα και την – κομμάτι – brutal προσωπικότητα του Buchanan.
H Carrey Mulligan είναι η πιο γλυκιά Daisy και θα μπορούσε να ανταποκρίνεται στην εικόνα που δημιουργείται σε όποιον διαβάζει το βιβλίο. Αυτή της η γλυκύτητα, φυσικά, έρχεται σε πλήρη αντίφαση με το χαρακτήρα και τον τρόπο που λειτουργεί η Daisy, καθώς πρόκειται για έναν πολύπλοκο χαρακτήρα που – ας το πούμε απλά – θέλει να έχει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο – όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο αντιλαμβάνεστε τι θέλω να πω.
Τελευταίο, αλλά σίγουρα ΟΧΙ καταϊδρωμένο, άφησα τον πρωταγωνιστή, τον άνθρωπο στου οποίου το πρόσωπο ο Luhrmann βρήκε τον Gatsby του: το Leonardo diCaprio. Για άλλη μία φορά ο γοητευτικός ηθοποιός μας αποδεικνύει πως ωρίμασε και γι’ αυτό αποδέχθηκε το «στοίχημα» του «Gatsby». Αποτέλεσμα, ο DiCaprio φέρνει στην επιφάνεια την πολυπλοκότητα του ήρωα του Fitzgerald κι όλα όσα κρύβονται πίσω από την επίδειξη πλούτου. Τα όνειρά του, τις ελπίδες του, την προσμονή του. Σε συγκινεί και σε κάνει να έρθεις πιο κοντά στο μυστηριώδη οικοδεσπότη των μεγάλων πάρτυ.

Τι κάθεστε; Άντε, τρεχάτε στο DVD store!

Πρωταγωνιστούν: Leonardo DiCaprio, Carrey Mulligan, Joel Edgerton, Tobey Maguire, Isla Fisher, Elizabeth Debicki, Jason Clarke κ.α.

04/01/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Και η Emily Blunt ζητά το sequel του “The Devil Wears Prada”…

written by Κατερίνα Μαντά

Έχουν περάσει ήδη 8 χρόνια από τότε που βγήκε στους κινηματογράφους η μεταφορά του βιβλίου “The Devil Wears Prada” με πρωταγωνίστρια την Meryl Streep ως Miranda Priestly και όλη την “ομάδα”. Η συνέχεια του βιβλίου με τίτλο “Revenge Wears Prada: The Devil Returns” δημοσιεύτηκε πέρσι, αλλά δεν είναι το ίδιο… γιατί εμείς θέλουμε να δούμε την ταινία!

Κι αν εξαρτώταν από την Emily Blunt, θα γυρίζονταν ακόμα περισσότερες! “Θα το έκανα, μόνο αν συμμετείχαν όλοι” δήλωσε η βρετανίδα ηθοποιός στο E! News. “Δεν ξέρω γιατί δεν το έχουμε κάνει ακόμα, αλλά πρέπει να το κάνουμε όλοι μαζί!”
Και δεν είναι η μόνη η οποία συμφωνεί στο να γυριστεί η συνέχεια της ταινίας και η Anne Hathaway έχει πει στο παρελθόν-σε εκπομπή σε βρετανικό κανάλι, ότι ανυπομονεί να συνεργαστεί για το συγκεκριμένο project! “Δεν θα είχε πολλή πλάκα; Θα ήθελα πολύ να το κάνω, αλλά δεν γνωρίζω αν έχει προγραμματίσει κάτι η εταιρεία παραγωγής”.

Μάλλον για να προχωρήσει το οτιδήποτε πρέπει να συμφωνήσει κι υπογράφει η Streep. Μήπως θα μπορούσε κάποιος να αρχίσει τη συλλογή υπογραφών για το sequel;

Πηγή: εδώ

26/12/2014 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση ταινίας: Το Τανγκό των Χριστουγέννων, από την Χρ. Τζέϊκου

written by The K-magazine

Τρία χρόνια πριν , βγήκε στους κινηματογράφους μια ταινία σε σκηνοθεσία του Νίκου Κουτελιδάκη ,“ Το Τανγκό των Χριστουγέννων” και ομολογώ πως δεν περίμενα να εντυπωθεί τόσο πολύ αυτή η ρομαντική ιστορία αγάπης στο μυαλό μου. Η δεκαετία του ’70 που πάντα με εντυπωσίαζε , η μουσική της συγκεκριμένης ταινίας που μου ανασύρει μνήμες , αλλά και το καστ το οποίο αποτελείται από καταξιωμένους ηθοποιούς στον χώρο του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου, είναι λίγοι από τους λόγους που κάθε Χριστούγεννα βλέπω αυτή την ταινία , μαζί με μια ζεστή σοκολάτα και λίγες σταγόνες ρούμι…

Υπόθεση : Δεκαετία του 1970… είναι Χριστούγεννα και στο στρατόπεδο Βάτη, στον Έβρο, προετοιμάζονται για την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη γιορτή. Οι σκέψεις, όμως, του υπολοχαγού Στέφανου Καραμανίδη είναι κάπου αλλού. Άνθρωπος κλειστός, χωρίς χαμόγελο, αγρίμι, έχει μόνο μια επιθυμία: να ζητήσει σε χορό τον κρυφό του έρωτα, την Ζωή, σύζυγο του Συνταγματάρχη Μανώλη Λόγγου.Δεν ξέρει, όμως, να χορεύει. Θα ζητήσει την βοήθεια ενός φαντάρου, του Λάζαρου Λαζάρου, ενός συνεσταλμένου νεαρού, από τους λίγους που ξεχώριζαν στο στρατόπεδο για την μόρφωση και καλλιέργεια τους.Η γνωριμία τους, σύντομη αλλά καταλυτική, θα είναι η αφορμή για μια σειρά γεγονότων που θα κορυφωθούν με ένα Τανγκό… Το Τανγκό των Χριστουγέννων… σε μια μέρα που θα αλλάξει τις ζωές των τριών ηρώων μια για πάντα.

Σε κάθε σκηνή , λέξη ή σιωπή κρύβεται ένας βαθύς ερωτισμός – από το βροχερό τοπίο, την απόκοσμη ατμόσφαιρα, την ομίχλη και τις ανάσες .Στον ρόλο του Αντισυνταγματάρχη ο Γιάννης Μπέζος αποδίδει εξαιρετικά τον χαρακτήρα ενός εσωστρεφή και συνάμα ψυχρού ανθρώπου, ο οποίος στιγμιαία παρουσιάζει την επικαλυμμένη τρυφεράδα του απέναντι στην οικογένειά του, χωρίς όμως να γνωρίζει πως είναι ήδη πολύ αργά για να την εξωτερικεύσει. Η Βίκυ Παπαδοπούλου , η γυναίκα τού Αντισυνταγματάρχη, με το παρουσιαστικό της αλλά και με την βοήθεια των κοστουμιών, γίνεται πειστική ως μια κυρία “εποχής” ενώ μιλάει με τα μάτια της, τονίζοντας ιδιαίτερα την πλήξη που νιώθει μέσα σε αυτόν τον γάμο. Πόσο δύσκολος ερμηνευτικά ήταν ο ρόλος που κλήθηκε να αποδώσει και ο Γιάννης Στάνκογλου στην ταινία, αφού έπρεπε να ισορροπήσει ανάμεσα στην δύναμη του έρωτα και στον αυθορμητισμό που κρύβει καθώς και στην λογική και την πειθαρχία που καλείται να έχει ένας λοχαγός. Τέλος ο Αντίνοος Αλμπάνης , έχοντας τον ρόλο ενός ομοφυλόφιλου φαντάρου, ξέφυγε από την συνηθισμένη μανιέρα απόδοσης αυτού του ρόλου και παρουσίασε τον χαρακτήρα με μεγαλύτερη αγνότητα. Η χημεία ανάμεσα στους δύο άντρες ηθοποιούς , έγινε απόλυτη μέσα από τη σκηνή που ο φαντάρος μάθαινε τον Υπολοχαγό να χορεύει τανγκό.

Αξίζει να δείτε αυτό το έργο για την απίστευτη μουσική που το πλαισιώνει , και το “Tango notturno” να ακούγεται καθ’όλη σχεδόν τη διάρκειά του, την εξαιρετική φωτογραφία και το μοντάζ της ταινίας, καθώς και για ένα “ Χορεύετε;” που ποθείς σαν τρελή να ακούσεις από έναν κρυφό έρωτα φέτος τα Χριστούγεννα.

Περισσότερες πληροφορίες για τη Χριστιάνα Τζέϊκου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

23/12/2014 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd: It’s a Wonderful Life

written by The K-magazine

Καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Τι μου κάνετε; Παίρνετε ανάσα από ένα ευχάριστα γεμάτο σαββατοκύριακο; Το ελπίζω! Και λέω να συνδράμω προτείνοντάς σας μία ξεχωριστή ταινία στα πλαίσια του χριστουγεννιάτικου αφιερώματός μας. Απόψε θα κάνουμε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο – στο 1946 συγκεκριμένα – και θα γνωρίσουμε την «Υπέροχη ζωή» του Frank Capra.

Ο George Bailey(James Stewart) είναι ένας καλόκαρδος άνθρωπος, ο οποίος όλη του τη ζωή άφηνε στην άκρη τα όνειρά του προκειμένου να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. Μέχρι που μία οικονομική δυσχέρεια την παραμονή των Χριστουγέννων θα τον φέρει στα όριά του και παράλληλα στο σημείο να αμφισβητεί κατά πόσο αξίζει τελικά το να ζει. Τότε είναι που ένας… άγγελος δεύτερου βαθμού που ακόμη δεν έχει κερδίσει τα φτερά του, ο Clarence (Henry Travers) θα κατέβει στη γη για να τον μεταπείσει. Για την ακρίβεια, για να του αποδείξει πως, ακόμη κι αν δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει όλα όσα ήθελε, ο George έζησε μία πραγματικά υπέροχη ζωή. Αλήθεια… τι είναι αυτό που κάνει τελικά τη ζωή μας υπέροχη;

Αυτό το ερώτημα καλείται να απαντήσει στη διάρκειας 120 λεπτών ταινία του ο Ιταλός σκηνοθέτης Frank Capra, δημιουργός του «Συνέβη μία Νύχτα» του 1934. Συνυπογράφοντας το σενάριο, ο Capra «έχτισε» μία αφάνταστα τρυφερή, γεμάτη έντονα συναισθήματα ιστορία, η οποία σε συναρπάζει από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Η ροή της είναι γρήγορη και σ’ αυτό βοηθάει κυρίως η απίστευτη ενέργεια που μοιάζει να διακατέχει τον πρωταγωνιστή της, τον James Stewart («Rear Window», «Vertigo»). Με το χαρακτήρα του να πρέπει να βιώνει συνεχείς ψυχολογικές μεταβάσεις – από τον έρωτα στην απόγνωση και την αγωνία και τούμπαλιν – η δουλειά του Stewart φαντάζει δύσκολη. Αυτά όμως δεν εμποδίζουν τον ηθοποιό από το να καθηλώσει το θεατή, κάνοντάς τον να ζητά να δικαιωθεί ο George Bailey. Εντυπωσιακός ως «κακός» ο Lionel Barrymore στο ρόλο του κυρίου Potter ενώ ως αξιολάτρευτος άγγελος παρουσιάζεται ο Henry Travers… ακόμη κι αν το παρουσιαστικό του δε θυμίζει την εικόνα που έχουμε ίσως οι περισσότεροι από εμάς για τους αγγέλους!

Κυρίως, όμως, αυτό που με συγκίνησε απίστευτα είναι η σύνδεση της ταινίας με τα Χριστούγεννα. Πώς γίνεται αυτή; Μπορεί κανείς να θεωρήσει εύκολα πως τα Χριστούγεννα είναι η εποχή του – ας το πω λαϊκά – «θερίζεις ό,τι σπέρνεις». Και παρά το φόβο του spoiler οφείλω να το πω: ο George έδωσε μόνο χαρά κι αγάπη στους συνανθρώπους του. Όταν αυτός βρέθηκε στη δύσκολη θέση, οι συνάνθρωποί του αυτοί κλήθηκαν να ανταποδώσουν αυτήν την καλοσύνη. Υπάρχει, λοιπόν, πιο ταιριαστή μέρα για να κάνει κάποιος κάτι τέτοιο… εκτός από τα Χριστούγεννα;

Εσείς τι έχετε να κάνετε τώρα; Τίποτα! Απλά βρείτε την ταινία, απολαύστε την και μπείτε ακόμη περισσότερο στο συναισθηματικό κλίμα των Χριστουγέννων!
https://www.youtube.com/watch?v=KZ_OZpb0wIA
Πρωταγωνιστούν: James Stewart, Donna Reed, Lionel Barrymore, Henry Travers, Thomas Mitchell, Gloria Grahame, H. B. Warner κ.α.

21/12/2014 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd : Serendipity, από την Αντ. Αδαμοπούλου

written by The K-magazine

Γεια σας και πάλι, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Είστε καλά; Πώς τα περάσατε το σαββατοκύριακό σας; Ελπίζω υπέροχα!
Το αφιέρωμά μας στα Χριστούγεννα συνεχίζεται και για απόψε σας έχω μία ταινία, η οποία επιβεβαιώνει πως τα Χριστούγεννα η μαγεία πλανάται στην ατμόσφαιρα. Γιατί, αν η μοίρα δεν είναι μαγεία… τότε δεν ξέρω τι είναι!

Ο Jonathan (John Cusack) γνωρίζει για πρώτη φορά της Sara (Kate Beckinsale) στα Bloomingdale’s, όπου κι οι δύο επιθυμούν να αγοράσουν το ίδιο ζευγάρι γάντια για δώρο Χριστουγέννων. Κι οι δύο είναι δεσμευμένοι, αλλά παρ’ όλα αυτά καταλήγουν να περνούν χρόνο μαζί, με παγωτό στο Serendipity 3. Όταν ο Jonathan της ζητά να ξαναβρεθούν, η Sara επιλέγει να αφήσει τη μοίρα να το αποφασίσει αυτό. Πώς θα γίνει αυτό; Πρέπει αυτή να βρει το χαρτονόμισμα των πέντε δολαρίων όπου ο Jonathan έχει γράψει το όνομα και το τηλέφωνό του κι αυτός να βρει το αντίτυπο του «Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας» όπου είναι τα δικά της στοιχεία. Και τότε θα χωρίσουν τους δρόμους τους. Άραγε θα τους βοηθήσει η μοίρα να ξανασυναντηθούν; Κι αν ναι, πώς θα τους βρει;

Το σενάριο του «Serendipity» υπογράφει ο Marc Klein («A Good Year», «Mirror Mirror») και τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Peter Chelsom («The Mighty», «Shall We Dance?»). Και μπορεί να πρόκειται για ρομαντική κομεντί του τύπου «boy meets girl», αλλά εδώ δε μιλάμε για το μοτίβο «τα φτιάχνουμε – τα χαλάμε – τα ξαναφτιάχνουμε – παρεξηγούμαστε – ζούμε happily ever after».
Επειδή όλη η ιστορία βασίζεται στο γεγονός πως οι ήρωες – τρόπον τινά – αφήνονται στην τύχη τους, δημιουργεί μία γλυκιά αγωνία στο θεατή. Ειδικά στις σκηνές όπου φαίνεται πόσο κοντά έφτασαν ο ένας στον άλλον και πώς για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ή μία μικρή συγκυρία πάλι χάθηκαν. Επιπλέον, όλα εξελίσσονται την περίοδο των Χριστουγέννων, με αποτέλεσμα να μας θυμίζει αυτό που προείπα: πόσοι εκπληκτικοί τρόποι υπάρχουν για να εκδηλωθεί η μαγεία της εποχής! Και φυσικά βοηθάει η επιλογή των John Cusack και Kate Beckinsale για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους!

Απόψε, λοιπόν, που κι οι θερμοκρασίες έχουν πέσει, ξαναπιάστε την κουβερτούλα να χουχουλιάσετε κι απολαύστε μία ιδιαίτερη και κυρίως ΜΑΓΙΚΗ ρομαντική κομεντί!

Πρωταγωνιστούν: John Cusack, Kate Beckinsale, Bridget Moynahan, Eugene Levy, Jeremy Piven, John Corbett κ.α.

14/12/2014 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Οι ταινίες της εβδομάδας στους κινηματογράφους, από τη Ν.Σχοινά

written by Νατάσσα Σχοινά

Επειδή ξέρουμε πόσο σας αρέσουν οι ταινίες κι ότι θέλετε να είστε πάντα ενημερωμένοι για κάθε μία από αυτές, από δω και στο εξής δε θα χάνετε τίποτα. Κάθε εβδομάδα θα σας ενημερώνουμε για τις ταινίες που παίζονται στη μεγάλη οθόνη, προμηθεύοντάς σας με το τρέιλερ, την υπόθεση και –φυσικά- τη δική μας επιλογή.

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΠΙΛΟΓΗ – Η ΄Εξοδος: Θεοί και Βασιλιάδες (Exodus: GodsandKings) / Και σε 3D

Είδος ταινίας: Επική Περιπέτεια

Ηθοποιοί: Christian Bale, Joel Edgerton, John Turturro, Aaron Paul, Ben Kingsley, Sigourney Weaver

Ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα και τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ σκηνοθέτης του ΜΟΝΟΜΑΧΟΣ, Ρίντλεϊ Σκοτ, επιστρέφει με μια επική κινηματογραφική περιπέτεια γεμάτη τελευταίας τεχνολογίας οπτικά εφέ και αμίμητες τρισδιάστατες αναπαραστάσεις. Στο επίκεντρο της συγκλονιστικής ιστορίας, ο βραβευμένος με Όσκαρ, Κρίστιαν Μπέιλ (Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ, THE FIGHTER, ΟΔΗΓΟΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗΣ), ως ένας αξιοσημείωτα θαρραλέος άνδρας , δεν θα διστάσει να τα βάλει με μια από τις πιο ισχυρές αυτοκρατορίες της ιστορίας, οδηγώντας 400.000 σκλάβους ένα βήμα πιο κοντά στη λύτρωση τους.

Κοινός Παρονομαστής
Είδος ταινίας: Κωμωδία
Ηθοποιοί: Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Ρένος Χαραλαμπίδης, Πυγμαλίων δαδακαρίδης, Αντώνης Αντωνίου
Τέσσερις άγνωστοι μεταξύ τους άνδρες συναντιούνται σε ένα καφενείο και μία ζωηρή συζήτηση για τα δύο φύλα ξεκινά. Για τον κύριο Πλάτωνα (Αντωνίου), η γυναίκα εκπροσωπεί κάτι ιερό, το οποίο ενσαρκώνεται στο πρόσωπο της κόρης του. Για τον Δημήτρη (Χαραλαμπίδης), η γυναίκα είναι το εισιτήριο για μια ήσυχη και όμορφη ζωή που του εξασφαλίζει η αρραβωνιαστικιά του. Για τον Αλέξανδρο (Δαδακαρίδης), το δεύτερο φύλο προσεγγίζεται κυρίως πλατωνικά, κι έτσι, δηλώνει ερωτευμένος με μια κοπέλα που δεν έχει γνωρίσει ακόμα από κοντά. Για τον Νίκο (Κυριακίδης), όλες, ανεξαιρέτως, οι γυναίκες είναι δόλιες, όπως για παράδειγμα η κοπέλα με την οποία σχετίζεται και που ανακάλυψε ότι παντρεύεται. Είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, που φαινομενικά δεν μοιράζονται τίποτα κοινό. Εκτός από τον παρονομαστή που τους έχει διαφύγει, παρ’ όλο που τους απασχολεί όσο τίποτα.

Πάντινγκτον (Paddington) Μεταγλωττισμένο
Είδος ταινίας: Κωμωδία
Ηθοποιοί: Γιάννης Τσιμιτσέλης
Ένας νεαρός Περουβιανός αρκούδος με πάθος για οτιδήποτε Αγγλικό, ταξιδεύει μέχρι το Λονδίνο με σκοπό να βρει ένα φιλόξενο σπίτι. Αν και αρχικά διαπιστώνει, με τον πιο σκληρό τρόπο, ότι η ζωή στην πόλη δεν είναι αυτό που φανταζόταν, δεν θα αργήσει να πέσει πάνω στην ευγενική οικογένεια των Μπράουν, οι οποίοι αφού διαβάσουν την ταμπέλα που έχει κρεμασμένη στο λαιμό του (ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΡΚΟΥΔΑ) θα αποφασίσουν να τον πάρουν μαζί τους, προσφέροντάς του προσωρινή διαμονή στον παράδεισο. Όλα δείχνουν ήρεμα κι ωραία στη νέα αυτή συνύπαρξη, μέχρι τη στιγμή που το σπάνιο αρκουδάκι θα τραβήξει την προσοχή μιας σατανικής ταριχεύτριας ζώων.

Για πληροφορίες σχετικά με τις ώρες προβολής των ταινιών, μπείτε στα Village.

10/12/2014 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd: Love Actually…

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Γεια σας και πάλι, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Ελπίζω να σας πετυχαίνω σε φάση όπου σκέφτεστε πόσο ευχάριστα περάσατε το σαββατοκύριακό σας!

Μπήκαμε πλέον κι επίσημα σε τροχιά Χριστουγέννων κι όπως και τις προηγούμενες χρονιές ξεκινάει επίσημα και το αφιέρωμά μας σε ταινίες γύρω από αυτά. Και μπορεί η αποψινή μου πρόταση να θεωρηθεί κάπως «τετριμμένη», αλλά οι πιο πολλοί θα παραδεχθείτε το εξής: πως η συγκεκριμένη ταινία πλέον είναι απόλυτα συνυφασμένη με τα Χριστούγεννα, νικώντας κατά κράτος το παραδοσιακό «Home Alone»!
Η ταινία αποτελείται από εννέα ξεχωριστές ιστορίες:
Ο τραγουδιστής Billy Mack (Bill Nighy) προσπαθεί να νεκραναστήσει την καριέρα του κάνοντας μία Χριστουγεννιάτικη διασκευή μίας προηγούμενης επιτυχίας.

Η Juliet (Keira Knightley) μόλις παντρεύτηκε τον καλό της, Peter (Chiwetel Ejiofor) με κουμπάρο τον καλύτερο φίλο του Peter, το Mark (Andrew Lincoln). Η ιδιαιτερότητα αυτής της σχέσης θα ξεκινήσει να ξετυλίγεται όταν η Juliet, παρακολουθώντας το βίντεο του γάμου – τον οποίο βιντεοσκόπησε ο Mark – αρχίσει να πιστεύει πως ο Mark ίσως δεν τη συμπαθεί και τόσο. Είναι άραγε σωστές οι υποψίες της Juliet;

Ο Jamie (Colin Firth), συγγραφέας, αποσύρεται στη γαλλική εξοχή έπειτα από ένα συναισθηματικό «στραπάτσο». Εκεί θα γνωρίσει την Aurélia (Lúcia Moniz), η οποία είναι οικιακή βοηθός. Η κοπέλα δεν ξέρει να μιλά παρά μόνο τη μητρική της γλώσσα, μια που είναι από την Πορτογαλία, πράγμα που κάνει δύσκολη την επικοινωνία ανάμεσα σε αυτήν και τον Jamie. Παρ’ όλα αυτά θα αναπτυχθεί μία ιδιαίτερη σχέση ανάμεσά τους.

Ο Daniel (Liam Neeson) είναι χήρος και μεγαλώνει μόνος του το θετό του γιο, το Sam (Thomas Sangster). Ο Sam είναι ερωτευμένος με την Αμερικανίδα συμμαθήτριά του, τη Joanna, αλλά δεν ξέρει πώς να την πλησιάσει. Κι είναι ο Daniel που πρέπει να «σώσει» την κατάσταση.

Ο David (Hugh Grant) είναι ο νεοεκλεγείς Βρετανός Πρωθυπουργός κι η Natalie (Martine McCutcheon) είναι το νέο μέλος του προσωπικού της 10 Downing Street. Οι σχέσεις τους είναι κάπως ιδιόρρυθμες, μέχρι τη στιγμή που κι οι δύο θα συνειδητοποιήσουν πως κάτι βαθύτερο υποβόσκει.

Η Sarah (Laura Linney) είναι «τσιμπημένη» με το συνεργάτη της, αλλά κάτι την εμποδίζει από το να προχωρήσει παρακάτω.
Ο John (Martin Freeman) κι η Judy (Joanna Page) είναι ηθοποιοί/ “κασκαντέρ ερωτικών σκηνών” κι ενώ βρίσκονται μόνο για να κάνουν γυμνές σκηνές, αντιλαμβάνονται πως έχουν βρει κάποιον με τον οποίο μπορούν να μιλήσουν και να μοιραστούν σκέψεις. Μέχρι που κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα μοιραστούν και συναισθήματα!

Ο Harry (Alan Rickman) είναι παντρεμένος με την αδερφή του David, Karen (Emma Thompson). Μόνο που ο γάμος αυτός θα αρχίσει να περνάει την κρίση του όταν η εξωσυζυγική σχέση του Harry με τη νεαρή βοηθό του θα γίνει πιο απαιτητική.

Ο Colin (Kris Marshall), απογοητευμένος που δε μπορεί να δημιουργήσει μία σταθερή σχέση, αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι στην Αμερική, κυνηγώντας… την αγάπη!
Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες που σας ανέφεραν έχουν μερικά κοινά μεταξύ τους, αλλά ο πιο δυνατός κρίκος που τους ενώνει είναι ένας: όλοι τους ανεξαιρέτως… αναζητούν την αγάπη! Κι η ταινία του Richard Curtis («Τέσσερις Γάμοι και Μία Κηδεία», «Μια Βραδιά στο Notting Hill») κάνει ακριβώς αυτό: εξυμνεί κάθε μορφή αγάπης! Την ερωτική, τη φιλική, τη συζυγική, την άδολη, την παιδική… Γιατί έβαλα τόσα πολλά επίθετα; Γιατί τα Χριστούγεννα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την αγάπη, κι αυτή έχει άπειρες μορφές. Κι όπως ο σκηνοθέτης – και σεναριογράφος – του «Love Actually…» ανακατεύει τις ιστορίες των χαρακτήρων του, συγκινεί και κρατά σε εγρήγορση του θεατή, ο οποίος περιμένει και μία μορφή «δικαίωσης» για αυτούς. Σε κάθε λεπτό που περνάει, περιμένει με αγωνία οι ήρωες να βρούνε την αγάπη που τους αξίζει… με όποια μορφή κι αν είναι αυτή. Γιατί… ποιος δε θέλει την αγάπη στη ζωή του;

Για το cast:
Ο Curtis συγκέντρωσε μία πραγματικά δυνατή ομάδα ηθοποιών – θεωρώ πως το αντιληφθήκατε ήδη! Δε μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν, ειλικρινά, καθώς όλοι τους δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για το ρόλο τους.Plus… λατρεύω τον τρόπο που ακούγεται η Αγγλική γλώσσα! Θα επιστήσω μόνο την προσοχή σας στο μικρό Thomas Sangster – είναι γλυκύτατος, απλά! – και στο δημοφιλή κωμικό Rowan Atkinson, ο οποίος μάλιστα είναι ένας απολαυστικός «καταλύτης» για την εξέλιξη κάποιων από τις ιστορίες!

Πρωταγωνιστούν: Hugh Grant, Liam Neeson, Keira Knightley, Chiwetel Ejiofor, Colin Firth, Emma Thompson, Alan Rickman, Bill Nighy, Laura Linney, Martin Freeman κ.α.

Συμπέρασμα: γρήγορα στο DVD store, «αρπάξτε» το «Love Actually…» κι απολαύστε! Κι αν ήμουν στη θέση σας, θα χουχούλιαζα με μία κουβερτούλα στον καναπέ έχοντας δίπλα μου ένα ποτήρι κρασί! Καλή διασκέδαση!

07/12/2014 1 comment

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Benedict Cumberbatch: από Sherlock… ήρωας της Marvel, από την Α. Αδαμοπούλου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Τον γνωρίσαμε – και τον αγαπήσαμε! – στο ρόλο του πολυμήχανου ντετέκτιβ Sherlock Holmes. Τώρα, όμως, ο Benedict Cumberbatch ετοιμάζεται να γίνει μέρος του κινηματογραφικού project Marvel Cinematic Universe.

Ο Άγγλος ηθοποιός πρόκειται να ενσαρκώσει τον Stephen Strange, έναν ικανότατο αλλά αλαζόνα νευροχειρουργό του οποίου η ζωή θα αλλάξει ριζικά εξαιτίας ενός αυτοκινητικού ατυχήματος και θα ανακαλύψει τον κόσμο της μαγείας και των παράλληλων διαστάσεων.

«Το 2016 ο Benedict θα δείξει στο κοινό τι είναι αυτό που κάνει τον Doctor Strange τόσο μοναδικό χαρακτήρα», δήλωσε ο παραγωγός Kevin Feige. Επίσης πρόσθεσε πως η ιστορία του Doctor Strange έχει ανάγκη έναν ηθοποιό με «μεγάλο βάθος κι ειλικρίνεια».

Οι ανακοινώσεις είναι μέρος της 3^ης Φάσης της Marvel, η οποία περιλαμβάνει άλλες εννέα ταινίες, όπως το «Captain America: Civil War» που δρομολογείται για το 2016 και το «Black Panther» για το 2017.

Ο Doctor Strange παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1963 στα comics μαζί με τον Ανθρώπινο Πυρσό (Human Torch) και πιστεύεται πως έμπνευση για το χαρακτήρα ήταν ένα σόου του 1930 με τίτλο «Chandu The Magician».

Πηγή: The Guardian

Photos: Pinterest

Προσωπικό σχόλιο: Εντάξει… ο Sherlock μέλος της οικογένειας Marvel; Αυτό σίγουρα θέλω να το δω με τα ίδια μου τα μάτια! :D

06/12/2014 0 comments

Newer Posts

Older Posts

ταινία

Πρόταση για Oscar-ικο dvd: Dangerous Liaisons

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Αμερικανός ζωγράφος Jackson Pollock

Πρόταση για dvd: The Manchurian Candidate (2004)

Πρόταση για dvd : Transcendence, από την Α.Αδαμοπούλου

Πρόταση για ταινία: Into the Woods , από τη Χρ.Τζέικου

Πρόταση για dvd : The Grand Budapest Hotel

Αργεί ακόμη η οριστική ημερομηνία για τη νέα ταινία «Bourne»

«Game οf Thrones»: Η πρώτη σειρά που θα προβληθεί στους κινηματογράφους IMAX

Πρόταση για dvd : The Great Gatsby (2013)

Και η Emily Blunt ζητά το sequel του “The Devil Wears Prada”…

Πρόταση ταινίας: Το Τανγκό των Χριστουγέννων, από την Χρ. Τζέϊκου

Πρόταση για dvd: It’s a Wonderful Life

Πρόταση για dvd : Serendipity, από την Αντ. Αδαμοπούλου

Οι ταινίες της εβδομάδας στους κινηματογράφους, από τη Ν.Σχοινά

Πρόταση για dvd: Love Actually…

Benedict Cumberbatch: από Sherlock… ήρωας της Marvel, από την Α. Αδαμοπούλου

thekmagazine