Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Βράδυ Κυριακής απόψε και μετά από ένα απολαυστικό (εύχομαι ολόψυχα) σαββατοκύριακο, η στιγμή είναι ό,τι πρέπει για χαλάρωση στο σπίτι με μία καλή ταινία. Γι’ απόψε σκέφτηκα να… εξασκήσουμε το αστυνομικό μας δαιμόνιο με μία ταινία γαλλικής παραγωγής που βασίζεται στο επιτυχημένο ομότιτλο βιβλίο του Jean-Christophe Grangé, συγγραφέα της “Αυτοκρατορίας των Λύκων”.
O διάσημος στους αστυνομικούς κύκλους του Παρισιού Αστυνόμος Pierre Niemans (Jean Reno) ερευνά το βάρβαρο φόνο ενός καθηγητή και βιβλιοθηκάριου ενός πανεπιστημίου που εδρεύει σε μία μικρή πόλη κοντά στις Γαλλικές Άλπεις. Το πτώμα βρέθηκε κρεμασμένο από έναν γκρεμό σε ύψος πενήντα μέτρων και τα ιατροδικαστικά ευρήματα δημιουργούν τουλάχιστον προβληματισμό. Ο Niemans τότε θα αναγκαστεί να βασιστεί στη βοήθεια μίας παγετωνολόγου κι ικανής ορειβάτισσας, της Fanny Ferreira (Nadia Farès), καθώς όλοι οι υπόλοιποι πιθανοί μάρτυρες δε φαίνονται και τόσο πρόθυμοι να συνδράμουν στις αστυνομικές έρευνες, παρά προτιμούν να προστατέψουν την πανεπιστημιακή κοινότητα.
Την ίδια στιγμή, σε μία παραπλήσια πόλη, ο Ντετέκτιβ Max Kerkerian (Vincent Cassel) ερευνά δύο άσχετες μεταξύ τους υποθέσεις: τη βεβήλωση ενός τάφου και τη διάρρηξη ενός δημοτικού σχολείου. Οι δύο αυτές υποθέσεις, όμως, έχουν ως κοινό ένα κοριτσάκι, τη Judith Herault, που πέθανε το 1982 σε ηλικία δέκα ετών.
Αυτό που σταδιακά θα ανακαλύψουν οι δύο αστυνομικοί είναι πως οι υποθέσεις τους συνδέονται μεταξύ τους και ο κοινός παρονομαστής τους είναι το Πανεπιστήμιο στο Guernon. Επομένως, προκειμένου να βγει η αλήθεια στο φως, πρέπει οι δυο τους να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ που έχει ο καθένας και να συνεργαστούν πριν ο δολοφόνος δράσει ξανά.
Για την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του, ο Grangé συνεργάστηκε με το Mathieu Kassovitz στο σενάριο, με το δεύτερο να αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία (“La Haine”, 1995).
Αν είστε fans του αστυνομικού thriller αλλά θέλετε πού και πού να ξεφεύγετε από τις χολυγουντιανές παραγωγές, τότε τα “Πορφυρά Ποτάμια” είναι για εσάς! Κι αυτό επειδή δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ταινίες αυτές. Αντίθετα, ενώ μία αντίστοιχη μεταφορά του Hollywood θα εστίαζε ίσως και παραπάνω από το απαραίτητο σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ειδικά σε ό,τι αφορά το ιατροδικαστικό κομμάτι, η ταινία του Kassovitz επικεντρώνεται στο αμιγώς ερευνητικό κομμάτι της υπόθεσης. Τι εννοώ; Ο σκηνοθέτης προτιμά να αφιερώσει χώρο και χρόνο ώστε να λειτουργήσουν και να δράσουν αναλόγως οι δύο αστυνομικοί, όπως πιθανώς γίνεται και στο βιβλίο του Grangé (το οποίο ακόμη δεν έχω αξιωθεί να πιάσω στα χέρια μου, αλλά να ένα καλό έναυσμα, σωστά;). και μια που αναφέραμε τους δύο αστυνομικούς, οι Jean Reno και Vincent Cassel αποδεικνύουν πως, μπορεί μεμονωμένα οι χαρακτήρες τους να τραβούν το ενδιαφέρον με τον τρόπο δράσης τους, αλλά και στη συνέχεια καταφέρνουν να τους κάνουν να βγάλουν μία πετυχημένη
χημεία, καθώς οι δυο τους μοιράζονται το ίδιο κίνητρο που δεν είναι άλλο από την απόδοση δικαιοσύνης.
Φυσικά, ένα καλό αστυνομικό thriller δε χρειάζεται να διακατέχεται από γραφικές σκηνές, ειδικά όταν το έγκλημα είναι βάναυσο, όπως στα “Πορφυρά Ποτάμια” – εντάξει, κάποιες υπάρχουν, αλλά όχι με τον ίδιο (θα έλεγα) καταναγκασμό που υπάρχουν σε αμερικάνικές παραγωγές. Έτσι στις οθόνες μας καταλήγει μία ταινία που καλεί το θεατή να παρατηρήσει κι αυτός τα γεγονότα και τα στοιχεία και να χτίσει μαζί με τους δύο ντετέκτιβ τη θεωρία του αναφορικά με το έγκλημα – μα δεν είναι τέλεια όταν γινόμαστε κι εμείς λαγωνικά παρέα με τους χαρακτήρες; Γι’ αυτό κι η ταινία δεν πέρασε απαρατήρητη από κοινό και κριτικούς, με τους δεύτερους να την οδηγούν στις υποψηφιότητες των γαλλικών Oscars, aka βραβείων César.
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!
Πρωταγωνιστούν: Jean Reno, Vincent Cassel, Nadia Farès, Karim Belkhadra, Dominique Sanda, Jean-Pierre Cassel, Jean-Pierre Cassel κ.α
