αναμνήσεις

Ήρθε η ώρα να καθίσουμε στο τραπέζι αυτό το δύσκολο και να αρχίσουμε να θυμόμαστε, να πεθυμούμε κιόλας. Εσύ θυμάσαι και πεθυμείς ήδη. Εμείς ακούμε παγωμένοι και κάνουμε μοιραία σκέψεις και συγκρίσεις μοιραίες. Τι θα κάναμε στη θέση σου, τι θα θέλαμε να ακούσουμε στη θέση σου.

Σε ένα τέτοιο δύσκολο τραπέζι αν καθίσεις, σηκώνεσαι βαθιά θλιμμένος, αλλά άπειρα πιο σοφός, πολύ πιο συνειδητοποιημένος. Αν είσαι σε θέση βέβαια να δεις και να ακούσεις τον πόνο που κάθεται κι αυτός στο τραπέζι. Να μην προσπαθήσεις να τον διώξεις. Πρέπει να καθίσεις δίπλα του και να προσπαθήσεις να τον διαχειριστείς. Τον πόνο όταν τον διώχνεις, πάντα ξαναγυρνάει και έχει τότε ένταση μεγαλύτερη.

Στα δύσκολα τραπέζια τα λόγια συνήθως είναι παρήγορα για να απαλύνουν τον πόνο που λέγαμε. Και οι κινήσεις κι αυτές παρηγοριάς. Και μέσα σε όλα τα “θα περάσει”, “με τον καιρό θα ξεχάσεις, θα ξεχαστείς”, ακούστηκε το δύσκολο αυτονόητο “Δεν πρόκειται να τον ξεχάσεις ποτέ”. Αυτή είναι μια κουβέντα που στάθηκε άξια απέναντι στον πόνο και τον κοίταξε στα μάτια. Σταμάτησε να τον αγνοεί και τον δέχτηκε στο τραπέζι μας. Δεν τον καλωσόρισε κανείς. Θέλει δύναμη μεγάλη να τον καλωσορίσεις και να δεχτείς πως θα πορευτείς μαζί του. Θα σε βοηθήσει και ο χρόνος αλλά και πάλι είναι δύσκολο να απαλύνεις τον πόνο της απώλειας και αδύνατον να τον διώξεις.

“Δεν πρόκειται να τον ξεχάσεις ποτέ”. Αυτό ήθελε να ακούσει μόνο η κόρη του. Φοβάται να μην ξεχάσει το πρόσωπο, την μυρωδιά, την φωνή του. Όταν χάνεται η φυσική παρουσία της αγάπης, η μνήμη είναι το μεγάλο καταφύγιο. Κι άρχισαν ήδη οι ιστορίες. Μια μεγάλη ψυχή μας περιγράφει την περίσσοια στοργή με την οποία μεγάλωσε. Την ξέρω την φίλη μου πως αγαπάει. Και μόνο όταν έχεις εισπράξει αγάπη είσαι ικανός να την προσφέρεις κι εσύ απλόχερα.

“Θα περάσει” συνεχίζανε φωνές για να βοηθήσουν. Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού (;) μυαλού. Αυτός πάλευε να διώξει τα σύννεφα κι έχασε τον ουρανό του. Κι όσο τον έχανε συνειδητοποιούσε πως και την βροχή την αγαπούσε και την παγωνιά και όλα τα φαινόμενα που συνέθεταν την αγάπη που είχε χάσει.

Είδες λοιπόν τί έπαθε αυτός. Πήγε να ξεσκαρτάρει και άδειασε. Ήθελε να κρατήσει μόνο τα καλά. Δεν γίνεται να επιλέξεις όμως. Όλα μαζί πάνε. Οι άνθρωποι που μπήκαν στο μυαλό και στην καρδιά σου -με όποια σειρά εσύ θέλεις- είναι πια κομμάτι της ευτυχίας και της δυστυχίας σου, της χαράς και του πόνου σου, φέρνουν χαμόγελο και μπορεί να κρύβουν και δάκρυ.

Κι αν αυτοί σου φύγουν, θα πάρουν όλα θέση δίπλα σου, με το πρόσωπο του πόνου, σε ένα δύσκολο τραπέζι. Κι εσύ θα τους φωνάξεις πως δεν θα τον ξεχάσεις ποτέ.

Στην φίλη μου και στον μπαμπά της, τον καλύτερο του κόσμου!

Για να μάθετε ποια είναι η Ρούλα Καρακούση, πατήστε  εδώ

“Ταξίδεψα σε σαρανταοκτώ χώρες και στο ψευδοκράτος, μα δεν το μετρώ. Άφησα την καρδιά μου στη Νέα Υόρκη, στην Κούβα, στη Σκωτία και στη Κερύνεια.
Δούλεψα σε είκοσι εργοδότες άφησα την καρδιά μου στην ΙΜΑΚΟ.
Με δίδαξαν εκατοντάδες καθηγητές μου, μια τετράδα δάσκαλοι μου πήραν την καρδιά μου. Ο Αντώνης Κατσαλής , ο Παπας Μπακαούκας, ο Δημήτρης Μπουραντάς, Γιώργος Αυλωνίτης.
Γνώρισα τόπους ελληνικούς αναρίθμητους. Κάτι γωνιές μου πήραν την καρδιά. Η σκιά του πλάτανου του Παυσανία στο Αίγιο κοιτώντας όχι τη θάλασσα αλλά τις σταφιδαποθήκες, η θέα από το μοναστήρι της Χοζωβιώτισσας, το Φαράγγι της Σαμαριάς, το λιμάνι το παλιό των Χανίων, ο κήπος του Νομισματικού μουσείου,
η Ακρόπολη, η πλατεία του Πλατάνου μπαλκόνι στον Κορινθιακό,οι κολυμπήθρες στα Ζαγοροχώρια.
Διάβασα πολλά αλλά την καρδιά μου την πήραν <<Η θεωρία του Χάους>>,<<Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται>>, <<Ποιήματα >> του Καβάφη, <<Ερωτικά >>του Γιάννη Ρίτσου. <<Αξιον Εστί>> του Ελύτη , <<Κατά Σαδουκκαίων >> του Μιχάλη Κατσαρού.
Μου πήρε την καρδιά ένα κουστούμι του corneliani, ένας συνδυασμός χρωμάτων του Αρμάνι μοβ με σοκολατί.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ :  «Άνδρας Παλαιάς Κοπής – Άνδρας Παλαιάς Κοπής» (Είδος προς Εξαφάνιση;), από τον Ανδρέα Θεοδωρακόπουλο
Έδωσα άπειρα φιλιά αλλά τέσσερα μου πήραν την καρδιά, το φιλί στις πατούσες στα νεογέννητα παιδιά μου.
Έζησα άπειρες στιγμές ωραίες με συγκινούν και μου παίρνουν την καρδιά πάντα οι στιγμές αιμοδοσίας.
Οι γεύσεις που πήραν τη καρδιά οι λαχανοντολμαδες της μάνας μου, το ψωμί της θείας Ελένης, οι δίπλες της θείας της Κικής, το κατσικάκι της θείας Χαρίκλειας, το κρασί του Μάκη.
Πολλοί έρωτες όλοι μου πήραν την καρδιά, δυο και το μυαλό.”

Αφήνετε κομμάτια της καρδιάς σας σε ό,τι σας γεμίζει το είναι. Έτσι η καρδιά σας ανανεώνεται και μαζί και η ζωή σας και αξίζει να ζείτε όμορφα με ωραίες αναμνήσεις και εικόνες γιατί μια φορά ζούμε και χωρίς πρόβα και χωρίς υποβολέα.

Άλλωστε η ζωή κυρίως προβλήματα γεμάτη είναι.Οι στιγμές ευτυχίας λοιπόν χρειάζεται να είναι έντονες και να διαρκούν πολύ να μας αφήνουν στίγμα.

Ο Ανδρέας Θεοδωρακόπουλος είναι καθηγητής και σύμβουλος Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο που ετοιμάζει για το ανδρικό στυλ «156 Σταγόνες σοφίας για το στυλ». Σήμερα το βράδυ τις 19:30 στο jazz point (Ακαδημίας 18, Αθήνα) 3 φοιτήτριες του ανάμεσά τους και η Νιόβη Αναζίκου, μιλούν για το βιβλίο του “156 Μαθήματα Ηγεσίας”

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ανοικτή επιστολή στην κόρη μου, από τον Ανδρέα Θεοδωρακόπουλο

«Ξεκόλλα». Και ξανά πάλι «ξεκόλλα». Κακόηχη προστακτική. Πόσο ν΄αντέξεις… Το άκουγες συχνά πυκνά όμως. Από αγάπη ειπωμένο. Και ας το ήξερες, θύμωνες. Μπορεί και περισσότερο, όταν ήξερες για την αγάπη. Λένε στην καρδιά μου να ξεκολλήσει; Στην καρδιά να σπάσει; Δεν είναι έτσι…

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κολλάμε με άλλους ανθρώπους. Κάνεις φίλους. Και τους λες “κολλητούς” . Δεν αφήνεις περιθώρια να αμφισβητήσει κανείς το πόσο κοντά σου είναι αυτοί οι άνθρωποι. Είναι αυτοί που ξέρουν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη ζωή σου, ξοδεύετε ώρες σε ασήμαντα, σημαντικά, φανταστικά, πραγματικά.

Βρίσκεις μάτια, σώματα και λοιπά να ερωτευτείς και κολλάς. Μα δε σε θέλει. Εκεί εσύ. Κολλημένος με τη «μπάλα». Όπου «μπάλα» ο άνθρωπος που επιμένεις πως κάτι υπάρχει και κάτι θα γίνει και κάπου είναι γραμμένο να «βρεθείτε». Φυσικά και είναι γραμμένο. Στα παλιά του τα παπούτσια.

Βρίσκεις τελικά όμως το αγόρι σου, βρίσκεις το κορίτσι σου και πιάνεστε από το χέρι. Δεν ξεκολλάτε. Γίνεστε αυτοκόλλητοι. Περιφέρετε παντού τον έρωτά σας, κάνετε τα πάντα μαζί, με προσοχή, να μην παρεκκλίνει ο ένας από τις κινήσεις του άλλου. Γι’ αυτό και όπου πάτε κάθεστε πάντα δίπλα δίπλα. Γιατί για όποιον δεν το κατάλαβε, είστε μαζί, αυτός είναι δικός σου και αυτή είναι δική σου. Γιατί μπορεί να βήξει αυτός, να μην είναι στο πλάι του αυτή να τον χτυπήσει στην πλάτη;

Και τι σε πειράζει εσένα δηλαδή που ο κόσμος θέλει να τυλίγεται άλλους ανθρώπους; Είναι που δεν μου άρεσαν ποτέ τα σελοτέιπ, ούτε οι κόλλες στιγμής. Τα σελοτέιπ κλείνουν καλά μια συσκευασία αλλά όταν πας να την ανοίξεις, το πιθανότερο είναι να σκίσεις το χαρτί. Η κόλλα στιγμής, όπως παινεύεται και η ίδια κατ’ όνομα, κολλάει τα πάντα στη στιγμή. Και αν αλλάξεις γνώμη; Κι αν το κολλήσεις αμέσως μεν, στραβά δε, τι γίνεται; Ή θα μείνει στραβό, ή θα πρέπει να το σπάσεις και να το ξανακολλήσεις.

Μεγάλη ταλαιπωρία. Έτσι γίνεται και με τα «κολλητιλίκια» στις σχέσεις. Κολλάς και μετά πας να ξεκολλήσεις και τίποτα δεν είναι ίδιο στη «συσκευασία».

Ενώ τα κορδόνια; Τα κορδόνια σε δένουν γερά, με ασφάλεια, και αφήνεις και λίγο αέρα. Όμορφες επίσης συσκευασίες, όμορφες επίσης σχέσεις. Και οι φιόγκοι λύνονται, και οι κόμποι λύνονται. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Αν θες να σου μιλήσω για τις κορδέλες, ακόμα καλύτερα. Σε διάφορα χρώματα, μούρλια αμπαλάζ. Για να το πάω και λίγο παρακάτω, και τα κορδόνια και οι κορδέλες, χρησιμοποιούνται και σε άλλες συσκευασίες. Δεν αχρηστεύονται.

«Ξεκόλλα». Πόσο άσχημα ηχεί ακόμα στα αυτιά μου. Κόλλησα κι εγώ και με «κολλητούς», κόλλησα και με ανθρώπους, έπεσα πάνω τους στη στιγμή, και τώρα πιθανολογώ πως κάπου εκεί στα παλιά τους τα παπούτσια θα είναι γραμμένο και το δικό μου όνομα. Ξεκόλλησα όμως. Κατάλαβα πως οι αγαπημένοι μου δεν έλεγαν στην καρδιά μου να ξεκολλήσει και τους ξεθύμωσα. Στο μυαλό απευθύνονταν. Το μυαλό κολλάει. Η καρδιά δένεται. Κι αν μάθεις κι εσύ να κάνεις όμορφους φιόγκους, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς

Για να μάθετε ποια είναι η Ρούλα Καρακούση, πατήστε  εδώ

Σχετικά άρθρα:

–Παίζοντας τις κουμπάρες, από τη Ρούλα Καρακούση
–Καθημερινές «μάσκες», από τη Ρούλα Καρακούση
–Οι χοροί του 2013, από τη Ρούλα Καρακούση
–Όνειρα και όνειρα, από τη Ρούλα Καρακούση