γυναίκες

Μέρκελ, Θάτσερ, Ίντιρα Γκάντι, Ισαβέλλα Περόν και άλλες γυναίκες πολιτικοί που κατέρριψαν το μύθο του “αρσενικού πολέμου, θηλυκής ειρήνης”. Απέδειξαν ότι οι γυναίκες μπορούν να σταθούν στο ύψος τους σε κάθε περίπτωση.

Ίντιρα Πριγιανταρσίνι Γκάντι – इंदिरा प्रियदर्शिनी गांधी (1917 – 1984)

«Δεξί χέρι» του πατέρα της και πρώτου πρωθυπουργού της Ινδίας Τζαβαχαρλάλ Νεχρού, η Γκάντι έμεινε στη ιστορία για πολλούς λόγους.
Η Γκάντι ξεκίνησε την πολιτική καριέρα της το 1959 ως προεδρεύουσα του Κόμματος του Κονγκρέσσου. Το 1964 διορίσθηκε από τον πρωθυπουργό Μπαχαντούρ Σάστρι υπουργός Πληροφοριών και Ραδιοφωνίας.Μετά τον θάνατό του, το 1966, τον διαδέχθηκε στην αρχηγία του κόμματος και την πρωθυπουργία την οποία άσκησε σχεδόν 15 χρόνια . Η πολιτική της βασίσθηκε σε σοσιαλιστικές πρακτικές (π.χ. εθνικοποιήσεις) αλλά με αντικομμουνιστικές ιδέες. Η ίδια υπήρξε ηγετική μορφή του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Ωστόσο, στη διακυβέρνηση υπήρξε πραγματικό «γεράκι»… αφού ενίοτε προσέφευγε σε τυφλή βία. Όμως, μπόρεσε πιθανότατα και επικράτησε πολιτικά σε μια πατριαρχική κοινωνία.

Το 1975 το Ανώτατο Δικαστήριο απεφάνθη ότι η εκλογική νίκη της το 1971 ήταν προϊόν βίας και νοθείας. Η Γκάντι κήρυξε την Ινδία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, φυλακίζοντας πολιτικούς της αντιπάλους, θέτοντας πολλά κόμματα εκτός νόμου και καταργώντας τοπικά κοινοβούλια.
Το 1984 διέταξε τη δολοφονία εκατοντάδων Σιχ που είχαν καταλάβει το Χρυσό Τέμενος στο Αμριτσάρ ζητώντας αυτονομία. Χιλιάδες Σιχ συνελήφθησαν και βασανίσθηκαν ενώ ιεροί τους χώροι βεβηλώθηκαν. Έτσι, στις 31 Οκτωβρίου 1984 εκτελέσθηκε από τις σφαίρες των δύο Σιχ σωματοφυλάκων της.

Γκόλντα Μέιρ – גולדה מאיר (1898 – 1978)

Η ουκρανικής καταγωγής Γκόλντα Μάμποβιτς (Μέιρ) 4^η πρωθυπουργός του Ισραήλ (1969 – 1974) και 3^η στη σειρά γυναίκα πρωθυπουργός στον κόσμο, ανήκει επίσης στην ομάδα των «σκληρών» γυναικών πολιτικών. Όχι τόσο για τη διεξαγωγή ενός πολέμου που της επιβλήθηκε και ως εκ τούτου ήταν «αμυντικός» (Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ)…Όσο για τον τρόπο διακυβέρνησης, για το ποσοστό συνυπευθυνότητας για την προσφυγιά των Παλαιστινίων ή για τον «ύποπτο» ρόλο της στη σφαγή των τελευταίων από τον Χουσεϊν της Ιορδανίας («Μαύρος Σεπτέμβρης»).

Όταν το 1946 οι βρετανοί φυλάκισαν τους ηγέτες της εβραϊκής κοινότητας στην Παλαιστίνη ορίσθηκε επικεφαλής του τμήματος της Εβραϊκής Ομοσπονδίας στη θέση του Μοσέ Σαρέτ. Στη συνέχεια, συνέβαλε στη συγκέντρωση χρημάτων από τις ΗΠΑ, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί ο αγώνας της ανεξαρτησίας.
Πριν την ανάληψη της πρωθυπουργίας, η εκ των συνιδρυτών του κράτους του Ισραήλ είχε διατελέσει πρέσβειρα στην ΕΣΣΔ καθώς και υπουργός Εργασίας και Εξωτερικών. Δύο γεγονότα σημάδεψαν την πρωθυπουργία της: Το πρώτο ήταν ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ στις 6.10.1973. Το δεύτερο ήταν η σφαγή του Μονάχου την περίοδο των ολυμπιακών αγώνων του 1972.

Jiang Qing (1914 – 1991)

Η Τσιανγκ Τσινγκ ή «κυρία Μάο» (παντρεύτηκε τον ηγέτη της κινεζικής επανάστασης το 1938) ήταν η «πρώτη κυρία» της κομμουνιστικής Κίνας.Έμεινε στην ιστορία για τη στάση της στην περίοδο της «Πολιτιστικής Επανάστασης» και τη συμμετοχή της στη ριζοσπαστικής «Συμμορία των Τεσσάρων».
Με τον Μάο γνωρίστηκαν πριν την επανάσταση, καθώς στα 23 της είχε παρατήσει την ηθοποιία και εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα. Το 1960 έγινε μέλος του Πολιτικού Γραφείου και στη συνέχεια «νούμερο 2» της Πολιτιστικής Επανάστασης που είχε ξεκινήσει το 1966. Ίδρυσε τη συμμορία των τεσσάρων με τους Τσανγκ Τσουνκιάο, Γιάο Γουενγιουάν και Γουάνγκ Χονγκγουέν.
Σήμερα πιστεύεται πως η Τσιανγκ Τσινγκ «χρησιμοποιήθηκε» από τον ίδιο τον Μάο παρασκηνιακά για να μην χρεωθεί ο «μεγάλος τιμονιέρης» το κόστος του τεράστιου ρίσκου που αναλάμβανε η πολιτιστική επανάσταση (1966 – 1976). Στρατιωτικοί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι και κομματικά στελέχη κατηγορήθηκαν ως αντεπαναστάτες. Φοιτητές, αγρότες, μαθητές και εργάτες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους.

Η Τσινγκ συνελήφθη το 1976 (ένα μήνα μετά τον θάνατο του Μάο) και κατηγορήθηκε ως αντεπαναστάτρια και για προετοιμασία πραξικοπήματος. Το 1981 -1992 δικάστηκε για εγκλήματα κατά πολιτών. Καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή η οποία μετατράπηκε σε ισόβια. Το 1991 αυτοκτόνησε σε ηλικία 77 ετών μέσα στο νοσοκομείο όπου είχε εισαχθεί για καρκίνο.

Μάργκαρετ Θάτσερ – Margaret Hilda Thatcher (1925-2013)

Η Margaret Thatcher προέρχεται από οικογένεια… Εργατικών!
Σπούδασε στο Όξφορντ χημικός και το 1951 παντρεύτηκε τον Denis Thatcher, έναν διαζευγμένο πλούσιο επιχειρηματία στου οποίου την οικονομική δύναμη χρωστά ως ένα σημείο και τη μετέπειτα πορεία της. Το 1959 εξελέγη στη Βουλή των Κοινοτήτων και τα 1965 ορίστηκε εκπρόσωπος του Συντηρητικού Κόμματος. Πολέμησε έντονα την πολιτική υψηλής φορολογίας των Εργατικών, θεωρώντας την… βήμα «προς τον κομμουνισμό».
Διετέλεσε «σκιώδης» υπουργός Μεταφορών και κατόπιν Παιδείας, πριν τις εκλογές του 1970. Μετά τη νίκη των Συντηρητικών 1970, η Θάτσερ έγινε υπουργός Παιδείας και Επιστήμης στην κυβέρνηση Έντουαρτ Χηθ.

Το 1975 εξελέγη Πρόεδρος του Συντηρητικού Κόμματος και το 1970 οι Συντηρητικοί κέρδισαν στις εκλογές πλειοψηφία 44 εδρών στο Κοινοβούλιο. Η Θάτσερ ακολούθησε σφικτή νομισματική πολιτική, αυξάνοντας τα επιτόκια, προκειμένου να συγκρατήσει τον πληθωρισμό. Το 1982, η Αργεντινή εισέβαλε στα νησιά Μαλβίνας τα οποία κατείχαν οι Άγγλοι από το 1830. Ξεκίνησε έτσι ο λεγόμενος «Πόλεμος των Φώκλαντ» όταν η Μάργκαρετ Θάτσερ αντέδρασε σθεναρά. Έστειλε επιτόπου ναυτική δύναμη για να ανακαταλάβει τα νησιά, επιχείρηση η οποία παρά τη μεγάλη απόσταση, στέφθηκε από επιτυχία.
Το 1983 επανεξελέγη με 42,4%, έναντι 27,6% των Εργατικών. Στη δεύτερη τετραετία της, η Θάτσερ θέλησε να μειώσει τη δύναμη των συνδικάτων και των επαγγελματικών ενώσεων. Η οικονομική της πολιτική σημαδεύτηκε από τη ριζική μείωση του κρατικού παρεμβατισμού, την απελευθέρωση των αγορών, την προώθηση της επιχειρηματικότητας και τις ιδιωτικοποιήσεις.

Dolores Ibárruri Gómez – La «Pasionaria»(1895 – 1989)

Ήταν ηγετική μορφή του Κομμουνιστικού Κόμματος στη Ισπανία την περίοδο του Εμφυλίου. Μπήκε στο ΚΚ Ισπανίας το 1920 έχοντας από διετίας ήδη επιλέξει το ψευδώνυμο La Pasionaria (άνθος του πάθους). Υπήρξε αντιπρόσωπος της Ισπανίας στην Κομμουνιστική Διεθνή. Έμειναν διάσημες οι ρήσεις της «No pasaran| («Δεν θα περάσουν») για τους φασίστες και «καλύτερα να πεθάνεις όρθιος παρά γονατιστός»).

Σήμερα θεωρείται ηρωίδα της αριστεράς, όμως για ορισμένους αριστερούς (π.χ. Τροτσκιστές) ο τίτλος της δεν θα έπρεπε να είναι «Πασιονάρια» αλλά… «Ασασινάρια» (δολοφόνος).… Μετά τον Εμφύλιο, η Ιμπαρούρι έζησε σε Κίνα, Ελβετία, Κούβα και Γιουγκοσλαβία, ενώ το 1964 βραβεύθηκε με το Λένιν Ειρήνης.Μετά τον θάνατο του Φράνκο επέστρεψε στην Ισπανία και πέθανε 94 ετών το 1989.

Ισαβέλλα Περόν – Marcia Estela Martinez Cargas, Isabel Peron (1931 –1952 )

Η Ισαβέλλα Περόν, πρώην χορεύτρια σε νάιτ κλαμπ, ήταν η τρίτη σύζυγος του προέδρου Χουάν Περόν και πρώτη γυναίκα αρχηγός κράτους στη αμερικανική ήπειρο. Μετά την επιστροφή του Περόν από την εξορία το 1973, έγινε αντιπρόεδρος και μετά τον θάνατό του το 1974, αντιπρόεδρος. Στη σύντομη περίοδο της παντοδυναμίας της, κυβερνούσε με βία και τρομοκρατία κατά των συνδικάτων και των προοδευτικών δυνάμεων της αργεντινής κοινωνίας, ενώ παταγώδης υπήρξε η πολιτική της στην οικονομία. Το σκηνικό αυτό σε συνδυασμό με την διαφθορά που κυριάρχησε αυτά τα 2 χρόνια, επιτάχυνε την επέμβαση των στρατιωτικών στις 24 Μαρτίου 1976. Ανέτρεψαν την Ισαβέλλα Περόν και εγκατέστησαν ένα από τα πλέον αιμοσταγή καθεστώτα στην ιστορία της λατινικής Αμερικής.

Η Περόν βαρύνεται για τις ομάδες θανάτου κατά των συνδικαλιστών και για «εξαφανίσεις» δημοκρατικών πολιτών στη διάρκεια της προεδρίας της την οποία μοιραζόταν με… αστρολόγους και χαρτορίχτρες!

Angela Dorothea (Kasner)Merkel

Γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου 1954 είναι Γερμανίδα πολιτικός (CDU) που ασκεί καθήκοντα καγκελαρίου της Γερμανίας από το 2005 έως και σήμερα.
Είναι η πρώτη γυναίκα καγκελάριος της Γερμανίας από την ίδρυση του Ομοσπονδιακού Κράτους το 1871. Επίσης είναι η πρώτη πρώην πολίτης της Γερμανικής Λαϊκής Δημοκρατίας που υπήρξε ηγέτης της επανενωμένης Γερμανίας. Εξελέγη καγκελάριος για τέταρτη συνεχόμενη φορά στις εκλογές του 2017. 
Το Νοέμβριο του 2007 της απονεμήθηκε το Βραβείο Καρλομάγνος για το έτος 2008. Συμπεριλήφθηκε στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012, ενώ το 2015 ανακηρύχθηκε ως “Πρόσωπο της Χρονιάς” από το ίδιο περιοδικό. Το 2019 το Forbes για 14η συνεχόμενη χρονιά την κατέταξε πρώτη στη λίστα με τις ισχυρότερες γυναίκες του κόσμου.

Πολλοί αναλυτές τη θεωρούν ως την πραγματική αρχηγό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την προσωπικότητα που επηρεάζει όσο καμία άλλη τα πολιτικά πράγματα της ενωμένης Ευρώπης.