Για τη σωτήρια της ψυχής μου αποφάσισα πέρυσι να ξεκινήσω να διδάσκω στο κοινωνικό φροντιστήριο του Δήμου στον οποίο ανήκω. Το κλίμα ήταν εξαιρετικό, πολλοί καθηγητές, πολλοί μαθητές και όλοι χαιρόμαστε που προσφέραμε εθελοντικά σε παιδιά που πραγματικά το είχαν ανάγκη. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο το Σεπτέμβρη για ανανέωση της συνεργασίας αυτής, πραγματικά το χάρηκα. Εξοικονόμησα λίγο χρόνο στο ήδη πιεσμένο μου πρόγραμμα και πήγα ενθουσιασμένη στο πρώτο μάθημα. Κάτι είχε αλλάξει όμως. Ο άνθρωπος που ήταν πέρυσι υπεύθυνος δεν ήταν πια εκεί (για προσωπικούς και απόλυτα ορθούς λόγους, αλλά αυτό δεν αφορά το συγκεκριμένο post). Το φροντιστήριο είχε μετατραπεί σε χάος. Μόνο ένας άλλος καθηγητής κι εγώ ήμασταν εκεί. Και μόνο μία τάξη. Πρώτη Λυκείου. Πού πήγε όλος ο κόσμος που με χαρά δίδασκε πέρυσι, ακόμα δεν έχω καταλάβει. Δεν είναι αυτό το θέμα μου όμως…
Το θέμα είναι η σωστή διδασκαλία – αντιμετώπιση των παιδιών. Όταν είσαι εκπαιδευτικός, ξέρεις και πώς να φερθείς. Δεν μπορώ να «διαπραγματευτώ» στιγμές αδυναμίας όταν μιλάμε για παιδιά. Και τα παιδιά έχουν τους δικούς τους νόμους. Μπορεί τη μια στιγμή να τσακώνονται και την άλλη να είναι κολλητοί. Εμείς ως εκπαιδευτικοί, οφείλουμε να τα συμβουλεύουμε, αλλά ποτέ να παρεμβαίνουμε. Ακόμα κι αν ένας εκπαιδευτικός (επιμένω στη λέξη) δεν έχει κάνει μαθήματα ψυχολογίας, θα έπρεπε να γνωρίζει έστω και εμπειρικά πως ακόμα και να τον προκαλέσει ένας μαθητής, εκείνος δεν πρέπει να απαντήσει, πόσο μάλλον να χειροδικήσει.
Στο τμήμα μου έχω 2 μαθητές που κάνουν πολεμικές τέχνες και αφορμές ψάχνουν στα διαλείμματα να «παίξουν». Δεκτό. Είναι 16 χρόνων. Και καλά κάνουν. Άμα δεν τα κάνουν τώρα, πότε θα τα κάνουν; Στο διπλανό τμήμα είναι ένας μαθητής που δεν κάνει κάποιο άθλημα και όλο τους προκαλεί. Ε, τι να γίνει; Στο διάλειμμα «παίζουν» όλοι μαζί. Έχω πει στους δικούς μου μαθητές να παίζουν μεταξύ τους και όχι με το άλλο παιδί που δεν έχει τη δική τους εμπειρία, αλλά λίγο προκαλούν εκείνοι, λίγο ο άλλος… πάντα μαζί καταλήγουν. Περιττό να πω ότι δεν υπάρχει βία μεταξύ τους, είναι στο πλαίσιο ενός ανούσιου εφηβικού παιχνιδιού. Όχι, τελικά δεν είναι περιττό. Οφείλω να το τονίσω! Είναι παιδιά 16 χρονών και «ΠΑΙΖΟΥΝ ΞΥΛΟ» στο διάλειμμα. Παίζουν. Το καταλάβαμε; Είναι παιχνίδι!
Εμείς το καταλάβαμε, όχι όμως ο καθηγητής του διπλανού τμήματος. Ο οποίος είναι 60 χρόνων και την προηγούμενη εβδομάδα έσπρωξε το μαθητή μου. Να το ξαναπώ κι αυτό να το εμπεδώσουμε. Ο 60χρονος καθηγητής έσπρωξε τον 16χρονο μαθητή! Ντρέπομαι. Ειλικρινά μόνο ντροπή μπορεί να μου προκαλέσει όλο αυτό. Ένας καθηγητής να σηκώνει χέρι και να σπρώχνει μαθητή. Με ποια κριτήρια ο άνθρωπος αυτός διδάσκει παιδιά; Πώς αυτός ο άνθρωπος που δεν μπορεί να ελέγξει στοιχειωδώς τα νεύρα του αξίζει να λέγεται εκπαιδευτικός; Πώς ένας γονέας θα στείλει το παιδί του σε αυτόν τον άνθρωπο να μάθει γράμματα; Πώς εγώ θα εξηγήσω στους γονείς του δικού μου μαθητή ότι ένας άλλος καθηγητής τόλμησε και σήκωσε το χέρι του; Ναι, ακόμα και το σπρώξιμο είναι βία. Αλλά μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα για τον τρόπο που μίλησε αυτός ο 60χρονος με εμπειρία καθηγητής σε ένα μικρό παιδί. Γιατί, ναι, σε όποια ηλικία και να είναι ένας μαθητής μας, για εμάς είναι παιδί. Πώς λοιπόν εγώ μπορώ να λέω ότι είμαι ακόμα καθηγήτρια; Πώς;
Πήγα σε αυτό το φροντιστήριο, όχι για να καλύψω τις ώρες μου, όχι για να πληρωθώ, αλλά για να προσφέρω και μόνο. Η χαρά που παίρνω από τη διδασκαλία και από τα χαμόγελα, τις πλάκες και την εμπιστοσύνη των παιδιών στο πρόσωπό μου δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα χρηματικό αντίτιμο. Πώς εγώ που είμαι 31 το καταλαβαίνω και ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να είναι και πατέρας μου δεν μπορεί να το κάνει;
Γιατί, ναι… Δε σας το είπα… Απείλησε το μαθητή μου ότι δεν θα τον αφήσει να ξαναπατήσει στο φροντιστήριο. Το κοινωνικό φροντιστήριο. Που είναι για όλα τα παιδιά…Στόχος μας θα πρέπει να είναι μόνο τα παιδιά και η σωστή διδασκαλία τους. Γιατί το πώς φέρονται τα παιδιά εξαρτάται και από τους δασκάλους- εκπαιδευτικούς-παιδαγωγούς τους… Και είμαι ευγνώμων που διδάσκω σε παιδιά… Σε αυτά τα παιδιά… Ευχαριστώ!
