ΑΠΟΨΕΙΣ

«Ανέκαθεν ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο. Μερικές φορές συμβαίνει και το αντίθετο.» έχει πει ο αγαπημένος μου Woody Allen και δυστυχώς αυτές είναι δυο προτάσεις τόσο αληθινές σε βαθμό που με εκνευρίζει, με θυμώνει και δεν αλλάζει. Το κακό είναι ότι όχι μόνο ο ένας άνθρωπος μπορεί να εκμεταλλεύεται τον άλλο, αλλά το κάνει απροκάλυπτα τις πιο πολλές φορές και χωρίς καν να περάσει από το μυαλό του η οποιαδήποτε σκέψη μετάνοιας ή λάθους.

Θα μου πείτε τώρα κατάλαβες εσύ ότι στην κοινωνία που ζούμε ο ένας εκμεταλλεύεται τον άλλον; Η αλήθεια είναι πως όχι απλώς, όμως όσο σκέφτομαι διάφορες καταστάσεις που συμβαίνουν σε έμενα, αλλά και σε αγαπημένους μου ανθρώπους , αρχίζω να παθαίνω αυτή τη ψυχολογική αναφυλαξία προς όποιον εκμεταλλεύεται τους άλλους, είτε συναισθηματικά, είτε ψυχολογικά, είτε επαγγελματικά, γενικά με κάθε τρόπο που ένας άνθρωπος χρησιμοποιεί κάποιον μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει κάτι για το δικό του όφελος. Χωρίς, ούτε μια στιγμή να σκεφτεί ότι εκείνος τον οποίο εκμεταλλεύεται είναι ίσος με εκείνον και όχι κάποιος κατώτερος του!

Επίσης εκείνοι που συνήθως εκμεταλλεύονται τους άλλους συνήθως έχουν την πεποίθηση ότι είναι πολύ έξυπνοι και πως οι άλλοι δεν τους καταλαβαίνουν, νομίζουν ότι είναι τα «κορόιδα» που τα κάνουν ότι θέλουν.

Δεν τους περνάει καν από το μικρό και ποταπό μυαλό τους πως τα «κορόιδα» είναι άνθρωποι με ευγένεια ψυχής που απλώς δεν μπαίνουν στη διαδικασία του διαπληκτισμού, και απλώς προσπερνούν το γεγονός μόνο και μόνο γιατί δεν είναι τόσο μικροπρεπή ανθρωπάκια.

Θα ήθελα λοιπόν να πω στους «κυρίους» και τις «κυρίες» που έχουν την τάση να ζούνε εκμεταλλευόμενοι την καλοσύνη και την ευγένεια των άλλων ότι μπορεί να είσαστε πολύ έξυπνοι, ζώντας με δεκανίκια αλλά έχετε σκεφτεί πότε άραγε τη στιγμή που θα ξεσηκωθούν εκείνοι που τους ποδοπατήσατε και τους χρησιμοποιήσατε για το δικό σας καλό; Έχετε αναρωτηθεί πότε για την δική τους αντίδραση; Αν όχι καλό θα ήταν να το κάνετε, διότι ακόμα και ο πιο ήσυχος άνθρωπος του κόσμου έρχεται η στιγμή που επαναστατεί και ξεσηκώνεται και πιστέψτε με, τότε το αποτέλεσμα δεν θα είναι ευχάριστο!

Μεγάλη ιστορία ή “άλλη ιστορία”; Ακούω μαμάδες να παραπονιούνται για το πόσο απόντες είναι οι σύντροφοί τους στην καθημερινότητα των παιδιών, αλλά και τη δική τους. Προημερών είχαμε αυτή τη συζήτηση και δεν “ευλογούσαμε τα γένια μας”, αλλά συνειδητοποίησα για άλλη μία φορά πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πατέρα στο μεγάλωμα των παιδιών, αλλά συγχρόνως ότι κι αυτό εξαρτάται ΠΑΛΙ από τη μητέρα.
Από τη στιγμή που η γυναίκα μένει έγκυος, ο μέλλων πατέρας, πρέπει να συμμετέχει σε αυτό είτε σημαίνει πηγαίνουμε μαζί στο γυναικολόγο είτε ο άνδρας αναλαμβάνει το σούπερ μάρκετ, καθώς λόγω εγκυμοσύνης δεν μπορούμε να σηκώσουμε πολύ βάρος. Στη συνέχεια η επιλογή χρωμάτων, επίπλων για το παιδικό δωμάτιο γίνεται από κοινού… Ο τοκετός είναι κοινή εμπειρία, αν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να γεννήσω φυσιολογικά αν ο άνδρας μου δεν ήταν μέσα.. μαζί μου!

Και όταν το μωρό έρχεται,αλλάζει όλη μας η ζωή… Η καθημερινότητα, τα συναισθήματα, οι προτεραιότητες… Ναι, το μωρό είναι η πρώτη και τελευταία μας έγνοια πλέον για την υπόλοιπη ζωή μας, αλλά ο σύντροφος δεν πρέπει να νιώσει παραμελημένος. Γιατί και γι αυτόν αλλάζουν τα δεδομένα του…έχει κι αυτός περισσότερες ευθύνες και πρέπει να μάθει καινούργια πράγματα. Κανείς μας, ούτε άνδρας ούτε γυναίκα, δεν γεννήθηκε γνωρίζοντας πώς να αλλάξει ένα βρέφος και τις ανάγκες του, ούτε να βάζει πλυντήριο ούτε να σκαρφίζεται αστεία για να χαλαρώσει το μωράκι και να σταματήσει να κλαίει ασταμάτητα μέσα στη νύχτα.

Όλα αυτά τα παραπάνω και πολλά περισσότερα τα μαθαίνουμε από κοινού οι γονείς. Γιατί ναι μεν του άνδρα φαινομενικά η ζωή του δεν αλλάζει καθώς θα συνεχίσει να λείπει πολλές ώρες από το σπίτι γιατί κάποιος πρέπει να δουλέψει, αλλά όταν γυρίζει σπίτι δεν έχει “ανεβάζω τα πόδια στο τραπέζι και βλέπω τηλεόραση” (λέμε τώρα), αλλά προσπαθεί να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο με το νέο πλασματάκι για να μπορέσει να ηρεμήσει η μαμά και να προλάβει να νιώσει ότι έχει σύντροφο. Και ναι, χρειάζεται το ζευγάρι χρόνο δικό του. Και δεν είναι μόνο στη μητέρα να γυρίσει το διακόπτη και να μεταμορφωθεί στο σέξυ θηλυκό και να “ξελογιάσει” τον άνδρα. Η γυναίκα πασχίζει όλη μέρα στο σπίτι να τα βγάλει πέρα με ένα μικρό τέρας και να το “μάθει” και εξημερώσει. Ο πατέρας πρέπει να προσπαθήσει να κάνει αυτός το βήμα και να επιμείνει να ξαναβρούν τους ρυθμούς τους…
Και το παιδί μεγαλώνει κι έρχεται πιο σπάνια στο κρεβάτι , κοιμάται πιο φυσιολογικές ώρες ,ξεκολλάει από την αγκαλιά της μαμάς και ο μπαμπάς; Που είναι αυτός ο μπαμπάς; Γιατί χρειάζεται πάντα το ανδρικό πρότυπο μέσα στο σπίτι, αυτή η μεγάλη αγκαλιά που τους χωρά όλους!
Και η μαμά χρειάζεται όσο ποτέ αυτό το χάδι και το κράτημα του χεριού που της συμπαραστέκεται και της δείχνει με μια κίνηση “Είμαι εδώ και θα το περάσουμε μαζί αυτό!”

Γιατί ιδανικά ο μπαμπάς των παιδιών μας, είναι ο σύντροφος ζωής με περισσότερα ή λιγότερα μαλλιά ή κιλά, με αυτόν διαλέξαμε να γεράσουμε!

Σε ευχαριστούμε μπαμπά Γιάννη…..

(ο μπαμπάς Γιάννης είναι ο άνδρας μου, αλλά δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω το ίδιο αλλά και περισσότερο τον δικό μου μπαμπά, Φώτη, που ήταν δίπλα μας ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ και είναι ακόμα ο “μπαμπάκας μου”)

Γράφω αυτές τις γραμμές γνωρίζοντας πως παίρνω το ρίσκο να μπω σε ένα είδος κόντρας με τον αγαπημένο μου κατά τ’ άλλα «Προμηθέα». Διόλου απίθανο να γυρίσει και να μου πει πως «δεν εξαφανίστηκε, η γυναίκα τον ευνούχισε και δεν τολμά να τον πλησιάσει» ή πως «όταν βγαίνετε σηκώνετε τόσο τη μύτη με κίνδυνο να βρέξει σοβάδες από το ταβάνι και να τους πιούμε μαζί με το ποτό»! Επομένως πρέπει να ξεκινήσω ενημερώνοντας τον «Προμηθέα» πως σε περιπτώσεις γυναικών με ύφος «και πολύ σου είναι που ΕΓΩ σε κοίταξα έστω για κλάσμα του δευτερολέπτου» είμαι όχι 100%, αλλά 100 εις τη νιοστή τοις εκατό μαζί του.
Τι γίνεται όμως όταν το «θήραμα» του τόσο πολυακουσμένου άντρα – κυνηγού ναι μεν του αφήνει το περιθώριο να το «αιχμαλωτίσει» αλλά μετά εκείνος μένει κυριολεκτικά άπραγος; Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

Είναι φορές που κάνω κάτι που για κάποιους φίλους μου θεωρείται αδιανόητο. Να παίρνω την… προίκα μου – κλειδιά, τσιγάρα και λοιπά συμπαρομαρτούντα – και να πηγαίνω να απολαύσω ένα ποτό μόνη. Ναι, καλά διαβάσατε, μόνη. Χωρίς να έχει προηγηθεί ένα τηλέφωνο σε κάποιον/α φίλο/φίλη να μου κάνει παρέα. Εγώ κι οι σκέψεις μου. Το γιατί το κάνω αυτό είναι απλό και φυσικά προφανές. Είναι φορές που έχω ανάγκη να αλλάξω παραστάσεις αλλά να είμαι μόνη.
Αυτό, φυσικά δε σημαίνει πως αν μου μιλήσει κάποιος θα του πω με ύφος χιλίων καρδιναλίων «όχι». Πόσο μάλλον αν είμαι και σε mood του να κάνω μία νέα γνωριμία. Αν όχι, αρκεί μία άρνηση με ένα ευγενικό χαμόγελο. Τέλος πάντων. Κάποιες από αυτές τις φορές, λοιπόν, έτυχε να συναντηθεί το βλέμμα μου με κάποιον γοητευτικό άντρα. Θα αφήσω τις περιπτώσεις όπου μέναμε στο eye contact.

Μετά, λοιπόν, από ένα eye contact που έμοιαζε να διαρκεί αιώνες – είπαμε να μην είμαστε βιαστικοί, αλλά και το άλλο άκρο παραπάει! – ο εκάστοτε «παρατηρητής» με πλησίασε και ρώτησε ευγενικά αν θα ήθελα παρέα στο ποτό μου. Ναι, ούτε σ’ αυτό έχω παράπονο, συνήθως είμαι τυχερή και πέφτω σε ευγενέστατους ανθρώπους κι ουχί «κάφρους», χωρίς να λέω πως δε μου έτυχαν κι αυτοί!

Να μην τα πολυλογώ, έπειτα από κάποια ποτά, μία ωραία κουβέντα και γέλια, χωρίς τα προαναφερόμενα τουπέ και σνομπ υφάκια, ήρθε κι η ανταλλαγή τηλεφώνων. «Ωραία, θα μιλήσουμε», λέει εκείνος. «Έγινε», απαντώ ευγενικά. Περνάνε οι μέρες, αλλά το τηλέφωνο σιγεί. Γιατί δεν έκανα εγώ μία προσπάθεια να επικοινωνήσω εγώ μαζί του; Γιατί πρώτον είμαι γνωστή εγωίστρια και δεύτερον, ενώ δεν είμαι – όπως έχω πει πολλάκις – ρομαντική ψυχή, είμαι παραδοσιακή. Αν είμαι το αντικείμενο του ενδιαφέροντος κάποιου, αυτόματα αναμένω από εκείνον την προσέγγιση. Όπως γίνεται από πολύ παλιά!
Τι έγινε, αγόρια; Τι συμβαίνει; Πού χάθηκε εκείνη η «όρεξη» για κυνήγι; Κάποιοι όπως προανέφερα λένε πως οι γυναίκες έχουν… παραγίνει δυναμικές. Ναι, δυναμικές στη διεκδίκηση κάποιων δικαιωμάτων, όπως ισάξια μεταχείριση στον επαγγελματικό χώρο. Έξω από το χώρο εργασίας όμως, οι γυναίκες συνεχίζουν να θέλουν το φλερτ να γίνεται όπως τότε: ο άντρας να πλησιάζει και να προσπαθήσει να κερδίσει το ενδιαφέρον της.
Μπορεί να ζούμε στον 21ο αιώνα, αλλά πιστέψτε με, εμείς τα κορίτσια σε κάποια πράγματα παραμένουμε παραδοσιακές κι ακόμη περιμένουμε από εσάς να μας δείξετε αν όντως ενδιαφέρεστε. Το φλερτ είναι παιχνίδι και φυσικά παίζεται με ΔΥΟ παίκτες! Αν η παίκτρια απέναντί σας έχει ήδη δείξει πως υπάρχει ένα ενδιαφέρον, ποιος ο λόγος να εξαφανιστείτε; Διότι αδυνατώ να πιστέψω πως όταν της ζητάτε να ανταλλάξετε αριθμούς τηλεφώνων το κάνετε από ευγένεια. Αν είναι έτσι, θα το πω απλά: “κόφ’τε το” ! Πείτε ένα «καλό βράδυ, καλά να περνάς» και τέλος. Δεν είναι θέμα ανασφάλειας από μέρους μας η αναμονή για μία ακόμη συνάντηση, κάθε άλλο.

Ακόμη κι αν δεν προκύψει κάτι αισθηματικό, αν εκείνην την πρώτη φορά που ειδωθήκατε περάσατε ευχάριστα και με ενδιαφέρον την ώρα σας, δεν υπάρχει λόγος να κόψετε κάθε γέφυρα. Επαναλαμβάνω: το φλερτ είναι παιχνίδι. Είναι όμως ένα παιχνίδι που όταν παίζεται σωστά κι έξυπνα, καμία από τις δύο πλευρές δε βγαίνει χαμένη!

Αλήθεια έχετε σκεφτεί ποτέ την συμπεριφορά ενός λαού όταν πηγαίνει διακοπές και πόσο εύκολα μπορείτε να τη διακρίνετε και να την χαρακτηρίσετε; Για παράδειγμα, όταν τα “flash” αστράφτουν όλα μαζί και ο κόσμος είναι ένα σύμπλεγμα από ανθρώπους του ίδιου ύψους και χρώματος μαλλιών, καταλαβαίνουμε όλοι ότι έχουμε να κάνουμε με κατοίκους της Ανατολής.

Αν όμως έχουμε να αντιμετωπίσουμε χαμόγελο και την ευγένεια σε όλο της το μεγαλείο -βέβαια μέσα τους ίσως να μην θέλουν ούτε να μας βλέπουν- μάλλον τότε έχουμε να κάνουμε- από ότι λένε οι στατιστικές- με Άγγλους. Στην περίπτωση που ακούγονται στο βάθος φωνές να μιλάνε ακατάπαυστα είναι Ισπανοί ή Βραζιλιάνοι, σας το υπόσχομαι. Τι είναι όμως αυτό που μας διακρίνει ως Έλληνες και “φαινόμαστε από μακριά”;
Θα ήθελα αρχικά να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι είμαστε πολύ άνετοι και χαλαροί ως άνθρωποι. Τα ωράρια και τα χρονοδιαγράμματα δεν είναι για εμάς, είναι για άλλες φυλές που έχουν μία πιο καταπιεσμένη φύση. Εμείς σαν λαός είμαστε πιο “free spirits” είναι μάλλον το χαρακτηριστικό της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας. Για παράδειγμα θα πεις σε έναν Έλληνα το πρωινό σερβίρεται μέχρι της 11 το πρωί, και θα έρθει κατά τη μία παρά, ή θα του πεις στις 8 το βράδυ η πισίνα κλείνει για καθαρισμό, θα έρθει να κολυμπήσει περίπου στις 19.45′ ! Σε ότι αφορά τώρα στο θέμα τις ευγένειας μας ή που θα είμαστε παραδείγματα προς μίμηση ή που δεν θα θέλει άνθρωπος να μας δει στα μάτια του. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι το καλό παιδί που έχουμε μέσα μας, το αφήνουμε ελεύθερο κυρίως όταν βγαίνουμε εκτός συνόρων όπου εκεί είμαστε τυπικοί και ευγενείς.

Διότι από τις παρατηρήσεις μου το μεγαλύτερο ποσοστό στις εντός χώρας διακοπές του, συμπεριφέρεται λίγο όπως και στο χωριό του. «Μου ανήκουν όλα και τα θέλω δικά μου!!» Βέβαια θα μου πείτε ότι δεν λειτουργούμε όλοι με αυτή τη λογική. Συμφωνώ απόλυτα… αλλά πιστέψτε με είναι πολλοί, δυστυχώς. Η συμπεριφορά τους μπορεί να μην μοιάζει τραγική αλλά για τους ανθρώπους που δουλεύουν καθημερινά μαζί τους και είναι σχεδόν όλη μέρα στο πόδι, τα απλά για εμάς δεν είναι πάντα τόσο απλά, είναι λίγο πιο περίπλοκα.

Καλό λοιπόν θα ήταν να σκεφτόμαστε και εκείνους που μας προσφέρουν κάποιες υπηρεσίες για να γίνουν πιο όμορφες και άνετες οι διακοπές μας, σκεπτόμενοι ότι δεν μας υπηρετούν, είναι εργαζόμενοι όπως και εμείς. Για το γενικότερο καλό μας λοιπόν ως χώρα και ως άνθρωποι ας αποβάλλουμε εκείνο το σύμπλεγμα “ανωτερότητας” απέναντι σε όλους και σε όλα. Γιατί κυρίως μέσα από αυτή την αλλαγή θα αλλάξουν και άλλα πράγματα γύρω μας, κοινωνικά, πολιτικά και ανθρώπινα..