απολογισμός

Η αλήθεια είναι πως 2020 δεν θα μου λείψει πραγματικά! Από την άλλη πλευρά έχω να ομολογήσω πως υπάρχουν τόσες έντονες στιγμές, που καμιά άλλη χρονιά της ζωής μου δεν με προβλημάτισε ή δεν με έκανε να σκεφτώ περισσότερο από αυτή. Οι ημέρες της καραντίνας και η απουσία των κοντινών μας ανθρώπων… Η ανησυχία για το μέλλον, για τα παιδιά, για τους ηλικιωμένους. Το απέραντο κενό και η συγκρατημένη αισιοδοξία που κάνουν συνεχώς τραμπάλα με τα συναισθήματα μας. Παρόλα αυτά όμως μέσα από αυτή την δυσκολία και τη στενάχωρη κατάσταση, συνειδητοποίησα πως οι σχέσεις  είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας και αρκετές φορές τις προσπερνάμε και τις τοποθετούμε σε δεύτερο ρόλο λόγω προτεραιοτήτων ή έλλειψης χρόνου. Οι σχέσεις με τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, τον σύντροφο μας ή τα παιδιά μας.

Επίγνωση…

 Πόσο χρόνο αφιερώσαμε σε εκείνους που αγαπάμε; Τι είναι πιο σημαντικό για εκείνους; Ακούμε πραγματικά τα θέλω μας; Πετύχατε τους στόχους που είχατε βάλει για το 2020; Τι είναι αυτό που επιθυμείτε για την νέα χρονιά; Το 2020ήταν μια χρονιά που μας άφησε γλυκόπικρες αναμνήσεις αλλά και σκέψεις που διευρύναμε για να τις χρωματίσουμε ξανά από την αρχή με καλύτερα εργαλεία. Ένα σημαντικόtipγια την νέα χρονιά..

Ο Ρομαντισμός στην ζωή μας

Η ειλικρίνεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν και ιδίως τον εαυτό μας. Μήπως το 2021 ξεκινήσει λίγο πιο ρομαντικά στις σχέσεις μας; Μήπως να θυμηθούμε σε αργή κίνηση πως ήταν οι σχέσεις μας λίγο παλαιότερα; Μία νότα νοσταλγίας σίγουρα θα μας πιάσει, διότι φέτος  αλήθεια είναι πως οι σχέσεις «πάτησαν» απότομα φρένο και κάποιες χρειάζονται να ανασυγκροτηθούν με ένα διαφορετικό τρόπο, κάποιες σταμάτησαν και άλλες έχουν μείνει στάσιμες.  Ένα φρένο στην ταχύτητα χρειαζόταν εδώ και πολύ καιρό, αφού θεωρούσαμε πως το να τρέχεις όλη μέρα και να χάνεις κάθε ανθρώπινη επαφή στην καθημερινότητα σου ήταν άκρως φυσιολογικό. Ας προσπαθήσουμε φέτος να μοιραζόμαστε στιγμές τρυφερές με τους αγαπημένους μας ώστε να τις θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη. Ο ρομαντισμός είναι μια νότα χαρούμενη ή μια αίσθηση γλυκιά που σε γεμίζει με πολύμορφα συναισθήματα.

Το μόνο που χρειάζεται είναι η βραδύτητα. Ας δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να επιλέγει αυτό που θέλει κάθε φορά με όσο χρόνο χρειάζεται, χωρίς να βιαζόμαστε να φύγουμε είτε για να προλάβουμε κάτι άλλο συγχρόνως είτε γιατί πολύ απλά θέλουμε να καταφέρουμε τα πάντα με την συνέπεια να μην αισθανόμαστε την μοναδικότητα της στιγμής.

Ας  αφήσουμε πίσω τον χρόνο και ας μένουμε με διάρκεια στην κάθε στιγμή μέχρι να νιώθουμε πως είμαστε ικανοποιημένοι και ότι έχουμε ανάγκη να κάνουμε το επόμενο βήμα φυσικά. Ας αισθανθούμε μοναδικοί και ξεχωριστοί για αυτόν τον χρόνο χωρίς βιασύνη. Είναι το μόνο που αξίζει.

Stay still, stay there and breathe…

Είθε να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι την καινούργια χρονιά με υγεία και γαλήνη.

Photo credits: @kate_gliz / unsplash

Προτού συνεχίσω, να ξεκαθαρίσω κάτι. Δε θα υποκριθώ πως “όλα πήγαν καλώς” αυτή τη χρονιά. Για σχεδόν κανέναν δεν “πήγαν καλώς”.

               Παλεύοντας όλο το χρόνο με έναν αόρατο εχθρό, ένας χείμαρρος έπνιγε τον καθέναν από εμάς. Όποια λέξη κι αν διάλεγε κανείς – “φόβος”, “πένθος”, “αγωνία” ή “οργή” – η ορμή του ήταν ίδια για όλους.

               Όπως όλοι μας έτσι κι εγώ ένιωσα στερήσεις. Θα το πω: ευτυχώς όχι σε επίπεδο υγείας, τουλάχιστον όχι σωματικής. Αλλά η “απαγόρευση” της αγκαλιάς, του φιλιού, του “ήρθα να σας δω” μου έκατσαν βαριά. Δεν ήταν λίγες φορές που είπα μέσα μου “δεν το αντέχω άλλο αυτό”.

               Guess what, 2020… Σε νίκησα κι εσένα! Και γελάω απολαμβάνοντας τη νίκη μου! Τι, δεν το διαπιστώνεις πάν από τη μάσκα μου;

               Όσες φορές πήγα να ξεστομίσω “δεν το αντέχω άλλο αυτό” άλλες τόσες φώναξα “όχι, ρε, δε θα με νικήσεις εσύ” –μετά το “ρε” έβαζα  και τη διαχρονική βρισιά του Samuel L. Jackson! Και στάθηκα όρθια. Και είχα ανοιχτά τα αυτιά μου για να ακούω τις αγωνίες των γύρω μου. Και φρόντισα να είμαι κοντά στους ανθρώπους που αγαπώ, έστω κι από απόσταση, χωρίς να μπορώ για την ώρα να ανοίξω, εκτός από τα αυτιά μου, και τα χέρια μου για μία αγκαλιά.

               Οπότε, δε θα είμαι αχάριστη. Ήμουν τυχερή φέτος.

               Ήμουν τυχερή γιατί όσοι αγαπώ είναι καλά στην υγεία τους.

               Ήμουν τυχερή γιατί μπορούσα να έχω μία ιδέα καθημερινότητας όταν άλλοι λαχταρούσαν να επιστρέψουν στη δουλειά τους και πάλι.

               Ήμουν τυχερή γιατί όταν τα πράγματα ηρέμησαν, κατάφερα να κάνω ένα ταξίδι που λαχταρούσα και να ανατρέχω σε στιγμές ευτυχίας ακόμη κι αυτήν την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές.

               Ήμουν τυχερή γιατί συνειδητοποίησα πως είμαι πιο δυνατή από όσο νομίζω – και θέλω να νομίζω πως το απέδειξα.

               Το να νιώσεις αδύναμος κάποια στιγμή είναι ανθρώπινο. Και κανείς δε μπορεί να σε καταδικάσει για αυτό. Αν, όμως, πιστεύεις πως αυτό το χρόνο τον αποχαιρετάς με έναν “χαιρετισμό” και ένα “Checkmate, m°!#3rf#[email protected]!”τότε είσαι κι εσύ τυχερός.

               Αφήνοντας πίσω μας αυτό το χρόνο, κοιτάω πίσω και βλέπω πως… τα είχα όλα. Και κυρίως είχα την αγάπη της οικογένειάς μου, μιας οικογένειας που με δάκρυα χαράς στα μάτια βλέπω πως αυτή σταδιακά μεγαλώνει.

               Σε ευχαριστώ, λοιπόν, 2020, που με έκανες ακόμη πιο πεισματάρα! Δε θα σε απογοητεύσω! Μοίρα, τα λέμε το 2021 με νέες ελπίδες και νέα όνειρα!

               Καλή χρονιά σε όλους σας, με Υγεία, Τύχη και τόση Αγάπη όση είχα την Ευλογία να λάβω εγώ και φέτος! Εύχομαι η Νέα Χρονιά να μας βρει Αγκαλιασμένους σφιχτά και με τις μάσκες να πιάνουν σκώρους από την αχρηστία!

            Y.Γ.: Ευχαριστώ κι εσάς, φίλοι του The K-Magazine που και φέτος, έστω και με όλες τις δυσκολίες, μου κάνατε συντροφιά και με τιμήσατε με το χρόνο σας για τις γραμμές μου! Κι ευχαριστώ την ομάδα του The K-Magazine και βεβαίως τη “μαμά” του, την Κατερίνα (Μαντά) που για άλλη μία φορά με εμπιστεύθηκε στο μεγάλωμα του “παιδιού” της!

Photo credits: @chaurasia / unsplash

Ένας απολογισμός της χρονιάς που φεύγει…

Μαζευτείτε γύρω μου, φίλοι μου. Θα σας πω μια ιστορία.

Σε μία πόλη της Ελλάδας, ζει μία κοπέλα, που τη λένε Αντιγόνη.

Συχνά πυκνά οι γύρω της την αποκαλούν αγοροκόριτσο, ενώ άλλες φορές δε διστάζουν να της μεταφέρουν την πεποίθησή τους πως “κρύβει ένα πεντάχρoνο μέσα της”.

Τα λόγια τους, όμως, δεν την ενοχλούν, ποτέ δεν την ενόχλησαν. Αντίθετα, χαμογελά και τα αποδέχεται ως πραγματικότητα. Πού το κακό να είσαι λίγο αγοροκόριτσο; Και πού το κακό να νιώθεις πού και πού παιδί;

Βλέπετε, η Αντιγόνη αγαπάει πολύ τα παραμύθια και ειδικά τις ταινίες της Disney. Γιατί σε κάθε ταινία ο εκάστοτε ήρωας αναγνωρίζει τη μοναδικότητά του και την υπερασπίζεται – φυσικά η πλοκή κάθε ταινίας μας αποδεικνύει πως καλά κάνει που δεν επιτρέπει στους άλλους να τον πείσουν για το αντίθετο, πως δηλαδή η μοναδικότητα δεν κάνει την επιθυμητή διαφορά.

Η Αντιγόνη, όμως, ζηλεύει πολύ και τους super ήρωες και τις υπερδυνάμεις τους. Όχι μόνο επειδή αυτές τους κάνουν ξεχωριστούς, αλλά κι επειδή δε διστάζουν να τις χρησιμοποιήσουν για αυτό που λένε στο Hollywood “the greater good”. Πόσο μάλλον όταν τις χρησιμοποιούν για να βοηθήσουν όσους αγαπούν.

Το 2017 ήταν αμέτρητες οι φορές που η Αντιγόνη ευχήθηκε να είχε μία έστω υπερδύναμη. Συγκεκριμένα ευχόταν να “ξυπνήσει” το X-gene που (μπορεί) να έκρυβε μέσα της, όπως ακριβώς με τους X-Men. Είχε περάσει ανεπιστρεπτί, βλέπετε, κι η ηλικία που θα υποδεχόταν την κουκουβάγια που θα έφερνε από το Hogwarts την πολυπόθητη επιστολή. Οπότε, για έναν χρόνο, πόνταρε στο γονίδιο που σκαρφίστηκε ο Stan Lee.

   Γιατί αυτός ο χρόνος της έδωσε πολλές αφορμές που θα μπορούσαν να το πυροδοτήσουν. Με αποκορύφωμα την απώλεια ενός ανθρώπου που αγαπάει πολύ (σημ.: δεν είναι τυχαίος ο χρόνος του ρήματος). Αυτός ο άνθρωπος “έφυγε” έπειτα από μία μάχη στην οποία πάλεψε με πείσμα, όποιον και να ρωτήσετε θα σας το πει. Η μάχη, όμως, ήταν άνιση και τελικά “έφυγε” κι ο κόσμος γύρω από την Αντιγόνη άλλαξε, γιατί ένιωσε πως έχασε ένα μεγάλο σημείο αναφοράς στη διαδρομή της ζωής της.

Για κάποιο διάστημα μία φωνή – δαίμονας προσπαθούσε να την πείσει πως ό,τι κι αν κάνει δεν έχει νόημα. Μέχρι που κοίταξε γύρω της. Κι είδε τους αγαπημένους της ανθρώπους, που πίστευαν σε αυτήν . Που της το έδειχναν με κάθε δυνατό τρόπο. Σε κάποια από αυτά είδε και τον άνθρωπο που αναγκάστηκε να αποχαιρετίσει. Γιατί ποτέ δεν την άφησε, είναι στο πλάι της.

Και κάπως έτσι η ηρωίδα της ιστορίας μας ανακάλυψε την υπερδύναμη της. Στάθηκε όρθια, πάλεψε και νίκησε τους δαίμονες που ήθελαν να τη χαντακώσουν.

Ποια είναι αυτή η υπερδύναμή της;

Είναι η δυνατότητα να μετατρέπει την επιμονή της, το πείσμα της σε πράξεις που θα την κάνουν καλύτερο άνθρωπο για αυτήν και όσους αγαπάει. Και πιστέψτε με, είναι πεισματάρα μέχρι αηδίας! Κι έτσι η Αντιγόνη, αν και καλείται να επουλώσει πληγές, είναι πιο αποφασισμένη και κατά ένα χρόνο πιο σοφή σε επίπεδο εμπειριών.

Υποθέτω πως θα έχετε ήδη αναγνωρίσει την ηρωίδα της ιστορίας μας…

“Μα αυτό το έχουν όλοι οι υπερήρωες”, θα βιαστείτε να πείτε. Στην πραγματικότητα, ΑΥΤΟ είναι που τους κάνει υπερήρωες, θα μου επιτρέψετε να σας διορθώσω.

Δε λέω πως αν ένα πρωί ξυπνούσα με τις δυνάμεις της Jean Grey που την κάνουν super ηρωίδα θα με χαλούσε, κάθε άλλο! Απλά λέω πως ανακάλυψα κάτι πιο σημαντικό: πως έχω κι εγώ τη στόφα που την κάνει super ηρωίδα.

Και να σας πω ένα μυστικό….;

Όλοι μας την έχουμε αυτήν την υπερδύναμη. Και μας την πυροδοτούν αυτοί που αγαπάμε. Αυτοί την πυροδότησαν και σε μένα. Οι αγαπημένοι μου που ποτέ δε μου αρνήθηκαν τα αυτιά τους για να με ακούσουν και την αγκαλιά τους όταν τα χρειάστηκα. Δεν είναι X-gene, αλλά η αγάπη τους είναι ακόμη πιο ισχυρή από αυτό. Κι είναι αυτό για τους οποίους αξίζει κάθε μάχη στη ζωή μας.

   Ο στόχος μου γα το 2018 είναι να καταφέρω να καλλιεργήσω κι άλλο αυτή μου τη δύναμη για να γελάω επιδεικτικά σε κάθε πρόκληση. Γιατί αυτό είμαι αποφασισμένη να κάνω, ώστε να φέρω τις καλύτερες μέρες στη δική μου ζωή αλλά και σε αυτήν όσων αγαπώ.

Αυτή είναι κι η ευχή μου για όλους εσάς. Εύχομαι να ανακαλύψετε τη δική σας υπερδύναμη, ώστε κάθε νέα πρόκληση να είναι για εσάς ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία και τη μακροζωία της. Και να θυμάστε: δεν πειράζει να είστε και λίγο διαφορετικοί. Επιβάλλεται, θα έλεγα!

Σας ευχαριστώ που για ακόμη μία χρονιά μου επιτρέψατε να σας κάνω συντροφιά μέσω του The K-Magazine και σας υπόσχομαι με το νέο χρόνο να συνεχίσω να σας αποδεικνύω πόσο εκτιμώ το χρόνο και τη διάθεση που μου χαρίσατε!

Να έχετε ένα μαγικό 2018 με Υγεία, Τύχη, κάθε Ευλογία και με αμέτρητες λαμπερές στιγμές με χαμόγελα!

Συζητήσαμε εδώ με τα κορίτσια, και είπαμε να γράψει η καθεμιά μας τον δικό της απολογισμό για το 2015 που έφυγε. Και όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις κάθεσαι και μετράς, και ξαναβλέπεις, και ξαναζείς τη χρονιά σου σε slides…
Πάντα πίστευα πως είμαστε τα βιώματά μας. Όλα αυτά που ζήσαμε ή θα θέλαμε να ζήσουμε. Πρόσφατα, διάβασα κάπου, πως ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι φύσει αισιόδοξος. Είναι προγραμματισμένος σου λέει, έτσι, που δείχνει να βάζει σε δεύτερη μοίρα ο,τιδήποτε αρνητικό και να στέκεται κατά κύριο λόγο στα θετικά. Τι πάει στραβά λοιπόν στη πορεία, και έχουμε γεμίσει με τόσο αρνητισμό και απαισιοδοξία;

Από μικρή ηλικία αποφάσισα πως δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να επηρεαστεί αρνητικά ψυχολογικά παρά μόνο για αυτό που λέγεται «υγεία».
Στην υγεία αρχίζουν και τελειώνουν τα πάντα για εμένα. Αποχαιρετώ λοιπόν ένα 2015, που μου φέρθηκε πάρα πολύ καλά. Που κράτησε καλά όλους αυτούς που αγαπάω, καθώς και τις οικογένειές τους. Που με έκανε μέλος μιας υπέροχης οικογένειας που λέγεται The K-magazine. Που έφερε καινούργιους ανθρώπους στη ζωή μου, που μου στάθηκαν και συνεχίζουν να μου στέκονται σε ό,τι ήδη κάνω ή σκέφτομαι για το μέλλον. Που είμαι σε θέση και ικανότητα να συνεχίζω να είμαι παραγωγική και δημιουργική.

Το 2016 λοιπόν το καλωσορίζω. Και του ζητάω να είναι ακριβώς σαν το 2015. Και ας μη μιλήσουμε για δημοψηφίσματα και capital controls που όλοι θα θέλαμε να απουσιάζουν αλλά σας προσκαλώ και σας προκαλώ να δούμε όλοι μαζί το δάσος και όχι το δέντρο. Ένα καταπράσινο και ολάνθιστο δάσος, μας περιμένει ακριβώς μπροστά μας. Για να το εξερευνήσουμε. Για να το διασχίσουμε. Για να βρούμε τα μονοπάτια και τις παγίδες που κρύβει. Και να βγούμε σιγά σιγά στην άλλη του άκρη. Και για να έχουμε να διηγηθούμε ένα ακόμα ταξίδι. Αυτό του 2016. Άλλωστε, πως μπορούμε να ξέρουμε μετά βεβαιότητας αν κάτι είναι ή δεν είναι καλό, όταν δεν το έχουμε ακόμα ζήσει. Μη φοβού το άγνωστο. Μπορεί να κρύβει υπέροχα πράγματα. Εύχομαι να έχουμε όλοι μας, ένα 2016 παθιασμένο, πολύχρωμο, δημιουργικό, ερωτικό, ταξιδιάρικο και άκρως συναρπαστικό.

Η Εύη Τσανάκα είναι αισθητικός, make-up artist και blogger και μπορείτε να μάθετε περισσότερα για την ίδια εδώ

Γέρε χρόνε,

το μισό γράμμα απευθύνεται σε σένα. Ναι, σε σένα, που πλέον κουρασμένος παραδίδεις τη σκυτάλη στον επόμενο.

Θα σου μιλήσω ειλικρινά: η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν πρέπει να είμαι οργισμένη μαζί σου ή ευγνώμων που σε γνώρισα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί η φετινή σου διαδρομή μου θύμιζε αυτό που στην Αμερική αποκαλούν «roller coaster ride», ελληνιστί «τρενάκι του λούνα παρκ», για να μη σε δυσκολεύω.

Τη μία στιγμή ήμουν χαρούμενη, ήρεμη, έλεγα πως τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά. Και ξαφνικά, ένα απόγευμα, μου φέρνεις τον κόσμο τούμπα – το λέω πολύ ευγενικά, δε μπορείς να πεις. Πήρες έναν άνθρωπο που εγώ κι η οικογένειά μου αγαπάμε και νοιαζόμαστε και ξαφνικά δημιουργήθηκε σε όλους μας ένα κενό. Δε θα σου κρύψω πως για ένα πολύ μεγάλο διάστημα ένιωθα τόσο οργισμένη που με το ζόρι αντιστάθηκα σε σκέψεις για τις οποίες μπορεί και να μετάνιωνα.

Επιπλέον, με όλα όσα ζήσαμε όλοι μας όλο αυτό το διάστημα, φύτεψες – κι εσύ – έναν σπόρο ανασφάλειας κι αγωνίας. Με αποτέλεσμα να κάνεις τα πρόσωπα ανθρώπων που αγαπώ (την οικογένειά μου, για να ακριβολογώ μια που κι οι φίλοι μου ΕΙΝΑΙ η οικογένειά μου κι ας μη μας δένει το αίμα) να φοβούνται για το τι μέλλει γενέσθαι.

Για το πρώτο συμβάν, όμως, όπως λογικά παρατήρησες, επιλέγω τον ενεστώτα κι όχι τον παρατατικό, κι αυτό γιατί η αγάπη που έχουμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο δε θα σβήσει, αλλά αντίθετα μας πείσμωσε για να γίνουμε καλύτεροι για χάρη του. Κι ας προσπαθούν κάποιοι (οι Λακεδαιμόνιοι, όπως αρέσκεται να τους αποκαλεί η αδερφή μου κι ουχί αδίκως) να μας προκαλέσουν για να αφήσουμε το θυμό να πλημμυρίσει.

Όσο για το δεύτερο κομμάτι; Αποδείχθηκε πως όσα μας ενώνουν (το αίμα, η φιλία, τα όσα ζήσαμε και ζούμε και κυρίως η ΑΓΑΠΗ) είναι πιο δυνατά απ’ όσα κάποιοι προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Θεριεύουν την αποφασιστικότητα και μας κάνουν να φωνάξουμε «Μολών Λαβέ». Γιατί ό,τι κι αν βρεθεί στο διάβα μας, εμείς θα το αντιμετωπίσουμε έτσι:

Ξέρεις κάτι; Τώρα που προχωράω γράφοντας αυτές τις γραμμές νομίζω καταστάλαξα. Σου είμαι ευγνώμων. Πρώτον, γιατί φέτος μου χάρισες κι ένα όμορφο δώρο, μια που μία φίλη που αγαπώ πολύ κράτησε στην αγκαλιά της την κόρη της. Ένα πλασματάκι που, ακόμη κι αν δεν κατάφερα ακόμη να το κρατήσω αγκαλιά, υποσχέθηκα πως στην πρώτη ευκαιρία θα του μιλήσω για την ομορφιά της ζωής και για το πόσο τυχερό είναι που οι δύο αυτοί άνθρωποι που την έφεραν στον κόσμο θα είναι η μαμά της κι ο μπαμπάς της. Βέβαια, η μαμά της ανησυχεί λίγο για τις… μεθόδους μου, αλλά νομίζω επίσης πως ξέρει πως έτσι και πειράξει κανείς τη μικρή της θα του πάρω το κεφάλι – στην καλύτερη των περιπτώσεων!

Κυρίως, όμως, σου είμαι ευγνώμων που με ευλόγησες για άλλη μία χρονιά. Μπορεί εδώ να άργησα να σου το παραδεχθώ, αλλά νομίζω πως μέσα μου ήξερα και τις 365 μέρες που μας «φορτώθηκες» πως νιώθω έτσι για σένα. Γιατί για άλλη μία χρονιά με ευλόγησες με την αγάπη και τη στήριξη του πατέρα μου και της αδερφής μου. Γιατί με ευλόγησες και μέσα από τον υπέροχο ανιψιό μου με έκανες να δω πως η ζωή έχει φωτεινή πλευρά, αρκεί να την επιλέξουμε. Άλλωστε το λέει κι η αγαπημένη μου Beckett στον «Castle»: «Ακόμη και στις χειρότερες μέρες, υπάρχει η πιθανότητα της χαράς»!

Σ’ ευχαριστώ, λοιπόν, που και φέτος με ευλόγησες με τα μαθήματα που μου έδωσε ο μικρός μας ήρωας, χωρίς ο ίδιος να το καταλαβαίνει ακόμα!

Σ’ ευχαριστώ που και φέτος με ευλόγησες με την αγκαλιά, με τα λόγια στήριξης και παρηγοριάς από τους φίλους μου, όταν τα χρειάστηκα περισσότερο. Που όταν τους ζήτησα να ξοδέψουν λίγο από το χρόνο τους για να με ακούσουν μου τον χάρισαν απλόχερα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ειδικά για έναν φίλο που αν και πολλές φορές μου δήλωσε ανοιχτά πως ώρες ώρες είμαι «για πολύ ξύλο» (να σου πω ένα μυστικό, γέρε χρόνε; Δεν τον αδικώ!) προτίμησε να με πάρει αγκαλιά και να μου πει «για ό,τι θες είμαι εδώ» (το διαβάζεις και γελάς, ε; Ορίστε, το ομολόγησα, να δω τι θα πεις!).

Σ’ ευχαριστώ, λοιπόν, γέρε χρόνε. Χαίρομαι που χωρίζουμε φιλικά.

Σειρά σου τώρα, νέε χρόνε.

Από εσένα δε θα σου ζητήσω πολλά, αλλά πρόσεξε. Είναι πολύ πολύ σημαντικά.

Θέλω να συνεχίσεις αυτό που μου άφησε το 2015. Θέλω να συνεχίσεις να με ευλογείς με την αγάπη, με την αγκαλιά, με τη στήριξη της οικογένειάς μου. Φυσικά να σου τονίσω πως οικογένειά μου είναι κι οι φίλοι μου, οπότε κανόνισε, μην μπερδευτείς. Γιατί αν τα έχω αυτά θα μπορώ να έχω τη δύναμη και το πείσμα να γίνω καλύτερη για χάρη τους.

Θέλω, επίσης, να μου τους προσέχεις. Να τους δίνεις κι εκείνους δύναμη. Όχι μόνο για να με υπομένουν, δε θα αρνηθώ πως τη θέλουν και γι’ αυτό! Δύναμη να στέκονται όρθιοι, να κοιτούν κατάματα ό,τι έχουν απέναντί τους και να του λένε «δε σε φοβάμαι».

Κι επειδή ξέρω καλά πως για να λάβω πρέπει και να δώσω, σου υπόσχομαι αυτό: πως δε θα τους αφήσω στιγμή από τα μάτια μου. Πως θα είμαι και φέτος το χέρι που θα τους πιάσει σφιχτά για να μην πέσουν. Πως θα είμαι τα αυτιά που θα μένουν ορθάνοιχτα για να τους ακούσουν. Πως η αγκαλιά μου, η καρδιά μου θα έχει τις πόρτες ορθάνοιχτες στα εύκολα, αλλά και τα δύσκολα. Πάντα.

Καλώς μας ήρθες, νέε χρόνε. Ευλόγησέ μας με Υγεία, Δύναμη κι Αγάπη.

Υ.Γ. για τους φίλους και τις φίλες του The K–Magazine:

Σας ευχαριστώ που για ακόμη μία χρονιά μου επιτρέψατε να σας κάνω συντροφιά με τα γραπτά μου! Εύχομαι το 2016 να μου δώσει ακόμη περισσότερες ευκαιρίες για να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου και για να σας χαλαρώνω όταν το χρειάζεστε! Να έχετε μία μαγική χρονιά γεμάτη Λάμψη και Αγάπη!