Ευτυχία

Κάποια στιγμή θα νιώσεις πολύ ευτυχισμένος. Αλλά δεν θα γίνει τώρα. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Γιατί και να το νιώσεις δεν θα του δώσεις σημασία. Αλλά άμα σταθείς τυχερός και το καταλάβεις τελικώς, βγες έξω και κάνε μια βόλτα στα νοσοκομεία Αθηνών και περιχώρων.  Μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσεις τα όσα ήξερες.

Τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Και δεν μιλάω φυσικά για την υγεία. Γιατί η έλλειψή της κουβαλάει πολλά. Φέρνει αϋπνία, φέρνει αβεβαιότητα, φέρνει κούραση, φέρνει άγχος, φέρνει εφιάλτες. Και φέρνει και το μεγαλύτερο όλων. Την αμνησία των όσων έκανες και των όσων ήσουν πριν από αυτό. Σαν να πάγωσε ο χρόνος.

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι αγνώμονας, αχάριστος και ξεχασιάρης. Ακόμα και αν καεί ο διπλανός του, εκείνος θα παραμείνει στον κόσμο του. Άμα δεν συμβεί στο σπίτι σου που λένε…

Για δέκα χρόνια, υπήρξα εθελόντρια σε παιδιά. Δεν βρέθηκα εκεί όταν ένιωσα ευτυχισμένη, αλλά όταν έγραφα την δική μου μαύρη σελίδα και δεν ήθελα να ζήσω την επόμενη ημέρα που θα ξημέρωνε. Και κάπως έτσι, η ροζ μου φούσκα δεν έσκασε με καρφίτσα αλλά με ταβανόπροκα. Από όλα εκείνα που είδα, άκουσα και ένιωσα. Και αυτό ήταν ό,τι καλύτερο έκανα για τον εαυτό μου. Και σε αυτές μου τις εικόνες, οφείλω ό,τι είμαι σήμερα.

Τα νοσοκομεία τα έβλεπα σχεδόν καθημερινά. Τον καθαρό πόνο των ανθρώπων γύρω μου, τα κλαμένα μάτια των συγγενών και των μανάδων και τα κρεβάτια που άδειαζαν το ένα πίσω από το άλλο, γιατί κάποιος ξανά δεν τα είχε καταφέρει.

Άγριο πράγμα το νοσοκομείο. Άγριο, στεγνό και ψυχρό. Άπαξ και περάσεις την πόρτα του, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι θα σε περιμένει από πίσω. Ξέρεις τι σημαίνει να μην κοιμάσαι; Να φοβάσαι να κλείσεις τα μάτια σου μη τυχόν και δεις πάλι εφιάλτες. Να φοβάσαι να απομακρυνθείς από το κινητό σου, μη τυχόν και χτυπήσει και δεν το ακούσεις; Να φοβάσαι να σκεφτείς, πόσο μάλλον να κάνεις σχέδια, για κάτι παραπάνω από την επόμενη ημέρα;

Και με τον άνθρωπό σου τι γίνεται; Πως καταφέρνει κανείς να αλλάξει τα όσα πίστευε και γνώριζε για εκείνον; Δεν μπορείς να ταυτιστείς. Δεν μπορείς να καταλάβεις. Δεν μπορείς να νιώσεις. Φαντάζεσαι πως περνάει, πόσο πονάει ή πόσο λυπάται. Αλλά δεν θα μπορέσεις ποτέ να το καταλάβεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να είσαι εκεί. Μέρα, νύχτα, καθημερινές, γιορτές και αργίες. Και ας περνάνε οι μέρες και οι μήνες. Και ας έχεις ξεχάσει τι σημαίνει Κυριακάτικη λιακάδα. Και ας μη θυμάσαι ποιος ήσουν πριν. Γιατί το τώρα είναι αλλιώς. Όπως και εσύ!

Δεν θα σου πω να νιώσεις τυχερός, μόνο και μόνο που ξυπνάς το πρωί, που αισθάνεσαι το αεράκι στο πρόσωπό σου ή τις στάλες της βροχής. Δεν θα σου πω, να είσαι ευχαριστημένος που είσαι γερός και παραγωγικός και μπορείς να πας στη δουλειά σου. Να γελάσεις με τους φίλους σου πίνοντας ένα ποτήρι κρασί ή να πας σε μια συναυλία.

Θα σου πω όμως αυτό. Πέρνα την πόρτα ενός νοσοκομείου ή ενός ιδρύματος. Και αν αυτό δεν σου αλλάξει την ζωή, τότε τίποτα δεν θα τα καταφέρει.

Μετά από αυτές τις γραμμές, θα προσέχουμε και την παραμικρή τσάκιση του παπλώματος!

               Εδώ και πολλά χρόνια αμελούσα να στρώσω το κρεβάτι μου προτού φύγω για τη δουλειά μου. Γιατί; Πολύ απλά σκεφτόμουν πως… “έτσι κι αλλιώς το βράδυ θα κάνω τα σκεπάσματα κουβάρι”! Επιπλέον, όταν δεν έχει ανοίξει καλά καλά το μάτι, δύσκολα σκεφτόμαστε αν είναι στρωμένο το κρεβάτι, σωστά; (Μην κρίνετε, όλοι μας το έχουμε σκεφτεί πάνω από μία φορά! :P )

               Το τελευταίο διάστημα, όμως, η θέα του ακατάστατου κρεβατιού όχι απλά δε μου περνούσε αδιάφορη, αλλά έφτασε στο βαθμό του να μ’ ενοχλεί. Άρχισα λοιπόν, να φουσκώνω τα μαξιλάρια, να ισιώνω έστω λίγο τα σεντόνια και να στρώνω το πάπλωμα ώστε να φαίνεται τακτικό και περιποιημένο. Και σας πληροφορώ πως όσα διάβαζα ως τώρα, άρχισαν να φαίνονται απόλυτα λογικά κι εφικτά!

               Στρώνουμε, λοιπόν το κρεβάτι μας…

… γιατί μας δίνει ένα αίσθημα επιτυχίας. Ακούγεται ανόητο, αλλά το να αποφασίσεις να τακτοποιήσεις τα σκεπάσματα και τα μαξιλάρια, ακόμη κι αν αυτά στη διάρκεια της νύχτας θύμιζαν πεδίο μάχης, δίνει μία αίσθηση ελέγχου. Αυτά τα δύο λεπτά μπορούν να μας κάνουν να νιώσουν πανέτοιμοι για ό,τι προκύψει μέσα στη μέρα μας.

               …  μετά το κρεβάτι, ακολουθεί το δωμάτιο, το σαλόνι κλπ. Όταν βλέπεις το κρεβάτι σου στρωμένο, περιποιημένο, έτοιμο να σε υποδεχθεί μετά από μία έντονη μέρα, θέλεις κι ο υπόλοιπος χώρος σου να είναι εξίσου φιλόξενος – και δεν είναι όταν έχεις παραπετάξει στη γωνία τη ζακέτα που φορούσες πριν δύο εβδομάδες κι ακόμη λες “θα τη ρίξω στα απλύτα”. Σε λίγο θα διαπιστώσεις πως δε χρειάζεται να κρατάς ακόμη εκείνη την κασετίνα του δημοτικού! Ποια Marie Kondo, μου λες τώρα; Και βεβαίως, ένας τακτοποιημένος χώρος σημαίνει πολύ λιγότερο άγχος, μια που, αφού έχουμε να ελέγξουμε το χώρο μας ώστε να λειτουργεί ως καταφύγιο για εμάς, φαντάσου πόσο πιο εύκολο θα είναι  να αποκτήσουμε τον έλεγχο σε άλλες καταστάσεις!

               … δημιουργεί θετικό τρόπο σκέψης όταν έρχεται η ώρα για ύπνο. Σκεφτείτε πόσο ωραία νιώθουμε στις διακοπές μας όταν μένουμε σε ξενοδοχείο που, γυρίζοντας από τη βόλτα μας, το δωμάτιο είναι περιποιημένο καθαρό και (βεβαίως) το κρεβάτι στρωμένο. Ειδικά μετά από μία δύσκολη μέρα, η έννοια ξεκούραση αποκτά μεγαλύτερο νόημα όταν βλέπεις το κρεβάτι έτοιμο να σε υποδεχθεί!

               Σιγά σιγά κι ενόσω χτίζει κανείς αυτή τη νέα συνήθεια, παρατηρεί κανείς πως η καθημερινότητα είναι λίγο πιο εύκολη… και περισσότερα υποσχόμενη! Οπότε… μήπως να φτιάξετε λίγο αυτό το έρμο το πάπλωμα που κρέμεται;