κριτική

Πάμε σινεμά; Black Widow

Η τελευταία φορά που κάθισα μπροστά στην αγαπημένη μου silver screen ήταν το Νοέμβριο του 2019. Οπότε αντιλαμβάνεστε πως ένα στερητικό σύνδρομο το είχα πάθει. Στο “καπάκι” ο κορωνοϊός έγινε αιτία πολλές ταινίες που περιμέναμε πώς και πώς να παίρνουν τη μία αναβολή μετά την άλλη για τις πρεμιέρες του – αυτό ήταν το strike two, που λέμε. Αυτή τη φορά, όμως, με έπιασε το πείσμα: η “Μαύρη Χήρα” ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έφτασε στις αίθουσες κι έτρεξα να την απολαύσω, με θέα τα αστέρια και με μία παγωμένη μπύρα δίπλα μου!

Τι συμβαίνει;

Καταζητούμενη πια καθώς παραβίασε το Σύμφωνο της Σοκόβια, η Natasha Romanoff (Scarlett Johansson) και κυνηγημένη από τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Thaddeus Ross (William Hurt) καταφεύγει στη Νορβηγία. Ωστόσο, χωρίς, να το γνωρίζει, έχει στην κατοχή της ένα μήνυμα από την θετή της αδερφή Yelena (Florence Pugh). Κι αυτή εκπαιδεύτηκε, όπως κι η Natasha στο διαβόητο Κόκκινο Δωμάτιο. Σύμφωνα με τη Yelena, υπάρχει ένα αντίδοτο που μπορεί να αναιρέσει τον έλεγχο υπό τον οποίο βρίσκονται όλες οι Μαύρες Χήρες. Με δισταγμό, η Natasha συνεργάζεται με τη Yelena σε μία περιπέτεια που θα τη φέρει απέναντι στο παρελθόν της: ένα παρελθόν κόκκινο, όπως είχε πει κάποτε…

Τι να περιμένετε όταν σβήσουν τα φώτα;

Όταν είχε ανακοινωθεί πως η Μαύρη Χήρα θα είχε τη δική της ταινία (better late than never, right?), οι περισσότεροι περιμέναμε ένα είδος origin story. Εν μέρει αυτό ισχύει, όμως μόνο για το πρώτο εικοσάλεπτο περίπου της ταινίας. Γνωρίζαμε πώς η Natasha Romanoff έφτασε στο σημείο που έφτασε, όμως πάντα υπήρχε το μυστήριο… Για παράδειγμα, τι συνέβη στη Βουδαπέστη;

Η ταινία είναι μία καθαρά γυναικεία υπόθεση! Η σκηνοθέτις Cate Shortland αφηγείται την περιπέτεια που καθόρισε την αγαπημένη Εκδικήτρια έως τη στιγμή του “Infinity War”. Αν και δεν έχει εκείνην την εκρηκτική δυναμική που είχαν οι δύο τελευταίες ταινίες των Avengers… Η “Μαύρη Χήρα” δίνει το ιδανικό εναρκτήριο λάκτισμα της Τέταρτης Φάσης του MCU. Τόσο με τα στιγμιότυπα δράσης της, καθώς δεν περιμένατε πως θα έμενε άπραγη η Nat απέναντι στους δαίμονές της, έτσι; Όσο και με το τρόπο που κάνει στην άκρη η κουρτίνα που έκρυβε τεχνηέντως όσα κυνηγούσαν το χαρακτήρα έως τώρα.

The cast

Ταυτόχρονα, στην ταινία μας συστήνονται και νέα πρόσωπα όπως η Yelena Belova , με μία εξαιρετική Florence Pugh στο πλευρό της Johansson. Η εξέλιξη της στο MCU παραμένει ένα μυστήριο. Το “γιατί παραμένει μυστήριο” θα το διαπιστώσετε στο post credits scene. Αν έχετε ήδη δώσει το χρόνο σας στα mini series της Marvel, θα διαπιστώσετε πόσο αρμονικά συνδεδεμένο είναι αυτό το κινηματογραφικό σύμπαν.

Όσο για τη Scarlett Johansson; Δε θα μπορούσαμε να περιμένουμε τίποτα λιγότερο από όσα είδαμε σε αυτήν την τελευταία ερμηνεία της ως Natasha Romanoff. Η ηθοποιός αποδεικνύει πως ο χαρακτήρας της ήταν κάτι παραπάνω από ένα συμπληρωματικό μέλος των Avengers. Δίνει τον καλύτερό της εαυτό, με αποτέλεσμα να μας λείπει ακόμη περισσότερο από εδώ και στο εξής.

Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι! Και τονίζω ξανά! ΜΗ χάσετε το post credits scene, θα μείνετε ενεοί!

Πρωταγωνιστούν: Scarlett Johansson, Florence Pugh, David Harbour, Rachel Weisz, Olga Kurylenko, William Hurt κ.α.

Photo credits: IMDb

16/07/2021 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ας μη γίνουμε κριτές και δικαστές… ας είμαστε απλά άνθρωποι

Δε νομίζω πως θα ήμουν υπερβολική αν έλεγα πως η τραγωδία στην Αττική άγγιξε τις καρδιές όλου του κόσμου. Και πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς; Πώς όταν ζωές χάθηκαν μέσα σε λίγες στιγμές, όταν άνθρωποι κινδύνεψαν;

Αυτές τις μέρες βίωσα ένα χείμαρρο συναισθημάτων. Από την αγωνία στη θλίψη κι από εκεί στην οργή, με τους πάντες και τα πάντα. Αυτή η οργή, όμως, καταλάγιαζε γιατί κάθε φορά διέκρινα κι ένα μικρό ψήγμα ελπίδας στον άνθρωπο.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που δε λογάριασαν ωράρια ή αν θα πληρωθούν τις υπερωρίες – αλήθεια, πώς κοστολογείται αυτό; ΚΟΣΤΟΛΟΓΕΙΤΑΙ όταν, ακόμη πιο σημαντικό, δε λογαριάζουν τον κίνδυνο; Αντίθετα, ρίχτηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για να παλέψουν μ’ ένα θηρίο που φάνταζε πως βγήκε από την πιο ζωηρή φαντασία κάποιου συγγραφέα, κάποιου σεναριογράφου – όμως, ήταν αληθινό. Πάλεψαν να σώσουν όσες περισσότερες ψυχές ήταν δυνατόν. Παρά τις δυσκολίες που, ομολογουμένως, τους έθετε ο πανικός αλλά ακόμη κι η ξεροκεφαλιά κάποιων. Είναι εκείνοι που έδιναν νερό κι παρηγορούσαν ανθρώπους, παιδιά που δε μπορούσαν να διανοηθούν αυτό που έζησαν.

Έπειτα ήρθαν οι άνθρωποι που θέλησαν να δώσουν μία χείρα βοηθείας στον τόπο της τραγωδίας. Να αξιοποιήσουν τις ικανότητες και (πιθανώς) τις ιδιότητές τους για να απαλύνει ο πόνος, η φρίκη. Γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κτηνίατροι (ναι, φίλε, φίλη που με διαβάζεις: τα σκυλιά, οι γάτες, οι σκαντζόχοιροι και τα πουλιά έχουν ψυχούλα κι αυτά), αλλά κι απλοί εθελοντές με γνώσεις πρώτων βοηθειών δε δίστασαν να αφήσουν τις διακοπές τους. Τις διακοπές που μπορεί να σχεδίαζαν και μήνες πριν. Το μπιτσόμπαρο θα είναι κι αργότερα εκεί, τώρα προτεραιότητα έχει η ΖΩΗ.

Κι είναι κι όλοι όσοι θέλησαν να βάλουν ένα μικρό λιθαράκι σε όλην αυτήν την προσπάθεια. Που έτρεξαν να πάνε μία σακούλα με πάνες για τα μωρά, δύο πακέτα φρυγανιές, ένα κουτί παυσίπονα. Που επέλεξαν να πιουν ένα freddo, μία μπύρα λιγότερη, να κάνουν ένα πακέτο τσιγάρο λιγότερο. Γιατί αυτό το πακέτο, αυτός ο καφές, αυτή η μπύρα έγινε σπίθα ελπίδας πως υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι που δεν τους ένοιαξε πώς θα βγουν στο τέλος του μήνα. Τους αρκεί που θα χορτάσει κάπως ένα παιδικό στομαχάκι, που δε θα μείνει απεριποίητη η πληγή της μάνας του.
Είναι κι όσοι μαζεύτηκαν στις μονάδες αιμοδοσίας για να δώσουν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα ζωής – 450 ml αίματος. Παρά τον οποίο συνωστισμό αναφέρθηκε στα ΜΜΕ. Περίμεναν λίγο παραπάνω. Δεν τους ενόχλησε. Αυτή η φιάλη αίματος είναι μία ζεστή αγκαλιά ευπρόσδεκτη ακόμη και εν μέσω καλοκαιριού. Γιατί η ζέστη από τη θαλπωρή της συμπόνοιας κάθε άλλο παρά αποπνικτική είναι.
Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω καταστάσεις κι ανθρώπους. Δεν αρνούμαι πως όλη αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να ήταν αποτέλεσμα ανεπαίσθητων παθογενειών. Ξέρω όμως πως άκουσα και διάβασα για ανθρώπους που έβαλαν τον συνάνθρωπό τους πολύ πάνω από το “εγώ”, που δεν είπαν με γκρίνια “μα είχα κανονίσει”.

Ξέρετε πώς αγαπώ τους super ήρωες. Και φυσικά δε χρειάζεται να διαβάζω comics για να καταλάβω πως όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ήρωες – κι ας μην το ξέρουμε. Είναι απλά που ο Spider-Man κι ο κάθε Spider-Man μου δίνει αυτήν την ελπίδα. Και χαίρομαι που δεν αποδεικνύονται ψεύτικες αυτές οι ελπίδες. Γιατί ήρωας είσαι εσύ που κοίταξες τη φρίκη στα μάτια και, παρ’όλα αυτά, πήγες να βγάλεις τον εγκλωβισμένο, εσύ που πήρες αγκαλιά το παιδάκι για να το πας όπου θα είναι ασφαλές, εσύ που έδωσες λίγο νεράκι στο τρομαγμένο σκύλο. Ήρωας είσαι κι εσύ που περίμενες υπομονετικά να δώσεις αίμα. Ήρωας είσαι κι εσύ που δε μέτρησες τα ευρώ στο πορτοφόλι κι απλά αναρωτήθηκες “θα φτάσουν άραγε;”. Ήρωας είσαι κι εσύ που επικοινωνούσες με κάθε φορέα για να επιβεβαιώσεις πώς μπορεί να βοηθήσει ο καθένας και να το μοιραστείς με τους γύρω σου.

Θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο, με μία ακόμη παράκληση, εκτός του να γνωρίσετε τον ήρωα μέσα σας. Να εκτιμάτε όσα έχετε και, κυρίως, τους ανθρώπους που έχετε δίπλα σας, τους ανθρώπους για τους οποίους νοιάζεστε. Αυτοί είναι ο πλούτος μας, ούτε το σπίτι, ούτε το εξοχικό. Σπίτι δεν είναι τα ντουβάρια, ούτε η τραπεζαρία. Σπίτι είναι οι άνθρωποι που του δίνουν ζωή. Κι αυτοί, σε αντίθεση με τα ντουβάρια και τις τζαμαρίες, ΔΕΝ ξαναγίνονται.

27/07/2018 0 comment

Πάμε σινεμά; Avengers: Infinity War

“Yπήρξε μια ιδέα. Να ενώσουμε μία ομάδα εκπληκτικών ανθρώπων. Για να δούμε αν θα μπορούσαμε να γίνουμε κάτι παραπάνω. Έτσι ώστε όταν μας χρειάζονταν, εμείς να δίναμε τις μάχες . Αυτές που δε μπορούσαν να δώσουν.” Το ακούσαμε για πρώτη φορά το 2012 και το ακούμε και τώρα στο trailer της νέας ταινίας. Και καταλάβαμε πώς για όλα όσα είδαμε μέχρι τώρα στο MCU υπήρχε λόγος.
Δέκα χρόνια μετά τον “Iron Man” του Jon Favreau όπου ο Nick Fury (Samuel L. Jackson) μίλησε για πρώτη φορά στον Tony Stark (Robert Downey Jr.) για την Πρωτοβουλία των Εκδικητών, έφτασε η στιγμή που οι Εκδικητές αλλά κι όλοι όσοι γνωρίσαμε αυτή τη δεκαετία στο Marvel Cinematic Universe καλούνται να δώσουν τη μάχη που θα καθορίσει το μέλλον του σύμπαντος. Καλούνται να λάβουν μέρος στον Πόλεμο της Αιωνιότητας.
Συνεχίζοντας από τα γεγονότα του “Thor: Ragnarok” (2016) o Thanos (Josh Brolin) επιτίθεται στο σκάφος που μεταφέρει το λαό της Asgard κι αφότου σφαγιάζει τουλάχιστον τους μισούς, απαιτεί την Πέτρα του Χώρου, ενώ ήδη έχει καταφέρει να πάρει εκείνο της Δύναμης. Από εκεί κι ύστερα οι εξελίξεις κλιμακώνονται, καθώς αυτός κι οι ακόλουθοί του που αποκαλούνται Παιδιά του Thanos σκορπίζονται προκειμένου να πάρουν στην κατοχή τους τα υπόλοιπα Πετράδια της Αιωνιότητας: αυτά του Νου, του Χρόνου, της Πραγματικότητας και της Ψυχής. Κάποια είναι στη Γη κι άλλα κάπου κρυμμένα στο σύμπαν. Ο Thanos δε σκοπεύει να αφήσει τίποτα και κανέναν να σταθεί εμπόδιο στην αναζήτησή του. Αυτή είναι η υπέρτατη μάχη που θα δώσουν οι Εκδικητές, οι Φύλακες του Γαλαξία και μαζί τους ο Dr. Strange (Benedict Cumberbatch), ο Spider-Man (Tom Hoilland) κι ο Black Panther (Chadwick Boseman).

Έχοντας ήδη “κλείσει” μία εβδομάδα από την πρώτη μέρα προβολής, η ταινία των Joe κι Anthony Russo σημειώνει εισπράξεις που (μέχρι τώρα) ξεπερνούν τα οκτακόσια εκατομμύρια δολάρια. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Όχι μόνο γιατί η Marvel κατάφερε να κάνει μέσω των trailers την ταινία ελκυστική. Όλοι όσοι ήδη την παρακολουθήσαμε αλλά κι όσοι ετοιμάζονται να τη δουν, γνωρίζουμε πως ο “Πόλεμος της Αιωνιότητας” είναι η ταινία που ουσιαστικά θα καθορίσει το MCU – και πιθανώς θα το δρομολογήσει από εδώ και πέρα.
Με το ρυθμό των καταστάσεων να είναι από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα έντονος, ο “Πόλεμος της Αιωνιότητας” παρασέρνει το θεατή σε μία διαδρομή γεμάτη αγωνία κι ένταση. Κι αν και (όπως σε κάθε ταινία του MCU) υπάρχουν κωμικές στιχομυθίες που στόχο έχουν την ελάφρυνση του κλίματος, παρά τα χαμόγελα που αυτόματα σχηματίζονται δεν παύει κανείς να αντιλαμβάνεται πως η κάθε λεπτομέρεια θα παίξει σημαντικό ρόλο. Κι αν και η ταινία καταλήγει σε ένα cliffhanger που για πολλούς είναι σοκ, αυτό που κάνει τη Marvel να ξεχωρίζει με τις ταινίες της είναι πως, αυτές ακριβώς οι παραμικρές λεπτομέρειες είναι εκείνες που δίνουν στοιχεία για το τι έπεται.

Ο “Πόλεμος της Αιωνιότητας” ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για τη Marvel και το κέρδισε. Γιατί η ταινία που θα κλιμακώσει την πορεία του MCU (τουλάχιστον όπως μέχρι τώρα το γνωρίζουμε) είναι μία παραγωγή που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των fans: μία ταινία δράσης με έντονα συναισθήματα κι ανατροπές και με ένα εξαιρετικό ensemble ηθοποιών, το οποίο επιβεβαιωμένα θα επανασυσταθεί και θα έχει κι άλλους συμμάχους για το δεύτερο (ακόμη χωρίς τίτλο) “ημίχρονο” που αναμένεται για το Μάιο του 2019.

Με λίγα λόγια; Ανοίξτε τα μάτια και τ’ αυτιά σας, γιατί είμαι βέβαιοι πως κι εσείς θα καθίσετε μετά να αναλύσετε όλα τα πιθανά σενάρια εξελίξεων! Σας εύχομαι καλή διασκέδαση, σας την εγγυώμαι! Α, και μη νομίζετε πως ΔΕΝ υπάρχει post-credits scene! Αξίζει η πεντάλεπτη αναμονή!

Πρωταγωνιστούν: Robert Downey Jr., Chris Hemsworth, Mark Ruffalo, Benedict Cumberbatch, Josh Brolin, Chris Evans, Scarlett Johansson, Chris Pratt, Zoe Saldana, Chadwick Boseman, Elizabeth Olsen, Paul Bettany, Sebastian Stan και πολλοί… πολλοί ακόμη!

05/05/2018 0 comment

HEALTHY LIVING

Πώς καταλαβαίνουμε πως “αδειάζουμε” από ενέργεια

Τι μπορούμε να κάνουμε για να την αναπληρώσουμε;

Έχουμε πει ουκ ολίγες φορές πως οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής μας κάνουν να παραμελούμε τον εαυτό μας. Έτσι καταλήγουμε να “χαζοτρώμε”, να δυσκολευόμαστε να κοιμηθούμε ή ακόμη και να μην κάνουμε κάτι που μας γεμίζει και που μας ηρεμεί, όπως να συναντηθούμε με φίλους ή να ασχοληθούμε με το αγαπημένο μας χόμπι.

Κάπου εδώ καλό είναι να φέρουμε στο νου μας τα λαμπάκια στο ταμπλό του αυτοκινήτου μας που μας προειδοποιούν για κάποια πιθανή βλάβη. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και σ’ εμάς όταν τα αποθέματα ενέργειάς μας (σωματικά, πνευματικά και συναισθηματικά) μειώνονται. Ποια είναι, λοιπόν, αυτά τα “συμπτώματα”;

01 Κάνουμε ανόητα λάθη. Ναι, όλοι μας κάνουμε λάθη. Όταν, όμως, αυτά τα λάθη είναι από εκείνα που δε θα κάναμε ποτέ σε καμία περίπτωση (για παράδειγμα η παράλειψη να απαντήσουμε σε ένα e-mail το οποίο, υπό άλλες συνθήκες, δε θα αμελούσαμε), τότε ανάβει ένα λαμπάκι αντίστοιχο με αυτά του αμαξιού, όπως προαναφέραμε. Επομένως εκείνη τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει, καλό είναι να προσφέρουμε στον εαυτό μας λίγο ποιοτικό χρόνο.

02 Νιώθουμε πως έχουμε “βαλτώσει” και δραματοποιούμε καταστάσεις. Αν παρατηρήσουμε πως δυσκολευόμαστε να βάλουμε τις υποχρεώσεις μας σε σωστή σειρά προτεραιότητας ή αδυνατούμε τα δούμε το “ευρύτερο πλάνο” του στόχου μας και, ως εκ τούτου, ακόμη και στις πιο απλές καταστάσεις νιώθουμε πως έχουμε να ανεβούμε ολόκληρο βουνό με τα πόδια. Με λίγα λόγια, νιώθουμε λες και πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Κάπου εκεί είναι που πρέπει να πατήσουμε το “pause”.

03 Κατακρίνουμε τα πάντα, ακόμη και τον εαυτό μας. Όταν είμαστε κουρασμένοι (σε κάθε επίπεδο), αισθανόμαστε πως όλα μας φταίνε, ακόμη κι εμείς οι ίδιοι… μας φταίμε! Βλέπουμε παντού ψεγάδια, νιώθουμε πως δεν κάνουμε τίποτα σωστά, ακόμη κι όταν πραγματικά γνωρίζουμε πως έχουμε βάλει τα δυνατά μας. Όταν συμβαίνει αυτό, καλό είναι να απομακρυνόμαστε για λίγο από όποιον κι ό,τι πυροδοτεί τους έσω κακούς κριτές και να δώσουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα να πιάσει η λογική και πάλι το πηδάλιο.

04 Το λεξιλόγιό μας… ξεφεύγει. Όταν ακούμε τον εαυτό μας να ξεστομίζει… “γαλλικά”, αυτό σημαίνει πως είμαστε στα όρια της εξάντλησης. Η νευρικότητα που γεννά η εξάντληση, σε συνδυασμό με την ανυπομονησία μας, μας οδηγεί στο να “πετάμε” πιο συχνά κοσμητικά επίθετα. Και μπορεί το βαζάκι με τα χρήματα να μας κάνει να αισθανόμαστε μία αίσθηση μεταμέλειας, αλλά το ουσιαστικό είναι να αντιληφθούμε τι έχουμε ανάγκη στην πραγματικότητα προκειμένου να μη γεμίζουμε το βαζάκι.

Τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να θεραπεύσουμε εγκαίρως τα παραπάνω συμπτώματα; Ας θυμηθούμε συνοπτικά:

–Φροντίζουμε να τρεφόμαστε σωστά και να λαμβάνουμε όλα τα απαραίτητα για την καλή μας υγεία θρεπτικά συστατικά.

–Υιοθετούμε μία μορφή εκγύμνασης που μας ταιριάζει και που μας χαλαρώνει. Άλλωστε κι οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως μετά τη γυμναστική, αποβάλλεται ο οποίος αρνητισμός μας κυριεύει και νιώθουμε πιο δραστήριοι και παραγωγικοί.

–Φροντίζουμε να κοιμόμαστε σωστά και τακτικά.

–Προσθέτουμε στην καθημερινότητά μας μικρές συνήθειες που θα μας βοηθούν να επανακτούμε τη συγκέντρωσή μας και τη λογική σκέψη.

–Δεν ξεχνάμε πως η ζωή μας δεν είναι μόνο υποχρεώσεις, αλλά πως έχουμε ανάγκη και οτιδήποτε μας διασκεδάζει κι άρα μας χαλαρώνει.

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι να θυμόμαστε πως το να φροντίζουμε και να προσέχουμε τον εαυτό μας δεν είναι πολυτέλεια, αλλά προτεραιότητα κι ανάγκη. Άλλωστε, όταν είμαστε καλά εμείς οι ίδιοι, τότε είμαστε επιτυχημένοι και φυσικά ευτυχισμένοι!

11/01/2018 0 comment

ART & CULTURE ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

“O Φάρος” του Κόνορ Μακφέρσον

written by Εύη Τσανάκα

Ο “Φάρος” είναι ίσως το πιο συνταρακτικό θρίλερ – μαύρη κωμωδία του Κόνορ Μακφέρσον. Σε ρόλο σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο οποίος σε συνδυασμό με το εξαιρετικό καστ, μας καθήλωσε για σχεδόν δύο ώρες. Η χημεία μεταξύ τους πραγματικά πρωτόγνωρη και θεαματική. Οι γρήγοροι σκηνοθετικοί ρυθμοί δεν με άφησαν να βαρεθώ και τα νοήματα πολλά, που συζητιούνται ακόμα και μέρες μετά την παράσταση.

Παραμονή Χριστουγέννων, στο υπόγειο ενός σπιτιού, σ’ έναν παραθαλλάσιο οικισμό στα βόρεια του Δουβλίνου, ενώ έξω μαίνεται η καταιγίδα, τέσσερεις φίλοι κι ένας μυστηριώδης ξένος θα περάσουν τη νύχτα γιορτάζοντας με τον τρόπο που ξέρουν: παίζοντας χαρτιά και πίνοντας.

Ο Σάρκυ έχει επιστρέψει μετά από καιρό, για να προσέχει τον Ρίτσαρντ, τον μεγαλύτερο αδελφό του, που τυφλώθηκε πρόσφατα. Στη γιορτινή βραδιά είναι μαζί τους ο Ιβάν κι ο Νίκυ, φίλοι αδελφικοί, στο ποτό και τις αποτυχίες της ζωής. Κι ένας ακόμη απρόσκλητος επισκέπτης, ο κύριος Λόκχαρτ, που κανείς δεν τον γνωρίζει, ενώ εκείνος μοιάζει να γνωρίζει πολλά. Ενώ η νύχτα βαθαίνει κι η καταιγίδα θριαμβεύει, οι πέντε άντρες θα παίξουν μέχρι το τέλος, ποντάροντας όλο και περισσότερα: μια πιθανότητα να ξεφύγουν απ’ το παρελθόν τους. Και μια τελευταία ευκαιρία να σώσουν την ψυχή τους.

Ακροβατώντας αριστοτεχνικά ανάμεσα στο θρίλερ, τη μαύρη κωμωδία, τις κλασσικές ιστορίες μυστηρίου, το δράμα, τον μαγικό ρεαλισμό, με χιούμορ, με εξαιρετικά γραμμένους χαρακτήρες και ευφυείς διαλόγους, το έργο είναι στην ουσία ένα «μακρύ ταξίδι της νύχτας μέσα στη μέρα». Μια τρυφερή παραβολή για την εξιλέωση και τη λύτρωση.

Τέσσερις άνθρωποι που έχουν αποτύχει σε όλα, εκτός από την ικανότητά τους να παραμείνουν μαζί.

Ο Ρίτσαρντ, ο μεγάλος αδελφός, τυφλός, μέθυσος, με παιδικό θυμό κι ανελέητο χιούμορ, καταπιέζει με την αδυναμία του τον αδελφό του, σαν άλλος Χαμ από «Το τέλος του Παιχνιδιού».
Ο Σάρκυ, ο μικρότερος, «εγγύηση αποτυχίας», απολυμένος από δεκάδες δουλειές, μόνιμα οργισμένος, με έναν ανεκπλήρωτο έρωτα για τη γυναίκα του αφεντικού του, προσπαθεί να ξαναπιάσει από κάπου το νήμα της ζωής του.

Ο Ιβάν, αδύναμος κι επιπόλαιος, δεν έχει πάει σπίτι του δυο μέρες, ζώντας με το φόβο της γυναίκας του, παρασυρμένος μόνιμα απ’ τη θαλπωρή του ποτού και των φίλων.
Ο Νίκυ, με ψευδαισθήσεις μεγαλείου, και με όνειρο να φτιάξει μια αυτοκρατορία από την εμπορία τυροκομικών, τώρα που κανένας γονιός δεν τον εμπιστεύεται για μπέιμπισίτινγκ.
Κι ο κύριος Λόκχαρτ, ο καταλύτης, ένας μυστηριώδης, γοητευτικός άγνωστος, κομψός κι ευγενικός, μ’ ένα σχέδιο που πρέπει να πετύχει αυτή τη συγκεκριμμένη νύχτα, της παραμονής των Χριστουγέννων. Πέντε άντρες, αυτή τη νύχτα, μακριά από κάθε γυναικεία παρουσία που θα μπορούσε να τους σώσει, ανώριμοι, ανήλικοι, απόλυτα ανθρώπινοι, θα γιορτάσουν, θα παίξουν, θα πιουν όσο δεν πάει άλλο και θα παλέψουν με τους δαίμονές τους.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίζονται οι: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Ψαρράς, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Αιμίλιος Χειλάκης

Θέατρο Αθηνών

Βουκουρεστίου 10

Τηλέφωνο: 210 33312343

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη-Κυριακή 9:15μμ

Λαϊκή απογευματινή: Σάββατο: 6:15μμ

04/01/2018 0 comment

Ο έρωτας ταξιδεύει… στη “La La Land”!

Είδαμε την ταινία και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας!

Από το καλοκαίρι είχα βάλει στο μάτι το musical του Damien Chazelle και μόλις ήρθε στις ελληνικές αίθουσες έσπευσα!

Los Angeles, η Γη της Επαγγελίας για φιλόδοξους ταλαντούχους νέους. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν κι ο Sebastian (Ryan Gosling), ένας πιανίστας της jazz που ονειρεύεται να την επαναφέρει στο θώκο της δημοφιλίας κι η Mia (Emma Stone), μία νεαρή ηθοποιός που κυνηγάει το ρόλο που θα την απογειώσει. Η τυχαία τους γνωριμία μόνο ευχάριστη δεν είναι και φροντίζουν να το ξεκαθαρίσουν ο ένας στον άλλον – άλλωστε είναι τόσο διαφορετικοί. Ο Έρωτας, όμως, αυτό το χαριτωμένο φτερωτό “βρωμόπαιδο” άλλα σχέδια έχει και τα βέλη του θα τους πετύχουν. Κάποια στιγμή έρχονται κι οι πολυπόθητες επιτυχίες, αλλά αυτές συνήθως έχουν κι ένα αντίτιμο. Τι πρέπει να μπει σε προτεραιότητα, λοιπόν, για τη Mia και το Sebastian: η αγάπη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον ή τα όνειρά τους; Και κυρίως… μέχρι που φτάνει η αγάπη τους; Τι είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν γι’ αυτήν;

Το “La La Land” είναι η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Damien Chazelle που γνωρίσαμε πριν δύο χρόνια με το καθηλωτικό “Whiplash”. Η ιστορία, όπως και με το “Whiplash”, είναι κι αυτή ατόφια δημιουργία του Chazelle. Ενδιαφέρον στοιχείο που αξίζει να τονίσουμε είναι πως ο Chazelle δούλευε την ιδέα του “La La Land” από το 2010.

Φόρος τιμής στο παλιό καλό musical που γνωρίσαμε από καλλιτέχνες όπως ο Fred Astaire κι η Ginger Rogers και που αυτό “παντρεύεται” με το σήμερα για να αντιληφθούμε πως τα πράγματα δεν είναι τελικά τόσο… ονειρεμένα σε αυτή τη Χώρα των Θαυμάτων; Μία απεικόνιση του τι είναι η τέχνη για τον εκάστοτε καλλιτέχνη; Μία τρυφερή ιστορία αγάπης; Όπως και να το δει κανείς, το “La La Land” είναι, αρχικά, μία πανδαισία χρωμάτων, ρυθμού και κυρίως συναισθημάτων. Η νοσταλγία, η αγωνία, η επιμονή, ο έρωτας κι η αγάπη είναι μόνο μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν αυτό το κινηματογραφικό γαϊτανάκι. Κρατώντας κι ως γνώμονα το γεγονός πως το musical είναι ένα απαιτητικό είδος παραγωγής όπου ο ηθοποιός πρέπει μεταξύ άλλων να είναι τραγουδιστής, χορευτής κι ό,τι άλλο του ανατεθεί, ο πήχης ανεβαίνει προκειμένου ο θεατής να βγει κάτι παραπάνω από ευχαριστημένος από την αίθουσα. Το project που τόσο παθιασμένα θέλησε να φέρει εις πέρας ο Chazelle καταφέρνει ακριβώς αυτό: να βγεις από την αίθουσα πλημμυρισμένος από μία γλυκόπικρη αίσθηση και να σε κάνει όχι μόνο να βιώσεις στο πετσί σου την ιστορία του ζευγαριού αλλά και να αναπολήσεις τέχνες που στα χρόνια που ζούμε θεωρούνται επαπειλούμενο είδος. Τολμώ μάλιστα να πω πως ο Chazelle βάζει στο τριπάκι το θεατή να αναζητήσει παραπάνω ό,τι έχει σχέση με τη jazz και το musical. Να σας αναφέρω πως τόσες μέρες οι Jazz playlists του Spotify και του Youtube που περιέχουν επιτυχίες του Duke Ellington ή του Thelonious Monk έχουν πάρει φωτιά ή “πιάσατε το νόημα”; Η ταινία, λοιπόν, δικαίως ενθουσιάζει σε κάθε προβολή της, αρχής γενομένης από το Φεστιβάλ της Βενετίας. Είναι ήδη υποψήφια σε επτά κατηγορίες στις Χρυσές Σφαίρες και διόλου απίθανο να τη δούμε να διεκδικεί σημαντικά Oscar!

Στο τελικό αποτέλεσμα, φυσικά, σημαντικό ρόλο παίζει κι η χημεία ανάμεσα στο Ryan Gosling και την Emma Stone που συναντιούνται για Τρίτη φορά στα κινηματογραφικά πλατό μετά το “Crazy, Stupid Love” (2011) και “Gangster Squad” (2013). Οι δύο ηθοποιοί μοιράστηκαν το πάθος του σκηνοθέτη τους για την ταινία κι αυτό αποδίδεται στην οθόνη. Τόσο που η Emma Stone επιστράτευσε την εμπειρία της από το “Cabaret” όπου είχε πρωταγωνιστήσει το 2014 στο Broadway (παρακολουθώντας ακόμη περισσότερα μαθήματα χορού και τραγουδιού για το “La La Land”), ενώ και ο Gosling έκανε τα αντίστοιχα μαθήματα αλλά και μαθήματα πιάνου για να ανταποκριθεί στο ρόλο του Sebastian. Ακριβώς… Οι δύο ηθοποιοί ήθελαν, όπως κι ο Chazelle, γνησιότητα κι άρα το ντουμπλάρισμα χεριών για τις σκηνές του πιάνου ή φωνών δεν πέρασε καν από το μυαλό τους! Κυρίως, όμως, έβγαλαν τον αληθινό τους εαυτό, καθώς ο Chazelle τους ζήτησε το εξής: να θυμηθούν ό,τι ένιωθαν (την αγωνία, την απογοήτευση , τον ενθουσιασμό, τα πάντα) στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν τα όνειρά τους και να γίνουν οι δημοφιλείς ηθοποιοί που είναι σήμερα.

Bottom line…; Μη χάσετε αυτή τη μοναδική κινηματογραφική εμπειρία, δε θα το μετανιώσετε! Καλή διασκέδαση!

Πρωταγωνιστούν: Emma Stone, Ryan Gosling, Rosemarie DeWitt, J. K. Simmons, John Legend, Finn Wittrock, Tom Everett Scott κ.α.

02/01/2017 0 comment

ΦΑΓΗΤΟ

Δοκιμάσαμε Extra Fine dinning στον Koursaros στο Κολωνάκι

written by Κατερίνα Μαντά

Το όνομα “koursaros” δεν μας είναι άγνωστο μιας και έχουν προηγηθεί τα εστιατόρια στην Δροσιά και στη Μύκονο. Όμως το συγκεκριμένο στο Κολωνάκι που άνοιξε τους τελευταίους μήνες έχει να μας προσφέρει μία τελείως διαφορετική εμπειρία πολυτέλειας στις γεύσεις αλλά και στον χώρο.

Ένα εστιατόριο που θυμίζει Παρίσι της δεκαετίας του ’50, φωτεινό -μέρα/νύχτα- με άνετα καθίσματα, πολυτελή υφάσματα στα έπιπλα και στα τραπέζια, και με γεύσεις που μπορούν να καλύψουν τις απαιτήσεις και του πιο απαιτητικού λάτρη των θαλασσινών.

Τα πιάτα που δοκιμάσαμε μας εξέπληξαν ευχάριστα καθώς οι πινελιές του chef μας οδήγησαν σε μία άλλη γαστρονομική διάσταση, χωρίς όμως να μας ξενίσουν ή να ξεφύγουν από τις αυθεντικές γεύσεις που ελπίζεις ότι θα δοκιμάσεις σε ένα καλό εστιατόριο του κέντρου της Αθήνας.

Μπορεί να μας φιλοξενήσει από το μεσημέρι με business lunch και τα after work meetings μέχρι αργά το βράδυ για ένα ρομαντικό δείπνο ή μια οικογενειακή έξοδο. Υπάρει η δυνατότητα να γευτούμε τις αυθεντικές γεύσεις της ελληνικής και μεσογειακής κουζίνας με επίκεντρο το ψάρι και τα θαλασσινά.

Όμως μην ξεχνάμε και τους sushi lovers, καθώς στην κουζίνα ο διάσημος Ιάπωνας Chef Take, δίνει ρεσιτάλ γεύσεων δημιουργώντας έργα τέχνης όχι μόνο sushi αλλά κι ασιατικής fusion κουζίνας.Δεν μπορείτε όμως να μην δοκιμάσετε κάποια από τα γλυκά του καταλόγου, όπως επίσης και τα ιδιαίτερα cocktails που θα δώσουν μία διαφορετική “νότα” στο δείπνο σας…

Reservations : 210 3600326 / Ομήρου 11 & Βησσαρίωνος 1, Κολωνάκι
Opening Hours: Tριτη-Κυριακη από τις 12:00μ.μ- 01:00 π.μ & ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΛΕΙΣΤΑ KOURSAROS-DROSIA – MYKONOS – KOLONAKI

follow us on instagram @koursaroskolonakimykonos
fb>Koursaros Kolonaki Mykonos

19/12/2016 0 comment

Πάμε σινεμά; The Jungle Book

Ναι, ακόμα το παιδί μέσα μου ζει, αποδεικνύεται γι’ άλλη μία φορά κι είμαι πολύ περήφανη γι’αυτό! Thanks, Jon (Favreau)!

Διαβάσαμε πολλά για τη φιλόδοξη αυτή παραγωγή δια χειρός Jon Favreau, είδαμε το trailer, μας κέντρισε το ενδιαφέρον κι από την περασμένη Πέμπτη είναι γεγονός: Το «Βιβλίο Της Ζούγκλας» είναι ήδη στους ελληνικούς κινηματογράφους. Μπορεί παιδάκι να μην είμαι, αλλά πήρα την αφεντιά μου για να δω αυτό το πολλά υποσχόμενο project.

Ο Μόγλης (Neel Sethi) είναι ένα δεκάχρονο αγόρι που μεγάλωσε στη ζούγκλα. Όταν ήταν μωρό τον βρήκε ο πάνθηρας Bagheera (φωνή: Ben Kingsley) και τον εμπιστεύτηκε στην αγέλη των λύκων και συγκεκριμένα στη Raksha (φωνή: Lupita Nyong’o) για να μεγαλώσει μαζί τους. Κοντά στους λύκους και το Bagheera ο Μόγλης έμαθε το νόμο της ζούγκλας, αλλά πάντα υποκύπτει στον πειρασμό να χρησιμοποιεί ανθρώπινα… κόλπα. Όταν, όμως ο τίγρης Shere Kan (φωνή: Idris Elba) μυρίζεται το «ανθρώπινο κουτάβι», απαιτεί αυτό να φύγει από τη ζούγκλα, εξαπολύοντας απειλές και αντίποινα. Τότε ο Μόγλης θα αποφασίσει να επιστρέψει στο χωριό των ανθρώπων προκειμένου να μη δημιουργήσει προβλήματα στην αγέλη του. Μέχρι το χωριό προθυμοποιείται να τον συνοδεύσει ο Bagheera. Ο δρόμος του κρύβει κινδύνους, όπως τον πύθωνα Kaa (φωνή: Scarlett Johansson) και τον πίθηκο King Louie (φωνή: Christopher Walken) αλλά κρύβει και μαθήματα ζωής χάρη και στο Bagheera αλλά και στον τεμπέλη αλλά καλόκαρδο αρκούδο Baloo (φωνή: Bill Murray). Έτσι ο Μόγλης βρίσκεται σ’ ένα ταξίδι αυτογνωσίας και φυσικά οι δυσκολίες και οι κίνδυνοι που παραμονεύουν θα τον οδηγήσουν στο να αντιληφθεί ποιος πραγματικά είναι.

Η ταινία του Jon Favreau (ο οποίος βρίσκεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη) βασίζεται σε στοιχεία από τις αγαπημένες (και πάντα διαχρονικές) ιστορίες του Rudyard Kipling αλλά και την ταινία κινουμένων σχεδίων της Disney του 1967, την τελευταία ταινία της οποία την επίβλεψη είχε ο ίδιος ο Walt Disney μέχρι το θάνατό του το 1966. Η διασκευή του σεναρίου υπογράφει ο Justin Marks.

Για όσους μεγαλώσαμε με τη μαγεία της Disney (που φυσικά περιλαμβάνει και το «Βιβλίο της Ζούγκλας» του 1967) η ταινία είναι ένα πανέμορφο και νοσταλγικό ταξίδι στην παιδική μας ηλικία. Άλλωστε κι ο ίδιος ο Favreau ανήκει στη γενιά αυτή. Κι αυτό βγαίνει και στην ταινία όπως αυτή φτάνει στα μάτια μας. Παρά το γεγονός πως τόσο τα τοπία όσο και τα ζώα – πρωταγωνιστές είναι δημιουργίες CGI (Computer Generated Imagery), το τελικό αποτέλεσμα είναι ρεαλιστικό και παράλληλα (τολμώ να πω) παραμυθένιο, όπως πρέπει να είναι κι οι ταινίες της Disney.

Μέσα από την ιστορία του Μόγλη που στην ουσία προσπαθεί να καταλάβει τι είναι τελικά (είναι άνθρωπος ή είναι πλάσμα της ζούγκλας;), ο θεατής απολαμβάνει μία ιστορία εσωτερικής εξερεύνησης μέσα από την αθωότητα ενός παιδιού, που ελάχιστη σημασία έχει αν μεγάλωσε στον πολιτισμό ή πλάι σε άγρια ζώα. Επιπλέον, όπως και σε άλλες ταινίες της Disney, εμφανώς τονίζεται η σημασία του σεβασμού προς τη φύση και το περιβάλλον, ειδικά όποτε γίνεται αναφορά στο «κόκκινο άνθος» (η φωτιά) που στα χέρια του ανθρώπου είναι καταστροφή. Παράλληλα, όμως, προτείνει πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει προστάτης της φύσης κι όχι η καταδίκη της. Αν και άνθρωπος, ο Μόγλης έμαθε να σέβεται και να τηρεί το νόμο της ζούγκλας, που προστατεύει κάθε ζώο. Ναι, ισχύει το ότι ο ισχυρότερος επιβιώνει αλλά κι αυτό γίνεται με δικαιοσύνη (παραπέμπει, κάπως και στον «Κύκλο της Ζωής» του «Βασιλιά των Λιονταριών), αν αυτό σας βοηθάει να το καταλάβετε!). Επιγραμματικά, ο Favreau δεν επικεντρώθηκε να κάνει ένα blockbuster με δράση όπως στις ταινίες του «Iron Man» (οι οποίες ομολογουμένως ήταν τα θεμέλια των μετέπειτα επιτυχιών του Marvel Cinematic Universe!), αλλά μέσα από μία ομαλή εναλλαγή δράσης, αστείων καταστάσεων και μουσικής, μεταφέρει στο θεατή μία πληθώρα συναισθημάτων, σεβόμενος στο έπακρο τόσο το τελευταίο έργο του Walt Disney όσο και της ιστορίας και (κυρίως) των μηνυμάτων που περνούν οι ιστορίες του Kipling. Προσωπικά βγαίνοντας από την αίθουσα σταμάτησα να μετράω πόσες φορές ευχαρίστησα το σκηνοθέτη για την κινηματογραφική αυτή εμπειρία!

Θα ήθελα να πω πάρα πολύ πως είναι μία ταινία αμιγώς οικογενειακή λόγω των μηνυμάτων που περνάει, αλήθεια. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν και σκηνές που ίσως μερικοί γονείς δε θα θέλατε να δούνε τα παιδάκια σας, ειδικά αν είναι κάτω των οκτώ ή εννέα χρονών. Επειδή δε θέλω να σας κάνω spoiler, μπορείτε να πάρετε μία ιδέα για αυτές από το trailer παρακάτω. Αξίζει να σημειώσω πως στην επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας στο IMDB, το «Βιβλίο της Ζούγκλας» έχει τη σήμανση καταλληλότητας PG (Parental Guidance, δηλαδή «Γονική Συναίνεση»). Φυσικά μητέρα δεν είμαι κι ίσως μπορείτε σε μία τέτοια περίπτωση να εξηγήσετε κάποιες σκηνές στα παιδάκια σας. Νιώθω, όμως, πως οφείλω ως Αντιγόνη και σεβόμενη την προσοχή σας σε όσα έχω μοιραστεί μαζί σας κοντά τέσσερα χρόνια τώρα να σας πω την προσωπική μου άποψη, δεδομένου πως μία ή δύο φορές τινάχτηκα από το κάθισμα κι εγώ η ίδια.

Στην ταινία τις φωνές τους χαρίζουν, όπως προσέξατε, αγαπημένοι ηθοποιοί που δίνουν το δικό τους στίγμα στο χαρακτήρα τους, ενώ εντυπωσιακός είναι κι ο δεκάχρονος Neel Sethi. Ο μικρούλης επιλέχθηκε ανάμεσα από 2000 περίπου παιδιά που πέρασαν από ακρόαση για το ρόλο του Μόγλη, ενώ παράλληλα εκπαιδεύτηκε στο παρκούρ ώστε να έχει βελτιωμένη ισορροπία σε κάποιες σκηνές. Φυσικά είναι φανερό πως αντιμετωπίζει κι εκείνος το ρόλο του με σοβαρότητα και ωριμότητα που κάποιες φορές συνειδητοποιεί κανείς πως λείπει από ενήλικες κι επαγγελματίες ηθοποιούς.

Σας εύχομαι να περάσετε καλά και να απολαύσετε το «Βιβλίο της Ζούγκλας» όσο κι εγώ! Α, και μην ξαφνιαστείτε αν πού και πού σφυρίζετε ανέμελα το «The Bare Necessities»! Για μένα αυτές τις μέρες είναι το αγαπημένο μου earworm!

Πρωταγωνιστούν: Neel Sethi, Ben Kingsley, Bill Murray, Idris Elba, Lupita Nyong’o, Giancarlo Esposito, Scarlett Johansson, Christopher Walken

26/04/2016 0 comment

Είδαμε με τον Παύλο τα Minions, παρέα με τον Chester…

written by Κατερίνα Μαντά

Φίλη των κινουμένων σχεδίων, δεν με λες…. Υπάρχουν όμως κάποιες εξαιρέσεις, όπως τα minions!

Όταν ανακοίνωσα στον Παύλο ότι θα πάμε στην πρεμιέρα των Minions-2015 στο Odeon Starcity αισθάνθηκα -με την αντίδρασή του- ότι του έκανα το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου. Φυσικά και είχε δει το Trailer Της ταινίας και την περίμενε πως και πως…

Φυσικά δεν του είχα αποκαλύψει ότι θα ήταν ήταν εκεί και ο αγαπημένος μου Chester κι έκανε σαν τρελός όταν τον είδε να μπαίνει στην αίθουσα πριν την έναρξη της ταινίας και να μοιράζει σνανκς για μικρούς και μεγάλους! Για να είμαι ειλικρινής, λόγω νεαρής ηλικίας, ο Παύλος “δικαιούται” να φάει μόνο σε ειδικές περιπτώσεις και νομίζω ότι άξιζε με το παραπάνω να τα απολαύσει μαζί με την ταινία!

Με τα 3D γυαλιά μας παρακολουθήσαμε μία από τις χαρούμενες κι ευχάριστες παιδικές ταινίες!

Λίγα λόγια για την ταινία….
Οι Κέβιν, Στιούαρτ και Μπομπ είναι τα τρία minions που φεύγουν από την παγωμένη σπηλιά όπου έχει καταφύγει η «φυλή» τους, αναζητώντας τον απόλυτο κακό, για να τον υπηρετήσουν τυφλά. Καταλήγουν στο Λονδίνο της δεκαετίας τους 60s προκειμένου να βοηθήσουν την “σατανική” Σκάρλετ, η οποία θέλει δια καώς να κλέψει το στέμμα της Βασίλισσας και να της πάρει τη θέση….
Καταλαβαίνετε τι γίνεται στη ταινία… με τους απολαυστικούς μικροσκοπικούς κίτρινους πρωταγωνιστές, με αστείες στιγμές (ναι ναι…ο κύριος που καθόταν δίπλα μου ήταν πιο θορυβώδης από τα minions, καθώς είχε “πεθάνει” από τα γέλια!)

#cheetosselfie μπορεί να μην βγάλαμε,-καθώς ο Παύλος έχει ένα θέμα με τα φώτα της δημοσιότητας -αλλά η φίλη μου η Μυρτώ Κάζη (από το απόλυτο “γαμήλιο” site Yes-I-do.gr) του έδωσε και κατάλαβε, όπως και όλοι οι μικροί και μεγάλοι φίλοι του Cheetos!

01/10/2015 0 comment

Πάμε σινεμά; Avengers: Age of Ultron

written by The K-magazine

Δεν ξέρω για εσάς στην Αθήνα, παίδες, αλλά εδώ στη Θεσσαλονίκη μας έχει τρελάνει η αναποφασιστικότητα του καιρού. Τη μία βγαίνεις από το σπίτι και νομίζεις πως καλό θα ήταν να έχεις το μαγιό στην τσάντα και την άλλη λες «γιατί δεν έχω γαλότσες;». Παράλληλα, όμως, είναι και κάτι που δουλεύει τρόπον τινά υπέρ μας, ειδικά αν αποφασίσουμε να τρυπώσουμε σε μία σκοτεινή αίθουσα με μεγάλη οθόνη. Και για την ώρα η δεύτερη ταινία των «Εκδικητών», η προτελευταία της Δεύτερης Φάσης του Marvel Cinematic Universe (σημ.: o «Ant-Man» που βγαίνει την επόμενη χρονιά την ολοκληρώνει και πάμε στην Τρίτη Φάση), μοιάζει να είναι η ιδανική επιλογή αν θέλετε περιπέτεια.

Έπειτα από την αποστολή των Εκδικητών στην πόλη Sokovia της Ανατολικής Ευρώπης για να ανακτήσουν το σκήπτρο του Loki, ο Tony Stark (Robert Downey Jr.) αποφασίζει να προχωρήσει με το project «Ultron» που σκοπό έχει τη διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης και μάλιστα πείθει και τον Bruce Banner (Mark Ruffalo) για να τον βοηθήσει. Όταν, όμως, ο Ultron «ξυπνάει» μοιάζει να έχει αναπτύξει δική του αντίληψη και συνείδηση, με αποτέλεσμα να φτάνει στο συμπέρασμα πως για να επιτευχθεί αυτή η παγκόσμια ειρήνη… πρέπει να εξαλειφθεί το ανθρώπινο είδος. Έτσι οι Εκδικητές καλούνται να αντιμετωπίσουν έναν εχθρό σε μία μάχη που κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά πώς θα καταλήξει. Αυτό για το οποίο είναι όλοι τους σίγουροι είναι αυτό που είχε πει ο Stark στο Loki (Tom Hiddleston) στην πρώτη ταινία των Εκδικητών: «Αν δεν μπορέσουμε να προστατεύσουμε τον κόσμο, να είσαι σίγουρος πως θα πάρουμε εκδίκηση». Στη μάχη αυτή προστίθενται οι δίδυμοι Pietro aka Quicksilver (Aaron Taylor-Johnson) και Wanda aka Scarlet Witch Maximoff (Elizabeth Olsen), καθώς κι ένας νέος σύμμαχος τον οποίο θα μου επιτρέψετε να μη σας αποκαλύψω, γιατί μου είναι πολύ εύκολο πάνω στον ενθουσιασμό μου να σας «spoil-άρω»!

Ο Joss Whedon («Avengers» 2012, «Firefly» και «Agents of S.H.I.E.L.D.» TV shows) καταπιάνεται για δεύτερη φορά με τους Εκδικητές, υπογράφοντας το σενάριο αλλά και τη σκηνοθεσία. Παρά το γεγονός πως επιλέγει να βάλει τον Stark και τον Banner να δημιουργήσουν τον Ultron (ο οποίος σύμφωνα με τα comic books δημιουργήθηκε από τον Hank Pym aka Ant-Man), η ταινία δε στερείται ενδιαφέροντος. Κι αν και οι σκηνές μάχης είναι συγκριτικά λιγότερες σε σχέση με την πρώτη ταινία, ο Whedon μοιάζει να «πατάει» στη γραμμή της τρίτης ταινίας του Iron Man. Τι εννοώ; Σε εκείνη την ταινία μας παρουσιάστηκε πως ο Tony Stark δεν είναι μόνο ο Iron Man. Είναι κι ένας άνθρωπος που επιζητά την αληθινή του ταυτότητα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει κι εδώ. Με την απειλή του Ultron να μοιάζει με δαμόκλειο σπάθη, κάθε χαρακτήρας μοιάζει να κάνει έναν απολογισμό. Όχι μόνο για το αν θέλουν να είναι Εκδικητές, αλλά βλέπουμε το τι στερούνται. Ακόμα κι η αντικειμενική ψυχρή Black Widow (Scarlett Johansson) παρουσιάζει μία πλευρά που δύσκολα θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Ναι, μπορεί να μην υπάρχουν τα «BAM! BOOM!» της πρώτης ταινίας, αλλά δεν παύει να δημιουργεί μία καινούρια αίσθηση στο θεατή. Κι ας το παραδεχθούμε: γουστάραμε τρελά όταν ο Christian Bale απένειμε δικαιοσύνη ως Batman στην τριλογία του Christopher Nolan, αλλά μας άρεσε που βλέπαμε και τα διλήμματα του Bruce Wayne. Γιατί, λοιπόν, να μη γίνεται το ίδιο στην «Εποχή του Ultron» και να μην το απολαμβάνουμε;

Αν ακόμη σκέφτεστε αν πρέπει να δείτε την δεύτερη ταινία των Εκδικητών στο σινεμά, ελπίζω να σας έλυσα την απορία και να κοιτάτε τώρα τις ώρες προβολών. Γιατί είναι βέβαιο πως θα τη χαρείτε, ενώ θα δείτε πάλι τους αγαπημένους σας ηθοποιούς εν δράση – με εξαίρεση τον Clark Gregg που ενσαρκώνει τον πράκτορα Coulson της S.H.I.E.L.D. αλλά τρέχει και δε φτάνει για να συμμαζεύει καταστάσεις στην τηλεοπτική σειρά «Agents of S.H.I.E.L.D.». Η οποία, παρεμπιπτόντως, συνδέεται άρρηκτα με όλο το concept του Marvel Cinematic Universe!
Καλή διασκέδαση! Α, και φροντίστε να μη χάσετε τη mid-credits scene!

Πρωταγωνιστούν: Chris Evans, Robert Downey Jr., Chris Hemsworth, Mark Ruffalo, Jeremy Renner, Scarlett Johansson, Samuel L. Jackson, Aaron Taylor-Johnson, Elizabeth Olsen, Cobie Smulders κ.α.

12/05/2015 0 comment

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Τονώστε την αυτοπεποίθηση του παιδιού σας!

written by The K-magazine

Έχουμε καταλάβει πλέον πόσο σημαντικό είναι για τα παιδιά ανεξαρτήτου ηλικίας να έχουν αυτοπεποίθηση και να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους. Η αυτοπεποίθηση τα βοηθά να νιώθουν ηρεμία, να προσπαθούν επιτύχουν καινούρια πράγματα αλλά, να μην το βάζουν κάτω όταν δεν τα καταφέρνουν με την πρώτη φορά, αλλά να κάνουν καλύτερες ή διαφορετικές επιλογές την επόμενη.

Βασικότερο όλων είναι να ακούμε τα παιδιά. Να ακούμε χωρίς κριτική διάθεση τι τα προβληματίζει. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να μπορέσουμε να τα βοηθήσουμε να βρουν τη λύση που χρειάζονται. Πολλές φορές όταν δεν καταφέρνουμε να πετύχουμε κάποιο στόχο μας, μας δημιουργούνται αρνητικά συναισθήματα και πολλοί έχουμε την τάση να γενικεύουμε αυτόν τον αρνητισμό. Το ίδιο κάνουν και τα παιδιά.

Από το «δεν κατάφερα κάτι» καταλήγουν στο «δεν μπορώ να καταφέρω τίποτα». Για παράδειγμα ένα παιδί που ίσως είναι αδύναμο σε ένα μάθημα στο σχολείο, πολύ εύκολα μπορεί να πει «δεν είμαι καλός μαθητής». Εκεί είναι που ο γονιός θα πρέπει ν’ ακούσει την αγωνία του και να του εξηγήσει πως είναι καλός μαθητής απλά στο συγκεκριμένο μάθημα χρειάζεται ν’ αφιερώσει περισσότερο χρόνο.

Εξίσου σημαντικό είναι να μην κάνουμε συγκρίσεις ανάμεσα στ’ αδέλφια. Πόσο μάλλον όταν είναι δίδυμα. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και έχει τα δικά του ξεχωριστά προτερήματα όπως και αδυναμίες.

Ένας πολύ καλός τρόπος να τονώσετε την αυτοπεποίθηση των παιδιών σας είναι να μιλήσετε για εκείνα και να δείξετε πόσο τα καμαρώνετε και περήφανοι είστε σε τρίτους. Όταν τα παιδιά (όπως και οι μεγάλοι) σας ακούνε να μιλάτε θετικά για εκείνα σε τρίτους είναι πιο εύκολο να πιστέψουν πως αυτό που λέτε είναι αλήθεια.

Ένας πολύ καλός τρόπος να τονώσετε την αυτοπεποίθησή τους είναι να τους δείξετε πως τα εμπιστεύεστε. Αναθέστε τους κάποια δουλειά, όπως το να βάλουν φαγητό στο σκύλο. Με τέτοιες κινήσεις θα καταλάβουν πως τα θεωρείτε ικανά ν’ αναλαμβάνουν πράγματα και θα νοιώσουν πιο σίγουρα με τον εαυτό τους.

Ένας άλλος προφανής τρόπος είναι η επιβράβευση. Κάθε φορά που καταφέρνουν κάτι επιβραβεύστε τα και δείξτε τους πόσο περήφανοι είστε για εκείνα. Σιγά σιγά θα μάθουν να νοιώθουν περήφανα και τα ίδια για τον εαυτό τους.

Τέλος, πείτε τους και δείξτε τους πως η αγάπη σας για εκείνα είναι άνευ όρων και πως θα είστε δίπλα τους όποτε σας χρειάζονται σε καλές αλλά και σε δύσκολες στιγμές.

Πηγή: mytwins.gr, κείμενο από την Nefeli Kourkoulou

06/05/2015 0 comment

Φιλουμένα Μαρτουράνο , από τη Χριστιάννα Τζέικου

written by The K-magazine

Στο Κτίριο Τσίλλερ , στην οδό Μενάνδρου , παίζεται από τις 21/3 το έργο Φιλουμένα του ιταλού θεατρικού συγγραφέα Εντουάρντο ντε Φιλίππο , σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και διασκευή Ελένης Ράντου. Πρόκειται για ένα κλασικό κοινωνικό έργο , που διαδραματίζεται στην Νάπολη της Ιταλίας.

Το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1946 με πρωταγωνίστρια την αδερφή του συγγραφέα, Τιτίνα, ενώ το 1964 το έργο παίχτηκε και στην μεγάλη οθόνη με πρωταγωνίστρια την Σοφία Λόρεν και στον ρόλο του Σοριάνο , τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Η παράσταση ξεκινάει με την παρουσίαση της ιστορίας της Φιλουμένας στο κοινό, ενώ το ίδιο συμβαίνει για κάθε ρόλο ξεχωριστά καθ’όλη τη διάρκεια του έργου. Την σκηνική επιμέλεια της παράστασης ανέλαβε ο Μανώλης Παντελιδάκης, ο οποίος δημιούργησε ένα ολόκληρο Ναπολιτάνικο σπίτι επί σκηνής. Η μουσική που χρησιμοποιείται στο έργο είναι της Nalyssa Green (η οποία είχε αναλάβει και την μουσική της παράστασης ,“ Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ”).

Τον ρόλο της Φιλουμένα υποδύεται η Ελένη Ράντου , ενώ τον ρόλο του Σοριάνο, ο Άλκης Κούρκουλος. Η ιστορία είναι αρκετά κοντά στην δική μας κουλτούρα και οπτική για τη ζωή. Η ηρωίδα είναι μαχήτρια αφού παλεύει να επιβιώσει σε μία κοινωνία που φθίρεται διαρκώς είτε κοινωνικά είτε οικονομικά. Δεν έχει κλάψει ποτέ , και είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα της που αποτελεί και νόμο στη ζωή της, παρόλες τις δυσχέριες και τον σπαραγμό που βιώνει, δεν χύνει ούτε δάκρυ. Και μέσα σε όλη αυτή τη μάχη αναζητά την ανθρωπιά και την αγάπη στο πρόσωπο ενός άνδρα, τον οποίο εμπιστεύεται με κλειστά μάτια απ’την αρχή για να απεγκλωβιστεί από την ζωή που μέχρι τώρα έκανε. Διεκδικεί τα θέλω της χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες και είναι σαν χαρακτήρας επαναστάτρια. Σε αντίθεση με την παθιασμένη Φιλουμένα, ο Σοριάνο ένας αλαζόνας και συνάμα ευκατάστατος έμπορος θέλει απ’την αρχή να έχει το πάνω χέρι στο σπίτι του και στην επιχείρησή του και παρασέρνει την ηρωίδα σε ένα παιχνίδι εξουσίας που ο ίδιος στο τέλος βγαίνει χαμένος.

Υπόθεση: Στις φτωχογειτονιές της Νάπολης, ο ευκατάστατος έμπορος Ντομένικο Σοριάνο γνωρίζει σ’ έναν οίκο ανοχής τη νεαρή Φιλουμένα. Την ερωτεύεται, την παίρνει στο σπίτι του και της εμπιστεύεται τη διαχείριση του σπιτιού και της επιχείρησής του. Η Φιλουμένα τον υπηρετεί με πίστη και αφοσίωση, αλλά εκείνος δεν τη θεωρεί άξια να γίνει γυναίκα του. Ύστερα από είκοσι χρόνια συμβίωσης, ο Σοριάνο ετοιμάζεται να παντρευτεί μια πολύ νεότερή του γυναίκα. Η Φιλουμένα, που δεν αντέχει πια την αγνωμοσύνη και τις απιστίες του Σοριάνο, παριστάνει την ετοιμοθάνατη, κι έτσι τον πείθει να την παντρευτεί. Όταν όμως ο Σοριάνο καταλαβαίνει το κόλπο, καταφέρνει να ακυρώσει το γάμο. Τότε η Φιλουμένα χρησιμοποιεί ένα ύστατο όπλο, που οδηγεί τον Σοριάνο σε μια νέα θεώρηση της ζωής – κάτι που μέχρι τότε δεν μπορούσε καν να φανταστεί. Του αποκαλύπτει πως η ίδια έχει τρία παιδιά και του αποκαλύπτει πως το ένα από αυτά είναι δικό του.

Παίζουν: :Ελένη Ράντου, Άλκις Κούρκουλος, Βίλμα Τσακίρη, Ντίνα Αβαγιανού, Μελέτης Γεωργιάδης, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Μαρία Κωνσταντάκη, Σταύρος Μερμήγκης, Θύμιος Κούκιος, Γιάννης Στόλλας, Θοδωρής Φραντζέσκος, Νικόλας Αγγελής, Νικόλας Μακρής, Εύα Βάρσου, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Λήδα Μανιατάκου, Αλεξάνδρα Ταβουλάρη, Γιώργος Καρατζιώτης.

Συντελεστές:
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Διασκευή, απόδοση: Ελένη Ράντου
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά :Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Ντένυ Βαχλιώτη
Μουσική σύνθεση και επιμέλεια: Nalyssa Green
Επιμέλεια κίνησης: Αντιγόνη Γύρα
Φωτισμοί :Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη :Θεοδώρα Καπράλου
Βοηθός σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου
Βοηθός ενδυματολόγου: Χριστίνα Τσουτσουλίγα

Εθνικό Θέατρο – Κτίριο Τσίλλερ – Κεντρική Σκηνή
Αγίου Κωνσταντίνου 22-24
Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 20:30
Σάββατο: 17:30 και 20:30
Κυριακή: 19:30

Είσοδος: 10 / 20 ευρώ

Περισσότερες πληροφορίες για τη Χριστιάνα Τζέϊκου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

27/04/2015 0 comment

ΦΑΓΗΤΟ

Η “μαγεία” της Ταϋλάνδης…στο Tamarind!

written by Κατερίνα Μαντά

Από το 1993 που επισκέφτηκα την Ασία, οι απαιτήσεις μου στο ασιατικό φαγητό ήταν αρκετά υψηλές. Χωρίς να είμαι ειδική στις διάφορες κουζίνες, ανά τον κόσμο, υπάρχουν κάποια στοιχεία που τα θεωρώ σημαντικά όταν δοκιμάζεις ένα πιάτο ή επισκέπτεσαι ένα εστιατόριο.
Τα τελευταία χρόνια δεν ήμουν ικανοποιημένη από τους χώρους που μου είχαν προτείνει για “καλό ασιατικό φαγητό”, μέχρι που πέρσι το καλοκαίρι πήγα στο Tamarind για ένα ποτό! Ερωτεύτηκα… όχι τον barman, αλλά τον χώρο! Ένιωσα ότι ήταν αυτό που έψαχνα…

Και δεν ήταν ο ενθουσιασμός της πρώτης φοράς, καθώς και στη δεύτερη και στην τρίτη φορά η γευστική απόλαυση παραμένει “δυνατή”! Μάλιστα τώρα έχω έναν λόγο παραπάνω που σας γράφω γιατί μπαίνοντας στο 2015, έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρος ο χαρακτηρισμός του «αυθεντικού Ταιλανδέζικου εστιατορίου», μετατρέποντας το μενού, με τη βοήθεια του Ελληνοταϋλανδού executive chef Ben Προβή, σε ένα ταξίδι στην αυθεντική, τοπική κουζίνα του, πάλαι ποτέ, Βασιλείου του Σιάμ.

Με έντονο το στοιχείο της Ανατολής, χωρίς όμως να σε ξενίζει, δημιουργείται μία πανδαισία γεύσεων που ενθουσιάζει και τον πιο απαιτητικό ουρανίσκο… Δροσερές και παράλληλα πικάντικες πινελιές στα πολύχρωμα φαγητά που δοκιμάσαμε, φύγαμε με το αίσθημα “Πότε θα ξανάρθουμε!;!;”

Για να σας δώσω μία ιδέα του τι φάγαμε….

PorpiaTod : Η Ταϋλανδέζικη εκδοχή των «Σπρινγκ Ρολλς». Τραγανά φύλλα ρυζιού γεμισμένα με λαχανικά, κοτόπουλο, χοιρινό και γαρίδες.

Tod Mun : Αφράτοι «κεφτέδες» ψαριού και γαρίδας με γλυκό βασιλικό, φρέσκο κρεμμύδι και σέλερυ. Σερβίρεται με γλυκιά σάλτσα φυστικιού

Nam Tok: Η «σαλάτα των Καταρακτών». Μια «φτιάξε την μόνος σου» σαλάτα με λεπτές φέτες μοσχαρίσιο κρέας μέτρια ψημένο και ποικιλία λαχανικών για να κάνετε το δικό σας προσωπικό συνδυασμό και πικάντικη & όξινη σάλτσα.

Και τέλος ότι πιο νόστιμο έχω φάει τα τελευταία χρόνια σε ασιατικό εστιατόριο, ανά τον κόσμο…

Yellow Curry : Κίτρινο κάρυ με γαρίδες, αρακά και φρέσκο ανανά

Για γλυκό…δοκιμάσαμε Panacotta από γάλα καρύδας και σιρόπι ανανά, την Ταϋλανδέζικη εκδοχή του λατρεμένου ιταλικού επιδορπίου και πιστέψτε με…ήταν καλύτερο από το αυθεντικό!!!

Φυσικά είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και πολύ προσεγμένα cocktails για να συνοδεύουμε το φαγητό μας… ακόμα κι αν δεν πίνετε αλκοόλ, υπάρχει μεγάλη γκάμα από Mocktails που “δημιουργεί” ο Bartender, Ioannis Orfanos.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

Tamarind
Κεραμικού 51, Μεταξουργείο
Τηλ. 210 522 5945, 697 381 5690
www.tamarindathens.gr

27/02/2015 0 comment

Πρόταση για θέατρο: “Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ”, από τη Χρ. Τζέικου

written by The K-magazine

Την Παρασκευή που μας πέρασε, πήγα να δω στην σκηνή “Κατίνα Παξινού” του Εθνικού θεάτρου, “Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ” , σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου.
Η συγκεκριμένη παράσταση μιλάει για τον ανεκπλήρωτο έρωτα… σου δημιουργεί αναμνήσεις, καταστάσεις απ’τις οποίες θες να απεγκλωβιστείς ή ακόμη και να χαθείς μέσα στην δίνη τους…Ομολογώ πως την ταινία δεν την έχω δει ακόμη αλλά η παράσταση μου δημιούργησε θετικά συναισθήματα. Το σκηνικό άκρως ρεαλιστικό, ενώ δεν κρύβω πως θα ήθελα στο σπίτι μου κάπου να υπάρχει χώρος για μια τόσο τεράστια γκαρνταρόμπα, η οποία στην προκειμένη περίπτωση είχε τη λειτουργία εισόδου και εξόδου αντίστοιχα. Ένα τεράστιο υπέρδιπλο κρεβάτι στη μέση της σκηνής, στα δεξιά το σχεδιαστήριο της Πέτρα, ενώ απ’την αριστερή πλευρά υπήρχε ένα μπαρ με ποτά και ένας ολόσωμος καθρέφτης.Το έργο επενδύεται από τρία μουσικά κομμάτια της Nalyssa Green , τα οποία θυμίζουν μουσική πασαρέλας.

Αρκετά μοντέρνα παράσταση θα λέγαμε για τα δεδομένα του Εθνικού. Όσο για τις ερμηνείες; Συγκλονιστικά ερωτεύσιμος ο ρόλος της γραμματέως Μαρλένε ( Παρθενόπη Μπουζούρη), η οποία καθ’όλη τη διάρκεια του έργου δεν μίλησε ούτε μια στιγμή , παρά μόνο στο τέλος του έργου βγάζοντας απλά ένα ατελείωτο ειρωνικό γέλιο. Στον ρόλο της Πέτρα φον Καντ (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) βλέπουμε μια καταξιωμένη γυναίκα στο επάγγελμά της, η οποία όμως επενδύει τα πάντα σε μία σχέση που δεν έχει μέλλον. Η Κάριν (Γιούλικα Σκαφιδά), όπως φαίνεται στη συνέχεια του έργου παίρνει το πάνω χέρι σε αυτή την ερωτική και συνάμα άνιση σχέση. Το έργο είναι καθαρά πολιτικό, σχολιάζει τους κανόνες εξουσίας και συμφέροντος – άρα στην προκειμένη περίπτωση είναι άκρως επίκαιρο- που διέπουν την κοινωνία, ενώ θίγει θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού.

Υπόθεση:
Η Πέτρα φον Καντ, καταξιωμένη σχεδιάστρια μόδας, πρόσφατα χωρισμένη από τον άντρα της, μετά από μια άτυχη συμβίωση, ερωτεύεται την Κάριν, ένα νέο κορίτσι, που εκτός από ερωμένη γίνεται και μοντέλο της. Η Πέτρα, εγκαταλείποντας τους πάντες γύρω της, επενδύει απόλυτα σε μια άνιση σχέση, καθώς η κοπέλα δεν μοιράζεται τα ίδια συναισθήματα με εκείνη. Έτσι, αφού ξεκινήσει μια επιτυχημένη καριέρα, η Κάριν δεν θα αργήσει να εγκαταλείψει την Πέτρα και να επιστρέψει στον άντρα της. Για την Πέτρα φον Καντ το σοκ είναι ισχυρό. Όμως η εμπειρία αυτή θα της δώσει την ευκαιρία να αναθεωρήσει τις αντιλήψεις της για την αγάπη και για τους ανθρώπους που την περιβάλλουν. Και μάλιστα ένας από αυτούς είναι η Μαρλένε.

Λίγα λόγια για την σκηνοθέτιδα:
Η Άντζελα Μπρούσκου γεννήθηκε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Θέατρο Τέχνης «Κάρολος Κουν». Ως ηθοποιός και περφόρμερ συνεργάστηκε με τα Θέατρα: Τέχνης, Άττις, Θέατρο του Νότου και Εθνικό, τους σκηνοθέτες: Μιχαήλ Μαρμαρινό, Θόδωρο Τερζόπουλο, Μίρκα Γεμεντζάκη,Ρούλα Πατεράκη, Γιάννη Χουβαρδά, και τους χορογράφους: Μαίρη Τσούτη (Χοροθέατρο Ανάλια) και Δημήτρη Παπαϊωάννου. Έχει ασχοληθεί με την έρευνα πάνω στη μέθοδο και την τεχνική του ηθοποιού με βασικό άξονα την αρχαία τραγωδία, ως δασκάλα, ηθοποιός και σκηνοθέτις.

Το 1993, ίδρυσε το «Θέατρο Δωματίου» με την Παρθενόπη Μπουζούρη (καθώς και το ομώνυμο studio υποκριτικής) με το οποίο έχει παρουσιάσει, σε δική της σκηνοθεσία, τα έργα: Μισάνθρωπος του Μολιέρου (1994), Οι Υπηρέτριες του Ζαν Ζενέ (1995), Δεσποινίς Τζούλια του Αύγουστου Στρίντμπεργκ (1997), Μήδεια του Ευριπίδη (1999), Ναι της Μαργαρίτας Καραπάνου (2001), Βόυτσεκ του Γκέοργκ Μπύχνερ (2002), Ήρθε η ώρα – Τομή του Τόμας Όστερμαϊερ (2004), Περιμένοντας τον Γκοντό (κάτι για την πείνα…) με αφορμή το γνωστό έργο του Σάμουελ Μπέκετ (2005), Ηλέκτρα του Σοφοκλή (2006, Φεστιβάλ Αθηνών), Blasted της Σάρα Κέην (2007), Λεωφορείο ο Πόθος του Τεννεσσί Ουίλλιαμς (2008), Αγαμέμνων του Αισχύλου (2008, Φεστιβάλ Επιδαύρου), Reality (2009, σε δική της σύλληψη και δραματουργία). Το καλοκαίρι του 2009 ανέβασε το Αλεξανδρινό Κουαρτέτο του Λώρενς Ντάρελ στο Φεστιβάλ Φιλίππων για ν’ ακολουθήσουν συνεργασίες με το Απλό Θέατρο του Αντώνη Αντύπα (Δεσποινίς Μαργαρίτα του Ρομπέρτο Ατάυντε) και το Από Μηχανής Θέατρο (Τζάκυ της Ελφρίντε Γέλινεκ).

Πέρσι παρουσίασε το Wonderland, παράσταση βασισμένη στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρρολ (Παλλάς) και τον Τίτο Ανδρόνικο του Σαίξπηρ (Εθνικό).

Συντελεστές:
Μετάφραση- Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία- Ενδυματολογική επιμέλεια -Άντζελα Μπρούσκου
Σκηνικά- Σταύρος Λίτινας
Μουσική σύνθεση- Nalyssa Green
Φωτισμοί- Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη- Χριστίνα Παπαδοπούλου

Παίζουν:
Πέτρα Φον Καντ- Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Μαρλένε- Παρθενόπη Μπουζούρη
Σιντονί Φον Γκράζεναμπ- Άντζελα Μπρούσκου
Κάριν Τιμμ- Γιούλικα Σκαφιδά
Γκάμπι- Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου
Βαλερί Φον Καντ- Ρίκα Διαλυνά

Διάρκεια 105′

Εθνικό Θέατρο Μικρό Rex – Σκηνή «Κατίνα Παξινού»
Πανεπιστημίου 48,Κέντρο
Τηλ :2103301881
Παραστάσεις :Mέχρι : 8/2/2015

26/01/2015 0 comment