προσωπικότητα

Θα ξεκινήσω με μια φράση της Κατερίνας Καρούσου που νομίζω ότι σκιαγραφεί απόλυτα όλη τη συνάντησή μας και το ταξίδι μου στον μαγικό κόσμο των καπέλων που τόσο σπάνια βλέπουμε να φορούν οι Ελληνίδες. «Το καπέλο σημαίνει φινέτσα, όταν όμως ο λαός είναι απαίδευτος και κυριαρχεί η κακογουστιά, το καπέλο καταχωνιάζεται στα ‘αζήτητα’….».

Θεωρώ ότι το ταλέντο και η προσωπικότητα της δημιουργού, ξεπερνούν άλλα κορυφαία ονόματα, γιατί πολύ απλά κατάφερε το πάθος της να το μετατρέψει σε τέχνη και μάλιστα σε μια συγκεκριμένη που κινδυνεύει να εξαφανιστεί, χωρίς όμως να «αλλοιωθεί» η ίδια από την επιτυχία και παραμένοντας, πεισματικά, αυθεντική και αφοσιωμένη στο καπέλο όπως όταν ξεκινούσε…..

Ελισάβετ Χατζηγάκη: Πώς ξεκίνησε για εσάς αυτή η περιπλάνηση και ενασχόληση με τη μόδα και ειδικότερα με τα καπέλα;
Κατερίνα Καρούσου: Αρχικά,  με «έβαλαν» (η οικογένεια) να σπουδάσω ηθοποιός, κάτι που δεν με άγγιζε, εγώ δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Επίσης όταν ήμουν μικρή λόγω το ότι δεν υπήρχαν μικρά νούμερα στα ρούχα; δεν μπορούσες, δηλαδή, να βγεις στην αγορά και να ψάξεις για παιδικά νούμερα όπως τα ξέρουμε σήμερα, θυμάμαι, ότι ερχόντουσαν οι μοδίστρες στο σπίτι μια βδομάδα, δύο φορές το χρόνο και έραβαν για τη μαμά μου, για  μένα, τις κουρτίνες του σπιτιού. Αυτό γινόταν τη δεκαετία του 60’, είχα μια μοδίστρα λοιπόν, την οποία, τη βασάνιζα (γέλιο…) αλλά έπαιρνα και πολλά second hand κομμάτια τα οποία επειδή μού ήταν μεγάλα, τα μεταποιούσα. Μετά δεν υπήρχαν και μαγαζιά που μπορούσαν οι γυναίκες να αγοράσουν ένα καλό ρούχο, οι οίκοι μόδας ήταν αυτοί που έκαναν τα «καλά», τα πιο επίσημα ρούχα. Από μικρή όμως φορούσα και καπέλα τα οποία και λάτρευα. Είχα από τότε μανία με τα καπέλα. Το 79’ λοιπόν ξεκίνησα ως βοηθός της (Ελληνίδας σχεδιάστριας) Λουκίας πριν αρχίσω να φτιάχνω καπέλα. Μετά, το 84’ έφυγα στην Αμερική και γύρισα το 1990, όπου εκεί έκανα μόνο καπέλα..όλων των ειδών καπέλα, γούνινα κλπ. και πιστέψτε με είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν να κάνουν καλά γούνινα καπέλα γιατί είναι πολύ ακριβά. Και έτσι ξεκίνησε η δική μου 30χρονη πλέον πορεία στον κόσμο των καπέλων…

Ε.Χ: Ποιός αιώνας πιστεύετε ότι σφράγισε την ιστορία των καπέλων;
K.K: Στην Αμερική, όταν πήγαινα στο FIT (Fashion Institute of Technology), για να μάθω την τέχνη του καπέλου, μια μέρα η δασκάλα, μας είπε να κάνουμε μια έρευνα για τα καπέλα του 16^ου αιώνα. Σας πληροφορώ λοιπόν ότι όλα έχουν γίνει τότε, δεν έχουμε κάνει εμείς τίποτα καινούργιο. Το 16^ο αιώνα, διαφοροποιήθηκε και το καπέλο και το ρούχο αλλά και η ζωή της γυναίκας, οπότε τα βασικά σχέδια των καπέλων γεννήθηκαν τότε. Βέβαια, τα καπέλα άλλαξαν και εξελίχθηκαν ταυτόχρονα με τις κοινωνικό-ιστορικές αλλαγές ανά εποχή. Δηλαδή στη δεκαετία των ’20, τα καπέλα έγιναν πιο εφαρμοστά και άλλαξαν επειδή οι γυναίκες έκοψαν τα μαλλιά τους κοντά σε στυλ «bob» και δεν είχαν πλέον τους τεράστιους κότσους του παρελθόντος που έπρεπε κάπως να καλυφθούν από εξίσου μεγάλα καπέλα.

Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο δηλαδή, οι γυναίκες άρχισαν να δουλεύουν, να κυκλοφορούν, οπότε «οι καπελαδούρες» δεν ήταν λειτουργικά καπέλα. Άρχισαν επίσης να καπνίζουν οπότε το βέλο αμέσως ανασηκώθηκε πιο πάνω και δεν σκέπαζε πια όλο το πρόσωπο.

Ε.Χ: Αν σας έλεγα να μου περιγράψετε το καπέλο με μία λέξη ποια θα ήταν αυτή;
K.K: Το καπέλο είναι ΤΟ αξεσουάρ, είναι αυτό που σου δίνει στίγμα.

Ε.Χ: Ποιές πιστεύετε ότι είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος αν αποφασίσει να ασχοληθεί με το σχεδιασμό καπέλων και γιατί στην Ελλάδα αποφεύγετε γενικά η ενασχόληση με το καπέλο;
K.K:Αρχικά να σας πω ότι όταν εγώ ανακοίνωσα ότι θα φύγω στην Αμερική για να μάθω να κάνω  καπέλα, ο κοινωνικός μου περίγυρος και οι συνομήλικοί μου, λέγανε «η τρελή πάει να μάθει να κάνει καπέλα..», που το να μαθαίνεις μια τέχνη, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή, είτε το καπέλο, είτε το παπούτσι, γίνεσαι συνεχιστής της τέχνης αυτής. Γιατί δυστυχώς αυτά τα πράγματα, όπως η τέχνη και τα χειροποίητα καπέλα, πεθαίνουν σιγά σιγά και αντικαθίστανται  από ένα εργοστάσιο που «μπουπ μπουπ μπουπ»(μιμείται τον ήχο της πρέσας) βγάζει με την πρέσα καπέλα, μαζικά, ας πούμε 1000 την ημέρα και είναι γεμάτα όλα τα γνωστά, φτηνά πολυκαταστήματα με το ίδιο καλούπι που το φοράει όλη η υφήλιος.

[quote_right]«Δεν άρχισα τη δουλειά μου για να γίνω διάσημη και πλούσια, έκανα τη δουλειά που μ’ άρεσε. Το χρήμα είναι κάτι το οποίο σαν να μην με αφορά, δηλαδή δεν μετράω την αξία μου με το πόσο ακριβά θα πουλήσω ένα καπέλο.»[/quote_right]

Ε.Χ: Έχετε φτάσει, σε κάποιο πολύ απαιτητικό σχέδιο, να πείτε «τα παρατάω»;
K.K:Όχι..ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι γενικώς δεν τα παρατάω. Δεν είμαι άνθρωπος που τα παρατάει εύκολα..όταν μ’αρέσει κάτι, το παλεύω, το πολεμάω μέχρι τέλους.

Ε.Χ: Ποια είναι τα αγαπημένα σας υλικά, αυτά δηλαδή που χρησιμοποιείτε πιο συχνά στα καπέλα σας;
K.K:Κοιτάξτε τώρα, όσο αφορά τα υλικά..Τα υλικά για τα καπέλα είναι πολύ συγκεκριμένα. Είναι τέσσερις ποιότητες που έχουν βέβαια μεγάλη διαφορά μεταξύ τους. Για παράδειγμα, οι ψάθες. Για τα χειμωνιάτικα καπέλα, είναι το βελούδο, που είναι πολύ καλή ποιότητα και το μάλλι, στα μάλλινα καπέλα. Έγω βέβαια προτιμώ να κάνω ένα «velour»καπέλο πάρα ένα μάλλινο καπέλο. Έχω κόλλημα με το βελούδο το χειμώνα, είναι δεν είναι στη μόδα. Δυστυχώς όμως, δεν υπάρχει κοινό να το αγοράσει το «velour» καπέλο. Να φανταστείτε, το «velour»καπέλο είναι σαν το μάλλινο καπέλο, έχουν το ίδιο σχήμα αλλά γενικώς πλέον δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα, όποτε στο μάτι του ενδιαφερόμενου δεν κάνει διαφορά.

Ε.Χ: Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ των θεατρικών και των πιο απλών καθημερινών καπέλων;
K.K:Τα θεατρικά καπέλα, πρώτα απ’όλα επειδή συνήθως παραπέμπουν σε μια συγκεκριμένη εποχή και σ’ένα συγκεκριμένο ρόλο, είναι πολύ πιο φορτωμένα, στολισμένα με φτερά και πούπουλα. Τα θεατρικά καπέλα βέβαια, εγώ τα κάνω με την τεχνική των κανονικών καπέλων. Όταν ήρθα όμως από την Αμερική δούλεψα μ’έναν εξαιρετικό Γάλλο που έφτιαχνε καπέλα αποκλειστικά για παραστάσεις και τα έφτιαχνε από χαρτί, «papiermâché», αυτά τα καπέλα ζύγιζαν 10 κιλά.Τώρα, δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις μ’ένα τόσο φορτωμένο καπέλο, έχει μια πιο χρηστική ιδιότητα το καθημερινό καπέλο.

Ε.Χ: Τι συμβολίζουν τα φτερά σ’ένα καπέλο;
K.K:Τα φτερά πρώτα απ’όλα είναι κάτι ακριβό δηλαδή και στο παρελθόν δεν μπορούσε όλος ο κόσμος να φοράει καπέλα με φτερά. Βέβαια υπήρχαν και καπέλα που έβαζαν πουλιά ολόκληρα ή φτερούγες πάνω. Κυρίως, στα νυφικά καπέλα πλέον κυριαρχεί το φτερό. Αλλά τα φτερά απογείωναν ένα καπέλο, το «ανέβαζαν» επίπεδα παραπάνω.

Ε.Χ: Κάθε καπέλο έχει μία προσωπικότητα, εσείς από που εμπνέεστε όταν φτιάχνετε ένα καπέλο;
K.K:Αυτό είναι ασαφές, γιατί πρώτα απ’ όλα εμπνέομαι από το υλικό. Το υλικό με καθοδηγεί και το τι μπορώ να κάνω με την κάθε ποιότητα. Δηλαδή δεν κάθομαι να σκεφτώ το σχέδιο και το καπέλο και μετά να βρω το ύφασμα γιατί αν δεν βρω τελικά αυτό το υλικό που σκέφτηκα, θα σπάσω το κεφάλι μου να το βρω και μπορεί και να μην το βρω ποτέ. «Όποτε έχουμε το υλικό, τι μπορούμε να κάνουμε μ’αυτό το υλικό;» συνήθως έτσι ξεκινάω.

Ε.Χ: Τι μπορούμε να καταλάβουμε από ένα καπέλο για τη γυναίκα που το φοράει;
K.K:Το καπέλο θεωρώ, ότι κάθε γυναίκα πρέπει να το’έχει στο πρόσωπό της, ένας λόγος παραπάνω λοιπόν που πρέπει να της πηγαίνει και να την αναδεικνύει, έτσι όπως (κανονικά) πρέπει να γίνεται και με τα ρούχα…(γέλιο) Αλλά..το ξεχνάμε αυτό. Από ένα καπέλο λοιπόν καταλαβαίνουμε το χαρακτήρα μιας γυναίκας, αλλό είναι να φοράει βέλο, λουλουδάκια και άλλο είναι μία που θα φορά ένα πιο αντρικό καπέλο. Επίσης, από τον τρόπο που φοράει μια γυναίκα το καπέλο, καταλαβαίνουμε αν είναι εξωστρεφής, αν είναι μυστηριώδης.

Ε.Χ: Τι μπορούμε να καταλάβουμε από ένα καπέλο για την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκει αυτός που το φοράει;
K.K:Το καπέλο λέει πάρα πολλά. Καταρχάς το καπέλο ήταν το πιο ακριβό πράγμα στην ένδυση, πιο ακριβό και από το παπούτσι ή και το ρούχο. Πάντα ήταν το πιο ακριβό αξεσουάρ. Το καπέλο καθορίζει πολύ την κοινωνική τάξη και το πόσο εύπορος ή μη, είναι κάποιος. Η διαφορά φυσικά είναι στο υλικό, το ίδιο καπέλο μπορεί να γίνει μ’ένα φτηνό υλικό και το ίδιο μ’ένα ακριβό, στην πραγματικότητα όμως υπάρχει διαφορά.

Ε.Χ: Τελικά, υπάρχουν τάσεις στα καπέλα;
K.K:Καταρχάς εμένα δεν μ’ενδιαφέρει η μόδα. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν τάσεις στα καπέλα…Γιατί βλέπεις ας πούμε σε κάποιες επιδείξεις μόδας καπέλα τα οποία δεν είναι “φορέσιμα” , είναι αστεία (γέλιο..) Η μόδα όμως πρέπει να βγάλει καινούργια υφάσματα στην κυκλική πορεία που διαγράφει, με μερικές ίσως παραλλαγές.

Ε.Χ: Θεωρείτε ότι οι Ελληνίδες αγαπούν τα καπέλα, τα φορούν κι αν ναι, τι στυλ καπέλων προτιμούν;
K.K:Οι Ελληνίδες αγοράζουν περισσότερα καπέλα απ’όσα φοράνε στην πραγματικότητα. Τώρα που τα φοράνε; Που τα κρύβουν; Δεν ξέρω (γέλιο…) Αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω αυτό. Δυστυχώς, οι Ελληνίδες δεν φοράνε καπέλα πια και άμα φορέσουν είναι απλά, πρακτικά καπέλα που μπορούν να τα διπλώσουν και να τα βάλουν και στη τσάντα ή ένα καπέλο που μοιάζει με αντρικό τους είναι πιο εύκολο.

Ε.Χ: Στο εξωτερικό το καπέλο είναι καθαρά θέμα κουλτούρας στην Αγγλία π.χ τα καπέλα θεωρούνται αριστοκρατικά και απαραίτητα σε επίσημες εμφανίσεις. Ποιες είναι οι διαφορές στη νοοτροπία μεταξύ Ελλάδας και εξωτερικού;
K.K:Πιστεύω, όπως είπατε πολύ σωστά, ότι το καπέλο είναι θέμα κουλτούρας. Στην Αγγλία και στο εξωτερικό γενικά, οι γυναίκες δεν μπορούν να πάνε σε καμία τελετή χωρίς καπέλο. Παραδείγματος χάριν σε καμία εκκλησία του κόσμου οι γυναίκες δεν πάνε «ασκεπείς», εκτός απο την Ελλάδα που ακούς «Α! Θα πας με καπέλο στην εκκλησία;», που στην εκκλησία οι γυναίκες πρέπει να καλύπτουν τα μαλλιά τους, είτε μαντίλι βάλουν, είτε καπέλο βάλουν, το καπέλο είναι ένα must.

Ε.Χ: Υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση ότι τα καπέλα είναι μόνο για το καλοκαίρι, τι απαντάτε και πως θα πείθατε μια γυναίκα να επιλέγει και να φοράει καπέλα και το χειμώνα;
K.K:Θα ήθελα να πω, αρχικά, ότι πάρα πολύς κόσμος, το χειμώνα, πάσχει από ιγμορίτιδες, από πονοκεφάλους κλπ, αν φορέσουν ένα καπέλο, σταματάνε όλα αυτά, αλλά δεν νομίζω ότι το καταλαβαίνει κανείς αυτό. Στη γυναίκα αυτή λοιπόν, θα έλεγα ότι πρώτα απ’όλα γλιτώνει το «πήγαινε-έλα» στα κομμωτήρια κάθε λίγο..δηλαδή όσο ακριβό και να είναι το καπέλο σε πέντε κομμωτήρια έχεις κάνει απόσβεση..(γέλιο..). Δεύτερον, είσαι πολύ πιο στιλάτη, μπαίνεις σ’ένα χώρο και όπως κι αν είναι οι άλλες ντυμένες, γυρίζουν και κοιτάνε αυτόματα το καπέλο. Το καπέλο κάνει μεγάλη διαφορά στο συνολικό αποτέλεσμα και δίνει διαφορετικό χρώμα στο κάθε ντύσιμο.

Ε.Χ: Τα καπέλα θεωρείτε ότι συμπληρώνουν μια εμφάνιση ότι την απογειώνουν;
K.K:Το καπέλο δεν συμπληρώνει, είναι αυτό που καθορίζει μια εμφάνιση και γενικότερα το ντύσιμο μιας γυναίκας. Φοράς ας πούμε κάτι απλό, βάζοντας και ένα πιο ανδρικό καπέλο σε παραπέμπει αμέσως σε ένα πιο σοβαρό, αυστηρό στυλ. Βάζεις ένα καπελάκι, μικρό με βέλο, σε πάει σε κάτι πολύ πιο θηλυκό και elegant και μπορεί το ρούχο να είναι το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις, το καπέλο όμως καθορίζει το στυλ και αλλάζει τελείως την εμφάνιση. Δεν μ’αρέσουν τα πράγματα τα οποία είναι «αντικείμενα», θέλω να είναι καπέλο, όχι κάτι που μπορείς να το βάλεις και στο χώρο σου σαν διακοσμητικό. Όπως και να το κάνουμε, ένα καπέλο είναι καθοριστικό ότι και να φοράς.

Ε.Χ: Τι θα συμβουλεύατε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με το σχεδιασμό καπέλων στο ξεκίνημά του;
K.K:Επαγγελματικά, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το αν κάποιος θα έχει τόση τόλμη και απόθεμα ενέργειας ώστε να συνεχίσει την τέχνη κατασκευής καπέλων και φυσικά χρειάζεται και ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για να αποκτήσεις τα απαραίτητα για να ξεκινήσεις και να κάνεις σωστή δουλειά, τα καλούπια, της μηχανές, τους ατμούς…κλπ. Μετά όλα τα υλικά είναι εισαγόμενα, τίποτα δεν το βρίσκεις εδώ, οπότε αυτός που θα πάρει μια τέτοια απόφαση πρέπει να είναι σε μία διαρκή αναζήτηση. Δεν είναι το ίδιο με το να πεις, θα αρχίσω να σχεδιάζω ρούχα, ας πάω κάτω στην αγορά να βρω δύο μέτρα ύφασμα, να κόψω και να ράψω. Αυτός όμως που θα τα καταφέρει σημαίνει ότι έχει κάτι από τη φύση του αυτό που λέγεται ταλέντο, το οποίο δεν είναι αρκετό χρειάζεται να έχει και την προσωπικότητα για να το βγάλει προς τα έξω όλο αυτό.

Ε.Χ: Φυσικά δεν περιορίζεστε μόνο στα καπέλα αλλά έχετε επεκταθεί και στα ρούχα και τα αξεσουάρ. Μιλήστε μας λίγο γι’αυτό.
K.K:Καταρχάς, όταν ξεκίνησα, εγώ δεν έκανα αμέσως καπέλα. Πάντα έραβα και σχεδίαζα τα ρούχα μου, τα προσωπικά. Είχα δηλαδή από μικρή ηλικία επαφή με τα υφάσματα, με την ουσία του πράγματος. Η ενασχόλησή  μου με το ρούχο, επίσημα, ξεκίνησε απ’ όταν ήμουν με τη Λουκία. Μετά όμως επειδή είδα ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε κανείς που να κάνει καπέλα έφυγα για την Αμερική. Το 2000 όμως που άρχισα να σχεδιάζω πάλι ρούχα, άρχισα από παιδικά γιατί απέκτησα ανίψια. Κατά το 2004, όταν είδα ότι τα πράγματα έχουν πάρει μια κατηφόρα άνευ προηγουμένου, και κατά συνέπεια με τα καπέλα μόνο, δεν θα μπορούσα να συντηρήσω την επιχείρηση μου, τους υπαλλήλους μου, τον εαυτό μου, άρχισα και πάλι να ασχολούμαι με το ρούχο. Δεν υπάρχει στυλ στα ρούχα μου, μπορώ να κάνω από ένα πολύ απλό σύνολο, φόρεμα μέχρι κάτι εξωφρενικό.

Η βάση μου πάντα είναι τα υλικά που θέλω να είναι καλής ποιότητας, να είναι καθαρά. Επίσης, τα πράγματα εμένα δεν μ’αρέσει να στέκονται πολύ, θέλω τα ρούχα μου να είναι μαλακά και ευχάριστα για τις γυναίκες. Ωστόσο, αδιαφορώ για τη μόδα, δηλαδή το γεγονός ότι επί 10 τουλάχιστον χρόνια οι Ελληνίδες φοράνε χαμηλοκάβαλα παντελόνια, το θεωρώ καταστροφή.  Η γυναίκα έχει μια σιλουέτα και πρέπει κάπως να την αναδείξει, δεν είναι ούτε ένα ίσιο πράγμα, ούτε άντρας, έχει μια γραμμή. Ας πούμε έχω μια εμμονή με τα κρουαζέ φορέματα, τα θεωρώ απολύτως θηλυκά. Έχω εμμονή με τα ψηλοκάβαλα παντελόνια. Όμως είναι σημαντικό να έχουμε γενικά το γνώθι σ’ αυτόν στο τι φοράμε, ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπικότητα γιατί λοιπόν όλοι να ντυνόμαστε το ίδιο; Αυτή τη διαφορετικότητα αναδεικνύουν τα ρούχα μου.

Ε.Χ: Αν σας έλεγε κάποιος να ταξιδέψετε πίσω στο χρόνο σε ποια περίοδο θα επιλέγατε να πάτε και τι καπέλα θα διαλέγατε;
K.K:Εμένα μ’αρέσει ο Μεσοπόλεμος. Βέβαια τα καπέλα μ’αρέσουν και στις αρχές του 1900, τα φορτωμένα, τα ψηλά, με το τούλι, το στολισμό κλπ. Η αλήθεια είναι ότι μ’αρέσουν όλα τα καπέλα. Κάνω απ’όλες τις περιόδους καπέλα. Μέχρι και το 60’ οι γυναίκες δεν μπορούσαν να βγουν και να κυκλοφορήσουν χωρίς καπέλο. Μετά ήρθε η μόδα των κομμωτηρίων που εκτόξευσε τα καπέλα στη «γωνία» και όλο και λιγότερες γυναίκες φορούσαν καπέλα.

Ε.Χ: Αν άλλαζε η νοοτροπία των Ελληνίδων, πιστεύετε ότι θα μπορούσαν να “αναγεννηθούν” τα καπέλα και να επανέλθουν στη ζωή τους;
K.K:Όχι. Και όχι γιατί δεν πρόκειται να αλλάξει η νοοτροπία τους, γιατί δεν βοηθάει τίποτα στο να αλλάξει η νοοτροπία τους, εδώ δεν αλλάζει σε πιο βασικά και ουσιαστικά θέματα και βέβαια από το κομμάτι των Μ.Μ.Ε, το μόνο που βλέπει κανείς είναι κακογουστιά.

Ε.Χ: Τι σχέδια έχετε για το μέλλον και πως προσπαθείτε να κρατήσετε την τέχνη του καπέλου ζωντανή;
K.K:Στην Ελλάδα κατά την άνοιξη, σχεδιάζεται να γίνει, χωρίς ακόμη να έχει κατοχυρωθεί, μια έκθεση καπέλων, μια εκδήλωση αφιερωμένη σε αυτή την ξεχωριστή τέχνη και εγώ με τη σειρά μου σκέφτομαι να αρχίσω να κάνω σεμινάρια κατασκευής καπέλων αλλά μόνο πάνινα. Κι αυτό γιατί, δεν υπάρχει υποδομή για κάτι πιο περίπλοκο, είναι όλοκληρη διαδικασία μετά, χρειάζεσαι, καλούπια, ατμούς, μηχανές, υλικά. Και ας μην ξεχνάμε ότι τα καλά υλικά είναι όλα εισαγωγής, δεν τα πουλάνε εδώ. Μια ραπτομηχανή και ένα σίδερο θα είναι τα εργαλεία, απλά και γνωστά, που τα έχει ο καθένας στο σπίτι του και υλικά που μπορεί κανείς να βρει και εδώ.

Καταλήγοντας, ξεχώρισα μία ακόμη φράση της Κατερίνας Καρούσου από τα πολλά και ενδιαφέροντα που συζήτησαμε παρέα και δεν μπορώ παρά να σας την παραθέσω ευθύς αμέσως:

«Εμένα δεν μ’αρέσει να βγαίνω, δεν μ’αρέσει να είμαι διάσημη. Προτιμώ να είμαι μέσα στο εργαστήριο μου και να δουλεύω πάρα να κάνω παρέλαση στα κανάλια της τηλεόρασης…δεν μ’αρέσει κα-θό-λου.»

Για να επικοινωνήσετε με την κα Καρούσου, μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της, εδώ