άνθρωποι

Κατά την γνωστή λαϊκή ρήση “τα λάθη είναι ανθρώπινα”. Αυτό σημαίνει ότι το να κάνουμε λάθη είναι αναπόφευκτο, αφού η ανθρώπινη φύση μας είναι αρκετή για να δικαιολογήσει την ύπαρξή τους. Στο σημερινό άρθρο θα γίνει λόγος για τα λάθη λοιπόν με στόχο να διερευνήσουμε τη χρησιμότητά τους.

Κατά την παιδική ηλικία, είναι η οικογένεια που εφαρμόζει ένα πλαίσιο κανόνων – συμβατό μέχρι έναν βαθμό με την οργάνωση και την ηθική της κοινωνικο-ιστορικής πραγματικότητας στην οποία υπάρχει – με στόχο την εκμάθηση των σωστών συμπεριφορών. Στην εφηβεία, θεωρείται ότι τα νεαρά άτομα στην διαδικασία της αυτονόμησής τους, πειραματίζονται με την υιοθέτηση διαφόρων συμπεριφορών ώστε να επιλέξουν εκείνη που τους ταιριάζει καλύτερα και δεν την προωθεί απλά η γονεϊκή ή η κοινωνική αυθεντία. Κατά την διάρκεια της ενήλικης ζωής, το άτομο μεγαλώνοντας τείνει να σταθεροποιεί τη συμπεριφορά του σύμφωνα με την διαμόρφωση των προσωπικών του αξιών αφενός, τους άτυπους συλλογικούς κανόνες και θεσπισμένους νόμους αφετέρου.

Η θεωρητική αντίληψη και η συμβατή υπακοή μπορεί να οδηγούν το άτομο στις αναμενόμενες σωστές συμπεριφορές. Η διαμόρφωση όμως των ατομικών ιδανικών μπορεί να γίνει μόνο μέσω του βιώματος ποικίλων καταστάσεων. Μέσα από τις δράσεις – αντιδράσεις και πράξεις του σε αυτές τις καταστάσεις, το άτομο μπορεί να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του, να δει τι είναι ικανό ή όχι να κάνει, εν ολίγοις να επιλέξει ποιος θέλει να είναι. Στην ιδιαίτερη πορεία του καθενός, τούτο το μονοπάτι ενέχει πάντοτε και τα λάθη. Και είναι μέσα από αυτά που επίσης μπορεί να εμβαθύνει και να ενδυναμώσει την αυτογνωσία του: επεξεργάζοντάς τα μπορεί να επιλέξει και πάλι ποιος θέλει να είναι, αποκλείοντας και απορρίπτοντας τι δεν θέλει να είναι.

Νέα γυναίκα και single mom, από την Μαρία Μάρκου

Για να μπορέσει το άτομο να ωφεληθεί μαθαίνοντας από τα λάθη του, είναι σημαντικό καταρχάς να τα αποδέχεται κι έπειτα να αναλάβει την ευθύνη τους. Η απλή δικαιόλογηση του “έτσι είμαι, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς”, αποτελεί μια συνειδητοποίηση αλλά δεν βοηθά την προσωπική εξέλιξη του ατόμου όταν δεν κάνει κάτι – όχι για να αλλάξει αυτό που είναι (κάποια στοιχεία του χαρακτήρα έτσι κι αλλιώς είναι τόσο πυρηνικά που δεν αλλάζουν) – αλλά για να τροποποιήσει τουλάχιστον τη συμπεριφορά του ώστε αυτό που είναι να εκφράζεται όσο καλύτερα γίνεται.

Η παραδοχή των λαθών αποτελεί μια δύσκολη υπόθεση. Το άτομο χρειάζεται με ψυχραιμία να κάνει την αυτοκριτική του χωρίς να την εξαντλήσει στις ενοχές ή την ντροπή που μπορεί να αισθανθεί. Είναι αναγκαίο να κάνει ένα βήμα παραπέρα και να μπορέσει να συγχωρήσει τον εαυτό του ώστε να επανορθώσει. Η επανόρθωση αυτή (απέναντι στον εαυτό ή σε άλλους) μπορεί να υπάρξει όταν το άτομο μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες της λανθασμένης πράξης του, αντέχει να υποστεί τις συνέπειες και πράττει προς την αποκατάστασή τους.

Είναι σημαντικό το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε. Σε ένα οικογενειακό πλαίσιο όπου τα λάθη υπερεκτιμώνται, η αυτοεκτίμηση του παιδιού είναι χαμηλή και οποιοδήποτε λάθος – μεγάλο ή μικρό – της δίνουν ένα ακόμη πλήγμα και ενισχύουν τις ενοχές. Αντίθετα, σε ένα πλαίσιο όπου στα λάθη υπάρχει μεγάλη ανοχή και δικαιολόγηση, το παιδί δεν μαθαίνει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Η χρυσή τομή, βρίσκεται στην ύπαρξη ενός οικογενειακού περιβάλλοντος όπου τα λάθη εκτιμώνται στο σωστό τους μέγεθος (το οποίο μετράται από το είδος και την αιτία του λάθους) και ανάλογα με αυτό εφαρμόζονται και οι συνέπειες, οι οποίες έχουν ως στόχο όχι την τιμωρία αλλά την επανόρθωση.

Κρίσεις πανικού; Don’t panic!,από την Μαρία Μάρκου

Φυσικά, η ποικιλία των λαθών είναι απεριόριστη και έχει πάντοτε σημασία αν αφορούν μόνο το άτομο ή και άλλους ανθρώπους. Είναι επίσης σημαντικό, να θυμάται κανείς ότι η αναγνώριση ενός λάθους και η προσπάθεια αποκατάστασής του δεν σημαίνει απαραίτητα την συγχώρεση από τους άλλους. Αυτό είναι ένα κομμάτι που χρήζει ιδιαίτερης διαχείρισης από το άτομο καθώς αποτελεί πάντοτε μια ενδεχόμενη συνέπεια σε μια λάθος πράξη. Από την άλλη, ακόμη κι αν υπάρξει η συγχώρεση, η απόρριψη μπορεί να είναι και πάλι η κατάληξη αλλά χωρίς την μνησικακία. Ακόμη, είναι γεγονός ότι υπάρχουν  πράξεις οι οποίες όχι μόνο δεν μπορούν να συγχωρεθούν αλλά κάποιες είναι κι αξιόποινες και χρήζουν συλλογικής αντίδρασης. Κλείνουμε με την άποψη του Ιρλανδού συγγραφέα Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω (1856-1950), “μια ζωή που αναλώθηκε σε λάθη είναι πολύ πιο αξιέπαινη και πολύ πιο χρήσιμη από μια ζωή που αναλώθηκε κάνοντας τίποτα”.

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Σχέσεις που δημιουργήθηκαν από βαρεμάρα. Από μοναξιά. Από λύπηση. Από έλλειψη εναλλακτικής. Ή από χαμηλή αυτοεκτίμηση. Σχέσεις που διαλύθηκαν για τους ίδιους και περισσότερους λόγους. Καμιά σχέση δεν ξεκινάει για να διαλυθεί. Κανένας δεν επενδύει σε καμιά από αυτές, με σκοπό να τις τερματίσει. Αλλά συμβαίνει. Ερωτικές, φιλικές, εργασιακές. Σε όποια κατηγορία και αν ανήκουν, κάποια χαρακτηριστικά παραμένουν κοινά.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χαστούκι από τη συνειδητοποίηση. Από την στιγμή εκείνη που αντιλαμβανόμαστε την εφημερότητα των καταστάσεων και την εκμετάλλευση που πιθανόν νιώθουμε ότι γίνεται εις βάρος μας. Ανθρώπινα βαμπίρ και παρτάκηδες που το μόνο που αποζητούν, είναι απλά να γίνεται η “δουλειά” τους. Τη στιγμή που τη θέλει και με τον τρόπο που τη θέλει. Και όχι, δεν μιλάω για κάποιο παράλληλο σύμπαν. Και είμαι σίγουρη, πως όσοι το διαβάζετε, όλο και κάποιος σας έρχεται στο μυαλό.

Ωστόσο, οι άνθρωποι που έχουν  μάθει να ζουν μονάχοι, που λέει και το άσμα, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Η μοναξιά ξέρετε, είναι παρεξηγημένη, μιας και έχει τα κακά αλλά και τα καλά της. Μαθαίνεις να αναθεωρείς, να αγαπάς τον εαυτό σου, να τον σέβεσαι, να τον εκτιμάς, και κυρίως, να ξέρεις τι του αξίζει και τι όχι. Και αν το θέλεις, πόσο νερό μπορεί να αντέξει κι’αυτό το έρμο το κρασί, πριν καταλήξει να γίνει για πέταμα.

Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τις ζωές μας. Γιατί ήρθαν για να μας δοκιμάσουν, να μας αλλάξουν, να μας κάνουν καλύτερους, χειρότερους ή απλώς να μας εξελίξουν. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Όσο μεγαλώνω, είμαι πιο απόλυτη. Με αυτά που θέλω και με αυτά που δεν θέλω. Με αυτά που ανέχομαι και με αυτά που δεν ανέχομαι. Κανένα κουράγιο για δήθεν ευγενικές χειρονομίες, που δεν κρύβουν την παραμικρή ειλικρίνεια. Καμιά διάθεση να βολευτώ σε καταστάσεις. Η μοναξιά είναι για λίγους.  Αλλά αν περάσεις από μέσα της, τότε τίποτα δεν μπορεί να σου σταθεί εμπόδιο.

Περνάμε την ζωή μας κάνοντας πράγματα που δεν μας αρέσουν. Ζούμε ή απλώς υπάρχουμε; Ο χρόνος δεν σταματάει κυλάει και εμείς μένουμε παγωμένοι να αντικρίζουμε την ζωή μας να μας χαιρετά και στο τέλος να μην έχουμε καμία απάντηση στην εξής ερώτηση “Είσαι ευτυχισμένος-χαρούμενος;”.

Σκέψου τι κάνεις καθημερινά. Ξυπνάς, δουλεύεις, καθαρίζεις το σπίτι σου και κοιμάσαι. Αυτό είναι ένα τυπικό σενάριο ζωής κατά μέσο όρο. Είναι δημιουργικό; Δεν νομίζω. Και όσο πιο πολύ σκέφτομαι αυτό το σενάριο τόσο πιο πολύ χάνεται η ευτυχία και η χαρά!

Είσαι σίγουρος ότι έτσι ήθελες να περνάει η ζωή σου; Θα μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια; Πάρε κάθε στιγμή της ζωής σου και κάντην μοναδική. Πως; Κάτι σου έχουμε για να βάλεις λίγο χρώμα στην ζωή σου και να πεις ότι τουλάχιστον έκανα κάτι που ήθελα και δεν το μετανιώνω.

Μία ψυχή μου έμαθε να ζω την κάθε στιγμή σαν μοναδική και τελευταία ταυτόχρονα! Χωρίς να σκέφτομαι το αύριο ή το τι θα έλεγε ο κόσμος γύρω μου. Η λογική και η τρέλα του με έκανε να αρχίζω να ανεβαίνω την σκάλα της ευτυχίας σιγά και δειλά. Έτσι άρχισα να ανακαλύπτω την ευτυχία σε απλά καθημερινά πράγματα και να βάζω λίγο χρώμα στην ρουτίνα μου.
Πιστεψέ με και εσύ μπορείς να το κάνεις. Ίσως αυτό που χρειάζεσαι να είναι μία αλλαγή στην εξωτερική σου εμφάνιση, ένα ζεστό χαμόγελο, ένα χάδι ή μία εκδρομή με την σχέση σου. Όμως να θυμάσαι κάτι πολύ σημαντικό ότι το μεγαλύτερο κακό που θα βλάψει την ευτυχία σου είναι να μπεις στο κόπο να σκεφτείς τι θα πει ο κόσμος. Μεταξύ μας πάντα θα έχουν να πουν κάτι για τον οποιοδήποτε. Αλλά μην δώσεις σημασία και αναφορά πουθενά γιατί κανείς δεν ζει την δική σου ζωή!!!!

Τέλος θα ήθελα να σου τονίσω ότι η ευτυχία κρύβεται στα μικρά και απλά, μία βόλτα με το σκύλο σου, ένα απόγευμα με την σχέση σου σε μία παραλία ή ένα χαλαρό πρωινό με την εφημερίδα σου. Μην ψάχνεις τα σύνθετα και θα κουραστείς και τελικά δεν θα ανακαλύψεις την ευτυχία.

Περισσότερα για τη Γιάννα Σαλή, μπορείτε να διαβάσετε εδώ 

Πιο ευτυχισμένοι νιώθουν όσοι τραβούν φωτογραφίες κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους, σε σχέση με όσους δεν τραβούν καμία φωτογραφία, όπως διαπίστωσε αμερικανική μελέτη, η οποία απενοχοποιεί όσους γυρνάνε με μια κάμερα στο χέρι.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την αναπληρώτρια καθηγήτρια Κρίστιν Ντιλ του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια, που έκαναν τη δημοσίευση στο περιοδικό ψυχολογίας «Personality and Social Psychology» μελέτησαν πάνω από 2.000 ανθρώπους.

Διαπιστώθηκε ότι όσοι φωτογραφίζουν τις εμπειρίες τους, από μια βόλτα σε μια ξένη πόλη ή μουσείο έως το γλυκό που μόλις τους σέρβιραν, περνάνε γενικά καλύτερα, σε σχέση με όσους αποφεύγουν τις φωτογραφίες. «Η φωτογράφηση μπορεί να αυξήσει την ευχαρίστηση των θετικών εμπειριών, αυξάνοντας την προσωπική εμπλοκή κάποιου σε αυτές», δήλωσε η Ντιλ.

Οι ερευνητές πραγματοποίησαν πειράματα, τρία σε πραγματικές συνθήκες και έξι στο εργαστήριο, ζητώντας από τους εθελοντές είτε να φωτογραφίζουν ό,τι τους άρεσε γύρω τους, είτε όχι. Σχεδόν σε όλα τα πειράματα, όσοι τράβηξαν φωτογραφίες, δήλωσαν στη συνέχεια πως ένιωθαν καλύτερα συγκριτικά με όσους δεν είχαν φωτογραφίσει τίποτε.

Αυτό εξηγεί κατά τους ερευνητές, γιατί οι χρήστες του Facebook «ανεβάζουν» στο κοινωνικό δίκτυο περίπου δύο δισεκατομμύρια φωτογραφίες κάθε μέρα, ενώ του Instagram γύρω στα 80 εκατομμύρια.

Οι ερευνητές ανέφεραν ότι δεν φαίνεται να ισχύει ο συνήθης αντίλογος, ότι δηλαδή η φωτογράφηση αποσπά κάποιον από την πραγματική βίωση μιας εμπειρίας, καθώς μάλλον συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Για παράδειγμα σε ένα από τα πειράματα σε ένα μουσείο, όπου οι εθελοντές φορούσαν ειδικά γυαλιά που κατέγραφαν τις κινήσεις των ματιών τους, όσοι τραβούσαν φωτογραφίες, περνούσαν περισσότερη ώρα κοιτάζοντας τα εκθέματα.

Σε ένα άλλο πείραμα, διαπιστώθηκε ότι ακόμη και όταν κανείς απλώς σκέπτεται την προοπτική ότι θα τραβήξει φωτογραφίες, αυτό τον κάνει να νιώθει πιο χαρούμενος με ό,τι καινούριο ζει.

Από την άλλη, αν η κάμερα είναι βαριά, τότε η φωτογράφηση γυρνάει «μπούμερανγκ» και κανείς περνάει χειρότερα. Πιο δυσάρεστη μπορεί επίσης να γίνει μια εμπειρία, όταν φωτογραφηθεί, σε περίπτωση που αφορά κάτι άσχημο, π.χ. λιοντάρια να επιτίθενται σε ένα ελάφι.

Πηγή: newsbeast