θάλασσα

«Απαντούν»:Κωστής Παλαμάς, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Κωνσταντίνος Παρθένης, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Παντελής Χορν και Σπύρος Μελάς και άλλοι διανοούμενοι

Ποια είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Nομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν.

Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός», ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη «αισιοδοξία», ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία» και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά». Ο ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Ουμβέρτος Αργυρός επέλεγε τη λέξη «χάρμα» διότι, όπως υποστήριζε, δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα και στα πέντε γράμματά της κλείνει ό,τι χίλιες άλλες λέξεις μαζί.

Ο Σωτήρης Σκίπης ανέσυρε τη λέξη «απέθαντος» από τα βυζαντινά κείμενα, διαχωρίζοντάς την από τη λέξη «αθάνατος», και ο Παντελής Χορν δήλωσε παντοτινή προτίμηση στη λέξη«νειάτα».

Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλου, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή.

Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη», ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη«χίμαιρα», ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως» και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος τη λέξη «ουσία».

Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα».

Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την«αρμονία», ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα» και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».

Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη», ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις» «ΖΩΗ»!

Η γιατρός και συγγραφέας Άννα Κατσίγρα ήθελε «χαρά» και η καθηγήτρια του Ελληνικού Ωδείου Αύρα Θεοδωροπούλου αναζητούσε την «καλοσύνη».

Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933:
Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς προτιμούσε το «εμπρός», ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα» και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο» διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου.

Ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος Ιωάννης Σοφιανόπουλος πρότασσε την«ανατολή» και ο ιδρυτής του ίδιου κόμματος Αλέξανδρος Μυλωνάς τη λέξη «πόνος».

Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

Πηγή

Καθώς η ιατρική, η κοινωνία και η επιστήμη εξελίσσονται, το προσδόκιμο μέσο όρο ζωής ολοένα και αυξάνεται. Τώρα, περισσότερο παρά ποτέ, μπορεί κανείς να συναντήσει ανθρώπους που ξεπερνούν τα 100 χρόνια ζωής, ενώ ασθένειες που κάποτε ήταν θανατηφόρες πλέον είναι ιάσιμες. Πολλοί ελπίζουν ότι θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία, ακόμα και για να γίνουν αθάνατοι(!), όπως ακριβώς και ένας υπολογιστής. Και ενώ εμείς ευχόμαστε να ζήσουμε μέχρι τα 90, για κάποια άλλα έμβια όντα το νούμερο αυτό είναι απλώς μηδαμινό. Δείτε ποια είναι τα 10 ζώα που αντέχουν περισσότερο… στο χρόνο!

10. RougheyeRockfish

Ενώ τα ψάρια με την ονομασία Rougheye Rockfish (Sebastes aleutianus) γενικώς θεωρούνται από τα πιο αιωνόβια υδρόβια όντα, καταλαμβάνουν τη 10^η θέση στη λίστα. Τα βρίσκουμε στον Ειρηνικό Ωκεανό στα πολύ βαθιά νερά. Πήρε το όνομά του λόγω των 10 αγκαθιών στο κάτω άκρο των ματιών του, μεγαλώνει πάρα πολύ αργά, ωριμάζει εξίσου αργά και ζει για περίπου 200 χρόνια. Το μεγαλύτερο σε ηλικία που έχει ανακαλυφθεί είναι με 205 έτη ζωής.

9. Οι αχινοί της Κόκκινης Θάλασσας

Ο αχινός της Κόκκινης Θάλασσας (Strongylocentrotus franciscanus) υφίσταται εδώ και 450 εκατομμύρια χρόνια και είναι ο μεγαλύτερος  του είδους και μπορεί να μεγαλώσει περίπου 10 ίντσες. Μένει για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της ζωής του στο ίδιο μέρος, το οποίο εξηγεί και το γιατί καλύπτεται από προστατευτικές ακίδες. Παρόλα αυτά, μερικές φορές συγκεντρώνονται όλοι οι αχινοί μαζί και συνωστίζονται για να βρουν φαγητό. Συνήθως ζουν μέχρι 30 χρόνια,όμως υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν ξεπεράσει τα 200.

8. Η φάλαινα της Γροιλανδίας

Μερικοί επιστήμονες θεωρούν ότι οι φάλαινες της Γροιλανδίας μπορεί να είναι τα πιο αιωνόβια θηλαστικά στη γη. Η Bada, ζει για περισσότερα από 211 χρόνια, ωστόσο μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τα 245 σε κάποιες περιπτώσεις. Παρόλο ο μέσος όρος ζωής είναι  20 με 60 χρόνια, βρέθηκαν τέσσερις  φάλαινες σε κοντινή ηλικία με  αυτή της Γροιλανδίας, δηλαδή στα 91, τα 135, 159 και τα 172.

7. KoiFish

Το μέσο προσδόκιμο ζωής αυτού του ψαριού είναι κάτω από πενήντα έτη, τα οποία δεν είναι και λίγα για ψάρι. Ωστόσο δεν είναι και τόσα πολλά, ώστε να μπει στη λίστα. Το Hanako όμως ήταν ένα ψάρι που πέθανε το 1977, σε ηλικία 226 ετών, που σημαίνει ότι γεννήθηκε το 1751. Αυτό σημαίνει ότι ζούσε πολύ πριν ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν ανακαλύψει τον ηλεκτρισμό, ή πριν υπάρξει οποιοδήποτε μαμούθ. Το ψάρι αυτό έζησε τη γαλλική επανάσταση, την αμερικανική ανεξαρτησία, δύο παγκόσμιους πολέμους, και πολλά άλλα. Η ηλικία του προσδιορίστηκε από την καταμέτρηση των δακτυλίων στα λέπια της.

6. Τα Σκουλήκια Σωλήνα

Τα σκουλήκια σωλήνα (Lamellibrachia luymesi) είναι άμισχα πλάσματα, και ζουν στο ίδιο μέρος καθ’ όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής τους. Αυτό το συγκεκριμένο είδος σκουληκιού απαντάται κυρίως στο νότιο Κόλπο του Μεξικού. Ζουν σε περισσότερο από 2500 πόδια κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Έχουν συμβιωτική σχέση με το σουλφίδιο οξειδωτικών βακτηρίων, που είναι η μόνη διατροφική πηγή. Μπορούν να ζήσουν κατά ομάδες χιλιάδων. Μεγαλώνουν εξαιρετικά αργά, και μπορούν να ξεπεράσουν τα 250 έτη.

5. Μύδια- τα μαργαριτάρια του γλυκού νερού

Υπάρχει η πεποίθηση ότι το 90% των μαργαριταριών του γλυκού νερού (Margaritifera) βρίσκονται στη Σκανδιναβία. Γενικώς, είναι πολύ σκληρά που προσαρμόζονται εύκολα σε νέο περιβάλλον, σε κλίμα, και στις γεωλογικές, φυσικές, βιολογικές ή χημικές αλλαγές. Παρόλα αυτά, έχουν μειωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια.

4. Χελώνα

Οι χελώνες (Testudinidae) είναι γνωστές για τη μεγάλη διάρκεια ζωής τους. Μια μέση υγιής χελώνα ζει για περίπου 150 χρόνια, ωστόσο αυτό εξαρτάται από το είδος της. Υπάρχουν κι εξαιρέσεις…ο Adwaita ήταν το κατοικίδιο ενός Βρετανού, μέχρι που τον μετέφεραν στο ζωολογικό κήπο της Καλκούτα, όπου και πέρασε τα επόμενα 130 χρόνια ζωής του. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι κανείς από τους εργαζόμενους στο ζωολογικό κήπο δεν είχε γεννηθεί όταν η χελώνα μεταφέρθηκε εκεί. Ο θάνατός του προκλήθηκε μετά από μία ρωγμή στο καβούκι του. Οι επιστήμονες τη χρονολογούν γύρω στα 250 έτη, ενώ άλλες πηγές τον θέλουν να έχει ξεπεράσει τα 255.

3. Η αχιβάδα του ωκεανού

Οι αχιβάδες ωκεανού αποτελούν ένα είδος αχιβάδας που απαντάται στην ακτή της Σκωτίας. Γενικώς, δεν κινούνται πολύ, και κρύβονται στην άμμο ή τη λάσπη, χρησιμοποιώντας τα βράγχια τους για να βρουν φαγητό και οξυγόνο. Για να μην αποτελέσουν τροφή για άλλα, μπορούν να κρυφτούν βαθιά μέσα στο βυθό της θάλασσας, και να ζήσουν εκεί για παρατεταμένες περιόδους. Τις τελευταίες δεκαετίες, τα αλιευτικά πλοιάρια στον ωκεανό «κατάφεραν» να μειώσουν κατά 50% την καταστροφή των αχιβάδων ή να τα αφήσουν ευάλωτα στα αρπακτικά. Αυτό έχει οδηγήσει φυσικά στο να επιζήσουν πολύ λιγότερες.  Συνήθως ζουν για περίπου 400 χρόνια, και κάποια στιγμή βρέθηκε κάποια συγκεκριμένη αχιβάδα που έζησε για περισσότερα από 500.

2. Σφουγγάρι Ανταρκτικής

Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να μη γνωρίζουν καν ότι τα σφουγγάρια είναι ζωντανοί οργανισμοί. Προφανώς, τα σφουγγάρια δεν κάνουν και πολλά πράγματα, μόλις και μετά βίας κινούνται 1 χιλιοστό τη μέρα, οπότε δε μας εκπλήσσει το γεγονός ότι μεγαλώνουν βασανιστικά αργά. Το αργό ποσοστό ανάπτυξης οδηγεί σε μεγάλη διάρκεια ζωής. Υπάρχουν περίπου 5 με 10 χιλιάδες διαφορετικά είδη, τα οποία ζουν από 3 μήνες έως 20 χρόνια, με εξαίρεση το σφουγγάρι Ανταρκτικής, και ένα συγκεκριμένο είδος έχει παρατηρηθεί ότι ζει 1550 χρόνια.

1.Τσούχτρα

Αν και πρωτοεμφανίστηκαν στην Καραϊβική, οι τσούχτρες πλέον υπάρχουν σε όλο τον κόσμο. Είναι πιθανό να αντιμετωπίσουμε πρόβλημα στο μέλλον καθώς οι τσούχτρες πολλαπλασιάζονται συνεχώς. Αυτό που τις καθιστά μοναδικές είναι το γεγονός ότι μπορούν να επανέλθουν στη φυλετική ανωριμότητα. Οι μέδουσες γεννιούνται και μεγαλώνουν όπως ακριβώς και τα υπόλοιπα ζώα, όμως όταν φτάσουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία επιστρέφουν στο αρχικό τους στάδιο και αναγεννιούνται. Αυτό ίσως σημαίνει ότι οι μέδουσες είναι αθάνατες!

Πηγή: Listverse.com